بینا
سال:1379 | دوره:5 | شماره:3 (پی در پی 19) |تعداد مقالات:11

سابقه و هدف: با توجه به انواع متفاوت کم خونی داسی شکل و با توجه به عوارض چشمی متعدد و متفاوت در این بیماران و عدم اطلاع از وضعیت بیماران در کشور و به منظور تعیین یافته های غیرطبیعی چشم، این تحقیق بر روی بیماران مبتلا به کم خونی داسی شکل در درمانگاه پوستچی شیراز انجام گرفت.مواد و روشها: پژوهش حاضر با روش توصیفی بر روی 30 بیمار که به طور تصادفی انتخاب شده بودند، صورت پذیرفت. تشخیص بیماری با شمارش کامل خون و بررسی مورفولوژی لام محیطی و هموگلوبین الکتروفورز بوده و خصوصیات سن، جنس و نیز معاینه های کامل چشم شامل حدت بینایی، تونومتری، فوندوسکوپی، انواع بیماری و همچنین بیماری های همراه و داروهای مصرفی بررسی و ثبت گردید.یافته ها: از 30 بیمار 60) چشم( مورد بررسی، 17 زن و 13 نفر 43.3) درصد( مرد با میانگین سنی 14 سال بودند. 47 درصد نوع سیکل تالاسمی، 37 درصد هموزیگوت و 16 درصد نوع ناقل سیکل بودند. ندول عنبیه به صورت پراکنده و ریز در 11 نفر از 14 بیمار مبتلا به سیکل تالاسمی مشاهده گردید و در 90 درصد بیماران مبتلا به هموزیگوت میزان هموگلوبین F آنها بیشتر از 20 درصد بود. هیچ موردی از نئوواسکولاریزاسیون شبکیه، سوراخ ماکولا و جداشدگی شبکیه و شکاف های عروق مانند angioid streak وجود نداشت.نتیجه گیری و توصیه: بیماران مبتلا به کم خونی داسی شکل به خصوص از نوع هموزیگوت با میزان هموگلوبین پایین تحت مراقبت چشمی قرار گیرند و اگر HbF در این بیماران بالا باشد، با فواصل زمانی طولانی تر تحت نظر قرار گیرند. انجام بررسی های FAZ در این بیماران توصیه می شود.

سابقه و هدف: با توجه به روند رو به افزایش عمل های جراحی ویتره - رتین و روشهای مختلف عمل ویترکتومی با حفظ لنز، این مطالعه به منظور تعیین نتایج بینایی و عوارض عمل کاتاراکت در بیمارانی که طی سالهای 1372-78 در بیمارستان لبافی نژاد تحت عمل ویترکتومی قرار گرفته بودند، انجام شد.مواد و روشها: پژوهش حاضر با روش case series، غیر مقایسه ای و گذشته نگر صورت پذیرفت و اطلاعات مربوط به کلیه بیمارانی که قبلا به علت بیماری ویتره - رتین ویترکتومی شده بودند و طی سالهای مورد بررسی توسط یک جراح تحت عمل جراحی کاتاراکت قرار گرفتند استخراج و سن، جنس، علت ویترکتومی (بیماری ویتره - رتین)، استفاده از تامپوناد هنگام عمل جراحی ویترکتومی، فاصله زمانی بین عمل ویترکتومی و کاتاراکت، انجام کپسولوتومی، دید قبل و بعد از عمل کاتاراکت و عوارض عمل مورد مطالعه قرار گرفت.یافته ها: 21 چشم در 21 بیمار مورد عمل جراحی قرار گرفت. 71.4 درصد بیماران مرد و 28.6 درصد زن با میانگین سنی 52.2 سال و محدوده سنی 18-75 سال بودند. علت ویترکتومی در 57 درصد موارد رتینوپاتی دیابتی پرولیفراتیو، 19.2 درصد موارد خون ریزی ویتره غیردیابتی، و 9.5 درصد موارد رتینیت نکروزان حاد (ARN) بود. فاصله زمانی دو عمل جراحی در 28.6 درصد موارد بیش از 2 سال، 42.8 درصد موارد 1-2 سال و 28.6 درصد موارد کمتر از یک سال بود. کپسولوتومی YAG در 52.4 درصد چشمها انجام گرفت. عوارض هنگام عمل و بعد از آن در دو چشم 9.5) درصد( مشاهده گردید. دید بیماران در 90.4 درصد افزایش پیدا کرد و میزان دید کمتر از 20.200 از 81 درصد قبل از عمل به 28.6 درصد بعد از انجام عمل کاتاراکت کاهش یافت (P<0.001). ضایعات ماکولا در 62 درصد چشمها و نوروپاتی عصب بینایی در 57.2 درصد موارد مشاهده شد.نتیجه گیری: عمل کاتارکت در بیمارانی که قبلا تحت عمل ویترکتومی قرار گرفته اند با بهبود قابل توجه دید در تعداد بالایی از بیمارن همراه بوده و عوارض ناچیزی دارد.

سابقه و هدف: نظر به اهمیت پیشگیری از جداشدگی شبکیه و به منظور بررسی نتایج درمان پروفیلاکتیک در چشم دوم (fellow eyes) بیمارانی که تحت عمل جراحی اسکلرال باکلینگ جهت درمان جداشدگی شبکیه در چشم اول قرار گرفته بودند، این مطالعه در مرکز پزشکی شهید لبافی نژاد طی سالهای 1376-77 انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه به روش existing data روی پرونده همه بیمارانی که به علتrhegmatogenous retinal detachment (RRD) تحت عمل اسکلرال باکلینگ قرار گرفته بودند از نظر وجود ضایعات محیطی شبکیه، نوع ضایعات، نحوه درمان و نتایج آن، طول مدت پی گیری و عوارض ایجاد شده مورد مطالعه قرار گرفت و یافته ها در فرم اطلاعاتی ثبت گردید. یافته ها: در این مطالعه 376 مورد اسکلرال باکلینگ در طی 2 سال انجام شده است که 62 مورد آن به علل مختلف از مطالعه حذف شدند. از 314 مورد باقیمانده، 201 مورد چشم مقابل، در معاینه انجام شده، طبیعی بودند. در 33 مورد چشم مقابل در هنگام مراجعه برای عمل جراحی اسکلرال باکلینگ، visually loss eye (نابینا) بودند. در 15 بیمار چشم مقابل به علت RRD تحت عمل اسکلرال باکلینگ با یا بدون ویترکتومی قرار گرفته بودند. در 53 بیمار 17) درصد( در چشم مقابل درمان پروفیلاکتیک انجام شد. برای 69.8 درصد چشم ها یک بار درمان پروفیلاکتیک انجام شد که در طی مدت پی گیری stable بودند. در 19 درصد نیاز به درمان مجدد پروفیلاکتیک بود که این چشم ها نیز در طی مدت پی گیری stable بودند. در 11 درصد بیماران پس از درمان پروفیلاکتیک، RRD ایجاد شد که بیمار تحت عمل جراحی اسکلرال باکلینگ قرار گرفت. میزان RRD در نتیجه درمان پروفیلاکتیک به 2.3 درصد کاهش یافت.استنتاج: در افرادی که ریسک بالایی برای RRD دارند باید در فواصل منظم، به طور مرتب معاینه دقیق از هر دو چشم به عمل آید و در صورت وجود ضایعه محیطی شبکیه در مورد هر بیمار جداگانه در مورد درمان پروفیلاکتیک تصمیم گیری شود و در افراد با ریسک بالا برای RRD درمان پروفیلاکتیک در چشم مقابل انجام شود.

سابقه و هدف: با توجه به پیشرفت رتینوپاتی دیابتی پس از عمل کاتاراکت و مشکلات لیزر بعد از عمل در این بیماران و به منظور تعیین تاثیر جراحی کاتاراکت همزمان با لیزر PRP، این تحقیق روی بیماران دچار کاتاراکت و رتینوپاتی دیابتی فعال، مراجعه کننده به بیمارستان فارابی طی سالهای 1375-78 انجام گرفت.مواد و روشها: پژوهش حاضر با روش نیمه تجربی (quasiexperimental) بر روی 14 چشم از 14 بیمار که به علت کاتاراکت امکان انجام لیزر قبل از عمل را نداشتند، صورت پذیرفت. بیماران حداقل 6 ماه پی گیری شدند و تاثیر آن بر میزان دید، اووئیت، PRP تکمیلی، گلوکوم نئوواسکولار بررسی گردید و تاثیر همزمان PRP و جراحی کاتاراکت بر میزان دید کمتر و بیشتر از 1.10 با آزمون McNemar مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: از 14 بیمار مورد بررسی 5 نفر 35.7) درصد( مرد و 9 نفر 64.3) درصد( زن در سنین 53.1± 16.2 سال، 6 نفر 42.9) درصد( وابسته و 8 نفر غیر وابسته به انسولین، با دید 1.10 و کمتر انجام گرفت. در 9 بیمار نئووسکولاریزاسیون شبکیه با این عمل و در 3 بیمار با PRP تکمیلی از بین رفت در 2 مورد گلوکوم نئوواسکولر بروز کرد که درمان شد. دید بیشتر از 1.10 از 33.3 درصد قبل از عمل به 100 درصد افزایش یافت (P=0.01).نتیجه گیری: جراحی کاتاراکت همزمان با لیزر، موجب موفقیت بیشتری در چشم های با رتینوپاتی دیابتی فعال می شود. در این زمینه تحقیقات بیشتری توصیه می گردد.

سابقه و هدف: با توجه به میزان بالای بروز جداشدگی شبکیه (RD) در چشم دوم مبتلایان به این بیماری و ناتوانی بینایی در موارد دو طرفه، جهت تعیین رابطه بین ضایعات محیطی شبکیه در چشم دوم افراد مبتلا به RD و افراد عادی، این تحقیق بر روی مراجعه کنندگان به بیمارستان فارابی تهران سال 1377-78 انجام گرفت.مواد و روشها: پژوهش حاضر با روش موردی - شاهدی (case-control study) بر روی 200 چشم 100) چشم مورد و 100 چشم شاهد( صورت پذیرفت. گروه مورد، چشم دوم بیمارانی بود که در چشم اول پارگی ثابت گردیده و جداشدگی شبکیه داشتند. گروه شاهد بر حسب دهه سنی، جنس، میوپی، جداشدگی خلفی زجاجیه، آفاکی و سابقه خانوادگی با گروه مورد مشابه سازی شده بود. معاینه ها به صورت فوندوسکوپی غیرمستقیم با indentation و همچنین معاینه با لنز سه آینه گلدمن به عمل آمد. یافته ها در دو گروه بیماران با Phakic RD و بیماران با aphakic RD گزارش شد و نتایج حاصل در دو گروه بر حسب اندیکاسیون با آزمون دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: گروهها با هم مشابه بودند و lattice degeneration (LD) در گروه مورد بیشتر از گروه شاهد بود (P<0.01). هم چنین در گروه با phakic RD این تفاوت مشاهده گردید (P<0.005). مشخصات مورفولوژیک LD بین گروهها تفاوت بارزی نداشت. وجود LD در ربع فوقانی خارجی در گروه بیماران با phakic RD بیش از گروه شاهد بود (P<0.04).نتیجه گیری: ضایعات LD در چشم دوم بیماران مبتلا به  phakic RD بیش از افراد معمولی است.

هدف: برای پاسخ به این سوال که آیا بیماری های ایسکمیک قلبی (IHD) موجب بروز علایمی در عروق شبکیه می شود یا خیر، تا در تشخیص زودرس IHD استفاده شود و در اولین قدم به منظور تعیین علایم فوندوسکوپیک در بیماران مبتلا به بیماریهای ایسکمی قلب، این تحقیق روی افراد بستری در CCU بیمارستان های فیض و خورشید اصفهان در طی سالهای 1376-78 انجام گرفت.مواد و روش ها: تحقیق به روش توصیفی روی تعداد 268 نفر انجام گرفت. تشخیص IHD بر مبنای شرح حال، معاینه و الکتروکاردیوگرافی و تغییرات آنزیمی و با نظر متخصص قلب بوده و این بیماران در 4 گروه هیپرتانسیون سیستمیک، دیابت و فشار خون، از نظر 8 یافته فوندوسکوپیک اگزودای سخت، cotton wool spot، غلاف عروقی، تقاطع شریانی وریدی، خون ریزی شبکیه، انسداد وریدی و شریانی شبکیه، تورتوزیتی عروق مورد بررسی قرار گرفت.نتایج: تحقیق روی 268 بیمار مبتلا به IHD با میانگین سنی 59 سال که36  درصد زن و 64 درصد مرد و 46 نفر هیپرتانسیون، 32 نفر دیابت قندی، 18 نفر هیپرتانسیون و دیابت و 172 نفر بدون ابتلا به دیابت قندی و فشار خون انجام گرفت. اگزودای سخت در 27 نفر 28.1) درصد( مبتلایان به فشار خون و یا دیابتی و در 11 نفر 6.4) درصد( در افراد غیر این دو بیماری وجود داشت (P<0.001). سایر یافته های فوندوسکوپیک در بیماران ایسکمیک قلب دارای بیماریهای زمینه ای بیشتر از بیماران بدون این دو بیماری زمینه بود. استنتاج: شیوع علایم فوندوسکوپیک در مبتلایان به IHD بدون وجود دو بیماری زمینه ای عمده، دیابت و هیپرتانسیون به مراتب کمتر از افراد مبتلا به یک یا هر دوی این بیماری های زمینه ای است، و لذا به نظر می رسد که این یافته ها نتوانند یافته های تعیین کننده ای در تشخیص IHD ایزوله باشند.

هدف از این بررسی ناخت ویژگی های اپیدمیولوژیک و بالینی و نتایج درمان در بیماران دچار استرابیسم فلجی مراجعه کننده به بیمارستان لبافی نژاد طی سال های 78-1374 می باشد. مواد و روش ها: تحقیق به روش مطالعه داده های موجود روی همه بیماران مبتلا به فلج اعصاب III و IV و VI انجام شد. بیماران مورد معاینه، پی گیری و در صورت لزوم جراحی قرار گرفته و نتایج آنها ثبت گردید. یافته ها: بیماران مورد مطالعه 53 نفر بودند که 68 درصد مرد و 32 درصد زن بوده و در سنین بین 3 ماه تا 60 سال و با متوسط سنی 18.4 سال بودند که به مدت 1020-45 روز پی گیری شدند. انحراف آشکار در 86.8 درصد، دو بینی در 7.5 درصد، پتوز در 1.9 درصد، و کاهش دید به علت آسیب همزمان عصب بینایی در 3.8 درصد علت اصلی مراجعه در بیماران بوده است، 49 درصد از بیماران فلج عصب چهارم، 36 درصد فلج عصب سوم و 15 درصد فلج عصب ششم داشته اند. در 61 درصد چشم چپ و در 26 درصد چشم راست و در 11 درصد هر دو چشم گرفتار بوده است. شایع ترین علت فلج در بیماران دچار فلج عصب چهار مادرزادی و در بیماران دچار فلج عصب سه و شش ضربه بوده است. 72.3 درصد بیماران در یک مرحله، 23.4 درصد در دو مرحله و 4.3 درصد در سه مرحله تحت عمل جراحی قرار گرفتند و به طور قابل قبولی اصلاح شدند. نتیجه گیری: نتایج درمانی در بیماران دچار فلج بهتر و پایدارتر از موارد فلج کامل بوده است. در این بررسی برای اولین مرتبه در بیمارستان لبافی نژاد نتایج خوب اصلاح انحراف در دو بیمار با فلج کامل عصب سوم به وسیله استفاده از فاشیالاتا گزارش شده است.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت استفاده از آنتی متابولیت ها در جراحی ترابکولکتومی و عوارض شناخته شده داروها و به منظور مقایسه تاثیر میتومایسین 1 صدم درصد توام با تزریق -5 فلورواوراسیل با میتومایسین 27 صدم درصد در جراحی ترابکولکتومی با خطر بالای عدم موفقیت این مطالعه انجام گرفت.مواد و روشها: این مطالعه با روش کارآزمایی بالینی بر روی 29 چشم از 29 بیمار که به علت گلوکوم غیر قابل کنترل با دارو نامزد جراحی ترابکولکتومی با استفاده از داروهای آنتی متابولیت شده بودند، صورت پذیرفت. این بیماران دارای یکی از عوامل خطر برای عدم موفقیت جراحی )آفاکی یا پسودوفاکی، جراحی ناموفق ترابکولکتومی قبلی، گلوکوم نئوواسکولار، گلوکوم همراه یوئیت و سن کمتر از 40 سال( بوده و به طور تصادفی در دو گروه درمانی قرار گرفتند. کلیه اعمال جراحی ترابکولکتومی به روش استاندارد توسط دو نفر جراح انجام گرفت. در گروه شاهد حین جراحی، میتومایسین 0.027 درصد به مدت 3 دقیقه و در گروه تجربی میتومایسین 0.01 درصد به مدت 3 دقیقه به کار رفت. و همچنین 5 تزریق 5 فلورواوراسیل، روزانه 5 میلی گرم به صورت زیر ملتحمه ای تزریق گردید.یافته ها: از 29 بیمار مورد بررسی، 15 نفر در گروه شاهد و 14 نفر در گروه مورد، مطالعه شدند. بیماران به لحاظ سن، جنس، علت گلوکوم، فشار داخل چشمی و تعداد داروهای مصرفی قبل از عمل با یکدیگر مشابه بودند. بیماران به مدت حداقل 6 ماه پی گیری شدند. فشار داخل چشم در تمام مراحل پی گیری در دو گروه با یکدیگر اختلاف معنی داری نداشتند. عوارض نشت از محل زخم و بلب و دکولمان هموراژیک کورویید، اسکلریت و ماکولوپاتی ناشی از هیپوتونی مشاهده نشد. کم عمق شدن اتاق قدامی در گروه شاهد33  درصد و در گروه تجربی وجود نداشت (P<0.02) و عوارض دکولمان سروزی کورویید و هیپوتونی در دو گروه اختلاف معنی داری نداشتند. نتیجه گیری: هر دو روش درمانی دارای اثرات درمانی مشابه بوده و از نظر عوارض حاصل نیز با توجه به اهمیت نوع آن تقریبا یکسان هستند. مطالعات با تعداد نمونه بیشتر، مدت پی گیری طولانی تر و نیز مقایسه هر دارو به تنهایی پیشنهاد می گردد.

سابقه و هدف: بیشتر بیماران مبتلا به گلوکوم، سالمندان هستند و به علت ضعف بینایی، خشکی چشم، لرزش دست و زندگی در تنهایی در استفاده از داروهای موضعی چشم مشکلاتی دارند. روش زیرزبانی اگر چه آسانتر و عملی تر است ولی کارآیی آن باید ارزیابی شود. در این مطالعه، میزان تاثیر تیمولول و دورازولامید زیر زبانی بر فشار چشم و ضربان قلب در مراجعه کنندگان به بیمارستان قائم (عج) بررسی گردید.مواد و روشها: تحقیق با روش کارآزمایی بالینی (clinical trial) به صورت تصادفی، دوسوکور و با شاهد بر روی 120 نفر با فشار چشمی در محدوده 10 تا 21 میلی متر جیوه صورت پذیرفت. پس از گرفتن شرح حال و انجام معاینه کامل چشمی چنانچه فرد مناسب بود، یک قطره تیمولول 0.5 درصد یا دورازولامید 2 درصد و یا نرمال سالین زیرزبانی دریافت می کرد. فشار چشم و تعداد ضربان قلب، قبل از چکاندن قطره، یک ساعت و دو ساعت بعد از آن اندازه گیری و با آزمون های غیر پارامتری مورد قضاوت آماری قرار گرفتند.یافته: تیمولول زیرزبانی فشار داخل چشم را 2 ساعت بعد از مصرف به میزان 3.27± 2.07 میلی متر جیوه کاهش داد که معادل 21.34 درصد فشار اولیه بود (P<0.001). این کاهش فشار در گروه دورزولامید و نرمال سالین مشاهده نگردید و در گروه تیمولول ضربان قلب نیز به میزان 9.1 و یا 11.6 درصد تقلیل یافت (P<0.001) ولی در دو گروه دیگر تغییر معنی داری ملاحظه نشد. نتیجه گیری: مصرف زیرزبانی تیمولول، فشار داخل چشم را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. این روش ممکن است جایگزین در درمان بیماری گلوکوم باشد ولی نیاز به بررسی و تحقیق بیشتری دارد.

هدف: با توجه به روند رو به افزایش مبتلایان به ترومای باز گلوب و عدم اطلاع از وضعیت این بیماران در منطقه و به منظور تعیین وضعیت بیماران و نقش عوامل موثر بر بینایی آنها، این تحقیق روی مراجعین به بیمارستان راه آهن یزد طی سالهای 1376-77 انجام گرفت.مواد و روشها: تحقیق به روش توصیفی و روی همه بیماران انجام گرفت. مشخصات فردی، خصوصیات تروما، میزان دید بعد از عمل بررسی و نقش سن، میزان دید اولیه، نوع تروما، منطقه ضایعه دیده، طول پارگی، APD و شدت آن فاصله زمان ضایعه و عمل روی میزان دید بررسی گردید.یافته ها: طی مدت مورد بررسی، تعداد 79 چشم از 79 نفر در سنین 17± 15 سال 75) درصد مرد و 25 درصد زن( مورد بررسی قرار گرفتند. 80 درصد موارد تروما نافذ بود که با افزایش سن از شیوع آن کاسته شد. میزان دید اولیه، نوع تروما، منطقه درگیر در چشم، طول پارگی، وجود APD و شدت آن و بالاخره فاصله زمانی بین وقوع ضایعه و عمل روی میزان دید نهایی بیماران تاثیر نشان داد.نتیجه گیری: عوامل با اهمیت پیش بینی کننده دید نهایی بعد از ترومای باز گلوب عبارت از دید اولیه، طول و محل پارگی، مکانیسم تروما، APD و زمان ترمیم اولیه بودند. تحقیق مشابه در سایر مراکز چشم پزشکی و نیز تحقیقات تحلیلی برای شناخت علت و یا علل به وجود آورنده را توصیه می شود.