تولیدات دامی
سال:1398 | دوره:21 | شماره:4 |تعداد مقالات:14

هدف پژوهش حاضر، بررسی صحت ارزش های اصلاحی ژنومی (GEBV) بدست آمده برای دو صفت اقتصادی مهم تولید شیر و امتیاز سلول های بدنی با استفاده از SNPها و بلوک های هاپلوتایپی مبتنی بر LD به کمک دو روش آماری GBULP و بیز B بود. اطلاعات ژنوتیپی مربوط به 1654راس گاو نر که با استفاده از تراشه هایی با تراکم های مختلف تعیین ژنوتیپ شده بودند مورد استفاده قرار گرفت. صحت ارزش های اصلاحی بدست آمده هنگام استفاده از SNPها حاکی از برتری بیز B نسبت به GBLUP بود، به طوری که برای صفت تولید شیر و امتیاز سلول های بدنی صحت ارزیابی ها با استفاده از GBLUP به ترتیب برابر 54/3 و 43/7 درصد و برای روش بیز Bبه ترتیب برابر 57/7 و 44/2 درصد بود. برای صفت تولید شیر، صحت پیش بینی های حاصل با استفاده از بلوک های هاپلوتایپی در هر دو روش آماری، بالاتر از صحت حاصل هنگام استفاده از SNPها بود در حالی که برای صفت امتیاز سلول های بدنی، این افزایش صحت، زمانی که از روش آماری GBLUP استفاده شد مشهود بود ولی هنگام استفاده از روش بیز B این برتری تنها زمانی بدست آمد که مقدار آماره 2r مورد استفاده برای تشکیل بلوک ها بالاتر از 0/2 بود. نتایج نشان داد که سطح بهینه آماره2r برای تشکیل بلوک های هاپلوتایپی بستگی به نوع صفت و وراثت پذیری آن دارد ولی در مجموع، استفاده از آماره2r بیشتر از0/2جهت تشکیل بلوک های هاپلوتایپی، می تواند منجر به افزایش صحت ارزش های اصلاحی ژنومی در هر دو صفت در مقایسه با استفاده از SNPها شود.

این پژوهش به منظور بررسی اثر گیاه خارخاسک بر نسبت جنسیت اسپرم قوچ عربی خوزستان با تکنیک qPCR Real-time با استفاده از 18 راس قوچ عربی خوزستان با سه تیمار انجام شد. ژنهای SRY و PLP به ترتیب برای جداسازی قطعات خاصی از توالی های کروموزوم Y-و X-تکثیر شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1-گروه شاهد 2-جیره حاوی 15 گرم بر کیلوگرم گیاه خارخاسک 3-جیره حاوی30 گرم بر کیلوگرم گیاه خارخاسک در جیره بود. از تمامی قوچ ها در ماه دهم اسپرم گیری و در ماه هشتم و دهم خونگیری انجام شد. نتایج نشان داد، که با افزایش سطح خارخاسک میزان بیان ژن SRY روند افزایشی داشت و حیواناتی که جیره حاوی 30 گرم در کیلوگرم گیاه خارخاسک را دریافت کردند بالاترین میزان افزایش بیان ژن SRY را داشتند و همچنین با افزایش سطح خارخاسک میزان بیان ژن PLP دارای روند کاهشی بود (0/004=p-value). همبستگی بین ژن SRY و غلظت تستوسترون در سن هشت و 10 ماهگی به ترتیب برابر0/65 و 0/59، و برای ژن PLP و غلظت تستوسترون به ترتیب برابر با 0/61-و 0/66-بود (0/006=p-value). براساس یافته های حاصل از این تحقیق مشخص شد که گیاه خارخاسک با افزایش آندروژن ها سبب افزایش نسبت ژن SRY و اسپرم های حاوی کروموزوم Y و به عبارتی افزایش نسبت جنسیت به سمت ژن نرزایی در قوچ های عربی خوزستان می شود.

هدف از انجام این پژوهش، مقایسه الگوی رشد در جوجه های گوشتی، مرغ بومی و کبوترهای پرواری پرورش یافته در شرایط کشور ایران بود. در این پژوهش، از داده های وزنی مخلوط پرندگان نر و ماده جوجه گوشتی سویه تجاری راس 308 (326000 قطعه)، مرغان بومی (224000 قطعه) و کبوترهای پرواری (کبوترهای ایرانی 4000 قطعه) استفاده شد. پرندگان به صورت آزاد تغذیه و در فواصل متناوب با توجه به سن، وزن کشی شدند. دقت تناسب منحنی در تمام گونه ها (R2 کبوتر= 0/996، R2 مرغ بومی= 0/970و R2 جوجه گوشتی=0/996) بالا بود. نسبت y+/A (وزن در نقطه عطف تقسیم بر وزن بالغ)، که شکل منحنی رشد را تعیین می کند، در جوجه های گوشتی، مرغان بومی و کبوترهای پرواری به ترتیب ( 0/358، 0/379 و 0/352) بود. سن در نقطه عطف (t+)، در جوجه گوشتی 36/6 روز، مرغ بومی 44/9 روز و کبوتر پرواری 10/3 روز مشاهده شد. موقعیت نقطه عطف از لحاظ سن، نشان دهنده رشد سریع در کبوترها و جوجه های گوشتی بود. پارامترهای t+ و y+ با شاخص بلوغ k در تمام پرندگان به طور مثبت ارتباط داشتند. نتایج این مطالعه، فرصتی را برای شناخت و توسعه استراتژی های پرورش طیور بومی فراهم می کند. تغییر شیوه های مدیریتی یا آرایش ژنتیکی مرغ محلی و کبوتر، تأثیر مثبتی بر رشد و بهره وری، و حفظ منابع بومی-ژنتیکی آنها خواهد داشت.

هدف از تحقیق حاضر استفاده از شاخص های مربوط به صفات بیومتریک در شناسایی تفاوت بین اسب های نژاد ترکمن و تروبرد بود. ابعاد مختلف بدن 23 نریان و 23 مادیان از نژاد تروبرد و 26 نریان و 33 مادیان از نژاد ترکمن دو، سه و چهار ساله برای محاسبه 12 شاخص اندازه گیری شد. داده های جمع آوری شده با آزمایش فاکتوریل 3×2×2 در قالب طرح کاملا تصادفی و نرم افزار R مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. فاکتورهای مورد بررسی شامل نژاد (ترکمن و تروبرد)، جنس (مادیان و نریان) و سن (دو، سه و چهار ساله) بودند. این پژوهش نشان داد که شاخص های ارتفاع جدوگاه به طول بدن (0/05>P)، دور متاکارپوس به طول متاکارپوس (0/01>P) و دور متاتارتوس به طول متاتارتوس (0/01>P) در نژاد تروبرد بیشتر از ترکمن بود و شاخص عرض گردن در ناحیه سر به ارتفاع جدوگاه (0/05>P) در نژاد ترکمن بیشتر بود. سن بر روی شاخص ارتفاع جدوگاه (0/05>P) و دور متاتارتوس (0/01>P) و جنس بر روی شاخص دور متاکارپوس (0/01>P) تاثیر معنی دار داشت. با توجه به تاثیر معنی دار نژاد بر برخی از شاخص های مربوط به صفات بیومتریک، می توان از آن شاخص ها با در نظر گرفتن سن و جنس در شناسایی نژاد اسب ها استفاده نمود.

مطالعه حاضر به منظور تعیین ترکیب شیمیایی خوشاریزه (گونه sibthorpiana) و پولیکاریا (گونه dysenterica)، و تأثیر گنجاندن گیاهان مذکور در جیره بر فراسنجه های تخمیر شکمبه و قابلیت هضم با روش برون تنی انجام شد. ترکیب شیمیایی گیاهان مورد مطالعه با روش های استاندارد اندازه گیری، و سطوح مختلف هر گیاه در جیره گنجانده شد. آزمون تولید گاز برون تنی با هفت تیمار (جیره شاهد، جیره های حاوی 15، 30 یا 45 درصد خوشاریزه، و جیره های حاوی 15، 30 یا 45 درصد پولیکاریا) و سه تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که میزان پروتئین خام و قابلیت هضم ماده آلی خوشاریزه (به ترتیب 10/4 و 61/8 درصد) بیشتر از پولیکاریا (به ترتیب 7/85و 52/5 درصد) بود (0/05>P). گنجاندن خوشاریزه در جیره، قابلیت هضم ماده آلی و انرژی قابل سوخت و ساز را افزایش داد، در صورتی که مصرف پولیکاریا فراسنجه های مذکور را کاهش داد (0/05>P). غلظت آمونیاک شکمبه ای با مصرف خوشاریزه در جیره کاهش یافت (0/05>P)، اما تحت تأثیر پولیکاریا قرار نگرفت. گنجاندن خوشاریزه و پولیکاریا در جیره، جمعیت پروتوزوا و تولید متان را کاهش داد (0/05>P). ظرفیت آنتی اکسیدانی شیرابه شکمبه با وارد نمودن خوشاریزه و پولیکاریا در جیره افزایش یافت (0/05>P). بر اساس نتایج حاصل، استفاده از خوشاریزه تا 45 درصد، و پولیکاریا تا 30 درصد ماده خشک در جیره نشخوارکنندگان قابل توصیه است. به هر حال، در زمان تغذیه پولیکاریا در دام های پر تولید، نسبت علوفه به کنسانتره باید کاهش داده شود. از سوی دیگر، مصرف خوشاریزه و پولیکاریا موجب بهبود ظرفیت آنتی اکسیدانی شکمبه و کاهش آزادسازی متان به محیط زیست می شود.

این پژوهش با هدف تعیین اثر استفاده از برگ پنج انگشت به عنوان جایگزین یونجه در جیره بزغاله های نر پرواری بر عملکرد، تخمیر شکمبه ای، قابلیت هضم مواد مغذی و بعضی فراسنجه های خونی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1-جیره شاهد (فاقد برگ پنج انگشت) و 2-جایگزینی 60 درصد (معادل 18 درصد کل جیره) برگ پنج انگشت با یونجه در جیره شاهد بود. در این آزمایش از 16 رأس بزغاله نر با میانگین وزن 2± 18 کیلوگرم و سن 4/5 ماه در قالب طرح کاملا تصادفی با دو تیمار و هشت تکرار به مدت 60 روز استفاده شد. مصرف خوراک، تغییرات وزن در هر 15 روز و ضریب تبدیل خوراک اندازه گیری و محاسبه شدند. ماده خشک مصرفی، قابلیت هضم مواد مغذی، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی کل دوره تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. غلظت کلسترول (p=0/07) و نیتروژن اوره ای خون (p=0/08) دا م های تغذیه شده با جیره حاوی برگ پنج انگشت در مقایسه با گروه شاهد تمایل به کاهش و غلظت گلوکز (p=0/08) تمایل به افزایش داشت. غلظت نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه و pH در تیمار حاوی برگ پنج انگشت کاهش معنی دار داشت (0/05>P). بنابراین، از برگ گیاه پنج انگشت می توان تا 18 درصد در تغذیه بزغاله های پرواری به عنوان جایگزین مناسبی برای 60 درصد از علوفه یونجه بدون اثر منفی بر قابلیت هضم و عملکرد آنها استفاده کرد.

هدف از این آزمایش، بررسی ظرفیت بافری چند مخلوط بافری و تأثیر آن ها بر فراسنجه های تخمیر و هضم شکمبه ای در شرایط برون تنی بود. به همین منظور پنج مخلوط بافری شامل: 1) ترکیب حاوی 15 درصد بیکربنات سدیم + 15 درصد اکسید منیزیم + 35 درصد کربنات منیزیم + 35 درصد بنتونیت سدیم؛ 2) ترکیب حاوی 35 درصد بیکربنات سدیم + 35 درصد اکسیدمنیزیم + 15 درصد کربنات منیزیم + 15 درصد بنتونیت سدیم؛ 3) ترکیب حاوی 20 درصد بیکربنات سدیم + 40 درصد اکسیدمنیزیم + 20 درصد کربنات منیزیم + 20 درصد بنتونیت سدیم؛ 4) ترکیب حاوی 40 درصد بیکربنات سدیم + 20 درصد اکسیدمنیزیم + 20 درصد کربنات منیزیم + 20 درصد بنتونیت سدیم؛ و 5) ترکیب حاوی 16 درصد کربنات سدیم + 35 درصد اکسیدمنیزیم + 22 درصد کربنات منیزیم + 5 درصد بنتونیت سدیم و 22 درصد پتاسیم فسفات منوبازیک، تهیه شد. ظرفیت بافری و شاخص ارزش بافری اندازه گیری شد. سپس تأثیر مخلوط های بافری بر پتانسیل تولید گاز، pH، غلظت نیتروژن آمونیاکی و ماده خشک ناپدید شده در شرایط آزمایشگاهی (IVDMD) بررسی گردید. مقدار ظرفیت و شاخص ارزش بافری ترکیب 2 بیشتر از سایر ترکیبات بافری بود (0/05>P). ترکیب بافری 4 سبب افزایش تولید گاز شد (0/05>P). مقدار IVDMD در بین ترکیبات بافری یکسان بود و تنها ترکیب بافری 4 و 1 با یکدیگر اختلاف داشتند (0/05>P). استفاده از ترکیب بافری 2 سبب افزایش pH محیط کشت شد (0/05>P). در کل نتایج این آزمایش نشان داد که استفاده از ترکیب بافری 2 می تواند نقش مؤثری در جلوگیری از افت pH و به تبع آن کاهش اسیدوز داشته باشد.

این پژوهش به منظور برآورد نیاز بلدرچین ژاپنی (Coturnix coturnix japonica) از هفت تا 21 روزگی به اسید آمینه متیونین با استفاده از رگرسیون خط شکسته خطی و خط شکسته درجه دو تحت شرایط محیطی تنش مزمن گرمایی انجام شد. به همین منظور از تعداد 480 قطعه بلدرچین در قالب طرح کاملاً تصادفی با شش تیمار (جیره های حاوی سطوح 0/40، 0/45، 0/50، 0/55، 0/60 و 0/65 درصد متیونین) و چهار تکرار استفاده شد. جیره پایه براساس ذرت-کنجاله سویا بصورت آردی تهیه شد و برای تهیه جیره های آزمایشی مکمل دی ال-متیونین جایگزین نشاسته در جیره پایه شد. جوجه ها تا سن هفت روزگی با جیره یکسانی پرورش و پس از وزن کشی، به صورت تصادفی بین تیمارها توزیع شدند. پرندگان از 8 روزگی روزانه 6 ساعت (دمای 0/8± 37 درجه سلسیوس از ساعت 10 صبح تا 4 عصر) در معرض تنش مزمن گرمایی قرار گرفتند. میزان نیاز متیونین برای افزایش وزن، ضریب تبدیل خوراک و تولید ماهیچه سینه براساس رگرسیون خط شکسته خطی، به ترتیب 0/55، 0/57 و 0/60 درصد جیره و براساس رگرسیون خط شکسته درجه دو به ترتیب 0/58، 0/59 و 0/62 درصد جیره برآورد شد. براساس یافته های این تحقیق، جهت دستیابی به عملکرد بهینه بلدرچین های ژاپنی تحت شرایط استرس گرمایی مزمن، به نظر می رسد میزان نیاز به متیونین بالاتر از توصیه های رایج است.

اثر سطوح مختلف عصاره هیدروالکلی موسیر در مقایسه با آنتی بیوتیک فلاووفسفولیپول، بر عملکرد رشد، خصوصیات لاشه، کیفیت گوشت و پاسخ ایمنی با استفاده از 200 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308، با پنج تیمار، چهار تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار، در قالب طرح کاملاً تصادفی بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل: جیره پایه بدون افزودنی (تیمارشاهد)، جیره پایه حاوی عصاره هیدروالکلی موسیر (150، 300 و 450 میلی لیتر در کیلوگرم جیره) و آنتی بیوتیک فلاووفسفولیپول (500 میلی گرم در کیلوگرم جیره) بودند. در کل دوره پرورش، جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی 450 میلی لیتر در کیلوگرم عصاره موسیر افزایش وزن بیشتری از پرندگان شاهد داشتند (0/05>P). اثر تیمارهای آزمایشی بر خصوصیات لاشه معنی دار نبود. میزان مالون دی آلدئید عضله ران جوجه های تغذیه شده با سطوح مختلف عصاره موسیر کمتر از گروه شاهد بود (0/05>P). ظرفیت نگهداری آب و افت خونابه گوشت در جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی 450 میلی لیتر در کیلوگرم عصاره موسیر به ترتیب بیشتر و کمتر از پرندگان دریافت کننده آنتی بیوتیک بود (0/05>P). تیتر آنتی بادی علیه گلبول قرمز گوسفند در جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی 450 میلی لیتر در کیلوگرم عصاره موسیر بیشتر از پرندگان شاهد و یا دریافت کننده آنتی بیوتیک بود (0/05>P). بر اساس نتایج پژوهش حاضر، استفاده از 450 میلی لیتر در کیلوگرم جیره عصاره موسیر، عملکرد، کیفیت گوشت و پاسخ ایمنی جوجه های گوشتی را بهبود می بخشد و می تواند به عنوان یک جایگزین مناسب برای آنتی بیوتیک های محرک رشد استفاده شود.

این آزمایش به منظور بررسی اثرات افزودن سطوح مختلف اسانس آزاد و پوشش دارشده گیاه زنیان در جیره جوجه های گوشتی بر عملکرد رشد و جمعیت میکروبی برخی باکتری های ایلئوم با استفاده از 320 قطعه جوجه گوشتی یک روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل 4×2 با دو نحوه فرآوری اسانس (آزاد و پوشش دار) و چهار سطح اسانس در جیره (صفر، 50، 100 و 150 میلی گرم در کیلوگرم) انجام شد. صفات عملکردی در طول آزمایش و وزن اندام های گوارشی و جمعیت میکروبی ایلئوم در 42 روزگی اندازه-گیری شدند. جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی اسانس پوشش دار زنیان در سن یک تا 21 روزگی افزایش وزن روزانه بیشتر و ضریب تبدیل کمتری نسبت به آنهایی که اسانس آزاد دریافت نمودند، داشتند (0/05>P). بیشترین وزن نسبی کبد متعلق به جوجه هایی تغذیه شده با اسانس پوشش دار بود (0/05>P). اثر متقابل بین نحوه فرآوری اسانس و سطح اسانس در جیره بر شمار اشریشیا کولای معنی دار بود (0/05>P). نتیجه گیری کلی این که، استفاده از اسانس پوشش دارشده زنیان سبب بهبود افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک در سه هفته ابتدای پرورش و بهبود در جمعیت میکروبی روده و شاخص تولید اروپایی در کل دوره پرورش شد.

تأثیر تراکم گله و سطوح مکمل ترئونین بر عملکرد، پاسخ ایمنی و فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی بررسی شد. در این آزمایش تعداد 495 قطعه جوجه خروس گوشتی سویه راس308، در قالب طرح کاملاً تصادفی به چهار تیمار و پنج تکرار اختصاص داده شد. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1-شاهد (10 قطعه در متر مربع) دریافت کننده جیره پایه، 2-متراکم (15 قطعه در متر مربع) + جیره پایه، 3 و 4) متراکم + جیره حاوی به ترتیب 10 و 20 درصد ترئونین بیشتر از نیاز. نتایج نشان داد که تراکم بالا موجب کاهش مصرف خوراک، وزن بدن و ضریب تبدیل خوراک در تمامی دوره های پرورش و افزایش شاخص بازده تولید اروپائی شد و افزایش سطح ترئونین جیره، خوراک مصرفی و وزن بدن جوجه های گوشتی را کاهش داد (0/01 >P ). اثر تیمارهای آزمایشی بر درصد تلفات، تیتر آنتی بادی نیوکاسل و آنفلوآنزا، پاسخ ایمنی سلولی علیه فیتوهماگلوتینین، متابولیت های خونی، شمار سلول های خونی، غلظت اسپارتات آمینوترانسفراز و مالون دی آلدهید سرم جوجه های گوشتی معنی دار نبود. مقدار آلانین آمینوترانسفراز در خون جوجه هائی که با جیره حاوی 20 درصد ترئونین بیش از نیاز تغذیه شدند، بالاتر از سایر تیمارها بود (0/05 >P ). به طور کلی، تحت شرایط این آزمایش (تراکم 15 قطعه در هر متر مربع) مکمل ترئونین (هر دو سطح افزودنی) موجب بهبود عملکرد و ایمنی جوجه های گوشتی نشد و نیازمند تحقیقات بیشتری در این زمینه است.

این آزمایش به منظور تعیین رتبه 18 رقم سورگوم علوفه ای از نظر ارزش غذائی و معرفی ارقام برتر با روش فناوری تصمیم گیری چند معیاره انجام شد، آنها در اوایل خرداد ماه کشت شدند و در اواسط آبان برداشت شدند. از 18 رقم کشت شده به صورت تصادفی از مرکز هر کرت آزمایشی، ده بوته از ده سانتیمتری خاک بریده و نمونه برداری شدند این نمونه ها پس از خرد کردن به قطعات 3 تا 5 سانتی متری، از هررقم 3 نمونه یعنی جمعا 54 نمونه جمع آوری شد. در ارقام آزمایشی مقدار عملکرد در هکتار و ترکیبات مغذی، پروتئین خام، خاکستر خام، ADF، NDF، کربوهیدرات های محلول در آب، نشاسته و لیگنین اندازه گیری شدند. میزان انرژی قابل متابولیسم ارقام سورگوم با روش آزمون گاز و با استفاده از مقدار گاز تولیدی در 24 ساعت و مقدار پروتئین خام موجود در آن، برآورد شد. ارقام سورگوم بر اساس11 صفت تلفیق شده، رتبه بندی شدند. در بین ارقام داخلی، رقم Spidfeed با کسب رتبه پنجم بهترین عملکرد را نشان داد و KFS-18 ( رتبه 7)، pegah (رتبه 10) و KFS-2 در رتبه 12 عمکرد کمی و کیفی متوسطی را نشان دادند. در کل و بر اساس نتایج روش مدیریتی تصمیم گیری چند شاخصه مشخص شد که سه هیبرید برترسورگوم به ترتیب siloking، FGCSI12 و PHFS-27 می باشند که برای تولید علوفه سبز سورگوم و سیلو نمودن آن به زارعین و دامداران پیشنهاد می شوند.

هدف از انجام این آزمایش، شناسایی فعالیت های تخمدانی در طول سال و تعیین طول مدت چرخه های فحلی گوسفند سنجابی بود. برای این منظور نمونه های سرم خون از 14 رأس میش سنجابی غیر آبستن موجود در ایستگاه تحقیقات دامپروری مهرگان کرمانشاه به مدت یک سال و به صورت هفتگی و روزانه (21 شهریور تا 20 آبان) جمع آوری و با استفاده از روش رادیوایمنواسی غلظت هورمون پروژسترون آنها اندازه گیری شد. با بررسی روند تغییرات روزانه ی غلظت پروژسترون خون مشخص شد که در بازهی زمانی 20 شهریور تا 21 آبان ماه، چهار چرخه ی فحلی وجود داشت. میانگین طول چرخه های فحلی اول تا چهارم به ترتیب 2/41± 6/30، 1/90± 8/33، 2/50± 9/17 و 3/11± 16/08 روز و میانگین فاصله ی زمانی بین چرخه های فحلی 2/46± 6/47 روز به دست آمد. در 61/54 درصد میش ها، اوج غلظت پروژسترون (2/02± 2/80 نانوگرم در میلی لیتر) در ماه آبان ثبت شد و در 38/46 درصد، اوج غلظت پروژسترون (1/14 ± 1/45 نانوگرم در میلی لیتر) در فصل بهار، به ویژه در فروردین ماه ثبت شد. در ماه های خرداد، تیر، بهمن و اسفند به ترتیب 78/57، 78/57، 71/43 و 78/57 درصد از میش ها در شرایط خاموشی جنسی کامل بودند، اما در آبان همه ی میش ها چرخه ی تخمدانی فعال داشتند. میانگین طول مدت فعالیت تخمدانی حدود 38± 215 روز در سال و در مقابل میانگین طول مدت خاموشی جنسی کامل 48± 150 روز در سال برآورد شد. نتایج نشان داد میش های سنجابی حدود 60 درصد از زمان سال را دارای چرخه ی تخمدانی فعال هستند؛ بنابراین، به نظر می رسد اجرای برنامه های سه بار زایش در دو سال برای این گوسفندان به طور طبیعی قابل اجرا باشد.

به منظور بررسی اثر گلیسیریزیک اسید بر میزان پراکسیداسیون لیپیدی و فراسنجه های حیاتی اسپرم گاو نژاد هلشتاین پس از فرایند انجماد-ذوب، از چهار راس گاو بالغ نژاد هلشتاین، دو بار در هفته به کمک مهبل مصنوعی نمونه های اسپرم جمع آوری شد. برای از بین بردن اثرات فردی دام ها، انزال-ها به نسبت های مساوی با هم مخلوط شدند. نمونه های منی به صورت مساوی به چهار گروه (8 تکرار) تقسیم شدند. مقادیر صفر (شاهد)، 20، 30 و 40 میلی گرم بر میلی لیتر گلیسیریزیک اسید به همراه رقیق کننده بر پایه سیترات-زرده تخم به نمونه های منی اضافه شد. نمونه های منی پس از طی مراحل سردسازی و تعادل، به مدت 30 روز در داخل تانک ازت نگهداری شدند. پس از فرایند ذوب، میزان مالون دی آلدئید در نمونه های اسپرم توسط روش الایزا سنجش شد. همچنین، یکپارچگی غشا، میزان تحرک و درصد اسپرم های زنده مورد بررسی قرار گرفت. تحلیل آماری توسط آزمون های واریانس یکطرفه و تعقیبی توکی انجام شد (0/05>p). با توجه به نتایج، یکپارچگی غشا، میزان تحرک و درصد اسپرم های زنده در نمونه های اسپرم تحت تیمار با غلظت های 20، 30 و 40 میلی گرم بر میلی لیتر گلیسیریزیک اسید در مقایسه با گروه شاهد به صورت وابسته به دوز به طور معنی داری افزایش و میزان مالون دی آلدئید به صورت وابسته به دوز به طور معنی داری کاهش یافت (0/05>p). بنابراین، استفاده از گلیسیریزیک اسید در رقیق کننده مایع منی گاو موجب بهبود فراسنجه های حیاتی اسپرم و کاهش پراکسیداسیون لیپیدی در اسپرم پس از فرایند انجماد-ذوب می شود.