علوم اعصاب شفای خاتم
سال:1398 | دوره:8 | شماره:1 |تعداد مقالات:13

مقدمه بیماری پارکینسون یک اختلال نوروپاتولوژیک شایع است که به علت دژنراسیون نورون های دوپامینرژیک بخش متراکم جسم سیاه ایجاد می شود. کوئرستین ترکیبی است با اثرات ضد التهابی و ضد اکسیدانی که می تواند از سد خونی-مغزی عبور کند. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر حفاظت عصبی کوئرستین در مدل بیماری پارکینسون القاء شده با 1-متیل-4-فنیل6، 3، 2، 1 تتراهیدروپیریدین درموش های سوری بود. مواد و روش ها: 48 موش سوری نر نژاد NMRI به 6 گروه (8=n) کنترل، سالین، MPTP، MPTPر+20 میلی گرم بر کیلوگرم کوئرستین، MPTPر+25 میلی گرم بر کیلوگرم کوئرستین، MPTPر+ 30 میلی گرم بر کیلوگرم کوئرستین تقسیم شدند. برای القا مدل بیماری پارکینسون MPTP به صورت داخل صفاقی به مدت 4 روز (25 میلی گرم بر کیلوگرم) تزریق گردید. کاتالپسی توسط آزمون میله، یک روز پس از آخرین تزریق MPTP و در روز بیست و یک بررسی شد. کوئرستین به مدت 21 روز به صورت خوراکی (30، 25، 20 میلی گرم بر کیلوگرم در روز) گاواژ شد. نورون های دوپامینرژیک بخش متراکم جسم سیاه به کمک روش ایمنوهیستوشیمی مشخص و شمارش گردیدند. سطوح اینترلوکین-10 و TNF-α در نواحی توده سیا ه و جسم مخطط مغز توسط روش الایزا سنجش شد. یافته ها: درمان با کوئرستین، به طور معنی داری سبب بهبود کاتالپسی شد. علاوه بر این کوئرستین به صورت معنی داری شمارش نورونی در جسم سیاه را افزایش داده، سطوح پروتئین اینترلوکین-10 را افزایش داده و سطح پروتئین TNF-α را کاهش داد. نتیجه گیری: کوئرستین ممکن است اثرات محافظت کننده ای عصبی از آسیب پیشرونده سلولی و مرگ سلول های عصبی دوپامینرژیک جسم سیاه در بیماری پارکینسون احتمالا از طریق تنظیم واسطه های عصبی داشته باشد.

مقدمه اختلال نافرمانی مقابله ای (ODD) از شایع ترین اختلال های برون نمود دوران کودکی و از رایج ترین اختلال های روانپزشکی در بین مراجعان به مراکز درمانی روان شناسی و روانپزشکی است. پژوهش حاضر با هدف تدوین و اعتباریابی برنامه آموزش شناخت اجتماعی و تعیین اثربخشی آن بر نشانه های نافرمانی مقابله ای انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر طی دو مرحله انجام شد. در مرحله اول پس از مرور ادبیات و نظریه های درمانی و مفاهیم موجود در حوزه شناخت اجتماعی، برنامه آموزشی تدوین شد. سپس 10 نفر از متخصصان روان شناسی بالینی و کودک، روایی محتوایی برنامه آموزشی را تعیین کردند. در مرحله دوم، از روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری همراه با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر 7 تا 9 سال در مدارس شهر تهران در سال تحصیلی 98-1397 بودند که با نمونه گیری دو مرحله ای ارزیابی شدند. در مرحله اول بر اساس نمونه گیری در دسترس غربالگری انجام شد. در مرحله دوم از بین افراد واجد نشانگان نافرمانی مقابله ای، بر اساس روش تصادفی ساده 30 کودک با دارا بودن ملاک های ورود و خروج پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. برنامه آموزش شناخت اجتماعی طی 10 جلسه برای گروه آزمایش اجرا شد، و پس از گذشت یک ماه، مجددا از گروه آزمایش پیگیری به عمل آمد. به منظور جمع آوری داده ها از مقیاس درجه بندی اختلال نافرمانی مقابله ای هومرسون و همکاران استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد برنامه آموزشی شناخت اجتماعی اعتبار محتوایی قابل قبولی دارد. همچنین نتایج مداخله آموزشی نشان داد که آموزش شناخت اجتماعی به طور معنی داری نشانه های نافرمانی مقابله ای را در کودکان کاهش می دهد و در مرحله پیگیری این اثر به طور معنی داری ماندگار بوده است. نتیجه گیری: برنامه آموزش شناخت اجتماعی می تواند به عنوان برنامه ای روا و کارآمد برای کاهش نشانه های نافرمانی مقابله ای کودکان مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر یک دوره اسب سواری درمانی بر کیفیت زندگی زنان مبتلا به مالتیپل اسکلروز بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و یک گروه کنترل است. در میان بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروز 24 بیمار از یک مرکز بالینی در اصفهان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در گروه های تجربی و کنترل قرار گرفتند. در مرحله پیش آزمون، شرکت کنندگان پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران مالتیپل اسکلروز (54-MSQOL) را تکمیل کردند. سپس گروه تجربی به مدت 8 هفته (3 روز در هفته به مدت 30 دقیقه) به انجام تمرینات اسب سواری درمانی پرداختند. بعد از اتمام مداخله، از شرکت کنندگان هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. یافته ها: بین میانگین نمرات گروه های تجربی و کنترل در ابعاد سلامت جسمانی و روانی کیفیت زندگی تفاوت معنی داری مشاهده شد. نتیجه گیری: داده ها نشان داد که اسب سواری درمانی اثر مثبتی بر کیفیت زندگی زنان مبتلا به مالتیپل اسکلروز دارد.

مقدمه افسردگی مقاوم به درمان یک شکل شدید از افسردگی عمده است که اغلب در درمان های متعدد با استانداردهای داروهای ضد افسردگی شکست می خوردند و یک پیش آگهی نامطلوب درازمدت دارند. هدف از این مطالعه مقایسه اثربخشی آموزش اختصاصی سازی خاطرات، درمان فعالسازی رفتاری و درمان شناختی-رفتاری بر افسردگی مقاوم به درمان بود. مواد و روش ها: این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل می باشد. شرکت کنندگان همه بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان در شهر رفسنجان، ایران می باشند. 60 بیمار مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان که به روانپزشک و دو روانشناس در سال 96 مراجعه کرده بودند، انتخاب شدند. آن ها به صورت تصادفی به 4 گروه 15 نفره، 3 گروه آزمایش و یک گروه کنترل تقسیم شدند. اطلاعات توسط پرسشنامه افسردگی بک، نشخوار فکری و نارسایی کنش نگرش جمع آوری شد. یافته ها: نتایج نشان داد در میزان افسردگی بین سه گروه درمانی با گروه کنترل در سطح پس آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد. این تفاوت در مرحله پیگیری نیز مشهود بود. علاوه بر این در متغیر نشخوار فکری بین آموزش اختصاصی سازی خاطرات و فعالسازی رفتاری در مراحل پس آزمون و پیگیری تفاوت معنی داری وجود دارد. به علاوه در سطح نگرش در مرحله پس آزمون بین آموزش اختصاصی سازی خاطرات و فعالسازی رفتاری و در مرحله پیگیری بین آموزش اختصاصی سازی خاطرات و درمان شناختی-رفتاری و فعالسازی رفتاری تفاوت معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج، استفاده از روان درمانی به خصوص آموزش اختصاصی سازی خاطرات به عنوان یک مداخله روانشناختی موثر در مدیریت افسردگی مقاوم به درمان پیشنهاد می گردد.

مقدمه اختلالات اضطرابی، افسردگی و دمانس در سنین بالا شایع است که ممکن است در اختلالات عصبی مختلف همپوشانی داشته باشند. استرس می تواند به عنوان یک ریسک فاکتور برای افسردگی طولانی مدت باشد. همچنین پیشنهاد می شود که افسردگی در بروز دمانس نقش دارد. بیشترین مشکل در دمانس فراموشی است. آیا فراموشی می تواند ریسک فاکتوری برای افسردگی باشد؟ با توجه به مکانیسم های زمینه ای مشترک در ایجاد این اختلالات، هدف از این مطالعه بررسی نقش فراموشی در ایجاد افسردگی است. مواد و روش ها: 48 موش صحرایی ویستار به دو گروه اصلی (A-شم و B-مداخله) و چهار زیر گروه (C-کنترل، D-استرس مزمن ملایم، E-هیپوپرفیوژن بدون استرس، F-هیپوپرفیوژن توام با استرس ملایم) تقسیم شدند. انسداد دایم دوطرفه شریان کاروتید مشترک برای القای هیپوپرفیوژن مغزی انجام شد. آزمون ماز شعاعی و روش استرس مزمن ملایم غیر قابل پیش بینی به ترتیب برای بررسی فراموشی و افسردگی استفاده شد. آزمون شنای اجباری برای بررسی شدت افسردگی و در نهایت شمارش نورونی برای ارزیابی تخریب سلولی در ناحیه CA1 هیپوکامپ استفاده شد. یافته ها: هیپوپرفیوژن مغزی باعث فراموشی می شود و به طور معنی داری میانگین تعداد سلول های ناحیه CA1 هیپوکامپ را کاهش می دهد. هیپوپرفیوژن مغزی و استرس به صورت معنی داری بروز رفتارهای مشابه افسردگی را افزایش داد. نتیجه گیری: فراموشی ناشی از هیپوپرفیوژن مغزی می تواند خطر ابتلا به افسردگی را به ویژه در شرایط استرس زا افزایش دهد.

مقدمه یکی از شایع ترین مشکلات سلامت در قربانیان جنگ ایران و عراق، اختلال استرس پس از سانحه است. با وجود مزایای مهارکننده های بازجذب سروتونین به عنوان درمان های دارویی خط اول برای اختلال استرس پس از سانحه، تعداد زیادی از بیماران هنوز به درمان های موثرتری نیاز دارند. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی سرترالین، تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای و درمان ترکیبی (تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای و سرترالین) در تسکین علایم اختلال استرس پس از سانحه در جانبازان در تهران، ایران بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی، شامل پیش آزمون-پس آزمون، گروه کنترل و پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری این پژوهش، جانبازانی بودند که در تهران در سال 1397 زندگی می کردند. 68 جانباز با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی به گروه های کنترل و آزمایش تقسیم شدند. گروه اول، درمان با سرترالین، گروه دوم، درمان با تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای و گروه سوم، درمان ترکیبی دریافت کردند. چک لیست اختلال استرس پس از سانحه (PCL-5) به عنوان ابزار پژوهش استفاده شد. یافته ها: همه روش های درمانی در کاهش علایم در بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه موثر بودند. در مرحله پس آزمون و پیگیری بین نمرات PCL-5 بین گروه سرترالین، تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای و درمان ترکیبی در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود داشت. درمان ترکیبی (سرترالین و تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای) اثربخشی و ماندگاری قابل توجه تری را نشان داد. نتیجه گیری: درمان ترکیبی با سرترالین و تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای می تواند به عنوان یک روش کارآمد و موثر، در کاهش علایم اختلال استرس پس از سانحه در جانبازان مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه مالتیپل اسکلروز یک بیماری مزمن و ناتوان کننده سیستم عصبی است که به میلین سیستم اعصاب مرکزی آسیب می رساند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر 8 هفته تمرین پیلاتس و تحریک الکتریکی مستقیم مغزی بر عملکرد حرکتی و شناختی زنان مبتلا به مالتیپل اسکلروز بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی است که زنان مبتلا به مالتیپل اسکلروز در تبریز، ایران انتخاب شدند و 36 نفر از آن ها به عنوان آزمودنی ها با دامنه سنی 20 تا 40 سال انتخاب شدند. آن ها به صورت تصادفی به 4 گروه پیلاتس+ tDCS، پیلاتس+ دارونما، tDCSو گروه کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرین پیلاتس و تحریک الکتریکی مستقیم مغزی، شامل: 8 هفته (سه جلسه 60 دقیقه ای) تمرین پیلاتس توام با 20 دقیقه تحریک الکتریکی بود. یافته ها: نتایج نشان داد که بعد از ورزش و تحریک الکتریکی، گروه های تمرین+ تحریک الکتریکی مستقیم مغزی و ورزش+ دارونما، عملکردهای حرکتی (استقامت عمومی، سرعت عمومی، انعطاف پذیری، تعادل) بهبود یافتند. همچنین نتایج نشان داد که از بین عوامل شناختی مورد اندازه گیری، بهبود معنی داری در انعطاف پذیری شناختی در گروه های تمرین+ تحریک الکتریکی مستقیم مغزی، ورزش+ دارونما و تحریک الکتریکی مستقیم مغزی وجود دارد. نتیجه گیری: با توجه به تاثیرات ترکیبی ورزش و تحریک الکتریکی مستقیم مغزی بر عوامل حرکتی به نظر می رسد که استفاده از این دو روش در بهبود عملکرد حرکتی در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروز مفید است با این حال این درمان ترکیبی نمی تواند عملکردهای شناختی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروز را بهبود ببخشد.

مقدمه اختلال خواب، به طور جدی بر عملکردهای شناختی و جسمی تاثیر می گذارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه درمانی فعالسازی رفتاری بر میزان نگرش های ناکارآمد و نشخوار فکری در زنان مبتلا به اختلال بی خوابی بود. مواد و روش ها: طرح پژوهش حاضر، از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل تمامی زنان مبتلا به اختلال بی خوابی بود که به کلینیک روانپزشکی اهواز، ایران مراجعه کردند. نمونه پژوهش شامل30 نفر بود که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و سپس به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. سپس گروه درمانی فعالسازی رفتاری طی 8 جلسه (هر جلسه 90 دقیقه) برای گروه آزمایش انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه های نگرش ناکارآمد و نشخوار فکری جمع آوری شدند. یافته ها: نتایج نشان دادند که بعد ازگروه درمانی فعالسازی رفتاری، میانگین نمرات نگرش ناکارآمد و نشخوار فکری در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه، تفاوت معنی داری داشت. نتیجه گیری: داده ها نشان داد که گروه درمانی فعالسازی رفتاری باعث کاهش نگرش های ناکارآمد و نشخوار فکری در افراد مبتلا به اختلال بی خوابی می شود.

مقدمه کیفیت زندگی در بیماران سرطانی اهمیت ویژه ای یافته است. هدف پژوهش حاضر، بررسی مدل پیش بینی کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به سرطان پستان بر اساس سرسختی روانشناختی، جهت گیری مذهبی، حمایت اجتماعی ادراک شده و خودکارآمدی با میانجی گری تاب آوری و اضطراب مرگ بود. مواد و روش ها: روش پژوهش تحلیلی و از نوع مدلسازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به مرکز سرطان بیمارستان های امام خمینی و میلاد در تهران، ایران در سال 1397 بودند. برای انتخاب نمونه، روش نمونه گیری هدفمند استفاده شد. 300 بیمار مبتلا به سرطان پستان بر اساس ملاک های ورود و خروج پژوهش انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران، پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده چند بعدی زیمت و همکاران، پرسشنامه جهت گیری مذهبی آلپورت، پرسشنامه سرسختی روانشناختی کوباسا، مقیاس اضطراب مرگ تمپلر، پرسشنامه تاب آوری کونور-دیویدسون و مقیاس کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بود. یافته ها: نتایج تحلیل مدل اندازه گیری نشان داد که ساختار عاملی مقیاس های پژوهش مورد تایید بود. نتایج آزمون مدل مفهومی نشان داد که شاخص های برازش مدل پژوهش در وضعیت مطلوبی قرار دارد. جهت گیری مذهبی و سرسختی روانشناختی بر کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به سرطان پستان اثرات مستقیم و غیر مستقیم معنی داری بر تاب آوری و اضطراب مرگ دارد. علاوه بر این حمایت اجتماعی ادراک شده و خودکارآمدی بر اضطراب مرگ بیماران اثر غیر مستقیم معنی داری دارند. همچنین تاب آوری و اضطراب مرگ بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان پستان اثر مستقیم معنی دار دارند. نتیجه گیری: یافته ها حاکی از اهمیت پیشایندهای سرسختی روانشناختی، جهت گیری مذهبی و حمایت اجتماعی ادراک شده در بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان پستان است.

مقدمه سلول های خود تجدید شونده و قابل تمایز یا سلول های بنیادی، سلول هایی با پتانسیل بالا در ترمیم آسیب های بافتی هستند. بنابراین این یک روش امیدبخش برای درمان آسیب های بافت مغزی به دنبال اختلالات عصبی از قبیل سکته مغزی است. مطالعات حیوانی نشان داده است انواع سلول های بنیادی؛ از جمله سلول های بنیادی جنینی، سلول های القایی پرتوان بنیادی، سلول های بنیادی عصبی و سلول های بنیادی مزانشیمی، در بهبود سکته مغزی اثرات سودمندی دارند. فرایند ترمیم ممکن است به علت جایگزینی با سلول های آسیب دیده، حفاظت نورونی، نورون زایی درون زاد، رگ زایی، تعدیل التهاب و پاسخ ایمنی باشد. در سال های اخیر، روش های مبتنی بر سلول های بنیادی به دلیل اثر درمانی آن ها بر روی سکته مغزی، توجه بسیاری از دانشمندان و پزشکان را جلب نموده است. نتیجه گیری: اگرچه مطالعات بالینی متعدد نشان دادند که سلول های بنیادی از بازده بالا و ایمنی در درمان سکته مغزی برخوردار هستند، برخی از مسائل کلیدی باید در نظر گرفته شوند. موقعیت یابی این سلول ها، بقا، ردیابی، ایمنی و پروتکل پیوند سلولی؛ مانند میزان استفاده و محدوده زمانی، چالش های درمانی مبتنی بر سلول های بنیادی هستند. بنابراین درمان مبتنی بر سلول های بنیادی یک رویکرد بالقوه جدید در درمان سکته مغزی است اما هنوز مطالعات بیشتری برای بهبود کارایی این روش درمانی مورد نیاز است. این مقاله مروری، خلاصه ای از دانش و نگرانی های فعلی در رابطه با استفاده از سلول های بنیادی در بهبودی پس از سکته مغزی است.

مقدمه در سال های اخیر در ایران جمعیت سالمندان رو به افزایش بوده است. انتظار می رود در 30 سال آینده جمعیت سالمندان سه برابر شود. لذا پرداختن به بیماری ها و معضلات سالمندی موضوع بسیار مهمی است. پژوهش حاضر مروری بر ادبیات پژوهشی حوزه افسردگی سالمندان و دمانس است. موضوعات زیر مورد بحث قرار گرفته است: آیا میان افسردگی دیررس و دمانس بهخصوص در بیماری آلزایمر رابطه ای وجود دارد؟ آیا افسردگی می تواند به عنوان عامل خطری برای بیماری آلزایمر در نظر گرفته شود؟ مکانیسم های اساسی ارتباط بین بیماری آلزایمر و افسردگی دیررس چیست؟ نتیجه گیری: این مقاله به بررسی ارتباط میان افسردگی دیررس و آلزایمر می پردازد و مسیر مکانیسم های مشترک این دو شرایط پاتولوژی را تشریح می کند.

مقدمه بیماری پارکینسون یک بیماری تحلیل برنده عصبی شایع است. در این بیماری نقص میتوکندریایی و استرس اکسیداتیو سبب افزایش رادیکال های آزاد و مرگ نورون های دوپامینرژیک در جسم سیاه می شود. علایم بالینی این بیماری شامل لرزش، سختی عضلات و ناتوانی در راه رفتن و همچنین نقص در شناخت، حافظه و یادگیری است. سالمندی شدت بیماری پارکینسون را افزایش می دهد. نتیجه گیری: هر راهکار درمانی که می تواند هموستاز آنتی اکسیدانی و حفاظت نورونی را تعدیل کند، باعث افزایش امید به زندگی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون می شود.

مقدمه قشر پیش پیشانی پشتی-جانبی اغلب به عنوان یک هدف تحریک کننده در مغز انتخاب می شود. طیف وسیعی از عملکردهای شناختی که می توان با تحریک این ناحیه تعدیل نمود، پیش بینی اثر تحریک دقیق را دشوار می سازد. تحریک قشر پیش پیشانی پشتی-جانبی با تحریک الکتریکی مغزی می تواند در اصلاح دامنه وسیعی از فعالیت های شناختی موثر باشد. از یک فعالیت نسبتا ساده و سطح پایین مانند فرایند توجه تا عملکردهای پیچیده شناختی مثل تصمیم گیری و حافظه کاری می توانند تحت تاثیر تحریک الکتریکی مغزی قرار بگیرند. اثرات تحریک الکتریکی مغزی بسیار متنوع و وابسته به پارامترهای تحریکی مختلفی است که گاهی اوقات منجر به نتایج متضاد می شود. هدف از این مطالعه بررسی و شناسایی نتایج حوزه های شناختی ناشی از تاثیر تحریک الکتریکی مغزی بر قشر پیش پیشانی پشتی-جانبی بود. نتیجه گیری: فعالیت های شناختی پیچیده متعددی در قشر پیش پیشانی پشتی-جانبی انجام می گیرد. تحریک این ناحیه با تحریک الکتریکی مغزی همزمان چندین عملکرد شناختی را فعال می کند. این می تواند منجر به تسهیل و گاها مهار عملکرد شناختی شود که متعاقبا ممکن است برخی اختلالات رفتاری را تقویت کند. برای بهبود درک ما از مکانیسم های عصبی تحریک الکتریکی مغزی بر عملکردهای شناختی تعدیل شده توسط قشر پیش پیشانی پشتی-جانبی، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.