مطالعات کاربردی تندرستی در فیزیولوژی ورزش
سال:1398 | دوره:6 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

مصرف مکمل های خوراکی جهت از بین بردن آسیب های عضلانی ناشی از ورزش در بین ورزشکاران متداول می باشد. 30 نفر از کشتی گیران آزاد و فرنگی استان سیستان و بلوچستان به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب شدند. پژوهش با یک گروه تجربی (15=n) و یک گروه کنترل (15=n) و در فصل پیش از مسابقات انجام شد. آزمودنی های گروه تجربی به مدت دو هفته، یک روز در میان مقدار 20 گرم مکمل پودر شده ی آغوز را با 200 میلی لیتر آب محلول و مصرف نمودند و سپس فعالیت حاد مقاومتی را انجام دادند. از کلیه آزمودنی ها در سه نوبت: 1. قبل از مصرف مکمل، 2. 24 ساعت پس از اتمام دوره مکمل یاری، و 3. 24 ساعت پس از اتمام جلسه فعالیت، خونگیری متعاقب 10 ساعت ناشتایی شبانه به عمل آمد. تجزیه و تحلیل استنباطی داده ها از طریق آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و تحلیل واریانس دو سویه با استفاده از نرم افزار spss20 در سطح معنی دای (P<0. 05) انجام شد.

هدف از این مطالعه بررسی اثر فعالیت راه رفتن با محدودیت جریان خون (BFR) بر فعالیت مسیر سیگنالی mTOR عضله اسکلتی مردان تمرین نکرده بود. پنج مرد سالم تمرین نکرده در دو وهله جداگانه (به فاصله سه هفته) مورد مطالعه قرار گرفتند: (1) راه رفتن با BFR بر روی تردمیل با شدت 40% از توان هوازی بیشینه (VO2max) و (2) فعالیت در شرایط مشابه بدون BFR. نمونه های بایوپسی (پهن جانبی) و نمونه های خونی (سیاهرگ بازویی) قبل و بعد از فعالیت در فواصل زمانی معین جهت بررسی میزان فسفوریلاسیون پروتئین و تغییرات در هورمون رشد (GH)، فاکتور رشد شبه انسولینی (IGF-1) و لاکتات خون گرفته شد. نتایج نشان داد که فسفوریلاسیون پروتئینهای mTORو p70S6K در مقایسه با مقادیر قبل از فعالیت در هیچ یک از دو گروه BFR و کنترل تغییر معناداری نداشت (05/0P ˃ ). IGF-1، بلافاصله بعداز فعالیت در مقایسه با مقادیر قبل از فعالیت افزایش معنادار نشان داد (05/0P ˂ ). GH بلافاصله بعد از فعالیت در مقایسه با مقادیر قبل از فعالیت و در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنادار نشان داد (05/0 ˂ P). لاکتات خون در هیچ یک از گروه ها تغییر معناداری نداشت (05/0 ˃ P). نتایج مطالعه حاضر نشان داد که فسفوریلاسیون پروتئینهای mTOR و S6K به همراه فعالیت راه رفتن با محدودیت جریان خون تحریک نمی شود. در نتیجه مسیر سیگنالی mTOR به عنوان یک مکانیسم احتمالی نقش چندانی در افزایش سنتز پروتئین به دنبال فعالیت راه رفتن با BFR ندارد.

در اثر فعالیت ورزشی، مایوکاین هایی نظیر آیریزین و FGF21 با میانجی گری اثرات ضد التهابی خود، در مهار پیشرفت مقاومت به انسولین ناشی از دیابت نوع 2 موثر می باشند. از این رو، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر 8 هفته HIIT بر مقادیر سرمی آیریزین، FGF21و شاخص های گلایسمی در زنان دیابتی نوع 2 می باشد. 20 زن مبتلاء به دیابت نوع 2 (سن: 3/55 و BMI: 09/27) به طور تصادفی در دو گروه 10 نفری HIIT و کنترل تقسیم بندی شدند. برنامه تمرین HIIT به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و با شدت 85 80 درصد ضربان قلب بیشینه اجرا شد. پیش و پس از اتمام برنامه تمرینی از دو گروه در حالت ناشتا نمونه گیری خونی به عمل آمد تا مقادیر سرمی آیریزین، FGF21و شاخص های گلایسمی اندازه گیری شود. داده های پژوهش با استفاده از آزمون آماری t همبسته و tمستقل تجزیه و تحلیل شدند(05/0 >p). HIIT به طور معناداری مقادیر سرمی آیریزین و FGF21 زنان دیابتی نوع 2 را بعد از 8 هفته افزایش (001/0p=) و HBA1c (003/0p=)، گلوکز و مقاومت به انسولین (006/0p=) را کاهش داد. بین گروه تمرین و کنترل در مقادیر FGF21، آیریزین و شاخص های گلایسمی تفاوت معنادار وجود داشت (001/0p=). بر اساس نتایج پژوهش حاضر، به نظر می رسد HIITاز طریق تحریک ترشح مایوکاین هایی نظیر آیریزین و FGF21در کنترل هومئوستاز قند و مقاومت به انسولین بدن موثر باشد. با وجود این، با توجه به تاثیر آیریزین بر تغییرات بافت چربی سفید و قهوه ای، بررسی تغییرات آدیپوکاین ها در کنار FGF21 و آیریزین عضلانی با تمرینات HIIT قابل توجه می باشد.

کافئین ماده ای است که به طور طبیعی و گسترده در شکل های گوناگون مورد مصرف قرار می گیرد. این در حالی است که اخیراّ نتایج برخی داده های علمی تأثیرات متناقض ترکیبات کافئینی بر پاسخ شاخص های قلبی-عروقی را گزارش کرده اند. هدف از پژوهش حاضر تعیین تأثیر مصرف مقادیر مختلف کافئین بر پاسخ برخی شاخص های عملکردی قلبی-عروقی در مردان والیبالیست بود. بدین منظور، 30 مرد والیبالیست (میانگین سن 45/1± 47/21 سال، درصد چربی 11/3 47/10 درصد و شاخص تودة بدنی 26/1± 15/23 کیلوگرم بر مجذور متر)، در سه گروه (10 نفری)؛ گروه مکمل (6 و 9 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن کافئین) و شبه دارو (6 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن دکستروز) جایگزین شدند. آزمودنی ها 45 دقیقه پس از مصرف مکمل در یک پروتکل ورزشی (30 دقیقه دویدن روی نوارگردان با شدت 65% تا 75% ضربان قلب ذخیره) شرکت نمودند. تغییرات ضربان قلب و فشار خون (سیستولی و دیاستولی) طی سه مرحله (قبل و 45 دقیقه بعد از مصرف مکمل و بلافاصله پس از فعالیت هوازی) اندازه گیری شد. داده های حاصل با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس مکرر و تعقیبی بونفرونی در سطح معنا داری 05/0 بررسی شد. نتایج نشان داد که مصرف مقادیر کافئین در حالت پایه منجر به کاهش ضربان قلب (001/0=P) و افزایش شاخص های فشار خون می گردد (024/0=P). در حالی که، دامنة تغییرات شاخص ها پس از فعالیت در تمامی گروه ها بدون تفاوت میان گروه ها افزایش معنا داری داشت (05/0≥ P). بنابراین، می توان نتیجه گرفت که مصرف مقادیر متوسط و بالای کافئین بر شاخص های قلبی-عروقی ناشی از فعالیت تأثیر یکسانی دارد.

زمینه و هدف: محرومیت از خواب در افراد نظامی بخاطر مأموریت ها و عملیات نظامی بیشتر بچشم می خورد و آن ها به صورت برنامه ریزی شده در زمان های ویژه ای به ترتیب در پست های شبانه از خواب محروم می شوند. این در حالیست که محرومیت از خواب اثرات منفی و جبران ناپذیری را با خود به همراه دارد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی پاسخ عملکردی، سیستم ایمنی و سطوح هورمونی نظامیان به محرومیت از خواب کوتاه مدت با زمان های مختلفی از شب است. روش پژوهش: پژوهش حاضر با انتخاب هدفمند و داوطلبانه 40 فرد نظامی سالم شروع شد، که بطور تصادفی به 4 گروه (گروه 1: محرومیت از ساعت 2-12، گروه 2: محرومیت از ساعت 4-2، گروه 3: محرومیت از ساعت 6-4 و گروه 4: گروه کنترل) تقسیم شدند. هر گروه در دو مرحله قبل و بعد محرومیت از خواب مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: در پیش و پس آزمون محرومیت از خواب ساعات 12 تا 2 تعادل ایستا و پویا، زمان واکنش شنیداری و دیداری تفاوت معنی دار بود، همچنین در محرومیت ساعات 2 تا 4 نیز زمان واکنش شنیداری و دیداری و کورتیزول بطور معنی داری افزایش یافت. علاوه بر این کورتیزول و ملاتونین در زمان 4 تا 6 تحت تأثیر قرار گرفت (05/0P≤ ). نتیجه گیری: بنظر می رسد اثرات منفی محرومیت از خواب در ابعاد مختلف و با زمان های مختلفی ظاهر می شود، ولی فقط محرومیت های 12 تا 2 روی تعادل و زمان واکنش و محرومیت 2 تا 4 روی زمان واکنش و کورتیزول اثر مخربی دارد.

زمینه و هدف: با توجه به پتانسیل هایی که امگا-3 در حفظ حیات سلول از طریق تعدیل تولید استرس اکسیداتیو و عوامل التهابی دارد به نظر می رسد که بتواند موجب تعدیل آپوپتوزیس نیز شود. هدف ما از مطالعه حاضر بررسی اثر مکمل امگا-3 بر سطوح کاسپاز-3، به عنوان شاخص آپوپتوزیس، در فعالیت حاد مقاومتی مردان غیر ورزشکار بود. روش بررسی: 12مرد 30-18 ساله با میانگین وزن 6/7± 69، قد 1/4± 4/172 و درصد چربی 34/2± 3/18 از بین مردان غیروزشکار، سالم، غیرسیگاری، معمولی، بدون سابقه مصرف مکمل و دارو به صورت تصادفی انتخاب شدند سپس آزمودنی ها به مدت دو هفته از مصرف غذاهای دارای امگا-3 منع شدند. بعد از این دو هفته در یک جلسه کنترل فعالیت مقاومتی حاد (اجرای 4 ست در 6 ایستگاه: پرس سینه، پرس پا، پشت پا، سرشانه با هالتر، جلو بازو، زیر بغل با دستگاه) با شدت 80% یک تکرار بیشینه شرکت کردند. سپس به مدت یک هفته به صورت روزانه مکمل امگا-3 (1800 میلی گرم اسید ایکوزاپنتانوئیک و 900 میلی گرم اسید دوکوزاهگزانوئیک) مصرف کردند. در روز هشتم فعالیت مقاومتی حاد توسط آزمودنی ها تکرار شد. خونگیری قبل و بلافاصله پس از فعالیت حاد مقاومتی جهت تعیین سطح سرمی کاسپاز-3 انجام شد. یافته ها: کاسپاز-3 بعد از فعالیت حاد مقاومتی افزایش یافت (015/0= p) اما سطوح آن بعد از یک هفته مصرف مکمل امگا-3 و فعالیت حاد افزایش معناداری نداشت (054/0= p). نتیجه گیری: به نظر می رسد هفت روز مکمل دهی امگا 3 می تواند افزایش ناشی از فعالیت مقاومتی حاد در کاسپاز 3 را تعدیل کند.

هدف: فعالیت مقاومتی با شیوه های جدید تمرینی همچون استفاده از ماسک تمرینی و محدودیت جریان خون که با شدت های پایین تر نسبت به روش سنتی انجام می شود، پاسخ های فیزیولوژیکی مختلفی را به همراه دارد. از این رو، هدف اصلی این پژوهش بررسی اثر فعالیت مقاومتی با محدودیت جریان خون و تنفس بر پاسخ تستوسترون، کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول در مردان کشتی گیر بود. روش ها: در این مطالعه 8 مرد کشتی گیر (با میانگین سنی 7/4± 87/26 سال و شاخص توده بدنی 49/2± 26/25 کیلوگرم بر متر مربع) در سه هفته متوالی و به صورت تصادفی سه روش فعالیت مقاومتی سنتی (کنترل) (1RM 80%)، فعالیت مقاومتی به همراه محدودیت جریان خون و فعالیت مقاومتی با محدودیت تنفس ( 1RM30%) را انجام دادند. فعالیت مقاومتی شامل اجرای 4 نوبت 15 تکراری حرکت اسکوات بود. نمونه های خونی قبل و بلافاصله بعد از فعالیت جمع آوری شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی آنالیز شدند. یافته ها: هر سه روش فعالیت مقاومتی (RE) موجب افزایش معنادار تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول و عدم تغییر کورتیزول پس از فعالیت شد (001/0p <). اما تفاوت معناداری بین روش ها مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که فعالیت مقاومتی با با محدودیت جریان خون و تنفس می تواند مشابه فعالیت مقاومتی سنتی پاسخ های هورمونی مثبتی به همراه داشته باشد. بنابراین، به نظر می رسد این روش های تمرینی اثربخشی مناسبی برای بهبود تغییرات هورمونی دارد.

سابقه و هدف: چاقی به عنوان یک چالش جهانی، ناشی از تعادل مثبت انرژی است و به کارگیری بهترین پروتکل تمرینی یکی از روش های مدیریت وضعیت چاقی و اختلالات مرتبط می باشد. بر این اساس، مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر دو نوع تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) به تنهایی و همراه با تمرین مقاومتی (ترکیبی CHRT) بر عوامل نیم رخ لیپیدی، گلوکز، انسولین و مقاومت انسولین در زنان میان سال مبتلا به اضافه وزن/چاق انجام شد. مواد و روش ها: 24 زن میان سال اضافه وزن/چاق به مدت 8 هفته (5 روز/هفته) در دو گروه همگن (12 نفری) تمرین HIIT به تنهایی و ترکیبی CHRT (3 روز HIIT و 2 روز تمرین مقاومتی) شرکت کردند؛ تمرین HIIT شامل وهله های دویدن به صورت پنج تکرار چهار دقیقه ای با 80 تا 85٪ Vo2max و دو دقیقه استراحت فعال با 60% Vo2max بین تکرارها بود و برنامه تمرین مقاومتی نیز به صورت دایره ای و با %80-75 1-RM انجام شد. نمونه های خونی طی 48 ساعت قبل و بعد از دوره تمرین، جمع آوری شد، سپس داده های حاصل با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان دادند که کاهش توده بدنی و WHR متعاقب پروتکل های تمرینی در گروه HIIT معنی دار نبود، درصورتی که هر دو نوع تمرین منجر به کاهش معنا دار درصد چربی بدنی، کلسترول، TG، HDL، LDL، گلوکز، انسولین و مقاومت به انسولین شدند که مقادیر فاکتورهای WHR و نیم رخ لیپیدی میان دو گروه تفاوت معنا داری داشتند. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که انجام تمرین CHRT به نحو مطلوب تری می تواند منجر به کاهش وزن و تعدیل عوامل متابولیکی در زنان میان سال اضافه وزن/چاق شود.

مطالعات نشان می دهد ویسفاتین آدیپوکین تازه کشف شده ای است که به مقدار زیادی از بافت چربی احشایی بیان می شود و با چاقی ارتباط دارد اما تاثیر تمرینات ورزشی بر سطوح آن متناقض است. هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرین ترکیبی هوازی مقاومتی بر ویسفاتین سرم و شاخص های تن سنجی دختران جوان چاق بود. بدین منظور 24 دانشجوی دختر چاق با دامنه سنی 20 تا 25 سال و شاخص توده بدن بیشتر از 30 کیلوگرم بر متر مربع، انتخاب که در هیچ گونه برنامه تمرینی منظم شرکت نداشتند. افرادبه طور تصادفی در 2 گروه کنترل (12 نفر) و تمرین ترکیبی (12 نفر) قرار گرفتند. تمرین ترکیبی شامل ترکیبی از تمرین مقاومتی (3 جلسه در هفته، 60 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه، 5 ایستگاه، 3 ست در هر ایستگاه، 12-8 تکرار) و تمرین هوازی (3 جلسه در هفته، 60 تا 80 درصد ضربان قلب بیشینه، 25 تا 40 دقیقه فعالیت) بود. غلظت سرمی ویسفاتین به روش الایزا با استفاده از کیت مخصوص انسانی ویسفاتین شرکت ایستوبیوفارم اندازه گیری شد. نتایج نشان داد سطوح ویسفاتین در گروه تمرینات ترکیبی در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری کاهش یافت. هم چنین شاخص توده بدن، وزن، دور کمر، نسبت دور کمر به لگن در گروه تمرین ترکیبی نسبت به گروه کنترل کاهش یافتند (05/0p<). به نظر می رسد هشت هفته تمرین ترکیبی می تواند از طریق کاهش وزن بدن، دور کمر، نسبت دور کمر به لگن و شاخص توده بدن در کاهش ویسفاتین پلاسما در دختران جوان چاق موثر باشد.

زمینه و هدف: یوبی کینون یکی از ضداکساینده های بی خطری است که از طرف متخصصین به منظور کاهش آسیب های اکسایشی تجویز می شود. هدف از انجام این پژوهش مقایسه ی آثار مکمل یاری یوبی کینون بر برخی شاخص های فشار اکسایشی (مالون دی آلدئید و ظرفیت ضد اکسایشی تام ) در مردان ورزشکار و غیر-ورزشکار بود. روش کار: در این پژوهش تعداد 44 نفر افراد ورزشکار و غیرورزشکار به گروه های تجربی (11 نفر ورزشکار و 11 نفر غیرورزشکار) و کنترل (11 نفر ورزشکار و 11 نفر غیرورزشکار) تقسیم شدند. ابتدا پنج میلی لیتر خون وریدی گرفته شد. سپس به مدت دو هفته، هر روز 5/2 میلی گرم یوبی کینون به ازای هر کیلوگرم وزن بدن تجویز شد و بعد از دو هفته خون گیری مرحله ی پایانی اجرا شد. نتایج: ظرفیت ضداکسایشی تام سرم در افراد غیرورزشکار قبل از مصرف یوبی کینون 68/0± 84/0 و بعد از مصرف یوبی کینون 86/0± 01/1 میکرومول در میلی لیتر بود (05/0P≤ ). و میانگین مالون دی آلدئید سرم قبل از مصرف 34/0± 54/2 و بعد از مصرف یوبی کینون 28/0± 54/2 نانو مول در میلی لیتر بود (05/0P≥ ). هم-چنین در افراد ورزشکار ظرفیت ضداکسایشی تام سرم قبل از مصرف یوبی کینون 18/0± 72/0 و بعد از مصرف یوبی کینون 34/0± 85/0 میکرومول در میلی لیتر(05/0P≤ ) و میانگین مالون دی آلدئید سرم قبل از مصرف 58/0± 61/1 و بعد از مصرف یوبی کینون 36/0± 64/1 نانو مول در میلی لیتر بود (05/0P≥ ). نتیجه گیری: مصرف یوبی کینون می تواند سبب افزایش ظرفیت ضداکسایشی تام در افراد ورزشکار و غیرورزشکارگردد. از طرفی میزان حالت پایه ی ظرفیت ضداکسایشی تام سرمی و میزان مالون دی آلدئید در افراد غیرورزشکار نسبت به افراد ورزشکار بیشتر بود.

هدف از انجام این مطالعه تاثیر فعالیت ورزشی حاد مقاومتی با حجم های کم و زیاد بر پاسخ اینترلوکین-6 پلاسما دختران بود. 10 نفر دختر فعال (میانگین سن: 27/1± 50/25 سال؛ قد: 58/3 ± 10/164 سانتیمتر؛ وزن: 80/9 ± 80/63 کیلوگرم) و بدون سابقه فعالیت مقاومتی در یک سال گذشته به صورت متقاطع و با یک هفته فاصله دو جلسه فعالیت مقاومتی انجام دادند. آزمودنی ها دو جلسه فعالیت مقاومتی با حجم ها متفاوت (تک ست و سه ست) و شدت (RM10) و فاصله بین ست مشابه (2 دقیقه) با یک هفته فاصله بین جلسات فعالیت انجام دادند. فعالیت مقاوتی شامل 6 فعالیت به صورت کل بدن بود. تمام تکرار ها تا واماندگی انجام شد. آزمودنی ها 2 ساعت پیش از انجام فعالیت ورزشی و پس از 8 ساعت ناشتا صبحانه ای که دارای مقدار کالری کافی بود خوردند. جمع آوری نمونه های خونی قبل، بلافاصله بعد و 24 ساعت پس از فعالیت ورزشی انجام شد. تجزیه و تحلیل نمونه های خونی با روش الایزا انجام شد. نتایج نشان داد که سطوح IL-6 پلاسما در قبل و بلافاصله بعد و هم چنین 24 ساعت پس از فعالیت ورزشی تفاوت معنی داری نداشت (05/0p<). همچنین سطوح IL-6 پلاسما در حجم های مختلف فعالیت ورزشی مقاومتی نیز تفاوت معنی داری نداشت (05/0p<). این نتایج نشان داد که فعالیت ورزشی مقاومتی با شدت متوسط بر پاسخ IL-6 پلاسما در حجم های مختلف اثری روی IL-6 پلاسما در زنان فعال ندارد.

زعفران سرشار از ترکیبات آنتی اکسیدانی بوده که قادر به بلوکه کردن آپوپتوز ناشی از فعالیت های ورزشی وامانده ساز می باشد. تحقیق حاضر به منظور تعیین اثر ترکیبی تمرین هوازی با عصاره زعفران بر برخی فاکتورهای تنظیمی آپوپتوز عضله نعلی موش های صحرایی نر متعاقب فعالیت وامانده ساز هوازی انجام شد. 48 سر رت نر به چهار گروه مساوی: G1؛ دارونما (بدون تمرین)، G2؛ مکمل (بدون تمرین +100 میلی گرم عصاره زعفران)، G3؛ تمرین ( 8 هفته تمرین استقامتی)، و G4؛ ترکیبی ( 8 هفته تمرین استقامتی + 100 میلی گرم عصاره آبی زعفران) تقسیم شدند. در پایان تحقیق نیمی از موش ها بلافاصله پیش و نیمی دیگر بلافاصله پس از وامانده شدن، جراحی شدند. بیان ژن هایbax و bcl-2با استفاده از روش Real-time PCR سنجیده شدند. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس یک طرفه، در سطح معناداری 05/0 تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد پیش از وامانده سازی بیان پروتئین bcl-2 و نسبتbax به bcl-2گروه های G3 و G4 به طور معنی داری به ترتیب بیشتر و کمتر از دیگر گروه ها بود (05/0p<). همچنین متعاقب وامانده سازی بیان پروتئین های Bax و bcl-2 عضله نعلی موش های تمامی گروه ها بجز گروه G4 به ترتیب به طور معنی داری افزایش و کاهش نشان داد، و نسبت Baxبه bcl-2 افزایش یافت (05/0p<). در کل تمرین هوازی توام با مصرف عصاره زعفران از افزایش بیان پروتئین Bax و نسبت Baxبه bcl-2 متعاقب یک وهله فعالیت وامانده ساز جلوگیری می کند.