مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1386 | دوره:9 | شماره:3 (مسلسل 35) |تعداد مقالات:17

در مطالعه ای که توسط محمدی و همکاران در مجله علمی شماره 2، شهریور 1386 با عنوان «اثر ترمیمی وانادیوم بر سلول های بتای پانکراس در موش صحرایی مبتلا به دیابت نسبتا شدید قندی تجربی» نکته هایی به نظر می رسد که توجه به آنها ممکن است در انجام مطالعه های بعدی کارگشا باشد.

مقدمه: مصرف اسیدهای چرب امگا 3 باعث کاهش عوامل خطرزای بیماری های قلبی- عروقی می شود. دیابت نوع 2 در ایجاد وضعیت نامطلوب خطرزای بیماری های قلبی- عروقی در زنان بعد از یائسگی نقش مهمی دارد. هدف از این مطالعه بررسی اثر اسیدهای چرب امگا 3 خالص شده بر مقاومت به انسولین، گلوکز و لیپو پروتئین های سرم زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع 2 بود.مواد و روش ها: 32 زن یائسه (53.7±11.4= سن) مبتلا به دیابت نوع 2 و دارای اضافه وزن (28.7±0.6 =BMI) در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور، روزانه 2 گرم اسید چرب امگا 3 خالص شدها دارونما به مدت 10 هفته مصرف کردند. در شروع مطالعه و پایان هفته دهم 10 سی سی خون وریدی از افراد گرفته شد. تری گلیسرید، کلسترول تام، HDL-C، LDL-C و گلوکز سرم به روش آنزیمی، انسولین سرم با روش رادیو ایمینوآسی، هموگلوبین گلیکوزیله به روش رنگ سنجی و مقاومت به انسولین از طریق فرمول HOMA-IR اندازه گیری و محاسبه شدند.یافته ها: کاهش معنی داری در میزان تری گلسیرید سرم و TG/HDL-C، در گروه مصرف کننده امگا 3 در مقایسه با گروه شاهد در پایان مطالعه وجود داشت. تفاوت معنی داری در میزان کلسترول تام، HDL-C،LDL-C، گلوکز سرم، هموگلوبین گلیکوزیله و مقاومت به انسولین در پایان مطالعه بین دو گروه وجود نداشت. افزایش معنی داری در میزان انسولین سرم در گروه مصرف کننده امگا 3 در پایان مطالعه در مقایسه با شروع مطالعه و کاهش معنی داری در میزان کلسترول تام در پایان مطالعه در مقایسه با شروع مطالعه وجود داشت.نتیجه گیری: مصرف 2 گرم اسید چرب امگا 3 خالص شده به مدت ده هفته در زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع 2 اگرچه باعث کاهش تری گلسیرید و کلسترول تام سرم می شود، اثر سودمندی بر سایر لیپوپروتئین ها و کنترل گلیسمی ندارد. توصیه به مصرف اسیدهای چرب امگا 3 در زنان یائسه دیابتی نیاز به بررسی بیشتری دارد.

مقدمه: فشارخون بالا (هیپرتانسیون) از عوامل خطرزای مهم عوارض ماکروواسکولار و میکروواسکولار در بیماران دیابتی نوع 2 است. مطالعه های اخیر نشان داده اند که کنترل موثر فشارخون سبب کاهش این عوارض می شود. هدف از این مطالعه بررسی کیفیت کنترل فشارخون در بیماران دیابتی نوع 2 و مبتلا به فشارخون بالا بود.مواد و روش ها: در این مطالعه 602 بیمار شناخته شده دیابتی نوع 2 که به طور مرتب حداقل چهار بار در سال برای کنترل به مرکز تحقیقات غدد درون ریز و متابولیسم اصفهان مراجعه کرده بودند از نظر وضعیت کنترل فشار خون برای مدت پنج سال پیاپی از زمان مراجعه اولیه بررسی شدند. اندازه گیری فشار خون بر اساس پروتکل استاندارد انجام شد. افراد با فشارخون سیستولی بیش از 130 یا دیاستولی بیشتر از 80 میلی متر جیوه، در حداقل دو نوبت مراجعه و نیز افرادی که سابقه هیپرتانسیون داشتند و تحت درمان دارویی بودند به عنوان افراد مبتلا به فشارخون بالا در نظر گرفته شدند. سطح فشارخون کنترل شده کمتر از 130.80 میلی متر جیوه در نظر گرفته شد.یافته ها: از 602 بیمار مورد بررسی با میانگین سنی 57.4±9.3 سال و مدت ابتلا به دیابت 9.4±4.7 سال که به طور منظم برای مراقبت و پیگیری مراجعه کرده بودند، 338 نفر (56.2%) در هنگام پذیرش فشارخون بالا داشتند. از این افراد تنها 13.9% فشارخون  کنترل شده و کمتر از 130.80 میلی متر جیوه داشتند. در طول دوره پیگیری تعداد افراد هیپرتانسیو به 452 (75%) افزایش یافت و درصد افراد کنترل شده به 24.5% رسید. میانگین سن، نمایه توده بدن، هموگلوبین گلیکوزیله، آلبومین ادرار 24 ساعته و شیوع رتینوپاتی در بیمارانی که فشارخون آن ها به سطح کنترل رسیده بود، نسبت به آن ها که فشار خون شان کنترل نشده بود به طور معنی داری از نظر آماری کمتر بود.تیجه گیری: در این مطالعه تعداد قابل ملاحظه ای از بیماران دیابتی دچار فشارخون بالا، به سطح کنترل شده نرسیدند. به کارگیری روش های مداخله ای موثر برای بهبود کنترل فشارخون در بیماران دیابتی نوع 2 ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: نقش افزایش گلوکز خون به عنوان یکی از عوامل خطرزای بیماری های قلبی- عروقی شامل بیماری های کرونر قلبی و حوادث مغزی- عروقی در مطالعه های مختلف نشان داده شده است. سطح قند ناشتای پلاسما و دو ساعته در تعیین میزان متوسط قند نقش دارند اما میزان شرکت هر یک از آن ها در تعیین خطر بیماری های قلبی- عروقی مورد بحث است. با توجه به فراوانی بیماری های قلبی- عروقی در شهر تهران، این مطالعه به منظور بررسی نقش سطوح مختلف قند ناشتا و قند دو ساعته پلاسما در پیش بینی حوادث قلبی- عروقی انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه کوهورت، افراد بالای 40 سال طرح قند و لیپید تهران که در بررسی های اولیه فاقد بیماری کرونر قلبی یا حوادث مغزی- عروقی یا دیابت تحت درمان بودند، برای ارزیابی اثر افزایش سطح گلوکز در پیش بینی حوادث قلبی- عروقی، مورد بررسی قرار گرفتند. هیپرگلیسمی به صورت صدک 25، صدک 75 و صدک بین چارکی (IQR) بر اساس گلوکز ناشتا و گلوکز 2 ساعته، تعریف شد. هم چنین مجموعه ای از عوامل خطرزای قلبی- عروقی فرامینگهام (FRS)، برای کلیه افراد محاسبه شد. سپس همه حوادث قلبی- عروقی رخ داده برای این افراد در یک پیگیری حدود 6.1±0.6 ساله ثبت و در انتها قدرت پیش بینی کننده قند خون ناشتا و قند خون دو ساعته در حوادث قلبی- عروقی توسط هر یک از تعاریف برآورد شد.یافته ها: میانگین سن نمونه ها 53.9±10.1 سال بود. 346 نفر (9.3%) در شروع مطالعه دارای دیابت تشخیص داده نشده (موارد جدید) بودند که از این تعداد در 172 نفر (4.6%کل) تشخیص دیابت بر اساس فقط هیپرگلیسمی post challenge بود. تعداد حوادث قلبی- عروقی در طول مدت مطالعه 148 مورد بود. خطر نسبی تعدیل شده با جنس و FRS برای بیماری های قلبی- عروقی به ازایmg/dL   14افزایش در گلوکز ناشتا (1.08-1.22:%95 CI ؛ 1.15=HR) و به ازای 49 mg/dL  افزایش در گلوکز دو ساعته (1.14-1.33:%95 CI؛ 1.23=HR) بود. در مدلی که شامل گلوکز ناشتا و قند دو ساعته بود، خطر نسبی قند خون دو ساعته به صورت معنی دار باقی ماند (1.05-1.38:%95 CI؛1.20=HR) و در خصوص قند ناشتا غیرمعنی دار شد (0.93-1.13:%95 CI؛1.03=HR).نتیجه گیری: در این مطالعه هیپرگلیسمی post challenge عامل خطرزای مستقل در بروز حوادث قلبی- عروقی بود.

مقدمه: در کشور ما تاکنون مطالعه های محدودی در مورد شیوع دیابت بارداری (GDM) انجام شده است. مطالعه حاضر ضمن بررسی شیوع GDM در شهر اصفهان و عوامل خطرساز آن، به مقایسه نتایج روش غربالگری انتخابی و عمومی پرداخته است.مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی از تیر 1381 تا اسفند 1383، غربالگری عمومی برای تشخیص GDM (بر اساس معیارهای کوستان و کارپنتر) بر روی زنان باردار ارجاع شده به مرکز تحقیقات غدد درون ریز و متابولیسم اصفهان در هفته 28ـ24 بارداری انجام شد. در 1112 خانم باردار بدون سابقه دیابت آزمون تحمل گلوکز با 50 گرم گلوکز (GCT) انجام شد. قند خون 130mg/dL £ به عنوان یافته مثبت آزمون در نظر گرفته شد و خانم های باردار با آزمون غربالگری مثبت، تحت آزمایش تحمل گلوکز خوراکی (OGTT) قرار گرفتند. هم چنین در تعدادی از موارد با GCT منفی، آزمون OGTT به طور تصادفی انجام شد.یافته ها: در 245 نفر با GCT مثبت و 130 نفر باGCT منفی، آزمون OGTT سه ساعته انجام شد. 67 نفر در گروه اول و 6 نفر در گروه دوم دچار GDM بودند که نشان گر شیوع کلی GDM به میزان 6.76% می باشد. از کل مادران، 23.2% جز گروه کم خطر برای GDM بودند که از میان آن ها تنها 2 نفر مبتلا به GDM بودند (2.7 درصد از مادران GDM). از بین عوامل خطرساز فقط سن، نمایه توده بدن مادر قبل از بارداری و تعداد بارداری قبلی با بروز GDM رابطه معنی دار داشت.نتیجه گیری: شیوع دیابت بارداری در اصفهان درحد متوسط می باشد. به نظر می رسد غربالگری انتخابی بر اساس عوامل خطرساز در این جامعه روش ارجحی  باشد.

مقدمه: افت فشارخون شایع ترین عارضه حاد همودیالیز است. کاهش دمای محلول همودیالیز به عنوان یک راهکار برای جلوگیری از کاهش فشار خون حین همودیالیز پیشنهاد شده و مورد استفاده قرار گرفته است. پژوهش ها نشان می دهد که کاهش دمای محلول همودیالیز در همه بیماران موثر نیست. بنابراین منطقی به نظر می رسد که بیمارانی که بیشترین بهره را از کاهش دمای محلول همودیالیز می برند، شناسایی شوند. هدف از این مطالعه بررسی اثر کاهش دمای محلول همودیالیز بر متغیرهای همودینامیک در بیماران دیابتی بود. هم چنین سطح اکسیدنیتریک سرم در این افراد اندازه گیری شد تا در صورت وجود ارتباط با کاهش دمای محلول همودیالیز این رابطه مشخص شود.مواد و روش ها: 20 بیمار دیابتی با متوسط سن 63.3±7.5 سال وارد مطالعه شدند. هر بیمار دوبار تحت دیالیز قرار گرفت کهک بار آن دیالیز در دمای پایین (35oC) و یک بار دیالیز استاندارد (37oC) بود. به جز کاهش دما به 35oC سایر شرایط در طول مطالعهکسان بود. متغیرهای همودینامیک شامل فشارخون سیستولی و دیاستولی، و ضربان قلب هر ساعت اندازه گیری شد. تعداد موارد افت فشار خون نیز تعیین شد. درجه حرارت دهانی قبل و بعد از دیالیز اندازه گیری شد. اوره سرم و سطح سرمی متابولیت های اکسید نیتریک (NOx) قبل و بعد از دیالیز اندازه گیری شد.یافته ها: فشار خون سیستولی، دیاستولی و فشار متوسط شریانی طی دیالیز با محلول گرم نسبت به دیالیز با محلول سرد کاهش معنی داری پیدا کرد (P<0.05). حداکثر افت فشار خون سیستولی، دیاستولی و فشار متوسط شریانی که در ساعت سوم دیالیز مشاهده شده برای دیالیز گرم 18، 17، 14 درصد و برای دیالیز سد 6، 1 و 4 درصد بود. تغییرات ضربان قلب اختلالات معنی داری را بین دو گروه نشان نداد. سطوح سرمی متابولیت های اکسید نیتریک بعد از دیالیز در هر دو شرایط دیالیز گرم و سرد نسبت به قبل از دیالیز کاهش معنی داری نشان داد (59±5 در برابر 37±4 میکرومول در لیتر برای شرایط گرم و 63±7 در برابر  41±5میکرومول در لیتر برای شرایط سرد، p<0.05).نتیجه گیری: دیالیز با محلول سرد (35oC) سبب کاهش تعداد موارد هیپوتانسیون و پایدار کردن متغیرهای همودینامیک در این بیماران می شود. به نظر می رسد هیپوتانسیون حین همودیالیز در بیماران دیابتی ناشی از مکانیسم دیگری به جز افزایش سطح سرمی اکسید نیتریک باشد.

مقدمه: در راهنماهای رژیمی افزایش مصرف سبزی و میوه به منظور پیشگیری از بیماری های مزمن توصیه می شود. هدف از مطالعه حاضر، ارتباط بین مصرف میوه ها و سبزی ها و عوامل خطرزای سندرم متابولیک در بزرگسالان تهرانی می باشد.مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی، چارک های مصرف سبزی ها و میوه ها طبق پرسشنامه تکرر مصرف مواد غذایی در 606 فرد بزرگسال 74-18 ساله شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران مشخص شدند. اندازه گیری فشار خون طبق روش های استاندارد و نمونه گیری خون از افراد به صورت ناشتا به منظور اندازه گیری های بیوشیمیایی انجام شد. هیپرتری گلیسریدمی، هیپرکلسترولمی، افزایش LDL-C و کاهش HDL-C، و سندرم متابولیک بر اساس معیارهای ATP III مشخص شدند.یافته ها: میانگین دریافت سبزی های نشاسته ای، سایر سبزی ها و میوه ها به ترتیب 50.8±49، 3.4±179 و 211±147 گرم در روز بود. شیوع سندرم متابولیک در افرادی که در چارک های پایین تر مصرف میوه ها قرار داشتند، بالاتر بود (17.2% در چارک اول در مقابل 15.4% در چارک چهارم،  .(P<0.05افراد با دریافت بالاتر سبزی ها (چارک های بالاتر) دریافت بیشتری از چربی ها (31.7±8 در چارک چهارم در مقابل 28.5±9 گرم در روز در چارک اول، P<0.05) و کلسترول (208±13 در چارک چهارم در مقابل 153±12 گرم در روز در چارک اول، P<0.05) داشتند و بین دریافت سبزی ها و چربی ها همبستگی وجود داشت P<0.001 و 0.26=r). تفاوت معنی داری در دریافت سبزی ها و میوه ها در سه گروه افرادی که دارای عوامل خطرزای سندرم متابولیک بودند (0، 2-1 و3 ³ عامل خطرزا) پس از تعدیل اثر چربی ها و اسیدهای چرب اشباع دریافتی دیده شد (سبزی ها ومیوه ها به ترتیب310±14 و 194±17 در گروه با 3 ³ عامل خطرزای در مقابل 364±18 و 248±15 گرم در روز در گروه بدون عامل خطرزا، (P<0.05.نتیجه گیری: با توجه به اینکه در این مطالعه ارتباط معکوس بین دریافت میوه ها، سبزی ها و سندرم متابولیک دیده شد، یافته های مطالعه حاضر تاییدی بر توصیه های تغذیه ای مبنی بر افزایش دریافت سبزی ها و میوه ها برای پیشگیری از بیماری های مزمن می باشد.

مقدمه: چاقی یکی از عوامل خطرزای ایجاد فشارخون است. اندازه دور کمر (WC) انعکاسی از چاقی تنه ای و هم چنین توزیع چربی در ناحیه شکم است. بنا بر این می توان ارتباطی بین WC و فشارخون به دست آورد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین WC و فشارخون بود.مواد و روش ها: این مطالعه، یک مطالعه اقماری از طرح ملی بررسی بیماری های قلب و عروق است که در آن 7806 نفر بررسی شدند. نمونه گیری به صورت خوشه ای تصادفی انجام شد. در ابتدا اطلاعات دموگرافیک بیماران توسط پرسشنامه جمع آوری سپس وزن، قد، دور کمر، فشارخون سیستولی و دیاستولی افراد شرکت کننده اندازه گیری شد. آنالیز آماری با استفاده از آزمون های آماری همبستگی، رگرسیون لوجستیک و رگرسیون خطی انجام شد.یافته ها: در همه گروه های سنی هم در زنان و هم مردان رابطه ای بین فشارخون سیستولی و دیاستولی با WC وجود داشت که در گروه مردان 31 تا 55 ساله این رابطه با فشارخون سیستولی (0.268 r=) و در گروه مردان بالای 55 سال این رابطه با فشارخون سیستولی (r=0.199) قوی تر بود (P<0.001). بعد از تعدیل اثرهای سن، جنس و میزان دریافت انرژی، رابطه بین فشار خون و دور کمر هم چنان معنی دار بود (P<0.001).نتیجه گیری: بین WC و فشارخون سیستولی و دیاستولی حتی در محدوده طبیعی ارتباط خطی و مستقیم وجود دارد و این ارتباط مستقل از عواملی مثل جنس و سن است. افزایش دور کمر حتی در افراد با وزن طبیعی احتمال بروز فشارخون بالا را افزایش می دهد.

مقدمه: چاقی یکی از شایع ترین عوامل خطرزای بیماری های مهم و معضل مهم تغذیه ای، به عنوان یک عامل مستقل باعث افزایش خطر مرگ و میر می شود. بیماران مبتلا به برونشیولیت مزمن ناشی از گاز خردل (جانبازان شیمیایی) به دلیل مشکلات تنفسی و نیز بیماری های همراه مانند اختلال های روانپزشکی، فعالیت فیزیکی کمتری دارند که با افزایش احتمال چاقی همراه است. این مطالعه با هدف بررسی توزیع نمایه توده بدن در جانبازان شیمیایی مبتلا به برونشیولیت مزمن انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت مقطعی- توصیفی انجام شد. حجم نمونه شامل 434 جانباز شیمیایی مراجعه کننده به درمانگاه فوق تخصصی ریه بیمارستان بقیه اله تهران در سال 1385 بود. روش نمونه گیری در دسترس بود. بیماران به سه گروه سنی 39-30، 49-40 و 59-50 تقسیم شدند. افراد مورد مطالعه از نظر شدت علایم بیماری های تنفسی (تنگی نفس، سرفه، بیدار شدن شبانه و خلط خونی)، حجم های ریوی (FVC، FEV1، FVC، FEV1) و نمایه توده بدن ارزیابی شدند.یافته ها: میانگین (±انحراف معیار) نمایه توده بدن در کل افراد مورد مطالعه و گروه های سنی 39-30، 49-40 و 59-50 ساله به ترتیب 26±4، 26±4،  26±44و 27±4 کیلوگرم بر مترمربع بود. هم چنین به ترتیب 143 نفر (33%)، 65 نفر (36%)، 72 نفر (33%) و 6 نفر(18%) دارای وزن طبیعی و 281 نفر (55%)، 111 نفر (61%)، 142 نفر (65%) و 28 نفر (82%) در گروه های فوق دچار افزایش وزن یا چاقی بودند. نمایه توده بدن با میانگین نمره شدت تنگی نفس، سرفه، بیدار شدن شبانه و خلط خونی و حجم های ریوی بیماران ارتباط معنی دار آماری را نشان نداد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان دهنده شیوع بالاتر اضافه وزن و چاقی در جانبازان شیمیایی نسبت به جمعیت عمومی بود. با توجه به اهمیت اضافه وزن و چاقی در بیماری های مزمن ریه، به نظر می رسد تعدیل نمایه توده بدن در این بیماران باید مورد توجه قرار گیرد. در این زمینه همکاری مشترک متخصصان ریه با متخصصان تغذیه، غدد درون ریز و روانپزشکان توصیه می شود.

مقدمه: فعالیت های ورزشی از یک طرف با افزایش فشار اکسایشی، احتمال تشکیل رادیکال های آزاد مضر را افزایش می دهد و از طرفی با القای آنزیم های ضد اکسایشی سبب کاهش رادیکال های آزاد می شود. نتیجه نهایی انواع تمرین های بدنی در کاهش یا افزایش رادیکال های آزاد سوالی اساسی در مورد آن نوع فعالیت محسوب می گردد. مطالعه حاضر با هدف بررسی وضعیت آنتی اکسیدانی اسکی بازان آلپاین مرد هنگام تمرین شدید طراحی و اجرا شد.مواد و روش ها: در این مطالعه 12 اسکی باز آلپاینی مرد (20±5 ساله) به مدت شش هفته در تمرین های شدید اسکی شرکت نمودند. قبل از شروع تمرین ها و بلافاصله پس از اتمام آن ها نمونه پلاسما و گلبول های قرمز برای سنجش گلوتاتیون، اسیداوریک و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام گرفته شد.یافته ها: میزان اسیداوریک پلاسما (به ترتیب 6.5±1.4 و 8.3±1.7 میلی گرم در دسی لیتر P<0.05) و ظرفیت آنتی اکسیدانی آن (2.1±0.2 و 2.7±0.3 میلی مولار، P<0.05) قبل و بعد از تمرین شدید شش هفته ای افزایش آماری معنی داری داشت. هم چنین میزان گلوتاتیون در گلبول های قرمز (5.4±0.7 و 6.1±0.9 نانومول بر میلی گرم هموگلوبین، P<0.05) نیز افزایش معنی داری را نشان داد.نتیجه گیری: تعادل میان افزایش فشار اکسایشی و القای مسیرهای ضد اکسایشی در فعالیت ورزشی شدید اسکی آلپاین بعد از شش هفته به نفع افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی تام پلاسما و گلبول های قرمز است، لذا این فعالیت سبب افزایش رادیکال های آزاد نخواهد شد.

مقدمه: گروهی از بررسی ها نشان می دهند که کمبود منیزیم در عوارض قلبی- عروقی مرتبط با دیابت شیرین نقش دارد. از این رو، در این مطالعه اثر طولانی مدت مصرف خوراکی منیزیم در پاسخ دهی آئورت ایزوله به کلرید پتاسیم و فنیل افرین در نبود اندوتلیوم بررسی گردید.مواد و روش ها: 60 عدد موش صحرایی نر با نژاد ویستار (250-180 گرم) به دو دسته دیابتی و دو دسته شاهد تقسیم شدند. یک گروه از هر دسته حیوانات دیابتی و سالم سولفات منیزیم اضافه شده در آب آشامیدنی و گروه دیگر تنها آب معمولی دریافت کردند. در انتهای 8 هفته، آئورت سینه ای با دقت جدا، به حلقه های 3-2 میلی متری تقسیم و پس از زدودن اندوتلیوم به حمام بافت منتقل گردید. پس از آن بافت در معرض غلظت های 10، 20، 40، 60، 80 میلی مولار کلرید پتاسیم و نیز غلظت های 10-9، 10-8، 10-7، 10-6،10-5  مولار فنیل افرین به صورت تجمعی قرار گرفت و پاسخ های انقباضی با استفاده از ترانس دیوسر ایزومتریک ثبت شد. هم چنین در طول این مدت، هر 2 هفته یک بار، از حیوانات برای اندازه گیری گلوکز پلاسما خون گیری به عمل آمد.یافته ها: پاسخ های انقباضی عروق به کلرید پتاسیم و فنیل افرین در گروه شاهد به طور معنی داری بالاتر از گروه دیابتی بوده (P<0.05) و تفاوت معنی داری بین موش های درمان شده با منیزیم و موش های درمان نشده، یافت نشد. داده های حاصل از حداکثر پاسخ انقباضی عروق به کلرید پتاسیم 2.32±0.23، 2.76±0.19، 1.96±0.11 و 1.84±0.21 و بیشترین پاسخ به فنیل افرین 2.94±0.24، 3.38±0.20، 2.24±0.27 و 2.61±0.27 (گرم به ازای میلی متر مربع) به ترتیب در گروه های شاهد، شاهد دریافت کننده منیزیم، دیابتی و دیابتی دریافت کننده منیزیم بود. از سوی دیگر، بین موش های درمان شده با منیزیم و موش های درمان نشده تفاوت معنی داری در گلوکز پلاسما مشاهده نگردید.نتیجه گیری: مصرف خوراکی منیزیم به مدت 8 هفته تاثیر قابل ملاحظه ای در انقباض پذیری آئورت ایزوله بدون اندوتلیوم مدل تجربی دیابت نوع 1 ندارد.

مقدمه: پرکاری تیروئید با کم خونی همراه است و هورمون های تیروئید با تاثیری که بر تعداد و فعالیت پمپ سدیم/ پتاسیم- ATPase و هم چنین ترکیب لیپیدی غشای سلول دارند می توانند شکنندگی گلبول های قرمز را تغییر دهند. در این مطالعه شکنندگی اسموتیکی گلبول های قرمز موش صحرایی مبتلا به پرکاری تیروئید با گروه شاهد مقایسه شد.مواد و روش ها: 48 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزن 221±4 گرم به چهار گروه تقسیم شدند. گروه اول به مدت 30 روز لووتیروکسین به مقدار 12 میلی گرم در لیتر که به آب آشامیدنی اضافه شده بود مصرف کرد، گروه دوم شاهد گروه اول بود. گروه سوم به مدت 60 روز لووتیروکسین مصرف کرد و گروه چهارم شاهد گروه سوم بود. در آخر دوره، اندازه گیری کمیت های هورمونی و بیوشیمیایی خون انجام شد. برای ارزیابی شکنندگی اسموتیکی، گلبول های قرمز به مدت 30 دقیقه در غلظت های مختلف کلرورسدیم در 37 درجه سانتیگراد انکوبه شدند و میزان همولیز به وسیله رنگ سنجی محلول بالایی اندازه گیری شد. همولیز بر اساس درصد از همولیز گلبول های قرمز در حضور آب مقطر (همولیز صد در صد) بیان شد.یافته ها: در این مطالعه اگرچه میزان هموگلوبین، هماتوکریت، میانگین هموگلوبین در هر گلبول قرمز و میانگین حجم هر گلبول قرمز در گروه سوم به طور معنی دار (p<0.05) نسبت به گروه چهارم داشت ولی شکنندگی اسموتیکی گلبول ها اختلاف معنی داری نشان نداد.نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد که اولا پرکاری تیروئید در موش صحرایی احتمالا آنمی ایجاد نمی کند و ثانیا شکنندگی اسموتیکی گلبول های قرمز تفاوتی با گروه شاهد ندارد.

سندرم کارنی (Carney Complex) یک سندرم اتوزومال غالب است که با تومورهای مختلف شامل میکزوما در محل های متفاوت، تومورهای اندوکرین و ضایعه های لنتیگو مشخص می شود و تا کنون در ایران گزارش نشده است. بیماری که دراین مقاله معرفی می شود، زن 27 ساله ای است که با علایم درد پهلو، مراجعه کرده بود. در معاینه با توجه به علایم هیرسوتیسم، چاقی تنه ای، هیپرپیگمانتاسیون و هیپرتانسیون، سندرم کوشینگ مطرح شد و با آزمایش های مربوط تایید گردید. سابقه دوبار جراحی قلب در دوران کودکی به علت دو میکزوم دهلیزی در بیمار وجود داشت. در MRI هیپوفیز، میکروآدنوما و در سی تی اسکن آدرنال، آدنوم آدرنال راست مشاهده شد. ابتدا، لاپاراسکوپیک آدرنالکتومی راست برای بیمار انجام شد. همان طور که انتظار می رفت، بیماری پس از جراحی هم چنان فعال بود، بنا بر این آدرنالکتومی سمت مقابل هم انجام و سندرم کوشینگ برطرف شد. در پاتولوژی آدرنال راست، آدنوم با هیپرپلازی در اطراف آن و در آدرنال چپ هیپرپلازی گزارش شد. به این ترتیب تشخیص سندرم کارنی با سندرم کوشینگ ناشی از هیپرپلازی دو طرفه آدرنال تایید شد. این مورد، یک تظاهر جدید از سندرم است چرا که هیپرپلازی آدرنال دو طرفه با آدنوم هیپوفیز و آدرنال به صورت دو یافته اتفاقی همراه سندرم کشف شد. در بیمار مذکور، سندرم کارنی، همراه با سندرم کوشینگ ناشی از هیپرپلازی دو طرفه آدرنال، آدنوم آدرنال مقابل و میکروآدنوم هیپوفیز بدون عملکرد به عنوان یافته های تصادفی (Incidentaloma) گزارش شد که تظاهر جدیدی از این سندرم است.