نشریه پرستاری ایران
سال:1402 | دوره:36 | شماره:145 |تعداد مقالات:8

1زمینه و هدف جابه جایی کارکنان یک پدیده رایج است که امروزه بسیاری از سازمان ها با آن مواجه هستند. سازمان ها، در استخدام و رشد کارمندان سرمایه گذاری بسیار زیادی می کنند؛ بنابراین هر شرکت سعی می کند از ترک شغل کارمند جلوگیری کند. یکی از دلایل ترک شغل پرستاران می تواند عدم انطباق پذیری شغلی باشد. انطباق پذیری، منابع و توانایی هایی به شمار می رود که به افراد این امکان را می دهند تا رفتارهای خود را با محدودیت های موقعیتی و محیطی خاص منطبق کنند. بنابراین این پژوهش با هدف تعیین ارتباط انطباق پذیری شغلی با تمایل به ماندگاری شغلی در پرستاران بخش های مراقبت ویژه مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شد. روش بررسی این یک مطالعه مقطعی است که در سال 1401-1402 انجام شد. محیط پژوهش بخش های ویژه در 7 مرکز آموزشی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران بود و جامعه پژوهش پرستاران شاغل (دارای حداقل 6 ماه سابقه کار مستمر) در این بخش ها بودند که به صورت تصادفی طبقه ای 220 نفر از آن ها در شیفت های مختلف انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسش نامه های الکترونیک جمعیت شناختی، انطباق پذیری شغلی (شامل 4 بعد دغدغه، کنجکاوی، کنترل و اعتماد) و تمایل به ماندگاری (شامل 3 بعد سازگاری، قربانی کردن و ارتباطات) جمع آوری شدند. برای توصیف مشخصات نمونه ها از شاخص های توصیفی (توزیع فراوانی مطلق، نسبی و میانگین) و برای بررسی روابط بین متغیرها از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد. یافته ها در بخش توصیفی میانگین متغیرهای انطباق پذیری شغلی (0/98±2/98) و تمایل به ماندگاری (1±3/02) آورده شد. بیشترین میانگین خرده مقیاس انطباق پذیری مربوط به دغدغه شغلی (1/14±3/05) و کمترین مربوط به کنجکاوی شغلی (1/09±2/92) بود. در تمایل به ماندگاری هم بیشترین میانگین مربوط به قربانی کردن (1/09±3/06) و کمترین میانگین مربوط به سازگاری (1/1±2/98) بود. بین انطباق پذیری شغلی با تمایل به ماندگاری شغلی رابطه مثبت و معنی داری (0/43=r) در سطح خطای کمتر از 0/05 وجود دارد. نتایج همچنین نشان داد انطباق پذیری و تمایل به ماندگاری شغلی در پرستاران در سطح متوسط قرار دارد.   نتیجه گیری از نتایج این پژوهش می توان چنین استنباط کرد که انطباق پذیری شغلی به ویژه در دغدغه شغلی با افزایش تمایل به ماندگاری شغلی پرستاران ارتباط دارد. بنابراین با پرداختن به ابعاد مختلف انطباق پذیری شغلی در پرستاران شاید بتوان به حفظ بیشتر آن ها در بیمارستان ها و پیشگیری از ترک شغل کمک کرد.

1زمینه و هدف بیماران مبتلا به لوسمی دوره هایی از تنش های روانی را تجربه می کنند که می تواند روی امید این بیماران اثرگذار باشد. یکی از مؤلفه های مؤثر در بهزیستی روانی، ادراک بیماری است که ارزیابی شناختی و درکی است که فرد از بیماری خود دارد. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بین ادراک بیماری و امید در مبتلایان به لوسمی انجام شد. روش بررسی پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی همبستگی است که با مشارکت 200 بیمار مبتلا به لوسمی که در سال 1402 به بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران مراجعه کردند، انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها شامل فرم مشخصات جمعیت شناختی، پرسش نامه ادراک بیماری بردبنت و همکاران و پرسش نامه امید اشنایدر بود. تجزیه وتحلیل داده ها در نرم افزار spss نسخه 16 و با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی نظیر آزمون های همبستگی پیرسون، تی مستقل و آنالیز واریانس یک طرفه انجام شد. یافته ها میانگین نمره کلی ادراک بیماری در مبتلایان به لوسمی 9/10± 37/45 و میانگین نمره کلی امید در این بیماران 1/88± 32/19 بود. همچنین همبستگی ادراک بیماری و امید منفی و معنی دار بود (0/489-= r؛ P<0/001). نتیجه گیری براساس نتایج مطالعه حاضر، بیمارانی که ادراک مثبت تری از بیماری خود دارند، از امید بالاتری نیز برخوردارهستند. اجرای برنامه و مداخلاتی در جهت ایجاد ادراک مثبت از بیماری، می تواند زمینه ساز افزایش امید در این بیماران باشد.

1زمینه و هدف برخی مطالعات ریسک بالایی از سندرم متابولیک را در بین زنان و کارکنان شیفت شب گزارش کرده اند. هدف از این مطالعه تعیین وضعیت شاخص های آزمایشگاهی سندرم متابولیک و آزمایش های تیروئیدی در پرستاران شاغل در مؤسسه قلب و عروق شهید رجایی تهران در سال 1399 بود. روش بررسی نمونه ها در این مطالعه توصیفی مقطعی، پرونده های سلامت پرستاران شاغل در مرکز آموزشی، تحقیقاتی درمانی قلب و عروق شهید رجایی بود که نتایج آزمایشات پرسنل در آنجا ثبت شده بود. روش نمونه گیری، سرشماری بود. پرونده هایی با اطلاعات ناقص که اطلاعات آن ها قابل بازیابی نبود، از مطالعه حذف شدند. برای جمع آوری اطلاعات از فرمی مشتمل بر مشخصات جمعیت شناختی، شاخص های تیروئید و شاخص های آزمایشگاهی سندرم متابولیک از اطلاعات موجود در پرونده سلامت پرستاران استفاده شد. تجزیه وتحلیل اطلاعات توسط نرم افزار SPSS نسخه 26 انجام شد.   یافته ها از 401 پرونده موردبررسی، 339 مورد (84/5 درصد) زن بودند. میانگین سن 8/68±37/47 سال و میانگین سابقه کاری پرستاران 8/07±13/17 سال بود. میزان شیوع اختلالات آزمایشگاهی سندرم متابولیک پرستاران براساس معیار انجمن قلب آمریکا و مؤسسه ملی قلب، ریه و خون، 5/21 درصد و براساس معیار برنامه ملی آموزش کلسترول (پانل 3) 2/99 درصد بود. کم کاری تیروئید بالینی در0/2 درصد پرستاران، کم کاری تیروئید تحت بالینی در 12 درصد پرستاران و پرکاری تیروئید تحت بالینی در 1/5 درصد پرستاران مشاهده شد. نتیجه گیری نتیجه این مطالعه نشان می دهد میزان سندرم متابولیک و همچنین اختلالات تیروئیدی در بین پرستاران قابل توجه نبوده است. انجام مطالعاتی در سطح وسیع تر به صورت کوهورت یا طولی آینده نگر پیشنهاد می شود.

1زمینه و هدف پرستاران در خطوط مقدم مبارزه با شیوع بیماری کووید-19 با عوامل استرس زای زیادی مواجه هستند. یکی از پراسترس ترین شرایط، پیش بینی ناپذیر بودن وضعیت و جدی بودن خطر است که ممکن است به عدم تحمل ابهام در آنان منجر شود. دلایلی مانند ناشناخته بودن بیماری همه گیر، ندانستن مدت زمان ادامه بیماری، عدم اطمینان از ابتلا به بیماری بدون نشان دادن هیچ علامتی اما احتمال انتقال عفونت به دیگران و ناتوانی در کنترل فرایند، مفهوم عدم تحمل ابهام را در این دوره مهم تر می کند. پرستاران دارای عدم تحمل ابهام، موقعیت های مبهم بیماری همه گیر کووید-19 را آشفته کننده و تنش زا ادراک می کنند و دچار اضطراب و نگرانی شدید می شوند. اضطراب در چنین شرایطی به اجتناب شناختی یا نشخوار فکری و دیگر راهبردهای غیرانطباقی در رابطه با مسئله منجر می شود. بر این اساس، از یک سو باتوجه به اهمیت نقش پرستاران در مقابله با بیماری های همه گیر همچون کرونا به عنوان تلاشگران خط مقدم مقابله با این بیماری و از سوی دیگر باتوجه به اینکه با جست وجو در پایگاه های اطلاعاتی، پژوهشی که در ایران به بررسی عدم تحمل ابهام در پرستاران بپردازد وجود ندارد، درنتیجه مطالعه حاضر با هدف تعیین عدم تحمل ابهام در همه گیری کووید-19 در پرستاران شاغل در خط مقدم مقابله با ویروس کرونا در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1399 انجام شد. روش بررسی در این مطالعه توصیفی مقطعی، از بین پرستاران شاغل در بخش های بستری بیماران مبتلا به کرونا در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران، 240 پرستار که معیار ورود به مطالعه را داشتند با روش سرشماری وارد مطالعه شدند و فرم جمعیت شناختی و پرسش نامه عدم تحمل ابهام فریستون را تکمیل کردند. تقریباً 10 الی 15 دقیقه طول کشید تا هر دو پرسش نامه تکمیل شود. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 در دو بخش آمار توصیفی و استنباطی صورت گرفت. یافته ها میانگین نمره عدم تحمل ابهام در واحدهای موردپژوهش 20/36± 62/58 بود. بعد استرس آمیز بودن ابهام بیشترین میانگین نمره (0/78± 2/49) و بعد ناتوانی برای انجام عمل کمترین میانگین نمره (0/80± 2/15) را داشت. علاوه بر این، ابتلا به کرونا با عدم تحمل ابهام ارتباط معنی دار آماری داشت (0/048=p). نتیجه گیری نتایج این پژوهش نشان داد پرستاران در موقعیت پرابهام همه گیری کووید-19 دچار عدم تحمل ابهام شده اند، به طوری که در بعد استرس آمیز بودن ابهام دچار پریشانی و عدم قطعیت بیشتری بودند، اما میزان استرس به گونه ای نبوده که آنان را برای انجام وظایفشان ناتوان کند. بررسی این شاخص می تواند به برنامه ریزان، ارائه دهندگان خدمات سلامت و پرستاران کمک کند تا با به کارگیری روش های مناسب و با انجام مداخلات آموزشی، بالینی و پژوهشی در زمینه برون رفت از چرخه اضطراب و ابهام، تغییر باورها درباره ابهام، کاهش جهت گیری منفی به مشکلات و مدیریت نگرانی، باعث ارتقای سلامت روانی پرستاران در شرایط همه گیری بیماری کرونا شوند.

1زمینه و هدف یکی از پیامدهای اپیدمی کووید-19 تأثیر آن بر روابط بین فردی است. ترس از انتقال بیماری به همسر برای کارکنان بهداشتی ازجمله ماماها که تماس طولانی با مادران و بیماران مبتلا به کووید-19 دارند، بیشتر از سایر افراد جامعه گزارش شده است. اثرات این ترس می تواند بر جنبه های مختلف زندگی شخصی ماماها ازجمله روابط و سلامت جنسی آنان تأثیر بگذارد. بنابراین هدف از این مطالعه، تعیین رابطه ترس از ابتلا به کووید-19 با عملکرد و رضایت جنسی در ماماهای شاغل در مراکز آموزشی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران در تهران بود. روش بررسی این مطالعه مقطعی بر روی 122 مامای شاغل در مراکز آموزشی درمانی دارای کادر مامایی و بخش های زنان و زایمان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران، در تهران انجام شد. روش نمونه گیری، هدفمند بود و از 23 اردیبهشت تا 15 مرداد سال 1401 به طول انجامید. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسش نامه اطلاعات جمعیت شناختی، اطلاعات فردی مربوط به کوید-19، پرسش نامه ترس از کووید-19، شاخص عملکرد جنسی زنان و شاخص رضایت جنسی بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها براساس نتایج، میانگین سنی ماماها 6/27± 32/21 سال بود. بیشتر آن ها دارای مدرک کارشناسی بودند. رضایت جنسی با هیچ کدام از متغیرهای جمعیت شناختی ارتباط معنی دار آماری نداشت (0/05P). نتیجه گیری ازآنجایی که ترس از کووید-19 می تواند با رضایت و عملکرد جنسی ماماها مرتبط باشد، بنابراین در موارد بروز اپیدمی، کارکنان بهداشتی و درمانی ازجمله ماماها نیازمند حمایت هایی مانند دریافت امکانات حفاظتی جهت پیشگیری از بیماری و همچنین برگزاری کارگاه های آموزشی مدیریت استرس و ایجاد تاب آوری و تسهیلاتی برای مشاوره انفرادی هستند.

1زمینه و هدف شیوع هر پاندمی مانند کرونا باعث ایجاد اضطراب در کادر درمان به ویژه پرستاران می شود. بسیاری از آسیب های جسمی و روانی در پرستاران ناشی از اضطراب است. ارتباط بین انعطاف پذیری شناختی و اضطراب درک شده ناشی از پاندمی کرونا هنوز ناشناخته باقی مانده است. طبق مطالعات گذشته، انعطاف پذیری شناختی بر روند سازگاری انسان مؤثر است. هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط انعطاف پذیری شناختی با اضطراب ناشی از کرونا در پرستاران بود. روش بررسی در این پژوهش که یک مطالعه مقطعی تحلیلی است، به بررسی 120 نفر از پرستاران شاغل در مرکز درمانی کرونا پرداخته شد. این پرستاران به روش نمونه گیری طبقه ای از تاریخ 1400/05/20 به مدت تقریبی 3 ماه انتخاب شدند. سنجش ارتباط انعطاف پذیری شناختی با اضطراب ناشی از کرونا به وسیله پرسش نامه انعطاف پذیری شناختی و مقیاس اضطراب کرونا صورت گرفت. به منظور بررسی ارتباط بین متغیرها، از نرم افزار Spss نسخه 23 استفاده شد. در صورت برقراری فرض نرمالیتی، آزمون های پارامتری مانند همبستگی پیرسون، آزمون آنالیز واریانس و آزمون تی مستقل و در غیر این صورت، آزمون های غیرپارامتری مانند خی دو و دقیق فیشر به کار گرفته شدند. یافته ها یافته ها نشان دادند میانگین نمره کلی اضطراب بیماری کرونا 3/96± 21/09 با کمینه 12 و بیشینه 32 و میانگین نمره کلی انعطاف پذیری شناختی 9/97± 52/78 با کمینه 30 و بیشینه 81 است. بین نمره اضطراب پرستاران با نمره انعطاف پذیری ارتباط معنی داری وجود نداشت (P>0/05). همچنین نمره انعطاف پذیری و اضطراب درک شده ناشی کرونا با سن، تعداد فرزند، سابقه کاری و فعالیت بدنی ارتباط معنی داری نداشت. اما پرستاران رسمی و زنان پرستار انعطاف پذیری بیشتری داشتند و متأهل بودن بر تجربه کمتر اضطراب کرونا اثرگذار بود. نتیجه گیری این مطالعه نشان داد ارتباطی بین انعطاف پذیری شناختی و توانایی انطباق پرستاران با کاهش اضطراب درک شده ناشی از کرونا وجود ندارد. همچنین متغیرهای جمعیت شناختی نیز نمی توانند اثربخشی خاصی بر افزایش انعطاف پذیری شناختی در پاندمی کرونا یا کاهش اضطراب داشته باشند. این موضوع می تواند به دلیل همه گیری وسیع و مرگ ومیر بالای پاندمی کرونا باشد که موقعیت فاجعه باری را برای جامعه به خصوص پرستاران رقم زده و احتمالاً موجب عدم اثربخشی متغیرها و انعطاف پذیری بر اضطراب شده است. پاندمی های جهانی مانند کرونا باعث القای اضطراب زیادی به کادر درمان و پرستاران می شوند که تنها با ویژگی های شخصیتی مانند قابلیت انعطاف پذیری نمی توان از آسیب های فیزیکی و روانی آن ها در امان ماند و نیازمند تمهیدات چندگانه است.

1زمینه و هدف ارائه مراقبت های پرستاری باکیفیت همواره دغدغه اصلی پرستاران بوده است. صلاحیت و شجاعت اخلاقی از عوامل مؤثر بر ارائه خدمات پرستاری محسوب می شوند. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط صلاحیت بالینی با شجاعت اخلاقی در پرستاران انجام شد. روش بررسی این مطالعه توصیفی مقطعی از نوع همبستگی است که در سال 1401 در بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی همدان انجام شد. 123 نفر از پرستاران شاغل به روش نمونه گیری تصادفی ساده وارد مطالعه شدند. ابزارهای مورداستفاده در این مطالعه شامل پرسش نامه اطلاعات جمعیت شناختی، پرسش نامه شجاعت اخلاقی سکرکا و همکاران و پرسش نامه صلاحیت بالینی لیو و همکاران بود. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی، آزمون تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون در نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام شد.   یافته ها نتایج نشان داد بیشتر مشارکت کنندگان زن (54/71 درصد)، متأهل (63/41 درصد) و دارای سطح تحصیلات کارشناسی (82/93 درصد) بودند. میانگین و انحراف معیار نمرات صلاحیت بالینی و شجاعت اخلاقی پرستاران به ترتیب برابر با 22/32± 151/18 و 7/47± 59/56 بود که نشان دهنده متوسط بودن میزان صلاحیت بالینی و بالا بودن شجاعت اخلاقی است. همچنین مشخص شد بین شجاعت اخلاقی و صلاحیت بالینی پرستاران ارتباط آماری معنی دار و مستقیم، ولی ضعیفی وجود دارد ( r=0/272, 0/001=P). نتیجه گیری ازآنجاکه براساس نتایج، میزان صلاحیت بالینی پرستاران متوسط بود، بنابراین می توان کارگاه های آموزشی را جهت ارتقای صلاحیت بالینی پیشنهاد کرد. از طرفی، چون بین صلاحیت بالینی و شجاعت اخلاقی پرستاران ارتباط ضعیفی وجود دارد، می توان چنین نتیجه گرفت که عوامل دیگری به جز صلاحیت بالینی با شجاعت اخلاقی مرتبط هستند که مستلزم مطالعات بیشتری است.

1زمینه و هدف مهارت های ارتباط شفاهی نقش مهمی در موفقیت فردی، تحصیلی و حرفه ای افراد دارند و رایج ترین روش ارزیابی فعالیت آموزشی در بیشتر مراکز علمی هستند. هدف مطالعه حاضر، تعیین شایستگی ارائه شفاهی در دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اردبیل بود. روش بررسی این پژوهش یک مطالعه توصیفی مقطعی است که در سال 1402 انجام شد. 274 دانشجوی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اردبیل به روش نمونه گیری در دسترس وارد پژوهش شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسش نامه اطلاعات جمعیت شناختی و مقیاس ارزیابی ارائه شفاهی بود. تجزیه وتحلیل داده ها پس از ورود به نرم افزار SPSS نسخه 20، با استفاده از آزمون های تی مستقل و آنالیز واریانس یک طرفه صورت گرفت. یافته ها میانگین نمره کل شایستگی ارائه شفاهی برابر با 7/75±58/81 بود. میانگین نمره شایستگی در بعد دقت در محتوا 0/348±4/01، در بعد ارتباط مؤثر 0/658±3/72 و در بعد وضوح در گفتار 0/673±4/02 بود. نمره شایستگی در ارائه شفاهی در دانشجویان فارس زبان نسبت به دانشجویان آذری زبان بالاتر بود. همچنین دانشجویان با سابقه ارائه بیشتر و مطالعه کتاب های سخنوری میانگین نمرات بالاتری کسب کردند. نتیجه گیری باتوجه به اهمیت ارائه های شفاهی برای پرستاران به عنوان یک مهارت مفید و ضروری و تأثیر آن بر کیفیت ارتباطات و ارائه شفاهی در محیط کاری آینده، ارتقا، رهبری و توسعه فردی، توصیه می شود اساتید پرستاری و نظام آموزشی فرصت مناسب یادگیری و ارتقای این مهارت را در دوران دانشجویی بیشتر موردتوجه قرار دهند.