عاطفه از اساسی ترین عوامل پیدایش یک اثر ادبی و شامل حالت هایی چون اندوه، شادی، امید و یأس، حیرت و تعجب، خشم و ترس، طرب و رغبت است که حادثه یا هر عمل دیگری را در ذهن هنرمند و ادیب ایجاد می کند و او می کوشد این حالات و تأثیرات ناشی از آن را چنان که خود احساس کرده به دیگران منتقل کند. در میان متون دینی، نهج البلاغه دارای خطبه هایی است که در حضور مردم و در مناسبت های مختلف ایراد شده است. در این میان خطبه هایی هستند که مخاطب با خواندن آن ها سرشار از اندوه و خشم می شود؛ به گونه ای که خود، آن حس را لمس می کند و این حس ناشی از هنرمندی خالق آن است. نتایج پژوهش حاضر که با روش توصیفی تحلیلی سامان یافته حاکی از آن است که عاطفه ی غضب در گزینش واژ گانی با نظم آهنگ متناسب، تأثیر به سزایی داشته و امام(ع) در برون داد این عاطفه از تصویر گری هماهنگ با آن بهره برده و با تکیه بر روش های مختلف باعث شده که مخاطب با شنیدن این خطبه ها دستخوش همان حس و عاطفه ی مورد نظر شود.