مسئله ی نابرابریهای منطقهای و محرومیت تنها معضل مناطق درگیر نیست و پیامدهای آن، کل کشور را دربرخواهد گرفت. برهمخوردن تناسبات جمعیتی و فضایی، عدم بالفعل شدن پتانسیلهای منطقه ی درگیر و امثالهم از مشکلات جدی نابرابریها است. هدف مقاله پیشرو، سنجش و سطحبندی محرومیت در استانهای بوشهر و هرمزگان، از استانهای مرزی و ساحلی جنوب کشور، با بررسی مهمترین ابعاد محرومیت است. بدینترتیب، شاخصهای محرومیت مطابق با ادبیات نظری پژوهش در ابعاد اقتصادی، اجتماعی، آموزش، بهداشت و مسکن، استخراج و سپس شهرستانهای دو استان، براساس ابعاد مذکور، سطحبندی و سنجش شدهاند. روش مورد استفاده، روش تحلیل عاملی با رویکرد ادغام دادهها و در بخش سطحبندی شهرستانها، روش تحلیل خوشهای است. یافتهها نشان میدهد که محرومیت در شهرستانهای استان هرمزگان، نمود بیشتری دارد و با حرکت به سمت شرق، شدت بیشتری میگیرد. سنجش تغییرات ابعاد محرومیت طی سالهای 1375 تا 1390 نشان میدهد که طی سالهای اخیر، بهطورکلی میزان محرومیت کاهش یافته و بر تعداد شهرستانهای برخوردار افزوده شده است. کاهش محرومیت در شهرستانهای استان بوشهر نمود بیشتری دارد و تعدادی از شهرستانهای شرقی استان هرمزگان طی سالیان گذشته، بهبود حداقلی را تجربه کردهاند. شدت محرومیت نیز در ابعاد آموزشی و بهداشتی در هر دو استان بیشتر بوده و شاخصهای ابعاد اجتماعی و اقتصادی وضعیت مناسبتری داشته اند.