فن آوری تولیدات گیاهی
سال:1398 | دوره:19 | شماره:2 |تعداد مقالات:16

باتوجه به افزایش دمای کره زمین، ارایه راه کارهایی جهت بهبود تحمل گیاهان به تنش گرما ضروری به نظر می رسد. به منظور بررسی اثر اسید سالیسیلیک (SA) بر صفات رویشی و زینتی گیاه همیشه بهار (Calendula officinalis) تحت تنش دمای بالا، آزمایشی به صورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار تحت شرایط گلخانه ای در سال 1394 انجام گردید. تیمارهای آزمایشی شامل رقم به عنوان فاکتور اول در دو سطح (Candyman و Zen) و کاربرد غلظت های مختلف اسید سالیسیلیک به عنوان فاکتور دوم در چهار سطح (25/0، 5/0، یک میلی مولار و شاهد) بودند. نتایج نشان داد که در شرایط تنش دمای بالا، محلول پاشی برگی SA موجب بهبود صفات مورفولوژیکی اندازه گیری شده، به استثنای ارتفاع و تعداد برگ تا اولین گل، تعداد روز تا گل دهی و وزن خشک گل گیاه همیشه بهار گردید. براساس نتایج، بیشترین میانگین اکثر صفات، در سطح اسید سالیسیلیک 25/0 میلی مولار حاصل شد، به طوری که این غلظت باعث بهبود میزان سطح برگ (21%)، وزن تر و خشک اندام هوایی (به ترتیب 15 و 16 درصد)، تعداد گل (42 درصد)، ماندگاری گل (19 درصد) و وزن تر گل (43 درصد) نسبت به شاهد گردید. تفاوت معنی داری بین اثر متقابل رقم و تیمار اسید سالیسیلیک روی ویژگی های اندازه گیری شده وجود نداشت.

بررسی و شناخت روند تغییرات شاخص های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی میوه در طول دوره نگه داری در انبار سرد، به خصوص در مناطق عمده تولید، منجر به مدیریت موفق و اقتصادی انبارمانی و عرضه میوه با کیفیت به بازار می شود. مطالعه حاضر، در سال 1393 به منظور مقایسه عمر انبارمانی میوه سیب رقم گرانی اسمیت تولید شده در دو منطقه مهم آبیک استان البرز و خرمدشت تاکستان استان قزوین با ارتفاع متفاوت از سطح دریا صورت گرفت. میوه ها در هر دو منطقه 160 روز پس از مرحله تمام گل برداشت و در چهار مرحله شامل: قبل از انبار و 1، 2 و3 ماه پس از نگه داری در انبار سرد مورد ارزیابی واقع شدند. باتوجه به نتایج، تفاوت معنی داری بین دو منطقه در اکثر شاخص های کیفی موردبررسی وجود داشت. حداکثر سفتی بافت (04/9 کیلوگرم بر مترمربع) در میوه های انبار شده منطقه آبیک مشاهده شد. بیش ترین میزان فنل کل (22/5 میلی گرم در 1 گرم وزن تر) و فعالیت آنتی اکسیدانی پوست میوه (10/84 درصد) مربوط به منطقه آبیک قبل از انبار بود. حداکثر فعالیت آنزیم پراکسیداز (67/9 میکرومول در 1 گرم وزن تر در دقیقه) در منطقه خرمدشت و حداقل فعالیت این آنزیم (78/0 میکرومول در 1 گرم وزن تر در دقیقه) در منطقه آبیک مشاهده گردید. در نتیجه کشت سیب ’ گرانی اسمیت‘ در مناطق دشت نزدیک به دامنه کوه، منجر به بهبود شاخص های کیفی میوه مانند سفتی، طعم و ارزش غذایی و به دنبال آن افزایش-انبارمانی شد.

به منظور ارزیابی تحمل به خشکی سه رقم ارزن و یک رقم سورگوم، آزمایشی به صورت کرت های دوبار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. عامل اصلی شامل سه دور آبیاری پس از 80 (شاهد)، 120 و 160 میلی متر تبخیر از تشت تبخیر کلاس آ، عامل فرعی شامل چهار رقم سورگوم (Sorghum bicolor cv. Speedfeed)، ارزن باستان (Setaria italica cv. Bastan)، ارزن پیشاهنگ (Panicum miliaceum cv. Pishahang) و ارزن نوتریفید (Pennisetum americanum cv. Nutrifeed) و عامل فرعی به عنوان زمان نمونه برداری از برگ پرچم شامل سه مرحله ی قبل، یک و سه روز بعد از آبیاری بود. تاخیر در آبیاری علاوه بر کاهش رنگیزه های برگ و عملکرد علوفه، باعث افزایش پرولین، ساکارز و قندهای محلول برگ گردید. تداوم اثرات تنش خشکی در روزهای بعد از آبیاری نیز مشاهده شد. براساس نتایج، برای ارقام موردمطالعه، دور آبیاری تا سطح 120 و 160 میلی متر تبخیر، به ترتیب تنش خشکی محدود و شدید را ایجاد کرد. حداقل زمان برای جبران اثرات تنش خشکی با شدت محدود، 3 روز بعد از آبیاری بود. در هر دور آبیاری، سورگوم اسپیدفید بیش ترین عملکرد را تولید کرد. حداکثر عملکرد خشک علوفه نیز از دور آبیاری شاهد و سورگوم اسپیدفید (9376 کیلوگرم در هکتار) حاصل شد. پرولین و ساکارز برگ به عنوان تنظیم کننده اسمزی، با عملکرد علوفه همبستگی مثبت داشتند. هم چنین سورگوم اسپیدفید دارای قدرت تطابق پذیری بیش تری بود و بعد از انجام آبیاری، سریع تر از ارقام ارزن موردمطالعه خسارت های وارده را ترمیم کرد.

هدف این پژوهش مطالعه میزان پایداری و سازگاری 12 لاین امیدبخش برنج به همراه دو رقم شاهد (فجر و ندا) بود. ژنوتیپ ها طی سه سال زراعی (90-1389، 91-1390 و 92-1391) در سه منطقه آمل، ساری و تنکابن در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار ارزیابی شدند. در این تحقیق از آماره های واریانس محیطی رومر، ضریب تغییرات فرنسیس و کاننبرگ، اکووالانس ریک، واریانس پایداری شوکلا، ارزش پایداری امی، واریانس درون مکانی لینز و بینز، ضریب تغییرات درون مکانی و روش رگرسیون تای جهت بررسی پایداری عملکرد دانه لاین ها استفاده شد. براساس نتایج آماره واریانس محیطی رومر و ضریب تغییرات، لاین های 7، 9 و رقم ندا پایدار و عملکرد قابل قبولی نشان دادند. طبق نتایج روش های واریانس پایداری شوکلا و اکووالانس ریک و نیز عملکرد دانه، لاین های شماره 1، 7، 9، 12 و رقم فجر بهترین ژنوتیپ ها بودند. آماره های واریانس درون مکانی و ضریب تغییرات درون مکانی لین و بینز نشان داد که لاین های 10، 7 و 1 پایدارترین ژنوتیپ ها بودند. براساس ارزش پایداری امی، لاین های 1، 2، 4، 7 و 12 و رقم ندا بیش ترین پایداری و عملکرد را به خود اختصاص دادند. نتایج رگرسیون تای نیز نشان داد که لاین های 7، 9 و 12 و ارقام فجر و ندا بهترین ژنوتیپ ها از نظر پایداری و عملکرد بودند. در مجموع، براساس نتایج روش های مختلف، لاین های 7 و 9 و رقم فجر پایداری عملکرد بالایی را نشان دادند و و از نظر عملکرد نیز به ترتیب برابر با 44/6032، 59/5879 و 81/5755 کیلوگرم در هکتار، دارای عملکرد بیش تری از میانگین ژنوتیپ ها بودند.

هدف این پژوهش، ارزیابی ویژگی های 110 نژادگان برتر گردو در ایستگاه تحقیقات درختان چندمنظوره استهبان بود. ویژگی های ظاهری فندقه، ضخامت پوسته چوبی، وزن فندقه، وزن مغز، درصد مغز، رنگ مغز، میزان گوشتی بودن مغز، پرشدن کامل فندقه، آسانی جدا شدن مغز از پوسته چوبی مهم ترین ویژگی های مورد ارزیابی بودند. نتایج نشان داد که میانگین وزن هر فندقه با پوسته چوبی از 4/7 تا 9/17 گرم، میانگین وزن مغز هر فندقه از 7/3 تا 2/8 گرم و درصد مغز از 6/35 تا 6/60 متغیر و شاخص گرد بودن از 73/0 تا 08/1 متفاوت بود. رنگ مغز و رنگ پوسته چوبی به ترتیب در 2/68 و 4/56 درصد نژادگان ها روشن، جدا شدن مغز از پوست در 4/56 درصد نژادگان ها راحت، پر بودن مغز در 9/50 درصد نژادگان ها خوب و گوشتی بودن مغز در 70 درصد نژادگان ها متوسط بود. وزن متوسط مغز هر فندقه همبستگی مثبت و معنی داری با طول، قطر، پهنا و وزن متوسط هر فندقه نشان داد. ضریب همبستگی بین درصد مغز و وزن مغز در هر فندقه (439/0)، درصد مغز و پر بودن فندقه (253/0)، هم چنین درصد مغز و گوشتی بودن مغز (224/0)، مثبت و معنی دار بود. بر اساس شاخص های ارزیابی شده، نژادگان های 5، 7، 8، 15، 23، 29، 34، 42، 49، 107، 108 و 109 به عنوان نژادگان های امیدبخش برای تولید گردو پیشنهاد می شوند.

در این تحقیق 16 توده از گونه های مختلف آویشن در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در ایستگاه تحقیقاتی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی اصفهان از نظر صفات مورفولوژیکی وصفات مرتبط با گل (ارتفاع بوته و قطر تاج پوش، طول پرچم و مادگی، طول و عرض برگ، وزن خشک، وزن هزاردانه، روز تا گل دهی، طول گل، تعداد پرچم، درصد زنده مانی گرده) موردارزیابی قرار گرفتند. نتایج تجزیه واریانس اختلاف معنی داری را برای این صفات در بین گونه های موردمطالعه نشان داد. نتایج مقایسه میانگین ها نشان داد که بیش ترین میزان وزن خشک بوته متعلق به گونه ی Thymus kotschyanus از استان آذربایجان غربی بود. بنابراین، در صورتی که هدف از برنامه به نژادی افزایش وزن خشک بوته باشد، این ژنوتیپ مناسب است. مطالعه همبستگی بین صفات مشخص نمود که وزن خشک بوته با صفات وزن هزاردانه و درصد زنده مانی گرده ارتباط منفی و معنی داری داشت. نتایج تجزیه رگرسیون مرحله ای نشان داد که صفاتی مانند طول گل، تعداد و طول پرچم، قطر بزرگ تاج پوش، درصد زنده مانی گرده و وزن هزاردانه بیش ترین تغییرات وزن خشک بوته را توجیه نمود و بنابراین به عنوان مهم ترین اجزاء عملکرد بوته مطرح شدند. نتایج تجزیه خوشه ای توانست گونه های موردمطالعه را در 4 گروه مجزا تفکیک نماید. نتایج نشان داد که گروه های حاصله از پراکندگی جغرافیایی تبعیت نمی کنند.

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف کنسانتره کود مرغی بر خصوصیات کیفی زعفران (Crocus sativus L. )، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند در سال زراعی 1394-1393 اجرا گردید. فاکتور آزمایشی شامل سطوح مختلف کنسانتره کود مرغی (صفر، پنج، 10 و 15 تن در هکتار) بود. براساس نتایج به دست آمده، تیمار کودی اثر معنی داری بر میزان فنل و آنتوسیانین گلبرگ و مواد موثره کلاله زعفران (کروسین، پیکروکروسین و سافرانال) داشت، به طوری که بالاترین مقادیر فنل کل و آنتوسیانین (به ترتیب، 078/9 و 70/26 میلی گرم در صد گرم وزن خشک) از تیمار پنج تن کنسانتره کود مرغ در هکتار حاصل شد، اما فعالیت آنتی اکسیدانی گلبرگ تحت تاثیر کود قرار نگرفت. هم چنین بیش ترین محتوی کروسین به میزان 24/86 درصد از تیمار 15 تن در هکتار، پیکروکروسین به میزان 53/65 درصد از تیمار 10 تن در هکتار و سافرانال به میزان 92/29 درصد از تیمار پنج تن در هکتار کنسانتره کود مرغ حاصل شد که به ترتیب 57، 81 و 29 درصد بالاتر از تیمار شاهد بودند. ولی، بین سطوح پنج، 10 و 15 تن در هکتار در این صفات، تفاوت معنی داری یافت نشد. بنابراین، نتایج نشان داد که کنسانتره کود مرغ (پنج تن در هکتار) اثرات سودمندی بر ترکیبات آنتی اکسیدانی و مواد موثره زعفران داشت.

در پژوهش حاضر، اثر چیتوزان، اسانس آویشن و ترکیب آن ها بر زمان ماندگاری پس از برداشت و کیفیت انگور رقم "شاهرودی" موردبررسی قرار گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام شد. میوه های انگور با محلول 5/0 و 1 درصد (وزنی به حجمی) چیتوزان، 150 و 300 میکرولیتر در لیتر اسانس آویشن و نیز ترکیب آن ها تیمار شدند و میوه های شاهد تیماری دریافت نکردند. برای تهیه محلول های ترکیبی ابتدا محلول چیتوزان تهیه و پس از آن اسانس آویشن با غلظت های موردنظر به آن اضافه گردید. انگورها در بسته های 200 گرمی بسته بندی و به انبار ° C2± 2 و رطوبت نسبی 90 درصد به مدت 90 روز منتقل شدند. تغییرات در وزن، رنگ، pH، مواد جامد محلول، فساد و فاکتورهای کیفی میوه در فواصل 10 روز یک بار موردارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که با گذشت زمان میزان کاهش وزن میوه ها، pH، a*، فساد، قهوه ای شدن، چروکیدگی و ریزش حبه ها افزایش یافت. درحالی که مواد جامد محلول، سفتی، درخشندگی، b*، رنگ و طعم و بافت میوه ها کاهش یافت. تیمارهای چیتوزان و اسانس آویشن به طور معنی داری میزان کاهش وزن، فساد، تغییرات رنگی، چروکیدگی و ریزش حبه ها را کاهش و عطر و طعم و رنگ و کیفیت آن ها را در مقایسه با شاهد افزایش دادند. براساس نظر گروه ارزیابی چشایی، میوه های تیمار شده با 1درصد چیتوزان + 150 میکرولیتر در لیتر اسانس آویشن، طعم، رنگ و پذیرش بهتری نسبت به سایر میوه ها داشتند. به طور کلی، چیتوزان، اسانس آویشن و ترکیب آن ها توانست ضمن افزایش زمان ماندگاری پس از برداشت انگور، کیفیت آن ها را حفظ نماید.

به منظور ارزیابی اثرات تاریخ کاشت و الگوهای کشت بر عملکرد و شاخص های سودمندی کشت مخلوط کلزا (Brassica napus L. ) و نخود (Cicer arietinum L. ) آزمایشی به صورت طرح کرت های خردشده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در سال های 95-1394 در همدان اجرا شد. عامل اصلی شامل چهار تاریخ کاشت نخود و یک تاریخ کشت کلزا به صورت: کاشت هم زمان کلزا و نخود (30 شهریورماه) و در ادامه کاشت نخود به فواصل20 روز تا 30 آبان به صورت ردیفی در کرت های کلزا انجام شد. عامل فرعی نسبت های مختلف کشت مخلوط کلزا و نخود به روش جایگزینی براساس 0: 100، 25: 75، 50: 50، 75: 25 و 100: 0 درصد نخود-کلزا بودند. نتایج نشان داد که تاثیر تیمارهای آزمایشی بر روی اکثر صفات معنی دار بود. در مقایسه تاریخ های کاشت نخود، تاریخ های کاشت اول و آخر به ترتیب کم ترین و بیش ترین عملکرد بیولوژیک و دانه داشتند. این افزایش عملکرد نخود به دلیل کشت انتظاری و تحمل بهتر سرمای زمستانه بود. بیش ترین میزان عملکرد بیولوژیک و دانه هر دو گونه در تیمار کشت خالص به دست آمد. بااین وجود سودمندی شاخص های ضریب نسبی تراکم و نسبت برابری زمین در کشت مخلوط بیش تر از کشت خالص بود به نحوی که در تمام تیمارهای کشت مخلوط نسبت برابری زمین بالاتر از یک بود. به طورکلی، کارآیی استفاده از زمین در کشت مخلوط 50: 50 کلزا و نخود در مقایسه با سایر تیمارها بیش تر بود.

در این تحقیق واکنش دو رقم گندم نان (ارگ و تجن)، به رژیم های آبیاری (آبیاری کامل و 85 درصد نیاز آبی) و سطوح متفاوت شوری (صفر، 50، 100 و 150 میلی مولار کلریدسدیم) در آزمایشی گلخانه ای به صورت فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار مورد ارزیابی قرار گرفت. زمانی که برگ چهارم به حداکثر سطح خود رسید، تیمارها اعمال گردیدند. شوری 150 میلی مولار موجب کاهش معنی دار وزن خشک اندام هوایی، وزن خشک ریشه و کارآیی مصرف آب دانه و وزن خشک اندام هوایی گردید. اگرچه کارآیی مصرف آب وزن خشک اندام هوایی و دانه در رقم متحمل ارگ (به ترتیب 9/3 و 97/0 گرم در لیتر در بوته) بیش تر از رقم حساس تجن (8/2 و 85/0 گرم در لیتر در بوته) بود، اما وزن خشک اندام هوایی ارقام تقریبا به یک نسبت کاهش یافت. تیمار کم آبیاری میزان سدیم بافت ها را کاهش داد و موجب افزایش نسبت پتاسیم به سدیم برگ پرچم از 73/4 به 33/5 و کارآیی مصرف آب وزن خشک اندام هوایی از 1/3 به 5/3 گرم در لیتر در بوته شد. سطوح 50 و 100 میلی مولار شوری بر عملکرد دانه هر دو رقم بی تاثیر بود. در نهایت شوری 150 میلی مولار در هر دو تیمار آبیاری کامل و کم آبیاری موجب کاهش یکسانی در عملکرد دانه رقم تجن شد، اما بر عملکرد دانه رقم ارگ بی تاثیر بود. ازآنجاکه عملکرد دانه ارقام در سطوح متفاوت شوری تحت تاثیر آبیاری قرار نگرفت، بنابراین هر دو رقم دارای تحمل یکسانی نسبت به تنش اسمزی بودند.

به منظور بررسی اثر کایولین بر تبادلات گازی برگ دانهال های پسته (Pistacia vera L. )، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در زمان بر پایه طرح کاملا تصادفی با 5 تکرار در سال 1392 در شرایط هوای آزاد انجام شد. غلظت کایولین در چهار سطح (0، 5، 10 و 15 درصد) و نوبت پاشش در سه سطح (یک نوبت، دو نوبت و سه نوبت پاشش) به صورت فاکتوریل 4×3 به عنوان فاکتور اصلی و پنج زمان نمونه برداری به عنوان فاکتور فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج آزمایش نشان داد که غلظت های 5، 10 و 15 درصد کایولین به ترتیب باعث کاهش 1/1، 2 و 2/2 درجه سانتی گراد دمای برگ در مقایسه با شاهد شدند. اثر ساده نوبت پاشش بر فتوسنتز، هدایت روزنه ای و تعرق معنی دار بود و با افزایش بیش از دو نوبت پاشش، این صفات کاهش قابل توجهی نشان دادند. بیش ترین مقدار فتوسنتز، تعرق، هدایت روزنه ای و CO2 بین سلولی از غلظت 5 درصد کایولین به دست آمد. عملکرد کوانتومی به ترتیب با 89/0 و 87/0 حداکثر و حداقل مقدار را در شاهد و غلظت 15 درصد کایولین به خود اختصاص داد. به طورکلی، غلظت کایولین 5 درصد در یک و دو نوبت پاشش به علت کاهش اثرات منفی دمای بالا، منجر به افزایش تبادلات گازی برگ نسبت به شاهد شد. با این حال، غلظت های بالای کایولین (10 و 15 درصد) با وجود کاهش بیش تر دمای برگ، به علت افزایش بیش ازحد انعکاس نور در نتیجه لایه ضخیم کایولین بر روی برگ و اختلال فعالیت روزنه ها، فتوسنتز دانهال های پسته را به طور قابل توجهی کاهش دادند.

این پژوهش به منظور بررسی اثر فواصل آبیاری و مالچ بر ویژگی های مورفو-فیزیولوژیکی درختان 11 ساله زیتون رقم سویلانا در شرایط مزرعه در ایستگاه تحقیقات زیتون دالاهو استان کرمانشاه در سال زراعی1394 اجرا گردید. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. فاکتور اول شامل فواصل آبیاری (سه، شش و ده روزه) بود و فاکتور دوم مالچ (پلی اتیلن، کاه و کلش گندم و بدون مالچ) بود. به منظور تعیین اثر فواصل آبیاری و مالچ بر زیتون رقم سویلانا در شرایط مزرعه برخی صفات ازجمله رشد و قطر شاخه سال جاری، محتوای نسبی آب برگ، نشت یونی، کلروفیل کل، پرولین آزاد برگ، قندهای محلول، میزان فنل و مالون دی آلدهید ثبت گردید. نتایج نشان داد که، بین تیمار های مختلف دور آبیاری و مالچ از نظر صفات اندازه گیری شده تفاوت معنی داری وجود داشت. بیش ترین میزان رشد و قطر شاخه مربوط به تیمار مالچ کاه وکلش و پلی اتیلن و دور آبیاری سه روزه بود. با افزایش فواصل آبیاری محتوای نسبی آب برگ و میزان کلروفیل کاهش و با کاربرد مالچ کاه وکلش و پلی اتیلن میزان آن ها در مقایسه با شرایط بدون مالچ افزایش یافت. از طرفی با افزایش دور آبیاری نشت یونی، پرولین آزاد برگ، قندهای محلول، میزان فنل و مالون دی آلدهید افزایش نشان داد درحالی که مالچ باعث کاهش این صفات گردید. بر این اساس می توان با استفاده از مالچ های کاه و کلش و نیز پلی اتیلن دور آبیاری را بدون صدمه به درختان زیتون افزایش داد و از این طریق در مصرف آب آبیاری باغات زیتون صرفه جویی کرد.

این پژوهش جهت بررسی اثر کاربرد دو علف کش شیمیایی و عصاره آبی بقایای گیاهی آفتابگردان بر رشد گیاهچه و برخی از ویژگی های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی علف های هرز جودره و یولاف وحشی در دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد واحد شوشتر در سال 94-1393 و به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل محلول پاشی عصاره اندام هوایی گیاه آفتابگردان با غلظت های 25، 50، 75 و 100 درصد سولفوسولفورون به میزان 7/27 گرم در هکتار، سولفوسولفورون 75 درصد + مت سولفورون-متیل 5 درصد (40 گرم در هکتار) و پاشش با آب (شاهد) بودند. نتایج نشان داد، غلظت مالون دی آلدهید در هر دو علف هرز در تیمارهای علف کش و غلظت های 100 و 75 درصد آفتابگردان افزایش معنی دار یافت. محلول پاشی عصاره آفتابگردان 75 و 100 درصد و علف کش ها باعث افزایش فعالیت آنتی اکسیدان های کاتالاز، پراکسیداز و گلوتاتیون ردکتاز شد. کم ترین فعالیت آنزیم ساکاروز سینتاز (7/2 نانومول در میلی گرم پروتیین در دقیقه) در برگ گیاهچه یولاف وحشی مربوط به تیمار 100 درصد عصاره آفتابگردان بود. در گیاهچه جودره کم ترین فعالیت آنزیم ساکاروز سینتاز در واکنش به علف کش سولفوسولفورون و 100 درصد عصاره آفتابگردان مشاهده شد (به ترتیب 6/2 و 4/2 نانومول در میلی گرم پروتیین در دقیقه). به طورکلی، محلول پاشی عصاره آفتابگردان با غلظت های 75 و 100 درصد همانند کاربرد علف کش های شیمیایی باعث تخریب غشای سلولی، کاهش فتوسنتز و کاهش رشد گیاهچه های یولاف وحشی و جودره شد.

به منظور بررسی تاثیر منابع آلی و معدنی نیتروژن بر عملکرد، صفات مورفولوژیکی و جذب نیتروژن گیاه گزنه، آزمایشی گلدانی در فضای باز در رامسر، استان مازندران در سال 1394 اجرا شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. فاکتورها شامل: گونه گزنه در دو سطح شامل گونه های Urtica piluliferaو Urtica dioica، تیمار کودی در 7 سطح شامل شاهد (بدون کود)، 30 و 60 کیلوگرم نیتروژن در هکتار از منبع اوره، کود دامی: 5 و 10 تن در هکتار و مقادیر تلفیقی کود دامی و معدنی: 5/2 تن در هکتار کود دامی + 15 کیلوگرم در هکتار نیتروژن و 5 تن در هکتار کود دامی +30 کیلوگرم در هکتار نیتروژن بودند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثرات ساده تیمارهای گونه و کود بر همه صفات موردمطالعه و اثر متقابل آن ها بر عملکرد خشک اندام هوایی، مقدار فنل و فلاونویید تاثیر معنی داری داشت. بالاترین عملکرد ماده خشک اندام هوایی (59 گرم در گلدان) از اثر متقابل گونه ی Urtica pilulifera و تیمار 5 تن در هکتار کود دامی +30 کیلوگرم در هکتار نیتروژن (کاهش 50 درصدی کود معدنی) به دست آمد. گونهUrtica pilulifera ویژگی های رشدو کارآیی مصرف نیتروژن بالاتر و درصد جذب نیتروژن کم تری نسبت به گونهUrtica dioica داشت. بالاترین کارآیی مصرف کود و درصد نیتروژن به ترتیب از تیمارهای 5/2 تن در هکتار کود دامی + 15 کیلوگرم در هکتار نیتروژن (18/3 گرم ماده خشک در گرم نیتروژن) و 60 کیلوگرم نیتروژن در هکتار (76/3 درصد) حاصل شد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که تلفیق کود معدنی و کود دامی بهترین ترکیب برای تولید گزنه بدون کاهش عملکرد است.

جهت ارزیابی اثر تاریخ کاشت و پرایمینگ بذر بر شاخص های رشد و اجزای عملکرد ذرت سینگل کراس 260، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلو ک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال های 1392 و 1393 اجرا شد. سه تاریخ کاشت (20 اردیبهشت، 30 اردیبهشت و 9 خرداد) در کرت های اصلی و شش تیمار پرایمینگ بذر (پرایمینگ با آب شرب شهری، هومیوپاتی اوره، سولفات روی، آب مغناطیسی، آمینول فورته و بذرهای پرایم نشده به عنوان کنترل) در کرت های فرعی قرار داده شدند. نتایج نشان داد که تیمارهای پرایمینگ آب معمولی، هومیوپاتی اوره و سولفات روی در تاریخ کاشت دوم بیش ترین میزان سرعت رشد گیاه را داشتند (به ترتیب 6/31 و 4/29 و 6/33 گرم در مترمربع در روز). بیش ترین عملکرد زیستی و عملکرد دانه در تاریخ کاشت دوم، (به ترتیب با19660 و10890 کیلوگرم در هکتار) به دست آمد. عملکرد دانه در تیمارهای پرایمینگ فوق به ترتیب 18، 15 و 9 درصد بیش تر از شاهد (بدون پرایم) بود. بر اساس نتایج این آزمایش، تیمارهای پرایمینگ بذر با آب معمولی، هومیوپاتی اوره و سولفات روی در تاریخ کاشت دوم موجب بهبود شاخص های رشد، عملکرد دانه و عملکرد زیستی شدند. هم چنین تاریخ کاشت دوم به علت داشتن بالاترین عملکرد، مناسب ترین تاریخ جهت کاشت ذرت سینگل کراس 260 بود.

آلودگی میکروبی (قارچی و باکتریایی) محیط کشت یکی از مشکلات شایع در ریزازدیادی درون شیشه ای گیاهان است. در پژوهش حاضر دستیابی به بهترین روش سترون سازی و بهینه سازی تهیه محیط کشت برای تکثیر پینه و باززایی گیاه در سه رقم تجاری نیشکر ایران (CP48-103، CP69-1062و CP57-164) مورد مطالعه قرار گرفت. به منظور سترون سازی محیط کشت، 12 تیمار در 12 تکرار در یک طرح کاملا تصادفی برای هر رقم به طور جداگانه بررسی شد. به منظور گزینش بهترین محیط کشت تکثیر پینه، 5 تیمار شامل (2 mg l-1) 2, 4-D به همراه سطوح مختلفBAP در 10 تکرار و برای دستیابی به بهترین محیط کشت باززایی، 15 تیمار در 10 تکرار شامل سطوح متفاوت اکسین و سیتوکنین در طرح کاملا تصادفی موردبررسی قرار گرفت. تیمار حاوی کاربندازیم دو در هزار (15 دقیقه)، اتانول 70 درصد (50 ثانیه)، هیپوکلریت سدیم 25 درصد (حاوی پنج درصد کلر فعال) به همراه تویین 20 (15 دقیقه) و محیط کشت حاوی سفوتاکسیم (200 پی پی ام) و جنتامایسین (پنج پی پی ام) با عدم آلودگی در ارقام CP69-1062 وCP57-164 و کم ترین درصد آلودگی برای رقم CP48-103 بهترین نتیجه را در سترون سازی به همراه داشت. در بررسی رشد پینه ها، تیمار TC5 شامل (2 mg l-1) 2, 4-D + (0. 5 mg l-1) BAP + MS بیش ترین رشد و تکثیر پینه را نشان داد. پس از گذشت 45-30 روز از کشت پینه ها روی محیط باززایی، تیمارهای (0. 5 mg l-1 Kinetin و(0. 5 mg l-1 BAP، (3 mg l-1 Kinetin و0. 5 mg l-1 NAA) و (3 mg l-1 Kinetin و0. 1 mg l-1 NAA) به ترتیب در رقم های CP48-103، CP57-164و CP69-1062 با میانگین 70، 60 و 50 درصد بالاترین درصد باززایی گیاه را به همراه داشتند.