علوم پزشکی رازی
سال:1398 | دوره:26 | شماره:8 |تعداد مقالات:9

زمینه و هدف: دیابت یکی از شایع ترین بیماری های مزمن است که با مشکلات روان شناختی به ویژه استرس رابطه ی زیادی دارد. در این زمینه مداخلات روان شناختی می تواند مفید واقع شود. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی (MBSR) بر فعالیت های خودمراقبتی و امید به زندگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو، با پیگیری یک ساله بود. روش کار: در این پژوهش از طرح نیمه تجربی پیش آزمون-پس آزمون و یک دوره ی پیگیری یک ساله با گروه کنترل استفاده شد. جامعه ی آماری این پژوهش را بیماران مبتلا به دیابت نوع دو-عضو انجمن دیابت ایران شهر تهران-تشکیل دادند. برای نمونه ی پژوهش، تعداد 60 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در نهایت برای هر گروه 15 نفر درنظر گرفته شد که به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار مورداستفاده، پرسش نامه های خلاصه ای از فعالیت های خودمراقبتی برای افراد دیابتی (SDSCA) و امید به زندگی اشنایدر بود. داده های حاصل به روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد، درمان فوق تاثیر معناداری بر فعالیت های خودمراقبتی داشت و این تاثیر پس از دوره ی پیگیری یک ساله پایدار بود (037/0=p). همچنین، این درمان فقط باتوجه به زمان های پیش آزمون، پس آزمون و دوره ی پیگیری و تعامل آن با گروه توانست تاثیر معناداری را بر امید به زندگی بگذارد و این تاثیر پس از دوره ی پیگیری یک ساله پایدار بود (004/0=p). نتیجه گیری: یافته ها نشان داد، درمان فوق می تواند بر افزایش فعالیت های خودمراقبتی و امید به زندگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو موثر باشد. لذا، ارائه ی این نوع مداخلات به عنوان بخشی از درمان و مراقبت جامع دیابت توصیه می گردد.

زمینه و هدف: امروزه کاربرد هوش مصنوعی درزمینه سیستم های سلامت گسترش زیادی داشته است. یادگیری ماشین به عنوان یکی از زیرشاخه های هوش مصنوعی، کاربردهای فراوانی درزمینه تشخیص پزشکی دارد. بیماری مزمن کلیوی یکی از شایع ترین بیماری های مربوط به کلیه در سراسر جهان است که تسهیل و تسریع در امر تشخیص آن نتایج بسیار مطلوبی بر روند درمان آتی آن خواهد داشت. هدف این پژوهش ارائه مدلی هوشمند برپایه ی تکنیک های یادگیری ماشین جهت تشخیص بیماری نارسایی کلیوی است. روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی می باشد. داده های مورد استفاده در این تحقیق از تعداد 400 فرد بیمار و غیر بیمار در کشور هندوستان استخراج شده است. این داده ها ابتدا در محیط پایتون پیش پردازش شده و از مشاهدات نویز و دورافتاده پاک شد. سپس الگوریتم های ماشین بردار پشتیبان، پرسپترون چندلایه و درخت تصمیم جهت دسته بندی داده ها به کار گرفته شد. معیارهای ارزیابی Accuracy، Recall و Precision برای ارزیابی عملکرد این دسته بندها محاسبه شد. یافته ها: با توجه معیارهای ارزیابی محاسبه شده، برای الگوریتم ماشین بردار پشتیبان، مقادیر معیارهای Accuracy، Recall و Precision به ترتیب برابر 97/0، 961/0، 986/0 به دست آمد. یافته ها حکایت از عملکرد بهتر الگوریتم ماشین بردار پشتیبان ازنظر معیار Accuracy دارد. ازنظر معیار Recall، الگوریتم درخت تصمیم با مقدار 963/0 بهترین عملکرد را داشته و از نظر معیار Precision، الگوریتم پرسپترون چندلایه با مقدار 994/0 بهترین عملکرد را در دسته بندی داده ها داشتند. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان داد که تکنیک های یادگیری ماشین می توانند در تشخیص بیماری مزمن کلیوی اثرگذار باشند. به کارگیری این تکنیک ها می تواند امور مربوط به تشخیص و درمان این بیماران را تسهیل کند و احتمال بهبودی افراد را بالا برد. همچنین نتایج نشان داد که مدل ارائه شده بر پایه ی تکنیک های یادگیری ماشین، در مقایسه با سایر تکنیک ها دقیق تر، ساده تر و کم هزینه تر است.

زمینه و هدف: ژن آنتروتوکسین (cpe) در کلستریدیوم پرفرنژنس عامل گاستروانتریت و مسمومیت های غذایی است. سبزیجات خشک محل مناسبی برای ماندگاری این باکتری به دلیل داشتن اسپور که به شرایط سخت محیطی مانند دما، کمبود آب و غیره مقاوم هستند، می باشند. هدف از این مطالعه جداسازی و شناسایی فنوتیپی و ژنوتیپی کلستریدیوم پرفرنژنس ژن cpa در سبزیجات خشک از نظر ژن آنتروتوکسین (cpe) می باشد. روش کار: در یک مطالعه توصیفی طی شش ماه در سال 1395، تعداد 140 نمونه سبزی خشک شامل 70 نمونه باز و 70 نمونه بسته بندی از نواحی مختلف شهر تهران بررسی شدند. پس از مرحله غنی سازی سبزیجات در محیط تایو گلیکولات، کشت روی محیط اختصاصی SPS سولفیت پلی میکسین سولفادیازین انجام شد. پس از شناسایی کلنی ها و انجام آزمایش های بیوشیمیایی، وجود کلستریدیوم پرفرنژنس و ژن آنتروتوکسین به روش Duplex PCR با استفاده از پرایمر اختصاصی ژن cpa و cpe تعیین هویت شدند. یافته ها: از میان 140 نمونه مورد بررسی، 13 جدایه (3/9%) از نظر فنوتیپی به عنوان کلستریدیوم پرفرنژنس شناسایی شد که تمام آن ها از لحاظ ژن cpa نیز مثبت بودند. هر 13 جدایه شناسایی شده از لحاظ ژن cpe منفی بود. میزان آلودگی سبزیجات بسته بندی شده (8/12%) بیش از سبزیجات باز بود (7/5%). نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد که آلودگی در سبزیجات خشک با کلستریدیوم پرفرنژنس به خصوص در نوع بسته بندی وجود دارد و این آلودگی ممکن است در طی پروسه خشک کردن و بسته بندی اتفاق بیافتد.

زمینه و هدف: دیابت نوعی بیماری مزمن و یکی از شایع ترین بیماری های غدد درون ریز و یکی از بزرگ ترین مشکلات بهداشتی در تمام کشورها می باشد. هدف از این پژوهش تاثیر 12 هفته تمرین هوازی با مصرف لبنیات (شیر و ماست کم چرب) بر عوامل خطرزای قلبی-عروقی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 است. روش کار: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی بود که 48 نفر به طور تصادفی در چهار گروه 12 نفری شامل: (1) گروه مکمل (شیر و ماست کم چرب)، (2) تمرین هوازی، (3) مکمل+تمرین هوازی و (4) کنترل تقسیم شدند. گروه های تمرین، هفته ای سه جلسه60 دقیقه ای با شدت متوسط و گروه های مکمل، با مصرف 200 گرم ماست و 250 میلی لیتر شیر کم چرب هر روز، به مدت 12 هفته انجام گرفت. 48 ساعت پیش و بعد از آخرین جلسه اعمال مداخله، شاخص توده بدنی، نسبت دور کمر به لگن، فشار خون سیستولی و دیاستولی، قند پایه (گلوکز ناشتا، گلوکز 2ساعت بعد از غذا، HbA1c)، تری گلیسیرید و کلسترول تام، لیپوپروتئین کم چگال، لیپوپروتئین پرچگال اندازه گیری شد. داده های به دست آمده در نرم افزار SPSS20 در سطح معناداری کوچکتر از 5 صدم اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که 12 هفته تمرین هوازی و مصرف مکمل لبنیات بر فشارخون سیستولی و دیاستولی تاثیر معناداری نداشت. اما شاخص توده بدنی (001/0=p) و نسبت دور کمر به لگن (001/0=p)، قند خون (001/0=p)، (001/0=p) HbA1cو لیپوپروتئین پرچگال (001/0=p)، لیپوپروتئین کم چگال (012/0=p)، کلسترول تام (007/0=p) و تری گلیسرید (006/0=p) تاثیر معناداری داشت. نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش حاضر می توان برنامه تمرین هوازی منظم با شدت معین با رعایت احتیاط، به همراه مصرف مواد لبنی کم چرب را جهت کنترل و کاهش عوامل خطرزای قلبی-عروقی در بیماران دیابت نوع 2، که دارای جمعیتی رو به افزایش هستند، به مراکز سلامت جامعه توصیه کرد.

بافت غضروف به دلیل ماهیت خود که فاقد عروق خونی و اعصاب است، با یک چالش بالینی جهت ترمیم و بازسازی غضروف آسیب دیده روبرو می باشد. آسیب به غضروف و بافت های استئوکندرال می تواند به علت استئوآرتریت، ورزش، سرطان های تهاجمی، استرس های تکراری و التهاب بافت باشد که با توجه به ظرفیت محدود آن برای بازسازی و یا ترمیم، نیاز به سیستم های مناسب جایگزین است که بتواند عملکرد طبیعی بافت را از لحاظ فیزیکی، مکانیکی، بافت شناسی و بیولوژیکی دارا باشد. یکی از مهم ترین روش های جایگزین که به عنوان راه حلی کارا در این زمینه معرفی شده است، استراتژی مهندسی بافت می باشد. هدف اصلی مهندسی بافت و پزشکی بازساختی در حوزه ارتوپدی، توسعه جایگزین های زیستی به منظور بازسازی، حفظ و یا بهبود بافت آسیب دیده و عملکرد اندام غضروفی می باشد. عناصر اصلی در استراتژی مهندسی بافت متشکل از سلول های ترمیم کننده، فاکتورهای رشد، سیتوکین ها و داربست های مناسب می باشند. مواد زیستی مورد استفاده در مهندسی بافت به عنوان داربست به دو دسته کلی طبیعی و مصنوعی تقسیم بندی می شوند. یک داربست ایده آل، باید دارای خواص زیست سازگاری و مکانیکی مطلوب همراه با زیست تخریب پذیری مناسب بوده و بتواند همراه با تعاملات موثر بین سلولی، فرآیند غضروف سازی را نیز القا نماید. در دهه های اخیر، از فناوری نانو نیز به عنوان یک ابزار قدرتمند جهت کمک به مهندسی بافت غضروفی استفاده شده است. علم نانومواد روش های جدیدی برای بهبود و تقویت مهندسی بافت ارائه کرده است. هدف از این مقاله ارائه یک مروری دقیق از بازسازی و ترمیم بافت غضروف با استفاده از استراتژی های مهندسی بافت می باشدو ارزشیابی یادگیری دانشجویان پرستاری و همچنین در زمان پذیرش مسئولیت های حرفه ای افراد در علوم پزشکی استفاده شود.

زمینه و هدف: درمان بیماری پارکینسون برای پزشکان، بیماران و خانواده ها و برای جامعه هدفی مهم می باشد. در مطالعات تجربی برای درمان بیماری پارکینسون عموما از سلول های بنیادی استفاده شده است. سلول های بنیادی آندومتر انسانی نوعی از سلول های آماده و در دسترس هستند که برای تولید نورون های دوپامینرژیک استفاده می شوند. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثرات درمانی کاربرد داخل بینی سلول های بنیادی آندومتر بر موش های آزمایشگاهی مدل پارکینسون می باشد. روش کار: مطالعه ی انجام گرفته از نوع تجربی بوده است. در این تحقیق، از 28 سر موش نر با محدوده ی وزنی 30-25 گرم در 4 گروه استفاده شده است. در روزهای 30، 60، 90 و 120 پس از سلول درمانی، رفتار چرخشی موش ها مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین برای بررسی تمایز سلول های بنیادی به سلول های عصبی از رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی به وسیله ی آنتی بادی Nestin استفاده شد. یافته ها: نتایج حاکی از آن است که سلول های بنیادی اندومتر انسانی به کاربرده شده در داخل بینی توانستند باعث کاهش چرخش موش های پارکینسونی بشوند. به علاوه این سلول ها توانستند به سلول های عصبی تمایز پیدا کنند. نتیجه گیری: شواهد مطالعه حاضر نشان می دهد که سلول های بنیادی اندومتر انسانی با باز کردن یک راهکار درمانی برای بیماری پارکینسون می توانند علائم حرکتی آن را بهبود ببخشد.

زمینه و هدف: مطالعات ژنتیکی از PPARy به عنوان مولفه ژنتیکی موثر در بروز و شدت دیابت نوع 2 حمایت نموده اند. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر تمرینات مقاومتی بر بیان PPARy در بافت چربی زیرپوستی، مقاومت انسولین، گلوکز و سطوح انسولین سرم در موش های دیابتی نوع 2 انجام گرفت. روش کار: در این مطالعه تجربی-کاربردی 14 سر موش نر ویستار دیابتی شده 10 هفته ای توسط رژیم غذایی پرچرب + STZ به شیوه تصادفی به گروه های ورزش (7=n) و کنترل (7=n) تقسیم شدند. گروه ورزش 6 هفته تمرین مقاومتی را در قالب بالا رفتن از نردبان پله ای (5 روز در هفته) اجرا نموده و گروه کنترل در مداخله تمرینی شرکت ننمودند. بیان نسبی PPARy در بافت چربی زیرپوستی، گلوکز ناشتا و مقاومت انسولین در 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی در دو گروه اندازه گیری شد. از آزمون تی مستقل جهت مقایسه داده ها استفاده شد. تغییرات کمتر از پنج درصد معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: تمرینات مقاومتی به کاهش معنی دار گلوکز ناشتا (001/0>p) و مقاومت به انسولین (001/0>p) در مقایسه با گروه کنترل منجر شد. در مقایسه با گروه کنترل، بیان PPARy در پاسخ به تمرینات مقاومتی به میزان معنی داری افزایش یافت (013/0 = p). تفاوت معنی داری در سطوح انسولین سرم بین 2 گروه مشاهده نشد (184/0 = p). نتیجه گیری: بر پایه شواهد موجود، کاهش مقاومت انسولین و گلوکز ناشتا را می توان به افزایش بیان PPARy در بافت چربی زیرپوستی موش های چاق دیابتی در پاسخ به تمرینات مقاومتی نسبت داد.

زمینه و هدف: پرفشار خونی یکی از اصلی ترین عوامل خطرزا برای بیماری های قلبی-عرقی است که عمدتا با چاقی و بی تحرکی جسمانی مرتبط است. هدف از اجرای پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین ترکیبی بر سطوح آدروپین و VEGFR-2 در مردان چاق مبتلا به پرفشار خونی بود. روش کار: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی است. 24 مرد چاق دارای پرفشار خونی (فشار خون سیستولی بالاتر از 140 یا فشار خون دیاستولی بالاتر از 90 میلی متر جیوه) به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تمرین ترکیبی تقسیم بندی شدند. برنامه تمرین ترکیبی به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته اجرا شد. در هر جلسه تمرین ترکیبی، ابتدا تمرین مقاومتی دایره ای و بلافاصله بعد از آن، تمرین استقامتی اجرا گردید. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، نمونه های خونی جمع آوری و سطوح آدروپین و VEGFR-2 به روش الایزا اندازه گیری شد. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 24 و آزمون آنالیز کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: یافته های حاضر نشان داد که سطوح آدروپین (041/0=p) و VEGFR-2 (001/0>p) در گروه تمرین ترکیبی در مقایسه با گروه کنترل به صورت معناداری افزایش یافته است. کاهش فشار خون سیستولی (001/0>p) و بهبود نیمرخ لیپیدی (05/0>p) نیز در گروه تمرین ترکیبی نسبت به گروه کنترل مشاهده شد. نتیجه گیری اگرچه اطلاعات در رابطه با تاثیر تمرین ترکیبی بر پرفشار خونی محدود است، اما یافته های پژوهش حاضر نشان داد که اثرات مثبت تمرین ترکیبی در کنترل فشار خون افراد دارای پرفشار خونی تاحدودی ناشی از تنظیم افزایشی سطوح آدروپین و VEGFR-2 می باشد.

زمینه و هدف: آسیت به تجمع مایع در حفره صفاق اطلاق می شود. با توجه به علل متفاوت به وجود آورنده آسیت، اهمیت اطلاع از علل و ناشناخته بودن وضعیت آن در منطقه به بررسی علل مراجعه و سرانجام بیماران مبتلا به آسیت شکم مراجعه کننده به بخش اورژانس بیمارستان رسول اکرم و بیمارستان فیروزگر پرداختیم. روش کار: پژوهش حاضر، یک مطالعه توصیفی مبتنی بر اطلاعات پرونده های موجود در بایگانی بوده که بر روی بیماران دارای آسیت مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان های رسول اکرم و فیروزگر، در سال های 95-90 انجام شده است. تمام اطلاعات از قبیل اطلاعات دموگرافیک و اطلاعات از پرونده استخراج و طبقه بندی شد. سپس تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 21 انجام شد. یافته ها: تعداد کل بیمارانی که در نهایت وارد مطالعه شدند 427 نفر (245 مرد و 182 زن) بوده است. برای متغیر سن، مقدار کمینه برابر با 7 سال و بیشینه برابر 94 سال بوده است و میانگین 8/57 سال به دست آمده است. تفاوت معناداری بین دو جنس مشاهده نشد. درد شکم و افزایش قطر شکم به ترتیب با 8/36 و 8/20 درصد، شایع ترین شکایت در مراجعه افراد به اورژانس بوده اند. بر اساس مطالعه ما شایع ترین تشخیص در افراد مبتلا به آسیت مراجعه کننده به اورژانس (پریتونیت باکتریایی خود به خودی SBP) بوده است (7/31 درصد) و 1/25 درصد بیماران نیاز به ICU داشتند. نتیجه گیری: با توجه به مطالعه صورت گرفته توجه ویژه به علل آسیت و پیش آگاهی بیماران نقش به سزایی در تشخیص زودرس و پیش آگاهی بیماران دارد از مطالعه حاضر می توان نتیجه گرفت؛ SBP (پریتونیت باکتریایی خود به خودی) و بدخیمی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان فیروزگر و رسول اکرم شیوع بالایی دارد و با توجه به مرگ ومیر حدود 10% این بیماران با نگاه جدی تر به این بیماران توجه شود و با تشخیص زودتر و درمان زودتر بتوان پیش آگاهی این بیماران را بهبود بخشید.