علوم پزشکی صدرا
سال:1396 | دوره:5 | شماره:4 |تعداد مقالات:6

مقدمه: بی توجهی به مسائل روانشناختی از عواملی است که منجر به بازگشت افراد پس از ترک به سمت مصرف مجدد آن می شود. توجه به مولفه امید می تواند عامل انگیزشی در حفظ و استمرار شرایط جدید برای افرادی که مواد را ترک می کنند، باشد لذا این مطالعه با هدف ﺗ ﺎ ﺛ ﻴ ﺮ آﻣ ﻮ زش ﻣ ﻬ ﺎ رت ﻫ ﺎ ی زﻧ ﺪ ﮔ ﻲ بر امیدواری افراد مراجعه کننده جهت ترک به مرکز روانپزشکی شهر زاهدان انجام شد. مواد و روش: در این مطالعه نیمه تجربی 90 نفر از افراد معتاد مراجعه کننده برای ترک به مرکز روانپزشکی شهر زاهدان انتخاب شدند. 45نفر در گروه مداخله و 45 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه امید میلر بود. گروه مداخله مهارت های زندگی را در 4جلسه طی یک هفته به صورت گروهی دریافت کردند. مجدداً پس از 8 هفته از پایان مداخله، دوباره پرسشنامه ها توسط هر دو گروه تکمیل شد. تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS و آزمونهای آماری تی مستقل، تی زوجی و آزمون تحلیل کوواریانس انجام شد. یافته ها: میانگین نمره امید قبل از آموزش در گروه مداخله و کنترل به ترتیب 68/22± 25/180 و 82/24± 08/170 بود. بعد از مداخله در گروه مداخله به 53/30± 77/199 افزایش و در گروه کنترل به 93/21± 20/166 کاهش یافت. بدین ترتیب آموزش مهارت های زندگی به طور معناداری منجر به افزایش امید در گروه مداخله گردید(05/0 > P). بحث و نتیجه گیری: یافته ها نشان داد آموزش مهارت های زندگی منجر به افزایش میزان امید در افراد درحال ترک می شود. با توجه به این که ارتقا امید از عوامل بازدارنده مصرف مجدد مواد می باشد، توصیه می شود در مراکز درمانی ترک اعتیاد، آمورش مهارت های زندگی در برنامه های آموزشی این افراد گنجانده شود.

مقدمه: ابتلا به سرطان و درمان های طولانی مدت و دردآور آن می تواند تاثیرات روانشناختی عمیقی بر کودکان داشته باشد. از سویی دیگر، نیاز به بستری شدن مکرر، مشکلاتی مانند ترس از محیط بیمارستان را به همراه دارد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر کتاب داستان درمانی بر ترس از محیط های درمانی، در کودکان مبتلا به سرطان انجام شد. مواد و روش: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه-تجربی است. بیست کودک 5 تا 7 ساله مبتلا به سرطان در بیمارستان امیر شیراز در سال1395، با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و با روش بلوک تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش، سیاهه وارسی ترس از محیط بیمارستان (Hospital Fears Rating Scale) بود. داستان خوانی، برای گروه آزمایش در 15 جلسه 30 دقیقه ای طی دوماه، انجام شد. قبل و دوماه پس از مداخله، والدین در هر دو گروه پرسشنامه را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 16، با آزمون های توصیفی و t زوجی و وابسته آنالیز شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که میانگین نمره ترس کودکان مبتلا به سرطان از محیط های درمانی در گروه آزمایش قبل (9/5 ± 8/28) و بعداز انجام مداخله (001/0≥ p، 65/5± 7/23) متفاوت بود. همچنین میانگین نمره ترس کودکان از محیط های درمانی بین گروه آزمایش و کنترل (001/0= p، 58/5± 5/27) بعد از انجام مداخله متفاوت بود. بحث و نتیجه گیری: کتاب درمانی با داستان خوانی به صورت انفرادی، در کاهش ترس کودکان مبتلا به سرطان از محیط های درمانی تاثیر مثبتی دارد. بنابراین می توان کاربرد آن را در محیط های درمانی کودکان مبتلا به سرطان توصیه کرد.

مقدمه: برخورداری از توانمندی حرفه ای با عملکردها مرتبط بوده و منجر به افزایش سلامت عمومی بیماران می شود. به علاوه کاهش سطح توانمندی در پرستاری یکی از نگرانی های مهم است. لزوم انجام بررسی توانمندی بالینی در دانشجویان پرستاری دارای اهمیت است. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی توانمندی بالینی دانشجویان پرستاری و عوامل مرتبط با آن بعد از تجربه برنامه پرسپترشیپ صورت گرفت. مواد و روش: مطالعه حاضر به صورت مقطعی روی 114 دانشجوی پرستاری که برنامه پرسپترشیپ را تجربه کرده بودند، انجام شد. از فهرست توانمندی دانشجویان پرستاری جهت جمع آوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 انجام شد. از آمار استنباطی تی تست و آنوا برای تجزیه و تحلیل اطلاعات استفاده شد. یافته ها: میانگین نمره توانمندی دانشجویان بعد از تجربه برنامه پرسپترشیپ 56/39± 48/240 بود. به علاوه میانگین تک تک گویه ها 89/0± 46/5 بود. به علاوه بین توانمندی بالینی دانشجویان پرستاری با سن، محل گذراندن کارآموزی/کارورزی با پرسپتر، تعداد غیبت در طول دوره، تمایل به ادامه تحصیل و میزان علاقه دانشجو به رشته ارتباط وجود داشت (05/0>p). بحث و نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که توانمندی دانشجویان پرستاری بعد از تجربه برنامه پرسپترشیپ در حد رضایت بخش تا بالا بود، لذا به منظور ارتقا توانمندی دانشجویان اجرای این برنامه پیشنهاد می گردد.

مقدمه: ساختار سازمان جهت پیاده سازی و اجرای استراتژی سازمان شکل می گیرد و برای بقای سازمان توجه به رابطه این دو ضروری است. این پژوهش با هدف تعیین ارتباط بین ساختار با استراتژی سازمانی در بیمارستان های آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام گرفت. مواد و روش: این مطالعه مقطعی به صورت توصیفی-تحلیلی در ده بیمارستان آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام در سال 1395 شد. جامعه آماری شامل مدیران داخلی، اداری، مالی و حسابداری، و مدیران پرستاری بود که تعداد 40 نفر (4 نفر از هر بیمارستان) به صورت سرشماری انتخاب و در مطالعه شرکت کردند. جهت گرداوری داده ها از پرسشنامه های استاندارد، ساختار سازمانی رابینز و استراتژی اسنو-مایلز استفاده شد. داده ها با استفاده از آماره های توصیفی و آزمون همبستگی اسپیرمن تحلیل شد. یافته ها: از بین ابعاد ساختار سازمانی، هر سه مولفه رسمیت(25/3 ± 40/23)، پیچیدگی (15/3 ± 82/20)و تمرکز(26/5 ± 32/30) در بیمارستان های موردمطالعه در سطح بالایی قرار گرفتند. استراتژی غالب در بیمارستان ها از نوع تحلیلی بود. بین استراتژی غالب و ابعاد رسمیت(03/0p=) و پیچیدگی(02/0P=) رابطه معناداری وجود داشت. ضریب همبستگی بین استراتژی سازمانی و ساختار سازمانی 194/0 بود که رابطه آنها معنادار نبود (23/0P=). بحث و نتیجه گیری: بین استراتژی سازمانی و ساختار سازمانی رابطه معنادار آماری مشاهده نشد. با توجه به نتایج، اگر بیمارستان های مورد مطالعه از استراتژی تحلیلی پیروی کنند باید از میزان پیچیدگی و تمرکز خود کاسته و کنترل شدید بر فعالیت های جاری و کنترل محدود بر فعالیت های جدید داشت باشند.

مقدمه: آسیب شناسی صحیح و به هنگام در دانشگاه های علوم پزشکی، یکی از مهم ترین اقداماتی است که باعث می شود مسئولان دانشگاه ها همواره از نقاط قوت، نقاط ضعف، فرصت ها و چالش های موجود در سازمان خود مطلع باشند و اقدامات لازم را به کار گیرند. این پژوهش با هدف آسیب شناسی سازمانی در ستاد دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شد. مواد و روش: این پژوهش از نوع مقطعی بود. 200نفر از کارکنان ستادی دانشگاه علوم پزشکی شیراز، در مطالعه شرکت کردند. روش نمونه گیری به صورت طبقه ای تصادفی متناسب بود. اطلاعات لازم از طریق پرسشنامه آسیب شناسی سازمانی با استفاده از مدل سه شاخگی جمع آوری شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها: عوامل رفتاری با میانگین امتیاز 73/2 و عوامل زمینه ای با میانگین امتیاز 34/3 به ترتیب بیش ترین و کم ترین تاثیر را در ایجاد آسیب های سازمانی در ستاد دانشگاه علوم پزشکی شیراز داشتند. از بین زیرشاخه های عوامل ساختاری، سیستم پرداخت با میانگین رتبه 5/2 و میانگین 72/0± 21/2 و سطح معنی داری 001/0>، از بین زیرشاخه های عوامل رفتاری، امنیت شغلی با میانگین رتبه 03/2، میانگین 93/0± 28/2 و سطح معنی داری 001/0> و از بین زیرشاخه های عوامل زمینه ای، پیمانکاران و مشاوران با میانگین رتبه 31/1، میانگین 70/0± 07/3 و سطح معنی داری 19/0 بیش ترین تاثیر را در آسیب شناسی دانشگاه داشتند. بحث و نتیجه گیری: با توجه به این که عوامل رفتاری بیش ترین تاثیر را در ایجاد آسیب ها نشان داد به نظر می رسد دانشگاه بایستی برنامه ها و سیاست های خود را در ایجاد فرهنگ سازمانی مناسب، انگیزش و رضایت شغلی، اعمال رهبری اثربخش، فراهم سازی فرصت هایی برای آموزش و شکوفایی کارکنان و ایجاد امنیت شغلی ارتقا دهد. البته حل بعضی از این مسائل فراتر از اختیارات دستگاه های اجرایی می باشد و در این زمینه نقش نهادهای کلان در کشور از اهمیت بسزایی برخوردار است.

مقدمه: همکاری بین حرفه ای از جمله استراتژی های کلیدی در ارتباطات محسوب می شود که خطاهای وارده بر بیمار را به حداقل می رساند. لذا سنجش آن به لحاظ سهیم شدن پزشکان و پرستاران در تصمیم گیری و همچنین تاثیر آن بر بیمار و کاهش ایجاد ناخوشی در وی اهمیت بسزایی دارد. این مطالعه با هدف تعیین رفتارهای بین حرفه ای پرستاران و پزشکان از دیدگاه پرستاران بخش های مراقبت ویژه انجام شد. مواد و روش: مطالعه از نوع مطالعه توصیفی مقطعی بود. نمونه گیری به صورت در دسترس انجام شد. 109 نفر از پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه دانشگاه علوم پزشکی شیراز در مطالعه شرکت کردند. پرسشنامه تعیین رفتار بین حرفه ای استیچلر در این مطالعه استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS ویرایش 22و از طریق آزمون تی مستقل، آزمون توکی، همبستگی پیرسون، آنالیز واریانس یکطرفه) تجریه و تحلیل شد. یافته ها: دیدگاه پرستاران مشارکت کننده در خصوص رفتارهای بین حرفه ای پزشکان و پرستاران در حد متوسط (میانگین=22/1± 07/46) بود. تعداد معدودی از پرستاران نیز این ارتباطات را در حد مطلوب یا نامطلوب گزارش کردند. بین رفتار بین حرفه ای پرستاران و بیمارستان محل اشتغال آن ها تفاوت وجود داشت (0001/0> Pو34/7=F). بحث و نتیجه گیری: نتایج مطالعه گویای متوسط بودن رفتارهای بین حرفه ای از دیدگاه پرستاران بود. لذا برنامه ریزی منسجمی در خصوص ارتقای رفتارهای بین حرفه ای الزام می یابد و در این راستا مواردی نظیر برگزاری کارگاه ها، دوره های آموزشی مشترک بین دانشجویان و اساتید گروه های پرستاری و پزشکی جهت شناخت رفتارهای بین حرفه ای توصیه می شود.