آرشیو توانبخشی (توانبخشی)
سال:1386 | دوره:8 | شماره:1 (مسلسل 28) |تعداد مقالات:17

هدف: در این تحقیق دو روش کاورتست و مادوکس راد (میله مادوکس) مورد مقایسه قرارگرفته است. این آزمونها جهت اندازه گیری هتروفوریا و ارزیابی دید دوچشمی در سندرم های دید دوچشمی مختلف مورد استفاده قرار می گیرند. روش بررسی: مطالعه حاضر به روش تحلیلی مقایسه ا ی و بررسی تستها می باشد. کاورتست آزمون استاندارد در زمینه بررسی حرکتی دید دوچشمی است. جامعه مورد مطالعه، دانشجویان دانشکده علوم توانبخشی بودند که به روش غیر احتمالی انتخاب شدند. این افراد بین 23- 18 سال و 123 نفر مونث و 79 نفر مذکر بودند. آزمونها بطور تصادفی و cross-over روی افراد در دو فاصله دور (6m) و نزدیک (40cm) انجام گرفت. عدم وجود اختلالات موثر بر هتروفوریا از شرایط انتخاب افراد در نظر گرفته شد. سپس نتایج ثبت شده مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: نتایج آماری نشان دهنده تمایل چشمها به اگزوفوریا (-0.3 پریزم دیوپتر) در کاورتست و تمایل به ایزوفوریا در مادوکس راد (0.3 پریزم دیوپتر) در فاصله دور می باشد. این تفاوت به طور معنی داری مشاهده می شود (P<0.001). نتایج آزمونها در فاصله نزدیک بسیار مشابه بود (3 پریزم اگزوفوریا). نتیجه گیری: در این دو آزمون دو تفاوت اساسی سطح گسستگی (Dissociation) و سطح تحریک تطابقی وجود دارد. به نظر می رسد اختلاف مشاهده شده در دور تنها بعلت تفاوت سطح دیسوسیشن در این دو تست می باشد. این شرایط باعث عدم تفاوت معنی دار نتایج در نزدیک شده است زیرا اثر عدم فعالیت تطابقی با عدم دیسوسیشن کامل اثر یکدیگر را خنثی نموده اند. لذا برای بیماران مبتلا به اختلالات تطابقی و ورژنسی استفاده از مادوکس رد در فاصله نزدیک مفید نیست.

هدف: نشانگان درد مفصل کشککی ـ رانی حدود 25درصد از ضایعات مفصل زانو را به خود اختصاص می دهد. این عارضه فعالیت های روزمره افراد را تحت تاثیر قرار داده و منجر به ناتوانی های عملکردی می گردد. هدف این مطالعه بررسی ارتباط نتایج آزمون های عملکردی با شاخص های ایزوکینتیک قدرت عضلات اطراف مفصل زانو و ارزیابی subjective عملکرد زانو در بیماران مبتلا به درد مفصل کشککی ـ رانی و مقایسه آن با افراد سالم می باشد. روش بررسی: این مطالعه تحلیلی مورد – شاهدی بر روی 15 فرد سالم و 15 بیمار مبتلا به سندرم درد مفصل کشککی ـ رانی که بصورت هدفمند انتخاب شده بودند طی دو مرحله اصلی صورت پذیرفت. 1- آزمون های عملکردی که هر فرد آزمون های عملکردی پایین آمدن از پله و چمباتمه زدن با دو پا را به صورت تصادفی (با محاسبه تعداد تکرار در مدت 30 ثانیه) و با زمان استراحت 3 دقیقه بین هر آزمون انجام می داد. سپس پرسشنامه کاجالا (Kujala) جهت ارزیابی subjective عملکرد زانو تکمیل گردید. 2- آزمون های ارزیابی ایزوکینتیکی قدرت عضلات زانو که از دینامومتر بایودکس (Biodex Dynamometer) در دامنه حرکتی 10 تا 90 درجه فلکسیون زانو و در سرعت های 60 و 120 درجه بر ثانیه استفاده شد. یافته ها: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که هیچگونه ارتباط آماری بین آزمون های عملکردی و ارزیابی ایزوکینتیک عضلات زانو در افراد بیمار مشاهده نمی شود. بین آزمون های عملکردی چمباتمه زدن با دو پا و پایین آمدن از پله و ارزیابی subjective عملکرد زانو ارتباط ضعیف معنادار آماری مشاهده گردید (به ترتیب r=0.47 و r=0.37). بین ارزیابی subjective عملکرد زانو و شاخص ایزوکینتیک نسبت عملکردی قدرت عضله همسترینگ به چهارسررانی در حرکت فلکسیون زانو در سرعت 60 درجه بر ثانیه، ارتباط متوسط و معکوس معنادار مشاهده گردید (r=-0.58). در کلیه شاخص های ایزوکینتیک عضله چهارسررانی در سرعت 60 درجه بر ثانیه و همچنین مقادیر آزمونهای عملکردی و پرسشنامه کاجالا بین افراد سالم و بیمار تفاوت معنادار آماری مشاهده شد. نتیجه گیری: بدلیل عدم وجود ارتباط معنادار قوی بین ارزیابی ایزوکینتیک قدرت عضلات اطراف مفصل زانو و آزمونهای عملکردی و ارزیابی subjective عملکرد زانو در بیماران مبتلا به سندرم درد مفصل کشککی ـ رانی، استفاده از این روشهای ارزیابی به جای یکدیگر در این بیماران توصیه نمی شود. لذا استفاده از هر سه روش مذکور برای درک بهتر از وضعیت عملکردی و عضلانی این بیماران لازم است.

هدف: ترکیبات زیادی را می توان نام برد که برای سلولهای عصبی دارای نقش محافظتی هستند. یکی از این مواد ملاتونین است که به عنوان یک آنتی اکسیدان قوی و جمع کننده رادیکالهای آزاد مطرح می باشد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر ملاتونین بر قشر (کورتکس) حسی- حرکتی مغز موش بعد از ایجاد ضایعه مغزی با استفاده از شوک سرمایی بود.روش بررسی: به منظور دستیابی به این هدف، در یک مطالعه مداخله ای و تجربی ملاتونین با دوزهای 100 mg/kg و 1, 5, 50 به صورت داخل صفاقی به موشهای گروههای آزمون از کل موش هایی که بطور تصادفی به 8 گروه تقسیم شده بودند و در ناحیه آهیانه (پاریتال) مغز آنها با استفاده از شوک سرمایی ضایعه ایجاد شده بود تزریق شد. تزریق در سه نوبت (0.5 ساعت قبل، 24 ساعت و 48 ساعت بعد از ایجاد ضایعه) انجام شد. 72 ساعت بعد از ایجاد ضایعه، مغز موش ها برداشته شد و برشهایی به منظور مطالعه با میکروسکوپ نوری تهیه و پس از رنگ آمیزی کرزیل ویوله، مطالعات ایمونوهیستوشیمیایی به منظور بررسی آنتی بادی های Bax و Survivin در مقاطع بافتی انجام و نهایتا سلولهای زنده در قشر مغز این موش ها شمارش شد. یافته ها: نتایج حاصله نشان داد که شوک سرمایی به شکل معنی داری باعث کاهش تعداد سلولهای زنده شده است. تجویز ملاتونین بعد از ایجاد ضایعه در گروه های مورد مطالعه باعث افزایش تعداد سلولهای زنده شد. افزایش تعداد این سلولها در گروه هایی که ملاتونین را با دوزهای پایین 1 mg/kg) و (5 دریافت کردند نسبت به گروه کنترل معنی دار نبوده، ولی در گروهی که ملاتونین را با دوز بالا دریافت کردند (50 mg/kg)، افزایش تعداد سلولها نسبت به گروه کنترل معنی دار بود (P<0.05). دوز 100 mg/kg سمی بود. بررسی های ایمونوهیستوشیمی نشان داد که مسیرهای مختلف مرگ سلولی (نکروزوآپوپتوز) به دنبال شوک سرمایی ایجاد گردیده است.نتیجه گیری: تجویز ملاتونین با دوز مناسب می تواند سبب کاهش آسیب ناحیه قشری در مغز موش هایی که با استفاده از شوک سرمایی دچار ضایعه مغزی شده اند، گردد و به این ترتیب باعث کاهش مرگ سلولها بعد از ایجاد ضایعه گردد.

هدف: بیماریهای عروقی مغز از جمله مهمترین و شایعترین بیماریهایی می باشند که بر سیستم شنیداری مرکزی اثر می گذارند. در پژوهش حاضر سعی گردیده است تا وضعیت توجه شنیداری (انتخابی و تقسیم شده) بیماران مبتلا به سکته مغزی 75-40 ساله که هیچگونه شکایتی از شنوایی خود نداشتند، بررسی شده و با افراد هنجار مقایسه گردد. روش بررسی: مطالعه مقطعی مقایسه ای حاضر، روی 15 بیمار مبتلا به سکته مغزی با جنسیت مذکر و رده سنی 75-40 سال که با نمونه گیری هدفمند و غیر احتمالی گزینش و 15 فرد هنجار که با بیماران جور شده بودند انجام گرفت. بیماران مذکور به دو گروه تقسیم شدند: 6 بیمار با ضایعه در نیمکره چپ و 9 بیمار با ضایعه در نیمکره راست. سپس به منظور بررسی توجه انتخابی شنیداری و توجه تقسیم شده شنیداری به ترتیب از آزمونهای جملات رقابتی و اعداد دایکوتیک در نسخه های اصلاح شده فارسی استفاده گردید. یافته ها: میانگین امتیاز آزمون جملات رقابتی در هر دو گوش بیماران مبتلا به سکته مغزی با میانگین امتیاز این آزمون در هر دو گوش افراد هنجار در برخی از موارد، اختلاف معنا داری داشت (P<0.05). میانگین امتیاز آزمون اعداد دایکوتیک در هر دو گوش بیماران مبتلا به سکته مغزی با میانگین امتیاز این آزمون در هر دو گوش افراد هنجار در عمده موارد اختلاف معنا داری داشت (P<0.05). نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش، توجه انتخابی شنیداری در مواردی اندک و در مقابل توجه تقسیم شده شنیداری در عمده موارد تحت تاثیر سکته مغزی قرار می گیرند. بیماران مبتلا به سکته مغزی که شواهدی از زبان پریشی در آنها مشاهده نمی شود، اختلالاتی در روند پردازش شنیداری مرکزی آنها آشکار می گردد. به عبارت دیگر، کم شنوایی مخفی این دسته از بیماران در قالب اختلالات توجه شنیداری نمود می یابد.

هدف: برتری دستی، بارزترین عدم تقارن رفتاری در انسان است. در مطالعه حاضر، مقایسه شیوع چپ دستی در بین دانش آموزان طبیعی و ناشنوا، تاثیر سن، جنسیت، و توصیه به استفاده از دست راست در اعمال تک دستی بر برتری دستی، فراوانی افراد چپ دست در خانواده دانش آموزان، تاثیر برتری دستی بر توانایی زبان انگلیسی و بررسی دیدگاه افراد جامعه نسبت به چپ دستان، مد نظر بود. روش بررسی: مطالعه مقطعی- مقایسه ای حاضر از طریق تکمیل پرسشنامه، با استفاده از مقیاس برتری دستی ادینبورگ روی 380 نفر دانش آموز طبیعی با انتخاب احتمالی و 380 نفر ناشنوای شدید یا عمیق حسی- عصبی مادرزادی با انتخاب غیر احتمالی و هدفمند در محدوده سنی 18-12 سال در شهر تهران صورت گرفت. به جز کم شنوایی در دانش آموزان ناشنوا، افراد مورد مطالعه ، هیچ گونه بیماری یا مشکل عصبی «نورولوژیک» تایید شده ای نداشتند. برای تعیین میزان و نوع کم شنوایی، به پرونده وضعیت شنوایی دانش آموزان و تایید شنوایی شناس مدارس ناشنوایان، استناد شد. یافته ها: در مطالعه حاضر، شیوع چپ دستی در دانش آموزان طبیعی %9.7 و در ناشنوایان 10% و بین آنها تفاوت معناداری وجود نداشت (p=0.901, z=-1.24). در هر دو گروه اگرچه شیوع چپ دستی در پسران بیش از دختران بود، اما جنسیت و سن بر نتایج به دست آمده تاثیری نداشت (P>0.05). توصیه خانواده و یا معلمان به استفاده از دست راست، در دانش آموزان طبیعی 16 درصد و در دانش آموزان ناشنوا 5 درصد بود و هیچ گونه توصیه اکید یا سخت گیری در این زمینه، اعمال نشده بود. فراوانی افراد چپ دست، در خانواده دانش آموزان طبیعی (%22.6) نسبت به دانش آموزان ناشنوا (%13.2) بالاتر و این اختلاف از لحاظ آماری معنادار بود (p=0.003, Z=-2.976). در هر دو گروه بین راست دستان و چپ دستان در امتیازات زبان انگلیسی، تفاوت معناداری وجود نداشت (P>0.05). همچنین، در بررسی دیدگاه افراد جامعه نسبت به چپ دستان، بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد (P=0.541, Z=-0.611). نتیجه گیری: شیوع چپ دستی در بررسی حاضر، به شیوع آن در آمریکای شمالی و اروپای غربی نزدیک بود و با آمار برخی کشورهای آسیایی تفاوت قابل توجهی را نشان داد. مشابهت مقادیر شیوع چپ دستی در دانش آموزان طبیعی و ناشنوا، فرضیه پرویک در خصوص عدم شکل گیری «برتری گوش راست» در ناشنوایان مادرزاد را تایید نکرد.

هدف: تاثیر منفی افت شنوایی بر مهارتهای حرکتی سریع اندام های گفتاری، سرعت گفتار و قابلیت فهم گفتار هر یک به تنهایی در افراد کم شنوا به اثبات رسیده است. بررسی نحوه این تاثیرگذاری در آستانه های مختلف شنوایی و چگونگی وجود ارتباط بین این سه متغیر گفتاری و ارتباط بین آزمون های موجود برای بررسی این متغیرها هدف این پژوهش می باشد. روش بررسی: این مطالعه تحلیلی مقطعی بر روی 46 بزرگسال مبتلا به افت شنوایی (عمیق، شدید، متوسط- شدید) و 15 بزرگسال با شنوایی طبیعی انجام شده است. آزمودنیها به صورت تصادفی و از دبیرستانهای مخصوص افراد دچار افت شنوایی و دبیرستانهای طبیعی تهران انتخاب شدند. آزمون های مورد استفاده شامل بخشی از آزمون دیادوکوکینزیس دهانی فلچر که با تحلیل گر گفتاری دکتر اسپیچ نمونه های ضبط شده تحلیل می شوند، متن صد کلمه ای (برای سنجش سرعت گفتار بر حسب تعداد کلمات خوانده شده در دقیقه) و استفاده از روش شاخص رتبه ای برای تعیین رتبه قابلیت فهم گفتاری آزمودنی ها در خواندن متن بودند. سپس داده ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: نتایج کلی حاکی از آن بود که با افزایش آستانه شنوایی، آزمودنیها مدت زمان بیشتری را صرف انجام تکالیف دیادوکوکینزیس دهانی کردند و از سرعت و قابلیت فهم گفتار آنها نیز کاسته شد. البته در مورد سرعت گفتار و توانایی دیادوکوکینزیس دهانی بین خود گروه های مبتلا به افت شنوایی، فقط تفاوت بین گروه مبتلا به افت شنوایی عمیق با دو گروه شدید و متوسط- شدید معنی دار بود (p<0.05). در ضمن در گروه مبتلا به افت شنوایی بین سرعت گفتار و مدت زمان صرف شده برای تکرار تکالیف دیادوکوکینزیس دهانی ارتباط منفی و معنی داری وجود داشت (p<0.02). اما در گروه شنوایی طبیعی هیچ گونه ارتباط معنی داری بین این دو مشاهده نشد (p>0.05). کلا بین دیادوکوکینزیس دهانی و قابلیت فهم گفتار و همچنین سرعت گفتار و قابلیت فهم گفتار نیز ارتباط معنی داری مشاهده شد (p<0.05). نتیجه گیری : با توجه به تاثیر منفی افت شنوایی بر مهارت های سریع حرکتی دهانی، سرعت گفتار و قابلیت فهم گفتار و وجود ارتباط بین این سه متغیر، در مداخلات درمانی بر روی افراد دچار افت شنوایی، شاید بتوان به عنوان مثال با مداخله و بهبود دادن مهارتهای سریع حرکتی دهانی مانند تواناییهای دیادوکوکینزیس دهانی باعث بهبود بخشیدن به سرعت گفتار و یا حتی قابلیت فهم گفتار آنها شد.

هدف: دستیابی به یک وسیله ارزیابی تکرار پذیر جهت بررسی کیفیت زندگی ایرانیان مبتلا به استئوآرتریت از طریق ترجمه و بومی سازی پرسشنامه پیامد صدمات زانو و استئوآرتریت (KOOS) و بررسی تکرارپذیری آن در ایرانیان مبتلا به استئوآرتریت هدف این مطالعه است. روش بررسی: تحقیق حاضر یک مطالعه غیرتجربی از نوع متدولوژیک می باشد. پرسشنامه KOOS طی سه مرحله طبق روش IQOLA به زبان فارسی ترجمه و بومی سازی شد و برای بررسی تکرارپذیری، در دو نوبت با فاصله حداکثر یک هفته در اختیار 30 نفر فارسی زبان که طبق تشخیص پزشک مبتلا به استئوآرتریت زانو بودند و با دستور فیزیوتراپی زانوها به کلینیک شهرداری و کلینیک سهروردی مراجعه کرده بودند قرار گرفت. روش نمونه گیری به صورت ساده و غیر احتمالی بود. سپس داده های بدست آمده از لحاظ تکرار پذیری مطلق و نسبی در دفعات آزمون و همخوانی درونی خرده مقیاس ها و همخوانی درونی اعتبار افتراقی در سطح آیتم ها، تحت تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: همخوانی درونی هر یک از خرده مقیاس های پرسشنامه KOOS که توسط ضریب آلفای کرونباخ تخمین زده شده بود، به جز در خرده مقیاس علایم که در حد متوسطی قرارداشت، در سایر زیر مجموعه ها بالا بود (حداقل 0.76) و نشان می داد که آیتم های هر خرده مقیاس یک مفهوم را ارزیابی می کنند. همبستگی هر آیتم با خرده مقیاس خود، بعد از اصلاح همپوشانی، برای آیتم های همه خرده مقیاس ها به جز آیتم های خرده مقیاس علایم، بالاتر از حد مطلوب 0.4 بود که همخوانی درونی خوبی را در سطح آیتم های این خرده مقیاس ها نشان می داد. شاخص خطای معیار اندازه گیری و ضریب ICC که به ترتیب برای بررسی تکرارپذیری مطلق و نسبی نسخه فارسی پرسشنامه KOOS در دفعات آزمون به کار رفته بودند، تکرارپذیری خوب نسخه فارسی پرسشنامه KOOS را نشان دادند که از مقدار قابل قبول 0.7 بالاتر بود و حداکثر شاخص خطای معیار اندازه گیری 7.44 بود که از حداقل تفاوت قابل درک برای بیمار، که برای پرسشنامه 8 KOOS تا 10 محاسبه شده کمتر بود.نتیجه گیری: با تهیه نسخه فارسی پرسشنامه KOOS ، یک وسیله ارزیابی چند منظوره در اختیار است که می توان با استفاده از آن وضعیت سلامتی و تاثیر درمانهای مختلف را روی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو در کشورمان بررسی نمود. در ضمن برای بهینه سازی پرسشنامه و تناسب بیشتر آن برای ارزیابی بیماران باید خرده مقیاس علایم را مورد اصلاح قرار داد.

هدف: اصلاح نگرش افراد به اعتیاد یکی از راههای شناخته شده پیشگیری از اعتیاد است. به منظور سنجش نگرش نوجوانان به اعتیاد، معتاد، و مواد؛ و برای ارزیابی عینی روند تغییر آن بر اثر مداخلات گوناگون پیشگیرانه، مقیاسی تهیه و خواص روانسنجانه (سایکومتریک) آن بررسی شد. روش بررسی: این پژوهش به شیوه تحلیلی و در دو مرحله تهیه گویه ها و اجرای آزمایشی مقیاس صورت گرفت. در مرحله اجرا 80 دانش آموز دختر و پسر در محدوده سنی 11 تا 16 سال مورد بررسی قرار گرفتند. پس از تکمیل پرسشنامه ها و حذف موارد ناقص، براساس مصرف یا عدم مصرف مواد، آزمودنی ها به دو گروه ملاک (38 نفر) و گواه (36 نفر) طبقه بندی شدند. یافته ها: مقایسه پاسخ های دو گروه ملاک و گواه نشان داد که 52 گویه از روایی مناسب برخوردارند. پس از بررسی همسانی درونی مقیاس، 43 گویه با ضریب آلفای کرونباخ 0.95 باقی ماندند که در نقطه برش 99، نوجوانان دارای نگرش مثبت و منفی به اعتیاد را با حساسیت %93.1 و اختصاصیت %96.3 از هم تفکیک می کنند. نتیجه گیری: مقیاس سنجش نگرش نوجوانان نسبت به اعتیاد، معتاد و مواد مخدر که طی این پژوهش طراحی و بررسی گردید، از ویژگیهای روانسنجانه قابل قبول برای بکارگیری در جمعیت نوجوانان ایرانی برخوردار است.

هدف: تعیین علل کاهش شدید دید و نابینایی و تعیین میزان حدت بینایی در دانش آموزان مدارس نابینایان شهر مشهد به منظور ارزیابی علل قابل پیشگیری هدف این مطالعه می باشد. روش بررسی: در سال 1385 طی یک مطالعه تحلیلی و با استفاده از اصول و معاهده تعدیل شده سازمان بهداشت جهانی برای بچه های نابینا و نیمه بینا 260 دانش آموز شاغل به تحصیل در چهار مدرسه نابینایان در مشهد با انتخاب غیراحتمالی مورد معاینه قرار گرفتند. اطلاعات جمع آوری شده توسط اپتومتریست و متخصص چشم شامل پرسشنامه و معاینات بالینی آنالیزو نقص اصلی تشریحی و علت اصلی بوجود آورنده آن برای هر دو چشم جداگانه مشخص و ثبت گردید. یافته ها: در جمعیت مورد مطالعه 157 نفر (%54.9) مذکر و 129 نفر (%45.1) مونث بودند. متوسط سن دانش آموزان 14.2±4.2 سال بود. بیشترین علل نابینایی مربوط به بیماریهای رتین (%28.6) و بعد از آن به ترتیب آتروفی عصب بینایی، لنز (کاتاراکت مادرزادی)، کدورت قرنیه، گلوکوم مادرزادی، آلبینیسم، میکروفتالموس، آنوفتالموس و ضایعات یووه آ بودند. بیشترین علل جراحی انجام شده کاتاراکت بود و میزان شیوع عدم درک نور در دو جنس از نظر آماری معنی دار بود (P<0.01). نتیجه گیری: بیماریهای ارثی نقش مهمی در میان علل نابینایی دارند، بنابراین مشورت ژنتیکی و غربالگری در سنین پایین و آموزش عمومی می تواند از بروز نابینایی پیشگیری، یا از شیوع آن کاسته و یا شدت آن را کم نماید.

هدف: نظر به اهمیت بهداشت روان، و مدارس بعنوان جایگاهی مناسب برای اشاعه و ارتقای آن، و از آنجاییکه اولین گام در این راه بررسی وضعیت موجود است، لذا هدف این مطالعه بررسی شیوع یکی از مولفه های مهم بهداشت روان در سنین نوجوانی تحت عنوان اختلال وسواسی – جبری و تعدادی از عوامل مرتبط با آن از جمله سن، جنس، سطح تحصیلات پدر و مادر، تعداد خواهر و برادر و ترتیب تولد نوجوان در خانواده و همراهی این اختلال با دیگر اختلالات شایع روانی می باشد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، 672 دانش آموز دوره راهنمایی، (%54.9) 369 دختر و (%45.1) 303 پسر، محصل در مدارس شهر تهران بررسی شدند. روش نمونه گیری بصورت چند مرحله ای و خوشه ای با انتخاب چهار منطقه از قسمتهای شمال، غرب، شرق و جنوب آموزش و پرورش شهر تهران و سپس در هر منطقه دو مدرسه راهنمایی (یکی پسرانه و یکی دخترانه) و در هر مدرسه حداقل دو پایه مختلف تحصیلی صورت گرفت. داده ها توسط پاسخ به پرسشنامه SCL-90R توسط کلیه دانش آموزان حاضر در کلاسهای انتخاب شده، جمع آوری شد. یافته ها: با احتساب میانگین نمرات کسب شده از سوالات کلیدی مربوط به علایم وسواسی - جبری در هر فرد، درصد افرادی که نمره 2 و بالاتر کسب کرده اند %10.8 با حدود اطمینان (%8.3-%13.2) %95 بدست آمد که در دختران %12.3 و در پسران %8.7 است که البته این اختلاف از نظر آماری معنی دار نیست (P=0.16). از بین عوامل مرتبط نیز سن و منطقه جغرافیایی مدرسه با شیوع علایم ارتباط معنی دار آماری دارند به گونه ای که با افزایش سن، شیوع این اختلال افزایش می یابد (P<0.001). از بین مناطق جغرافیایی نیز منطقه شرق و جنوب آموزش و پرورش درصد بیشتری از علایم این اختلال را به خود اختصاص می دهند (P=0.045). از بین نشانه های همراه نیز، شایعترین، علایم اضطرابی است. سطح معنی داری در همه آزمونهای آماری p<0.05 در نظر گرفته شده است. نتیجه گیری: با نظر به شیوع بالای این علایم در بررسی انجام شده، توجه به امر بهداشت روان در مدارس بخصوص در زمینه علایم وسواسی – جبری، بیش از پیش روشن می شود. لذا آموزش دانش آموزان و معلمان آنها و مسوولین مربوطه در آموزش و پرورش و نیز ارزیابی بالینی جهت تشخیص قطعی و در صورت لزوم اقدامات درمانی پیشنهاد می شود.

هدف: خودکشی از نظر مفهومی عمل خاتمه دادن عمدی به زندگی خود است به شرط اینکه به میل خود شخص و به دست خود او انجام پذیرد. خودکشی یک معضل عمده در بهداشت و سلامت اجتماعی می باشد و میزان آن در بین افراد 24-15 ساله در حال افزایش است. این مطالعه با هدف شناسایی عوامل خطر و زمینه ساز عمده و اساسی در خودکشی انجام شده است. روش بررسی: پژوهش انجام شده یک مطالعه توصیفی - مقطعی است. واحد آماری در مطالعه حاضر افرادی بوده اند که در نیمسال اول 1382 اقدام به خودکشی کرده و در بیمارستانهای فاطمی و بوعلی شهرستان اردبیل بستری شده اند. حجم نمونه 218 مورد بوده و در هر رده سنی و از هر دو جنس بوده است که با روش تمام شماری همگی در مطالعه شرکت داده شدند. مصاحبه بالینی بوسیله پرسشنامه محقق ساخته با بیماران و بستگان درجه اول آنان و آزمون اجرا شده MMPI ابزار تحقیق بوده است. سپس داده های مطالعه مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفته است. یافته ها: در پژوهش انجام شده بالاترین موارد اقدام به خودکشی (65.6 درصد) در رده سنی 24-15 ساله، در جنس مونث (61 درصد)، در افراد متاهل (53.22 درصد)، با تحصیلات در حد دبیرستان تا دیپلم (35.78 درصد) و در طبقه اقتصادی – اجتماعی متوسط (57.34 درصد) بوده است. 61.47 درصد این افراد دچار اختلالات روانپزشکی و 58.72 درصد دچار اختلالات شخصیتی بوده اند. 47.77 درصد این افراد از حمایت اجتماعی موثر برخوردار نبوده اند. بیشترین روش به کار رفته جهت اقدام به خودکشی استفاده از داروها و سموم بوده است (90.83 درصد) و بیشترین علت خودکشی اختلاف با همسر (33.94 درصد) گزارش شده است. نتیجه گیری: این بررسی نشان دهنده فراوانی و ارتباط عوامل خطر مختلفی است که به نحوی در اقدام به خودکشی نقش دارند و شامل شرایط اجتماعی – اقتصادی متوسط، تحصیلات پایین، اواخر نوجوانی و ابتدای جوانی، زن بودن، متاهل بودن، اختلافات خانوادگی بویژه بین زوجین تازه ازدواج کرده و اختلالات روانپزشکی و شخصیتی و دستیابی آسان به داروها و سموم می باشد و با توجه به نیمرخ روانشناختی، این افراد از نظر تفکر دارای سوء ظن و بدبینی، سوء تعبیر محرکها، اشتغال فکری زیاد و میل به گوشه گیری هستند.

توجه فزاینده عموم مردم به طب مکمل و جایگزین (CAM) دانشمندان را بر آن داشته است تا برای یافتن مکانیسم اثربخشی آنها تحقیقات گسترده ای انجام دهند. بعضی از این روش ها از قبیل یوگا، طب سوزنی و بیوفیلد تراپی ها بر حوزه های انرژی زیستی که درون و اطراف بدن انسان را فراگرفته است تاثیر می گذارند. بر اساس قوانین فیزیک، جریان یافتن الکتریسیته در بافتهای بدن، همانند آنچه که در قلب و مغز اتفاق می افتد، باعث تولید حوزه های بیومغناطیسی گردیده و حرکت ذرات باردار در بدن، همانند یونها و رادیکالهای آزاد، باعث تولید حوزه های الکترومغناطیسی می شود. تحقیقاتی که با کمک مغناطیس سنج های بسیار حساس صورت گرفته است، حوزه های بیومغناطیسی را ثبت و اندازه گیری نموده و نشان می دهد که تمرکز فکری و آرامش ذهنی، تا حدود 1000 برابر شدت آنها را تشدید می کند. این حوزه های بیومغناطیسی می تواند منشا تاثیرات درمانی برخی از درمانهای مکمل و جایگزین مانند لمس درمانی باشد. از طرف دیگراستفاده از حوزه های الکتریکی، مغناطیسی و الکترومغناطیسی خارجی، در پزشکی کاربردهای شناخته شده ای دارند، مانند استفاده از حوزه های مغناطیسی در MRI و انواع درمان با حوزه های الکترومغناطیس نوساندار (PEMF تراپی). تحقیقات جدید در زمینه بیومغناطیس و مگنتوبیولوژی، بین روشهای به ظاهر متفاوتی که در طب رایج و طب مکمل به کار می رود، هم از بعد تاثیرات و هم از بعد مکانیسم، ارتباط برقرار می نماید. مقاله حاضر برخی از جدیدترین یافته های موجود را در زمینه حوزه های بیولوژیک و بیوانرژتیک و تاثیرات زیستی آنها، مرور نموده است.

با توجه به افزایش جمعیت سالمندان، نیاز مالی، بهداشتی و رفاهی آنان نیز افزایش می یابد. با توجه به اینکه اختلالات در سالمندان غالبا از نظر علایم، بیماریزایی و فیزیوپاتولوژی با جوانان متفاوت می باشد، لذا توجه بیشتری را می طلبد. دمانس پس از آرتریت موجب بیشترین ناتوانی در سالمندان می گردد. دمانس سندرمی است که اختلال شناختی بدون اختلال در سطح هوشیاری ایجاد می کند. همچنین منجر به ضعف حافظه، اشکال در محاسبه، حواس پرتی، تغییرات خلق و عاطفه، اختلال در قضاوت و تفکر انتزاعی، کاهش مهارت های زبانی و اختلال در جهت یابی می شود. از انواع دمانس می توان به دمانس آلزایمر و دمانس ناشی از بیماریهای پیک، ژاکوب ـ کروتسفلد، هانتینگتون، هیدروسفالی با فشار طبیعی و پارکینسون اشاره کرد. درمان شامل: درمان زمینه ای و همزمان مانند فشار خون بالا، درمان طبی مانند: استفاده از داروهای آنتی کولین استراز و برنامه بازتوانی طرح ریزی شده می باشد. همراه کردن اصول مراقبتی فردمحور در بازتوانی سالمندان با اختلال دمانس و تمرکز بر آن، اساس سازماندهی خدمات و ارایه مراقبتهای پرستاری می باشد.