مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1398 | دوره:41 | شماره:1 (پیاپی 105) |تعداد مقالات:7

زمینه: حین جراحی قلب خونریزی در زمان عمل و بعد از آن به طور معمول دیده می شود که منجر به آنمی بعد از عمل میگردد. در صورتی که بیماران آنمی قبل از عمل نیز داشته باشند نیاز به ترانسفیوژن خون افزایش می یابد که ترانسفیوژن با عوارض متعددی همراه است. مواد و روش ها: در این مطالعه بیماران پس از ورود به اتاق عمل و قبل از القاء بیهوشی، برای بیمار راه شریانی تعبیه و نمونه خون فرستاده شد و میزان هموگلوبین و هماتوکریت مشخص می شود و با توجه به میزان هموگلوبین و هماتوکریت میزان آنمی مشخص میگردد (هموگلوبین کمتر از 8 آنمی شدید، بین 8 تا 10 آنمی متوسط و بیشتر از 10 آنمی خفیف در نظر گرفته شد). همچنین هماتوکریت زیر 45 % در آقایان و زیر 37 % در خانمها آنمی در نظر گرفته شد. در این مطالعه به سن و جنس و شاخص توده بدنی بیماران نیز توجه شده و به ارتباط آنمی با موارد ذکر شده توجه می شود. همچنین در حین و پس از عمل، نیاز بیمار به ترانسفیوژن خون توجه می شود و با آنمی این نیاز به ترانسفیوژن ارزیابی میگردد. نتایج: در این طرح پژوهشی 526 بیمار در مدت یک سال مورد مطالعه قرار گرفتند. متوسط هموگلوبین بیماران 13, 1 و متوسط هماتوکریت 39, 3 بوده است. در این مطالعه 30, 2 % بیماران دچار آنمی بودند که با توجه به تقسیم بندی آنمی بر اساس میزان هموگلوبین، 62, 9 % آنمی خفیف، 36, 4 % آنمی متوسط و 0, 5 % آنمی شدید داشتند. در این مطالعه از 526 بیمار مطالعه شده، 342 (65 %) نیاز به دریافت خون نداشتند. از 220 (39, 1 %) بیماری که در حین یا بعد از عمل خون دریافت کردند 114 مورد دارای هموگلوبین نرمال بودند و 106 بیمار در گروه آنمیک قرار داشتند. بحث: بیماران با آنمی نسبت به بیمارانی که آنمی نداشتند بیشتر نیاز به دریافت خون داشتند و همچنین این دریافت خون با جنسیت (مونث) سن بالاتر و شاخص توده بدنی کمتر و طول مدت عمل بیشتر ارتباط داشت. 4 ترانسفیوژن خون همراه عوارض جانبی، افزایش طول اقامت در بیمارستان و افزایش هزینه های بیمارستانی است. پس انجام ارزیابی های تشخیصی و اقدامات درمانی میتواند نیاز به ترانسفیوژن خون را کاهش دهد و طول اقامت در بیمارستان و هزینه های بیمارستانی را کاهش دهد که در این زمینه مطالعات بیشتری باید انجام شود.

مقدمه: از آنجایی که ادم حاد ریه یکی از دلیل بستری مادر باردار در بخش مراقبت های ویژه است و عدم تشخیص به موقع آن عوارض خطرناکی بر مادر و جنین برجای می گذارد بر آن شدیم تا مطالعه حاضر را با هدف تعیین فراوانی، عوامل زمینه ای و پیامدهای ادم حاد ریه در زنان باردار مراجعه کننده به بیمارستان های سطح شهر تبریز-1392-1393 به انجام برسانیم. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع همگروهی (کوهورت) است که ازمهرماه 1392 تااسفند 1393 در مراکز آموزشی درمانی تبریز باارزیابی 22250 بیمار به روش تمام شماری انجام شد و تعداد 2750 بیمار بر اساس چک لیست پژوهشگر ساخته وارد مطالعه شدند. داده ها با آزمون ANOVA برای متغیرهای کمی و آزمون مجذور کای دو برای متغیرهای کیفی مورد تجزیه قرار گرفتند. نتایج: شیوع ادم حاد ریه در حاملگی های پرخطر، 2/1% (34 نفر) و در جمعیت کل مادران باردار، 15/0% است. شایع ترین علل بروز ادم حاد ریه در بارداری به ترتیب پره اکلامپسی (9/52درصد-18 نفر) بیماری قلبی (5/26درصد-9 نفر) و عفونت (5/23درصد-8 نفر) است. از نظر پیامدهای نوزادی، وزن نوزادان گروه ادم حاد ریه کمتر و آپگار دقیقه یک و دقیقه پنجم در آن ها پایین تر بوده و IUGR در گروه ادم حاد ریه، 9/1 برابر گروه شاهد(RR=1. 9; 95%CI[1. 1-3. 5]) و موارد فوت جنینی در گروه ادم حاد ریه، 5/2 برابر گروه شاهد است. (RR=2. 5; 95%CI[1. 1-5. 9]). نتیجه گیری: آگاهی از، عوامل زمینه ای و پیامدهای ادم حاد ریه در حاملگی موجب تشخیص به موقع آن ها در زنان مشکوک شده و در نهایت می توان کاهش هزینه های متحمل شده بر سلامت جامعه را شاهد بود.

مقدمه و هدف: اکسی کدون یک آگونیست گیرنده μ-opioid است و به طور کلی برای تسکین دردهای متوسط تا شدید کاربرد دارد. هدف از این مطالعه، مقایسه تاثیر اکسی کودون خوراکی و کتورولاک وریدی بر درد پس از جراحی کوله سیستکتومی لاپاروسکوپیک بود. روش انجام پژوهش: در این مطالعه دوسو کور اطلاعات مربوط به 60 بیمار که تحت عمل جراحی کوله سیستکتومی لاپاروسکوپیک که به صورت رندوم در دو گروه دریافت کننده اکسی کدون n=30)) و کتورولاک (n=30) بعد از عمل جراحی تقسیم شده بودند، مورد مطالعه و مقایسه قرار گرفت. القا بیهوشی و لوله گذاری در هر دو گروه بصورت یکسان انجام شد. درد بیماران ساعات 1، 2، 4، 6 و 12 پس از عمل اندازه گیری شد همچنیندر زمانهای یاد شده، فشار خون و تعداد ضربان قلب اندازه گیری و بروز تهوع و استفراغ و لرز بعد از عمل نیز ثبت شد. یافته ها: دو گروه تفاوت معناداری از نظر سن، جنس و کلاس ASA نداشتند. همچنین مقادیر فشار سیستولیک و دیاستولیک و ضربان قلب در زمانهای ذکر شده تفاوت معناداری نشان نداد (P>0. 05). میانگین نمره NRS در گروه اکسی کدون به جز در ساعت ششم، به طور معنا داری کمتر از گروه کتورولاک بود(P<0. 05) همچنین در گروه بیماران مصرف کننده کتورولاک میزان نیاز به استفاده از مورفین وریدی به طور معنا داری بالاتر از گروه دیگر بود(P<0. 001). تهوع و استفراغ اندکی در گروه اکسی کدون بیشتر مشاهده شد اما تفاوت معنادار نبود. نتیجه گیری: اکسی کدون خوراکی با توجه به اثربخشی مناسب، سهولت مصرف و عوارض جانبی محدود می تواند گزینه مناسبی در کنترل درد بعد از جراحی باشد و نیاز به مخدر را به حداقل برساند.

زمینه: سوء مصرف مواد یک پدیده شایع و رو به افزایش در سراسر دنیاست که به عنوان مهمترین آسیب اجتماعی، جامعه بشری را مورد تهاجم قرار داده و عوامل متعددی سبب می شود تا شخص دچار افت جدی در کنش های فردی و اجتماعی شود. لذا این مطالعه با هدف بررسی شیوع و عوامل زمینه ساز سوء مصرف مواد را در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی در سال 1396 در دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی در شهر بجنورد انجام شد. تعداد 169 نفر از دانشجویان به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای در پژوهش شرکت نمودند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه پژوهشگر ساخته ای بود که توسط مجریان و با بررسی مطالعات موجود تدوین گردید. پرسشنامه حاضر شامل اطلاعات جمعیت شناسی و اطلاعات مربوط مصرف مواد شامل سیگار، قلیان، الکل و مواد مخدر بود. اطلاعات مربوط به سوء مصرف مواد با 23 متغیر شامل مصرف مواد طی یکسال و یکماه گذشته، سن اولین شروع مصرف، مکان و زمان و افرادی که با آنان مصرف می نموده اند، جمع آوری شده و با استفاده از SPSS 20 به کمک آمار توصیفی(فراوانی، درصد، میانگین) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی دانشجویان 03/2± 08/21 بود. %5/62 دانشجویان را خانم ها تشکیل می دادند. میانگین معدل دانشجویان 45/1± 43/16 بود. شیوع سوء مصرف سیگار، قلیان، مشروبات الکلی و مواد مخدر به ترتیب برابر با %4/8، %9/18، %7/7 و %6/3 بود. میانگین سنی سوء مصرف مواد در دانشجویان 57/2 ± 15/17 سال بود. اغلب دانشجویان با دوستان غیر دانشگاهی سوء مصرف قلیان(5%/18)، مشروبات الکلی(4%/2) و مواد مخدر(4%/2) داشتند. سوء مصرف قلیان، مشروبات الکلی و مواد مخدر بیشتر در اوقات فراغت صورت می گرفت و به ترتیب برابر با (%4/12)، (%8/1) و (%7/4) بود. بیشترین مکان سوء مصرف مواد در مورد سیگار، قلیان و مواد مخدر پارک ها و فضای سبز و برای مشروبات الکلی منازل مجردی و خانوادگی بود. بحث و نتیجه گیری: بیشترین سوء مصرف در بین دانشجویان مربوط به کشیدن قلیان بود. سوء مصرف مواد اغلب بصورت گروهی و با دوستان غیر دانشگاهی، در فضای سبز و پارک ها و در اوقات فراغت انجام می شد. پیشنهاد می شود به منظور کاهش شیوع سوء مصرف مواد، دوره های آموزشی تخصصی بیشتری برای افزایش آگاهی و درک دانشجویان در مورد عوامل زمینه ساز سوء مصرف مواد برگزار گردد. بعلاوه توصیه مطالعات بیشتر به منظور شناسایی هرچه دقیقتر عوامل زمینه ساز سوء مصرف مواد انجام شود.

زمینه و هدف: مهارتهای غیر تکنیکی نقش مهمی در کاهش خطا های ناخواسته دارد و روش های اندکی وجود دارند که بتوانند مهارتهای غیر تکنیکی را بهبود بخشند. هدف این مطالعه تعیین تاثیر طرح پاسخ هفت مرحله ای احیای قلبی ریوی بر مهارتهای غیر تکنیکی دانشجویان پرستاری و هوشبری می باشد. مواد و روش ها: مطالعه نیمه تجربی حاضر شامل 42 نفر از دانشجویان کارشناسی پرستاری و هوشبری بود که به روش نمونه گیری طبقه ای بصورت اختصاص تصادفی به دو گروه مداخله یا طرح پاسخ هفت مرحله ای احیاء و گروه سنتی تقسیم شدند. کلیه شرکت کنندگان یک دوره مهارتهای تکنیکی احیاء قلبی-ریوی را گذراندند سپس در یک کارگاه 4 ساعته شرکت نمودند. آموزشها شامل روش معمول و طرح پاسخ هفت مرحله ای احیاء به ترتیب در گروه های سنتی و مداخله بود. داده ها با استفاده ابزار معیار ارزیابی تیم های اورژانسی(تیم) جمع آوری و به کمک SPSS 20 مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین نمره کلی عملکرد تیمی در گروه طرح پاسخ هفت مرحله ای(9. 63 ± 35. 08) نسبت به گروه سنتی (5. 68 ± 23. 46) معنی دار و بالاتر بود(0. 002> p). بعلاوه مقایسه میانگین نمرات مهارتهای غیر تکنیکی در دو گروه سنتی و طرح پاسخ هفت مرحله ای شامل سه طبقه مهارتهای رهبری (0. 001>p)، کار تیمی (0. 002>p) و مدیریت وظایف (P<0. 024) نشان داد که بین این مهارتها تفاوت معنی داری وجود داشته بطوری که میانگین نمرات در گروه طرح پاسخ مرحله ای نسبت به گروه سنتی بالاتر بود. بعلاوه نتایج نشان داد که اختلاف معنی داری بین دو گروه در تعدادی از زیر طبقه های کار تیمی شامل کار کردن با همدیگر، تسلط تیمی و روحیه تیم به ترتیب وجود نداشت(p<0. 187, p<0. 310, p<0. 292) نتیجه گیری: طرح پاسخ هفت مرحله ای به عنوان یک الگوی کار تیمی و رهبری، می تواند مهارتهای غیر تکنیکی احیاء را ارتقاء دهد. بنابراین پیشنهاد می شود از الگوی طرح پاسخ هفت مرحله ای احیاء در آموزش مهارتهای غیر تکنیکی احیاء در محیط های شبیه سازی و واقعی احیاء در بیمارستان ها استفاده شود.

آگاهی حین بیهوشی یکی از عوارض بیهوشی عمومی است و به حالتی اشاره دارد که در طول یک دوره بیهوشی عمومی، مغز بوسیله یک محرک بیدار و تجربیات آن در حافظه آشکار ذخیره می شود که ممکن است پس از خاتمه بیهوشی مواردی را بخاطر بیاورند. گاهی تجربیات بصورت درک درد بوده که به دلیل استفاده از شل کننده های عضلانی بیمار قادر به نشان دادن عکس العمل نمی باشد و به دلیل احساس ضعف و درماندگی ممکن است در آینده با مشکلات جدی روانی مواجه شود. با توجه به اهمیت مراقبت و حفظ عمق بیهوشی، این مطالعه با هدف تعیین میزان بروز بیداری و بخاطر آوردن حین بیهوشی عمومی انجام گرفته است. مواد و روش ها: در این مطالعه 400 بیمار که در سال 1395 در بیمارستان بعثت جهت اعمال جراحی مختلف مراجعه نموده بودند تحت بررسی قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه ای بود که قبلا توسط پژوهشگران دیگر جهت تحقیق در این موضوع استفاده شده است. بیماران پس از 24 تا 36 ساعت پس از ریکاوری ویزیت شده و در مورد تجربه های پیش و پس از عمل و حین عمل مورد مصاحبه قرار گرفتند و در فرم هر بیمار ثبت گردید. یافته ها: اطلاعات بدست آمده نشان داد که از بین 400 بیمار، 249 نفر مرد (62. 3%) و 151 نفر زن (37. 7%) بودند. جهت القای بیهوشی بیماران، در 71. 8% بیماران از پروپوفل، 27. 3% تیوپنتال سدیم و 0. 9% از کتامین استفاده شده بود. در 87. 8% از بیهوشی ها از بنزودیازپین ها به عنوان پیش داروی بیهوشی استفاده شده بود. 10 مورد (2. 5%) از بیماران به مواردی اشاره نمودند که دال بر آگاهی حین بیهوشی بوده است. تنها ارتباط معنادار در این مطالعه، عدم استفاده از بنزودیازپین ها و بیداری حین بیهوشی بود. بحث و نتیجه گیری: با توجه به اینکه خطر بیداری حین بیهوشی با عدم استفاده از بنزودیازپین ها به عنوان داروهای پیش بیهوشی افزایش پیدا می کند، تا حد امکان از این دارو ها در بیهوشی های عمومی استفاده شوند. همچینین شیوع آگاهی حین بیهوشی در کشور ما نسبت به سایر کشورها بالاتر است.

گرانولوماتوز وگنر یک واسکولیت سیستمیک اتوایمیون (خودایمنی) است که با درگیری عروق همراه بوده و میتواند هر ارگانی را درگیر کند. از مهمترین محلهای درگیری، کلیه ها و سیستم تنفسی فوقانی و تحتانی هستند. از آنجا که وگنر بیماری نادر و خطرناکی است، در صورتی که به موقع تحت درمان دارویی و بعضا جراحی با ملاحظات خاص بیهوشی قرار نگیرد، میتواند منجر به مرگ بیمار گردد. در این گزارش به بررسی یک بیمار دختر هفده ساله مبتلاء به گرانولوماتوز وگنر میپردازیم که با تشخیص فیستول برونکوپولمونری، کاندید جراحی توراکوتومی گردید و تحت بیهوشی عمومی قرار گرفت.