تحقیقات تولیدات دامی
سال:1398 | دوره:8 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

این تحقیق به منظور بررسی اثر سطوح مختلف مکمل غنی از نوکلئوتید بر عملکرد رشد و پاسخ های ایمنی در جوجه های گوشتی انجام شد. تعداد 300 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه سویه راس 308 در یک طرح کاملاً تصادفی با پنج گروه آزمایشی، پنج تکرار و 12 قطعه جوجه در هر تکرار مورد بررسی قرار گرفتند. گروه های آزمایشی شامل جیره پایه بدون مواد افزودنی (گروه شاهد)، پروبیوتیک کلوستات و 400، 500 و 600 گرم در تن مکمل غنی از نوکلئوتید بودند. مصرف خوراک روزانه، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک در پایان هر دوره اندازه گیری شد. ایمنی هومورال با تزریق داخل عضلانی گلبول قرمز گوسفندی (SRBC) و ایمنی سلولی با تزریق فیتوهماگلوتینین در پوست بال مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد تمام سطوح مکمل غنی از نوکلئوتید میزان مصرف خوراک روزانه را کاهش داده (به ترتیب 7/89، 3/83 و 4/79 در مقابل 2/98 گرم) و سبب بهبود ضریب تبدیل خوراک (به ترتیب 67/1، 62/1 و 62/1 در مقابل 93/1) شدند (05/0>P). در روز 28 دوره پرورش، گروه های پروبیوتیک کلوستات، 400 و 500 گرم در تن مکمل غنی از نوکلئوتید عیار پادتن علیه SRBC کل (به ترتیب 20/5، 60/6 و 90/6 در مقابل 20/3) و IgM (به ترتیب 60/2، 20/3 و 20/2 در مقابل 90/0) بالاتری داشتند (05/0>P). در روز 35 دوره پرورش، گروه های 400 و 500 گرم در تن مکمل غنی از نوکلئوتید عیار پادتن بالاتری علیه SRBC کل (60/6 و 10/6 در مقابل 80/3 و 50/4)، IgG (50/3 و 30/3 در مقابل 10/2 و 50/2) و IgM (10/3 و 80/2 در مقابل 70/1 و 00/2) نسبت به گروه شاهد و پروبیوتیک کلوستات داشتند (05/0>P). اثر گروه های آزمایشی بر میزان پاسخ ایمنی سلولی معنی دار نبود (05/0

هدف از این تحقیق، بررسی اثر عصاره پوست انار بر عملکرد، خصوصیات لاشه، شاخص های خونی، ریخت شناسی روده باریک و ماندگاری گوشت جوجه گوشتی تغذیه شده با جیره بر پایه روغن کلزا بود. در این آزمایش از تعداد 120 قطعه جوجه خروس یک روزه سویه راس در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و چهار تکرار استفاده شد. جیره های آزمایشی شامل سطوح صفر، 300 و 600 میلی گرم در کیلوگرم عصاره پوست انار بود. تمامی جیره ها در دوره آغازین دارای چهار درصد روغن کلزا و در دوره رشد و پایانی دارای شش درصد روغن کلزا بودند. تحلیل داده ها نشان داد عصاره پوست انار بر صفات عملکردی شامل مصرف خوراک، وزن بدن و ضریب تبدیل خوراک اثر نداشت. سطح 600 میلی گرم عصاره پوست انار در مقایسه با گروه شاهد سبب افزایش وزن نسبی بورس فابرسیوس (22/0 در برابر 11/0 درصد) و کاهش وزن نسبی چربی بطنی (92/0 در برابر 93/1 درصد)، کلسترول (95/147 در برابر mg/dL 78/155) و LDL (45/44 در برابر mg/dL36/53) پلاسمای خون شد (05/0>P). سطح 600 میلی گرم عصاره پوست انار در مقایسه با گروه شاهد، فعالیت آنزیم های لاکتات دهیدروژناز (1111 در برابر u/L2182) و آسپارتات آمینوترانسفراز (210 در مقابل u/L 239( خون را کاهش داد (05/0>P). کیفیت گوشت در دوره نگهداری (85/0 در برابر ng/g99/0)، ارتفاع پرز (1245 در برابر 1027 میکرومتر) و نسبت عمق کریپت به ارتفاع پرز (74/6 در برابر 05/5) ناحیه ژژنوم جوجه های گوشتی تغذیه شده با سطح 600 میلی گرم عصاره پوست انار در مقایسه با شاهد افزایش نشان داد (05/0>P). بنابراین افزودن عصاره پوست انار در سطح 600 میلی گرم در کیلوگرم بدون تاثیر بر عملکرد سبب بهبود ماندگاری گوشت، ریخت شناسی ژژنوم و کاهش لیپیدهای خون جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی روغن کلزا می شود.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر اسید بوتیریک، مولتی آنزیم و ترکیب آن ها بر عملکرد رشد، ریخت شناسی روده باریک و درصد خاکستر استخوان تارسومتاتارسوس و انگشتان پا در جوجه های گوشتی بود. از 450 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج گروه آزمایشی و شش تکرار و 15 قطعه پرنده در هر تکرار به مدت 42 روز استفاده شد. گروه های آزمایشی شامل: 1T) شاهد مثبت، 2T) شاهد منفی (کاهش 5 درصدی انرژی، پروتئین و اسیدهای آمینه)، 3T) شاهد منفی + مولتی آنزیم (ناتوزایم P)، 4T) شاهد منفی + اسید بوتیریک (Baby C4) و 5T) شاهد منفی + مولتی آنزیم + اسید بوتیریک بودند. افزایش وزن روزانه در تیمار 1T بیشتر از سایر گروه ها بود (001/0>P) و گروه های 3T، 4T و 5T افزایش وزن بالاتری نسبت به 2T داشتند. ضریب تبدیل خوراک 1T پایین تر از 2T بود (05/0>P) و سایر گروه های آزمایشی تفاوت معنی داری نداشتند. گروه آزمایشی4T نسبت به سایر گروه های آزمایشی موجب افزایش وزن نسبی ایلئوم شد (05/0>P). گروه های 3T و 4T افزایش طول پرز بالاتری نسبت به تیمار 2T داشتند ولی این تفاوت معنی دار نبود. همچنین گروه های 3T و 5T شاخص تولید بالاتری نسبت به 2T داشتند (001/0>P). سود تغذیه ای در تیمارهای 1T و 3T بالاتر از تیمار 2T بود (05/0>P). تفاوت معنی داری از نظر درصد خاکستر استخوان بین گروه های آزمایشی وجود نداشت (05/0

در این تحقیق تاثیر پودر ماهی و کنجاله سویا بر کیفیت و کمیت آغوز و فراسنجه های خونی میش های آبستن بررسی شد. تعداد 40 رأس میش آبستن نژاد لری-بختیاری چند شکم زا (میانگین وزن 3/6± 68 کیلوگرم) در آخر آبستنی با چهار جیره آزمایشی شامل جیره پایه (شاهد)، جیره پایه به علاوه 5 درصد پودر ماهی (تیمار 1)، جیره پایه به علاوه 5 درصد کنجاله سویا (تیمار 2) و جیره پایه به علاوه 5/2 درصد پودر ماهی و 5/2 درصد کنجاله سویا (تیمار 3) تغذیه شدند. کمیت آغوز تولیدی در شش ساعت نخست پس از زایش با استفاده از تزریق اکسی-توسین اندازه گیری شد. مقدار آغوز تولیدی در تیمارها به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (05/0>P) و بیشترین مقدار آغوز تولیدی به گروه دریافت کننده جیره پایه به علاوه 5/2 درصد پودر ماهی و 5/2 درصد کنجاله سویا (تیمار 3) تعلق داشت. میش هایی که 5 درصد پودر ماهی (تیمار 1) دریافت کردند بیشترین غلظت ایمنوگلوبولین G (IgG) آغوز را نسبت به سایر گروه ها داشتند (05/0>P). تیمارهای آزمایشی سبب کاهش غلظت گلوکز خون میش ها قبل از زایش شدند (05/0>P). افزدون منابع غیر قابل تجزیه در شکمبه سبب کاهش غلظت بتا هیدروکسی بوتیرات و افزایش غلظت IgG خون میش ها پس از زایمان شد (05/0>P). کمترین غلظت گلوکز و اسیدهای چرب غیراستریفه پس از زایمان را گروه مصرف کننده 5 درصد سویای حرارت دیده به خود اختصاص داد (05/0>P). در نتیجه می توان بیان نمود که مکمل کردن جیره میش های آبستن با پروتئین غیرقابل تجزیه در اواخر دوره آبستنی سبب بهبود کمیت و کیفیت آغوز تولیدی و افزایش غلظت IgG آغوز می شود.

هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین ارزش غذایی بوته کامل خیار و سپس بررسی اثر سطوح مختلف آن در جیره بر فراسنجه های تولید گاز و تخمیر شکمبه با استفاده از شیرابه شکمبه گاو در شرایط برون تنی بود. برای این منظور، ابتدا ترکیب شیمیایی و فراسنجه های تخمیر برون تنی بوته خیار با کاه گندم و یونجه مقایسه شد. سپس، اثر جایگزینی سطوح صفر، 5، 10، 15 و 20 درصد بوته خیار به جای بخش علوفه ای جیره غذایی بر فراسنجه های هضم و تخمیر بررسی شد. نتایج نشان داد که بوته خیار میزان ماده خشک، ماده آلی و لیگنین کمتری نسبت به یونجه و کاه گندم داشت (05/0>P)، اما محتوای پروتئین خام آن به مراتب از کاه گندم بیشتر بوده و قابل مقایسه با یونجه بود. میزان الیاف نامحلول در شوینده خنثی و الیاف نامحلول در شوینده اسیدی بوته خیار به طور معنی داری کمتر از کاه گندم بود (05/0>P)، اما تفاوتی با یونجه نداشت. هرچند، میزان کربوهیدرات های غیر الیافی آن به طور معنی داری کمتر از یونجه، اما بیشتر از کاه گندم بود (05/0>P). کل حجم تولید گاز، پتانسیل تولید گاز، گوارش پذیری ماده خشک و ماده آلی و سنتز پروتئین میکروبی با انکوباسیون بوته خیار به طور قابل توجهی بیشتر از کاه گندم بوده، اما کمتر از یونجه به دست آمد (05/0>P). در کل، نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بوته خیار دارای ترکیب شیمیایی و ارزش تغذیه ای به مراتب بیشتری در مقایسه با کاه گندم بوده و محتوای پروتئین خام آن نیز قابل مقایسه با یونجه است. همچنین، کاربرد این پسماند در تغذیه نشخوارکنندگان تا سطح 20 درصد ماده خشک جیره قابل توصیه است.

هدف از این آزمایش بررسی آثار افزودن ترکیبی از اسانس های گیاهی اسید رسینولئیک، کاردانول و کاردول به سیلاژ یونجه پلاسیده شده همراه با سطوح مختلف تفاله سیب بر تجزیه پذیری ماده خشک، ماده آلی و پروتئین خام به روش کیسه های نایلونی بود. تیمارهای آزمایشی شامل 1) سیلاژ یونجه، 2) سیلاژ یونجه فرآوری شده با اسانس (500 میلی گرم در کیلوگرم وزن تر)، 3) سیلاژ یونجه (75 درصد) و تفاله سیب (25 درصد)، 4) سیلاژ یونجه (75 درصد) و تفاله سیب (25 درصد) فرآوری شده با اسانس، 5) سیلاژ یونجه (50 درصد) و تفاله سیب (50 درصد)، 6) سیلاژ یونجه (50 درصد) و تفاله سیب (50 درصد) فرآوری شده با اسانس، 7) سیلاژ یونجه (25 درصد) و تفاله سیب (75 درصد) و 8) سیلاژ یونجه (25 درصد) و تفاله سیب (75 درصد) فرآوری شده با اسانس بود که به مدت 90 روز سیلو شد. ضرایب تجزیه پذیری با استفاده از روش کیسه های نایلونی با چهار تکرار تعیین شدند. داده های بدست آمده در قالب آزمایش فاکتوریل 2 × 4 بر پایه طرح کاملاً تصادفی تجزیه شدند. در پایان 96 ساعت انکوباسیون، بیشترین مقدار ناپدید شدن ماده خشک مربوط به تیمار حاوی 25 درصد یونجه با 75 درصد تفاله سیب همراه با افزودنی اسانس و کمترین مقدار مربوط به تیمار حاوی یونجه پلاسیده و افزودنی اسانس بود. افزودن اسانس گیاهی به سیلاژ یونجه در حین تهیه سیلاژ سبب افزایش نرخ ناپدید شدن ماده خشک و تجزیه پذیری موثر ماده خشک و بهبود ارزش تغذیه ای سیلاژ یونجه شد. همچنین افزودن تفاله سیب در سطوح مختلف سبب افزایش بخش های با تجزیه پذیری سریع و آهسته و تجزیه-پذیری موثر شد.

هدف از پژوهش حاضر تجزیه و تحلیل مولکولی و بیوانفورماتیکی ناحیه تنظیمی بالادستی ژن های لپتین و SIGLEC5 در ارتباط با صفات تولیدی و تولیدمثلی در گاو های هلشتاین استان مازندران بود. بدین منظور تعداد 300 نمونه خون به طور تصادفی تهیه و استخراج DNA انجام شد. سپس دو قطعه 252 و 406 جفت بازی به ترتیب از ناحیه تنظیمی بالادست ژن های لپتین و SIGLEC5 با PCR تکثیر و تعیین ژنوتیپ ها با روش SSCP انجام شد. از هر الگوی باندی یک نمونه توالی یابی شده و بررسی های بیوانفورماتیک با نرم افزارهای BioEdit و DNASIS MAX انجام شد. جایگاه SIGLEC5 در این پژوهش تک شکل بود، اما در جایگاه لپتین چهار الگوی باندی A، B، C و D به ترتیب با فراوانی های 25/0، 36/0، 22/0 و 17/0 مشاهده شدند. بررسی آماری نشان داد که چندشکلی های ژن لپتین با صفت چربی شیر و وضعیت زایش ارتباط معنی دار دارد (05/0>P)، به طوری که افراد دارای الگوی باندی A بیشترین چربی شیر و افراد دارای الگوی باندی D کمترین چربی شیر را نشان دادند. همچنین افراد دارای الگوی باندی D دارای بهترین وضعیت زایش (طبیعی) بودند (05/0>P). بررسی های بیوانفورماتیکی به ترتیب وجود 14 و نه موتیف را در ژن های SIGLEC5 و لپتین نشان دادند. لذا، بر اساس نتایج این پژوهش، استفاده از ژن لپتین برای بهبود صفات تولیدی و تولیدمثلی پیشنهاد می شود. علاوه بر آن، انجام مطالعات تکمیلی روی سایر نواحی ژن SIGLEC5 در ارتباط با صفات تولیدمثلی و تولیدی در گاو هلشتاین اکیداً توصیه می شود.

هدف از این مطالعه، پویش بخشی از ژنوم (کروموزوم 5) بلدرچین ژاپنی به منظور تشخیص QTL های مؤثر بر صفات رشد بلدرچین، بر اساس طرح دی آلل کراس جزئی چهار نسلی در پژوهشکده دام های خاص دانشگاه زابل بود. بدین منظور چهار سویه Wild(A)، A & M texas (B)، Italian Speckled(C) وTuxedo (D) بلدرچین ژاپنی به صورت دو به دو و متقابل تلاقی داده شده و نسل اول را ایجاد کردند. اجداد و والدین چهارم (به ترتیب 18 و 36 پرنده) و تمام پرندگان حاصل از نسل چهارم (315 پرنده) برای سه نشانگر ریزماهواره ای روی کروموزوم پنج تعیین ژنوتیپ شدند. همچنین، تمام پرندگان از زمان تفریخ تا 45 روزگی با فاصله پنج روز وزن کشی شدند. تجزیه و تحلیل QTL به روش مکان یابی درون فاصله ای مبتنی بر رگرسیون و مدل ژنتیکی افزایشی با استفاده از نرم افزار GridQTLانجام شد. نتایج سه QTL در موقعیت های مختلف برای صفات وزن تفریخ، اوزان 15 و 20 روزگی به ترتیب موقعیت های 65/4، 03/16 و 63/15 را نشان داد. بنابراین، اگر اطلاعات نشانگرهای مجاور در معادلات برآورد ارزش های اصلاحی وارد شوند، می تواند منجر به بهبود صحت پیش بینی ارزش اصلاحی و در نهایت پیشرفت ژنتیکی شود.