کاربرد مواد افزودنی معدنی پوزولانی می تواند تـاثیر عمده ای بر خواص بتن بخصوص بر دوام بتن در محیط های خـورنده داشته باشد. در این تحقیق، دوام نمونه های بتنی مسلح ساخته شده با سیمان نوع 2، پـوزولان توف سبـلان، پـوزولان پومیس عنصرود و دوده سیلیس در شرایط شبیه سازی شده دریاچه ارومیه در مدت 6 ماه بررسی شده است. نمونه های آزمایشی با دو نسبت آب به سیمان متفاوت و سه نوع پوشش بتنی آرماتور تهیه و در معرض شرایط متفاوت محیطی (آزاد، مغروق، تر و خشک) قرار داده شده اند. آزمایش های مقاومت فشاری، میزان نفوذ یون کلر، عمق کربناتاسیون، مقاومت الکتریکی، پتانسیل خوردگـی و شدت خوردگـی آرماتور در سنین مختلف بـر روی نمونه ها انجام گرفته است. نتایج آزمایش های صورت گرفته نشان می دهد که شرایط تر و خشک در بتن ها بیشترین تاثیر را داشته است. در شرایط مغروق در آب دریاچه، اگر چه پتانسیل خوردگی آرماتورها بسیار بالاست و مقاومت الکتریکی نمونه های قرار گرفته در این محیط نسبت به محیط شاهد کاهش چشمگیری داشته است، اما به علت عدم وجود اکسیژن شدت خوردگی آرماتورها ناچیز است. اغلب بتن های حاوی پوزولان، دوام بهتری نسبت به بتن شاهد حاوی سیمان تیپ 2 نشان داده و بهترین عملکرد مربوط به بتن حاوی دوده سیلیس بوده است. کاربرد سیمان در حد 450kg/m3 و نسبت آب به سیمان کمتر از 0.4 تاثیر عمده ای در جلوگیری از نفوذ مواد مضر به داخل بتن و در نتیجه افزایش دوام آن داشته است.