توسعه آبزی پروری (علوم زیستی)
سال:1395 | دوره:10 | شماره:4 |تعداد مقالات:12

رشد فن آوری و و توسعه فعالیت های صنعتی در چند دهه اخیر موجب ورود مقادیر زیادی از آلاینده ها به محیط زیست شده است. با توجه به اثرات زیان بار برخی آلاینده ها بر محیط و موجودات زنده، بررسی و اثبات آسیب های ناشی از آ ن ها ضرورت می یابد. لذا هدف این تحقیق مطالعه تعیین سمیت احتمالی نانوذرات Cuo از طریق ارزیابی شاخص های خونی و آسیب های بافتی آبشش بچه ماهی کپور معمولی بود. بچه ماهیان در 12 آکواریوم حاوی غلظت های تحت کشنده ی 50، 100 و 200 میلی گرم بر لیتر از اکسیدمس و یک گروه شاهد (بدون نانوذره ی اکسیدمس) در سه تکرار تیمار شدند. ماهی ها به مدت 14 روز در معرض نانوذرات اکسید مس قرار گرفتند. در روزهای 7 و 14، ماهیان خون گیری گردیده، و میزان هموگلوبین (Hb)، هماتوکریت (Hct)، گلبول های قرمز خون (RBC)، گلبول های سفید خون (WBC)، لنفوسیت ها، مونوسیت ها، ائوزینوفیل ها و نوتروفیل ها اندازه گیری شد وMCV ، MCH و MCHC محاسبه گردید. آبشش نمونه ها نیز جهت انجام مطالعات آسیب شناسی بافتی جدا شده، مقاطع بافتی آبشش تهیه و آسیب های بافتی بررسی گردید. تجزیه و تحلیل پارامترهای خونی نشان داد که نانوذرات اکسیدمس پس از 14 روز، به طور معناداری RBC، Hb، Hct (در غلظت های 100 و 200 میلی گرم بر لیتر)، MCH (در غلظت 100 میلی گرم بر لیتر) و MCV (در غلظت های 50 و 200 میلی گرم بر لیتر) را کاهش داد (P<0.05). نانوذرات اکسیدمس همچنین بر تعداد لنفوسیت ها، مونوسیت ها و نوتروفیل ها اثرات قابل توجهی داشته است (P<0.05). نتایج حاصل از بررسی مقاطع بافتی آبشش نیز آسیب هایی از قبیل پرخونی، خون ریزی، هایپرپلازی و چسبندگی رشته های ثانویه با شدت بالا و تخریب لاملای اولیه، نکروز سلولی، تلانژکتازی با شدت کم تر را نشان داد. به این ترتیب می توان نتیجه گرفت که نانوذرات اکسید مس در غلظت های مورد بررسی در این مطالعه، اثرات منفی بر بچه ماهیان کپور داشته است.

تاثیر سطوح شوری های مختلف آب (15، 35، 50) گرم در لیتر و آب شیرین روی پارامترهای خونی و بافت روده ماهیان سی باس آسیایی (Lates calcarifer) به مدت 30 روز مورد بررسی قرار گرفت. این آزمایش در قالب طرحی کاملا تصادفی با 4 تیمار مختلف (15، 35، 50) گرم در لیتر شوری و آب شیرین (شاهد) و هر تیمار با 3 تکرار و برای هر تکرار 15 قطعه بچه ماهی با وزن اولیه 32 گرم در نظر گرفته شد. در این تحقیق برخی از پارامترهای بیوشیمیایی خون (سدیم، پتاسیم، کلراید، اسمولاریته) در پایان دوره آزمایش مورد اندازه گیری قرار گرفت. نتایج حاصل از آنالیز پارامترهای بیوشیمیایی خون حاکی از عدم وجود اختلاف معنی دار بین تیمارهای مختلف بود (P>0.05). در این تحقیق نتایج بافت روده ماهی سی باس آسیایی نشان داد که ساختار ویلی ها و آنتروسیت های بافت روده کاملا طبیعی بوده و در محل قرارگیری هسته سلول های گوارشی نیز در تصاویر مختلف تفاوت چندانی مشاهده نشد. در تصاویر ارائه شده از تیمارهای مختلف ضایعات بافت شناسی دیده نشد. ساختار لایه های مخاطی، عضلانی و سروز و همچنین سلول های موکوس روده ای عادی و تغییرات چندانی را نشان نداد. عدم وجود اختلافات معنی دار در نتایج نشان می دهد که این ماهی یک گونه مقاوم نسبت به شوری بوده و محیط های هایپرهالین را تحمل می کند.

مطالعه حاضر به بررسی تاثیر رابدو ویروس کارپیو عامل ویرمی بهاره کپور (SVC) بر شاخص های خونی و ایمنی 135 قطعه بچه ماهی سفید در سه تیمار شاهد، حمام و تزریق صفاقی، به مدت چهار هفته پرداخته است. شاخص های خونی شامل تعداد گلبول قرمز (RBC)، تعداد گلبول سفید (WBC) و شمارش تفریقی گلبول های سفید (نوتروفیل، لنفوسیت، منوسیت و ائوزینوفیل)، غلظت هموگلوبین (HB)، درصد هماتوکریت (HCT)، حجم متوسط یاخته ای (MCV)، میانگین هموگلوبین یاخته ای (MCH)، میانگین غلظت هموگلوبین یاخته ای (MCHC) و شاخص های ایمنی شامل کورتیزول، لیزوزیم، کمپلمان و ایمونوگلوبولین اندازه گیری شد. در این بررسی اولین علائم بالینی و بروز تلفات بچه ماهیان در تیمار تزریق صفاقی و تیمار حمام به ترتیب در روز 13 و روز 16 پس از مواجه سازی با ویروس مشاهده شد. شاخص های خونی (گلیول قرمز، گلبول سفید، هموگلوبین، هماتوکریت، حجم متوسط یاخته ای، میانگین هموگلوبین یاخته ای، میانگین غلظت هموگلوبین یاخته ای و شمارش تفریقی گلبول های سفید) در تیمارهای حمام و تزریق صفاقی نبست به تیمار شاهد افزایش داشت. تیمار حمام بالاترین میزان افزایش پارامترها، به جز فاکتور میانگین غلظت هموگلوبین یاخته ای را در مقایسه با تیمار تزریق صفاقی به خود اختصاص داد (P<0.05). شمارش تفریقی گلبول های سفید، درصد نوتروفیل، منوسیت و ائوزینوفیل تیمارهای حمام و تزریق صفاقی نسبت به تیمار شاهد افزایش نشان داد. بالاترین میزان افزایش را تیمار حمام در مقایسه با تیمار تزریق صفاقی داشت (P<0.05). درصد لنفوسیت دو تیمار حمام و تزریق صفاقی از تیمار شاهد کم تر بود. کم ترین مقدار در تیمار حمام نسبت به تیمار تزریق صفاقی مشاهده شد. پارامترهای ایمنی کورتیزول، لیزوزیم، ایمونوگلوبولین و کمپلمان افزایش معنی داری را در تیمار حمام و تزریق صفاقی نسبت به تیمار شاهد نشان داد. بیشترین میزان افزایش به جز سیستم کمپلمان در تیمار تزریق صفاقی نسبت به تیمار حمام مشاهده شد (P<0.05). بر اساس نتایج حاصل مشخص گردید که ویروسSVCV قادر به ایجاد تغییرات در تعدادگلبول قرمز، تعداد گلبول سفید و سایر شاخص های خونی، ایمنی و ایجاد علائم بالینی و به دنبال آن بروز تلفات در بچه ماهی سفید می باشد.

هدف از این تحقیق، بررسی اثر لاکتوباسیلوس های پروبیوتیکی تجاری بر پارامترهای رشد، بقاء و شاخص های تغذیه ای ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) بود. تعداد 243 ماهی با میانگین وزنی 53.39±5.78 به 9 تانک فایبرگلاس 300 لیتری با حجم آبگیری 250 لیتر به مدت 8 هفته با به کارگیری سه تیمار شامل سطوح صفر (شاهد)، 103 CFUg-1 و 106 CFUg-1 پروبیوتیک لاکتوباسیلوس تجاری پرورش داده شدند. این طرح در 3 تیمار و با 3 تکرار انجام شد. غذادهی ماهیان 2 وعده در روز و به میزان 2 درصد وزن بدن انجام گرفت. پس از پایان دوره تحقیق، پارامترهای رشد، بقاء و شاخص های تغذیه ای ماهیان مورد بررسی قرار گرفت. نتایج مطالعه نشان داد که میزان نرخ رشد ویژه، وزن نهایی، ضریب کارایی پروتئین و نسبت کارایی چربی در تیمار آزمایشی 106 CFUg-1 پروبیوتیک نسبت به تیمارهای دیگر بالاتر بود. تیمار 103 CFUg-1 پروبیوتیک دارای بالاترین درصد بقاء و بازده تبدیل غذایی و کمترین میزان ضریب تبدیل غذایی بود. شاخص های وضعیت، شاخص کبدی و شاخص احشاء ای در تیمارهای آزمایشی با گروه شاهد اختلاف معنی داری را نشان نداد.

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر آرتمیا فرانسیسکانا(Artemia fransiscana) غنی شده با روغن کبد ماهی کاد و ویتامین E بر روی میزان رشد، بازماندگی و مقاومت لاروهای ماهی مرکب ببری در برابر تنش دمایی و شوری در ایستگاه نرمتنان خلیج فارس بندرلنگه در آذر ماه 1393 انجام گردید. لاروهای ماهی مرکب ببری 25 روز پس از تخم گشایی با میانگین طول 15.97±0.15 میلی متر و میانگین وزن 3.53±0.03 گرم در 5 تیمار، همراه با سه تکرار با تراکم 20 لارو به مخازن پرورش 20 لیتری با میانگین دمای آب 26.95±0.19 Co، شوری 37.56±0.18ppt و 7.65±0.2 pH منتقل شدند. تیمارهای آزمایشی شامل آرتمیا غنی شده با روغن کبد ماهی کاد حاوی 5، 10 و 15 درصد ویتامین E (به ترتیب گروه های E1،E2 و E3)، روغن کبد ماهی کاد بدون ویتامین (گروه HUFA) و آرتمیا غنی نشده (گروه شاهد) بود. تعداد 10 عدد آرتمیای بالغ در لیتر در روز جهت غذادهی لاروها استفاده شد. در پایان دوره آزمایش به منظور ارزیابی مقاومت در برابر استرس، سه گروه از لاروها در برابر تنش های شوری 5 ppt، 15 و 25 و تنش دمایی 10، 25 و 35 درجه سانتی گراد، به مدت یک ساعت قرار داده شدند و میزان مرگ و میر ناشی از استرس ثبت شدند. بررسی شاخص های رشد و بازماندگی در پایان دوره آزمایش نشان داد تغذیه لارو ماهی مرکب با آرتمیای غنی شده با ویتامین E باعث افزایش رشد و بازماندگی گردید ولی تفاوت معنی داری با تیمار شاهد نشان نداد (P>0.05) در صورتی که تیمار تغذیه شده با آرتمیای غنی شده با امولسیون روغن کبد ماهی کاد (گروه HUFA) در همه فاکتورهای رشد و همچنین درصد بازماندگی بیشترین میزان را نشان داد و با دیگر تیمارهای آزمایشی تفاوت معنی دار به لحاظ آماری داشت (P<0.05). نتایج میزان بازماندگی پس از اعمال تنش های شوری و دمایی نیز نشان داد که اگرچه بین تیمارهای آزمایشی اختلاف معنی داری وجود نداشت (P>0.05) ولی تیمار تغذیه شده با آرتمیای غنی شده با روغن کبد کاد بدون ویتامین E بقاء بالاتری را نشان دادند. نتایج حاصل از این تحقیق نشان دهنده آن است که غنی سازی آرتمیا با روغن کبد کاد به عنوان منبع اسیدهای چرب غیراشباع می تواند موجب افزایش رشد و بازماندگی لارو ماهی مرکب ببری شود که از نظر اقتصادی، گونه حائز اهمیتی می باشد، ولی ویتامین E تاثیر معنی داری روی رشد و بازماندگی و مقاومت در برابر استرس ندارد.

ساختار ژنتیکی و جمعیتی ماهی کلمه (Rutilus rutilus caspicus) دریاچه پشت سد ارس و دو منطقه آستارا در غرب و بندر ترکمن در شرق سواحل جنوبی دریای خزر با ژن سیتوکروم b و روش توالی یابی DNA انجام شد. روش کار شامل نمونه برداری از باله دمی، استخراج DNA،PCR  و توالی یابی بود. جهت تجزیه و تحلیل، شاخص های تنوع مولکولی، شاخص توزیع شکل گاما، شاخص Fst که نشان دهنده جدایی جمعیت ها می باشد، آزمون دقیق فرضیه صفر مبنی بر مستقل بودن جمعیت ها، گسترش و پراکنش تاریخ جمعیتی با دو روش تست تاجیما و تست Fu Fs مورد بررسی قرار گرفت. در مجموع 18 هاپلوتایپ به دست آمد، شاخص توزیع شکل گاما 0.19 و نشان دهنده نرخ متوسط موتاسیون در این گونه بود. مقدار Fst در سطح احتمال 0.05 بین سه جمعیت 0.12 بود که تنها جمعیت منطقه دریاچه پشت سد ارس با دو منطقه آستارا و بندر ترکمن معنی دار بود و آزمون تفاوت در داخل جمعیت ها این مساله را مورد تایید قرار داد. تاریخچه جمعیتی ماهی کلمه غیر معین و شبیه به مدل بسط ناگهانی بود و مقدار کم شاخص راجرز و هارپندینگ (0.061) آن را تایید نمود. آزمون های بی طرفی تاجیما و شاخص Fu Fs بین مناطق به ترتیب -2.36 و -4.046 بود که هر دو شاخص منفی و معنی دار بودند. نتایج نشان داد که جمعیت ماهی کلمه دریاچه پشت سد ارس یک خزانه ژنی مستقل می باشد و با توجه به یکسان بودن جمعیت ها در دو منطقه سواحل جنوبی دریای خزر، بایستی مدیریت شیلاتی در راستای افزایش تنوع ژنتیکی و زیستی جمعیت های ماهی کلمه این مناطق اعمال گردد.

مطالعه ای به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف مکمل کربن آلی روی شکل گیری بیوفلاک، وضعیت نیتروژن غیرآلی و فسفات، مصرف غذایی و عملکرد رشد کپور معمولی (Cyprinus carpio) در سیستم بیوفلاک به مدت 42 روز انجام شد. پس از دوره سازگاری، تعداد 180 قطعه بچه ماهی کپور معمولی با میانگین وزنی (5.78±0.10 گرم) در مخزن پلاستیکی با حجم آبگیری 40 لیتر ذخیره سازی شدند. تعیین نسبت های مختلف کربن به نیتروژن در تیمار (C/N-15) A و تیمار (C/N-20) B بر اساس مقدار کربن به نیتروژن غذا و مقدار کربن آرد گندم محاسبه شد، که به طور روزانه برای تیمارهای آزمایشی استفاده شد. به تیمار شاهد (C/N-10) مکمل آرد گندم اضافه نشد. افزایش نسبت کربن به نیتروژن، موجب افزایش در پارامتر های کیفی آب مانند کدورت، مواد جامد معلق آب (TSS)، مواد محلول آب (TDS)، تقاضای اکسیژن بیوشیمیایی (BOD)، قلیائیت و غلظت نیترات شد. اما غلظت نیتروژن آمونیاکی کل (TAN) و فسفات با افزایش نسبت کربن به نیتروژن طی دوره آزمایش، کاهش نشان داد (P<0.05). مقدار تبادل آب در تیمارهای بیوفلاک 50 درصد نسبت به تیمار شاهد کاهش داشت. بررسی عملکرد رشد بچه ماهیان در تیمارهای مختلف نشان داد که بچه ماهیان تیمار A دارای میانگین وزن نهایی، نرخ رشد ویژه و نرخ عملکرد پروتئینی بالاتر و ضریب تبدیل غذایی پایین تری نسبت به دو تیمار B و شاهد بودند. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که نسبت کربن به نیتروژن 15 به 1 تاثیر مثبتی در پارامترهای کیفی آب، بهبود مصرف غذایی و عملکرد رشد کپور معمولی در سیستم بیوفلاک دارد و مقدار مصرف آب را در سیستم کاهش می دهد.

هدف از این تحقیق تعیین فلور پلانکتونی استخرهای پرورش ماهیان گرمابی بعد از کوددهی و تعیین میزان رشد ماهی کپور نقره ای در ارتباط با ترکیب فیتوپلانکتونی بود. برای این منظور 4 استخر پرورش ماهی گرمابی که وسعت هر کدام حدود 12 هکتار بود، انتخاب و بعد از آماده سازی و آبگیری، تعداد 2400 قطعه بچه ماهی کپورنقره ای به ازای هر هکتار با وزن 120 گرم در آن ها رهاسازی شد. میزان کود حیوانی (کود گاوی) مورد استفاده در طول دوره برای تمام استخرها به میزان 7 تن در هکتار بود. از کودهای شیمیایی اوره (با %46 ماده فعال N)، نیترات آمونیوم (با %35 ماده فعال N) و سوپرفسفات تریپل (با 46% ماده فعال P2O5) جهت تامین ازت و فسفر مورد نیاز فیتوپلانکتون ها استفاده شد. میزان کود مصرفی بر اساس عمق رویت صفحه سشی و میزان ازت و فسفر موجود در آب تعیین می شد. برای بررسی ترکیب پلانکتونی استخرها، 5 نمونه آب از 5 قسمت هر استخر برداشته و پس از مخلوط کردن آن ها یک نمونه از آب برداشته و پلانکتون های موجود در هر نمونه با کمک میکروسکوپ اینورت شناسایی و میزان غالبیت پلانکتونی در این نمونه ها ثبت می شد. نمونه برداری از آب هر 10 روز یک بار از اردیبهشت تا شهریور صورت گرفت. نمونه های ماهی نیز از هر استخر بصورت ماهانه صید و طول و وزن آن ها ثبت شد. با توجه به نتایج حاصله در این تحقیق در مجموع 9 رده و 53 جنس از فیتوپلانکتون ها شناسایی شدند. Bacillariophyceae با 18 جنس و Chlorophyceae با 10 جنس تنوع بیشتری نسبت به سایر رده ها داشتند. میزان رشد ماهی با غالبیت جنس Cryptomonas همبستگی نسبتا بالایی داشت (0.71). همچنین غالبیت این گروه پلانکتونی با افزایش میزان کود فسفاته افزایش یافت. همبستگی بین میزان غالبیت Cryptomonas با افزایش مصرف کودهای فسفاته نیز نسبتا بالا بود (0.61). با توجه به نتایج حاصله از بین گروه های مختلف فیتوپلانکتونی، جنس Cryptomonas بهترین فیتو پلانکتون جهت رشد ماهی کپور نقره ای بود، به طوری که میزان رشد این ماهی در استخرهایی که غالبیت پلانکتونی آن ها در اکثر روزها با Cryptomonas بود، نسبت به سایر استخرها بالاتر بود.

ترکیبات آنتی اکسیدانی جیره ی غذایی نقش مهمی در حفاظت از آسیب اکسیداتیو ایفا می کنند و همچنین به سلامت ماهی و کیفیت گوشت آن کمک می کنند. هدف از این مطالعه بررسی اثر بتاکاروتن جیره ی غذایی بر برخی بیومارکرهای وضعیت اکسیداتیو در بافت های مختلف ماهی کپور معمولی می باشد. تعداد 70 ماهی کپور (60±10 گرم) تهیه و بعد از ضدعفونی به طور تصادفی به 2 گروه 35 تایی تقسیم شد. گروه 1 به عنوان شاهد جیره ی پایه را دریافت کرد. در غذای گروه 2، بتاکاروتن به میزان 100 میلی گرم در هر کیلوگرم جیره طی مدت 6 هفته افزوده شد. بر اساس نتایج به دستامده، بتاکاروتن به طور معنی داری (P<0.05) باعث کاهش مالون دی الدهید(MDA)  در بافت های عضله و کبد در مقایسه با گروه کنترل گردید ولی تاثیر معنی داری بر میزان MDA در بافت های آبشش و کلیه نداشت. علاوه بر این بتاکاروتن باعث کاهش معنی دار میزان گروه های کربونیل پروتئین ها در بافت های کبد، عضله و آبشش گردید. میزان قدرت آنتی اکسیدانت/قدرت احیای آهن (FRAP) در بافت های مورد آزمایش افزایش غیرمعنی دار داشت. مطالعه ی حاضر نشان می دهد بتاکاروتن به عنوان یک آنتی اکسیدانت طبیعی تا حدودی در بهبود وضعیت اکسیداتیو از طریق کاهش اکسیداسیون لیپیدها و پروتئین ها در برخی از بافت های ماهی کپور تاثیرگذار بوده است و کاربرد آن به عنوان مکمل غذایی در جیره ی ماهیان پرورشی می تواند در جهت بهبود وضعیت سلامت و نیز از جهت حفظ کیفیت محصولات مد نظر قرار گیرد.

سازش پذیری با آب شور یک فرآیند بسیار مهم، حساس و انرژی خواه در حیات بچه ماهیان رودکوچ محسوب می شود. در نتیجه این فرآیند غلظت الکترولیت های بدن ماهی در محدوده نرمال نگه داشته شده و از تغییرات شدید آن ها جلوگیری می شود. این تحقیق با هدف بررسی اثر محرومیت غذایی بر تغییر الکترولیت های بدن بچه ماهیان سفید در زمان سازش پذیری با آب شور انجام شده است. بدین منظور بچه ماهیان با وزن تقریبی نیم گرم به دو گروه تقسیم بندی شدند: در یک گروه (گروه کنترل) در تمام طول دوره آزمایش غذادهی در حد سیری ظاهری انجام گردید و در گروه دیگر بچه ماهیان تحت تاثیر تیمار گرسنگی قرار گرفتند. بچه ماهیان به مدت 7 روز در معرض تنش شوری (12 گرم در لیتر) قرار گرفته و نمونه برداری از بچه ماهیان در روزهای دوم، سوم، چهارم و هفتم پس از تنش شوری انجام شد. در نهایت میزان گلوکز و پروتئین کل بدن، فعالیت آنزیم پمپ سدیم پتاسیم آبششی و یون های سدیم، کلر، پتاسیم و کلسیم عصاره بدن مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که در گروه بچه ماهیان گرسنه (تغذیه نشده) سطح گلوکز و پروتئین کل بدن، میزان فعالیت آنزیم پمپ سدیم پتاسیم آبششی و سطح یون های پتاسیم و کلسیم کاهش و میزان یون های سدیم و کلر افزایش یافت (P<0.05). برآیند نتایج به دست آمده از این بررسی حاکی از عدم موفقیت بچه ماهیان گرسنه در سازش پذیری با آب شور بود.

تاثیرات سوء بکارگیری آنتی بیوتک ها و مواد ضد عفونی کننده شیمیایی خصوصا ایجاد مقاومت های دارویی در آبزیان پرورشی سبب گردیده تا بررسی امکان جایگزینی مواد مذکور با موادی با منشاء طبیعی مانند گیاهان دارویی از مهم ترین اولویت های تحقیقاتی محققین بهداشت و بیماری های آبزیان قرار گیرد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر عصاره های سیر Allium sativum و آویشن شیرازی Zataria multiflora بر باکتری آئروموناس هیدروفیلا Aeromonas hydrophilaصورت پذیرفت. در این مطالعه پس از تهیه عصاره های هیدروالکلی سیر و آویشن شیرازی به روش پرکولاسیون (percolation) اثرات ضد میکروبی آن ها روی باکتری آئروموناس هیدروفیلا به روشin vitro  مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه حداقل غلظت مهارکنندگی رشد باکتری (MIC) بر اساس روش رقت لوله ای در محیط کشت مولر هینتون براث (Mueller Hinton Broth) و حداقل غلظت کشندگی باکتری (MBC) در پلیت های محتوی محیط کشت مولر هینتون آگار (Mueller Hinton Agar) توسط عصاره های هیدروالکلی سیر و آویشن شیرازی تعیین گردید. بر اساس نتایج حاصل حداقل غلظت مهارکنندگی رشد باکتری آئروموناس هیدروفیلا (MIC) عصاره های هیدروالکلی آویشن شیرازی و سیر به ترتیب برابر 0.25 و 1 میکروگرم در میلی لیتر و حداقل غلظت کشندگی باکتری (MBC) عصاره های هیدروالکلی آویشن شیرازی و سیر به ترتیب برابر 0.5 و 2 میکروگرم در میلی لیتر تعیین گردید و مشخص شد عصاره هیدروالکلی آویشن شیرازی دارای اثرات ضد باکتریایی قوی تری نسبت به عصاره هیدروالکلی سیر می باشد.

در این مطالعه که به منظور بررسی رابطه بین سطوح گلبول های سفید و عوارض بافتی در آبشش ماهیان فلاورهورن (Flower horn) صورت گرفت، ابتدا تعداد 216 عدد ماهی فلاورهورن با میانگین وزنی (0.95±0.2) گرم و میانگین طولی (3.7±0.2) میلی متر در قالب 6 تیمار و هر تیمار با سه تکرار به مدت 100 روز با جیره های حاوی سطوح مختلف هیدرولیز پوست گاو مورد تغذیه قرار گرفتند. تیمار (T1) حاوی 20 درصد،(T2)  حاوی 40 درصد،(T3)  حاوی 60 درصد، (T4) حاوی 80 درصد و (T5) حاوی 100 درصد جایگزینی هیدرولیز پوست گاو به جای آردماهی بودند و جیره کنترل (T6) فاقد هیدرولیز پوست گاو بود. پس از 100 روز از ماهیان تیمارهای مختلف به صورت تصادفی نمونه برداری صورت گرفت (هر تیمار 9 عدد ماهی) و از نمونه های به دست آمده عمل خون گیری صورت گرفت و سپس از آبشش ماهیانی که خون گیری شدند نمونه های بافتی تهیه گردید. نتایج مقایسه بین سطوح گلبول های سفید خون این ماهیان و بررسی نمونه های بافتی آبشش نشان داد که در ماهیان (T4) و (T5) که نسبت به سایر تیمارها دارای میزان پودر هیدرولیز شده بیش تری در جیره خود بودند، همگام با کاهش کلی سطح گلبول های سفید خون و درصد لنفوسیت، از ناحیه آبشش نیز دارای عوارض بیش تری بودند.