المپیک
سال:1384 | دوره:13 | شماره:2 (پیاپی 30) |تعداد مقالات:13

هدف از این پژوهش، مطالعه تاثیر یک دوره تمرین تداومی بر حساس ترین شاخص التهابی پیشگویی کننده بیماری قلبی عروقی (پروتئین واکنش دهنده C) در موشهای صحرایی ماده چاق، نژاد ویستار (با وزن 4.93 325.6± گرم، سن 21 ماه و سپری شدن دست کم سه ماه از اتمام دوران باروی آنها) بود. به همین منظور، 64 سر موش صحرایی انتخاب و به گروههای متفاوتی دسته بندی شدند، که شامل این گروهها بودند: جوان چاق (5.12 226.75± گرم و سن چهار ماه)، جوان لاغر (5.6 168.13± گرم و سن چهار ماه)، مسن لاغر (4.79 246.87± گرم و سن 21 ماه) و مسن چاق (4.93 325.6± گرم و سن 21 ماه). گروه اخیر نیز به طور تصادفی به زیر گروه های پیش آزمون، کنترل میان آزمون، تمرینی میان آزمون، کنترل پس آزمون و تمرینی پس آزمون تقسیم شد. پس از مطالعه مقدماتی در خصوص تفاوت مقادیر CRP روی گروههای جوان چاق و لاغر، مسن لاغر و گروه مسن چاق پیش آزمون (از گروه اخیر به طور مشترک در مطالعه مقدماتی و اصلی استفاده شد)، مطالعه اصلی روی سایر گروهها انجام شد. برنامه تمرینی به مدت 12هفته و هفته ای پنج جلسه با سرعت و مدت تعیین شده اجرا شد. خونگیری پایه پس از 12 تا 14 ساعت ناشتایی (پیش آزمون) و در مرحله میان آزمون و پس آزمون با شرایط مشابه انجام و مقادیر CRP با روش ایمنوتور بیدیمتریک اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون اندازه گیریهای مکرر و آزمون توکی تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان دادند، مقادیر CRP در شش هفته نخست تمرین کاهش یافته، اما معنادار نبوده اند (0.08=P). اما با ادامه تمرین تا هفته دوازدهم، کاهش معناداری در مقدار CRP مشاهده شد (0.000=P). به طور کلی، با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت، کاهش CRP پس از تمرینهای تداومی حاکی از تخفیف فرایند آتروژنز است. 

به منظور مقایسه اثر دو نوع فعالیت بدنی بر سطح آهن سرم، فریتین سرم و گیرنده ترانسفرین سرم، 13 دختر ورزشکار 18 تا 25 ساله که حداقل سه سال سابقه ورزشی در رشته تکواندو داشتند، از بین تکواندوکاران شهر کرج به طور غیر تصادفی انتخاب شدند. میانگین وزن، قد، درصد چربی و توده بدون چربی آزمودنیها به ترتیب بود: 13.72 57.46± کیلوگرم، 1.68 168± سانتی متر، 11.56 17.25± درصد و 5.11 46.56± کیلوگرم. در تحقیق حاضر، اثر دو نوع فعالیت بدنی شامل: الف) آزمون بروس و ب) 30 دقیقه فعالیت هوازی با 50 درصد حداکثر ضربان قلب بر سطح آهن سرم، فریتین سرم، ترانسفرین سرم، هموگلوبین و هماتوکریت زنان ورزشکار بررسی شده است. برای کسب اطلاعات خام نیز نمونه های خون افراد مورد مطالعه، هنگام قبل و 15 تا 20 دقیقه بعد از هر دو آزمون گرفته شد و متخصصان علوم آزمایشگاهی نیز آنها را آزمایش کردند. در نهایت، اطلاعات با روش آماری t استودنت تجزیه و تحلیل شد و نتایج زیر به دست آمدند:  آزمون بروس به طور معنا داری موجب کاهش آهن سرم و افزایش هموگلوبین و هماتوکریت شد (P≤0.05). 30 دقیقه فعالیت هوازی با 50 درصد حداکثر ضربان قلب، تنها آهن سرم را به طور معناداری کاهش داد (P≤0.05). بین میزان تاثیر آزمون بروس و 30 دقیقه فعالیت هوازی با 50 درصد حداکثر ضربان قلب بر سطح آهن سرم زنان ورزشکار، تفاوت معناداری مشاهده شد (P≤0.05). بنابراین با توجه به کاهش آهن سرم، پایین سطح فریتین سرم، طبیعی بودن میزان هموگلوبین و همچنین به علت باز نگشتن آهن سرم به میزان اولیه بعد از پنج روز، ممکن است فقر آهن بدون کم خونی که دومین مرحله از مرحله های ایجاد کم خونی ناشی از فقر آهن است، ایجاد شده باشد.

هدف: در این تحقیق، مفهوم آمادگی حرکتی به عنوان یکی از عاملهای اساسی استعدادیابی ورزشی مطرح شده است و آزمون هشت گانه (OT) نیز برای اندازه گیری آن معرفی و خصوصیات روان سنجی آن مطالعه می شود. روش: 57 دانشجو (19 تا 24 ساله) در سه گروه مجزا، آزمونهای مهارتی استاندارد رشته ورزشی خود (تنیس روی میز، بسکتبال و یا والیبال) را انجام دادند. آنها همچنین دوبار OT را با فاصله 10 الی 45 دقیقه انجام دادند. نتایج: نوبت اول OT در (±17) 115 ثانیه و نوبت دوم آن در (16±) 105 ثانیه انجام شد (P<0.0001). پایایی آزمون نیز از طریق همبستگی درون گروهی برابر 0.93 بود. همبستگی OT با آزمونهای تکنیک سنج منفرد هر رشته، از 0.38 تا 0.59 متغییر بود. در هر سه رشته، تولید نمره جامع از آزمونهای منفرد باعث ارتقای همبستگی با OT شد. روایی معیار OT در نوبت اول آزمونگیری با استفاده از نمره جامع آزمونهای مهارتی تنیس روی میز، بسکتبال، و والیبال به ترتیب برابر 0.56، 0.54 و 0.76 بود. ضریب روایی در نوبت دوم با همان معیارها به ترتیب به 0.63، 0.65، و 0.76 ارتقا یافت. بحث و نتیجه گیری: برای سنجش آمادگی حرکتی، پایانی 0.93 ایده آل است. همچنین با توجه به بهتر شدن ضریب روایی OT با نمره های جامع مهارتی در مقایسه با نمره های منفرد و تکرار شدن این الگو برای هر سه ورزش تنیس روی میز، والیبال، و بسکتبال نتیجه گیری می شود که آزمون هشت گانه به هدف اصلی خود که اندازه گیری آمادگی حرکتی عمومی است، نائل شده است. روایی در حد 0.63 تا 0.76 بیشترین مقداری است که می توان برای چنین آزمونی متصور شد. باقیمانده پراکندگی استعداد ورزشی افراد، احتمالاً به عاملهای از قبیل آمادگی جسمانی، اندازه های آنتروپومتریک و آمادگیهای روانی- اجتماعی مربوط می شود. در مجموع می توان نتیجه گرفت که نوبت اول OT، قابلیت یافتن استعداد عام حرکتی را دارد، ضمن آنکه نوبت دوم آن به نحو مطلوب تری این مهم را به انجام می رساند.

هدف از این پژوهش، بررسی نیمرخ ترکیب بدنی، فیزیولوژیکی و آنتروپومتریکی بازیکنان نخبه فوتسال ایران و ارتباط بین برخی ویژگیهای اندازه گیری شده بود. به این منظور، 44 بازیکن (با میانگین سنی 4.37 25.7± سال) حاضر در اردوی آمادگی تیم ملی برای اعزام به مسابقات آسیایی ماکائو (2004) و بازیکنان لیگ برتر فوتسال ایران، به طور هدفمند انتخاب شدند. از ویژگیهای ترکیب بدنی: قد، وزن، درصد چربی بدن، BMI و از ویژگیهای آنتروپومتریکی: دور و طول ران، دور و طول ساق پا، قد نشسته، طول اندام تحتانی و از ویژگیهای فیزیولوژیکی: توان هوازی (آزمون 20متر شاتل ران)، توان بی هوازی (آزمون پرش سارجنت)، سرعت (دوهای 10 متر و 20 متر)، چابکی (آزمون ایلی نویز) و انعطاف پذیری (خمش به جلو) اندازه گیری شد. یافته های پژوهش نشان دادند که بازیکنان نخبه فوتسال ایران از نظر نیمرخ فیزیولوژیکی با بازیکنان دیگر رشته ها و همچنین در مقایسه با بازیکنان کشورهای دیگر، در سطح پایین تری قرار دارند. یافته های پژوهش نشان دادند که بین توان هوازی با توان بی هوازی و درصد چربی بدن، ارتباط منفی و معناداری وجود دارد. همچنین بین توان بی هوازی یا درصد چربی بدن و چابکی با سرعت 10 متر ارتباط مثبت و معنادار و بین چابکی با سرعت 20 متر و BMI، سرعت 10 متر با BMI و سرعت 20 متر با BMI ارتباط معناداری مشاهده نشده است. یافته های پژوهش نشان دادند که با افزایش درصد چربی بدن عملکرد هوازی کاهش می یابد، در صورتی که افزایش درصد چربی بدن تاثیری بر توان بی هوازی ندارد. همچنین نیمرخ ترکیب بندی آزمودنیها نشان داد که بازیکنان مورد مطالعه، دارای قد و وزن متوسط هستند.

هدف اساسی از انجام تحقیق حاضر، طراحی الگو برای ارزشیابی دوره کارشناسی تربیت بدنی و علوم ورزشی مراکز و موسسات آموزش عالی دولتی بود، تا با استفاده از الگوی ارزشیابی مورد نظر، به توصیف وضعیت موجود دوره کارشناسی تربیت بدنی پرداخته شده، همچنین با ارایه راهکارهای مناسب بتوان به بهبود کیفیت آموزشی آن کمک کرد. در این پژوهش توصیفی- تحلیلی که به روش میدانی اجرا شده است، نمونه هایی از جامعه آماری دانشجویان (380 نفر دختر و پسر)، اعضای هیات علمی (180 نفر زن و مرد)، مدیران گروه های آموزشی (55 نفر زن و مرد)، دانش آموختگان (381 نفر زن و مرد) و کارفرمایان مستقیم دانش آموختگان دوره کارشناسی تربیت بدنی و علوم ورزشی (150 نفر) از 15 دانشگاه و مؤسسه آموزش عالی دولتی کشور مشارکت داشتند که به طور تصادفی و طبقه ای انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه های محقق ساخته ای بود که متخصصان رشته آنها را تایید کردند. روایی محتوایی و ضریب پایایی پرسشنامه ها نیز در مطالعات مقدماتی با ضرایب بیش از 80 درصد برآورد شده است. به علاوه، الگوی پیشنهادی ارزشیابی در قالب عاملهای نه گانه (دانشجویان دوره؛ اعضای هیأت علمی دوره؛ مدیران گروههای آموزشی؛ دانش آموختگان دوره؛ کارفرمایان؛ فرآیند یاددهی- یادگیری؛ برنامه های آموزشی و درسی؛ امکانات و تجهیزات و ساختار سازمانی و مدیریت)، 39 ملاک و 145 نشانگر تنظیم شد که اعتبار آنها با اظهار نظر متخصصان بررسی شد. نتایج پژوهش حاکی از آن هستند که بر اساس ملاکهای ارزشیابی از دیدگاه نمونه های تحقیق، وضعیت موجود دوره کارشناسی تربیت بدنی و علوم ورزشی نسبتا مطلوب گزارش شده است. بدین ترتیب که دوره از دیدگاه اعضای هیأت علمی با کسب میانگین امتیاز 2.81، دانشجویان با میانگین امتیاز 3.08، مدیران گروه های آموزشی با میانگین امتیاز 3.19، دانش آموختگان با میانگین امتیاز 3.54 و بالاخره کارفرمایان مستقیم دانش آموختگان با میانگین امتیاز 2.75 معرف وضعیت نسبتا مطلوب کارشناسی تربیت بدنی به شمار می رود که بر اساس معیار قضاوت (امتیاز 1 تا 5) مشخص شده است. در خاتمه گزارش، پیشنهادهایی به منظور بهبود و ارتقای کیفیت آموزشی دوره کارشناسی تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی و راهکارهایی برای پیشبرد الگوی ارزشیابی در نظام آموزش عالی تربیت بدنی ارایه شده اند.

سالهای بین 1896 تا 1928، دوره زمانی مهمی در بازیهای المپیک مدرن به شمار می روند. برنامه های ورزشی و آنچه امروزه به نام مراسم المپیک نامیده می شوند، در آن سالها شکل گرفتند. در المپیک آتن (1896) شاه با گفتن تبریک به قهرمانان، به آنها مدال، دیپلم افتخار و شاخه زیتون وحشی اعطا کرد. در المپیک استکهلم (1912) برای اولین بار پرچم ملی سه قهرمان برتر در مراسم اختتامیه برافراشته شد. در المپیک آنتورپ (1920) جوایز در زمانهای متفاوتی توزیع شد و فقط پرچم کشوری به اهتزاز در آمد سرود ملی کشوری خوانده شد که برنده مدال طلا شده بود. در المپیک پاریس (1924) برای اولین بار رییس کمیته بین المللی المپیک مدالها را توزیع کرد و آخرین المپیکی بود که کوبرتن حضور داشت. در المپیک آمستردام (1928) برای اولین بار مدالها در محل برگزاری مسابقات، غیر از استادیوم اصلی توزیع شد. از المپیک لوس آنجلس (1932) تا آتن (2004) توزیع مدالها با استفاده از سکو و به روش تقریبا یکسانی انجام شد و از المپیک 1956 تاکنون، هیچ تغییر عمده و اساسی در نحوه اجرای مراسم پیروزی به وجود نیامده است.

هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر تعیین هدف بر زمان واکنش انتخابی (CRT) است. به این منظور، 50 دانشجوی پسر ورزشکار 19 تا 23 ساله دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران انتخاب شدند. از این تعداد، 10 نفر به طور تصادفی ساده به عنوان گروه پایه انتخاب شدند که از آنها یک آزمون CRT گرفته شد و میانگین نمره های این گروه به عنوان رکورد پایه یا نمره مرجع ثبت شد. پس از این آزمون، گروه پایه در ادامه پژوهش مشارکت نداشت. سپس نمره های پیش آزمون افراد باقیمانده با یک آزمون RT به دست آمد. بعد از آن، این افراد به روش انتصاب تصادفی به چهار گروه 10نفری تقسیم شدند که شامل گروه هدف شخصی، هدف آسان، هدف دشوار و گروه بدون هدف (کنترل) بوده. هدفهای آسان و دشوار را پژوهشگر به ترتیب نزدیک و دور از نمره مرجع و هدف شخصی را خود آزمودنی تعیین کرد. پس از چهار جلسه تمرین (هر جلسه شامل 3 بلوک 10 کوششی) از گروههای چهارگانه، یک پس آزمون CRT گرفته شد. تجزیه تحلیل داده ها نشان می دهد، بین میانگین نمره های پیش و پس آزمون هر یک از گروهها تفاوت معناداری وجود دارد (P<0.05). نتیجه گیری: تعیین هدف می تواند موجب بهبود زمان واکنش انتخابی شود که در این میان، تعیین هدف دشوار بیش از سایر روشها موثر است. هدف شخصی در جایگاه بعدی و در نهایت هدف آسان بر زمان واکنش انتخابی موثر است.

در مطالعه حاضر تاثیر، مصرف گلی بن کلامید به تنهایی و به طور تعاملی با تمرین هوازی بر کنترل گلوکز خون بیماران دیابتی نوع II بررسی شده است. 28 بیمار دیابتی مرد (40 تا 60 سال) به طور داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند و در سه گروه تقسیم شدند که عبارتند از: گروه A، مصرف روزانه 5 میلی گرم گلی بن کلامید به مدت 12 هفته (8 نفر)، گروه B، تعامل تمرین هوازی با مصرف روزانه 5 میلی گرم گلی بن کلامید به مدت 12 هفته (10 نفر) و گروه C، تعامل تمرین هوازی با مصرف روزانه 2.5 میلی گرم گلی بن کلامید به مدت 12 هفته (10 نفر). بیماران گروههای B و C سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 45 دقیقه به اجرای تمرینهای هوازی روی چرخ کارسنج با شدت 60 تا 70 درصد HRRmax پرداختند. غلظت گلوگز خون و هموگلوبین گلیکوزیله (HbAIc) و حداکثر اکسیژن مصرفی (Vo2max) به عنوان متغیرهای وابسته در سه مرحله پیش، میان و پس آزمون اندازه گیری شدند. برای تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق، از روش آماری آنالیز واریانس (ANOVA) استفاده شد. یافته های تحقیق، کاهش غلظت گلوکز و HbAlc بیماران شرکت کننده در هر سه گروه را به طور معناداری نشان دادند (P<0.05). اما بین تغییرات ایجاد شده در غلظت گلوکز خون و  HbAIcگروههای تحقیق تفاوت معناداری مشاهده نشد و حداکثر اکسیژن مصرفی(Vo2max) فقط در گروه B به طور معناداری افزایش یافت (P<0.05). بر پایه یافته های به دست آمده می توان اظهار داشت که در بیماران دیابتی نوع II، مصرف گلی بن کلامید به تنهایی و به طور تعاملی با تمرین هوازی سبب بهبود کنترل گلوکز خون می شود. در واقع، بیماران دیابتی نوع II که از قرص گلی بن کلامید برای درمان استفاده می کنند، می توانند با انجام تمرین هوازی میزان مصرف گلی بن کلامید را کاهش دهند بدون اینکه در روند بهبود متابولیکی ایجاد شده اختلالی به وجود آید.

در این مطالعه، آگاهی و عملکرد فوتبالیستهای لیگ برتر ایران نسبت به راهکارهای پیشگیری از آسیب ارزیابی شده است. تحقیق حاضر از نوع توصیفی است و جامعه آماری تحقیق را فوتبالیستهای حاضر در 14 تیم لیگ برتر سال 1382 تشکیل می دهند. نمونه آماری، شامل 88 نفر از بازیکنان حاضر در شش تیم سایپا و پیکان تهران؛ استقلال اهواز؛ ذوب آهن اصفهان، برق و فجر سپاسی شیراز بود که به طور خوشه ای در دسترس انتخاب شدند. این تحقیق، به آگاهی و عملکرد بازیکنان نسبت به استفاده از تمرینهای انعطاف پذیری، جلسات تمرین قدرتی، گرم کردن، سردکردن، تغذیه و تجهیزات حفاظتی پرداخته است. اطلاعات از طریق پرسشنامه هاوکینز و فولر (1998) جمع آوری شده است. یافته های نتایج حاکی از آن هستند که بازیکنان در مورد گرم کردن و اجرای تمرینهای قدرتی نیز آگاهی و عملکرد مناسب داشته اند، ولی در مورد استفاده از ساقبند هنگام تمرین، مصرف کربوهیدرات قبل و بعد از تمرین و مسابقه؛ سرد کردن بعد از تمرین و مسابقه؛ و جلسات تمرین انعطاف پذیری ضعف های آگاهی یا عملکردی دارند. در تحقیق حاضر مشخص شده است که توصیه ها و برنامه های مربیان و دست اندرکاران و همچنین رفتار هم تیمها از مهم ترین منابع موثر بر آگاهی و عملکرد بازیکنان فوتبال به شمار می روند. به نظر می رسد که با گسترش آموزش دست اندرکاران فوتبال، بتوان بر آگاهی آنان افزود و از این طریق از هزینه ها و مصایب ناشی از آسیب دیدگی کاست.

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه سختکوشی با موفقیت ورزشی و سلامت روانی دانشجویان ورزشکاربود. از این رو، 74 دانشجو (44 پسر و 30 دختر) از رشته های گوناگون ورزشی دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران در این پژوهش شرکت کردند. برای سنجش سختکوشی و سلامت روانی، از ورزشکاران خواسته شد تا مقیاسهای سختکوشی و سلامت روانی را تکمیل کنند. برای ارزیابی موفقیت ورزشی نیز، مربیان ورزشکاران مقیاس موفقیت ورزشی را به اجرا در آوردند.نتایج پژوهش نشان دادند که بین سختکوشی و مؤلفه های آن با موفقیت ورزشی و بهزیستی روان شناختی همبستگی مثبت وجود دارد و این متغیرها می توانند، تغییرات مربوط به موفقیت ورزشی و بهزیستی روان شناختی را به طور معناداری پیش بینی کنند. نتایج پژوهش همچنین نشان دادند که بین سختکوشی و مؤلفه های آن با درماندگی روان شناختی همبستگی منفی وجود دارد، اما این همبستگی از نظر آماری معنادار نبود.سختکوشی با تقویت ویژگیهایی مانند احساس تعهد، کنترل، مبارزه طلبی، مهارتهای مقابله، حس استقلال، خودپیروی و عزت نفس با موفقیت ورزشی و سلامت روانی ارتباط دارد.