هدف: دستیابی به توصیف عمیق و آسیب شناسانه از جامعهپذیری دانشگاهی دانشجویان دانشگاه های تهران، علامه طباطبایی و امیرکبیر و ارائه راهکارهای سیاستی جهت کاهش آسیب های ناشی از فرایند جامعه پذیری دانشگاهی دانشجویان دکتری.روششناسی پژوهش: اتخاذ رویکرد کیفی و استراتژی استفهامی برای فهم و تفسیر تجربههای دانشجویان و ادراک ایشان از فرایند جامعهپذیری دانشگاهیشان و مصاحبههای عمیق نیمهساختیافته با 30 دانشجوی دکتری و 5 مدیر و برنامهریز دانشگاهی انجام شده است.یافتهها: ضعف فرهنگ نقدپذیری در اجتماعات دانشگاهی، ضعف در همبستگی اجتماعی لازم برای شکلگیری اجتماعات علمی، درونی نشدن اخلاقیات آکادمیک، ارتباط محدود محیط کسب وکار با دانشگاه که سبب ناکارآمدی یادگیری شغلی دانشجویان دکتری شده است، احساس بیارزشی علمی، ضعف در همکاری بینگروهی و بیندانشگاهی، ضعف در مرجعیت علمی اساتید نزد دانشجویان و ضعف همکاریهای علمی بینالمللی از جمله ادراکات دانشجویان است. از آنجا که در بیانیه دانشگاه بامسئولیت اجتماعی به آموزش و تربیت دانشجویانی با کیفیت بالا، دارای مواضع انتقادی، برخوردار از اصول اخلاقی والا، دارای اعتماد به نفس و دانشگاههایی با همکاریهای بینالمللی و همکاری با محیط کسب وکار اشاره کرده است، بنابراین یکی از الزامات تحقق نسل چهارم دانشگاه، جامعهپذیری موفق و کارآمد دانشجویان میباشد. توصیف عمیق از وضعیت موجود و ارائه راههایی جهت دستیابی به وضعیت مطلوب یکی از زمینه های دستیابی به دانشگاه بامسئولیت اجتماعی که از اهداف نظام آموزش عالی ما است، میباشد.