مجله علوم پزشکی فیض
سال:1399 | دوره:24 | شماره:5 |تعداد مقالات:13

سابقه و هدف: دیابت، اثرات مخربی بر هورمون های محور هیپوفیز-آدرنال و هورمون های تیروئیدی دارد. با توجه به اثرات آنتی اکسیدانی گیاه زعفران؛ این پژوهش با هدف بررسی اثرات کروسین بر هورمون های محور هیپوفیز-آدرنال و هورمون های تیروئیدی در موش های صحرایی دیابتی انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی که در دانشگاه پیام نور انجام شد، 28 سر موش صحرایی نر به 4 گروه شاهد، شاهد دیابتی، دیابتی تحت تیمار با کروسین (50 و 100 میلی گرم بر میلی لیتر، 25 روز تزریق درون صفاقی) تقسیم شدند. گروه های دیابتی با یک بار تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین دیابتی شدند. در روز 25 آزمایش، موش ها بی هوش شدند و خون گیری از قلب انجام شد و هورمون های محور هیپوفیز-آدرنال مانند کورتیزول، آلدسترون، آدرنوکورتیکوتروپین و هورمون های تیروئیدی TSH)، T3، (T4 ارزیابی شدند. نتایج توسط آزمون های آماری Kruskal Wallis و LSD تحلیل گردید. نتایج: کروسین با غلظت های 50 و 100 میلی گرم بر میلی لیتر منجر به افزایش معنی دار در میزان هورمون های کورتیزول، آلدسترون و آدرنوکورتیکوتروپین نسبت به موش های دیابتی شد. در بررسی میزان هورمون های تیروئیدی TSH)، T3، (T4 مشخص شد که دیابت، سبب کاهش معنی داری در میزان این هورمون ها می گردد. تجویز کروسین با غلظت 50 و 100 میلی گرم بر میلی لیتر به طور معنی داری سطح هورمون های تیروئیدی مذکور را نسبت به گروه شاهد دیابتی افزایش داد (0/05>P). در مقایسه بین دو غلظت کروسین، گروه تیمارشده با غلظت 100 میلی گرم بر میلی لیتر، افزایش معنی داری را در شاخص های مورد بررسی نسبت به گروه تحت تیمار با غلظت 50 میلی گرم بر میلی لیتر کروسین نشان داد. همچنین کروسین سبب کاهش معنی داری در میزان قند خون موش های دیابتی شد. نتیجه گیری: کروسین می تواند موجب افزایش سطح هورمون های محور هیپوفیز-آدرنال و هورمون های تیروئیدی در موش های صحرایی نر دیابتی شود.

سابقه و هدف: سرم ها ترکیب پیچیده ای از فاکتورهای رشد، پروتئین ها و. . . هستند که ممکن است بر بلوغ تخمک و لقاح تأثیر بگذارند. هدف از این مطالعه، بررسی اثر سرم های مختلف بر بلوغ تخمک و لقاح آزمایشگاهی موش نژاد NMRI است. مواد و روش ها: در این پژوهش آزمایشگاهی، بلوغ اووسیت های موش در محیط α-MEM با درصدهای 0 تا 20 از سرم های آلوژنیک و اتولوگ موشی، جنین گاوی (FBS) و آلبومین سرم گاوی (BSA)، پس از 14 تا 18 ساعت انکوباسیون، بررسی گردید. سپس اووسیت هایی که به مرحله MII رسیدند، با اسپرم ظرفیت یافته دارای درصدهای 0 تا 20 از سرم های مختلف لقاح داده شدند و میزان لقاح ارزیابی گردید. نتایج: میزان بلوغ آزمایشگاهی و لقاح، با افزودن سرم به محیط کشت در همه گروه ها به طور معنی داری افزایش یافت (0/05>P). در اووسیت های فاقد سلول های کومولوسی (Dos) در FBS 10 درصد (80 درصد) و اووسیت های دارای سلول های کومولوسی (COCs) در BSA 5 درصد (98 درصد) بیشترین میزان بلوغ مشاهده شد (0/001>P). همچنین اووسیت های DOs در BSA 5 درصد و اووسیت های COCs در گروه سرم آلوژنیک 15 درصد (به ترتیب 75 و 77 درصد)، بیشترین میزان لقاح را داشتند (0/001>P). نتیجه گیری: اگرچه BSA و FBS در مقایسه با سرم های آلوژنیک و اتولوگ موشی در فرآیند بلوغ تخمک نتایج بهتری داشتند، اما نتایج لقاح در تخمک های دارای کومولوس، بیانگر ظرفیت بالای سرم آلوژنیک در این فرآیند است. بنابراین، استفاده از سرم آلوژنیک می تواند جایگزین مناسب سرم های حیوانی، جهت انجام لقاح آزمایشگاهی باشد تا بخشی از چالش های درمان ناباروری کاهش یابد.

سابقه و هدف: فعالیت بدنی تأثیر مثبتی بر شاخص های آنژیوژنز و التهابی دارد، اما هنوز تأثیر آن بر افرادی که درصد چربی بیشتری در رژیم غذایی شان وجود دارد، مشخص نشده است. بنابراین هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر 8 هفته فعالیت تناوبی بر سطح سرمی فاکتورهای آنژیوژنز و شاخص التهابی پیش بینی کننده بیماری قلبی-عروقی در موش های دارای رژیم غذایی پرچرب است. مواد و روش ها: در این پژوهش تجربی، 30 سر موش نر 6 هفته ای در 3 گروه کنترل با تغذیه نرمال (10 سر موش)، گروه تغذیه پرچرب (10 سر موش) و گروه تغذیه پرچرب-فعالیت تناوبی (10 سر موش) قرار داده شدند. گروه سوم 5 روز در هفته به مدت 8 هفته به فعالیت بدنی تناوبی پرداختند. قبل از اوّلین جلسه فعالیت و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه فعالیت جهت بررسی NO، VEGF و CRP با استفاده از روش الایزا از موش ها خون گیری شد. سپس از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره برای تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج: نتایج این مطالعه نشان داد که 8 هفته فعالیت تناوبی، موجب افزایش معنی دار (0/0001=P) NO و (0/0001=P) VEGF موش های گروه تمرین-تغذیه پرچرب در مقایسه با گروه کنترل و تغذیه پرچرب می شود. اما سطح CRP موش های گروه تمرین-تغذیه پرچرب به طور معنی داری (0/0001=P) کمتر از گروه کنترل بود. نتیجه گیری: مطابق با یافته های تحقیق حاضر، هشت هفته تمرین تناوبی باعث افزایش برخی از شاخص های آنژیوژنز، نظیر NO و VEGF می شود که پیامد احتمالی آن، کاهش CRP به عنوان یک فاکتور خطرزای قلبی-عروقی است.

سابقه و هدف: سرطان پستان شایع ترین سرطان در میان زنان است. مطالعات نشان داده اند که تغییر در بیان miRNAها نقش حیاتی در وقوع، پیشرفت و متاستاز تومور دارد. miRNAها به عنوان بیومارکر و همچنین یک عامل درمانی مورد توجه قرار گرفته اند؛ بر همین اساس ژن درمانی با miRNA به عنوان یکی از راه های درمان سرطان به حساب می آید. گزارش شده است که miR-4516، نقشی را در بیماری ها و بدخیمی های مختلف بازی می کند. با این وجود، سطح بیانی و عملکرد بیولوژیکی miR-4516 در سرطان پستان به صورت بسیار ضعیف مشخص شده است. هدف این مطالعه، بررسی سطح بیان و اثر miR-4516 روی تکثیر و مهاجرت سلولی در سرطان پستان است. مواد و روش ها: بافت های توموری و غیرتوموری مجاور از 40 بیمار دارای سرطان پستان جمع آوری شدند. سطح بیانی miR-4516در رده های سلولی سرطان پستان و بافت های توموری توسط real-time PCR اندازه گیری شد. توالی پیش ساز miR-4516 در وکتور pEGFPN1 کلون شد. سپس سلول های سرطانی MCF7 کشت داده شدند و وکتور حاوی pre-miR-4516 و وکتور کنترل به سلول ها ترانسفکت شدند. بعد از ترانسفکشن، سطح miR-4516 به وسیله QPCR تأیید شد. تکثیر و مهاجرت سلولی به ترتیب توسط روش MTT و تست خراش مطالعه شدند. نتایج: میزان بیان miR-4516 در بافت های توموری و رده های سلولی کاهش معنی داری نشان داد. کاهش بیان miR-4516 با درجه بالای تومور، ارتباط مستقیم دارد. miR-4516 سبب مهار تکثیر سلولی می شود، اما بر روی مهاجرت سلولی تأثیری ندارد. نتیجه گیری: miR-4516 ممکن است به عنوان مهارکننده تومور عمل کند و تکثیر سلولی را مهار نماید و درنتیجه می تواند به عنوان یک هدف درمانی برای سرطان پستان مدنظر باشد.

سابقه و هدف: آنتی ژن های اختصاصی اسپرم (SPAG)، نقش مهمی در بروز سرطان های مختلف، مانند سرطان سینه، ریه، کبد و مثانه دارند. همچنین SPAGها اهمیت بالایی در عملکردهای اسپرم، همچون تحرک دارند. با این حال به نظر می رسد انجماد اسپرم به عنوان یکی از روش های کمک باروری می تواند بر بیان این ژن ها تأثیرگذار باشد. هدف مطالعه حاضر، ارزیابی اثر انجماد، بر بیان SPAGهای 5 و 9 اسپرم انسانی می باشد. مواد و روش ها: در مطالعه تجربی حاضر، 12 نمونه نرمال از نظر پارامترهای طبیعی اسپرم، از منی مردان مراجعه کننده به پژوهشگاه رویان جمع آوری گردید و با روش سانتریفیوژ گرادیان، غلظت اسپرم های دارای تحرک مؤثر بالا جداسازی شد. نمونه ها به دو گروه غیرانجمادی (گروه کنترل) و گروه انجمادی تقسیم شدند. پس از انجماد به روش سریع و نگهداری برای سه روز در تانک نیتروژن، نمونه ها زیر شیر آب سرد ذوب شدند و به مدت دو ساعت در انکوباتور دارای CO2 قرار گرفتند. استخراج RNA در هر دو گروه با استفاده از ترایزول صورت گرفت و ارزیابی ژن های SPAG9 و SPAG5 با روش Real-time PCR انجام شد. نتایج: براساس تجزیه و تحلیل آماری، بیان SPAG5 در گروه انجمادی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشت (05/0P≤ )؛ در مقابل تفاوت معنی داری در بیان ژن SPAG9 بین گروه کنترل و انجمادی مشاهده نشد. نتیجه گیری: با در نظر گرفتن شوک حاصل از سرما در آینده سلول، کاهش بیان معنی دار SPAG5 در گروه انجمادی می تواند بیانگر بروز اثرات احتمالی آن در جنین حاصل باشد.

سابقه و هدف: گرایش عمومی جامعه به استفاده از داروهای گیاهی به دلیل اثبات اثرات مخرب داروهای شیمیایی و ایجاد آلودگی های زیست محیطی آن ها، روبه افزایش است. هدف از این تحقیق، بررسی خواص ضدباکتریایی عصاره گیاه علف هیضه بر روی برخی از باکتری های گرم مثبت و منفی است. مواد و روش ها: در این مطالعه همه اندام های علف هیضه در تابستان 1395 پس از جمع آوری در سایه خشک گردید. برای به دست آوردن بهترین روش عصاره گیری، اثر ضدباکتریایی گیاه بر روی باکتری های استافیلوکوکوس اورئوس، سودموناس ائروژینوزا، اشرشیا کلی و باسیلوس سرئوس اندازه گیری شد. در ادامه 15 میلی لیتر محیط مولر هینتون آگار با غلظت های 625/0-25/1-5/2-5-10 و 20 میلی گرم بر میلی لیتر از عصاره ها مخلوط شد و به آن CFU/ml104 باکتری موردنظر تلقیح گردید و بعد از کشت، کلنی های رشدیافته شمارش شد. جهت تعیین MIC و MBC حجم های یکسان شامل CFU/ml105 به محیط مولر هینتون براث حاوی غلظت های مختلف از عصاره های علف هیضه تلقیح گردید. محیط های کشت در دمای 37 درجه سانتی گراد به مدت 24 ساعت انکوبه شدند. نتایج: غلظت 20 میلی گرم بر میلی لیتر، بیشترین اثر بازدارنده را بر روی باکتری های استافیلوکوکوس اورئوس، سودموناس ائروژینوزا، اشرشیا کلی و باسیلوس سرئوس داشت که به ترتیب برای باکتری های ذکرشده 90، 68، 75 و 90 درصد حذف انجام شد. MIC و MBC باکتری های استافیلوکوکوس اورئوس، سودموناس ائروژینوزا، اشرشیا کلی و باسیلوس سرئوس 25 و 50، 50 و 70، 50 و 80، 30 و 50 میلی گرم بر میلی لیتر به دست آمد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که عصاره گیاه علف هیضه دارای اثرات ضدباکتریایی بر روی برخی از باکتری های گرم مثبت و منفی است.

سابقه و هدف: ماکروجلبک ها دارای دامنه وسیعی از ترکیبات هستند که به علت دارابودن منبع غنی از ترکیبات پایدار و جدید، عنوان گیاه دارویی قرن 21 را به خود اختصاص داده اند. در این مطالعه، ترکیبات فنولی و فلاونوئیدی و همچنین فعالیت آنتی اکسیدانی و آنتی باکتریایی عصاره های قطبی تا غیرقطبی ماکروجلبک های Sargassum boveanum، Fucus trinodis، Galaxaura rugosa، Laurencia denderoidea جمع آوری شده از آب های خلیج فارس بررسی شد. مواد و روش ها: میزان فنول و فلاونوئید گونه ها به ترتیب براساس روش فولین-سیکالتو و کلرید آلومینیوم سنجیده شد. فعالیت های آنتی اکسیدانی عصاره ها به دو روش آنتی اکسیدانی کل (TAC) و قدرت احیاکنندگی Fe3+ و فعالیت آنتی باکتریایی آن ها بر دو سویه باکتری گرم مثبت و دو سویه باکتری گرم منفی براساس روش انتشار دیسک انجام شد. نتایج: گونه F. trinodis بیشترین محتوای فنولی gGA/100gDW. ) 38/1) و فلاونوئیدی ( gQE/100gDW. 0/798) و گونه G. rugosa کمترین محتوای فنول (gGA/100gDW. 0/240) و فلاونوئید (gQE/100gDW. 0/094) را نشان دادند. عصاره کلروفرمی گونه F. trinodis (ugASA/mg 2/98) و عصاره کلروفرمی S. boveanum (nm2/48)، به ترتیب بالاترین ظرفیت آنتی اکسیدانی کل و قدرت احیاکنندگی را نشان دادند. نمونه های دارای بیشترین ترکیبات فنولی و فلاونوئیدی، بالاترین فعالیت آنتی اکسیدانی را نشان دادند. هر سه عصاره حاصل از دو گونه S. boveanum و F. trinodis بر هر چهار سویه باکتری، به خصوص دو سویه گرم منفی بررسی شده اثر بازدارندگی قابل توجهی را نشان دادند. نتیجه گیری: گونه های ماکروجلبکی بررسی شده با نشان دادن ترکیبات فنولی و فعالیت های زیستی قابل توجه، می توانند زمینه کاربرد خوبی در پزشکی و صنایع داروسازی داشته باشند.

سابقه و هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر ذهن آگاهی و درمان راه حل محور کوتاه مدت بر تاب آوری و شادکامی بیماران مبتلا به MS بود. مواد و روش ها: روش این پژوهش، کارآزمایی بالینی تصادفی شده با طرح پیش آزمون-پس آزمون و دوره پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را زنان مبتلا به MS شهر تبریز تشکیل دادند که در سال 1398 عضو انجمن MS بودند. 30 نفر با استفاده از نمونه گیری هدفمند، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. گروه های آزمایشی، درمان را به ترتیب در 8 جلسه (درمان مبتنی بر ذهن آگاهی) و 6 جلسه (درمان راه حل محور کوتاه مدت) 5/1 ساعته دریافت کردند. نتایج: میانگین و انحراف معیار تاب آوری و شادکامی گروه درمان مبتنی بر ذهن آگاهی در پیش آزمون به ترتیب (44/3± 70/44 و 19/3± 30/35)، گروه درمان راه حل محور کوتاه مدت (87/2± 50/45 و 65/3± 00/36) و گروه کنترل (75/2± 40/45 و 57/2± 20/37) بود. درمان های مبتنی بر ذهن آگاهی (12/3± 00/52 و 54/2± 80/43) و راه حل محور کوتاه مدت (90/2± 00/54 و 01/5± 50/42) در مقایسه با گروه کنترل (27/2± 60/44 و 24/3± 90/36)، تاب آوری (0/001>P) و شادکامی بیماران را در پس آزمون افزایش دادند (0/001>P). در مرحله پیگیری، اثر درمان مبتنی بر ذهن آگاهی (16/3± 00/52 و 58/2± 00/44) و درمان راه حل محور کوتاه مدت (66/2± 70/53 و 94/4± 60/42) بر تاب آوری و شادکامی (27/2± 60/44 و 83/4± 70/36) ماندگار بود (0/001>P؛ 0/001>P). تأثیر درمان مبتنی بر ذهن آگاهی و درمان راه حل محور کوتاه مدت بر تاب آوری و شادکامی در مراحل پس آزمون و پیگیری یکسان بود (0/05

سابقه و هدف: فعالیت های ورزشی مختلف، بر روی هورمون های بدن تأثیرگذار است. هدف از این تحقیق، بررسی مقایسه اثر تمرینات با محدودیت جریان خون (BFR) و تمرینات مقاومتی با شدت متوسط بر میزان کورتیزول بزاقی و آلفاآمیلاز بزاقی در زنان بدن ساز مبتدی بود. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده، 28 زن بدن ساز مبتدی 20 تا 35 سال به طور تصادفی به دو گروه 14نفره تقسیم شدند. مدت تمرین 90 دقیقه، هفته ای 3 روز، به مدت سه هفته بود. گروه اوّل تمرینات کاتسو با شدت 30-25 درصد یک تکرار بیشینه همراه با محدودیت جریان خون (14=n) و گروه دوم تمرینات مقاومتی با شدت متوسط 75-70 درصد یک تکرار بیشینه (14=n) انجام دادند. میزان کورتیزول بزاقی و آلفاآمیلاز بزاقی قبل و بعد از تمرینات، مورد بررسی قرار گرفت. نتایج توسط نرم افزار SPSS نسخه 22 در سطح معنی داری 05/0 تجزیه و تحلیل شد. نتایج: کورتیزول بزاقی تنها در گروه تمرینات مقاومتی در مقایسه با تمرینات محدودیت جریان خون، افزایش معنی دار داشت (0/001=P). با این حال، هر دو شیوه تمرین بر آلفاآمیلاز بزاقی تأثیر معنی داری نداشتند (0/05

سابقه و هدف: روش های درمان ناباروری، علی رغم داشتن نتایج موفقیت آمیز در درمان ناباروری، با پیامدهای روان شناختی و سطح بالای استرس در زنان نابارور همراه می باشند. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی بسته توانمندسازی روان شناختی و رفتاردرمانی دیالکتیک بر استرس ناباروری زنان نابارور در مرحله قبل از درمان لقاح آزمایشگاهی IVF انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با پیگیری 45روزه و سه گروهی بود. نمونه پژوهش شامل 45 نفر از زنان نابارور متقاضی درمان IVF مراجعه کننده به مراکز ناباروری شهر اصفهان بودند که به صورت دردسترس و مبتنی بر ملاک های ورود انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل (هر گروه 15 نفر) تقسیم شدند. گروه های آزمایش، تحت درمان توانمندسازی روان شناختی و رفتاردرمانی دیالکتیک قرار گرفتند. برای سنجش متغیر وابسته استرس ناباروری از پرسشنامه استرس ناباروری نیوتن EPI)) در سه مرحله پژوهش و در سه گروه استفاده شد. داده های حاصل از اجرای پژوهش با استفاده از تحلیل واریانس و با اندازه گیری مکرر و از طریق نرم افزار SPSS ویرایش 24 تحلیل شدند. نتایج: نتایج نشان داد که فقط درمان توانمندسازی روان شناختی بر کاهش استرس ناباروری تأثیر معنی دار داشت (0/001

سابقه و هدف: زندگی ماشینی، فعالیت را از جسم بشر دور و چاقی را جایگزین آن کرده است. هدف این مطالعه، بررسی اثر هشت هفته تمرین ترکیبی و مصرف کورکومین بر سطوح سرمی اینترلوکین-12 و شاخص های آنتروپرومتریکی زنان چاق غیرفعال بود. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، 48 زن چاق با دامنه سنی30-20 سال به صورت هدفمند انتخاب شدند و در چهار گروه 12نفره: کنترل، کورکومین، تمرین و تمرین + کورکومین قرار گرفتند. آزمودنی ها هشت هفته به انجام تمرینات ترکیبی (تمرین هوازی با شدت 60 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب و تمرین مقاومتی با شدت 55 تا 75 درصد یک تکرار بیشینه) و مصرف روزانه 80 میلی گرمی کورکومین پرداختند. نمونه گیری خونی، قبل از شروع تمرین و بعد از آخرین جلسه تمرین انجام گرفت. سطح اینترلوکین-12 به روش الایزا و با استفاده از کیت اندازه گیری شد. داده ها با آزمون تی وابسته و تحلیل واریانس یک طرفه و سطح معنی داری کمتر از 05/0 در نرم افزار SPSS-22 تحلیل شدند. نتایج: در سطوح سرمی اینترلوکین-12 و شاخص توده بدنی گروه های تمرین، تمرین + کورکومین و مصرف کورکومین، نسبت به پیش آزمون تفاوت معنی داری مشاهده شد (05/0>P درون گروهی). اختلاف پیش و پس آزمون گروه ها در سطوح سرمی اینترلوکین-12 و شاخص توده بدنی در بین گروه های پژوهش تفاوت معنی داری را نشان داد (05/0>P بین گروهی). نتیجه گیری: هشت هفته تمرین ترکیبی و مصرف کورکومین، تغییر معنی داری را در سطوح سرمی اینترلوکین-12 ایجاد می کند. فعالیت بدنی سبب کاهش وزن و درنتیجه کاهش شاخص توده بدنی افراد می شود، ولی کورکومین به تنهایی تغییری در شاخص های آنتروپرومتریکی افراد ایجاد نمی کند.

سابقه و هدف: فاکتورهای التهابی به عنوان مکانیسم مهمی در بروز دیابت نوع دو و بیماری های قلبی-عروقی شناخته شده اند؛ از این رو هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرین هوازی و مصرف مکمل اسپیرولینا بر سطح رزیستین و CRP در زنان مبتلا به دیابت نوع دو دارای اضافه وزن بود. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 40 نفر از زنان دیابتی نوع دو و دارای اضافه وزن با میانگین شاخص توده بدن 3/33± 29/7، به صورت تصادفی ساده در گروه های تمرین هوازی + اسپیرولینا، هوازی + دارونما، اسپیرولینا و دارونما قرار گرفتند. برنامه تمرین هوازی شامل شش هفته تمرین با شدت 60 الی 72 درصد ضربان قلب بیشینه انجام گرفت. گروه های دریافت کننده مکمل، روزانه سه کپسول 500 میلی گرمی اسپیرولینا دریافت کردند. نمونه های خونی در مرحله پیش آزمون و پس آزمون جمع آوری شدند. تحلیل داده ها به وسیله آزمون آنالیز واریانس یک طرفه (ANOVA) و آزمون تی وابسته با استفاده از نرم افزار SPSS صورت گرفت. نتایج: سطوح سرمی رزیستین در گروه اسپیرولینا و سطوح سرمی CRP در گروه هوازی-اسپیرولینا و گروه هوازی از مرحله پیش آزمون به پس آزمون کاهش معنی داری نشان دادند. همچنین تفاوت معنی داری در سطوح CRP بین هر سه گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد (0/05 ≤ P). نتیجه گیری: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که ترکیب تمرین هوازی و مکمل اسپیرولینا می تواند اثر مثبتی بر روی فاکتورهای التهابی قلبی-عروقی زنان مبتلا به دیابت نوع دو داشته باشد و با توجه به تأثیرات ضدالتهابی می تواند خطر ابتلا به بیماری های قلبی را کاهش دهد.

سابقه و هدف: اضطراب امتحان، به عنوان پدیده ای رایج در بین دانش آموزان، با عوامل بسیاری همبستگی دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه ای کمال گرایی و اهمال کاری تحصیلی در دانش آموزان دارای اضطراب امتحان بالا و پایین انجام گرفت. مواد و روش ها: اعضای نمونه را 362 دانش آموز دختر و پسر دوره دوم متوسطه شهر کاشان تشکیل می دادند که به روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای انتخاب شدند. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه اهمال کاری تحصیلی، پرسشنامه کمال گرایی چندبعدی و پرسشنامه اضطراب امتحان استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون t تحلیل شدند. نتایج: نتایج نشان داد در کمال گرایی و اهمال کاری تحصیلی، بین دانش آموزان دارای اضطراب امتحان بالا و پایین تفاوت معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری: دانش آموزان دارای اضطراب امتحان بالا نسبت به دانش آموزان دارای اضطراب امتحان پایین، کمال گراتر بودند و کمال گرایی مثبت کمتر و کمال گرایی منفی بیشتری داشتند. همچنین این دانش آموزان در امور تحصیلی خود، اهمال کاری بیشتری را نشان دادند. این یافته ها در محیط های آموزشی دارای تلویحات کاربردی می باشند و می توانند در موفقیت تحصیلی دانش آموزان نقش داشته باشند.