فن آوری تولیدات گیاهی
سال:1394 | دوره:15 | شماره:2 |تعداد مقالات:16

به منظور تعیین درجه حرارت های کاردینال و تاثیر سطوح مختلف درجه حرارت بر شاخص های جوانه زنی، 7 اکوتیپ ریحان (شامل: بنفش بندر عباس، بنفش کرمان، سبز دزفول، سبز یزد، سبز محلات، سبز شیراز و سبز اصفهان) در 8 سطح درجه حرارت (5، 10، 15، 20، 25، 30، 35 و 40 درجه سانتی گراد) آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در 4 تکرار در سال 1391 در آزمایشگاه گیاهان ویژه دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. نتایج نشان داد. بیشترین شاخص های جوانه زنی (درصد و سرعت جوانه زنی، شاخص بنیه گیاهچه، طول ریشه چه و ساقه چه، نسبت طول ریشه چه به ساقه چه) از درجه حرارت 20 درجه سانتی گراد حاصل شد. تمامی اکوتیپ های ریحان بیشترین درصد و سرعت جوانه زنی را در دمای 25 درجه سانتی گراد داشتند. از نظر سرعت جوانه زنی اکوتیپ سبز یزد در درجه حرارت 25 درجه سانتی گراد با 39.1 بذر در روز بیشترین و اکوتیپ سبز اصفهان با 13.2 بذر در روز در همین درجه حرارت کمترین سرعت جوانه زنی را داشت. با افزایش درجه حرارت به بیشتر از 25 درجه سانتی گراد کلیه شاخص های جوانه زنی کاهش یافت و زمانیکه درجه حرارت از 35 درجه سانتی گراد بیشتر شد شاخص های فوق به شدت افت کردند. با افزایش درجه حرارت به بیشتر از 15 درجه سانتی گراد درصد و سرعت جوانه زنی به طور قابل ملاحظه ای روند افزایشی داشت. بر اساس نتایج رگرسیون خطی بین سرعت جوانه زنی و درجه حرارت نشان داد که درجه حرارت های کاردینال (حداقل، بهینه و حداکثر) در اکوتیپ های ریحان به ترتیب در دامنه 3.5-7.1، 24-27.8 و 42.8-45.7 درجه سانتی گراد قرار داشتند.

پژوهش حاضر به منظورارزیابی تاثیر کودهای زیستی، دامی و شیمیایی و وزن بنه مادری بر ویژگی های بنه های دختری زعفران، در سال زراعی 91-1390 و در شهرستان مه ولات انجام شد. این آزمایش به صورت فاکتوریل و در قالب طرح اسپلیت پلات و با چهار تکرار اجرا شد. تیمارها شامل کودشیمیایی و دامی در سه سطح (%100، %50 و عدم مصرف کود دامی و شیمیایی) به عنوان عامل کرت اصلی و ترکیب فاکتوریل از کود بیولوژیکدر سه سطح (کود نیتروکسین، بیوسوپرفسفات و شاهد) و اندازه بنه مادری در سه سطح (بنه های با وزن 6-4 گرم، 10-8 گرم و 14-12 گرم) به عنوان عامل کرت فرعی بود. نتایج نشان داد با مصرف کود دامی و شیمیایی از صفر به %100، تعداد بنه دختری زعفرانو وزن بنه به صورت معنی داری افزایش یافت، اما تاثیری بر قطر بنه نداشت. مصرف کود بیولوژیک وزن بنه را به طور معنی داری (3.7) درصد افزایش داد، در حالی که تغییری در تعداد و قطر بنه ایجاد نکرد. بیشترین تعداد، قطر و وزن بنه دختری نیز با استفاده از بزرگ ترین بنه مادری به دست آمد. از آنجا که بنه های درشت در سال های بعد عملکرد بیشتری دارند پیشنهاد می شود در کشت زعفران از بنه های درشت استفاده شود. همچنین استفاده از کودهای بیولوژیک ضمن بهبود ویژگی های بنه دختری زعفران می تواند مصرف کودهای دامی و شیمیایی را کاهش دهد.

جهت ارزیابی عملکرد علوفه خشک، پروتئین خام، رقابت بین گیاهی و سودمندی کاشت مخلوط گیاهان علوفه ای یک ساله با جو در شرایط دیم، دو آزمایش مزرعه ای در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 9 تیمار و چهار تکرار در دو ناحیه سرد استان گیلان اجرا گردید. تیمارهای آزمایش را کاشت خالص جو، خلر، ماشک گل خوشه ای، ماشک مجاری، نخود علوفه ای و مخلوط هر یک از گیاهان علوفه ای با جو در نسبت کاشت 50:50 تشکیل می دادند. در نتایج تجزیه ساده و مرکب صفات، مقادیر عملکرد علوفه خشک در هر یک از تیمارهای کاشت مخلوط گیاهان علوفه ای در سطح احتمال یک درصد بیشتر از کاشت خالص آن ها بودند. بین تیمارهای کاشت مخلوط از نظر مقادیر عملکرد علوفه خشک و پروتئین خام تفاوت معنی دار نبود. کاشت خالص نخود علوفه ای بیشترین مقادیر عملکرد علوفه خشک (4.37 تن در هکتار) و پروتئین خام (886 کیلوگرم در هکتار) را در بین تیمارهای کاشت خالص گیاهان علوفه ای دارا بود. در ارزیابی شاخص های رقابت بین گونه ای، گیاه جو در هر چهار تیمار کاشت مخلوط نبات غالب بود. جمع بندی نتایج این بررسی، برتری کاشت مخلوط گیاهان علوفه ای را بر کاشت خالص این گیاهان نشان داد. مخلوط ماشک مجاری با جو به دلیل داشتن بیشترین مقادیر شاخص های نسبت برابری زمین (1.115)، مزیت کاشت مخلوط (26.08+)، بهره وری سیستم (3.57) و مزیت پولی (71.93+) سودمندترین گیاهان علوفه ای جهت کاشت مخلوط در شرایط دیم انتخاب گردید.

سویا گیاهی دیپلوئید با سازگاری نسبی گسترده در شرایط مختلف محیطی است. تنش خشکی از مهم ترین عوامل محدودکننده تولید محصول سویا در  مناطق خشک و نیمه-خشک به شمار می رود. علاوه بر تغییرات فیزیولوژیک ناشی از بروز تنش، خسارت فزاینده عوامل اکسنده نیز موجب محدودیت رشد و تولید می گردد. در این تحقیق میزان رادیکال های سوپراکسید و پراکسید هیدروژن، مقادیر آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز و کاتالاز، تغییرات اسید اسکوربیک، آلفا توکوفرول، کاروتنوئید و میزان شاخص اکسیداسیون سلولی در سه ژنوتیپ سویا (DPX، ساری و لاین WE6) تحت شرایط تنش خشکی شامل آبیاری بعد از 50 میلی متر تبخیر به عنوان تیمار شاهد (عدم تنش)، آبیاری بعد از 100 میلی متر تبخیر و آبیاری بعد از 150 میلی متر تبخیر) در مراحل زایشی (گلدهی، غلاف بندی و پر شدن دانه) اندازه گیری شد. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثر تنش برای تمامی صفات معنی دار گردید. بر این اساس افزایش میزان آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز و کاتالاز و عوامل پاد اکسیدان غیرآنزیمی (اسید اسکوربیک، کاروتنوئید و آلفاتوکوفرول)، بیانگر نقش فعال سیستم دفاعی آنزیمی و غیرآنزیمی ژنوتیپ های سویا در پاسخ به تنش خشکی بود. رقم DPX و لاین WE6 با داشتن خصوصیات مطلوب تر از لحاظ میزان فعالیت عوامل پاد اکسیدانی تحت تنش خشکی برتری معنی داری نسبت به رقم ساری نشان دادند که بیانگر تحمل نسبی بیشتر آن ها بود.

به منظور بررسی اثر هیدروژل و نسبت های مختلف نیترات به آمونیم بر رشد و عملکرد گیاه شوید آزمایش مزرعه ای به صورت فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی با دو فاکتور و سه تکرار در سال زراعی 1391 در منطقه جیرفت انجام شد. در این پژوهش عامل کود نیتروژن به مقدار 150 کیلوگرم در هکتار به صورت نسبت های مختلف نیترات به آمونیم در پنج سطح (100:0، 25:75، 50:50، 75:25، 0:100) و عامل سوپرجاذب در چهار سطح (0، 10، 20، 30 گرم در مترمربع) درنظر گرفته شد. نتایج نشان داد که نسبت های مختلف نیترات به آمونیوم و سطوح مختلف هیدروژل اثر معنی داری بر وزن خشک، تعداد چتر در بوته، تعداد چترک در چتر، تعداد دانه در چترک، عملکرد دانه و درصد اسانس داشتند. بیش ترین عملکرد دانه از مصرف هم زمان 25 درصد نیترات، 75 درصد آمونیوم و 20 گرم پلیمر سوپرجاذب و کم ترین عملکرد دانه از مصرف 100 درصد نیترات، عدم مصرف آمونیوم و سوپرجاذب حاصل گردید. بیشترین درصد اسانس از مصرف 100 درصد نیترات و عدم مصرف آمونیوم و مصرف 30 گرم سوپرجاذب و کم ترین درصد اسانس از مصرف 100 درصد آمونیوم و عدم مصرف نیترات و مصرف 10 گرم پلیمر سوپرجاذب حاصل گردید. براساس نتایج حاصله جهت افزایش عملکرد دانه بایستی نسبت آمونیوم و برای افزایش درصد اسانس بایستی نسبت نیترات را افزایش داد.

به منظور بررسی تاثیر کود سبز بر محتوای ماده آلی خاک و برخی شاخص های رشد ذرت علوفه ای، آزمایشی به صورت فاکتوریل دو عاملی در چارچوب طرح بلوک های کامل تصادفی با ترکیبی از چهار سطح کود سبز ]منداب (Eruca sativa L.)، خلر (Lathyrus sativus L.)، کشت مخلوط منداب + خلر و شرایط آیش (شاهد)] و دو سطح نیتروژن 60 و 180 کیلوگرم در هکتار در چهار تکرار در مزرعه هنرستان کشاورزی عباس آباد رفسنجان انجام شد. کشت خلر و در میانه های پاییز انجام شد و در اواخر زمستان هم زمان با 75 درصد گل دهی با شخم زیر خاک رفتند. سه هفته بعد، کشت ذرت (.Zea mays L) انجام شد. نتایج نشان داد که منداب و ترکیب منداب و خلر در هنگام گل دهی نسبت به خلر زیست توده بیشتری تولید کردند، اما خلر و منداب هر یک به صورت جداگانه سبب افزایش معنی دار محتوای ماده آلی خاک نسبت به شرایط آیش شدند. از سوی دیگر کاربرد کود سبز منداب تا 50 روز پس از کشت ذرت سبب افزایش معنی دار شاخص سطح برگ و سرعت رشد محصول آن فقط در سطح 180 کیلوگرم نیتروژن در هکتار شد، اما دو هفته بعد فقط تاثیر نیتروژن معنی دار بود. در نهایت، عملکرد بیولوژیک ذرت فقط در سطح 60 کیلوگرم نیتروژن در هکتار تحت تاثیر خلر و منداب به صورت معنی داری بیش از شاهد بود. به نظر می رسد در شرایط این آزمایش تاثیر مثبت کاربرد کود سبز بر رشد ذرت به مرحله رویشی آن محدود می شود.

به منظور مطالعه اثر تاریخ کاشت، فاصله کشت و میزان مصرف بذر بر عملکرد باقلا به عنوان کشت دوم بعد از برداشت برنج، آزمایشی به صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار طی دو سال زراعی 89-1387 در ایستگاه تحقیقاتی موسسه برنج کشور در رشت اجرا گردید. سه تاریخ کاشت 10، 25 مهر و 10 آبان به عنوان کرت های اصلی و سه فاصله کشت 30، 40 و 50 سانتی متر و دو میزان بذر 100 و 150 کیلوگرم در هکتار به عنوان کرت های فرعی منظور شد. نتایج نشان داد که بین اثر سال، تاریخ کاشت، فاصله کشت و میزان بذر از نظر عملکرد غلاف و عملکرد دانه اختلاف معنی داری وجود داشت. تاریخ کاشت 25 مهر، فاصله کشت 40 سانتی متر و میزان بذر 150 کیلو گرم در هکتار به ترتیب با میانگین 33645، 30152 و 31223 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد غلاف تر را دارا بودند. بیشترین عملکرد دانه خشک نیز متعلق به سال اول، تاریخ کاشت 25 مهر، فاصله کاشت 40 سانتی متر و میزان بذر 150 کیلو گرم در هکتار به ترتیب با میانگین 6734، 7310، 6622 و 6750 کیلوگرم در هکتار بود. در مجموع، کشت باقلا در تاریخ کاشت زودتر، فواصل کشت باریک تر و تراکم کاشت بیشتر در شرایط آزمایش قابل توصیه می باشد.

به منظور بررسی کاربرد تلفیقی کودهای شیمیایی، دامی و زیستی بر فراهمی نیتروژن، صفات موفولوژیک و عملکرد ذرت آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در دانشگاه گیلان در سال 1390 اجرا شد. تیمارها شامل: شاهد (بدون کود)، 100% کود شیمیایی، 100% دامی، %100 زیستی (Pseudomonas fluorescens + Azospririllum brasilenes)، 50% شیمیایی + زیستی، %75 شیمیایی + زیستی، 50% شیمیایی +50% دامی، 25% دامی +25% شیمیایی + زیستی، 75% دامی + زیستی، 50% دامی + زیستی بود. نتایج نشان داد تیمار شیمیایی خالص، 50% شیمیایی + 50% دامی و 50% شیمیایی + زیستی بالاترین عملکرد ماده خشک را داشتند. این تیمارها دارای بیشترین برگ، قطر ساقه و کم ترین درصد برگریزی بودند. نتایج صفات کیفی نیز نشان داد که بالاترین عملکرد پروتئین و جذب نیتروژن از تیمارهای شیمیایی خالص، 50% دامی+ 50% شیمیایی، 75% شیمیایی + زیستی و 50% شیمیایی+ زیستی حاصل گردید. بالاترین کارایی مصرف، کارایی زراعی و کارایی جذب نیتروژن (به ترتیب 95.16، 1.17 و 42.41) از 50% شیمیایی + زیستی بدست آمد. بیشترین کارایی استفاده و کارایی فیزیولوژیک نیتروژن از تیمار زیستی حاصل گردید. نهایتا داده ها نشان داد که تیمار 50% کود شیمیایی + زیستی نسبت به تیمار شیمیایی کارایی مصرف نیتروژن بالاتری داشت و نیز تفاوت معنی داری در عملکرد ماده خشک و عملکرد پروتئین بین این دو تیمار وجود نداشت. بنابراین احتمالا، با کاربرد تلفیقی کودهای زیستی و شیمیایی بدون کاهش چشمگیر در تولید و نیز کاهش هزینه های تولید، بتوان در راستای کشاورزی پایدار گام برداشت.

آمینوکلات ها نسل جدید کودهای شیمیایی هستند که تنوع زیادی در بازار دارند. با این وجود پاسخ بسیاری گیاهان به کاربرد این کودها هنوز تاحدودی ناشناخته است. لذا در این تحقیق تاثیر محلول پاشی آمینوکلات ها بر رشد و نمو گل همیشه بهار در قالب طرح کاملا تصادفی با 7 تیمار و 5 تکرار مورد بررسی قرار گرفت. تیمارها شامل: شاهد بدون کاربرد کود، کاربرد خاکی NPK، محلول پاشی کودترکیبی (ماکرو + میکرو)، دو بار محلول پاشی و چهار بار محلول پاشی آمینوکلات بیومین، دو بار محلول پاشی و چهار بار محلول پاشی آمینوکلات دلفن پلاس بودند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثر تیمارها برای صفت غلظت نیتروژن (P≤0.05) و همچنین بقیه صفات مورد مطالعه (P≤0.01) معنی دار بود. مقایسه میانگین ها نیز نشان داد که بین تیمارها در سطح %5 آزمون دانکن اختلاف معنی داری وجود دارد. بیشترین ارتفاع گیاه (24.1 سانتی متر)، تعداد گل در بوته (7 عدد)، طول شاخه گل دهنده (21.4)، وزن تر (20.2 گرم) و خشک (3.01 گرم) گیاه و غلظت نیتروژن (2.4%) در تیمار چهار بار محلول پاشی دلفن پلاس مشاهده شد که تفاوت معنی داری با تیمار کاربرد خاکی NPK نداشت. بیشترین تعداد برگ (22.4) و شاخه جانبی (4.2) و همچنین بیشترین غلظت پتاسیم برگ (2.2%) نیز در تیمار NPK به دست آمد که تفاوت معنی داری با تیمار چهار بار محلول پاشی دلفن پلاس نداشت. همچنین بیشترین (17.2 روز) و کمترین (12 روز) ماندگاری گل روی بوته به ترتیب در گیاهان با چهار بار محلول پاشی دلفان پلاس و شاهد مشاهده شد. لذا می توان برای رشد بهینه گیاه همیشه بهار به جای مصرف خاکی کودهای شیمیایی از چهار بار محلول پاشی آمینوکلات ها استفاده کرد.

به منظور بررسی تاثیر سایکوسل بر برخی شاخص های بیوشیمیایی دو رقم زیتون (ماری و میشن) در شرایط تنش خشکی، آزمایش گلخانه ای با سه فاکتور شامل سه سطح سایکوسل (صفر، 500 و 1000 میلی گرم در لیتر)، سه سطح تنش خشکی (دور آبیاری فواصل 5، 10 و 15 روز یک بار) و دو رقم زیتون (ماری و میشن) به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار و در مدت چهار ماه انجام شد. در پایان آزمایش نتایج نشان داد که افزایش فواصل دور آبیاری، موجب افزایش فعالیت آنزیم های کاتالاز، آسکوربات پراکسیداز و گوایاکول پراکسیداز به ترتیب 10.486، 10.129 و 17.879 میکرومول در دقیقه بر گرم وزن تر برگ در دور آبیاری 15 روز یک بار شد، همچنین میزان آنتوسیانین، فنل کل و میزان مالون دی آلدئید در هر دو رقم افزایش یافت. تیمارهای مختلف سایکوسل نیز موجب افزایش فعالیت آنزیم کاتالاز و گوایاکول پراکسیداز و کاهش میزان مالون دی آلدئید در مقایسه با شاهد شدند. تیمار 500 میلی گرم در لیتر سایکوسل موجب کاهش معنی دار میزان آنتوسیانین برگ نسبت به شاهد شد (به ترتیب 12.137 و 13.629 میکرومول بر گرم وزن تر برگ). رقم میشن نسبت به رقم ماری مقاومت بیشتری به خشکی نشان داد. به طور کلی نتایج نشان داد که استفاده از سایکوسل می تواند برخی از اثرات منفی ناشی از تنش خشکی در ارقام ماری و میشن زیتون را بهبود دهد.

به منظور ارزیابی تحمل به شوری تعدادی از ژنوتیپ های بادام، آزمایشی گلدانی در سال 1392 با دو فاکتور ژنوتیپ در 11 سطح، شامل ارقام تونو، نان پاریل، مامایی، شکوفه، سهند، شاهرود 12، A200 و ژنوتیپ های 25-1، 16-1 و 40-13 پیوند شده روی پایه GF677 و پایه GF677 (پیوند نشده به عنوان شاهد) و فاکتور شوری آب آبیاری در 5 سطح، شامل 0 (صفر)، 1.2، 2.4، 3.6 و 4.8 گرم در لیتر نمک کلرید سدیم (که به ترتیب هدایت الکتریکی برابر 0.5، 2.5، 4.9، 7.3 و 8.9 دسی زیمنس بر متر داشتند)، انجام شد. نتایج نشان داد، با اعمال تنش شوری و افزایش غلظت آن، شاخص های رشدی شامل ارتفاع شاخه، قطر شاخه، تعداد برگ کل، تعداد برگ های سبز، تراکم برگ روی شاخه اصلی، سطح برگ و نسبت سطح برگ، وزن تر و خشک برگ، محتوی رطوبت نسبی برگ، شاخص کلروفیل، کلروفیل های a، b و کل و کارتنوئید در برگ های بالایی و پایینی، وزن تر و خشک اندام هوایی، وزن تر و خشک ریشه، در تمامی ژنوتیپ های مطالعه شده، کاهش یافتند. تعداد برگ های نکروزه، میزان ریزش برگ، نسبت وزن خشک به وزن تر اندام هوایی، نسبت وزن تر و خشک ریشه به وزن تر و خشک اندام هوایی، درصد نشت یونی و درصد آسیب دیدگی غشاء سلولی در برگ های بالایی و پایینی، افزایش یافتند. نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان داد که نوع رقم پیوندی، در افزایش تحمل شوری بسیار موثر است. در مجموع، رقم شاهرود 12، به عنوان متحمل ترین رقم به تنش شوری انتخاب شد. این رقم توانست به خوبی شوری تا 3.6 گرم در لیتر کلرید سدیم (7.3 دسی زیمنس بر متر)، را تحمل نماید. در نقطه مقابل رقم سهند، به عنوان حساس ترین رقم نسبت به تنش شوری تشخیص داده شد.

به منظور بررسی واکنش دو رقم ذرت شیرین به تنش شوری، آزمایشی در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز (باجگاه)، به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار اجرا گردید. تیمارهای آزمایش شامل دو رقم ذرت شیرین (KSC403 و Passion) و 4 سطح شوری صفر، 25، 50 و 100 میلی مولار از دو نوع نمک NaCl و CaCl2 به نسبت 1:1 بود. نتایج نشان داد که با افزایش شوری، ارتفاع ساقه و وزن خشک هر دو رقم کاهش یافت و این کاهش در رقم Passion شدیدتر بود. رقم KSC403 در مقایسه با رقم Passion، فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی بیشتر و غلظت سدیم اندام هوایی و ریشه کمتری داشت. با افزایش شوری، فعالیت آنزیم کاتالاز و سوپراکسید دیسموتاز در هر دو رقم به ترتیب کاهش و افزایش یافت و فعالیت آنزیم پراکسیداز تا سطح شوری 50 میلی مولار افزایش و پس از آن کاهش یافت. با افزایش تنش شوری، کلروفیل کل برگ ها کاهش یافت که دو رقم از این نظر تفاوت معنی داری نداشتند. نسبت سدیم به پتاسیم ریشه و اندام هوایی در شرایط تنش شوری افزایش یافت و این نسبت در رقم Passion بیشتر بود. برتری رقم KSC403 در اکثر صفاتاندازه گیری شده می تواند بیانگر توانایی بیشتر این رقم در تحمل تنش شوری باشد. غلظت کمتر یون سدیم و مقدار بیشتر یون پتاسیم در اندام هوایی و ریشه گیاه می تواند به عنوان معیاری در گزینش ارقام مقاوم به تنش شوری در نظر گرفته شود.

آسیب سرمازدگی، عمر پس از برداشت میوه ی شلیل را در دمای پایین کاهش می دهد. بنابراین افزایش مقاومت به سرمازدگی امکان نگهداری طولانی مدت میوه ی شلیل را در دمای پایین فراهم می کند. در این پژوهش، تاثیر سطوح مختلف متیل جاسمونات (0، 8 و 16 میکرولیتر در لیتر) بر کاهش میزان سرمازدگی و حفظ کیفیت میوه ی شلیل در طول 42 روز نگهداری در دمای 0.5±0 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 90 تا 95 درصد مورد ارزیابی قرار گرفت. صفات اندازه گیری شده شامل شاخص سرمازدگی، درصد نشت یونی، ویتامین ث، درصد کاهش وزن، فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز، میزان مواد جامد محلول و pH بودند. نتایج نشان داد که متیل جاسمونات باعث کاهش سرمازدگی، کاهش نشت یونی، حفظ ویتامین ث و جلوگیری از آب از دست دهی میوه ها شد. متیل جاسمونات فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز را کاهش داد. بیشترین شاخص سرمازدگی و نشت یونی و فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز در میوه های شاهد و کمترین آن در میوه های تیمار شده با 16 میکرولیتر در لیتر متیل جاسمونات ثبت شد. اختلاف معنی داری بین میوه های شاهد و تیمار شده از نظر میزان مواد جامد محلول و pH دیده نشد. نتایج این آزمایش بیانگر تاثیر مثبت متیل جاسمونات در کاهش سرمازدگی و حفظ کیفیت میوه شلیل رقم رد گلد در دمای پایین انبار می باشد.

در این پژوهش اثر محلول پاشی برگی سولفات پتاسیم بر برخی صفات کمی و کیفی میوه انگور رقم رشه بررسی شد. پنج تیمار محلول پاشی شامل محلول پاشی با آب (شاهد)، یک بار محلول پاشی به غلظت یک و نیم و سه گرم در لیتر و دو بار محلول پاشی به غلظت یک و نیم و سه گرم در لیتر استفاده شدند. محلول پاشی اول در انتهای گلدهی و دومین محلول پاشی پانزده روز بعد از محلول پاشی اول انجام گرفت. نتایج نشان داد که میانگین وزن حبه، میانگین وزن خوشه، کربوهیدرات محلول کل و ویتامین ث به طور معنی داری در اثر محلول پاشی نسبت به شاهد افزایش یافت. اما اختلاف بین تیمارهای مختلف سولفات پتاسیم معنی دار نبود. محلول پاشی سولفات پتاسیم به طور معنی داری سبب افزایش میانگین حجم حبه و آنتوسیانین گوشت و پوست میوه گردید و تیمار دوبار محلول پاشی سولفات پتاسیم سه گرم در لیتر بالاترین مقدار را دارا بود. تیمار محلول پاشی سبب افزایش مواد جامد محلول کل و pH میوه گردید. کمترین مقدار اسیدیته قابل تیتراسیون در تیمار دوبار محلول پاشی سولفات پتاسیم سه گرم در لیتر مشاهده گردید و سایر تیمارها با هم اختلاف معنی داری نداشتند. به طور کلی نتایج این آزمایش نشان داد که محلول پاشی سولفات پتاسیم باعث بهبود صفات کمی و کیفی میوه انگور رقم رشه شد.

در این پژوهش میوه های هلو رقم کوثری در دماهای مختلف محلول کلریدکلسیم به صورت غوطه وری به مدت پنج دقیقه تیمار شدند. میوه ها پس از تیمار در دمای دو تا سه درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 90-85 درصد به مدت 28 روز در سردخانه قرار گرفتند و نقش دما و کلریدکلسیم در صفات کیفی و انبارمانی میوه هر هفته  مورد بررسی قرار گرفت. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار انجام شد. تیمارها شامل پنج تیمار دمایی (4، 8، 16، 32 و64 درجه سانتی گراد) در مدت پنج دقیقه و دو سطح کلریدکلسیم (0 و60 میلی مولار) بود. نتایج نشان داد که دمای 64 درجه سانتی گراد همراه با کلریدکلسیم نقش موثرتری در حفظ سفتی بافت، میزان ویتامین  ث، تغییرات مواد جامد محلول، جلوگیری از کاهش وزن و میزان جذب کلسیم نسبت به سایر تیمارها داشت. تیمار دمای بالا به تنهایی نیز باعث حفظ سفتی بافت و جلوگیری از کاهش وزن گردید.

رشد گل آذین و تولید میوه در محیط درون شیشه ای می تواند ابزار ارزشمندی در اختیار پژوهشگران برای بررسی دقیق مراحل مختلف فرایندهای فیزیولوژیکی مربوط به تکوین اندام های زایشی و مراحل حساس در این دوره قرار دهد. در این پژوهش گل آذین در حال رشد از دو رقم انگور شامل، بیدانه سفید و روبی سیدلس از شاخه های جوان و در حال رشد طبیعی بهاره جدا شدند. برای کشت درون شیشه ای گل آذین ها از محیط کشت پایه MS با نصف غلظت استفاده شد. پس از کشت، رشد و نمو گل آذین ها تا تشکیل میوه و سپس رسیدن حبه ها ادامه داشت. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با فاکتور رقم در دو سطح، جیبرلین در دو سطح (صفر و 2.89 میکرومولار)، بنزیل آمینوپورین در سه سطح (صفر، غلظت های 2.5 و 4 میکرومولار) و هورمون ایندول بوتیریک اسیددر سه سطح (صفر، غلظت  های 2.5 و  میکرومولار) با سه تکرار در هر تیمار انجام شد. نوع هورمون و غلظت آن در موفقیت رشد گل آذین های کشت شده موثر بود، به طوری که در تیمار ایندول بوتیریک اسید با غلظت 4.9 و بنزیل آمینوپورین با غلظت 4 میکرومولار و بدون حضور جیبرلین، گل آذین کشت شده رشد کرد و گل ها باز شدند و نهایتا تولید میوه کردند (محیط کشت 15 و 17). در اینجا نقش هورمون اکسین و سیتوکینین به عنوان هورمون های کلیدی در باز شدن و تولید میوه در انگور مشخص درحالی که نقش جیبرلین ناچیز بود. در مقایسه بین ارقام، ریز نمونه های رقم بیدانه سفید نسبت به روبی سیدلس از لحاظ ماندگاری و طول دوره رشد، سازگاری بهتری را به شرایط درون شیشه ای نشان دادند. در تیمار شاهد بدون هورمون گل های روی گل آذین قهوه ای و بعضا شیشه ای شده و از رشد باز ایستادند.