دستیابی، حفظ و ارتقای بهره وری از مهم ترین موضوعات مورد توجه سازمان ها است. شرایط پیچیده و متلاطم محیط اقتصادی، اجتماعی و سیاسی، افزایش بی رویه جمعیت و در پی آن، افزایش مصرف، رقابت شدید در عرصه تجارت و ... باعث شده تا این امر بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد. بهره وری تابعی است از عوامل بسیار مختل، این عوامل با توجه به ماهیت، رسالت، نظام عملیاتی و ... نه فقط از سازمانی به سازمان دیگر متفاوتند، بلکه میزان تاثیر آن ها نیز بر بهره وری متفاوت است. از این رو در قضای تصمیم گیری برای افزایش بهره وری، سوال مطرح این است که باید بر کدام عوامل و به چه میزان تاکید گردد. در این مقاله که نتیجه یک پژوهش انجام گرفته در بانک رفاه کارگران است، سعی شده تا با استفاده از مدل های تصمیم گیری چند شاخصه به این سوال پاسخ داده شود. بدین منظور ابتدا عوامل تاثیر گذار بر بهره وری شناسایی و دسته بندی گردید و سپس با استفاده از تجزیه و تحلیل آماری، پالایشی اولیه در بین این عوامل صورت گرفت و آنگاه با استفاده از روش های AHP,TOPSIS و ELECTRE که از مهم ترین فنون تصمیم گیری چند شاخصه اند، این عوامل اولویت بندی شد. سرانجام با استفاده از آزمون های آماری فریدمن و کروسکال والیس اختلاف نتایج مورد بررسی قرار گرفت که بر مبنای آن جواب مدل AHP به عنوان بهترین جواب شناسایی گردید.