المپیک
سال:1384 | دوره:13 | شماره:4 (پیاپی 32) |تعداد مقالات:11

هدف این پژوهش، مقایسه اثر دو برنامه بازیافت "غیر فعال" و "فعال" (دقیقه های 5 و 12 از دوره بازیافت) بر تغییرات غلظت لاکتات خون و ضربان قلب آزمودنی ها بعد از فعالیت ورزشی شدید و درمانده ساز بود. آزمودنیهای این پژوهش را 22 نفر تشکیل دادند ( که میانگین سن 2.5 ± 21 سال، وزن 6 ± 66 کیلوگرم و قد 5 ± 174 سانتی متر) که از میان تعدادی از دانشجویان پسر رشته تربیت بدنی دانشگاه تهران با استفاده از آزمون بروس انتخاب شدند. آزمودنیها به طور تصادفی به دو گروه 11 نفری با عنوان گروه بازیافت فعال (ER) و گروه بازیافت غیر فعال (RR) تقسیم شدند. فعالیت ورزشی شدید و درمانده ساز؛ آزمون کانینگهام بود که شامل دویدن روی نوار گردان باشیب 20 درصد و سرعت 8 مایل در ساعت بود. پس از آزمون، آزمودنیها برنامه بازیافت غیر فعال شامل نشستن و برنامه بازیافت فعال شامل دویدن روی نوار گردان را با شیب صفر درصد و سرعت 4 کیلومتر در ساعت اجرا کردند. تجزیه و تحلیل یافته های پژوهش نشان داد که بین دو برنامه بازیافت فعال و غیر فعال در دقیقه های 5 و 12، بر تغییرات لاکتات خون ناشی از یک ورزش شدید و درمانده سازه تفاوت معناداری وجود ندارد(P=0.22) .

هدف از تحقیق حاضر، بررسی فرضیه میگل و هال (1990) درباره اثر تداخل زمینه ای بر یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته در شرایطی بود که عامل جنسیت نیز مورد توجه قرار گرفت. آزمودنیهای تحقیق (60 (n= به تفکیک دختر و پسر (30 نفر دختر، 30 نفر پسر) هر یک به طور تصادفی به دو گروه تمرینی (تمرین مسدود و تمرین تصادفی) تقسیم شدند. آزمودنیها یک تکلیف زنجیره ای زمانبندی شده را تمرین کردند. آزمایش شامل سه مرحله بود؛ مرحله فراگیری (تمرین)، مرحله یادداری با تاخیر و مرحله انتقال. داده های تحقیق با استفاده از روش آماری تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه گیریهای مکرر روی عامل دسته های تمرینی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها نشان دادند که تمرین مسدود در دختران به طور معناداری باعث یادگیری بهتر برنامه حرکتی تعمیم یافته شد، در صورتی که در پسران، تمرین تصادفی باعث یادگیری بهتر این مولفه شد. این احتمال وجود دارد که بروز نتایج متفاوت در دختران و پسران، به چگونگی ارایه اطلاعات، ظرفیت و اندازه حافظه کاری فضایی متفاوت آنها مربوط باشد. در خصوص مولفه پارامتریزه کردن پارامتر زمان، تفاوت معناداری بین هیچ یک از گروههای تمرینی مشاهده نشد. به طور کلی، یافته های تحقیق حاضر از فرضیه مگیل و هال (1990) حمایت کرد.

پژوهش حاضر، به منظور تعیین تفاوت اثر یک و دو جلسه تمرین شدید در یک روز بر غلظتهای IgA و کورتیزول بزاقی در شنا گران زن نخبه انجام شد. آزمودنیهای پژوهش، هشت شناگر سرعتی زن نخبه بودند. آزمودنیهای پژوهش بالغ و دارای میانگین سن 1.09 ± 14.7 سال، قد 6.23±161 سانتی متر، وزن 5.55 ± 52.2 کیلوگرم و درصد چربی 3.59± 15.87 بودند. رکورد 200 متر این شناگران 2± 148 ثانیه بود. شناگران، روز اول در ساعت 16، سه دور مسافت 200 متر کرال سینه را با حداکثر سرعت و فاصله استراحتی 1 دقیقه بین هر دور شنا کردند. نمونه های بزاقی آزمودنیها در سه مرحله قبل از تمرین، بلافاصله پس از تمرین و 2 ساعت پس از تمرین به صورت تحریک نشده جمع آوری شدند. تجزیه و تحلیل یافته های پژوهش نشان داد که یک و دو جلسه تمرین شدید در روز، موجب تفاوت معنادار در سطوح غلظت IgA بزاقی و کورتیزول بزاقی در شناگران زن نخبه نشد. نتایج پژوهش حاضر، تغییر نیافتن معنادار در غلظت ایمونوگلوبولین A بزاقی و افزایش نیافتن معنادار در غلظت کورتیزول بزاقی متعاقب دو جلسه تمرین شدید را در یک روز نشان داد.

هدف تحقیق، بررسی اثر تمرینهای هوازی بر مقاومت به انسولین و ادیپونکتین سرم در مردان نسبتا چاق بود. به این منظور از 16 نفر از استادان و کارکنان غیر فعال دانشگاه تربیت معلم سبزوار با دامنه سنی 35 تا 48 سال برای شرکت در تحقیق دعوت شد. آزمودنیها به طور تصادفی در دو گروه تجربی با سن 5.09 ± 41.3 درصد چربی بدن 1.88±22.83، شاخص توده بدن 2.17± 27.93 و توان هوازی (میلی لیتر برای هرکیلوگرم از وزن بدن در دقیقه) 4.82± 26.33 و گروه کنترل با سن 3.15±38.6، درصد چربی بدن 4.61 ±25.61، شاخص توده بدن 4.59±29.42، توان هوازی (میلی لیتر برای هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه) 6.36±23 قرار گرفتند. از همه آزمودنیها در وضعیت ناشتایی خونگیری شد. سپس گروه آزمایش به مدت 13 هفته، هفته ای سه جلسه به تمرینهای هوازی پرداختند. برنامه تمرینهای هوازی شامل دویدن مداوم به مدت 15 تا 30 دقیقه با شدت 75 تا 85 درصد حداکثر ضربان قلب بود. تحلیلهای آماری نشان دادند که تمرینهای هوازی باعث کاهش معنادار شاخص مقاومت به انسولین، درصد چربی بدن، هموگلوبین گلیکوزیله و انسولین شدند. این تمرینها، همچنین باعث افزایش معنادار VO2max شد (0.05>P)، ولی بر آدیپونکتین سرمی تاثیر معناداری نداشت. به هر حال، آدیپونکتین در حالت پایه با مقاومت به انسولین ارتباط منفی و معناداری داشت. (r=0.41, P=0.016) . در مجموع می توان از این تحقیق نتیجه گرفت که تمرینهای هوازی باعث بهبود مقاومت به انسولین در مردان نسبتا چاق می شوند و این بهبود مربوط به آدیپونکتین نمی شود.  

پژوهش حاضر، به بررسی اثر فعالیت ورزشی منظم بر کاهش کمردرد و میزان افزایش وزن زنان باردار در سه ماهه دوم و سوم بارداری می پردازد. جامعه آماری 155 خانم باردار مراجعه کننده به کلینیک مراقبتهای دوران بارداری شهرستان قم بود که از بین آنها دو گروه 10 نفره سه ماهه دوم و دو گروه 10 نفره سه ماهه سوم بارداری به صورت در دسترس انتخاب شدند. در ابتدا و انتهای پژوهش میزان کمردرد با استفاده از پرسشنامه کبک ارزیابی شد. به گروههای تجربی برنامه ویژه هشت هفته ای پیاده روی با شدت 50 تا 65 درصد MHR داده شد. وزن در شروع و خاتمه بارداری اندازه گیری شد. نتیجه حاصله کاهش معنادار کمر درد را در گروه تجربی سه ماهه دوم نشان داد (5%>P). مقایسه افزایش وزن گروه تجربی و گواه سه ماهه سوم تفاوت معناداری داشت (5%>P) نتیجه نشان داد که فعالیت ورزشی منظم، در کنترل روند افزایش وزن زنان باردار و کاهش میزان کمردرد نقش دارد.  

عضویت افراد در تیم های ورزشی سبب مرور و تمرین ارزشها و هنجارهای اجتماعی می شود. این امر تقویت همبستگی اجتماعی را فراهم می آورد. از نظر نیکسون و فرای؛ دو اندیشمند جامعه شناسی ورزش، حاصل جامعه پذیری از طریق ورزش، یادگیری و شکل گیری باورها، نگرشها، بهبود مهارتها و جامعه پذیری نقشها و هویت جنسی است. این آموخته ها به زمینه های دیگر زندگی ورزشکاران قابل انتقال است و موجب می شود که در زمینه های دیگر حیات خود نیز در فعالیتهای گروهی و جمعی به صورت موفقیت آمیزی عمل کنند. به عبارت دیگر آموزه های تربیتی کسب شده در فعالیتهای ورزشی به موقعیتهای دیگر زندگی ورزشکار منتقل می شوند. در این مقاله انجام کار تیمی و گروهی علمی به مثابه شاخص جامعه پذیری از طریق ورزش مورد مطالعه قرار گرفته است. تحلیل محتوا و مقایسه مجله های تخصصی دو گروه نویسندگان و محققان ورزشکار و غیر ورزشکار شامل 114 مجله حاوی 931 مقاله تولید شده در دهه 70 و ابتدای دهه 80 هجری شمسی بررسی شده است. نتیجه تحلیل بین تولیدات علمی دو گروه ورزشی و غیر ورزشی از نظر میزان هم پژوهی و کار علمی گروهی تفاوت معناداری را نشان می دهد. دانش آموختگان تربیت بدنی اعم از دکتر و فوق لیسانس، در تولید علمی گروهی موفق تر از دانش آموختگان رشته های علوم اجتماعی و اقتصاد هستند. از نظر جنسیت نیز، زنان دانش آموخته رشته های وزرشی در انجام کار گروهی علمی موفق تر از زنان دانش آموخته رشته های علوم اجتماعی و اقتصاد عمل می کنند.

هدف از این پژوهش تعیین رابطه بین تغییرات آنزیمهای کراتین کیناز (CK) و لاکتات دهیدروژناز (LDH) سرم با حذف mtDNA لکوسیتهای خون انسان پس از شرکت در یک جلسه فعالیت هوازی وامانده ساز است. برای این منظور 40 دانشجوی غیر ورزشکار (سن 1.5 ±21.3 سال، وزن 14.4±74.2 کیلوگرم و درصد چربی 6.1±17.9) که همگی سالم و غیر سیگاری بودند به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. با توجه به دامنه سنی و شرایط طبیعی آزمودنیها، احتمال جهشهای mtDNA به صورت حذف معمولی 5kb در حالت استراحت ضعیف بود. اما با وجود این به منظور اطمینان کامل از نبود چنین جهشی، قبل از شروع فعالیت وامانده ساز تمام آزمودنیها از این نظر بررسی شدند تا در صورت وجود جهش احتمالی mtDNA در بعضی از نمونه های خونی قبل از انجام فعالیت وامانده ساز، آزمودنیهای مذکور از تحقیق خارج شوند. یک ساعت قبل و بالافاصله بعد از فعالیت فزاینده وامانده ساز، از آزمودنیها خونگیری شد تا پس از استخراج DNA میتوکندری لکوسیتهای خون، حذف 5kb ژنوم میتوکندریها با تکنیکهای مولکولی Multiplex PCR بررسی شود. همچنین تغییراتCK  و LDH سرم، به عنوان شاخصهای استرس اکسایشی، قبل و بعد از فعالیت اندازه گیری شدند. پس از بررسی تجانس واریانس، مقایسه میانگینهای پیش آزمون و پس آزمون آنزیمهایCK  و LDH با آزمون t و متغیرهای غیر پارامتریک با آزمون خی دو، مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. نتایج آزمون خی دو نشان دادند که فعالیت شدید هوازی تا حد واماندگی موجب بروز جهش ژنی مذکور در افراد غیر ورزشکار می شود (0.01>P ). همچنین، مشخص شد که بین جهش و تغییرات آنزیمهای مذکور ارتباط معناداری وجود ندارد.

آمادگی قبلی تنفسی یکی از مهم ترین بخشهای آمادگی جسمانی به شمار می رود که در سلامتی و تندرستی افراد جامعه، همچنین در بسیاری از فعالیتهای ورزشی اهمیت ویژه ای دارد. بنابراین، هدف اصلی تحقیق حاضر، تعیین ارتباط بین آزمونهای هوازی یک مایل دویدن، پله کوئین و مدل بدون فعالیت برای برآورد اکسیژن مصرفی بیشینه ( VO2max) دانشجویان پسر رشته تربیت بدنی دانشگاه اصفهان است.بدین منظور، 30 نفر از دانشجویان پسر رشته تربیت بدنی سنین 20 تا 25 سال دانشگاه اصفهان به صورت در دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابتدا مشخصات بدنی آزمودنیها مانند: قد (6.62±175.6) به سانتی متر، وزن (7.11±68.86) به کیلوگرم و شاخص توده بدنی (1.56±22.29) به متر مربع / کیلوگرم محاسبه شدند. سپس در طول دو هفته متوالی، از هر یک از آزمودنیها برای برآورد VO2max ، آزمونهای یک مایل دویدن و پله کوئین گرفته شد. لازم به ذکر است که قبل از اجرای این دو آزمون، آزمودنیها پرسشنامه مربوط به میزان فعالیت بدنی (PAR) و توانایی عملی ادراک شده (PFA) را برای برآورد VO2max بدون فعالیت تکمیل کردند. در نهایت از مدل آماری آنالیز رگرسیون و ضریب همبستگی پیرسون برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان دادند که بین آزمونهای (یک مایل دویدن و پله کوئین 0.67 = r، 0.01>P، یک مایل دویدن و مدل بدون فعالیت 0.76 = r، 0.01>P، پله کوئین و مدل بدون فعالیت 0.57=r، 0.01>P همبستگی مثبت و معناداری وجود دارند. با توجه به ضرایب همبستگی به دست آمده، این آزمونها از قابلیت نسبی برای جایگزینی به جای یکدیگر برخوردار هستند و در موقع لزوم، می توان از این سه آزمون با توجه به ضریب همبستگی بیشتر به جای یکدیگر استفاده کرد.