فیزیولوژی ورزش و فعالیت بدنی
سال:1395 | دوره:9 | شماره:2 |تعداد مقالات:9

سابقه و هدف :تمرینات استقامتی موجب افزایش چگالی مویرگی عضله اسکلتی و عضله قلبی می شود. عامل رشد اندوتلیال عروق (VEGF) مهم ترین عامل درگیر در فرایند رگزایی می باشد. توسعه بافت چربی وابسته به آنژیوژنز است و VEGF عامل اصلی و کلیدی برای وقوع آنژیوژنز در بافت چربی است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی بر عامل رشد اندوتلیال عروق (VEGF) و ترکیب بدن در زنان دارای اضافه وزن بود.روش تحقیق: این تحقیق از نوع تحقیقات نیمه تجربی با دو گروه آزمودنی (تجربی و کنترل) و طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. در این مطالعه تعداد 20 زن سالم غیرفعال داوطلب با میانگین سنی 25.15±2.77 سال و شاخص توده بدن 27.32±2.06 (کیلوگرم بر مترمربع) به دو گروه تجربی (10 نفر) و کنترل (10 نفر ) که از نظر BMI همگن شده بودند، تقسیم شدند. گروه تجربی در برنامه تمرین هوازی یک ساعت با شدت 75-55 درصد ضربان قلب بیشینه به طور فزاینده به مدت هشت هفته شرکت کردند. گروه کنترل در این مدت فعالیت عادی خود را انجام می دادند. خون گیری از هر دو گروه 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین در حالت ناشتا انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی - استیودنت وابسته و ویلکاکسون جهت برآورد تفاوت های درون گروهی استفاده شد و سطح معنی داری P<0.05 در نظر گرفته شد.نتایج تحقیق: یافته های تحقیق نشان داد که هشت هفته ورزش هوازی باعث افزایش معنادار VEGF به میزان (59%) و اکسیژن مصرفی بیشینه به میزان (63%) در گروه تجربی شد، در حالی که میزان BMI (%2.8) کاهش معناداری یافت و همچنین توده چربی (%3.4) کاهش یافت.بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق هشت هفته تمرین هوازی به طور فزاینده می تواند باعث افزایش عامل موثر در رگ زایی و بهبود ترکیب بدن در زنان دارای اضافه وزن گردد.

هدف: دیابت از جمله بیماری هایی است که باعث کاهش عملکرد سیستم دفاعی بدن در برابر عفونت ها می شود. از گونه میانجی های التهابی که به دنبال فعل و انفعالات التهاب در کنار گلبول های سفید ترشح می شود، پروتئین واکنش دهنده(CRP) C  است، که نشانگر حساسی برای التهاب سیستمیک محسوب می شود. تمرین منظم با کنترل سوخت و ساز در دیابتی ها باعث کنترل قندخون می شود و به دنبال آن پاسخ دفاعی بدن را افزایش می دهد. به همین منظور این مطالعه به مقایسه اثر سه شیوه تمرین ورزشی بر CRP و گلبول های سفید در بیماران دیابتی نوع II طراحی شده است.روش شناسی: در این پژوهش، 52 بیمار مرد دیابتی نوع II (40.65 سال) بطور تصادفی به 4 گروه تمرینی هوازی، مقاومتی، ترکیبی و کنترل تقسیم شدند. در هر گروه 13 نفر قرار گرفت. تمرینات سه جلسه در هفته، هر جلسه 60 دقیقه بمدت 10 هفته بطول انجامید. hs-CRP به روش الایزا و شمارش عناصر WBC در ابتدا و پایان مطالعه اندازه گیری شد.نتایج: یافته ها تحقیق نشان داد که تمرینات هوازی بطور معنی داری باعث کاهشhs-CRP  و افزایش مونوسیت ها شد. همچنین تمرینات ترکیبی نیز باعث کاهش سطح CRP و نوتروفیل ها و افزایش مونوسیت ها و لنفوسیت ها شد. کاهش CRP در گروه ترکیبی نسبت به گروه هوازی بتنهایی بارزتر بود ولی در عناصرWBC  تفاوتی نداشت.بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش تجویز تمرینات ورزشی هوازی و بویژه ترکیبی می تواند روش مناسب برای جلوگیری از بروز عوارض دیابت نوع II باشد.

تمرینات تناوبی پرشدت، روشی تمرینی است که با توجه به زمان کوتاه و حجم کم، در سالهای اخیر به عنوان تمرین با آثاری به مراتب موثرتر از تمرینات سنتی هوازی معرفی شده است. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر 8 هفته تمرین تناوبی پر شدت بر ترکیب بدن و برخی شاخص های مرتبط با بیماری های متابولیک در مردان جوان دارای اضافه وزن بود. به این منظور 30 مرد جوان با دامنه سنی 19 تا 26 سال و شاخص توده بدن 25 تا 29 کیلوگرم بر متر مربع، به صورت تصادفی در دوگروه تجربی و کنترل (N=15) قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه به مدت 20 تا 30 دقیقه به تمرین تناوبی با شدت 95-100% بیشینه توان پرداختند و گروه تجربی به زندگی عادی خود پرداخت. نمونه های خون و اندازه گیری های ترکیب بدن قبل و بعد از 8 هفته تمرین از دو گروه به عمل آمد. آزمون t مستقل نشان داد حساسیت به انسولین در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی دار یافته است (p<0.05). میزان تریگلیسیرید خون نیز در گروه تجربی کاهش معنی داری را نشان داد (p<0.05). سایر متغیرهای اندازه گیری شده شامل لیپوپروتئین های سبک و سنگین، کلسترول تام، درصد چربی بدن و شاخص توده بدن در گروه های تحقیق تفاوت معنی داری با هم نداشت. یافته های این پژوهش بیانگر آن است که انجام تمرینات تناوبی پرشدت به عنوان یک روش تمرینی، به بهبود حساسیت این سلولها به انسولین منجر می شود.

هدف از اجرای پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه همگرایی معادلات پیشگو در برآورد هزینه انرژی مصرفی با مدل مبنا در آزمون درمانده ساز نوارگردان بود.روش تحقیق: تعداد 50 نفر از مردان جوان فعال (با میانگین ± انحراف معیار سنی 21.04±2.069 سال، قد 176.78±4.48 سانتی متر، وزن 70.11±5.825 کیلوگرم) به عنوان نمونه انتخاب و آزمون های بیشینه درمانده ساز نوارگردان را اجرا کردند. تجزیه و تحلیل متغیرهای بیوانرژتیک در طول اجرای پروتکل های درمانده ساز با استفاده از دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی به فاصله زمانی ده ثانیه جمع آوری شد. برای سنجش همگرایی، مقادیر اکسیژن مصرفی برآورد شده با استفاده مدل مبنا (روش تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی) و معادلات پیشگوی ACSM، واندروالت، پاندولف، لیگر و اپستین مورد مقایسه قرارگرفتند. برای ارزیابی همگرایی از مدل گرافیکی بلاند - آلتمن و روش همگرایی همبستگی درونی (ICC) استفاده شد.نتایج: حاکی از آنبود که معادله یدویدن لیگرهمگرایی بالایی با روش مبنا دارد (لیگر: ±1.96، CI=%95، -21.2 تا 4 / میلی لیتر / کیلوگرم/ دقیقه 2، ICC=0.89) و معادلات راه رفتن و دویدن ACSM همگرایی متوسطی با روش مبنا دارند (راه رفتن: ±1.96، CI=%95، -8.1 تا 4.7 میلی لیتر / کیلوگرم / دقیقه، ICC=0.4837؛ دویدن: ±1.96، CI=%95، -27.6 تا -3.3 میلی لیتر / کیلوگرم / دقیقه، ICC=0.4535).نتیجه گیری:بر اساس نتایج می توان گفت که معادله دویدن لیگر در بین معالادت ارائه شده در برآورد حجم اکسیژن مصرفی و به طور نسبی معادلات راه رفتن و دویدن ACSMدر مردان جوان ایرانی می تواند به جای روش مبنا مورد استفاده قرار گیرد.

هدف تحقیق: متالوپروتئینازهای ماتریکس (MMPs) نقش مهمی در هموستاز ماتریکس خارج سلولی عضلات اسکلتی بازی می کنند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرینات شمشیربازی فزاینده بر بیان ژن و فعالیت سرمی ماتریکس متالوپروتئیناز 2 دختران شمشیرباز نخبه بود.روش تحقیق: در این پژوهش 19 شمشیرباز دختر جوان داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل تقسیم بندی شدند. آزمودنی های گروه تجربی 8 هفته و هر هفته 5 جلسه در تمرین شمشیربازی فزاینده شرکت کردند. در حالی که گروه کنترل در این مدت هیچ گونه برنامه تمرینی نداشتند. نمونه های خونی ناشتای آزمودنی قبل، 4 هفته بعد و نهایتا 48 ساعت پس از اتمام دوره تمرینی گرفته شد. بیان ژن MMP2 آزمودنی ها با استفاده از روش Real time-PCR اندازه گیری شد و فعالیت MMP2 به روش الایزا اندازه گیری گردید. در پایان با استفاده از آزمون آماری t مستقل میانگین بیان ژن mmp2 دو گروه تجربی و کنترل مقایسه شد.نتایج: نتایج این پژوهش نشان داد که میزان بیان mRNA ژن MMP2 پس از 8 هفته تمرین در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری داشت (P<0.05).بحث و نتیجه گیری: فعالیت پروتئینازی MMP2 و بیان ژن این آنزیم پس از تمرینات فزاینده شمشیربازی در افراد فعال کاهش می یابد که در نتیجه، فعالیت بدنی سبب کاهش تخریب ماتریکس خارج سلولی و صدمات بافت عضلانی در دختران شمشیرباز و فعال می شود.

زمینه و اهداف: به دلیل روند رو به رشد دیابت و عوارض ناشی از این بیماری از جمله آتروفی عضلانی و با توجه به نقش ورزش در کنترل عوارض آن، هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید با استقامتی تداومی بر بیان ژن Myodدر عضله نعلی موش های دیابتی بود.مواد و روش ها: 21 سر رت نر نژاد ویستار با میانگین وزن 260±10 g، پس از القا دیابت به وسیله استرپتوزوتوسین، به صورت تصادفی به سه گروه 7 تایی: کنترل، استقامتی تداومی، تناوبی شدید تقسیم شدند، برنامه تمرینی پنج روز در هفته به مدت پنج هفته اجرا شد، هر جلسه برنامه تمرین استقامتی تداومی شامل 40 دقیقه دویدن روی تردمیل با شدت 65-60 درصد VO2max بود. برنامه تمرینی گروه تناوبی شدید شامل چهار تناوب سه دقیقه ای با شدت 85 تا 90 درصد VO2max و یک دقیقه ریکاوری با شدت 30 تا 35 درصد VO2max بین هر تناوب بود، بیان ژن MYOD به وسیله روش qREAL TIME PCR سنجیده شد.یافته ها: نتایج تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که تمرین تناوبی شدید باعث افزایش معنادار بیان ژن MYOD نسبت به گروه استقامتی تداومی (P=0.014) و کنترل شد اما بین دو گروه استقامتی تداومی و کنترل اختلاف معناداری وجود نداشت (P=0.249).بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات تناوبی شدید به سبب شدت بالا، با القاء بیان ژن MYOD احتمالا می تواند مداخله موثری برای کاهش آتروفی عضلانی در بیماران دیابتی باشد در حالی که تمرینات با شدت متوسط با حجم بالا (استقامتی) بر این جنبه از بیماری دیابت اثر معناداری ندارد.

هدف: دیابت نوع دو باعث اختلال در سطح چربی های پلاسما می شود. آپولیپوپروتئین های پلاسمایی نسبت به لیپوپروتئین های سنتی پیشگوی بهتری برای تشخیص بیماری های قلبی عروقی می باشد. هدف از این پژوهش بررسی اثر تمرین هوازی همراه با مصرف عصاره انار بر آپولیپوپروتئین های پلاسمایی در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد.روش تحقیق: 33 زن دیابتی نوع 2 شهرستان بابل انتخاب و به طور تصادفی به چهار گروه (کنترل، عصاره انار، تمرین و عصاره انار - تمرین) تقسیم شدند. گروه های تمرین به مدت شش هفته و هر هفته سه جلسه (زمان تمرین از 25 دقیقه تا 45 دقیقه و با شدت 60 تا 75 درصد ضربان قلب ذخیره) در برنامه تمرینی هوازی شرکت کردند. گروه های کنترل - عصاره انار و عصاره انار - تمرین، 150 سی سی عصاره انار را به مدت شش هفته مصرف نمودند. دو روز قبل و بعد از دوره تمرینی در وضعیت ناشتایی (12 ساعت) خون گیری از ورید بازویی در حالت نشسته انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون t و انالیز واریانس یک طرفه در سطح معنی داری P£0.05 تجزیه و تحلیل شد.نتایج: یافته ها نشان داد که سطوح APOA-1 در هر سه گروه تجربی افزایش معنی داری دارد، میانگین سطوحAPOB  در گروه عصاره و عصاره - تمرین کاهش معنی داری داشت و نسبت APOB/APOA-1 در هر سه گروه تجربی کاهش معنی داری داشت.نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش به نظر تمرین و عصاره انار و ترکیب این دو می تواند در زنان دیابتی نوع دو اثر مفید داشته باشد و به این گروه توصیه می شود.

هدف پژوهش حاضر بررسی اثرات یک دوره تمرین عضلات دمی در ارتفاع بر انرژی مصرفی دمی، اشباع اکسیژن سرخرگی و عملکرد دوندگان تیم ملی استقامت بود. 12 مرد دونده استقامت تیم ملی (سن 24.41±3.14 سال، قد 180.50±4.23 سانتی متر، وزن 66.75±3.46 کیلوگرم، 20.53±1.07 BMI درصد) در شرایط هایپوکسی به طور تصادفی به دو گروه تمرین عضلات دمیIMT و کنترل تقسیم شدند. از آزمودنی ها آزمون های دوی 1500 متر، حداکثر قدرت عضلات دمی (S-Index)، انرژِی مصرفی عضلات دمی و SpO2 قبل و 24 ساعت بعد انجام شد. برنامه تمرینی شامل تمرینات مشابه تداومی، تناوبی، هوازی و مقاومتی برای هر دو گروه بود. دوندگان، به طور میانگین 16 جلسه در هفته به مدت چهار هفته زندگی در ارتفاع، تمرین در ارتفاع و تمرین در پایین (اجرای 3 جلسه تمرین فقط روزهای زوج در ارتفاع پایین و ادامه تمرینات به همراه خواب در ارتفاع بالا) در تمرینات حضور یافتند. تمرینات عضلات دمی برای گروه IMT شامل 30 تکرار با بینی بسته 2 بار در روز (صبح و عصر) 7 روز هفته به مدت چهار هفته با S-Index %50 اجرا گردید. برای تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر در سطح معنی داری (P£0.05) استفاده شد. تمرین عضلات دمی منجر به کاهش معناداری در زمان دوی 1500 متر، افزایش قدرت عضلات دمی از قبل تا بعد از تمرین و عدم تفاوت بین گروهی در انرژی مصرفی دو گروه شد. تفاوت معناداری SpO2 مشاهده نگردید (P£0.05). به طور کلی به نظر می رسد استفاده از تمرین عضلات دمی به همراه تمرین اختصاصی در شرایط هایپوکسی، موجب افزایش قدرت عضلات دمی، بهبود کار تنفسی، کاهش میزان تهویه و کاهش زمان دوی 1500 متر در ارتفاعات پایین تر می گردد.

هدف: هدف از این تحقیق بررسی تغییرات سطوح سرمی فاکتور تغذیه ای مشتق از مغز و فشار اکسایشی افراد فعال به دنبال تمرینات پلایومتریک بود.مواد و روش ها: 14 دانشجوی مرد فعال که از سلامت کامل جسمانی برخوردار بودند به طور تصادفی به دو گروه تمرین (سن 22.14±1.34 سال، قد 0.14±3.89 سانتی متر 172، وزن 63.42±8.77 کیلوگرم و شاخص توده بدن 21.42±2.77 کیلوگرم/مترمربع) و کنترل (سن 23.85±2.54 سال، قد 178.57±7.11 سانتی متر، وزن 71.71±4.53 کیلوگرم و شاخص توده بدن 22.60±1.90 کیلوگرم/مترمربع) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین به مدت 4 هفته تمرینات پلایومتریک را انجام دادند. سطوح BDNF سرمی، مالون دی آلدئید و سوپر اکسید دیسموتاز قبل و بعد از تمرینات اندازه گیری گردید. از تی همبسته برای بررسی تفاوت درون گروه ها و از آزمون تی مستقل برای بررسی تفاوت بین گروهی استفاده شد و سطح معنی داری P<0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: سطوح سرمی BDNF گروه تمرین در مقایسه درون گروهی تغییر معناداری پیدا نکرد (P>0.05). در صورتیکه سطوح سرمی MDA و SOD افزایش معناداری یافت (به ترتیب P=0.036 و P=0.002). اجرای 4 هفته تمرین پلایومتریک تغییر معناداری در سطوح سرمیBDNF و MDA در مقایسه با گروه کنترل ایجاد نکرد (P>0.05)، اما در سطوح سرمی SOD افزایش معناداری مشاهده گردید (P=0.049).نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان دهنده عدم تغییر معنادار BDNF به دنبال تمرینات منظم پلایومتریک بود. با توجه به افزایش مقادیر درون گروهی شاخص پراکسیداسیون لیپید و از سوی دیگر عدم تغییر بین گروهی آن، نمی توان به طور قاطع در باره نقش ضد اکسایشی احتمالی BDNF در مقابله با فشار ناشی از فعالیت بدنی نتیجه گیری کرد و این موضوع به مطالعات بیشتری نیاز دارد.