طب توانبخشی
سال:1397 | دوره:7 | شماره:3 |تعداد مقالات:33

مقدمه و اهداف: تمرینات ورزشی برای بهبود عملکرد فاکتور حس وضعیت مفصل زانو، برای پیشگیری از بروز آسیب های بیشتر، بازتوانی و بهبود عملکرد هر چه بهتر فرد ضروری می باشد. هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه اثر دو نوع تمرینات پلایومتریک هاپینگ و پرشی به مدت 6 هفته بر حس وضعیت مفصل زانو در مردان به دنبال بازسازی لیگامان صلیبی قدامی بود. مواد و روش ها: چهل مرد با بازسازی لیگامنت صلیبی قدامی (میانگین ± انحراف استاندارد؛ سن 62/1± 88/27 سال، وزن 28/10± 9/79 کیلوگرم، قد 05/0± 77/1 متر) به صورت هدفمند و در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به 3 گروه تمرینات هاپینگ (14 نفر)، پرشی (13 نفر) و گروه کنترل (13 نفر) تقسیم شدند. قبل و بعد از یک دوره تمرین 6 هفته ای (3 جلسه در هفته) در شرایط مشابه زمانی و مکانی حس وضعیت مفصل زانو به وسیله دوربین دیجیتال ثبت و به وسیله نرم افزار اتوکد ارزیابی شد. در مدت زمان تحقیق، گروه کنترل هیچ برنامه مداخله درمانی انجام ندادند. نتایج تحقیق با استفاده از آزمون سنجش مکرر ترکیبی تحلیل و مورد آنالیز قرار گرفت. یافته ها: نتایج آزمون تفاوت معناداری در میزان حس وضعیت در زاویه 45 درجه (002/0p=) و زاویه 60 درجه (046/0p=) در گروه تمرینات هاپینگ و در زاویه 45 درجه (001/0p=) در گروه تمرینات پرشی نشان داد. میزان حس وضعیت در بقیه زوایا و گروه های برنامه تمرینی هاپیینگ و پرشی تفاوت معناداری از خود نشان نداد (05/0p>). میزان حس وضعیت در گروه هاپینگ و گروه پرشی تفاوت معناداری با یکدیگر نداشت (001/1=P)، اما بین میزان حس وضعیت در گروه هاپینگ و گروه پرشی با گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده شد (001/0=P). نتیجه گیری: تمرینات هاپینگ و پرشی را می توان به عنوان یک روش جهت بهبود حس وضعیت در زاویه 45 درجه خم شدن زانو در افراد دارای پارگی لیگامان صلیبی قدامی توصیه کرد. به نظر می رسد تمرینات هاپینگ جهت بهبود حس وضعیت در زاویه 60 درجه از تمرینات پرشی در افراد دارای پارگی لیگامان صلیبی قدامی مفیدتر است.

مقدمه و اهداف: پاسخ­ های ارزیابی گوش واقعی، رایج­ ترین روش مورد استفاده در تایید عملکرد سمعک در کودکان و نیز بزرگسالان می­ باشد. در سال­ های اخیر، از پتانسیل­ های برانگیخته شنوایی در ارزیابی عینی دقت فیتینگ در نوزادان و کودکان کم­ سن که نمی­ توانند بازخورد رفتاری مناسب ارائه دهند، استفاده شده است. در مطالعه حاضر، پاسخ­ های ارزیابی گوش واقعی به دست آمده از سمعک­ های تنظیم­ شده با پاسخ­ های قشری و منحنی هدف حاصل از فرمول NAL-NL2 که یکی از رایج­ ترین فرمول­ ها در تنظیم و تجویز سمعک کودکان می­ باشد، مورد مقایسه قرار گرفت. مواد و روش­ ها: مطالعه حاضر روی 10 کودک دچار کم­ شنوایی متوسط تا شدید در سنین 2 تا 4 سال صورت گرفت. در ابتدا پاسخ­ های ارزیابی گوش واقعی از سمعک­ های تنظیم­ شده با پاسخ­ های قشری این کودکان به دست آمد و سپس با منحنی هدف حاصل از فرمول NAL-NL2 مقایسه گردید. یافته ­ ها: سمعک­ های تنظیم­ شده با پاسخ­ های قشری نسبت به فرمول NAL-NL2، میزان بهره بیشتری در هر سه سطح شدتی ارائه می­ دهد. مقدار P-Value به جز در فرکانس 500 هرتز در سطح شدت آهسته و فرکانس 4 کیلوهرتز در سطح شدت بلند، در تمامی فرکانس­ ها و شدت­ های آزمون­ شده، کمتر از 005/0 بود که بیانگر اختلاف معنادار بین پاسخ­ های گوش واقعی به دست آمده از سمعک­ ها و نتایج حاصل از فرمول NAL-NL2 بود. نتیجه ­ گیری: در مطالعه حاضر، پاسخ­ های ارزیابی گوش واقعی سمعک­ های تنظیم­ شده با پاسخ­ های قشری و فرمول NAL-NL2 مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج بیانگر تفاوت معنادار تقریبا در تمامی فرکانس­ ها بود و در هر سه سطح شدت ارزیابی شده بود.

مقدمه و اهداف: کودکان مبتلا به فلج مغزی مقیم مراکز به علت مشکلات طولانی مدت نیاز به مراقبت دائمی دارند و مراقبت از آنها می تواند سلامت جسمانی و روانی مراقبان آنها را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش مراقبت های ویژه بر کیفیت زندگی مراقبان شاغل در مراکز نگهداری از کودکان دارای فلج مغزی انجام شد. مواد و روش ها: در مطالعه مداخله ای-نیمه تجربی حاضر، 60 نفر از مراقبان شاغل در مراکز نگهداری از کودکان دارای فلج مغزی تحت نظارت سازمان بهزیستی شهر تهران به شیوه تمام شماری و با رعایت معیارهای لازم انتخاب و در دو گروه مداخله (30 نفر) و کنترل (30 نفر) مورد بررسی قرار گرفتند. پرسش نامه جمعیت شناختی و پرسش نامه کیفیت زندگی (36-SF) سه ماه قبل و بعد از انجام آموزش هندلینگ برای جمع آوری داده ها مورد استفاده قرار گرفت. جلسه آموزش هندلینگی به صورت تئوری و عملی طی دو روز و هر روز با شرکت 15 نفر از مراقبان گروه مداخله و برگزار شد. داده ها قبل و سه ماه بعد از مداخله جمع آوری و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی و انحراف معیار مراقبان قبل از شروع آموزش در گروه مداخله (22/9± 50/42) و گروه کنترل (84/10± 57/43) بوده است. مقایسه میانگین نمرات بین دو گروه نشان داد که کیفیت زندگی مراقبان گروه مداخله 3 ماه بعد از دریافت آموزش در تمامی ابعاد 36-SFبه جز عملکرد اجتماعی به طور معناداری ارتقاء یافته است (05/0

مقدمه و اهداف: هدف مطالعه حاضر بررسی اثر a-tDCS بر شدت درد زنان مبتلا به درد مزمن کمر می باشد. مواد و روش ها: 10 زن مبتلا به کمردرد مزمن در مطالعه حاضر دو سو کور، شم کنترل با طراحی متقاطع (cross over) شرکت کردند. هر یک از شرکت کنندگان یک جلسه جریان a-tDCS با شدت جریان 3/0 میلی آمپر، مدت زمان بیست دقیقه و دانسیته جریان MA/CM2 1/0 که بر منطقه M1 و DLPFC به طور هم زمان اعمال می شد، دریافت کردند. شدت درد و آستانه درد بیماران قبل و بعد از درمان و سطح ناتوانی افراد قبل از درمان و یک هفته پس از درمان ارزیابی شد. از آزمون های شاپیروویلک جهت بررسی توزیع داده ها و از آزمون تی زوجی برای تحلیل داده ها استفاده گردید و مقدار خطای آزمون کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج حاکی از عدم تاثیر درمان شم و اکتیو بر شدت درد، ناتوانی و آستانه درد این بیماران بودند. میزان تغییرات میانگین ها قبل و بعد درمان اکتیو برای شدت درد 9/ 0 (72/0p=)، برای میزان ناتوانی 6/5 )07/0p=) و برای آستانه درد 16/0– (1/0P=) است. این مقادیر در درمان شم به ترتیب 4/0، 4/2 و 73/0– با مقدار p بزرگ تر از 05/0 است. نتیجه گیری: این روش درمان اثری بر شدت درد زنان مبتلا به کمردرد مزمن نداشت، اگرچه این نتایج ممکن است مربوط به تعداد کم جلسات درمانی باشد.

مقدمه و اهداف: مفصل مچ پا به عنوان یکی از آسیب پذیرترین مفاصل بدن شناخته شده است. هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی مقایسه تاثیر و ماندگاری یک دوره تمرینات NASM و ترکیبی (عصبی-عضلانی و ثبات مرکزی) بر ویژگی های عملکردی و تعادل افراد مبتلا به آسیب مزمن یک طرفه مچ پا بود. مواد و روش ها: 36 دانشجوی تربیت بدنی ورزشکار پسر مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا در مطالعه حاضر شرکت داشتند و به صورت تصادفی در سه گروه 12 نفره تمرینات NASM، تمرینات ترکیبی و گروه کنترل قرار گرفتند. قبل، بعد و چهار هفته پس از اتمام تمرینات از همه ی آزمودنی ها جهت بررسی ویژگی های عملکردی و تعادل پویا آزمون به عمل آمد. جهت بررسی ویژگی های عملکردی از آزمون های جهش جانبی، آزمون جهش هشت لاتین، آزمون جهش سه گانه تک پا و پرسش نامه سنجش توانایی پا و مچ پا در فعالیت های روزانه و ورزشی و جهت ارزیابی تعادل پویا، از آزمون تعادلی اصلاح شده ستاره استفاده شد. سپس گروه های تمرین NASM و ترکیبی به مدت هشت هفته تمرینات خود را انجام دادند. یافته ها: نتایج نشان داد که یک دوره تمرینات NASM و ترکیبی، سبب بهبود ویژگی های متغیرهای وابسته شد و همچنین بعد از گذشت چهار هفته پس از اتمام برنامه تمرینی، در گروه تمرینات NASM، در شاخص های جهش هشت لاتین و مقیاس توانایی مچ پا و پا، اثر تمرینات در این افراد بر شاخص های مذکور ماندگاری داشت و همچنین در گروه تمرینات ترکیبی در شاخص های جهش جانبی، جهش هشت لاتین و مقیاس توانایی مچ پا، اثر تمرینات بر شاخص های مذکور ماندگاری دارد. همچنین نتایج نشان داد تمرینات ترکیبی اثر بیشتری بر شاخص توانایی مچ پا و پا، نسبت به تمرینات NASM دارد. نتیجه گیری: انجام هشت هفته تمرینات ترکیبی (عصبی-عضلانی و ثبات مرکزی) سبب بهبود بیشتری نسبت به تمرینات NASM در عملکرد و کنترل پاسچر افراد مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا دارد.

مقدمه و اهداف: اختلال هماهنگی رشدی یکی از شایع ترین اختلالات تاثیرگذار بر کودکان در سنین 5 تا 8 ساله می باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرینات با تداخل زمینه ای متفاوت (تمرینات تصادفی و مسدود) بر کارکرد های حسی-حرکتی در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی 5 تا 9 ساله شهر مشهد بود. مواد و روش ها: از بین تمامی کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی در شهر مشهد، 45 نفر با استفاده از آزمون های غربالگری (پرسش نامه اختلال هماهنگی رشدی، بهره هوشی) انتخاب و پس از تکمیل کردن پرسش نامه عصب روان شناختی کانرز به عنوان پیش آزمون، به صورت تصادفی به سه گروه 15 نفره (گروه تمرینات تصادفی، گروه تمرینات مسدود و گروه کنترل) تقسیم شدند. در ادامه گروه های تجربی حاضر در تحقیق تمرینات با تداخل زمینه ای متفاوت را برای 8 هفته و هر هفته 3 جلسه 45 دقیقه ای انجام دادند و در انتها دوباره از کلیه افراد به وسیله پرسش نامه عصب روان شناختی کانرز، پس آزمون به عمل آمد. برای بررسی نرمال بودن داده های تحقیق از آزمون شاپیرو-ویلک و برای تعیین تفاوت های درون گروهی و بین گروهی به ترتیب از آزمون t همبسته و آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد بین تفاضل میانگین نمرات پیش آزمون-پس آزمون دو گروه آزمایش در متغیر های تحقیق تفاوت معنادار وجود دارد. با این حال هیچ گونه تفاوت معناداری بین تفاضل میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه کنترل مشاهده نشد. همچنین یافته های تحقیق حاضر نشان داد که بین دو گروه با تمرینات تداخل زمینه ای متفاوت، تفاوت معناداری وجود دارد و گروه تمرین تصادفی بهبود بیشتری در کارکردهای حسی-حرکتی بعد از تمرینات پیدا کردند (04/0P=). نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده می توان نتیجه گرفت که تمرینات با تداخل زمینه ای بیشتر می تواند موجب بهبود بیشتر کارکرد های حسی-حرکتی در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی شود.

مقدمه و اهداف: هدف از مطالعه حاضر تعیین اثربخشی هشت هفته تمرینات پیش رونده پرش-فرود و تمرینات چابکی بر عملکرد و تعادل پویای فوتبالیست های در معرض خطر آسیب لیگامان صلیبی قدامی بود. مواد و روش ها: 30 فوتبالیست مرد در معرض خطر آسیب لیگامان صلیبی قدامی (غربال شده به وسیله آزمون غربالگری عملکردی) به طور داوطلبانه برای مطالعه حاضر انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه تمرینات پیش رونده پرش-فرود (تعداد= 15 نفر؛ سن 77/0± 8/17 سال؛ قد 84/4± 2/169 سانتی متر؛ وزن 86/5± 4/63 کیلوگرم) و گروه کنترل (تعداد= 15 نفر؛ سن 84/0± 18 سال؛ قد 75/3± 2/168 سانتی متر؛ وزن 71/7± 46/64 کیلوگرم) تقسیم بندی شدند. آزمون های هاپینگ (آزمون جهش تک پا، جهش سه گانه تک پا، جهش سه گانه متقاطع تک پا و مدت زمان جهش تک پا) و آزمون Y به ترتیب جهت ارزیابی عملکرد و تعادل پویا استفاده شد (در پیش آزمون و پس از هشت هفته تمرین پیش رونده پرش-فرود). برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آمون آماری آنوای دو در دو و تی زوجی در برنامه SPSS نسخه 22 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که اجرای هشت هفته پروتکل تمرینی پیش رونده پرش-فرود، باعث ایجاد تغییرات معنادار در نمرات آزمون های عملکردی (001/0=P) و تعادل پویا (001/0=P) آزمودنی ها می شود. نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد اجرای هشت هفته تمرینات پیش رونده پرش-فرود، منجر به بهبود عملکرد و تعادل پویای آزمودنی ها می شود؛ لذا می توان این نوع تمرینات را جهت بهبود عملکرد و تعادل در فوتبالیست های جوان در معرض خطر آسیب لیگامان صلیبی قدامی توصیه نمود.

مقدمه و اهداف: تحقیقات گذشته نتایج متناقضی را در مورد فعالیت عضلات شانه ی افراد دارای سندروم گیرافتادگی شانه و در ورزشکاران پرتابی گزارش کرده اند، هدف از مطالعه حاضر شناسایی ریتم فعالیت عضلات کمربند شانه ای در پرتاب آهسته و سریع توپ در افراد با و بدون سندرم درد شانه می باشد. مواد و روش ها: آزمودنی ها شامل 12 نفر سالم (سن 3± 23 سال، وزن 12± 64 کیلوگرم) و 12 نفر بیمار (سن 4± 27 سال، وزن 14± 60 کیلوگرم) بودند. میزان فعالیت عضلات ذوزنقه فوقانی، فوق خاری، دلتوئید میانی، خلفی، قدامی، سینه ای، پشتی بزرگ و سه سر در پرتاب آهسته و سریع توپ هندبال توسط دستگاه الکترومایوگرافی اندازه گیری شد. برای مقایسه آماری بین گروهی از آزمون تحلیل واریانس طرح ترکیبی (2*2) در سطح معناداری (05/0> p) استفاده گردید. یافته ها: در مرحله آمادگی پرتاب با سرعت آهسته و سریع، در افراد بیمار، شدت فعالیت عضلات ذوزنقه فوقانی، فوق خاری، و پشتی بزرگ به طور معناداری بیشتر از افراد سالم و در مرحله آمادگی پرتاب سریع شدت فعالیت عضله دلتوئید میانی در افراد بیمار کمتر از افراد سالم بود (p<0. 02). در مرحله دو پرتاب آهسته فعالیت عضله ذوزنقه فوقانی در افراد بیمار نسبت به افراد سالم به طور معناداری بیشتر بود. در مرحله دوم پرتاب سریع در افراد بیمار نسبت به افراد سالم فعالیت عضله دلتوئید میانی به طور معناداری کمتر و فعالیت عضلات پشتی بزرگ و ذوزنقه فوقانی بیشتر بود (p<0. 05). نتیجه گیری: سندرم درد شانه منجر به تغییر در فعالیت عضلات شانه می شود. این تغییرات در پرتاب سریع بیشتر است. تحقیق حاضر مشخص نمی کند که آیا این تغییرات نوعی سازگاری با درد هستند یا ایجادکننده آسیب. با این حال، به نظر می رسد در شرایط درد شانه، حرکات پرتابی سریع شانه را در معرض ریسک بیشتر قرار می دهد. پیشنهاد می شود در مراحل اولیه درمان از تمرینات ایزومتریک و یا با سرعت آهسته استفاده شود. به علاوه به مربیان ورزشی در هدفمند کردن تمرینات گرم کردن ورزشی کمک می نماید. همچنین تقویت صحیح عضلات به منظور پیشگیری از ابتلا به سندرم درد شانه توصیه می شود.

مقدمه و اهداف: افزایش بیش از حد چرخش داخلی و آداکشن ران یکی از ریسک فاکتورهای ایجاد آسیب در اندام تحتانی می باشد. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی اثرات آنی نواربندی چرخش دهندگی و آبداکتوری ران بر روی کینماتیک سه بعدی مفاصل اندام تحتانی طی فاز اتکای دویدن بود. مواد و روش ها: 24 مرد سالم (سن: 5/2± 6/24 سال، جرم: 2/6± 8/74 کیلوگرم، و قد 9/7± 1/177 سانتی متر) جهت شرکت در مطالعه حاضر داوطلب شدند. کینماتیک سه بعدی مفاصل اندام تحتانی به وسیله سیستم تحلیل حرکت طی دویدن با و بدون نواربندی چرخش دهندگی و آبداکتوری ران اندازه گیری شد. در این مطالعه برای تحلیل آماری از تست تی همبسته استفاده گردید. سطح معناداری برابر 05/0 گرفته شد. یافته ها: نواربندی ناحیه ران به ترتیب سبب افزایش و کاهش معنادار اوج زاویه اورژن طی فازهای پاسخ بارگیری (001/0=P) و میانه استقرار (001/0=P) شد. اوج زاویه آداکشن زانو طی کل فاز اتکا در شرایط نواربندی نسبت به شرایط بدون نواربندی ران به صورت معناداری کاهش یافت (05/0>P). به علاوه، هر دو اوج چرخش داخلی و آداکشن ران طی شرایط نواربندی (حدود 1 درجه) نسبت به شرایط بدون نواربندی به لحاظ آماری کمتر بود (05/0>P). نتیجه گیری: نواربندی چرخش دهندگی و آبداکتوری ران می تواند کینماتیک مفاصل اندام تحتانی (کاهش اورژن مچ پا طی میانه استقرار، کاهش اوج آداکشن زانو، کاهش آداکشن و چرخش داخلی ران طی فاز اتکا) را در طی دویدن تغییر دهد. با این وجود، مقادیر اندازه اثر در همه موارد پایین بود؛ بنابراین مطالعات بیشتری در این حوزه و بر روی بیماران مختلف توصیه می شود.

مقدمه و اهداف: با رشد نظام واج شناختی کودک میزان خطاهای گفتاری کاهش یافته و وضوح گفتار افزایش می یابد. هدف از پژوهش حاضر بررسی مهارت های واجی شامل فرآیندهای واجی، درصد همخوان ها و واج های درست در کودکان دوزبانه ی فارس-عرب 5-4 سال شهر اهواز است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه ی توصیفی-تحلیلی و از نوع مقطعی است. آزمودنی های پژوهش حاضر 28 کودک 60-49 ماه هستند که در دو گروه 14 نفری تک زبانه و دوزبانه ی فارس-عرب تقسیم بندی شدند. نمونه گیری به صورت تصادفی ساده از مهدکودک های سطح شهر اهواز با رعایت معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند. ابزار پژوهش پیش رو آزمون واجی از مجموعه آزمون ارزیابی تشخیصی آوایی و واجی متشکل از 54 واژه ی یک تا چهار هجایی است که فرآیندهای واجی در این آزمون در دو طبقه ی ساخت هجا و جانشینی بررسی می شود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری من ویتنی مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد کهنسبت وقوع فرآیند واجی جانشینی بین دو گروه تک زبانه و دوزبانه اختلاف معنادار دارد (001/0=P)، اما نوع فرآیندهای واجی در دو گروه کودکان تک زبانه و دوزبانه ی فارس-عرب تفاوت چندانی با یکدیگر ندارند. همچنین درصد همخوان ها و واج های درست در بین دو گروه، تفاوت معناداری نشان داده شد (05/0>P). نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که دوزبانگی تاثیری بر چگونگی نوع فرآیندهای واجی ندارد، اما بر بسامد فرآیندها می تواند مؤثر باشد. از طرفی دیگر، چون در کودکان دوزبانه نوع فرآیندهای واجی مشابه کودکان تک زبانه است، می توان فرض کرد که نظام واج شناختی کودکان دوزبانه مشابه کودکان تک زبانه است.

مقدمه و اهداف: کودکان فلج مغزی، به دلیل محدودیت در انجام کارهای روزمره، در مدرسه نیاز به مراقب دارند. مراقبان مدارس جسمی-حرکتی، کارهای مراقبتی کودک را در زمان مدرسه انجام می دهند. فراهم کردن این سطح از مراقبت، همراه با استرس های فیزیکی، روحی و روانی است که می تواند بر سلامت و در نتیجه کیفیت زندگی مراقبان تاثیرگذار باشد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی دردهای اسکلتی-عضلانی و کیفیت زندگی مراقبان کودکان فلج مغزی در مدارس جسمی-حرکتی بود. مواد و روش ها: در مطالعه توصیفی-مقطعی حاضر، مراقبان کودکان فلج مغزی شاغل در مدارس جسمی-حرکتی شهرهای تهران، اصفهان و کرج در صورت تمایل و بر اساس ملاک های ورود به مطالعه وارد شدند. این افراد شامل 92 شرکت کننده بودند. ابزارهای مورد استفاده، نسخه فارسی شده پرسش نامه کیفیت زندگی SF-36 و پرسش نامه درد اسکلتی-عضلانی نوردیک و مقیاس آنالوگ بصری بود. تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل عاملی اکتشافی و ضریب همبستگی پیرسون انجام شد. یافته ها: میانگین کیفیت زندگی مراقبان در حیطه سلامت فیزیکی و روانی به ترتیب 81/58 و 01/59 بود. بیشترین شیوع درد و محدودیت عملکرد ناشی از آن در کمر و زانو بود و بیشترین شدت درد در شانه، گردن، پشت و کمر دیده شد. درد اسکلتی-عضلانی و کیفیت زندگی همبستگی معناداری داشتند (001/0, P=523/0=r). همچنین مدت اشتغال، بیمه، ساعات کاری، درآمد و تعدد وظایف شغلی با دردهای بدنی رابطه معناداری داشت (05/0P<). نتیجه گیری: مراقبت دائم از تعداد زیاد کودکان فلج مغزی و انجام کارهای سنگین و تکراری مراقبتی، باعث کاهش کیفیت زندگی و ایجاد دردهای بدنی در مراقبان مدارس جسمی-حرکتی می شود. پیشنهاد می شود با ایجاد حمایت های بیشتر و آموزش اصول مراقبتی پیش از استخدام مراقبان، به پیشگیری از بروز دردهای بدنی آنها کمک شود.

مقدمه و اهداف: ادراک دیداری لازمه دریافت و کاربرد صحیح بسیاری از اطلاعات محیطی است؛ به طوری که ضعف در آن به عنوان مشکلی عصب تحولی منجر به اختلالاتی در یادگیری می گردد. ادراک روابط فضایی یکی از ابعاد زیربنایی ادراک دیداری است که تاکنون برنامه های آموزشی کمی جهت تقویت آن طراحی شده اند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی برنامه آموزشی نقطه های فضایی بر بهبود عملکرد کودکان اختلال یادگیری در درک روابط فضایی است. مواد و روش ها: مطالعه تک آزمودنی حاضر از نوع A/B با پیگیری و با گروه کنترل فعال بود. مورد مطالعه شده از طریق نمونه گیری هدفمند از بین کودکان دارای اختلال یادگیری از مرکز مشکلات یادگیری اهواز انتخاب شد. آزمودنی پسر بچه 7 سال و 9 ماهه با اختلال یادگیری و فاقد مشکلات حسی و حرکتی با بهره هوشی 93 بود. جهت اندازه گیری توانایی درک روابط فضایی کودک، از آزمون ادراک دیداری فراستیگ استفاده شد. اطلاعات مربوط به خط پایه در 3 جلسه گردآوری شد و 9 جلسه مداخله بر مبنای تمرین ساختارمند نقطه های فضایی تنظیم شد. در این مدت، شاهد به شیوه ی معمول تحت آموزش قرار گرفت. اثربخشی برنامه درمانی به روش بازبینی دیداری نمودارها و ضریب اندازه اثر کوهن مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد استفاده از برنامه آموزشی نقطه های فضایی در بهبود ادراک روابط فضایی با اندازه اثر بالا (06/2) موثر است. نتیجه گیری: به نظر می رسد استفاده از تمرین ساختاریافته نقطه های فضایی به دلیل استفاده از شیوه های آموزشی مبتنی بر حرکت به شکل هدفمند و نیز در نظر گرفتن اصول تحول مفاهیم و کارکردهای زیرساخت ادراک، می تواند در رفع مشکلات ادراک دیداری اثربخش باشد.

مقدمه و اهداف: تغییرات جزئی بیومکانیکی در محدوده سطح اتکا بر استراتژی های کنترل قامت و تعادل تاثیرگذار می باشد و این حالت می تواند در شرایط خستگی تغییر و تشدید یابد. بنابراین هدف از تحقیق مطالعه حاضر اثر خستگی عملکردی بر کنترل قامت دانش آموزان دارای قوس کف پای متفاوت بود. مواد و روش ها: جامعه آماری مطالعه نیمه تجربی و مقطعی حاضر، 720 نفر از دانش آموزان پسر 10 تا 13 ساله شهر اصفهان بود. تعداد 60 نفر از دانش آموزان به عنوان نمونه انتخاب و در 4 گروه همگن 15 نفری کف پای طبیعی، صاف منعطف، صاف ساختاری و گود قرار گرفتند. آزمون ایستادن دو پا به مدت 20 ثانیه با چشمان باز روی فوت اسکن و پروتکل خستگی عملکردی اعمال و در انتها پیش آزمون تکرار شد. از آزمون های t زوجی، تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. یافته ها: اعمال خستگی باعث کاهش معنادار در تمامی فاکتورهای اندازه گیری شده در هر 4 گروه شده بود (05/0P=)، اما این کاهش بین 4 گروه به طور معناداری متفاوت بود (05/0P=). همچنین قبل و بعد از خستگی تفاوت معناداری در فاکتورهای اندازه گیری شده بین 4 گروه مشاهده شد (05/0P=). نتیجه گیری: ساختار آناتومیکی پا بر کنترل قامت دانش آموزان مؤثر است. هنگام خستگی، تعادل در افراد دارای ناهنجاری کف پا به خصوص در افراد کف پای صاف ساختاری بیشتر دچار اختلال می شود؛ بنابراین پیشنهاد می شود اصلاح ناهنجاری های قوس های کف پا و تمرینات تعادلی در جهات خاص علاوه بر تمرینات معمول در موقعیت های خاص کلینیکی و تمرینی مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه و اهداف: بیماری کبد چرب غیرالکلی یک مشکل سلامت عمومی در جهان به شمار می رود. فعالیت ورزشی نخستین خط درمانی برای افراد مبتلا به بیماری کبد چرب غیرالکلی است؛ بنابراین، پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی بر مقادیر سرمی آنزیم های کبدی آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز و رزیستین سرم در مردان مبتلا به کبد چرب غیرالکلی انجام شد. مواد و روش ها: در مطالعه نیمه تجربی حاضر، 23 نفر از بیماران مبتلا به بیماری کبد چرب غیرالکلی به صورت هدفمند انتخاب شدند. افراد مورد مطالعه به صورت تصادفی در دو گروه تمرین استقامتی (12 نفر) و کنترل (11 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین استقامتی شامل هشت هفته تمرین با شدت متوسط 60 تا 75 درصد حداکثر ضربان قلب به مدت 45 دقیقه در هر جلسه و سه بار در هفته بود. قبل از شروع پژوهش و در پایان هفته هشتم از تمامی افراد خون گیری به عمل آمد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری شاپیرو-ویلک، t زوجی و t مستقل در سطح معناداری 05/0>α تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در پژوهش حاضر، هشت هفته تمرین استقامتی به کاهش معنا دار مقادیر سرمی آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز و رزیستین در مردان مبتلا به بیماری کبد چرب غیرالکلی منجر شد (05/0>α ). نتیجه گیری: تمرین استقامتی احتمالا باعث بهبود مقادیر سرمی آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز و رزیستین در مردان مبتلا به بیماری کبد چرب غیرالکلی شود؛ لذا در راستای کاهش عوامل خطر وابسته به بیماری کبد چرب غیرالکلی مداخله درمانی مفیدی است.

مقدمه و اهداف: مطالعه حاضر با هدف دستیابی به یک پرسش نامه فارسی مناسب برای تشخیص اختلالات مفصل تمپورومندیبولار، به ترجمه، تطابق فرهنگی و بررسی اعتبار محتوای محور یک پرسش نامه معیار تشخیصی برای اختلالات مفصل فکی-گیجگاهی پرداخته است. مواد و روش ها: تحقیق حاضر یک مطالعه مقطعی می باشد. برای ترجمه ابزار، از روش ترجمه رو به جلو-رو به عقب استفاده شد. کیفیت ترجمه و انطباق فرهنگی آن از طریق مقیاس 100 نقطه ای توسط یک گروه 5 نفره متخصصین ارزیابی شد. اعتبار محتوای نسخه فارسی با استفاده از یک گروه 10 نفره از متخصصین، به صورت کمی از طریق محاسبه شاخص روایی محتوا (CVI) و نسبت روایی محتوا (CVR) مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: 7 مورد از گزینه های محور یک از لحاظ کیفیت ترجمه مقادیر پایین تر از معیار مورد نظر (90 درصد) به دست آمد که اصلاح شد و 2 گزینه از نظر تطابق فرهنگی مقادیر پایین تر از 90 درصد را کسب کردند که با نظر متخصصین حذف شدند. مقادیر CVR برای تمام گزینه ها بین 1-8/0 بود و برای پرسش نامه به صورت کلی، 94/0 به دست آمد. مقادیر CVI تمام گزینه ها از لحاظ مربوط بودن بالاتر از 75/0 بود. مقادیر CVI از لحاظ وضوح برای 13 گزینه و از لحاظ سادگی برای 10 گزینه کمتر از 75/0 بود که کاندید اصلاح و ارزیابی مجدد شد. تمامی این گزینه ها در مرحله دوم مقادیر بالای 75/0 کسب کردند. نتیجه گیری: ارزیابی روایی محتوای نسخه فارسی پرسش نامه DC/TMD، مقدمه ای برای بررسی سایر ویژگی های روان سنجی این پرسش نامه است و راه را برای ورود به پژوهش های بین المللی هموار خواهد کرد.

مقدمه و اهداف: آرنج تنیس بازان شایع ترین نوع آسیب استفاده بیش از حد اندام فوقانی در ورزشکاران است که درد قابل توجه و نقص عملکرد را در اندام آسیب دیده به همراه دارد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی با استفاده از پاوربال بر قدرت عضلات اکستنسور مچ، حس عمقی مچ، قدرت گیرش و عملکرد حرکتی اندام فوقانی والیبالیست های مبتلا به آرنج تنیس بازان بود. مواد و روش ها: برای اجرای پژوهش نیمه تجربی حاضر، 30 والیبالیست مبتلا به آرنج تنیس بازان به صورت هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم بندی شدند. جهت اندازه گیری قدرت عضلات اکستنسور مچ دست، حس عمقی مچ، قدرت گیرش و عملکرد حرکتی آزمودنی ها قبل و پس از اجرای برنامه مداخله ای (هشت هفته تمرین مقاومتی با استفاده از پاوربال) به ترتیب از داینامومتر آیزوکینتیک، داینامومتر دستی، و آزمون تعادلی وای برای اندام فوقانی استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد تمرینات پاوربال تاثیر معنا داری بر قدرت اکستنشن مچ دست (009/0=P)، حس عمقی مچ (011/0=P) قدرت گرفتن (001/0=P)، و عملکرد حرکتی اندام فوقانی (001/0=P) داشته است. نتیجه گیری: با توجه به تاثیر معنادار تمرینات با استفاده از پاوربال بر قدرت اکستنشن مچ، حس عمقی مچ، قدرت گیرش و عملکرد حرکتی اندام فوقانی، استفاده از این تمرینات در مراحل توانبخشی بیماران دارای نقص در فاکتورهای ذکرشده پیشنهاد می گردد.

مقدمه و اهداف: کودکان دچار اختلال خواندن مشکلاتی را در توجه شنوایی و برتری نیمکره ای نشان می دهند که با استفاده از روش های شنوایی دایکوتیک، امکان ارزیابی آن وجود دارد. هدف مطالعه حاضر بررسی و مقایسه توجه شنوایی (تقسیم شده و انتخابی) و برتری طرفی زبان در کودکان هنجار و دچار اختلال خواندن بود. مواد و روش ها: مطالعه توصیفی-تحلیلی حاضر با استفاده از نسخه فارسی آزمون اعداد دایکوتیک دو جفتی روی 30 کودک دچار اختلال خواندن و 30 کودک هنجار 8 تا 10 ساله با شنوایی محیطی هنجار و راست برتری قوی از دو جنس انجام شد. ابتدا افراد شرکت کننده به سه گروه سنی 8، 9 و 10 سال تقسیم شدند. سپس میانگین امتیازات گوش راست و چپ و مقادیر شاخص برتری طرفی در سه وضعیت توجه تقسیم شده، توجه انتخابی به گوش راست و توجه انتخابی به گوش چپ به تفکیک گروه سنی محاسبه و از طریق آزمون اندازه های تکراری مقایسه گردید. یافته ها: مقایسه امتیازات نشان داد به طور کلی در هر سه گروه سنی و سه وضعیت آزمون بین میانگین امتیازات گوش راست و چپ و مقادیر شاخص برتری طرفی دو گروه اختلاف معناداری وجود دارد (05/0Pvalue<). نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان دهنده ضعف عملکردی کودکان دچار اختلال خواندن در آزمون اعداد دایکوتیک در هر دو وضعیت توجه تقسیم شده و انتخابی است.

مقدمه و اهداف: هدف پژوهش حاضر مقایسه تحول نظریه ذهن در کودکان عادی و کم توانی ذهنی و تعیین ارتباط آن با سبک های دلبستگی و سلامت روان مادران بود. مواد و روش ها: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و علی-مقایسه ای بود. نمونه شامل 74 کودک با کم توانی ذهنی و 100 کودک عادی بود که با استفاده از روش نمونه گیری تمام شماری و در دسترس در شهر بیرجند انتخاب شدند. مادران پرسش نامه سلامت عمومی و پرسش نامه سبک های دلبستگی بزرگسالان را تکمیل کردند، نظریه ذهن کودکان نیز از طریق آزمون نظریه ذهن ارزیابی شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین اکتساب نظریه ذهن در سطوح اول و دوم در کودکان عادی و کم توان ذهنی تفاوت معناداری وجود دارد (05/0P<)، اما در سطح سوم بین کودکان عادی و کم توان ذهنی تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0

مقدمه و اهداف: کیستیک فیبروزیس یک اختلال ژنتیکی است که باعث تولید ترشحات چسبنده در طول راه های هوایی می شود. کمک به خروج ترشحات نقش مهمی در درمان این بیماران ایفا می کند. هدف از تحقیق حاضر مقایسه کمک مکانیکی به سرفه و فیزیوتراپی سنتی در بیماران کیستیک فیبروزیس می باشد. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر 14 بیمار کیستیک فیبروزیس با میانگین سنی 4/11 سال شرکت کردند. هر بیمار در دو روز مختلف، دو روش درمانی متفاوت را دریافت کرد (فیزیوتراپی سنتی و دستگاه مکانیکی کمک به سرفه). ظرفیت حیاتی اجباری، حجم بازدم اجباری در ثانیه اول، جریان بازدم اجباری بین 25%-75% بازدم و میزان ترجیح بیماران به هر یک از روش های درمانی اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد تفاوت معناداری در تغییر ظرفیت حیاتی اجباری (83/0P=)، حجم بازدم اجباری در ثانیه اول (21/0P=) و جریان بازدم اجباری بین 25%-75% بازدم (74/0P=) بعد از دو روش درمانی وجود ندارد. همچنین تفاوت معناداری در میزان پذیرش هر یک از روش های درمانی توسط بیماران وجود ندارد (66/0P=). نتیجه گیری: دستگاه مکانیکی کمک به سرفه به همان اندازه فیزیوتراپی تنفسی سنتی در پاک سازی راه های هوایی بیماران کیستیک فیبروزیس موثر است و بیماران هیچ کدام را بر دیگری ترجیح نمی دهند.

مقدمه و اهداف: مچ پا شایع ترین ناحیه آسیب دیدگی در ورزش است؛ به طوری که 25 درصد کل آسیب های ورزشی را شامل می شود. ارتباط وقوع آسیب در این مفصل با متغیرهای راستای آناتومیکی اندام تحتانی مشخص شده نیست؛ لذا هدف از مطالعه حاضر مقایسه عوامل خطر داخلی آناتومیک میان ورزشکاران با سابقه اسپرین خارجی مچ پا و ورزشکاران سالم بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع مطالعات مقطعی بود. بیست و پنج ورزشکار با سابقه آسیب اسپرین خارجی مچ پا و 25 ورزشکار سالم به صورت تصادفی انتخاب شدند و داوطلبانه در مطالعه حاضر شرکت کردند. متغیرهای شاخص قوس کف پا، افت ناوی، تیبیاوار، هایپراکستنشن زانو و پیچش درشت نی در نمونه ها اندازه گیری شد. از آزمون های آماری t مستقل و یومن ویتنی در سطح معناداری 05/0 به ترتیب برای مقایسه متغیرهای با توزیع طبیعی و غیرطبیعی بین دو گروه استفاده شد. یافته ها: مقایسه داده های دو گروه با استفاده از آزمون های آماری t مستقل و یومن ویتنی نشان داد بین دو گروه در مقادیر شاخص قوس کف پا (040/0=P) و تیبیاوارا (0001/0=P) تفاوت معناداری وجود دارد؛ در حالی که بین مقادیر متغیرهای افت ناوی، هایپراکستنشن زانو و پیچش درشت نی تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش حاضر احتمالا ناهنجاری های آناتومیک اندام تحتانی به عنوان عوامل خطر داخلی می تواند در بروز آسیب های مچ پا دخیل باشد؛ لذا به متخصصین حوزه پیشگیری و بازتوانی آسیب های ورزشی توصیه می شود در پیشگیری و مدیریت عوامل خطر آسیب اسپرین خارجی مچ پا، ناهنجاری های ساختاری مچ پا و ساق پا را مورد بررسی قرار دهند.

مقدمه و اهداف: کف پای صاف با تغییر راستای استخوانی و فعالیت عضلات همراه است و با خستگی زودرس این افراد حین ایستادن، راه رفتن و دویدن همراه است. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر خستگی بر متغیرهای زمانی-مکانی راه رفتن و گشتاور عضلانی مچ پای افراد دارای صافی کف پا هنگام راه رفتن و مقایسه آن با افراد سالم بود. مواد و روش ها: تعداد 10 نفر از دانشجویان دارای کف پای صاف دانشگاه بوعلی سینا همدان با میانگین سن (1/2± 4/24 سال)، قد (3/4± 2/177 سانتی متر) و وزن (4/17± 9/81 کیلوگرم) و 10 دانشجوی سالم با دامنه سنی مشابه مورد مطالعه قرار گرفتند. با استفاده از یک سیستم تحلیل حرکتی Vicon (100Hz) با چهار دوربین سری T و دو دستگاه صفحه نیروی Kistler (1000Hz) متغیرهای فضایی-زمانی و گشتاور مچ پا در مرحله استقرار راه رفتن اندازه گیری شدند. بعد از حذف نویز و پردازش داده ها برای تحلیل آماری از آزمون تی تست مستقل و تحلیل آماری ویژه داده های تکراری در محیط نرم افزار SPSS19 و 05/0<α استفاده شد. یافته ها: در گروه دارای کف پای صاف در مقایسه با گروه کنترل، مقدار گشتاور اینونتوری مچ پا 16/0 (N. m/BW) بیشتر و گشتاور پلانتار فلکسوری مچ پا 6/0 (N. m/BW) کمتر بود (05/0P<). بعد از خستگی متغیرهای سرعت راه رفتن (04/0P=) و طول گام (01/0P=) و گشتاور پلانتارفلکسوری مچ پای (00/0P=) راه رفتن گروه کف پای صاف افزایش یافت. نتیجه گیری: گشتاور پلانتار فلکسوری افراد کف پای صاف کمتر از گروه سالم بود. شاید ضعف و عملکرد بد عضلات پلانتار فلکسور به دلیل تغییر راستای استخوان های کف پا از دلایل کاهش گشتاور پلانتارفلکسوری باشد. افزایش گشتاور اینورتوری در افراد کف پای صاف، نشان از افزایش فشار بر ساختارهای داخلی مچ پا می باشد شاید فعالیت های استقامتی طولانی مدت ساختارهای داخلی پای این افراد را بیشتر در معرض خطر اضافه بار و آسیب قرار دهد؛ لذا پیشنهاد می شود فعالیت های استقامتی با احتیاط بیشتری در مورد این افراد صورت گیرد. خستگی متغیرهای زمانی-مکانی و گشتاور مچ پای افراد کف پای صاف را تغییر داد، تغییر در گشتاور پلانتار فلکسوری بعد از خستگی، تقویت قدرت این عضلات را برجسته می سازد.

مقدمه و اهداف: افسردگی یکی از شایع ترین اختلالات روان شناختی در دنیا است که شیوع آن در ایران 6/13 درصد در جمعیت 14 تا 64 سال می باشد. اثربخشی استفاده از داروهای ضدافسردگی به عنوان روش اولیه درمان مورد سوال بوده و پژوهشگران در صدد به کارگیری روش های جایگزینی می باشند که فاقد اثرات جانبی باشد؛ از این رو در پژوهش حاضر، اثرات ضدافسردگی تمرینات قدرتی، هوازی و ترکیبی در مردان بزرگسال مورد مطالعه قرار گرفت. مواد و روش ها: در مطالعه نیمه تجربی حاضر 60 مرد در دامنه سنی 20 تا 35 سال که بر اساس مصاحبه های تشخیصی و سیاهه افسردگی بک-نسخه دوم (BDI-2) دارای افسردگی متوسط یا متوسط به بالا بودند، به طور تصادفی در چهار گروه 15 نفره شامل 1) گروه قدرتی، 2) گروه هوازی، 3) گروه ترکیبی قدرتی-هوازی و 4) گروه کنترل جای گرفتند و در یک دوره تمرین هشت هفته ای (24 جلسه 45 تا 60 دقیقه ای، سه جلسه در هفته، شدت 60 تا 75 درصد یک تکرار بیشینه/حداکثر ضربان قلب) شرکت کردند. داده های حاصل از سنجش سطوح افسردگی بر اساس BDI-2 در پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از آزمون t جفت شده و تحلیل کوواریانس در سطح اطمینان 95 درصد مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: سطوح افسردگی در هر سه گروه آزمایشی (قدرتی، هوازی، ترکیبی) کاهش معنادار داشت. علاوه بر این، پس از کنترل اثر پیش آزمون، به ترتیب گروه تمرینات هوازی، ترکیبی و قدرتی بیشترین کاهش را در سطوح افسردگی تجربه کردند. نتیجه گیری: بر اساس شواهد موجود، تمرینات هوازی قادر به ایجاد بیشترین سازگاری های فیزیولوژیکی مرتبط با تنظیم هیجانات و سطوح افسردگی در مردان بزرگسال می باشد، با این حال می توان از سایر انواع تمرین بدنی و فعالیت های ورزشی قدرتی و ترکیبی نیز برای کاهش نشانگان افسردگی بهره گرفت.

مقدمه و اهداف: امروزه ناهنجاری پشت تابدار یکی از شایع ترین ناهنجاری های ستون فقرات در سنین 18 تا 25 سال است که شیوع آن در افراد غیرورزشکار بین ده تا شصت و دو درصد گزارش شده است. هدف از تحقیق حاضر، مطالعه تاثیر هشت هفته تمرینات آکادمی ملی طب ورزش آمریکا بر پشت تابدار دانش آموزان دختر مقطع متوسطه شهرستان تبریز بود. مواد و روش ها: در مطالعه نیمه تجربی حاضر، از بین دانش آموزان دختر غیرورزشکار دوره متوسطه شهرستان تبریز در یک غربالگری اولیه با استفاده از صفحه شطرنجی مشاهده وضعیت ستون فقرات از نمای جانبی افراد مبتلا به پشت تابدار شناسایی شدند. سپس آزمونگر تعداد 30 نفر از افرادی که بیشترین میزان انحراف در این ناهنجاری را داشتند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری تجربی با میانگین سن 66/0± 23/14 سال، قد 27/6± 73/147 سانتی متر، وزن 44/4± 43/48 کیلوگرم و 15 نفری کنترل با میانگین سن 63/0± 28/14 سال، قد 55/6± 33/147 سانتی متر، وزن 32/4± 53/48 کیلوگرم قرار داد. متغیرهای سر به جلو، کیفوز پشتی، لوردوز کمری، تیلت لگن و کیفیت زندگی به ترتیب توسط گونیامتر دستی، خط کش منعطف، تیلت سنج و پرسش نامه کیفیت زندگی آزمودنی ها قبل و بعد از دوره تمرین اندازه گیری و ثبت شد. آزمودنی های گروه تجربی به مدت هشت هفته، هفته ای سه جلسه 50 دقیقه ای تمرینات اصلاحی آکادمی ملی طب آمریکا را انجام دادند، در حالی که آزمودنی های گروه کنترل به فعالیت های روزانه خود پرداختند. جهت تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس برای داده های تکراری در سطح معناداری P≤ 0. 05 استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که هشت هفته تمرینات آکادمی ملی طب آمریکا بر میزان سر به جلو، قوس پشتی، قوس کمر، راستای لگن و بر کیفیت زندگی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه شهرستان تبریز تاثیر معناداری داشت (001/0=P). نتیجه گیری: به نظر می رسد مجموعه جدید تمرینات آکادمی ملی طب ورزش آمریکا می تواند به عنوان یک رویکرد جدید در بهبود ناهنجاری پشت تابدار موثر باشد؛ بنابراین استفاده از آن به مربیان، درمانگران و متخصصین امر توصیه می شود.

مقدمه و اهداف: هدف مطالعه حاضر مقایسه تاثیر عمل جراحی PRK به سه روش Conventional، Iris Registration و Spherical Equivalent در اصلاح آستیگماتیسم کمتر از 1 دیوپتر و مقایسه مقدار آستیگماتیسم و میزان نزدیک بینی بعد از عمل جراحی PRK بود. مواد و روش ها: در مطالعه هم گروهی حاضر، 40 بیمار (72 چشم) نزدیک بین با آستیگماتیسم حداکثر 1 دیوپتر به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند که میانگین سن افراد شرکت کننده در مطالعه 28. 19± 5. 35 سال بود. سه گروه به ترتیب به روش های Conventional، Iris Registration و Spherical Equivalent جراحی PRK شدند. در روش Iris Registration چشم بیمار به وسیله یک دستگاه تشخیصی Wavescan قبل از عمل جراحی بررسی شد و عکسی با جزئیات زیاد از عنبیه چشم فرد تهیه شد. در این روش میزان چرخش چشم در حالت درازکشیده نسبت به حالت نشسته اندازه گیری و تغییرات محور آستیگماتیسم در عمل جراحی اعمال شد. در روش Conventional لیزر اگزایمر بدون در نظر گرفتن میزان چرخش چشم در حالت درازکشیده، نسبت به میزان عیب انکساری، انحنای قرنیه را تغییر داد. در روش آخر، نیمی از قدرت سیلندر با قدرت اسفر جمع شده و بدون در نظر گرفتن چرخش چشم و محور آستیگماتیسم اصلاح لیزری انجام شد. در معاینه مجدد شش ماه بعد از جراحی، عیوب انکساری باقی مانده بیماران با نتایج رفرکتیو قبل از جراحی و میان سه گروه مقایسه شد. یافته ها: حدت بینایی اصلاح شده پیش از جراحی در همه چشم ها 10/10 بود. سه گروه از نظر میزان آستیگماتیسم قبل از جراحی دارای تفاوت معناداری نبودند (05/0P). اما در گروه Spherical Equivalent میانگین آستیگماتیسم قبل از جراحی از D 12/0± 55/0-به D 16/0± 77/3-افزایش یافت (008/0=P). میانگین نزدیک بینی در گروه کانونشنال از 04/1± 90/3-دیوپتر به 35/0± 04/0 و در گروه آیریس رجیستریشن از 04/1± 77/3-دیوپتر به 35/0± 44/0 و در گروه اسفریکال اکی والان از 11/1± 58/2-دیوپتر به 28/0± 14/0 دیوپتر کاهش داشت. نتیجه گیری: دو گروه جراحی شده با روش های Conventional، Iris Registration نسبت به گروه Spherical Equivalent موفقیت بیشتری در اصلاح آستیگماتیسم داشتند، اما گروه سوم باعث القای مقداری آستیگماتیسم بعد از جراحی شد. هر سه گروه باعث کاهش میزان نزدیک بینی بعد از جراحی شدند.

مقدمه و اهداف: بی اختیاری ادراری از جمله اختلالات کف لگن بوده که کیفیت زندگی افراد مبتلا را تحت تاثیر قرار می دهد. زایمان طبیعی و بارداری از مهم ترین عوامل خطرزای آن بوده [1]، اما کمتر به بررسی عوامل همراه دیگر پرداخته شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی عوامل اثرگذار بر بی اختیاری می باشد. مواد و روش ها: در مجموع 195 زن چاق ایرانی (91 نفر مبتلا به بی اختیاری ادراری و 104 نفر غیرمبتلا) در محدوده سنی 25 تا 65 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. پس از گرفتن رضایت افراد برای شرکت در طرح، تکمیل پرسش نامه ها و اندازه گیری ویژگی های آنتروپومتریک انجام شد. برای بررسی ارتباط عوامل مختلف اثرگذار بر بی اختیاری ادراری که از طریق تکمیل پرسش نامه ها و داده های آنتروپومتریک حاصل شد، از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 18، ساخت آمریکا) و آزمون های آماری ANOVA، t مستقل و کای دو، در سطح معناداری 05/0≥ α برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: میان میانگین سن، یائسگی و اجرای ورزش منظم با بی اختیاری ادراری ارتباط معناداری وجود داشت. سن افراد در گروه مبتلا بالاتر بود و انجام ورزش های منظم هفتگی باعث کاهش ابتلا به بی اختیاری ادراری می شد؛ به طور کلی نیز میانگین شاخص های آنتروپومتریک (مقادیر قد، وزن، BMI، دور کمر، دور باسن و نسبت دور کمر به قد) در افراد مبتلا به بی اختیاری ادراری کمتر بود. نتیجه گیری: برخلاف باور عمومی، به نظر می رسد در زنان چاق مبتلا به بی اختیاری ادرار پایین بودن شاخص های آنتروپومتریک سبب تغییراتی می گردد که احتمال بروز بی اختیاری ادرار در آنها افزایش می یابد و در عین حال انجام تمرینات منظم می تواند سبب کاهش ابتلا به بی اختیاری ادراری گردد.

مقدمه و اهداف: با توجه به اهمیت برطرف کردن پوکی استخوان هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرینات تناوبی خیلی شدید و تداومی بر تراکم و محتوای معدنی استخوان در رت بالغ نر بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر از 27 رت بالغ نژاد ویستار با میانگین وزنی (20± 190) گرم استفاده شد. موش ها به سه گروه مساوی تمرینات تناوبی خیلی شدید (9n=)، تمرینات تداومی (9n=) و گروه کنترل (9n=) با رژیم غذایی یکسان تقسیم شدند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی 6 هفته ای، به دنبال بیهوشی، کشتار نمونه ها انجام شد. پروتکل تناوبی خیلی شدید معادل 95 الی 100 درصد بیشینه اکسیژن مصرفی بود. جلسه اول تمرین تداومی با شدتی معادل 80 درصد بیشینه اکسیژن مصرفی شروع و هر جلسه یک دقیقه به زمان تمرین و هر هفته یک متر بر ثانیه بر سرعت افزوده می شد. استخوان ران با دقت بیرون آورده شده و در محلول فرمالین قرار گرفت. ارزیابی تراکم استخوان و محتوای معدنی استخوان با روش دگزا در گردن فمور انجام شد. پس از تمرین برای تحلیل داده های آنالیز واریانس یک طرفه از آزمون تعقیبی شفه در سطح معناداری 5/0 استفاده گردید. یافته ها: در عامل تراکم استخوان افزایش غیرمعنادار گروه تناوبی خیلی شدید و همچنین کاهش غیرمعنادار گروه تمرینات تداومی نسبت به گروه کنترل و در گروه تناوبی خیلی شدید افزایش معنادار محتوای معدنی استخوان نسبت به گروه تداومی و کنترل مشاهده شد. نتیجه گیری: با توجه به اینکه تمرینات تناوبی خیلی شدید افزایش محتوای معدنی استخوانی را به همراه داشته است؛ لذا به نظر می رسد این روش تمرینی با رعایت دقیق اصول علمی تمرینی (از قبیل سن، جنس، سابقه فعالیت، دسترسی مناسب به مواد غذایی و غیره) بتواند تاثیر مطلوبی بر افراد در معرض پوکی استخوان داشته باشد.

مقدمه و اهداف: فرکانس های تمرینی مختلف می تواند تاثیرات متفاوتی بر آمادگی جسمانی افراد داشته باشد. هدفتحقیق حاضر بررسی اثر یک دوره تمرین ورزشی با تعداد جلسات متفاوت بر برخی شاخص های آمادگی جسمانی و حرکتی در دختران کم توان ذهنی بود. مواد و روش ها: 31 دختر کم توان ذهنی (سن 42/2± 06/12 سال، قد 5/15± 2/136 سانتی متر، وزن 42/12± 48/30 کیلوگرم و بهره هوشی 70 تا 50)، از بین دانش آموزان دبستان استثنایی مریم سبزوار به صورت هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی به سه گروه 1) تمرین با دو جلسه در هفته، 2) تمرین با چهار جلسه در هفته و 3) گروه کنترل تقسیم شدند. گروه های آزمایش به مدت 8 هفته در یک برنامه تمرینات منتخب با شدت 75 تا 65 درصد ضربان قلب ذخیره شرکت کردند. قبل و بعد از دوره تمرینی از همه آزمودنی ها تست های آمادگی جسمانی و حرکتی شامل تعادل ایستا، تعادل پویا، نیروی عضلانی، چابکی، هماهنگی و عملکرد استقامتی گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون کلموگروف-اسمیرنوف، آنالیز کوواریانس یک طرفه و t همبسته در سطح معناداری 05/0>P تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین سه گروه در شاخص های تعادل ایستا با چشمان بسته، چابکی و عملکرد استقامتی تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0

مقدمه و اهداف: امروزه سالمندی تاثیرات عملکردی محسوسی بر فرآیندهای پردازشی شنوایی مانند پردازش فضایی شنوایی می گذارد که بارزترین جلوه آن اختلال درک گفتار در نویز می باشد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه توانایی پردازش شنوایی فضایی در افراد جوان و سالمند است. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر 20 بزرگسال جوان 18 تا 28 ساله با شنوایی هنجار و 20 سالمند 60 تا 70 ساله (11 مرد و 9 زن) با شنوایی هنجار و اختلال درک گفتار در نویز بر اساس معیار ورود وارد مطالعه شدند. توانایی پردازش فضایی با استفاده از نسخه فارسی پرسش نامه شنوایی فضایی (P-SHQ) در دو گروه مقایسه گردید. یافته ها: مقایسه میانگین امتیازات با استفاده از آزمون t مستقل نشان می دهد که تفاوت معناداری بین دو گروه در میانگین امتیازات خرده مقیاس درک گفتار در نویز-سکوت، جهت یابی و همچنین امتیاز کلی پرسش نامه وجود دارد. جنسیت بر نتایج مطالعه تاثیری نداشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد امتیازات کمتر سالمندان دارای شنوایی هنجار در پرسش نامه شنوایی فضایی نسبت به جوانان، به معنای عملکرد ضعیف آنها در پردازش فضای شنوایی است. نتایج مطالعه حاضر از تاثیر سن بر پردازش های فضایی شنوایی مانند جهت یابی و درک گفتار در نویز حمایت می کند.

مقدمه و اهداف: امروزه علی رغم پیشرفت های اخیر در حیطه پردازش دیجیتالی سمعک ها، شمار کثیری از کاربران از سمعک خود راضی نیستند و یکی از مهترین علل آن، عدم فهم خوب گفتار در محیط های نویزی است. کاهش دیجیتالی نویز و جهت داری از جمله فناوری هایی هستند که در این امر کمک کننده می باشند. مطالعه حاضر به ارزیابی تاثیر این دو فناوری بر راحتی شنوایی و درک گفتار افراد در نویز با افت شنوایی حسی-عصبی متوسط می پردازد. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر دو آزمون تراز پذیرش نویز زمینه (نسخه فارسی) و نیز بازشناسی اعداد (فارسی) در نویز بر روی 18 فرد بزرگسال (8 مرد و 10 زن) که دچار افت شنوایی حسی-عصبی متوسط بودند، انجام شد. تراز پذیرش نویز زمینه و نیز بازشناسی اعداد در نویز به ترتیب به منظور بررسی راحتی شنوایی و درک گفتار در نویز انجام شد. در این مطالعه 6 حالت تنظیمی مختلف برای سمعک وجود داشت که عبارت بودند از 1) Omnidirectional– DNR/off (Baseline)، 2) Omnidirectional– Broadband DNR، 3) Omnidirectional– Multichannel DNR، 4) Directional، 5) Directional– Broadband DNR، 6)Directional – Multichannel DNR. یافته ها: یافته ها نشان داد هر دو فناوری کاهش نویز دیجیتالی و جهت داری باعث بهبود امتیاز آزمون تراز پذیرش نویز شد، ولی تاثیر جهت داری بیشتر بود. هیچ کدام از فناوری های کاهش نویز دیجیتالی و جهت داری باعث بهبود امتیاز در آزمون بازشناسی اعداد در نویز نشد، ولی نتایج آن را بدتر نیز نکرد. نتیجه گیری: به نظر می رسد از آنجایی که دو فناوری کاهش نویز دیجیتالی و جهت داری باعث بهبود در راحتی شنیداری شدند، و در درک گفتار در نویز نیز تاثیری نداشتند، لذا توصیه می شود که در زمینه بالینی و برای تنظیم سمعک این دو گزینه فعال شوند.

مقدمه و اهداف: مطالعات نشان می دهد که کم شنوایی با بروز اختلالات رفتاری در فرد همبستگی مثبت دارد و امکان بروز برخی از مشکلات را افزایش می دهد. هدف از مطالعه ی حاضر، بررسی مقالات مختلف در زمینه ی اختلالات رفتاری و هیجانی در کودکان کم شنوا و بررسی میزان شیوع و علل بروز این اختلالات است. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر مقالات منتشرشده در فاصله ی سال های 2005 تا 2016 در مورد اختلالات رفتاری و هیجانی در کم شنوایان در بانک های اطلاعاتی Pubmed, SID, Sage, Springer link, Elsevier و موتور جستجوی گوگل با واژه های کلیدی اختلالات رفتاری، اختلالات هیجانی، کم شنوایی، آسیب شنوایی و واژه های مرتبط مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: زبان در بروز تحولات اجتماعی کودک نقش اساسی دارد؛ متاسفانه کودکان کم شنوا به دلیل عدم تسلط کافی بر مهارت های زبانی دارای مشکلات اساسی در ایجاد ارتباط صحیح با دیگران و مهارت های اجتماعی هستند. نتیجه گیری: شیوع اختلالات رفتاری در کودکان کم شنوا بیش تر از هم سالان شنوای آن هااست؛ مهمترین عللی که می توان برای بروز این اختلالات نام برد شامل نقص در تحول زبان و مشکلات ارتباطی این افراد است؛ همچنین سبک فرزندپروری والدین و میزان پذیرش آن ها بسیار تاثیرگذار است.

مقدمه و اهداف: هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی ارتباط بین ورزش در سطوح قهرمانی و تفریحی با استئوآرتریت بود. مواد و روش ها: برای انجام تحقیق مروری حاضر، جستجوی پیشینه تحقیق از طریق موتورهای جستجوگر الکترونیک در سه دهه گذشته (از سال 1987 تا 2017) در پایگاه PubMed و Sportdiscus انجام شد. برای جست و جو از واژه های کلیدی “ Osteoarthritis” ، “ Athletes” ، “ Elite” و “ sports” به همراه مترادف های مرتبط استفاده گردید. همچنین برای جست و جوی مقالات فارسی از پایگاه مجلات کشور (MAGIRAN)، پایگاه اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی (SID) و پایگاه استنادی علوم جهان اسلام (ISC) استفاده شد. یافته ها: با در نظر گرفتن معیارهای ورود به تحقیق حاضر، 29 مقاله (شامل 28 مقاله انگلیسی و 1 مقاله فارسی) انتخاب شد. از بین این مقالات، 13 مقاله مربوط به ارتباط استئوآرتریت و ورزش تفریحی و 15 مقاله مربوط به بررسی استئوآرتریت در بین ورزشکاران نخبه بود. از 13 مقاله مربوط به ورزش تفریحی، 5 مقاله آینده نگر به بررسی استئوآرتریت مفاصل زانو و ران در بین دوندگان بزرگسال و 8 مقاله از نوع مورد-شاهدی به بررسی استئوآرتریت مفاصل زانو و ران در بین سایر ورزشکاران پرداخته بود. از 16 مقاله مربوط به ورزش قهرمانی، 7 مقاله، استئوآرتریت مفاصل اندام تحتانی در بین فوتبالیست های نخبه بازنشسته، 5 مقاله استئوآرتریت مفاصل اندام تحتانی در بین ورزشکاران نخبه بازنشسته رشته های مختلف ورزشی، 1 مقاله استئوآرتریت مفصل زانو در بین پینگ پنگ بازان نخبه بازنشسته، 1 مقاله استئوآرتریت مفصل شانه در بین تنیس بازان نخبه بازنشسته، 1 مقاله استئوآرتریت مفصل مچ پا در بین والیبالیست های نخبه بازنشسته و 1 مقاله استئوآرتریت دوندگان نخبه را بررسی کرده بودند. نتیجه گیری: فعالیت های ورزشی-تفریحی در حد متوسط، صرف نظر از اینکه ورزش مورد نظر چه باشد، عامل خطرسازی برای استئوآرتریت رادیوگرافیک و بالینی نمی باشد و به دلیل مزایای غیرقابل انکار ورزش، افراد را باید به سمت ورزش تشویق کرد. در بین جمعیت عموم و ورزشکاران نخبه به نظر می رسد استئوآرتریت رادیوگرافیک با رشته های ورزشی تیمی و قدرتی (فوتبال، راگبی، کشتی، وزنه برداری و ورزش های راکتی) در شرایطی که تمرینات و رقابت ها به شکل شدیدی انجام شود، بیشتر رخ می دهد. همچنین به نظر نمی رسد که ورزشکاران استقامتی نخبه در خطر استئوآرتریت قرار داشته باشند. خطر استئوآرتریت با رشته های ورزشی دارای ضربه های شدید و تکراری افزایش پیدا می کند که این خطر به شکل قابل ملاحظه ای با آسیب مفصلی در ارتباط است.

مقدمه و اهداف: حرکت درمانی با محدودیت اجباری یکی از روش های موثر در بهبود عملکرد حرکتی اندام فوقانی کودکان فلج مغزی همی پلژی اسپاستیک است که انواع مختلفی دارد. هدف مطالعه مروری ادغام یافته حاضر، بررسی تاثیر محدودیت درمانی در کودکان با فلج مغزی همی پلژی اسپاستیک و ایجاد یک دستورالعمل مشخص برای استفاده ی این روش در این کودکان بود. مواد و روش ها: در مطالعه ی ترکیبی و دو مرحله ای حاضر، ابتدا در یک بررسی ادغام یافته سیستماتیک کلیه مقالات فارسی و انگلیسی بین سال های 2000 تا 2015 درباره ی حرکت درمانی با محدودیت اجباری در کودکان فلج مغزی همی پلژی اسپاستیک با کلیدواژه های فلج مغزی، همی پلژی، حرکت درمانی با محدودیت اجباری، توانبخشی و کاردرمانی استخراج و نتایج آن ثبت گردید. سپس در مرحله ی کیفی نتایج استخراج شده، در پانل خبرگان 5 نفره از کاردرمانگران حرفه ای در حوز ه ی فلج مغزی، مطرح و مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: در بررسی انجام شده 36 مقاله مرتبط با محدودیت درمانی در فلج مغزی و عملکرد اندام فوقانی یافت شد. ابتدا با بررسی خلاصه ی مقالات، تنها 14 مقاله که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، انتخاب شدند. سپس متن کامل مقالات مرتبط با مداخلات در بهبود عملکرد دست بیماران فلج مغزی مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه گیری: در بررسی های انجام شده تاثیر مثبت حرکت درمانی با محدودیت اجباری در بهبود عملکرد حرکتی کودکان فلج مغزی اثبات شده بود، ولی نتایج به شکل یک دستورالعمل مشخص نبوده؛ لذا با توجه به نظر خبرگان و متخصصین یک دستورالعمل مشخص برای این درمان تدوین شد. همچنین تاثیر این درمان با اسلینگ یا اسپیلنت به مدت 14 روز، روزی 6 ساعت همراه با مداخلات کاردرمانی و فیزیوتراپی بیشتر بود.

مقدمه و اهداف: امروزه برخی از مدل­ ها در ارزیابی اختلالات گفتار و زبان بر اساس توالی رشد زبان بنیان­ گذاری شده­ اند، از جمله مدل توصیفی-تکاملی که این مدل حامی رویکرد پیروی از توالی رشد طبیعی زبان به عنوان بهترین راهنمای آموزشی برای آموزش زبان است. در گفتاردرمانی دسترسی به جداول رشد گفتار طبیعی در سنین مختلف یک ضرورت قطعی به نظر می­ رسد. جداولی که در کشورمان مورد استفاده قرار می­ گیرد عمدتاَ از منابع خارجی است. بدین ترتیب هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی خزانه واژگان بیانی کودک فارسی­ زبان از 15 تا 34 ماهگی است. معرفی بیمار: در تحقیق حاضر با روش مشاهده­ ای طولی، برونداد واژگانی یک دختر فارسی­ زبان از 14 تا 34 ماهگی به روش وقایع­ نگاری، یادداشت­ برداری روزانه شد. تمام نمونه­ گیری­ های زبانی در شرایط کاملا طبیعی در تمام لحظات احتمالی زندگی به غیر از مهد کودک صورت پذیرفت. تاریخ ظهور تمامی عناصر زبان به محض شنیدن ثبت می­ شد. یافته­ ها: یافته­ ها نشان داد نخستین واژه معنادار در 15 ماهگی بیان شد. در 22 ماهگی خزانه­ ی واژگانی حدود 55 کلمه بود و بیان ساخت دستوری دوکلمه­ ای آغاز شد و بیشترین درصد واژه­ ها به ترتیب مربوط به اسامی افراد، خوراکی، اشیاء، اعضای بدن، پوشاک و حیوانات بود. افعال در ظهور جملات مرکب و به دنبال افزایش طول گفته نقش بسزایی داشتند. ظهور افعال جدید در 26 تا 28 ماهگی دارای یک جهش رشدی بود که همزمان با کاربرد جملات مرکب است. ارزیابی واژگان کودک هر 15 روز، انفجار واژگانی را در 26 تا 28 ماهگی نشان داد. نتیجه­ گیری: به نظر می رسد سن ظهور اولین واژه، محتوای 50 واژه ابتدایی، میزان پیشرفت خزانه واژگان در گذر زمان و فراوانی بیشتر اسم نسبت به فعل، شباهت با زبان­ های خارجی و فارسی دارد و مطالعاتی از این دست که به توصیف عمیق رشد خزانه واژگان می­ پردازند، در مشخص کردن توالی رشد طبیعی گفتار در کودکان فارسی­ زبان نقش بسزایی خواهند داشت.