توسعه آبزی پروری (علوم زیستی)
سال:1393 | دوره:8 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

به منظور بررسی بهبود کیفیت آب و کارآیی روند رشد کرم های پرتار Marphysa sanguinea دو گروه آزمایشی به مدت 14 هفته در مرکز تکنولوژی و علوم شیلاتی دانشگاه ملی پوکیانگ کره جنوبی که در تانک های دارای رسوب با تامین آب از تانک های پرورش ماهی فلاندر(Paralichthys olivaceus) در سیستم نیمه مدار بسته انجام گرفت. در پایان اختلاف معنی داری در روند رشد ماهیان در هر گروه آزمایشی مشاهده نشد (P>0.05). در گروه اول با کلاسه وزنی زیر 0.5 گرم، در میان تیمارها، بیش ترین مقدار برداشت کرم به میزان704.5g/m2  از تیمار 2 (2000 عدد در مترمربع) صورت گرفت. بیش ترین راندمان حذف TN با 48% به تیمار دوم، TP با 45% به تیمار سوم،TSS با 78% به تیمار دوم و COD با 17% به تیمار سوم و NH3 با 31% به تیمار سوم تعلق داشت. در گروه دوم با کلاسه وزنی بین 0.6 تا 1.5 گرم، در میان تیمارها، بیش ترین مقدار برداشت کرم به میزان 832g/m2 از تیمار 2 (1000 عدد در مترمربع) صورت گرفت. بیش ترین راندمان حذف TN با 63% به تیمار دوم،TP با 43% به تیمار سوم،TSS با 76% به تیمار دوم و COD با 21% به تیمار سوم و NH3 با 37% به تیمار دوم تعلق داشت. نتایج نشان داد که کرم پرتار مارفیسا سانگوئینا با تراکم 4000 عدد در مترمربع در کلاسه های وزنی زیر 0.5 گرم و با تراکم 1000 عدد در مترمربع در کلاسه های وزنی 1.5-0.6 گرم گونه بسیار مناسب برای آبزی پروری یکپارچه و چرخش مواد مغذی به منظور حذف و یا کاهش مواد آلی و غیر آلی در سیستم پرورش ماهی نیمه مدار بسته محسوب می گردد.

پژوهش حاضر به منظور ارزیابی اثرات جایگزینی کامل روغن ماهی با روغن گیاهی بر کارایی رشد، تغذیه، ترکیب شیمیایی لاشه و پروفایل اسید چرب ماهی قزل آلای رنگین کمان (وزن متوسط 63.5±0.06) طی یک دوره 50 روزه طراحی و اجرا گردید. 4 جیره غذایی ایزونیتروژنیک و ایزولیپیدیک شامل 100% روغن ماهی، 100% روغن سویا، 100% روغن آفتابگردان و 100% روغن کانولا با سه تکرار در هر تیمار فرموله گردید. بر اساس نتایج حاصله تفاوت معنی داری در پارامترهای وزن نهایی، افزایش وزن بدن، درصد افزایش وزن بدن، نرخ رشد ویژه، ضریب تبدیل غذایی، نسبت کارایی پروتئین و ترکیب شیمیایی لاشه (پروتئین کل، چربی کل، رطوبت، خاکستر) مشاهده نگردید (P>0.05). در صورتی که ﺗﺮﻛﻴﺐ اﺳﻴﺪﻫﺎی ﭼﺮب عضله ﺑﻪﻣﻴﺰان ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎد منعکس کننده ﺗﺮﻛﻴﺐ اﺳﻴﺪﻫﺎی ﭼﺮب ﻣﻨﺎﺑﻊ ﭼﺮﺑﻲ افزوده ﺷﺪه ﺑﻪ جیره های ﻏﺬاﻳﻲ ﺑﻮد. جایگزین نمودن کامل روغن ماهی با روغن های گیاهی به طور مشخص باعث کاهش محتوای اسیدهای چرب امگا -3 به ویژه ایکوزاپنتانوئیک اسید (EPA)، دوکوزاهگزائونیک اسید (DHA) و افزایش اسیدهای چرب w-6 نظیر لینولئیک اسید(C18:2 n-6) شد. بیشترین میزان اسید چرب امگا -3، EPA و DHA در لاشه ماهیان قزل آلا تغذیه شده با جیره حاوی 100% روغن ماهی مشاهده شد (P£0.05). محتوای اسید چرب EPA و DHA در لاشه ماهیان قزل آلا تغذیه شده با جیره حاوی 100% روغن کانولا، روغن سویا و روغن آفتابگردان اختلاف معنی داری با هم نداشتند (P>0.05). بیشترین نسبت w-3/w-6 در فیله ماهیان تغذیه شده با 100% روغن ماهی اندازه گیری شد (P£0.05). اختلاف معنی داری بین تیمارهای روغن گیاهی از نظر نسبت w-3/w-6 مشاهده نشد (P>0.05). در تحقیق حاضر شاخص PUFA/SFA در تیمار روغن کانولا و آفتابگردان بالاترین میزان و تیمار روغن ماهی کمترین میزان را به خود اختصاص داد. نسبت PUFA/SFA برای تمامی تیمارها بیشتر از نسبت توصیه شده توسط HMSO بود (P>0.05). بر اساس نتایج پارامترهای رشد و ترکیب شیمیایی حاصل از این تحقیق به جهت حفظ سطوح مناسبی از اسیدهای چرب امگا -3 به ویژه EPA و DHA که در سلامت انسان بسیار موثر است، ترکیبی از روغن ماهی با روغن گیاهی بویژه روغن کانولا و سویا به جهت داشتن مقادیر قابل توجهی از اسیدهای چرب ضروری آلفا لینولنیک (C18:3 n-3) و لینولئیک اسید، در جیره ماهی قزل آلا استفاده شود.

پژوهش حاضر جهت تاثیر سطوح مختلف غذایی روتیفر Brachionus plicatilis و ناپلیوس آرتمیا بر میزان رشد و بازماندگی لارو تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus) در 4 تیمار به تفکیک شامل100% ناپلیوس آرتمیا (تیمار شاهد)، 75% ناپلیوس آرتمیا + 25% روتیفر (تیمار2)، 50% ناپلیوس آرتمیا+50% روتیفر(تیمار 3) و 75% روتیفر+ 25% ناپلیوس آرتمیا (تیمار 4) با سه تکرار در هر تیمار به مدت 11 روز در شرایط یکسان پرورشی انجام شد. لاروها پس از جذب کیسه زرده و شروع تغذیه فعال با تراکم 500 عدد در مخازن 60 لیتری معرفی شدند. میانگین دمای آب در مدت آزمایش 0.5±22 درجه سانتی گراد، میزان اسیدیته 0.2±8.2 و میزان اکسیژن محلول 0.3±9.5 میلی گرم در لیتر بود. غذادهی لاروها طی شش نوبت و تا حد سیری انجام شد. نتایج نشان داد که کارایی رشد و غذا در لاروهای 3 روزه تغذیه شده با تیمار 3 به طور معنی داری نسبت به تیمار2 بالاتر بود (P£0.05). در صورتی که اختلاف معنی دار آماری در شاخص های فوق الذکر در تیمارهای 3 و 4 مشاهده نشد. همچنین تیمار  4بالاترین درصد بازماندگی را به خود اختصاص داد. نتایج حاصل از تجزیه لاشه لاروها حاکی از آن بود که بیشترین درصد پروتئین و چربی در تیمار شاهد مشاهده گردید هر چند اختلاف معنی دار آماری بین تیمارهای مختلف ملاحظه نگردید (P³0.05). با توجه به نتایج حاصله می توان بیان نمود تغذیه لاروهای 3 تا 7 روزه تاسماهی ایرانی با جیره غذای زنده محتوی 75 درصد روتیفر و 25 درصد ناپلیوس آرتمیا از روند رشد،کارایی غذا، درصد بازماندگی و ترکیبات بیوشیمایی بهتری را نسبت به سایر تیمارها برخوردار بودند.

در این تحقیق اثرات جایگزینی روغن ماهی با روغن های گیاهی بر شاخص های رشد، تغذیه و بقاء ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) به مدت 60 روز مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 240 قطعه بچه ماهی کپور با میانگین وزنی 0.5±20 گرم تحت 4 تیمار با جیره غذایی ایزونیتروژنیک و ایزولیپیدیک حاوی 10 درصد روغن، تغذیه شدند. تیمار شاهد با جیره ای که 100 درصد چربی آن به وسیله روغن ماهی تامین شده بود تغذیه شدند. تیمار دوم با جیره ای که 100 درصد چربی آن به وسیله روغن سویا، تیمار سوم با جیره ای که 100 درصد چربی آن به وسیله روغن خرما و تیمار چهارم با جیره ای که 50 درصد آن به وسیله روغن سویا و 50 درصد دیگر آن به وسیله روغن خرما تامین شده بود، تغذیه شدند. مطابق با نتایج حاصل از بیومتری در پایان دوره، شاخص های رشد همچون درصد افزایش وزن بدن(BWG) ، افزایش وزن روزانه (DWG) و درصد نرخ رشد (SGR)، در تیمار تغذیه شده با روغن ماهی به طور معنی داری کمتر بود و تیمار چهارم در هر سه شاخص بیشترین رشد را نشان داد (P<0.05). شاخص های تغذیه ای از جمله نسبت تبدیل غذایی در تیمار تغذیه شده با روغن ماهی از گروه های دیگر بیشتر بود و بهترین نرخ FCR در تیمار تغذیه شده با روغن سویا و خرما دیده شد ((P<0.05. در حالی که هیچ اختلاف معنی داری در بازده تبدیل غذایی (FCE)، شاخص کبدی (HI) و شاخص احشائی (VI) در بین تیمارهای مختلف مشاهده نشد (P>0.05). هیچ اختلاف معنی داری در درصد بازماندگی (SR) گروه ها مشاهده نشد (P>0.05). در این تحقیق با توجه به شاخص های رشد، تغذیه و بقاء، بهترین تیمار، تیمار چهارم که حاوی 50 درصد روغن سویا و 50 درصد روغن خرما بود، شناخته شد.

تحقیق حاضر به منظور بررسی تراکم مناسب و تعیین غذای زنده آغازین در لارو سوف معمولی (Sander lucioperca) طراحی و اجرا گردید. مولدین از دریاچه سد ارس جمع آوری و در مرکز تکثیر و بازسازی ذخایر ماهیان دریایی شادروان دکتر یوسف پور، به روش نیمه طبیعی تکثیر شدند. تعداد 6750 عدد لارو بعد از جذب کیسه زرده و شروع تغذیه، در ابتدا با روتیفر تغذیه و با وزن متوسط 0.5±7.5 میلی گرم و در تراکمهای 25، 50 و 75 عدد در لیتر و سه نوع غذای زنده شامل ناپلی آرتمیا، دافنی و مخلوط دافنی و ناپلی آرتمیا در 9 تیمار با 3 تکرار در هر تیمار طی 21 روز مورد تغذیه و آزمایش قرار گرفتند. نتایج نشان داد، که شاخص های رشد شامل وزن نهایی، طول کل نهایی، نرخ رشد ویژه، تغییرات روزانه وزن، تغییرات روزانه طول، وزن توده زنده ماهی و افزایش وزن بدن در تراکم 50 و 75 عدد در لیتر لاروهای تغذیه شده با غذای ترکیبی و دافنی در بهترین شرایط بودند. بالاترین شاخص بازماندگی در تراکم 25 عدد در لیتر و در تغدیه با دافنی و ترکیبی دیده شده است. آنالیز لاشه ماهیان نشان داد که در تراکم پایین و تغدیه لاروها با دافنی، میزان چربی بیشتر از سایر تیمارها بوده، در صورتیکه در تراکم بالا و تغذیه شده با آرتمیا، میزان پروتئین از درصد بالا تری برخوردار بوده است. بر اساس نتایج به دست آمده به نظر می رسد از هفته سوم پرورش، غذای با اندازه بزرگتر (دافنی) و مخلوط با تراکم 50 عدد در لیتر سبب رشد مطلوب تر و با تراکم 25 عدد در لیتر سبب بازماندگی بیشتر سوف معمولی می گردد.

این تحقیق با هدف تجزیه لاشه ماهی بنی در مقاطع مختلف رشد انجام شد. هدف نهایی این تحقیق دستیابی به اطلاعات اولیه به منظور تنظیم فرمولاسیون جیره تخصصی این ماهی در مراحل پرورش می باشد. در این تحقیق 413 قطعه ماهی بنی (Barbus sharpeyi) در دامنه طولی 30 تا 440 میلی متر از منابع آبی استان خوزستان (هور شادگان و هورالعظیم) صید گردید. به منظور بررسی میزان پروتئین، چربی، خاکستر، فسفر، کلسیم و پروفیل اسیدهای آمینه ماهیان مذکور، در گروه های طولی مختلف دسته بندی گردیدند. بیشترین میزان پروتئین لاشه در گروه های طولی 30 تا 95 میلی متر مشاهده گردید. بطوریکه با افزایش طول ماهی، میزان پروتئین لاشه کاهش نشان داد. کمترین میزان چربی لاشه نیزمربوط به گروه طولی 100-149 میلی متر بود، به نحویکه با کاهش میزان پروتئین در گروه های طولی، افزایش میزان چربی در لاشه ماهی بنی مشاهده شد. بیشترین میزان خاکستر لاشه در گروه طولی 30-99 میلی متر دیده شود و بعد از آن با افزایش میزان طول ماهی بنی، از میزان خاکستر کالبد آن کاسته به طوری که کمترین میزان در گروه طولی 360 تا 440 میلی متر مشاهده گردید. روند تغییرات میزان فسفر و کلسیم لاشه نیز از میزان خاکستر آن تبعیت کردند. حداکثر میزان انرژی در گروه طولی 250 تا 359 میلی متر تحت تاثیر افزایش میزان چربی لاشه در این گروه مشاهده گردید. پروتئین بدن ماهی متشکل از اسید آمینه ضروری آرژنین، هیستدین، لوسین، لیزین، میتونین، فنیل آلانین، ترئونین و والین می باشد و در افراد مختلف یک گونه از الگوی یکسان پیروی می نماید که این موضوع ناشی از سنتز پروتئین های بدن ماهی براساس اطلاعات وراثتی DNA است.

Monodactylus argenteus با نام انگلیسی Silver mono به عنوان یکی از ماهیان زینتی مورد توجه آکواریوم داران قرار دارد. اما تلفات ناشی از حمل و نقل و پس از آن باعث ضرر و زیان فروشنده گان می گردد. در این تحقیق جهت کاهش استرس و همچنن حفظ کیفیت آب در حین حمل و نقل شبیه سازی شده سه تیمار با غلظت 30، 40 و 50 میلی گرم در لیتر داروی MS222 به عنوان یک داروی بیهوشی و یک گروه شاهد هرکدام با سه تکرار، درچهار گروه 12 ساعته، 24 ساعته، 36 ساعته و 48 ساعته با استفاده از 240 قطعه ماهی مورد مطالعه قرارگرفت. در هر سه غلظت استفاده شده میزان NO2-, CO2, pH, DO آب نسبت به نمونه شاهد تغییرات کمتری داشتند. تغییرات اندک در فاکتورهای اندازه گیری شده باعث کاهش تلفات درگروه های آزمایش در حین حمل ونقل و پس از آن گردید. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که استفاده از داروی بیهوشی MS222 با غلظت مناسب در حمل و نقل ماهیان زینتی باعث کاهش استرس و جلوگیری از افت کیفیت آب و فراهم نمودن شرایط بهتر حمل و نقل و افزایش بازماندگی خواهد شد.

یک آزمایش تغذیه ای به منظور بررسی اثر متقابل پروبیوتیک پروتکسین و پری بیوتیک مانان الیگوساکارید بر روی شاخص های رشد، بازماندگی و ترکیب لاشه میگوی پاسفید غربی (Litopenaeus vannamei) بر روی 420 عدد میگو با میانگین وزنی 0.03±5.53 گرم و با تراکم 20 عدد در مخازن 500 لیتری به مدت 2 ماه انجام شد. جیره های آزمایشی شامل جیره شاهد بدون افزودنی، جیره 1 حاوی 0.5 گرم پروتکسین + 1.5 گرم مانان الیگو ساکارید در هر کیلوگرم غذای، جیره 2 حاوی 1 گرم پروتکسین + 1.5 گرم پری بیوتیک مانان الیگو ساکارید، جیره 3 حاوی 3 گرم پروتکسین + 1.5 گرم پری بیوتیک مانان الیگو ساکارید، جیره 4 حاوی 0.5 گرم پروتکسین + 3 گرم پری بیوتیک مانان الیگو ساکارید، جیره 5 حاوی 1 گرم پروتکسین + 3 گرم پری بیوتیک مانان الیگو ساکارید و جیره 6 حاوی 3 گرم پروتکسین + 3 گرم پری بیوتیک مانان الیگو ساکارید در هرکیلوگرم غذا تهیه شدند. در انتهای تحقیق پارامترهای رشد، بازماندگی و ترکیب لاشه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که افزودن سین بیوتیک (پروبیوتیک پروتکسین و پری بیوتیک مانان الیگوساکارید) به جیره به طور معنی داری باعث افزایش رشد، بهبود ضریب تبدیل غذا، افزایش بازماندگی و بهبود ترکیبات لاشه شد (P<0.05). همچنین نتایج حاکی از اثر متقابل معنی دار بین پروبیوتیک پروتکسین و پری بیوتیک مانان الیگوساکارید جیره بر شاخص های رشد و ترکیب بدن بود (P<0.01). بهترین نتیجه از افزودن 1 گرم پروتکسین + 3 گرم مانان الیگوساکارید در هر کیلوگرم غذای بود که می تواند عملکرد رشدو ترکیب شیمیایی لاشه را در میگوی پاسفید غربی بهبود بخشد.