رشد و یادگیری حرکتی ورزشی
سال:1397 | دوره:10 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر تمرینات پی. اس. تی بر عملکرد، یادداری و انتقال تحت فشار بازیکنان نوآموز بدمینتون بود. 40 نوآموز بدمینتون به روش جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایش (20 نفر) و کنترل مداخله نما (20 نفر) قرار گرفتند. در آزمون های اکتساب و یادداری از آزمون های استاندارد سرویس کوتاه و بلند، تاس کلیر و دراپ و در آزمون انتقال تحت فشار، از روش تجزیه وتحلیل یادداشت برداری استفاده شد. تمامی شرکت کنندگان مهارت های اختصاصی بدمینتون را در مدت زمان 24 جلسه در طول سه ماه فراگرفتند. گروه آزمایش علاوه بر مهارت های اختصاصی بدمینتون، 24 جلسة 20 دقیقه ای بستة اختصاصی پی. اس. تی و گروه کنترل مداخله نما نیز همین تعداد جلسات آموزش هایی در مورد اطلاعات عمومی در بدمینتون دریافت کردند. نتایج تحلیل واریانس مرکب نشان داد که در تمامی آزمون ها نمره های گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل مداخله نما به طور معناداری بالاتر بود که بیانگر اثربخشی برنامة پی. اس. تی بر عملکرد و یادگیری نوآموزان مرد بدمینتون بود. نتایج مطالعه ی حاضر، دامنه ی اثربخشی این تمرینات را به یادگیری مهارت های جدید حرکتی نیز تعمیم داد.

هماهنگی جزء مهم اجرای موفقیت آمیز حرکات در زندگی روزمره و فعالیت های ورزشی است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر سطوح مختلف فعالیت شناختی بر هماهنگی حرکتی درون فردی و بین فردی تکواندوکاران (پومسه) بود. جامعه ی آماری تحقیق حاضر پومسه روهای مرد شهر تهران بودند که از این بین 30 پومسه رو انفرادی و30 پومسه رو تیمی با دامنه ی سنی 17تا 30 سال انتخاب شدند و به صورت نمونه ی در دسترس در سه گروه کنترل، فعالیت شناختی ساده و فعالیت شناختی دشوار قرار گرفتند. گروه کنترل فقط تکلیف هماهنگی حرکتی و گروه شناختی تکلیف دوگانه را انجام دادند. نتایج آزمون تحلیل واریانس یکراهه برای هماهنگی حرکتی دودستی (003/0P=) و دوپایی (04/0P=) در فاکتور زمان کل حرکت (سرعت) و برای هماهنگی حرکتی بین فردی (02/0P=) در فاکتور درصد خطا (دقت) تفاوت معناداری را بین گروه ها نشان داد که با بررسی دوبه دوی گروه ها مشخص شد، گروه فعالیت شناختی ساده (003/0P=) و دشوار (001/0P=) در هماهنگی حرکتی دودستی و گروه فعالیت شناختی دشوار در هماهنگی حرکتی دوپایی (02/0P=) و بین فردی (01/0P=) عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل داشتند. پیشنهاد می شود در کنار فعالیت های بدنی استفاده از فعالیت هایی با سطح دشواری بالا نیز مدنظر قرار گیرد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی ویژگی های روان سنجی نسخه ی فارسی مقیاس اضطراب آسیب ورزشی در ورزشکاران بود. نسخه ی اصلی پرسشنامه، دارای هفت خرده مقیاس و 29 سؤال پنج ارزشی لیکرتی است. 300 پرسشنامه توسط ورزشکاران 19 تا 34 ساله (2/62 درصد مرد و 8/37 درصد زن با میانگین سنی 4/24 سال) که در رشته های مختلف ورزشی فعالیت داشتند، تکمیل شد. برای برآورد روایی سازه ی مقیاس از تحلیل عاملی تأییدی استفاده شد. همسانی درونی نیز با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شد. همچنین، برای بررسی پایایی زمانی از ضریب همبستگی درون طبقه ای استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که نسخه ی فارسی مقیاس اضطراب آسیب ورزشی، از ساختار اصلی حمایت می کند و روایی و پایایی نسخه ی فارسی مقیاس اضطراب آسیب ورزشی با 28 سؤال (حذف سؤال 24) تأیید می شود. با توجه به نتایج به دست آمده نسخه ی فارسی مقیاس اضطراب آسیب ورزشی به عنوان ابزاری روا و پایا برای سنجش نوع و میزان اضطراب آسیب ورزشی ورزشکاران توصیه می شود.

هدف از این پژوهش بررسی امکان استفاده از کاهش خطاهای مرحله ی تمرین برای تسهیل فرایندهای یادگیری حرکتی ضمنی در کودکان بود. تعداد 30 دانش آموز (میانگین سن = 32/1 ± 33/11سال) با دید بسته، کیسه های نخود را با ترتیب از فاصله های نزدیک به دور یا دور به نزدیک پرتاب کردند. گروه نزدیک به دور مرحله ی اکتساب را از مسافت 2 متری هدف آغاز کرد. سپس تکلیف را از فاصله های 3، 4، و 5 متری تمرین کردند. گروه دور به نزدیک مرحله ی تمرین را از مسافت 5 متری آغاز کرد و سپس به ترتیب به 4، 3، و 2 متر رفت. آزمون های تکلیف منفرد و تکلیف دوگانه ی تأخیری از 5/3 متری هدف گرفته شد. در مرحله ی اکتساب، نسبت خطاهای گروه نزدیک به دور (کَم خطا) از گروه دور به نزدیک (پُرخطا) به میزان معناداری کمتر بود. در آزمون تکلیف منفرد، تفاوت بین گروهی معنا دار پیدا نشد. یافته ها همچنین نشان داد گروه کم خطا، در شرایط تکلیف دوگانه تکلیف را با خطای کمتری نسبت به گروه پرخطا انجام داد. نتیجه گیری شد که خطاهای کمتر هنگام تمرین یک مهارت حرکتی می تواند استفاده از فرایندهای یادگیری حرکتی ضمنی در کودکان را تسهیل کند.

آرام سازی از روش های بهبود عملکرد است که به طور عام می توان آن را به آرام سازی جسمانی و روانی دسته بندی کرد. به فنون آرام سازی روانی، اغلب به عنوان فنون ذهن به جسم اطلاق می شود، زیرا هدف این روش ها ایجاد آرام سازی از طریق ذهن است. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر یک دوره برنامة آرام سازی (جسم به ذهن و ذهن به جسم) بر عملکرد بازیکنان نیمه ماهر فوتبال بود. بدین منظور 39 بازیکن انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه آرام سازی پیشروندة عضلانی، تجسم خلاق و گروه کنترل تقسیم شدند. از آزمودنی ها قبل از مداخلات به وسیلة روش مشاهده ای، پیش آزمون گرفته شد. برنامه ی آرام سازی پژوهش حاضر، قرار گرفتن آزمودنی ها تحت دو نوع متفاوت آرام سازی پس از تمرینات فوتبال به مدت هشت هفته بود. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی، آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری و تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که اثر اجرای آرام سازی پیشروندة عضلانی و تجسم خلاق بر مؤلفه های حفظ و کنترل توپ، پاس صحیح و گرفتن صحیح توپ از حریف و در کل عملکرد بازیکنان معنا دار بود. علاوه بر این، ورزشکارانی که از شیوة آرام سازی پیشروندة عضلانی استفاده کردند، در مقایسه با کسانی که از شیوه ی آرام سازی تجسم خلاق استفاده کردند، عملکرد بهتری داشتند. به طور کلی شیوه های آرام سازی جسم به ذهن و ذهن به جسم هر کدام می تواند به عنوان شیوه ای مستقل در بهبود عملکرد ورزشکاران مؤثر باشد، اما اجرای آرام سازی ذهن به جسم مانند تجسم خلاق بر مهارت-هایی که به دقت و تمرکز بیشتری نیاز دارد، مؤثرتر است.

هدف این مطالعه، مقایسه ی میزان انتقال یادگیری پیش گستر بین مهارت های شنای کرال سینه و کرال پشت در دختران نوآموز بود. برای این منظور، 60 دانشجو که در درس شنای مقدماتی ثبت نام کرده بودند، انتخاب شدند و در چهار گروه (دو گروه آزمایشی و دو گروه کنترل) جای گرفتند. گروه های آزمایشی در تکلیف اولیه به مدت 10 جلسه به یادگیری یکی از دو شنای کرال سینه یا پشت پرداخته و سپس به یادگیری تکلیف ثانویه (یکی از دو شنای کرال سینه یا پشت؛ متقابل تکلیف اولیه) پرداختند. شرکت کنندگان گروه کنترل فقط در تکلیف ثانویه شرکت کردند. نتایج نشان داد میزان انتقال پیش گستر شنای کرال سینه به کرال پشت 06/3 درصد بود که این مقدار انتقال از نظر آماری معنادار نبود (977/0P=). اما میزان انتقال شنای کرال پشت به کرال سینه 45/13درصد بود که این مقدار انتقال از نظر آماری معنادار بود (013/0P=). از سوی دیگر، نتایج آزمون یومان-ویتنی برای مقایسه ی میزان انتقال دو شنا نیز نشان داد که میزان انتقال پیش گستر شنای کرال پشت به کرال سینه به طور معناداری بالاتر از انتقال شنای کرال سینه به کرال پشت است (001/0P=). بنابراین، نتایج تحقیق حاضر از توالی آموزش کرال پشت-کرال سینه در نوآموزان حمایت می کند.

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر ترکیب دو شیوه ی تمرینی مشاهده و سایه زنی بر یادگیری مهارت پرتاب دارت صورت گرفت. بدین منظور 60 دانش آموز دختر دبیرستانی داوطلب (19-17 سال)، انتخاب شدند و بعد از اجرای پیش آزمون به طور تصادفی در پنج گروه مشاهده ای، سایه زنی، فیزیکی، ترکیبی (مشاهده سایه زنی) و کنترل قرار گرفتند. گروه های تمرینی در مرحله ی اکتساب، مهارت پرتاب دارت را براساس دستورالعمل ویژه ی هر گروه 60 مرتبه تمرین کردند. ده دقیقه پس از مرحله ی اکتساب، آزمون یادداری/انتقال فوری اجرا شد و پس از 24 ساعت بی تمرینی آزمون یادداری/ انتقال تأخیری انجام گرفت. آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری (سطح معناداری 05/0) نشان می دهد گروه ها به طور معناداری عملکرد بهتری در مقایسه با گروه کنترل دارند (05/0>P). همچنین گروه فیزیکی و گروه ترکیبی در مقایسه با گروه های مشاهده و سایه زنی به طور معناداری عملکرد بهتری دارند (05/0>P). میزان یادگیری گروه ترکیبی برابر با تمرین فیزیکی است (05/0P<). به طور کلی، نتایج این پژوهش نشان می دهد با ترکیب مشاهده و سایه زنی، یادگیری برابر با تمرین فیزیکی رخ می دهد. این یافته ها پیشنهاد می دهد با توجه به اینکه این شیوه ی تمرینی، در هر زمان و هر مکان و با حداقل امکانات قابل اجراست، می تواند زمان و هزینه های آموزشی را کاهش دهد و حتی در شرایطی خاص جایگزین تمرین فیزیکی شود.

اختلال بینایی به عنوان یک محدودیت فردی، می تواند موجب عدم ادراک بینایی کافی شده، و بر همه ی جنبه های رشد کودک تأثیر بگذارد. بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک دوره تمرینات ثبات مرکزی بر مهارت های بنیادی در پسران کودک کم بینا بود. تعداد 30 کودک کم بینا با دامنه ی سنی 7-5 سال، با استفاده از نمونه های در دسترس انتخاب و پس از انجام پیش آزمون اولریخ به صورت تصادفی به دو گروه تمرینات ثبات مرکزی و فعالیت های معمول روزانه تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت 16 جلسه و هر جلسه 45 دقیقه در تمرینات ثبات مرکزی شرکت کردند. گروه کنترل در این مدت فعالیت های روزانه ی خود را اجرا کردند. نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس مرکب 2*2 و آزمون تعقیبی بنفرونی نشان داد تفاوت معناداری بین نمره های دو گروه وجود دارد، به صورتی که آزمودنی های گروه تمرینات ثبات مرکزی عملکرد بهتری در تمامی خرده مقیاس های جابه جایی نسبت به گروه کنترل داشتند (05/0P<). به طور کلی، نتایج پژوهش تمرین ثبات مرکزی را به دلیل ارتقای سطوح انگیزش و لذت از فعالیت بدنی، رشد خودپنداره ی جسمانی در کودکان و ارتقای عملکرد عضلات شکمی و پشتی به عنوان مدل تمرینی مناسب برای ارتقای مهارت های حرکتی بنیادی در کودکان دارای اختلال بینایی پیشنهاد می کند.