مجله تحقیقات دامپزشکی
سال:1396 | دوره:72 | شماره:1 |تعداد مقالات:21

زمینه مطالعه: داروهای ضد باکتریایی سالیان متمادی است که در درمان و یا پیشگیری از بیماری های طیور به کار می روند و مصرف نابجا و یا بی رویه آن ها می تواند اثرات زیان آوری در بهداشت عمومی از جمله بروز بقایای دارویی در فرآورده های طیور ایجاد کند. هدف: بررسی فراوانی و نحوه مصرف انواع داروهای ضدباکتریایی در مزارع پرورش طیور گوشتی استان قم. روش کار: در مطالعه حاضر استان قم به شش منطقه (شمال، غرب، جنوب غرب، جنوب، جنوب شرق و شرق) تقسیم گردید و در مجموع 138 واحد مرغداری گوشتی (59%) با استفاده از پرسشنامه و به طور حضوری بررسی شد. نتایج: این مطالعه نشان داد که بیشترین فراوانی مصرف ترکیبات ضدباکتریایی در واحدهای طیور گوشتی استان قم مربوط به سولفامتوکسازول+ تریمتوپریم (93.4%) بود و داروهای انروفلوکساسین (60.0 %)، کولیستین (49.7%)، فورازولیدون (42.0%) اکسی تتراسایکلین (17.5%) و کلرامفنیکل (14.6%) از نظر فراوانی نسبی مصرف در ردیف های بعد قرار داشتند. میانگین تعداد دفعات استفاده از این داروها بازای هر واحد مرغداری در یک دوره پرورش 48-42 روزه 0.37± 3.0 بار بود. از نکات قابل توجه در یافته های این مطالعه، درصد بالای مصرف داروهای غیرمجاز مانند فورازولیدون و کلرامفنیکل است که حاکی از بی توجهی و یا ناآگاهی مسئولان واحدهای پرورش طیور به خطرات این گونه داروها در بهداشت عمومی است. نتیجه گیری نهایی: با توجه به کاربرد گسترده و فراوان داروهای ضد باکتریایی در واحدهای طیور گوشتی، انجام اقدامات همه جانبه در حوزه های آموزشی، پژوهشی و اجرایی بخش های دامپزشکی و دامپروری کشور برای استفاده منطقی و مسئولانه این گونه داروها در صنعت طیور ضروری است.

زمینه مطالعه: آلودگی سگ به بندپایان انگل خارجی دارای اهمیت بهداشت انسانی و دامپزشکی در دنیا و ایران به دلیل انتقال عوامل بیماریزا می باشد. هدف: هدف از این مطالعه تعیین فراوانی و تنوع گونه ای بندپایان انگل خارجی در سگ های منطقه گیلانغرب بود. روش کار: 138 قلاده سگ (93 قلاده سگ گله و 45 قلاده سگ نگهبان) به روش تصادفی ساده از فروردین ماه سال1391 تا خرداد ماه سال 1392 مطالعه گردیدند. سطح بدن سگ ها از نظر آلودگی به کنه های سخت بررسی گردیده و در امتداد ضمایم دهانی جدا شدند. جرب ها مستقیما از پوست و یا با تخریش و هضم آن جمع آوری گردیدند. کک و شپش نیز از سطح بدن جدا گردید و شناسایی شدند. نتایج: آلودگی به انگل های خارجی در 65 قلاده سگ گله (47.11%) و 43 قلاده سگ نگهبان (31.16%) بود. فراوانی آلودگی در سگ های نر نسبت به سگ های ماده کمتر از یک سال اختلاف معنی داری داشت (p£0.05) بیشترین و کمترین آلودگی کنه سخت به ترتیب از گونه های ریپی سفالوس سانگوینوس (35.36%) و هیالوما مارجیناتوم مارجیناتوم (3.06%) بود. نسبت تعداد کنه به هر قلاده سگ 2.13 با بیشترین توزیع بدنی کنه ریپی سفالوس سانگوینوس (24.82%) در سطح داخلی لاله گوش بود (p£0.05) اختلاف فراوانی آلودگی کنه سخت در فصل بهار (33.82%) نسبت به سایر فصول معنی دار بود (p£0.05) . 35 قلاده سگ (25.14%) از سگ های تحت مطالعه آلوده به سارکوپتس اسکابیئی (15.33%)، دمودکس کنیس(9.81%)، کتنوسفالیدس کنیس (6.52%)، پولکس ایریتانس (3.62%) و تریکودکتس کنیس (4.35%) بودند. نتیجه گیری نهایی: نتایج این تحقیق نشانگر وجود تنوع گونه ای در فون انگل های خارجی سگ های منطقه بود که می توانند در انتقال آن ها به انسان و نیز انتقال عوامل عفونت زا به سگ ایفای نقش کنند.

زمینه مطالعه: نماتودهای جنس همونکوس توانایی بالایی درایجاد تغییرات ژنتیکی و مورفولوژیک از خود نشان می دهند، به راحتی می توانند شرایط زندگی خود را در بدن میزبان های متنوع سازگار کرده و به حیات خود در شرایط مختلف ادامه دهد. هدف: مطالعه و مقایسه مورفولوژیک و مورفومتریک نماتودهای جنس همونکوس در نشخوارکنندگان اهلی جنوب شرق ایران و مقایسه این پارامترها با نتایج مطالعات انجام شده در سایر نقاط جهان. روش کار: در طول یک دوره یک ساله تعداد 100 عدد کرم بالغ همونکوس (50 عدد نر و 50 عدد ماده) از هر کدام از نشخوارکنندگان اهلی (گوسفند، بز، گاو، شتر) مناطق نهبندان (خراسان جنوبی) ، زابل و زاهدان (سیستان و بلوچستان) در جنوب شرقی ایران اخذ شد. پارامترهایی شامل طول کرم ها ( هر دوجنس نر و ماده)، طول گوبرناکولوم، طول اسپیکول ها، فاصله خار تا انتهای خلفی اسپیکول چپ و راست، فاصله خار راسی تا انتهای قدامی انگل و همچنین ابعاد تخم ها از نظر طول و عرض مورد اندازه گیری دقیق قرار گرفتند. مقطع عرضی از یک سوم قدامی تمامی انگل ها اخذ شده و تعداد تیغه های طولی کوتیکول (سینلوف) در آن ها شمارش گردید. در تجزیه و تحلیل نتایج این مطالعه مقایسه میانگین اندازه پارامترها در همونکوس های دام های مختلف انجام شد و در این خصوص از آنالیز واریانس یکطرفه (One Way Anova) و آزمون تکمیلی Tukey استفاده گردید، همچنین پارامترهای مورد مطالعه با نتایج انتشار یافته توسط Soulsby در سال 1982 به عنوان یک منبع استاندارد جهانی مقایسه شدند و در این خصوص از آزمون One Sample T Test استفاده شد. نتایج: برخی از پارامترها مثل طول اسپیکول ها، فاصله خار تا انتهای خلفی اسپیکول راست و الگوی سینلوف در همونکوس های اخذ شده از گوسفند و بز دال بر شباهت این انگل به گونه پلاسه ای با منشأ گاوی دارد. همچنین اختلاف معنی دار آماری در سایر پارامترها نشاندهنده پلی مورفیسم بالا در همونکوس های این منطقه از کشور است. نتیجه گیری نهایی: به نظر می رسد دلیل وجود این پلی مورفیسم ها خصوصا در نمونه های اخذ شده از گوسفند و بز به دلیل تلاقی و جفتگیری های متعدد این انگل ها با همونکوس های غیر بومی با منشأ گاوهای وارداتی از کشورهای مجاور باشد.

زمینه مطالعه: در سال های اخیر فن آوری نانو بویژه استفاده از این مواد در آبزی پروری گسترش یافته که دارای تاثیرات مثبت و منفی بر روی آبزیان است. هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر کاربرد و اثرات استفاده مستقیم (تجویز خوراکی) نانو ذرات نقره در جیره غذایی ماهی زبرا (Danio rerio) می باشد. روش کار: برای سنجش استاندارد بودن نانو ذرات نقره مورد استفاده توسط روش های TEM، SEM،EDX و طیف سنجی UV-Vis، در شرایط آزمایشگاهی ویژگی های این کلوئید با موفقیت ارزیابی گردید. در مطالعه سمیت حاد (LC50 96 ساعته) تعداد 540 ماهی زبرا ( میانگین وزن 2±0.5)، به 9 تیمار در سه تکرار که در معرض غلظت های mg/kgfood0، 10، 50، 100، 200، 400، 600،800 و 1000 قرار گرفتند، تقسیم گردیدند (OECD، 2000) پس از تعیین غلظت کشنده به منظور بررسی ضایعات میکروسکوپی بافت های کبد، روده، آبشش و کلیه ماهی زبرا از غلظت های زیر کشنده (100mg/kgfood، 400،600 و 800) استفاده گردید. ماده مورد استفاده بصورت همگن با خوراک ماهی زبرا مخلوط شده و به مدت 8 هفته ماهی ها با خوراک مخصوص هر تیمار تغذیه گردیدند. سپس به منظور سنجش نانو ذرات نقره در بافت های ماهی از روش هضم مرطوب، با کمک دستگاه کوره گرافیتی استفاده گردید. نتایج: بر اساس نتایج آزمون های سم شناسی حاد میزان LC50 96 ساعته نانو ذرات نقره در 24، 48، 72 و 96 ساعت به ترتیب mg/kgfood 804.601، 486.637، 323.696، 195.208 محاسبه گردید. مهمترین ضایعات میکروسکوپی و هیستوپاتولوژیک به ترتیب در بافت های کبد، (پرخونی عروق و سینوزوئیدها، دژنراسیون هپاتوسیت ها)، روده، (همجوشی قسمت هایی از لایه های مخاطی روده، تنگ شدن مجرای روده) آبشش و در کلیه نیز مشاهده گردید. بیشترین تجمع زیستی نقره به ترتیب در بافت های کبد، آبشش و ماهیچه اتفاق افتاد (p<0.05) تیجه گیری نهایی: با توجه به آسیب های مشاهده شده، استفاده از این نانو ذرات در آبزی پروری و تغذیه ماهیان با این نانو ذرات به عنوان یک ماده ضد میکروبی و نیز رهایش آن ها به محیط زیست توصیه نمی شود.

زمینه مطالعه: علیرغم اینکه پاسخ های سیستم ایمنی و فیزیولوژیک بدن تحت تاثیر نوع و سطح مواد مغذی جیره هستند، جیره نویسی در طیور عمدتا بر اساس شاخص های تولیدی انجام می شود و از شاخص هایی ایمنی چشم پوشی می شود. هدف: تحقیق حاضر جهت بررسی اثرات تنظیم جیره غذایی مطابق با سیستم های مختلف بیان انرژی (انرژی قابل متابولیسم حقیقی و ظاهری تصحیح شده برای ازت) و اسیدآمینه (کل و قابل هضم) بر عملکرد و پاسخ های سیستم ایمنی جوجه های گوشتی سویه آرین طراحی و اجرا شد. روش کار: در این پژوهش تعداد 1440 قطعه جوجه گوشتی آرین در 8 گروه آزمایشی (تیمار) با 6 تکرار و هر تکرار (واحد آزمایشی) شامل 30 قطعه جوجه ی یک روزه آرین، در قالب یک طرح کاملا تصادفی با روش فاکتوریل (2×2×2) شامل دو معیار بیان انرژی خوراک (AMEn, TMEn) ، دو معیار بیان اسیدآمینه خوراک (DAAR, TAAR) و دو شیوه ی بیان نیاز اسیدآمینه ای پرنده (DAAR, TAAR) طی دو دوره پرورش (21-1 و 42-22 روزگی) مورد استفاده قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان داد هنگامی که مبنای جیره نویسی استفاده از سیستم انرژی قابل متابولیسم حقیقی تصحیح شده برای ازت و اسیدآمینه قابل هضم متناسب با نیاز پرنده باشد، بازدهی تولیدی بیشتری حاصل می شود. اگرچه بهترین پاسخ آنتی بادی علیه گلبول قرمز گوسفندی و کمترین نسبت هتروفیل به لمفویست مربوط به تیمارهایی بود که با جیره های تنظیمی مطابق با سیستم انرژی قابل متابولیسم ظاهری تصحیح شده برای ازت تغذیه شده بودند و سطوح بالاتری از مقدار اسیدآمینه استاندارد مورد نیازدریافت کرده بودند. نتیجهگیری نهایی:بهگزینی برای افزایش سرعت رشد در طیور، باعث تقویت فرایندهای متابولیک و فیزیولوژیک در راستای استفاده از خوراک شده و سهم کمتری از مواد مغذی جیره به سایر سیستم های حیاتی بدن اختصاص داده خواهد شد. استفاده از سیستم های TMEn و DAA جهت جیر نویسی، باعث بهبود عملکرد تولیدی و تضعیف پاسخ های ایمنی می شود. لذا پیشنهاد می شود در شرایط عادی پرورش، جیره های غذایی بر اساس سیستم های TMEnوDAA تنظیم شوند، ولی در مواقعی که احتمال ایجاد تنش وجود دارد جهت اطمینان از تقویت و بهبود سیستم ایمنی از سطوح بالاتر انرژی و اسیدآمینه در جیره استفاده شود.

زمینه مطالعه: باکتری های اسید لاکتیک، متداول ترین نوع باکتری هایی هستند که به عنوان پروبیوتیک در آبزی پروری استفاده می شوند.هدف: در این مطالعه اثرات سطوح مختلف باکتری پروبیوتیکی لاکتوباسیلوس کازئی بر عملکرد رشد و فعالیت آنزیم های گوارشی بچه ماهیان شیربت ارزیابی شد. روش کار: تعداد 480 قطعه بچه ماهی شیربت با وزن حدود 40 گرم به چهار تیمار (در سه تکرار) به صورت تصادفی تقسیم گردیدند. تیمار A, B و به ترتیب با جیره غذایی حاوی، 5´106 CFU g-1، 5´107 CFU g-1، 5´108 CFU g-1به مدت 60 روز غذادهی شدند. گروه شاهد با جیره فاقد باکتری تغذیه گردید. پس از اتمام دوره، تیمارها به مدت 15 روز با غذای فاقد پروبیوتیک غذادهی گردیدند. شاخص های رشد و آنزیم های گوارشی در روزهای صفر، 30، 60، 75 مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج: ضریب رشد ویژه، میزان رشد روزانه و میزان رشد نسبی، در غلظت B پس از 30 روز از شروع آزمایش، بهبود قابل توجهی پیدا کردند که با گروه کنترل اختلاف معنی داری داشت (0.05). فعالیت آنزیم کیموترپسین در تیمار B پس از 30 روز و همچنین فعالیت آنزیم تریپسین در تیمار C پس از 30 و 60 روز، افزایش معنی داری را نسبت به گروه شاهد نشان داد (p<0.05) در بقیه مراحل نمونه گیری و سایر آنزیم ها تفاوت معنی داری مشاهده نگردید (p<0.05) نتیجه گیری نهایی: نتایج نشان داد که میزان 107× 5 کلنی در گرم پروبیوتیک لاکتوباسیلوس کازئی در هر گرم خوراک برای دوره 30 روزه و میزان 108×5 کلنی در گرم آن برای دوره 60 روزه پرورش بهترین غلظت محسوب می شوند.

زمینه مطالعه: عسل به عنوان ماده ای با خواص بیولوژیکی مختلف، از جمله اثرات آنتی اکسیدانی شناخته شده است. اسیدهای فنولیک و فلاونوئیدها آنتی اکسیدان های اصلی این محصول می باشند. اندازه گیری این ترکیبات می تواند به انتخاب عسل با خاصیت آنتی اکسیدانی بالا کمک کند. هدف: در این مطالعه میزان کل ترکیبات فنولیک، محتوای تام فلاونوئیدی و فعالیت آنتی اکسیدانی هشت نمونه عسل سبلان بررسی شد، علاوه براین چند آزمون کنترل کیفیت شیمیایی عسل از جمله pH، اسیدیته، فعالیت دیاستازی (کیفی) و تشخیص وجود هیدروکسی متیل فورفورال (کیفی) نیز انجام گرفت. روش کار: مقدار کل ترکیبات فنولیک با استفاده از معرف فولین سیوکالتیو، فعالیت آنتی اکسیدانی با روش DPPH و مهار رنگ بری بتاکاروتن، محتوای تام فلاونوئیدی با استفاده از معرف کلرید آلومینیوم اندازه گیری گردید. از روش های ذکر شده در استاندارد شماره92 سازمان ملی استاندارد ایران جهت اندازه گیری پارامترهای فیزیکوشیمیایی عسل استفاده شد. تجزیه وتحلیل داده ها با آزمون ANOVA (one-way)، با استفاده از نرم افزار SPSS صورت گرفت. نتایج: محدوده مقادیر بدست آمده حاصل از آزمون ها عبارتست از: میزان ترکیبات فنولیک (15.71-41.58 mg معادل گالیک اسید در g 100 عسل)، محتوای تام فلاونوئیدی (3.80-13.20 mg معادل کوئرستین در g100 عسل)، میزان فعالیت آنتی اکسیدانی به روش DPPH (23.19%-94.25%) و با روش مهار پراکسیداسیون بتاکاروتن- لینولئیک اسید (3.63-3.83) PH, (%69.54-85.69) ، اسیدیته آزاد (11.99-20.50 mEq/kg) فعالیت دیاستازی تمام نمونه ها به جز (نمونه یک) منفی شد، نتیجه تست HMF تمام نمونه ها مثبت گردید. نتیجه گیری نهایی: نمونه های مورد آزمون فعالیت آنتی اکسیدانی قابل توجهی از خود نشان دادند، نتایج آزمون های شیمیایی مطابق با استانداردهای جهانی بود به استثنای آزمون دیاستاز و HMF که میتواند به علت شرایط نامناسب فرآوری و نگهداری، حرارت دادن محصول، تازه نبودن عسل وغیره باشد.

زمینه مطالعه: کلی سپتی سمی اغلب یک بیماری کشنده حاد در نوزادان دامهای مزرعه می باشد. علائم اولیه سپتی سمی غیراختصاصی است و از نشانه های بیماریهای غیر عفونی یا بیماریهای با عفونت موضعی مثل اسهال قابل تفریق نمی باشند. هدف: بررسی تغییرات علائم بالینی در گوساله دارای سپتی سمی تجربی با باکتری اشریشیاکلی سویه O111:H8. روش کار: در 10 راس گوساله نر هولشتاین پس از طی دوره سازگاری، سپتی سمی تجربی ایجاد و از 24 ساعت قبل از سپتی سمی تا 48 ساعت بعد از آن، ثبت علائم حیاتی و هفت معیار بالینی و کشت خون انجام و درمان از 24 ساعت پس از ایجاد سپتی سمی شروع شد. نتایج: تغییرات رفلکس مکیدن و شوک معنی دار نبود. تغییرات اشتها، دهیدراسیون، رفتار عمومی، توانایی برخاستن و اسکور تام در گوساله های مورد مطالعه از قبل از ایجاد سپتی سمی تا 24 ساعت پس از سپتی سمی و نیز تا 24 ساعت پس از درمان معنی دار بود (p<0.001) تغییرات قوام مدفوع با شروع درمان معنی دار مشاهده شد (p<0.04)تعداد ضربان قلب (به ترتیب  P =0.040 و p=0.033)، تعداد تنفس (به ترتیب 0.009 P= و p=0.001) و دمای بدن به ترتیب (p=0.004, p>0.001) تا ساعت 24 پس از ایجاد سپتی سمی و تا 24 ساعت پس از درمان تغییرات معنی داری داشتند. کشت خون جز در ساعت صفر و 48، در همه موارد مثبت بود. نتیجه گیری نهایی: این مطالعه حاکی از آن است که علائم بالینی به دنبال سپتی سمی، به سرعت تغییرات نامطلوبی را نشان می دهند که بسته به آغاز درمان در زمان مناسب و داروی انتخاب شده تقریبا طی 24 ساعت برطرف می گردد. بنابراین وجود یک سیستم هدفمند اسکوربندی بیماری در ارزیابی بالینی سپتی سمی، کمی سازی روند تغییرات و اثربخشی درمان موثر خواهد بود.

زمینه مطالعه: چنگال های فرعی باقی مانده انگشتان 2 و 5 نشخوارکنندگان بوده و معمولا فاقد عملکرد می باشند. بیشتر مطالعات مربوطه، در باره ی بیماری و شکل های غیر طبیعی غلاف این ساختارها می باشد. هدف: از آنجا که مطالعه ی جامعی در مورد ساختار حالت طبیعی چنگال های فرعی، به ویژه در گاومیش آبی که از دامهای مطرح منطقه می باشد، در در دسترس نیست،لذا مطالعه حاضر درمورد آناتومی و تصویر نگاری گاومیش آبی و گاو انجام پذیرفت. روش کار: مطالعه روی مورفولوژی و مورفو متری و رادیولوژی 136چنگال فرعی از 11 لاشه گاومیش آبی و 6 لاشه گاو انجام پذیرفت و نتایج حاصله در دو حیوان مقایسه گردیدند. نتایج: یافته های مورفولوژی نشان داد که چنگال های فرعی بصورت ساختارهایی منشوری شکل با قاعده متصل به پوست، در سطوح کف دستی یا کف پایی مفصل قلمی بند انگشتی قرار گرفته بودند. این ساختارها در اغلب موارد دارای دو قطعه استخوانی پروگزیمال و دیستال بودند. بندهای انگشت موجود در چنگال های فرعی جانبی اندام سینه ای گاومیش، سه قطعه ای بودند. قطعه پروگزیمال در گاومیش به شکل دمبل و در گاو به شکل نامنظم یا قطره ای و قطعه دیستال در گاو، مثلثی شکل و در گاومیش آبی هرمی و تقریبا شبیه بند سوم انگشتان اصلی بودند. نتایج مورفومتری نشان داد که به طور کلی اندازه غلاف و استخوان های موجود در چنگال های فرعی گاومیش، بسیار بزرگتر از گاو بود. نتیجه گیری: گرچه چنگال های فرعی هردو حیوان ازجنبه مورفولوژیک شباهت های با هم دارند، ولی از نظر مورفو متریک، تفاوت های چشم گیری را بین گاومیش و گاو نشان دادند. بزرگی این ساختارها در گاومیش آبی احتمالا سازگاری مفیدی برای حرکت در زمین های باتلاقی و نرم ایجاد می کند. از لحاظ رادیولوژی، بهترین نما برای مشاهده چنگال های فرعی و ساختارهای درون آن، نمای مورب می باشد.

زمینه مطالعه: آفلاتوکسین ها متابولیت های ثانویه ناشی از رشد کپک ها در خوراک دام می باشند. مخمرها میکروارگانیسم هایی می باشند که توانایی جذب آفلاتوکسین ها را دارند. هدف: در این تحقیق تاثیر مخمر ساکارومایسس سرویزیه (PTCC 5177) بر سمیت زدایی و جذب توکسین آفلاتوکسین B1 در شرایط in vitro (محیط شکمبه گاو) بررسی گردید. روش کار: به این منظور از مخمر مورد نظر تیمارهای مختلف (زنده، تیمار شده با اتوکلاو، تیمار شده با حرارت 100oC و تیمار شده با اسید) تهیه شد و به محیط شکمبه گاو افزوده شد. سم آفلاتوکسینB1 در مقادیر مختلف (0, 5, 10, 20ppb) نیز به محیط شکمبه افزوه شدند و در زمان های یک و دو ساعت در دمای 37oC اینکوباتور گذاری شدند. سپس میزان سم باقیمانده در محیط توسط روش الایزا با استفاده از کیت یوروپروکسیما اندازه گیری شد. نتایج: نتایج نشان داد که میکروارگانیسم یاد شده در حالت تیمار اتوکلاو شده بیشترین میزان حذف سم (90.5%) را دارند (p>0.05) همچنین با افزایش زمان انکوباسیون میزان جذب سم به طور معنی داری (78%) افزایش یافته است (p>0.05)و با افزایش غلظت سم در محیط کشت توانایی مخمر در جذب سم افزایش می یابد. این نتایج بیانگر این مطلب است که میکروارگانیسم در حالت غیر زنده خود توانایی جذب بالاتری را دارد که می تواند به دلیل ترکیبات دیواره سلول مخمر باشد. نتیجه گیری نهایی: به عنوان یک راهکار در صنعت خوراک دام استفاده از دیواره سلولی مخمر و یا ترکیبات آن می تواند برای کاهش سم آفلاتوکسینB1 مفید باشد.

زمینه مطالعه: جوانه گندم غنی از آنتی اکسیدان ها، ویتامین ها (مخصوصا ویتامین E)، مواد معدنی و ترکیبات فیتواستروژنی می باشد. گیاهان دارویی به طور وسیعی برای کاهش مسمومیت های فلزات سنگین استفاده شده است. در سال های اخیر، تاثیر منفی سرب بر روی دستگاه تناسلی نر نشان داده شده است. هدف: هدف این مطالعه بررسی تاثیر عصاره جوانه گندم و ویتامین E بر روی ساختار هیستولوژیک و هیستومتریک بیضه و پارامترهای اسپرم موش های صحرایی مواجهه شده با استات سرب بود. روش کار: 35 سر موش صحرایی در 7 گروه شامل: گروه کنترل، دریافت کننده سرم فیزیولوژی با دوز 1ml/kg ، گروه دریافت کننده استات سرب با دوز 20mg/kg/day ، گروه های دریافت کننده ی عصاره جوانه گندم با دوز های 100mg/kg/day و200mg/kg/day ، گروه های دریافت کننده استات سرب 20mg/kg/day همزمان با عصاره جوانه گندم با دوز های 100mg/kg/day و 200mg/kg/day و گروه دریافت کننده استات سرب 20mg/kg/day همزمان با ویتامین E با دوز 100mg/kg/day به طور تصادفی و برابر تقسیم شدند. پس از 35 روز، موش ها توسط کلروفرم آسان کشی شده و نمونه های خون، اسپرم، بافت های کبد و بیضه برای مطالعات هیستومورفومتری و هیستوشیمی جمع آوری شدند. نتایج: افزایش معنی دار تعداد و تحرک اسپرم ها تحت تاثیر دوز200mg/kg/day عصاره جوانه گندم در مقایسه با سایر گروه ها دیده شد (p<0.01) نتایج هیستومورفومتری حاکی از افزایش معنی دار ضرایب TDI (Tubular Differentiation index) و RI (Repopulation Index)، تعداد سرتولی، قطر و ارتفاع اپی تلیوم لوله های منی ساز تحت تاثیر دوز 200mg/kg/day عصاره جوانه گندم در مقایسه با سایر گروه ها بودند (p<0.001) نتیجه گیری نهایی: عصاره جوانه گندم در بهبود و بالا بردن کیفیت اسپرم و ساختار بافتی بیضه موش های صحرایی مواجهه شده با استات سرب موثر است.

زمینه مطالعه: میکرو ارگانیسم ها به صورت مستقیم یا غیر مستقیم روی تولید مثل و باروری در مادیان ها اثر گذار هستند. قارچ ها بر روی مخاطات دستگاه تولید مثل حیوانات خون گرم حضور دارند. هدف: جداسازی و شناسایی قارچ های رشته ای قسمت خارجی دستگاه تولید مثل (وستیبول، کلیتورال فوسا و واژن) مادیان ها می باشد. روش کار: در باشگاه های سوار کاری و مزارع پرورش اسب نمونه برداری توسط سواب پنبه استریل از نواحی وستیبول، کلیتورال فوسا و واژن دستگاه تناسلی مادیان ها، از خرداد ماه تا دی ماه 1393 انجام شد. از 151 رأس مادیان نمونه برداری به عمل آمد. نمونه ها در کنار کیسه یخ به آزمایشگاه قارچ شناسی منتقل شدند. هر نمونه سوآب در محیط سابورو دکستروز آگار حاوی 0050.% کلرامفنیکل کشت و در انکوباتور 30o به مدت 15-10 روز قرار گرفتند. تعداد کلنی ها، شمارش و تشخیص قارچ ها براساس مشخصات ماکروسکوپی، میکروسکوپی صورت پذیرفت. تجزیه و تحلیل آماری داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 20 انجام شد. نتایج: کلیه کلنی های مشاهده شده، 666 مورد و حداکثر کلنی شمارش شده برای هر ناحیه 20 و برای هر رأس اسب، 37 کلنی بود. از 453 ناحیه نمونه برداری شده تولید مثل مادیان، 219 ناحیه (48.3%) عوامل قارچی جداسازی شد. از 123 (81.5%) مادیان قارچ جدا شد. عمده قارچ های جدا شده غالبا شامل: آسپرژیلوس (54.35%)، اسکوپولاریوپسیس (13.96%)، کلادوسپوریوم (5.25%)، پنی سیلیوم (4.65%)، آلترناریا (3.90%) و فوزاریوم (3.03%) بودند. بیشتر کلنی ها مربوط به گونه های مختلف آسپرژیلوس با 362 کلنی و در بین آن ها آسپرژیلوس فومیگاتوس با 156 کلنی جداسازی شد. پس از آسپرژیلوس، اسکوپولاریوپسیس با 93، کلادوسپوریوم 35 و پنی سیلیوم 31 کلنی قرار داشتند. قارچ های رشته ای به عنوان مایکوفلور مقیم دستگاه تولید مثل اسب بیشترین مورد را شامل شدند. آسپرژیلوس فومیگاتوس دارای اختلاف معنی دار نسبت به دیگر قارچ ها بود. نتیجه گیری نهایی: قارچ های رشته ای می توانند به عنوان فلور قسمت خارجی سیستم تولید مثل مادیان باشند. این قارچ های ساپروفیت فرصت طلب در صورت بروز شرایط مستعد، قادرند در بروز بیماری های تولید مثلی همانند آندومتریت و ناباروری نقش داشته باشند.

زمینه مطالعه: امروزه ناباروری یکی از مشکلات بزرگ جوامع بشری می باشد. هدف: بررسی اثرات تجویز خوراکی شیر مخلوط گاوداری و شیر گاوهای آبستن سنگین بر اسپرماتوژنز موش های صحرایی نر. روش کار: موش های گروه اول از روز 1 بارداری تا پایان شیردهی و سپس فرزندان نرآن ها تا بلوغ با شیر گاوهای آبستن سنگین گاواژ شدند. موش های گروه دوم از روز 12 بارداری تا 15 روز بعد از زایمان با شیر گاوهای آبستن سنگین گاواژ شدند. موش های گروه سوم از روز 1 بارداری تا پایان شیردهی و سپس فرزندان نرآن ها تا بلوغ با شیر مخلوط گاوداری گاواژ شدند. موش های گروه چهارم از روز 12 بارداری تا 15 روز بعد از زایمان با شیر مخلوط گاوداری گاواژ شدند. موش های گروه شاهد در کل دوره پژوهش فقط با غذای مخصوص موش های صحرایی تغذیه شدند و در پایان توانایی زنده ماندن، انواع حرکت (پیشرونده، درجا و عدم تحرک) و شمار اسپرم ها و همچنین میزان تستوسترون خون موش ها بررسی گردید. نتایج: تجویز هر دو نوع شیر تاثیری بر حرکات درجا و همچنین توانایی زنده ماندن اسپرم های گروه های آزمایشی نداشت اما توانست سبب افزایش معنی دار عدم تحرک اسپرم ها و همچنین کاهش معنی دار شمار اسپرم گروه های آزمایشی گردد همینطور میزان تستوسترون خون گروه های آزمایشی نسبت به گروه شاهد کاهش معنی دار یافت.نتیجهگیرینهایی: به طور کل مشخص گردید مصرف شیر گاوهای آبستن سنگین و یا شیر مخلوط گاوداری که دارای استروژن بالایی باشد می تواند سبب تغییر برخی از ویژگی های اسپرم که در باروری جنس نر دخیل اند گردند.

زمینه مطالعه: بیماری لنفادنیت پنیری ناشی از کورینهباکتریوم سودوتوبرکلوزیس یکی از مهم ترین بیماری های گوسفند و بز است که منجر به ضرر های اقتصادی دام پروران می شود. فسفولیپاز (PLD) D این باکتری یک اگزوتوکسین قوی است که به عنوان یک عامل حدت اصلی آن در نظر گرفته می شود و احتمالا در انتشار باکتری از محل عفونت به سایر قسمت های بدن میزبان مشارکت دارد. پروتئین های شوک حرارتی (HSPs) کاندیدا های خوبی برای تهیه واکسن ها هستند چون هم ایمنی هومورال و هم ایمنی سلولی را تحریک می کنند. هدف: مطالعه حاضر باهدف تولید پروتئین های نوترکیب PLD و HSP60 کورینهباکتریوم سودوتوبرکلوزیس جهت فراهم شدن زمینه ی بررسی توان محافظت کنندگی و ساخت واکسن ضد این باکتری صورت گرفت. روش کار: ژن های PLD و HSP60، در پلاسمید pMAL-c2X کلون گردیدند و در اشرشیاکلی سویه DH5 ترانسفورمه شدند. بیان پروتئین ها با استفاده از روش SDS-PAGE بررسی شده و صحت ردیف نوکلئوتیدی محصولات کلون شده با تعیین توالی نوکلئوتیدی مورد تایید قرار گرفتند. نتایج: نتایج نشان داد که اشرشیاکلی سویه DH5 ترانسفورمه شده به خوبی پروتئین های فوق را بیان می نماید. پروتئین های نوترکیب بیان شده تقریبا به طور کامل محلول بودند. نتیجهگیری نهایی: با توجه به امکان تولید پروتئین های نوترکیب فوق، در مطالعات بعدی می توان ایمنی زایی و محافظت کنندگی آن ها در برابر عفونت های ناشی از کورینه باکتریوم سودوتوبرکلوزیس را موردسنجش قرارداد.

زمینه مطالعه: تقویت سیستم ایمنی ماهیان در برابر تنش های موجود در مزارع پرورشی، امری ضروری به نظر می رسد. هدف: این تحقیق به منظور بررسی اثر لوامیزول در تقویت سیستم ایمنی قزل آلای رنگین کمان در برابر تنش تراکم انجام گرفت. روش کار: 1500 قطعه ماهی 50 گرمی قزل آلای رنگین کمان با تراکم 33kg/m3 در پنج تیمار (هر تیمار دارای سه تکرار) تقسیم گردید و بترتیب با جیره های حاوی mg 0 (گروه شاهد)، 100، 250، 500 و 1000 لوامیزول در هر کیلوگرم غذا به مدت 45 روز تغذیه شدند، سپس تا روز 60 همه تیمارها در شرایط تنش تراکم دو و سه برابر دوره پرورش قرار گرفتند. در روزهای 0، 15، 30، 45 و60 از تمام تیمارها نمونه سرم برای ارزیابی فاکتورهای فعالیت عامل مکمل، فعالیت لیزوزیم و میزان ایمونوگلوبولین تام تهیه گردید. نتایج: نتایج حاصل بیانگر این بود که تا پایان روز 45 تیمارهای دریافت کننده لوامیزول تنها از نظر فاکتور عامل مکمل سرم دارای تفاوت معنی دار (p<0.05) با گروه شاهد بودند. در پایان آزمایش در تنش تراکم دو و سه برابر، تیمار حاوی 1000mg لوامیزول در یک کیلوگرم غذا، افزایش معنی دار (p<0.05)فعالیت عامل مکمل، فعالیت لیزوزیم و ایمونوگلبولین تام سرم را نسبت به گروه شاهد نشان داد. بیشترین درصد بقا در پایان آزمایش در تیمار لوامیزول 1000 مشاهده گردید. نتیجه گیرینهایی: با توجه به نتایج این تحقیق، استفاده از لوامیزول به عنوان محرک ایمنی، حداکثر با غلظت 0.1% جیره غذایی موجب بالا بردن مقاومت ماهی قزل آلای رنگین کمان در برابر تنش تراکم زیاد و افزایش بقای آن می گردد.