علوم دامی
سال:1399 | دوره:33 | شماره:128 |تعداد مقالات:16

هدف از این مطالعه بررسی تأثیر افزودن سطوح مختلف آب پنیر تازه و افزودنی باکتریایی به سیلاژ یونجه بر میزان تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک، پروتئین خام و ماده آلی با استفاده از روش کیسه های نایلونی بود. در تیمارهای آزمایشی سطوح صفر 30، 60 و 90 گرم به ازای هرکیلوگرم وزن تر از آب پنیر تازه با افزودن باکتریایی (cfu 108×3 به ازای هر گرم وزن تر یونجه) و بدون افزودن باکتریایی به سیلاژ یونجه اضافه شد. قابلیت تجزیه پذیری با استفاده از روش کیسه های نایلونی با 4 تکرار (2 تکرار در هر گوسفند) در ساعات0، 2، 4، 6، 8، 12، 16، 24، 36، 48، 72 و 96 انجام گرفت. داده های حاصل از این آزمایش به صورت فاکتوریل 2 × 4 در قالب طرح کاملاً تصادفی آنالیز شدند. مقایسه میانگین ها (در سطح 05/0 درصد) با استفاده از آزمون دانکن انجام شد. بیش ترین میزان تجزیه پذیری ماده خشک مربوط به تیمار سیلاژ یونجه به همراه 60 گرم آب پنیر تازه بر کیلوگرم وزن تر یونجه بود، که طی ساعات 2، 4، 12، 72 و 96 انکوباسیون شکمبه ای مشاهده شد (05/0p <). بخش سریع تجزیه شونده (a) ماده خشک در تیمارهای افزودنی باکتریایی تفاوت معنی داری نسبت به تیمار شاهد نداشت، اما در تیمارهای حاوی آب پنیر تازه در سه سطح مختلف (30، 60 و 90 گرم آب پنیر تازه) نسبت به تیمار شاهد افزایش معنی داری داشت (05/0p <). افزودن آب پنیر در سطوح مختلف سبب افزایش در بخش های با تجزیه پذیری سریع، تجزیه پذیری آهسته و تجزیه پذیری مؤثر شد.

هدف پژوهش حاضر بررسی کارآیی افزودن محرک های رشد گیاهی معرفی شده توسط مؤسسه تحقیقات علوم دامی کشور ( ASRI1 و ASRI2)، و مشابه وارداتی آن ها (Optifeed) پری بیوتیک به جیره بر عملکرد، خصوصیات لاشه و مورفولوژی روده کوچک جوجه های گوشتی بود. تعداد 875 قطعه جوجه گوشتی یک-روزه سویه راس-308 به صورت مخلوط نر و ماده به 6 گروه آزمایشی، 5 تکرار و 25 پرنده در هر تکرار اختصاص داده شد. جیره مورد استفاده به صورت مرحله ای در 3 مقطع 0 تا 10 روزگی، 11 تا 24 روزگی و 25 تا 42 روزگی با توجه به احتیاجات نژادی سویه راس تنظیم شد. این آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل2×3 با سه نوع محرک رشد (ASRI1، ASRI2 و وارداتی) و دو سطح پری بیوتیک Optifeed (صفر و 1 کیلوگرم در تن) انجام شد. نتایج نشان داد که اثر محرک های رشد گیاهی و پری بیوتیک بر مقادیر خوراک مصرفی، وزن بدن و ضریب تبدیل خوراک در دوره های مختلف پرورشی معنی دار نبود (05/0< p). اثر محرک های رشد بر خصوصیات لاشه معنی دار نبود ولی پری بیوتیک سبب کاهش درصد لاشه شد (05/0>p). طول و وزن نسبی روده و خصوصیات ریخت شناسی روده تحت تأثیر نوع محرک های رشد و پری بیوتیک قرار نگرفت (05/0< p). بر اساس نتایج این تحقیق، محرک های رشد داخلی تولید شده در مؤسسه تحقیقات علوم دامی کشور قابلیت جایگزینی با محصول خارجی را دارند.

به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف پودر بقایای کشتارگاه طیور بر عملکرد بره های نر نژاد بلوچی، آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 جیره آزمایشی حاوی سطوح مختلف (صفر، 5/2، 5 و 5/7) پودر بقایای کشتارگاه طیور با6 تکرارانجام شد. طول دوره پروار 90 روز با 14 روز دوره عادت پذیری بود. سطوح مختلف پودر بقایای کشتارگاه طیور براضافه وزن روزانه بره ها، میانگین مصرف ماده خشک روزانه و ضریب تبدیل غذایی تاثیر معنی داری نداشت ( 05/0< p). نیتروژن اوره ای خون بره های دریافت کننده جیره شاهد بطور معنی داری نسبت به سایر جیره ها بیشتر بود ( 05/0>P). غلظت گلوکز پلاسمای خون بره های دریافت کننده جیره های آزمایشی تفاوت معنی داری با هم نداشت. مقادیر پروتئین و بخش های پروتئین A، B، B1، B2، B3 و C در این آزمایش به ترتیب 8/11، 23/8، 22/21، 19/1، 81/3 درصد بود. نتایج این پژوهش نشان داد که پودر بقایای کشتارگاهی طیور تا سطح 5/7 درصد بدون تاثیر منفی بر عملکرد می تواند به جیره بره های پرواری افزوده شود. .

ذرت و فرآورده های جانبی آن از مهمترین محصولاتی هستند که در تغذیه دام و طیور برای تأمین انرژی مورد استفاده قرار می گیرند. به منظور بررسی تأثیر سطوح مختلف جرم ذرت (حاوی روغن زیاد) بر عملکرد و شاخص های ایمنی جوجه های گوشتی آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 گروه آزمایشی، 5 تکرار و 30 قطعه پرنده در هر واحد آزمایشی از سن 14 تا 42 روزگی انجام شد. گروه های آزمایشی شامل پرندگان دریافت کننده سطوح صفر (شاهد)، 5، 10، 15 و 20 درصد جرم ذرت بود. در سنین 21 و 28 روزگی بالاترین وزن زنده در گروه دریافت کننده 10 درصد جرم ذرت مشاهده شد (0. 05>P). در سن42 روزگی، اثر سطح جرم ذرت بر وزن زنده، شاخص تولید و هزینه خوراک مصرفی به ازای هر کیلوگرم وزن زنده معنی دار بود (0. 05>P). کمترین شاخص تولید در گروه دریافت کننده 20 درصد جرم ذرت مشاهده شد (0. 05>P). بین گروه های آزمایشی تفاوت معنی داری در مقدار خوراک مصرفی و شاخص های ریخت شناختی روده از جمله طول پرز، ضخامت پرز، عمق کریپت و نسبت طول پرز به عمق کریپت مشاهده نشد. همچنین اثر سطوح مختلف جرم ذرت بر تیتر آنتی بادی علیه گلبول قرمز گوسفندی (SRBC)، ایمونوگلوبولین G، ایمونوگلوبولین M و شمارش تفریقی گلبول های سفید خون معنی دار نبود. بر اساس نتیجه به دست آمده درباره هزینه خوراک به ازای هر کیلوگرم وزن زنده، می توان از جرم ذرت تا سطح 10 درصد جیره در دوره 15 تا 42 روزگی جوجه های گوشتی استفاده کرد.

این تحقیق به منظور مقایسه وضعیت سیستم ایمنی، جمعیت میکروبی، فراسنجه های خونی و صفات عملکرد پنج سویه تجاری جوجه گوشتی پرورشی متداول در ایران انجام شد. بدین منظور، از گله های مادر گوشتی با سن 31 تا 33 هفته سویه های تجاری جوجه گوشتی شامل آربور ایکرز، آرین، راس 308، کاب و هوبارد، تخم مرغ نطفه دار تهیه و تعداد 260 قطعه جوجه گوشتی یک روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار (سویه جوجه ها)، چهار تکرار و 13 قطعه جوجه در هر تکرار در شرایط پرورشی یکسان، به مدت 49 روز پرورش داده شدند. نتایج نشان داد که اختلاف میانگین وزن زنده، ضریب تبدیل غذایی و شاخص تولید در پایان دوره پرورش بین تیمارها معنی دار نبود. بیش ترین مقدار مصرف خوراک مربوط به سویه راس و کم ترین مقدار مربوط به سویه آرین بود (05/0p <). اختلاف میانگین تعداد کل گلبول های سفید خون، لنفوسیت، هتروفیل، ائوزینوفیل، مونوسیت و نسبت هتروفیل به لنفوسیت در سنین 21 و 42 روزگی بین تیمار معنی دار نبود. تزریق سوسپانسیون گلبول قرمز خون گوسفند تأثیر معنی داری بر عیار پادتن تولیده شده نداشت. اثر سویه بر وزن نسبی اندام های سیستم ایمنی شامل طحال و بورس فابریسیوس در سنین 21 و 42 روزگی معنی دار نبود. فعالیت آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز در بین سویه های مختلف، تفاوت معنی داری نشان نداد. تیمارهای مختلف آزمایشی تأثیر معنی داری بر جمعیت اشریشیا کلی و لاکتوباسیل تهی روده و ایلئوم و غلظت تری گلیسرید، لیپوپروتئین با چگالی بالا و لیپوپروتئین با چگالی پائین خون در پایان دوره آزمایش نداشتند. در مجموع، نتایج نشان داد که در شرایط پرورشی یکسان، شاخص های تولیدی، سیستم ایمنی و جمعیت میکروبی این سویه ها تقریباً مشابه می باشد و واحدهای پرورش جوجه گوشتی بدون توجه به نوع سویه و بر اساس کیفیت جوجه های یک روزه، می توانند هر یک از این سویه ها را پرورش دهند.

واگرایی ژنتیکی، فرآیندی است که در طی آن، دو یا چند جمعیت از یک گونه با جد مشترک، در طول زمان از طریق سازکارهای تکاملی، همچون جدایی جغرافیایی، نوترکیبی مولکولی و جهش های مستقل، آلل های با فراوانی غیر مشابه در سطح ژنومشان، فاصله ژنتیکی پیدا می کنند. این پدیده را می توان، اساس بوجود آمدن دو نژاد متفاوت از لحاظ، تیپ تولیدی در یک گونه دانست. در این راستا، هدف پژوهش حاضر، بررسی مقایسه ای چند شکلی های موجود در شش ژن کاندیدا برای تولید، در دو نژاد شاخص بز تیپ گوشتی و شیرده می باشد. بدین منظور، مجموعاً، تعداد 30 عدد از هر نژاد بز شیری سانن و گوشتی بوئر، برای شناسایی چند شکلی ها در ناحیه ای از شش ژن کالپاستاتین، میوستاتین، هورمون شبه انسولین، لپتین، فاکتور نسخه پرداری اختصاصی هیپوفیزی و SCD با استفاده از تکنیک PCR-RFLP تعیین ژنوتیپ شدند. سپس، پارامترهای ژنتیکی مولکولی، با استفاده از نرم افزار POPGENE بین دو جمعیت محاسبه گردید. از آزمون کای اسکور، بر طبق جدول توافقی، برای آزمون معنی داری تفاوت های شاخص های مولکولی بین دو جمعیت استفاده شد. ضمنا، فراوانی آلل های مطلوب مرتبط با تولید در هر دو گروه تعیین گردید. نتایج مطالعه حاضر، نشان داد که ژنوم دو جمعیت مورد مطالعه در پروفایل آلل های شناسایی شده در بیشتر موارد تفاوت معنی داری دارد(p <0. 01). چنین مطالعات واگرایی ژن در خصوص ژن های بزرگ اثرمرتبط با صفات تولیدی شاید بتواند، بینش اصلاح گران را برای درک بیشتر و پرده برداری از سیمای توارث جهش ها و نقش آنها در واریانس فنوتیپی مشاهده شده در صفات اقتصادی را بالا ببرد.

هدف از این مطالعه بررسی اثرات جیره های غنی شده با پروبیوتیک، پری بیوتیک و کنجاله سویای تخمیری بر عملکرد، مورفولوژی روده و جمعیت سالمونلا در جوجه های گوشتی مواجهه یافته با سالمونلا تیفی موریوم بود. تعداد 450 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی به 5 تیمار آزمایشی با 6 تکرار و هر تکرار با 15 جوجه اختصاص داده شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1)جیره پایه (بر اساس ذرت و کنجاله سویا) و بدون مواجهه با سالمونلا (شاهد منفی)، 2) جیره پایه و مواجهه یافته با سالمونلا (شاهد مثبت)، 3) جیره پایه بعلاوه 02/0 درصد پروبیوتیک، 4) جیره پایه بعلاوه 2/0 درصد پری بیوتیک و 5) جیره حاوی کنجاله سویای تخمیری بودند. نتایج آزمایش نشان داد که در مقایسه با گروه شاهد مثبت، تغذیه جیره های حاوی پروبیوتیک، پری بیوتیک و کنجاله سویای تخمیری سبب بهبود چشمگیر فراسنجه های عملکرد جوجه های چالش یافته شد (05/0>P). در 7 و 14 روز پس از چالش، درصد آلودگی در تیمارهای پروبیوتیک، پری بیوتیک و کنجاله سویای تخمیری کمتر از تیمار شاهد مثبت، بود. ارتفاع پرز و نسبت ارتفاع پرز به عمق کریپت در دئودنوم و ژژنوم گروه شاهد مثبت کمتر از سایر گروه های چالش یافته بود (05/0>P). بنابراین، کنجاله سویای تخمیری به دلیل داشتن نقشی شبیه به پروبیوتیک ها و پری بیوتیک ها در کنترل آلودگی های سالمونلایی می تواند به عنوان یک منبع پروتئینی فرآسودمند در تغذیه جوجه های گوشتی مورد توجه قرار گیرد.

در تحقیق حاضر پارامترهای ژنتیکی صفات وزن بدن در هنگام تولد، 7، 14، 21، 28 و 35 روزگی در دو جمعیت بلدرچین ژاپنی سفید و وحشی و نیز در جمعیت های حاصل از تلاقی بین این نژادها مورد ارزیابی قرار گرفت. بدین منظور 6 مدل حیوانی مختلف برازش شد و داده ها با استفاده از روش حداکثر درست نمایی محدود شده (REML) و نرم افزار ASREML تجزیه و تحلیل شدند. تفاوت مدل های برازش شده با یکدیگر در گنجاندن آثار ژنتیکی افزایشی مستقیم، ژنتیکی افزایشی مادری، محیطی دائمی مادری، کوواریانس اثر ژنتیکی افزایشی مستقیم و مادری و ترکیبات مختلف این آثار بود. بر اساس نتایج آزمون کای مربع، مدل شامل آثار ژنتیکی افزایشی مستقیم، ژنتیکی افزایشی مادری و محیطی دائمی مادری به عنوان مدل مناسب برای ارزیابی ژنتیکی وزن تولد در نظر گرفته شد. بر پایه این مدل، وراثت پذیری مستقیم (a2h)، وراثت پذیری مادری (m2h) و نسبت واریانس محیطی دائمی مادری به واریانس فنوتیپی (2c) این صفت، به ترتیب 01/0± 13/0، 01/0± 48/0 و 01/0± 06/0 برآورد گردید. برای سایر صفات مرتبط با وزن بدن، مدل ساده که تنها شامل اثر ژنتیکی افزایشی مستقیم پرنده بود، به عنوان مدل مناسب انتخاب شد. وراثت پذیری مستقیم برای صفات وزن بدن از 7 تا 35 روزگی در دامنه ای از 29/0 تا 39/0 بود. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که اثرات مادری تنها بر وزن تولد بلدرچین ها معنی داری بوده و در سنین بالاتر ژن های خود پرنده سهم اصلی را در بروز صفات مرتبط با وزن ایفا می کنند.

کنترل همخونی در ایستگاه های اصلاح نژاد مرغ بومی به دلیل بسته بودن جمعیت، از اهمیت بالایی برخوردار است. بنابراین جلوگیری از پسروی ناشی از همخونی در این ایستگاه ها، یک استراتژی بنیادی در راستای افزایش بهره وری به شمار می رود. هدف از پژوهش حاضر برآورد مقدار ضریب همخونی و تأثیر پسروی ناشی از آن بر صفات اقتصادی مهم در مرغ های بومی مازندران بود. در این تحقیق از داده های که طی سال های 1369 تا 1397 (26 نسل) در ایستگاه اصلاح نژادی مرغ بومی مازندران جمع آوری شده بودند، استفاده شد. ضریب همخونی هر فرد با استفاده از نرم افزار CFC و پارامترهای ژنتیکی با نرم افزار WOMBAT برآورد شدند. نتایج تجزیه و تحلیل شجره نشان داد که 59075 پرنده همخون (73 درصد) بودند. میانگین ضریب همخونی فردی و مادری به ترتیب 3/4 و 6/3 درصد برآورد شدند. پسروی ناشی از همخونی به ازای یک درصد افزایش همخونی پرندگان برای صفات وزن بدن در 1 روزگی، 8 و 12 هفتگی، سن بلوغ جنسی، وزن بلوغ جنسی، تعداد تخم مرغ (در 12 هفتة اول تولید)، میانگین وزن تخم مرغ (در هفته 30، 28 و 32) و وزن اولین تخم مرغ به ترتیب 02/0، 32/1-، 04/2-، 31/0، 11/0-، 18/0-، 03/0-و 03/0 بودند. نتایج این پژوهش نشان داد که در جمعیت بسته ایستگاه مرغ بومی مازندران، به دلیل آمیزش های کنترل شده میزان همخونی پایین بود. در این جمعیت ها، نبود پرنده غیرهمخون تقریباً غیرممکن می باشد، اما میتوان با انجام آمیزش های کنترل شده در جهت کاهش اثرات احتمالی نامطلوب ناشی از همخونی اقدام کرد.

به منظور تعیین اثر سطوح مختلف نانو اکسید آهن بر عملکرد، شاخص های کیفی تخم مرغ و وضعیت پاداکسایشی مرغ های تخم گذار، آزمایشی با 96 قطعه مرغ تخم گذار سویه Bovens در اوج تولید (28 هفته) در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار و چهار تکرار و 8 قطعه مرغ در هر تکرار اجرا شد. مرغ ها به مدت هشت هفته با جیره های آزمایشی حاوی سطوح صفر، 50 و 100 میلی گرم نانواکسیدآهن بر کیلوگرم جیره تغذیه شدند. صفات عملکردی شامل درصد تخم گذاری، میانگین وزن تخم مرغ ها، توده تخم مرغ تولیدی، میانگین خوراک مصرفی و ضریب تبدیل خوراک بصورت هفته ای رکوردبرداری شدند و صفات کیفی تخم مرغ (شاخص رنگ زرده، شاخص شکل تخم مرغ، شاخص ارتفاع زرده، واحد هاو، و وزن نسبی سفیده، زرده)؛ صفات پوسته تخم مرغ (ضخامت پوسته، مقاومت پوسته تخم مرغ، وزن مخصوص تخم مرغ و وزن نسبی پوسته در انتهای دوره های 28 روزه بررسی شدند و شاخص های بیوشیمیایی خون و زرده تخم مرغ در انتهای آزمایش اندازه گیری شدند. مکمل نانوآهن بر صفات عملکردی و پروتئین تام خون اثری نداشت. استفاده از مکمل نانواکسیدآهن سبب افزایش غلظت HDL خون، آهن، روی و عیار پادتن بر ضد نیوکاسل و آنفلوآنزا در مقایسه با شاهد شد و غلظت کلسترول، تری گلیسرید، LDL و ALT در مقایسه با شاهد کاهش یافت. غلظت MDA خون با افزودن نانوذرات آهن افزایش یافت. بنابراین افزودن مکمل نانواکسیدآهن می تواند باعث بهبود شاخص های عملکرد، برخی خصوصیات کیفی تخم مرغ و کاهش کلسترول و تری گلیسرید خون، و بهبود پاسخ ایمنی در مرغ های تخم گذار گردد.

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر منبع نشاسته و نوع مکمل چربی بر عملکرد، فراسنجه های خونی و خصوصیات تخمیر شکمبه ای در دوره انتقال میش های قزل بود. بدین منظور، آزمایشی با استفاده از 20 رأس میش آبستن نژاد قزل با میانگین 3 سال سن و میانگین وزن بدن 2/2± 65 کیلوگرم از 30 روز قبل از زایش تا 30 روز پس از زایش، در قالب یک طرح کاملا تصادفی و با روش فاکتوریل 2×2 اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیره بر پایه ذرت + اسیدهای چرب اشباع، 2) جیره بر پایه ذرت + اسیدهای چرب غیراشباع محافظت شده در شکمبه، 3)جیره بر پایه جو + اسیدهای چرب اشباع، 4) جیره بر پایه جو + اسیدهای چرب غیراشباع محافظت شده در شکمبه بودند. نتایج نشان داد که در قبل از زایش، مصرف خوراک و افزایش وزن روزانه میش ها تحت تاثیر منبع نشاسته و نوع مکمل چربی و اثرات متقابل آنها قرار نگرفته است (05/0< p). در بعد از زایش اثر منبع نشاسته و منبع اسیدهای چرب بر تغییرات وزن میش ها معنی دار بود (05/0>P). قبل از زایش میزان NEFA در تیمار حاوی دانه جو و اسیدهای چرب اشباع به طور معنی داری بالاتر از سایر تیمارها بود (05/0>P). غلظت اسیدهای چرب فرار مایع شکمبه، ازت آمونیاکی و تعداد پروتوزوا تحت تاثیر اثرات متقابل منابع نشاسته و اسیدهای چرب فرار قرار گرفت ولی pH مایع شکمبه تفاوت معنی دار نداشت. نتایج این تحقیق نشان داد که منابع مختلف نشاسته و اسیدهای چرب بصورت متقابل می توانند متابولیسم دوره انتقال میش ها را تحت تاثیر قرار بدهد.

به منظور بررسی وزن بدن و تنوع فنوتیپی جمعیت شترهای منطقه جنوب کرمان، خصوصیات مورفولوژیکی 285 نفر شتر (255 ماده و 30 نر) مربوط به 4 اکوتیپ مختلف در 12 ناحیه اندازه گیری شد. اکوتیپ ها شامل جمعیت شترهای بومی، رودباری، پاکستانی و زاهدانی بودند. صفات بیومتری طول بدن، طول گردن، طول دست و پا، محیط سینه و شکم، عمق سینه، ارتفاع جدوگاه، ارتفاع و عرض کپل، ارتفاع کوهان و وزن بدن مورد مطالعه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از رویه های GLM و CORR نرم افزار SAS 9. 1 تجزیه و تحلیل شدند. میانگین طول بدن، محیط سینه و شکم در جمعیت شترهای پاکستانی نسبت به سایر شترها به طور معنی داری بالاتر بود (0. 001>p). اختلاف شترهای رودباری با سایر اکوتیپ ها از نظر طول گردن، طول دست و پا معنی دار بود (0. 05>p). جمعیت شترهای ماده در مقایسه با شترهای نر از نظر اکثر صفات ذکر شده پایین تر بودند. همبستگی مثبت بین ارتفاع کوهان و ارتفاع جدوگاه، ارتفاع کوهان و ارتفاع کپل و عمق سینه و محیط شکم مشاهده شد. وزن بدن با تمامی صفات غیر از طول گردن همبستگی مثبت و معنی داری داشت و بالاترین مقدار آن با محیط سینه (0. 81= r) و سپس با محیط شکم بود (0. 65= r). نتایج این مطالعه نشان داد که بین اکوتیپ های مختلف تنوع فنوتیپی وجود دارد و پرورش دهندگان شترها باید توسط دولت حمایت شوند تا آنها بتوانند شترها را به عنوان یک مخزن ژنتیکی برای نسل های آینده حفظ کنند.

این تحقیق به منظور بررسی اثر نوع جیره و RFI بر فراسنجه های خونی و عملکرد بره های نر نژاد کرمانی انجام گردید. آزمایش ابتدا به صورت طرح کاملاً تصادفی با دو نوع جیره آزمایشی شامل: جیره با کنسانتره بالا و جیره با علوفه بالا، بر روی 40 رأس بره ی نر با میانگین سن 5/3 ماه و وزن اولیه 5/1 ± 16 کیلوگرم به مدت 42 روز اجرا گردید. میزان خوراک مصرفی و افزایش وزن بره ها اندازه گیری شد و بر پایه آن مقدار RFI محاسبه گردید. سپس دام های مصرف کننده هر جیره بر اساس مقدارRFI به صورت دام های با RFI بالا (کم بازده) و RFI پایین (پربازده) در نظر گرفته شدند و تأثیر نوع جیره و RFI بر فراسنجه های خونی و عملکرد بره ها در قالب آزمایش فاکتوریل (2×2) بررسی شد. استفاده از جیره حاوی کنسانتره بالا سبب کاهش ماده خشک مصرفی، بهبود وزن نهایی، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک شد (01/0p <). غلظت گلوکز، تری گلیسرید، انسولین، گرلین و فاکتور رشد شبه انسولین خون با مصرف کنسانتره بالا افزایش و غلظت اوره خون کاهش یافت (01/0p <). دام های با RFI پایین، مصرف خوراک کمتر و ضریب تبدیل خوراک بهتری داشتند (01/0p <). غلظت گلوکز، اوره، گرلین و فاکتور رشد شبه انسولین خون بره های با RFI پایین کمتر از دام های با RFI بالا بود (01/0p <). مصرف کنسانتره بالا در هر دو گروه دام های با RFI پایین و بالا سبب بهبود افزایش وزن نهایی شد (05/0p <). نتایج نشان داد که عامل RFI می تواند در انتخاب دام هایی با مصرف خوراک کمتر و ضریب تبدیل خوراک بهتر در بره های نژاد کرمانی مؤثر باشد.

این آزمایش به منظور مقایسه تأثیر بایولیز سولفات و ال-لیزین هیدروکلراید بر عملکرد، اجزاء لاشه و کیفیت گوشت جوجه های گوشتی انجام شد. از تعداد 200 قطعه جوجه گوشتی سویه راس-308 (مخلوط مساوی نر و ماده) در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار، 5 تکرار و 8 قطعه در هر تکرار استفاده شد. لیزین مکمل جیره از دو منبع ال-لیزین هیدورکلرید و بایولیز سولفات تامین شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) 100 درصد ال-لیزین هیدروکلراید (جیره پایه یا شاهد)، 2) 75 درصد ال-لیزین هیدروکلراید و 25 درصد بایولیز سولفات، 3) 50 درصد ال-لیزین هیدروکلراید و 50 درصد بایولیز سولفات، 4) 25 درصد ال-لیزین هیدروکلراید و 75 درصد بایولیز سولفات، 5) 100 درصد از بایولیز سولفات بودند. طی 42-1 روزگی، مصرف خوراک و وزن بدن جوجه های دریافت کننده جیره حاوی 100 درصد بایولیز سولفات نسبت به جوجه های گروه شاهد بیشتر بود (05/0 P <). تیمارهای آزمایشی بر درصد چربی و ماده خشک گوشت سینه و ران و اجزاء لاشه تأثیر نداشتند (05/0 P >). درصد اتلاف آب گوشت سینه در جوجه های دریافت کننده تیمارهای دارای 25، 50 و 75 درصد بایولیز سولفات نسبت به جوجه های گروه شاهد کمتر بود (05/0 P <). به طور کلی بایولیز سولفات در مقایسه با ال-لیزین هیدروکلراید بر عملکرد و کیفیت گوشت تأثیر بهتری داشت و اجزاء لاشه تحت تأثیر قرار نگرفت. با توجه به نتایج آزمایش و به دلیل قیمت ارزانتر، بایولیز سولفات با سطح جایگزینی 50 یا 100 درصد با لیزین هیدروکلرید می تواند منبع بهتر و اقتصادی تر لیزین در جیره جوجه های گوشتی باشد.

به منظور تعیین اثرات استفاده از سطوح مختلف میوه کهور در جیره های غذایی پلت و آردی، بر عملکرد، فراسنجه های بیوشیمیایی خون، پاسخ ایمنی و پایداری اکسیداتیو گوشت جوجه های گوشتی، آزمایشی بر پایه طرح کاملاً تصادفی انجام شد. در این آزمایش از تعداد 560 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 (مخلوط دو جنس)، با 7 تیمار، 4 تکرار (20 قطعه جوجه در هر تکرار)، در سه دوره پرورشی استفاده گردید. تیمارهای آزمایشی شامل: جیره شاهد (آردی بدون میوه کهور)، جیره های غذایی پلت شده و آردی حاوی سطوح 3، 6 و 9 درصد میوه کهور بودند. نتایج تحقیق نشان داد، استفاده از میوه کهور در جیره های پلت شده و آردی تفاوت معنی داری در وزن بدن، فراسنجه های بیوشیمیایی خون، پاسخ ایمنی، ظرفیت نگهداری آب و میزان تولید مالون دی آلدئید در زمان های متفاوت ذخیره سازی گوشت سینه جوجه های گوشتی نداشت. با توجه به زمان های متفاوت نگهداری گوشت سینه در فریزر، میزان pH در زمان 24 ساعت بعد از فریز کردن به صورت معنی داری تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار گرفت (05/0p <). استفاده از جیره های پلت شده و آردی حاوی سطوح مختلف میوه کهور به لحاظ آماری سبب بروز تفاوت معنی داری در میزان تولید ازت آزاد گوشت سینه در زمان های صفر، 24 و 48 ساعت بعد از فریز شد (05/0p <). افزودن سطوح مختلف میوه کهور مخصوصاً به جیره های پلت جوجه های گوشتی، موجب بهبود عملکرد و کاهش سطح کلسترول گردید. همچنین استفاده از میوه کهور در جیره ها در زمان های متفاوت ذخیره سازی (24 و 48 ساعت)، مانع افزایش اکسیداسیون و باعث کاهش ازت آزاد و پایداری اکسیداتیو گوشت سینه شد.

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر افزودن داروی آهسته رهش نیتروگلیسرین بر جلوگیری از بروز سندرم آسیت در جوجه های گوشتی انجام شد. تعداد 500 قطعه جوجه گوشتی نر در سن هفت روزگی در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار، 5 تکرار و 20 قطعه جوجه در هر تکرار، مورد استفاده قرار گرفتند. تیمارهای آزمایشی شامل 1-گروه شاهد مثبت (بدون القاء آسیت و بدون افزودن داروی نیتروگلیسیرین) 2-گروه شاهد منفی (القاء آسیت بدون افزودن داروی نیتروگلیسیرین، تیمارهای 3، 4 و 5 به ترتیب شامل القاء آسیت به همراه 5، 10 و 20 میلی گرم در کیلوگرم جیره از داروی نیتروگلیسیرین بودند. برای القای تنش سرمایی، از سن 15 تا 42 روزگی، دمای سالن در حد 15 درجه سانتی گراد، ثابت نگه داشته شد. پاسخ های ایمنی خونی و سلولی و همچنین غلظت آنزیم های سرم خون مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که تنش سرمایی منجر به کاهش معنی دار وزن نسبی طحال و تیموس شد (05/0>P) ولی اثری بر وزن نسبی غده بورس فابریسیوس نداشت. استفاده از داروی نیتروگلیسیرین منجر به افزایش معنی دار وزن نسبی طحال و تیموس شد (05/0>P). پاسخ ایمنوگلوبولین M و حساسیت بازوفیلی پوستی در نتیجه تنش سرمایی، کاهش و استفاده از نیتروگلیسیرین بطور معنی داری آنها را افزایش داد (05/0>P). غلظت آنزیم های آسپارتات آمینو ترانسفراز و لاکتات دهیدروژناز در نتیجه تنش سرمایی، افزایش یافت و استفاده از غلظت 20 میلی گرم در کیلوگرم نیتروگلیسیرین در جیره، مقادیر آنها را بطور معنی داری کاهش داد (05/0>P). شاخص پراکسیداسیون لیپید در نتیجه استفاده از نیتروگلیسیرین بطور متمایل به معنی داری (06/0=P) بهبود یافت.