کومش
سال:1391 | دوره:13 | شماره:3 (پیاپی 43) |تعداد مقالات:21

سابقه و هدف: مشارکت علمی و همکاری گروهی نویسندگان نقش مهمی در عرصه علم و دانش دارد. برخی از دلایل این مشارکت علمی عبارت است از تبادل موثر و مفید نظرات، افزایش کیفیت مقالات گروهی، استفاده از تخصص و مهارت نویسندگان همکار، افزایش انگیزه در پژوهش گران برای انجام فعالیت های پژوهشی. هدف مقاله حاضر، تعیین میزان هم کاری گروهی میان نویسندگان مقالات منتشر شده در مجله کومش در یک دوره دوازده ساله بود.مواد و روش ها: جامعه پژوهش، مجموعه مقالات منتشر شده در مجله کومش در بازه زمانی 1378 تا 1389 می باشد. پژوهش به شیوه علم سنجی صورت پذیرفته است. آمار توصیفی مورد نیاز و تحلیل داده ها با کمک نرم افزا اکسل انجام شده است.یافته ها: نتایج نشان می دهد که از مجموع 440 مقاله منتشر شده در مجله کومش، 1584 نویسنده شرکت داشته اند که میانگین تعداد نویسندگان در هر مقاله 3.6 نفر است. از نظر جنسیت، 27.22% مرد و 27.78% زن هستند. بررسی نتایج در مورد پرکارترین موسسات و مراکز دانشگاهی نشان داد که پژوهش گران با وابستگی سازمانی دانشگاه علوم پزشکی سمنان، (در مجموع با 612 مقاله گروهی) بیش ترین حضور را در مجله کومش داشته است. در مورد همکاری گروهی بین نویسندگان، نتایج نشان داد که تنها 44 مقاله از 440 مقاله (10%) تک نویسنده هستند. این در حالی است که به نظر می رسد در سال های اخیر گرایش به سمت تالیف مقالات گروهی افزایش یافته است. هم چنین ضریب همکاری گروهی بین نویسندگان مقالات مجله کومش 0.61 برآورد گردید.نتیجه گیری: به طورکلی، میزان هم کاری گروهی بین متخصصان و پژوهش گران پزشکی و پیراپزشکی در سطح بالایی قرار دارد. این موضوع در مجله کومش نیز به وضوع قابل مشاهده است.

سابقه و هدف: آمبولی ریه یک بیماری شایع و اغلب کشنده است. در این مطالعه رابطه یافته های نوار قلب، سونوگرافی کالرداپلر عروق اندام های تحتانی و گاز خون شریانی با سطح سرمی تروپونین T در بیماران دچار آمبولی ریوی حاد با فشار خون سیستولیک نرمال مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی در فاصله سال های 88 تا 89 در بیمارستان امام خمینی (ره) دانشگاه علوم پزشکی تهران 33 بیمار مبتلا به آمبولی ریه حاد با میانگین سنی 49.3 (18 نفر مرد و 15 نفر زن) وارد مطالعه شدند. تروپونین T سرم با روش حساسیت بالا اندازه گیری شد. بیماران به دو گروه با تروپونین T نرمال (کم تر از pg/ml 14) به تعداد 18 نفر و تروپونین افزایش یافته به تعداد 15 نفر تقسیم شدند و یافته های نوار قلب، سونوگرافی کالرداپلر عروق اندام های تحتانی و گاز خون شریانی بین دو گروه بررسی شد.یافته ها: شیوع موج T معکوس و الگوی S1Q3T3 در نوار قلب و ترومبوز در وریدهای عمقی اندام تحتانی در بیماران با تروپونین T افزایش یافته به طور معنی داری بیش تر بود.فشار دی اکسید کربن و بی کربنات خون شریانی در بیماران با تروپونین T افزایش یافته به طور معنی دار کم تر از بیماران با تروپونین T نرمال بود.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق به نظر می رسد تروپونین T افزایش یافته با علائم یافته های نوار قلب و گاز خون شریانی و میزان شیوع ترومبوز در بیماران دچار آمبولی ریه همراه است.

سابقه و هدف: بیماری های قلبی شایع ترین علت مورتالیتی و موربیدیتی در جامعه کنونی است. اختلالات چربی خون یکی از زمینه های اساسی بیماری عروق کرونر می باشد. هدف این مطالعه بررسی جامع اختلالات چربی در جامعه شهری و روستایی استان سمنان بود تا با بهره برداری از این اطلاعات و طرح ریزی برنامه های مداخله بعدی بتوان سطح سلامت جامعه را ارتقا داد.مواد و روش ها: این مطالعه اپیدمیولوژیک به صورت مقطعی بر روی افراد 70- 30 ساله استان سمنان در سال 1384انجام شد. نمونه گیری به روش مرحله ای و در شهرستان های سمنان، دامغان، شاهرود و گرمسار انجام شد. جمع آوری داده ها از طریق تکمیل پرسش نامه انجام گرفت. سپس با راهنمائی قبلی نمونه گیری با ناشتائی 12 ساعته جهت اندازه گیری سطح سرمی تری گلیسرید، کلسترول، HDL و LDL در جنس زن و مرد و در جامعه شهری و روستائی استان انجام شد.یافته ها: در بررسی 3799 نفر میانگین سنی نمونه ها 41±10.2 سال و 44.6 درصد آن ها مرد بودند. تری گلیسرید بالا در 29.1 درصد، LDL بالا در 11.8 درصد، HDL پائین در 30.7 درصد افراد مورد مطالعه دیده شد. شیوع انواع اختلالات چربی در شهر شاهرود شایع تر بود.نتیجه گیری: شیوع اختلالات چربی در استان سمنان بالا است. بنابراین، برنامه های آموزشی و پیش گیری جامع درباره اختلالات چربی و بیماری های وابسته به آن ضروری است.

سابقه و هدف: با توجه به ارتباط بین غلظت سرمی پروتئین واکنش گر با ماده C ( C-reactive protein, CRP) و لیپوپروتئین های با دانسیته بالای کلسترول (High density lipoprotein cholesterol, HDL-C) و بیماریهای قلب و عروق، هدف از این مطالعه بررسی رابطه سطح سرمی CRP و HDL-C در جمعیت بزرگ سال سالم تهرانی بوده است.مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی، بر روی داده های افراد 18 سال و بالاتر سالم تهرانی شرکت کننده در مرحله اول طرح «بررسی عوامل خطر نوین بیماری های غیرواگیر در جامعه شهری تهران» مرکز تحقیقات غدد درون ریز و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال 1380 انجام و ارتباط HDL و CRP، در کنار سن، جنس، نمایه توده بدنی و استعمال دخانیات به عنوان متغیرهای زمینه ای بررسی شد. برای تحلیل از مدل های رگرسیون لجستیک استفاده و رابطه مورد نظر با نسبت شانس خام و تطبیق یافته بیان گردید. برای دست یابی به مدل نهایی از روش پس رو و آزمون نسبت درست نمایی استفاده شد.یافته ها: افراد شامل 126 مرد و 208 زن بودند. میان سطح خونی CRP و HDL رابطه معنی داری مشاهده شد (P<0.001). به طوری که افزایش سطح CRP به بیش تر از 0.2 mg/l، شانس کاهش سطح HDL به زیر 40 در مردان و زیر 50 mg/dl در زنان را حدود دو برابر افزایش می دهد (نسبت شانس تطبیق یافته: 2.25، 95% فاصله اطمینان: 3.41-1.49).نتیجه گیری: در جمعیت بزرگ سال تهرانی، مستقل از سن، جنس، نمایه توده بدنی، فشار خون، قند خون ناشتا و مصرف سیگار، افزایش CRP با کاهش HDL هم راهی دارد و این در حالی است که هر دو به عنوان فاکتورهای مستقل در ارتباط با بیماری های قلبی – عروقی و عوارض آن شناخته شده اند.

سابقه و هدف: دکمه پوستی (Skin tag) تومورهای پوستی کوچک، خوش خیم، نرم و پایه داری هستند که احتمال هم راهی این ضایعات با اختلال متابولیسم کربوهیدرات در مطالعات مختلف مطرح شده است. این مطالعه به منظور بررسی ارتباط بین دیابت قندی و دکمه پوستی انجام گرفته است.مواد و روش ها: در این مطالعه 80 نفر بیمار با دکمه پوستی (گروه مورد) و 80 بیمار بدون دکمه پوستی (گروه شاهد) مراجعه کننده به کلینیک های پوست و مو در شهر سمنان مورد بررسی قرار گرفتند. سپس آزمایش قند خون ناشتا در این افراد انجام و نتایج ثبت شد. قد و وزن افراد اندازه گیری و شاخص توده بدنی محاسبه شد.یافته ها: 43.8% گروه مورد و 55% گروه شاهد زن بودند. میانگین (± انحراف معیار) سن بیماران مبتلا به دکمه پوستی 43.3±16.6 و گروه شاهد 37.3±18.9 سال بوده است. میانگین (± انحراف معیار) شاخص توده بدنی در بیماران دارای دکمه پوستی 28.0±4.3 و گروه شاهد 25.5±5.1 کیلوگرم بر مترمربع بوده است که تفاوت معنی داربود (P=0.001). به طور کلی 27.5% بیماران با دکمه پوستی و 5% گروه شاهد مبتلا به دیابت قندی بودند و 20%بیماران با دکمه پوستی و 15% گروه شاهد در مرحله پره دیابت بودند. شانس ابتلا به دیابت در بیماران با دکمه پوستی 6.82 برابر گروه شاهد بود (P=0.002، 95% Confidence interval: 2.06-22.56، Odds ratio=6.82).نتیجه گیری: با توجه به ارتباط بین دکمه پوستی با دیابت قندی، غربال گری افراد با ضایعه دکمه پوستی برای کشف زود هنگام بیماری دیابت توصیه می گردد.

سابقه و هدف: آزردگی عضلانی تاخیری (Delayed onset muscle soreness، DOMS) که متعاقب تمرینات اکسنتریک ایجاد می شود، عمل کرد حرکتی ورزش کاران را به دلیل درد و آسیب عضله کاهش می دهد، لذا درمان های متعددی جهت کنترل واکنش های التهابی پیشنهاد شده است. در سالهای اخیر در زمینه تمرین درمانی، ویبراسیون کل بدن (Whole body vibration، WBV) توجه زیادی را به خود اختصاص داده و به عنوان روشی نوین در حیطه ورزش و بازتوانی، جهت افزایش قدرت و توان به کار گرفته می شود. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر WBV در جلوگیری از پیدایش DOMS انجام شد.مواد و روش ها: 32 داوطلب سالم غیر ورزش کار به صورت تصادفی در دو گروه WBV (n=15) و کنترل (n=17) قرار گرفتند. جهت ایجاد DOMS نمونه ها 60 انقباض اکسنتریک (6 ست 10 تائی) با سرعت زاویه ای 60o/s بر روی عضله کوادریسپس اندام تحتانی غالب انجام دادند. گروه WBV، قبل از انجام تمرینات اکسنتریک، به مدت یک دقیقه، ویبراسیون را با فرکانس 35 هرتز و دامنه 5 میلی متر در وضعیت اسکوات 100 درجه دریافت کردند. گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. شاخص های DOMS (سطح آنزیم CK، آستانه درد فشاری، آزردگی عضلانی، محیط ران و حداکثر قدرت ایزومتریک عضله کوادریسپس) در فواصل زمانی قبل و بلافاصله پس از مداخله، روزهای 1 تا 14 پس از مداخله اندازه گیری شدند.یافته ها: در گروه WBV، شدت DOMS (سطح آنزیم CK، آستانه درد فشاری، آزردگی عضلانی و حداکثر قدرت ایزومتریک) در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری نشان داد (P<0.05). هیچ تفاوت معنی داری در اندازه گیری محیط ران بین دو گروه مشاهده نشد (P>0.05).نتیجه گیری: یافته های این تحقیق نشان دهنده اثرات سودمند اعمال WBV قبل از انجام تمرینات اکسنتریک در پیش گیری و کاهش علائم DOMS است. لذا به نظر می رسد که WBV قبل از انجام تمرینات اکسنتریک بتواند به طور موثری از میزان آزردگی عضلانی بکاهد.

سابقه و هدف: آزردگی عضلانی با شروع تاخیری (Delayed-onset muscle soreness, DOMS) که متعاقب تمرینات اکسنتریک رخ می دهد، موجب کاهش کارایی به خصوص میان ورزش کاران حرفه ای می گردد. هدف این مطالعه بررسی میزان DOMS در فازهای لوتئال و فولیکولی سیکل قاعدگی، به منظور تعیین غیرمستقیم نقش احتمالی استروژن، در دانشجویان دختر سالم غیر ورزش کار بود.مواد و روش ها: 26 دختر سالم غیر ورزش کار در محدوده سنی 18 تا 25 سال در مطالعه شرکت کردند. از نظر زمانی 14 نفر در وسط فاز لوتئال (Mid-luteal, ML) و 12 نفر در وسط فاز فولیکولی ((Mid-follicular, MF سیکل قاعدگی خود قرار داشتند. برای ایجاد DOMS داوطلبان به مدت 30 دقیقه بر روی تریدمیل با شیب °20- و سرعت 5 km/h راه رفتند. متوسط حداکثر گشتاور کانسنتریک عضله کوادریسپس اندام تحتانی، آستانه درد فشاری، آزردگی عضلانی، محیط ران و سطح آنزیم CK قبل از تمرین، 24 و 48 ساعت بعد از تمرین اندازه گیری شد.یافته ها: در هر دو گروه ML و MF ، شاخص های DOMS تغییرات معنی داری نشان داد (P<0.05). بررسی نتایج، نشانگر کم تر بودن شدت DOMS در گروه ML در مقایسه با گروه MF بود، هر چند این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود (P>0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که شدت DOMS در گروه ML در مقایسه با گروه MF، اندکی کمتر است. چون مقدار استروژن خون در فاز ML بیشتر از فاز MF است، احتمالا میزان کمتر آرزدگی در گروه ML می تواند مربوط به نقش محافظتی استروژن باشد.

سابقه و هدف: هرگونه اختلال در کنترل تعادل موجب افزایش ریسک آسیب دیدگی هنگام فعالیت های ورزشی می گردد. دفورمیتی زانو نظیر ژنووالگوم و ژنوواروم می تواند موجب برهم خوردن خط جاذبه در مفاصل اندام تحتانی شده و اختلال کنترل تعادل ایستا و پویا گردد. هدف این مطالعه بررسی اثر دفورمیتی های ژنووالگوم و ژنوواروم بر شاخص های تعادل ایستا و پویا طراحی بود.مواد و روش ها: 90 دانشجوی دختر برحسب وضعیت زانویشان در یکی از سه گروه ژنووالگوم (30 نفر)، ژنوواروم (30نفر) و کنترل (30 نفر) قرار گرفتند. شاخص های تعادل کلی، طرفی و قدامی- خلفی در وضعیت های ایستا و پویا و همین طور شاخص ریسک افتادن با استفاده از دستگاه سنجش تعادل بایودکس سه بار اندازه گیری شد و میانگین هر یک ثبت گردید.یافته ها: هیچ تفاوت معنی داری بین گروه ها از نظر شاخص تعادل کلی و قدامی- خلفی بین گروه های آزمایشی مشاهده نگردید، در حالی که شاخص تعادل طرفی به طور معنی داری در گروه ژنوواروم نسبت به گروه کنترل افزایش نشان می داد (P<0.05). ریسک افتادن نیز در گروه ژنووارم در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری افزایش داشت (P<0.05 ).نتیجه گیری: نتایج نشان داد که اختلال مکانیکی ناشی از دفورمیتی ژنوواروم می تواند منجر به بر هم خوردن شاخص های تعادل طرفی در وضعیت های ایستا و پویا گردد. این نتایج اشاره می کند که وجود دفورمیتی ژنوواروم می تواند منجر به افزایش نوسانات پوسچر طرفی گردد و موجب افزایش ریسک افتادن فرد گردد. این یافته، باید در فعالیت های ورزشی افراد مبتلا به دفورمیتی ژنوواروم مورد توجه قرار گیرد.

سابقه و هدف: حدود هفت درصد جمعیت دنیا به بیماری دیابت مبتلا هستند و از عوارض گسترده آن رنج می برند. مطالعات بسیاری درباره اثرات سودمند تمرینات هوازی و مقاومتی بر کاهش سطح گلوکز و چربی خون و افزایش حساسیت به انسولین موجود است، ولی تاکنون اثرات تمرینات اکسنتریک به صورت اختصاصی بر بیماران دیابتیک، مطالعه نشده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی و مقایسه اثرات تمرینات اکسنتریک و کانسنتریک بر برخی از شاخص های بیوشیمیایی خون بیماران دیابتی نوع 2 بود.مواد و روش ها: 28 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 به طور تصادفی در دو گروه تمرینات اکسنتریک و تمرینات کانسنتریک با استفاده از تردمیل قرار گرفتند. قند خون، هموگلوبین گلیکوزیله، چربی و شاخص توده بدن، قبل و بعد از دوره های کنترل و مداخله اندازه گیری گردید.یافته ها: یافته ها نشان داد که تمرینات اکسنتریک و کانسنتریک باعث کاهش معنی داری در میزان قند خون و هموگلوبین گلیکوزیله خون و چربی خون فرد شد. با این وجود، تمرینات اکسنتریک نسبت به تمرینات کانسنتریک باعث کاهش معنی دار بیش تری در میزان قند و هموگلوبین گلیکوزیله گردید (P<0.0001). هم چنین مشخص گردید که در مورد کاهش شاخص های چربی خون این دو نوع تمرین تفاوت معنی داری نسبت به هم ندارند.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که تمرینات اکسنتریک جهت کاهش و کنترل قند خون بیماران دیابتی نوع 2 موثرتر از تمرینات کانسنتریک است.

سابقه و هدف: با توجه به این که یکی از اصلی ترین عوامل زمین خوردن در بین سالمندان ضعف عمل کرد عصبی-عضلانی و عدم تعادل می باشد، موضوع تعادل و بازتوانی آن مورد توجه محققان قرار گرفته است. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات تعادلی در آب و بی تمرینی بر عمل کرد عصبی-عضلانی و تعادل مردان سالمند سالم بود.مواد و روش ها: 30 مرد سالمند به دو گروه 15 نفره کنترل و تمرینات تعادلی در آب تقسیم شدند. تمرینات تعادلی در آب به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه یک ساعت انجام شد. قبل و پس از انجام تمرینات تعادلی در آب و بعد از چهار، شش و هشت هفته بی تمرینی آزمون های Berg Balance Scale، Time up & Go و 5-Chair Stand به عمل امد.یافته ها: نتایج نشان دادند عمل کرد عصبی-عضلانی و تعادل ازمودنی ها در گروه تمرینات تعادلی در اب به طور معنی داری بهبود یافت (P<0.05) .هم چنین در این گروه بین پس آزمون و چهار، شش و هشت هفته بی تمرینی اختلاف معنی داری در این پارامترها مشاهده نشد(P>0.05) . نتیجه گیری: تمرینات تعادلی در آب می تواند تاثیر معنی داری بر عمل کرد عصبی-عضلانی و تعادل مردان سالمند سالم داشته باشد و احتمال افتادن و به زمین خوردن آن ها را کاهش دهد. ضمن این که اثرات این تمرینات پس از دوره های بی تمرینی ماندگار هستند. از این رو، تمرینات تعادلی در آب به عنوان یک تمرین عصبی-عضلانی و تعادلی موثر برای مردان سالمند سالم توصیه می شود.

سابقه و هدف: ارزیابی وضعیت تعادل یکی از اجزا مهم روند توان بخشی و درمان بیماران محسوب می شود. سیستم تعادلی بایودکس متشکل از یک صفحه چند محوره متحرک است که برای توان بخشی مفصل و توسعه حس عمقی و ارزیابی ثبات پوسچرال استفاده می شود. انجام ازمون های مکرر روی بایودکس، باعث ایجاد یادگیری و اشنا شدن افراد با دستگاه سنجش تعادل می شود. از این رو، مشخص نیست که که تغییرات دیده شده در شاخص ثبات، ناشی از یادگیری است یا مربوط به اثر مداخله است. هدف این مطالعه بررسی اثرات یادگیری تمرین تکلیف پوسچر در ازمون های مکرر و تعیین معادله منحنی یادگیری تکلیف تعادلی و تعیین تکرارپذیری داخل جلسات با سیستم تعادلی بایودکس بود.مواد و روش ها: از ازمودنی ها (10 فرد سالم غیرورزشکار) خواسته شد تا در وضعیت چشمان باز، با دو سطح دشواری اسان (درجه 8) و مشکل (4)، روی پای غالب خود بر روی صفحه متحرک دستگاه بایودکس بایستند. هر مرحله 10 بار تکرار شد.3 دقیقه استراحت بین هر مرحله جهت از بین رفتن اثرات خستگی و 30 دقیقه زمان استراحت بین دو مرحله ازمون قرار داده شد. شاخص ثبات کلی، شاخص ثبات داخلی خارجی و شاخص ثبات قدامی خلفی ثبت شد.یافته ها: اثر تکرار تکلیف پوسچر دشوار بر روی بایودکس از تکرار 6 نسبت به تکرار 1-5 اختلاف معنی دار (P<0.05) و اثر تکرار تکلیف پوسچر اسان بر روی بایودکس از تکرار 5 نسبت به تکرار 1-4 اختلاف معنی دار داشت (P<0.05). پس از یادگیری هیچ گونه اختلاف مشخصی بین میانگین تغییرات تکرارها مشاهده نشد. هر چقدر درجه دشواری تکلیف پوسچر بیش تر شود پایایی سیستم هم افزایش می یابد (0.92-0.90). ارتباط بسیار نزدیکی بین تغییرات میانگین شاخص کلی و شاخص قدامی خلفی دیده شد (r=0.88, P<0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد انجام ازمون های مکرر بر روی بایودکس در تکرارهای بالاتر از پنج بار منجر به یادگیری می شود. لذا در ارزیابی تعادل افراد وقتی تکلیف پوسچر اسان از فرد خواسته می شود در ازمون های با تکرار 5 بار یا بیش تر، باید اثرات یادگیری را در نظر گرفت و زمانی که تکلیف پوسچر دشوار بر روی بایودکس مورد ارزیابی قرار می گیرد در ازمون های با تکرار بیش از 6 بار باید اثرات یادگیری را در نظر گرفت.

سابقه و هدف: باکتری استرپتوکوک بتا همولیتیک گروه A اصلی ترین عامل عفونت های گوش و حلق و بینی می باشد. عدم درمان یا تاخیر در اقدامات درمانی، منجر به اختلالات جدی مانند تب روماتیسمی حاد و گلومرونفریت می شود. اندازه گیری انتی بادی ضد استرپتولیزین O- به عنوان یک مارکر در تشخیص این عفونت کاربرد دارد. تهیه استرپتولیزین از محیط کشت باکتری وقت گیر و هم راه با الودگی است. در این مطالعه جهت اندازه گیری انتی بادی ضد استرپتولیزین O- از استرپتولیزین O- نوترکیب به عنوان آنتی ژن در طراحی روش الایزا استفاده شد.مواد و روش ها: ژن استرپتولیزین O- از استرپتوکک پیوژن با روش پلیمراز زنجیره ای تکثیر گردید. ژن فوق در ناقل پلاسمیدی pET28a کلون گردید و وارد باکتری اشریشیاکلی سویه BL21-DE3-plySs شد. تولید پروتئین با القا توسط IPTG و بهینه سازی شرایط صورت گرفت. پروتئین نوترکیب در غلظت های مختلف در میکرو پلیت الایزا پوشانده شد. نمونه های سرمی بیماران در رقت های مختلف اضافه شد. میزان انتی بادی ضد استرپتولیزین با روش انزیمی الایزا اندازه گیری شد. نتایج با روش مهار همولیز مورد مقایسه و تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج حاصل از سنجش آنتی بادی ضد استرپتولیزین O- به روش الایزا با روش مهار همولیز نشان داد که هم بستگی معنی داری بین دو روش وجود دارد(r=0.97, p=0.0001) . هم چنین حساسیت و ویژگی الایزای طراحی شده با پروتئین نوترکیب به ترتیب 100 و 83 درصد بود.نتیجه گیری: روش الایزای طراحی شده بر اساس پروتئین نوترکیب دارای حساسیت و ویژگی قابل قبولی است که می توان این روش را جای گزین روش مهار همولیز کرد.

سابقه و هدف: اکستازی یا متیلن دی اکسی مت-امفتامین، ماده محرکی است که عوارض زیادی بر روی سیستم عصبی، قلب و عروق و سیستم ایمنی بدن بر جای می گذارد. بافت های بدن نیز تحت تاثیر این ماده قرار گرفته و می تواند باعث مرگ سلول ها شود. با توجه به ضرر احتمالی آن بر روی بافت های بدن، تاثیر آن بر روی بافت کبد در موش های صحرایی نژاد ویستار مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در یک مطالعه تجربی، 50 سرموش نژاد ویستار با سنی حدود 6-5 هفته، به شکل تصادفی در پنج گروه (شاهد، شم و سه گروه ازمایشی) قرار داده شدند. گروه های آزمایشی 1، 2 و 3. به ترتیب دوزهای 2 mg/kg، 4 mg/kg و 8 mg/kg، اکستازی را به صورت داخل صفاقی و به مدت دو هفته متوالی دریافت نمودند. گروه شم تنها نرمال سالین دریافت کرده و گروه شاهد نیز تزریقی نداشتند. حیوانات 12 ساعت بعد از آخرین تزریق کشته شده و از کبد آن ها نمونه بافتی تهیه گردید. برش های بافتی بعد از رﻧﮓ آمیزی ﻫﻤﺎﺗﻮﮐسیلن اﺋﻮزین، مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: تعداد سلول های هپاتوسیت، در گروه های آزمایشی، نسبت به گروه شاهد، کاهش چشم گیری را نشان داد (p<0.05). کاهش تعداد سلول های هپاتوسیت در دوزهای بالاتر بیش تر بود. وزن کبد زیاد شده و تعداد سلول های کوپفر افزایش یافتند. تفاوت خاصی بین گروه های شاهد و شم مشاهده نگردید.نتیجه گیری: دوز مکرر و دریافت زیاد داروی اکستازی، احتمال صدمه به بافت کبدی را افزایش داده و باعث تخریب سلول های آن می گردد. این مطالعه نظارت بیش تر و مدیریت صحیح در مصرف این ماده را پیشنهاد می نماید.

سابقه و هدف: خاموشی حافظه به دنبال فعال سازی حافظه های تثبیت شده قبلی اتفاق می افتد. مطالعات اخیر حاکی از اثرات تعدیلی استرس حاد و گلوکوکورتیکوئید ها بر خاموشی حافظه ترس هستند ولی این اثرات به روشنی مشخص نیست. هدف این مطالعه بررسی اثرات استرس حاد و کورتیکوسترون بر روند خاموشی حافظه ترس در مدل احترازی غیر فعال در موش سوری بود.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از 48 سر موش های سوری نژاد البینو (25-30 گرم) استفاده شد. موش ها در دستگاه احترازی غیر فعال (1 میلی امپر، 3 ثانیه) اموزش دیدند. کورتیکوسترون (5.0، 1 و 3 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن) به عنوان اگونیست گیرنده گلوکوکورتیکوئیدی یا استرس حاد (با استفاده از محدود کننده و به مدت 10 دقیقه) 30 دقیقه قبل از فعال سازی حافظه استفاده شدند. روند خاموشی حافظه ترس در طی روزهای 2، 5، 7 و 9 بعد از فعال سازی حافظه با اندازه گیری مدت زمان طی شده قبل از اولین ورود حیوان به ناحیه تاریک ارزیابی شد.یافته ها: نتایج نشان داد که تزریق کورتیکوسترون با دوزهای 1 و 3 میلی گرم و هعمال استرس حاد قبل از فعال سازی حافظه، خاموشی حافظه ترس را تسهیل می کند.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که استرس حاد و گلوکوکورتیکوئیدها نقش مهمی در خاموشی حافظه ترس بازی می کنند. این یافته ها می توانند به عنوان یک روش درمانی احتمالی برای درمان بیماری های ناشی از حافظه های پاتوژنیک مثل PTSD و فوبیا کمک کننده باشد.

سابقه و هدف: افزایش فشار اکسیژن در کشت سلولی نسبت به حالت In vivo، منجر به تغییراتی در بیان برخی از ژن ها و متعاقب ان اختلال در عمل کرد طبیعی سلول ها می گردد. هدف از این مطالعه بررسی اثر هیپوکسی حاد 1% بر بیان ژن های Connexin 43 و CXCR4 در سلول های بنیادی مزانشیمی انسان در شرایط In vitro بوده است.مواد و روش ها: پس از کشت، گروهی از سلول های بنیادی تحت تیمار هیپوکسی 1% به مدت 4، 8، 16، 24 و 48 ساعت قرار گرفتند. در گروهی دیگر، پس از اعمال شرایط هیپوکسی، سلول ها به مدت 8 ساعت در شرایط نورموکسی قرار داده شدند. در هر مورد پس از استخراج RNA و سنتز cDNA، به کمک تکنیک Real-time PCR، میزان بیان ژن های مورد مطالعه اندازه گیری و با گروه نورموکسی مقاسیه شد.یافته ها: بیان ژن Connexin 43 در ساعات 4، 8 و 16 هیپوکسی به میزان قابل توجهی افزایش یافت. این افزایش بیان در مورد CXCR4 فقط در ساعت 16 هیپوکسی مشاهده شد. در گروه Hypoxia/Re-oxygenation هر چند بیان ژن در مورد Connexin 43 در ساعت های 4 و 8 به شدت افزایش یافت اما در مورد CXCR4 تغییر معناداری نسبت به گروه هیپوکسی دیده نشد.نتیجه گیری: با توجه به این یافته ها، غلظت اکسیژن و مدت اعمال ان نقش اساسی در بیان ژن های CXCR4 و Connexin 43 در سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان انسان دارد. بنابراین بهینه سازی غلظت اکسیژن به منظور دست یابی به حداکثر بیان در مورد هر ژن در این سلول ها ضروری به نظر می رسد.

سابقه و هدف: ادنوزین سازگان پیک عصبی را در دستگاه اعصاب تنظیم می کند. تغییرات سازشی در سیستم ادنوزینی مغز در بعضی شرایط پاتوفیزیولوژیک نظیر قرار گرفتن مزمن در معرض مرفین رخ می دهد. در این مطالعه تغییرات سازشی در فعالیت ادنوزین دامیناز هیپوکمپ، به عنوان یک جزء کلیدی در متابولیسم ادنوزین که سبب تبدیل برگشت ناپذیر ادنوزین به امونیوم و اینوزین می شود، به دنبال وابستگی به مرفین و تحمل به سدیم سالسیلات بررسی شده است.مواد و روش ها: وابستگی به مرفین با روش خوراکی (24 روز،0.4 mg/ml ) و تحمل به سدیم سالسیلات به روش تزریقی (6 تزریق با فواصل 24 ساعت، 300 mg/kg) ایجاد می شد. تحمل در گروه دریافت کننده سدیم سالسیلات با ازمون های Tail flick (TF) و (HP) Hot Plate بررسی شد. برای بررسی انزیمی، هیپوکمپ سمت راست استخراج، در فسفات بافر هموژنیزه و سپس سانتریفیوژ می شد. مایع روی محصول سانتریفوژ برداشته می شد. غلظت پروتئین نمونه ها با روش برادفورد اندازه گیری می شد. فعالیت ادنوزین دامیناز با روش کالریمتریک، بر پایه اندازه گیری مستقیم امونیوم تولید شده ناشی از اثر ادنوزین دامیناز بر ادنوزین خارجی بررسی شد.یافته ها: تزریق روزانه سدیم سالسیلات، سبب افزایش معنادار تاخیر در پاسخ ضد دردی در چند روز اول در مقایسه با گروه سالین شد (P<0.0001) اما این تاخیر پاسخ در روزهای پنجم و ششم تفاوت معناداری با گروه سالین نداشت (P>0.05). تزریق مرفین در روز هفتم (5 mg/kg)، تاخیر پاسخ بزرگ تری را در گروه سالین نسبت به گروه دچار تحمل به سدیم سالسیلات نشان داد (P<0.001) .فعالیت ادنوزین دامیناز در گروه دریافت کننده سوکروز به طور معناداری بالاتر از گروه دریافت کننده مرفین (P<0.05) و در گروه تجویز سالین بالاتر از گروه تحمل به سدیم سالسیلات بود (P<0.05). گروهی که تنها یک بار سدیم سالسیلات دریافت کردند فعالیت انزیمی مشابه کنترل شان داشتند. تفاوت معناداری بین گروه وابسته به مرفین با گروه تحمل به سدیم سالسیلات دیده نشد (P>0.05).نتیجه گیری: این کاهش فعالیت ادنوزین دامیناز می تواند بیانگر وقوع نوعی از تنظیم سازشی در سیستم ادنوزینی هیپوکمپ به دنبال وابستگی به مرفین و تحمل به سدیم سالسیلات باشد