علوم پزشکی رازی
سال:1388 | دوره:16 | شماره:66 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: نفروتوکسیسیتی به عنوان مهم ترین و شایع ترین عارضه درمان با آمینوگلیکوزیدها، موجب گردیده است تا مصرف آن علی رغم در دسترس بودن و ارزان بودن، تا حد قابل توجهی محدود گردد. به نظر می رسد ال - کارنیتین با اثر مهاری بر روی تولید رادیکال های آزاد، و نیز اعمال اثرات آنتی اکسیدانی خود می تواند نقش حمایتی موثری در مقابل آسیب ناشی از ایسکمی کلیه داشته باشد. مطالعه حاضر به منظور مقایسه فعالیت ACE سرم و NAG سرم و ادرار در بیماران دریافت کننده ال - کارنیتین و جنتامایسین و گروه شاهد طراحی شده است.روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت کارآزمایی تصادفی بالینی، بر روی بیماران بستری در بخش ارتوپدی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) تهران طی سال 1385صورت گرفته است. 64 بیمار مورد مطالعه به صورت تصادفی به دو گروه شاهد و مورد تقسیم گردیدند. گروه شاهد، جنتامایسین وریدی به میزان 80 میلی گرم، سه بار در روز و به مدت سه روز دریافت نمودند. گروه مورد علاوه بر دریافت جنتامایسین به روش فوق، به صورت همزمان و از اولین روز دریافت جنتامایسین، ال - کارنیتین خوراکی با دوز 1 گرم، سه بار در روز و به مدت سه روز دریافت نمودند. نهایتا میزان فعالیت NAG سرم و ادرار و فعالیت ACE سرم در دو گروه مورد و شاهد مورد مقایسه قرار گرفت. آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS V. 11.05 و آزمون های آماری Paired Samples t-test،Independent Sample t-test و ANOVA انجام گرفت. سطوح معنی داری معادل %95 محاسبه گردید. کلیه میانگین ها به صورت Mean ±SD گزارش شده اند.یافته ها: در میزان فعالیت NAG سرم روز اول و نیز NAG ادرار روز اول در گروه شاهد و مورد، تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشده است؛ ولی میزان آن ها در روز چهارم در دو گروه شاهد و مورد تفاوت آماری معنی داری نشان داده است. فعالیت آنزیم ACE سرم روز اول در گروه های شاهد و مورد و نیز فعالیت آنزیم در روز چهارم اختلاف آماری معنی داری نداشته است.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که مقادیر NAG سرم و ادرار در همان زمان کوتاه، تغییرات قابل توجهی داشته است که می تواند بیانگر ایجاد آسیب توبولار کلیوی باشد که پیش از هر گونه تغییری در BUN و Cr سرم، در خون و ادرار ظاهر می شود. از سوی دیگر، اگرچه میزان NAG ادرار در گروه دریافت کننده ال - کارنیتین در روز چهارم نسبت به روز اول افزایش معنی داری داشته است، اما این افزایش نسبت به گروه شاهد کمتر بوده است. یافته های فوق، می تواند به نفع نقش حمایتی ال - کارنیتین باشد.

زمینه و هدف: بعد از پلورال افیوژن پاراپنومونیک، شایع ترین علت پلورال افیوژن اگزودایی سرطان ها می باشند. علی رغم به کارگیری ترکیبی از بررسی های سیتولوژیک مایع پلور و بیوپسی پلور، دستیابی به تشخیص در موارد زیادی از بیماران امکان پذیر نمی باشد. محققین به منظور ارزیابی ارزش آنالیز مایع پلور در تشخیص افتراقی افیوژن های مایع پلور بر روی تومور مارکرهای مختلف پژوهش هایی را انجام داده اند. در این مطالعه،هدف تعیین ارزش تشخیصی تومورمارکرهای مورد در مایع پلور در اثبات وجود بدخیمی در مقایسه با سیتولوژی مایع پلور و بیوپسی پلور بوده است.روش بررسی: مطالعه حاضر به روش مقطعی ـ تحلیلی در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) صورت گرفته است. 40 بیمار مبتلا به پلورال افیوژن با ارجحیت سلولی لنفوسیتی که اسمیرو کشت مایع پلور از نظر وجود مایکو باکتریوم توبرکلوزیس منفی بود، وارد مطالعه گردیدند و آزمون های سیتولوژی و در صورت لزوم بیوپسی و توراسکوپی صورت گرفت. سطح شش تومور مارکر AFP، CEA، CA125، CA19-9،CA15-3 و b-hCG در مایع پلور اندازه گیری گردید. حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی شش تومورمارکر فوق با توجه به نتایج سیتولوژی، بیوپسی و یا توراکوسکوپی تعیین گردید. همچنین از آزمون های مجذور کای (Chi2) و t-test استفاده شد.یافته ها: حساسیت تومورمارکرهای اندازه گیری شده در مایع پلور به ترتیب: AFP%4، b-hCG%52، CA19-9%35، CEA%65، CA125%65 به دست آمد. ویژگی همه تومورمارکرها به جز CA125 که %25 بود، %100 محاسبه گردید. پانل تومورمارکرهای CA15-3، CA19-9، CEA و b-hCG دارای حساسیت و ویژگی به ترتیب %95.6 و %100 و نیز ارزش اخباری مثبت و منفی به ترتیب %100 و %80 می باشد.نتیجه گیری: استفاده از تومورمارکرها می تواند جایگزین روش های تهاجمی و پرهزینه ای مثل توراکوسکوپی و توراکوتومی گردد. به کارگیری یک پانل از تومورهای مارکرهای مختلف می تواند با افزایش حساسیت در زمینه رد علل بدخیم بسیار مفید باشد.

زمینه و هدف: مطالعات نشان داده است که افزودن کلونیدین تزریقی به لیدوکایین در بی حسی موضعی داخل وریدی (IVRA) یا بلوک بییر در اعمال جراحی اندام فوقانی، می تواند موجب کاهش درد تورنیکه و بهبود نتیجه بی دردی گردد. با این حال هنوز نقش کلونیدین خوراکی مشخص نشده است. هدف از انجام این مطالعه مقایسه اثربخشی کلونیدین خوراکی در مقایسه با نوع وریدی اضافه شده به لیدوکایین در بلوک بییر می باشد.روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سو کور طراحی و اجرا شد. جمعیت مورد مطالعه شامل 60 بیمار کاندیدای انجام عمل جراحی اندام فوقانی با روش IVRA،با توجه به معیارهای ورود و خروج انتخاب و پس از کسب رضایت، وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی ساده در سه گروه کلونیدین خوراکی، کلونیدین تزریقی اضافه شده به لیدوکایین و لیدوکایین تنها قرار گرفتند. گروه لیدوکایین تنها، 41 میلی لیتر محلول حاوی 200 میلی گرم لیدوکایین جهت بلوک دریافت کردند. گروه کلونیدین وریدی (تزریقی)، 40 میلی لیتر محلول حاوی 200 میلی گرم(mg) لیدوکایین به همراه 1 میلی لیتر محلول حاوی کلونیدین تزریقی با دوز 2mg/kg (میکرگرم به ازای هر کیلوگرم) جهت بلوک دریافت کردند. گروه کلونیدین خوراکی، 41 میلی لیتر محلول حاوی 200 میلی گرم لیدوکایین جهت بلوک دریافت کردند و 1.5 ساعت قبل از آن نیز یک قرص 2 میلی گرمی کلونیدین به عنوان پیش دارو با مقدار کمی آب خورده بودند. دو گروه اول به عنوان پیش داروی خوراکی،پلاسبو دریافت کردند. زمان های خالی کردن تورنیکه پروگزیمال و پر کردن تورنیکه دیستال (T1)، اولین درخواست مسکن برای درد حین عمل (T2) و زمان اولین درخواست مسکن برای درد پس از عمل (T3) به همراه میزان مصرف مسکن حین و پس از عمل ثبت شد. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS V. 13 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. داده های کمی به صورت میانگین و انحراف معیار و داده های کیفی به صورت فراوانی نمایش داده شده است. برای مقایسه داده های کیفی و کمی بین دو گروه در صورت تبعیت از توزیع نرمال به ترتیب از آزمون کای دو و در متغیرهای کمی از آزمون ANOVA و در صورت عدم تبعیت از آزمون های معادل نان پارامتریک استفاده شد. سطح معنی داری در این مطالعه در حد 0.05 درنظر گرفته شد.یافته ها: در مجموع در این مطالعه 60 بیمار در سه گروه 20 نفره کلونیدین خوراکی، کلونیدین وریدی و لیدوکایین تنها مورد مقایسه قرار گرفتند. سه گروه به لحاظ مشخصات دموگرافیک و مدت زمان انجام تکنیک اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشند. مدت زمان خالی کردن تورنیکه پروگزیمال و پرکردن تورنیکه دیستال در گروه کلونیدین وریدی به طور متوسط 49.5±10.5 دقیقه بود که تقریبا دو برابر میانگین این زمان در گروه لیدوکایین تنها و یا کلونیدین خوراکی می باشد که به لحاظ آماری این اختلاف معنی داری می باشد (p=0.0001). اولین درخواست مسکن نیز در گروه کلونیدین وریدی به طور قابل ملاحظه ای دیرتر از گروه کنترل (لیدوکایین تنها) بود (p=0.01). اولین درخواست مسکن پس از عمل در گروه کلونیدین خوراکی به طور معنی داری از دو گروه کلونیدین وریدی و لیدوکایین تنها دیرتر بود و میزان مسکن کمتری مصرف شد (p=0.0001).نتیجه گیری: در پایان می توان این گونه نتیجه گیری کرد که افزودن کلونیدین تزریقی به لیدوکایین در روش بلوک بییر یا IVRA می تواند درد تورنیکه را کاهش داده و نیاز به مسکن حین عمل را کاهش دهد، ولی اثرات کلونیدین خوراکی در کاهش درد پس از عمل جراحی، بارزتر از کلونیدین وریدی است.

زمینه و هدف: مطالعات متعددی اثر نوروپروکتیو هیپوترمی را در درمان ضایعات نخاع نشان داده اند، ولی اثر هیپوترمی تاخیری هنوز مشخص نشده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر متیل پردنیزولون بر ضرب العجل درمانی (Therapeutic Window) هیپوترمی در ضایعه تجربی نخاع در رت (موش صحرایی) با استفاده از شمارش سلول های چند هسته ای(PMN) در محل ضایعه می باشد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، بیست و چهار موش صحرایی (300-260 گرم) در6 گروه 4 تایی قرار گرفتند: 1 (گروه لامینکتومی)، 2 (گروه ضایعه نخاعی)، 3 (گروه ضایعه نخاعی + متیل پردنیزولون)، 4 (گروه ضایعه نخاعی + هیپوترمی زودرس)، 5 (گروه ضایعه نخاعی + هیپوترمی تاخیری) و 6 (گروه ضایعه نخاعی + هیپوترمی تاخیری + متیل پردنیزولون). ضایعه نخاعی توسط روش پرتاب وزنه(Weight drop) در ناحیه T9 حیوانات که تحت بیهوشی بودند، انجام شد. نمونه نخاع 7ساعت بعد از لامینکتومی جدا و تعداد سلول های چند هسته ای توسط میکروسکوپ نوری شمارش شدند. نتایج به روش آنالیز واریانس یک طرفه (One-way ANOVA) بررسی شدند.یافته ها: هیپوترمی زودرس و متیل پردنیزولون به صورت واضح تعداد سلول های چند هسته ای های انفیلتره شده به دنبال ضایعه نخاع را کم کردند، ولی هیپوترمی تاخیری نتوانست تاثیر واضح داشته باشد. در گروه هیپوترمی تاخیری + متیل پردنیزولون ( گروه 6 )هر چند تعداد سلول های چند هسته ای کم شدند، ولی به نظر می رسید این نتیجه به واسطه متیل پردنیزولون بوده و هیپوترمی تاخیری تاثیر نداشته است.نتیجه گیری: متیل پردنیزولون نمی تواند Therapeutic window هیپوترمی متوسط سیستمیک را برای درمان ضایعه نخاعی خفیف در موش صحرایی افزایش دهد.

زمینه و هدف: درماتوفیت ها،گروهی از قارچ های کراتین دوست هستند که گروه وسیعی از بیماری های پوست و ضمائم آن مانند ناخن و مو را ایجاد می کنند. در بین عوامل قارچی، جنس ترایکوفایتون که عامل عمده کچلی پا در سرتاسر دنیا می باشد، از اهمیت خاصی برخوردار است و تا به حال در حدود 24 گونه آن شناسایی شده است. علاوه بر آن بررسی های مولکولی بر روی تمایز انواع گونه ترایکوفایتون منتاگروفایتیس در نمونه های جمع آوری شده در ضایعات یکسان از بیماران مختلف مبتلا به درماتوفیتوزیس، نشان دهنده وجود چندین گونه متفاوت در این ضایعات بوده است. هدف از انجام این پژوهش تعیین گونه و نوع ترایکوفایتون ها جهت جلوگیری از گسترش عفونت است که از نقطه نظر اپیدمیولوژیک بسیار حایز اهمیت می باشد.روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی تحلیلی است. نمونه های پوست از 100 بیمار مختلف مبتلا به درماتوفیتوزیس در اثر ترایکوفایتون منتاگروفایتیس کشت داده شد و پلیت های کشتی که دارای 5 کلنی بودند، انتخاب شدند.DNA آن ها به طور جداگانه استخراج و نتایج با توجه به مراحل مختلف روش مولکولی واکنش زنجیرهای پلیمراز و بر اساس خصوصیت اختلاف در تعداد تکرار ژن های تولید کننده اسیدریبونوکلئیک ریبوزومی منطقه غیرژنی تجزیه و تحلیل شد. قابل ذکر است نتایج داده شده با آزمون های آماری انحراف معیار (±SD)، Chi-square وt-student مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: از میان 100 نمونه ترایکوفایتون منتاگروفایتیس تنها در20 نمونه، تعداد 2 نوع مختلف یا بیشتر در یک واریته از گونه ترایکوفایتون منتاگروفایتیس مشاهده گردید.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش پیش بینی می شود که در تعداد زیادی از عفونت های قارچی پوست که توسط ترایکوفایتون منتاگروفایتیس ایجاد شده اند، گونه های زیادی وجود داشته باشد. وجود چنین مساله ای(Multiple strain) در مطالعات اپیدمیولوژیک مربوط به بیماری های قارچی، نحوه درمان و مشخص کردن مقاومت دارویی از اهمیت خاصی برخوردار می باشد.

زمینه و هدف: هم اکنون افزایش مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک ها در ایران موجب نگرانی شده است. مطالعات محدودی در زمینه شیوع و ریسک فاکتورهای همراه با مقاومت ارگانیسم ها شامل اشریشیاکلی که شایع ترین عامل مسبب عفونت ادراری است، انجام شده است. این پژوهش به منظور ارزیابی شیوع مقاومت و ریسک فاکتورهای مقاومت نسبت به جنتامایسین، سفتریاکسون و هر دوی آن ها توأماً، در گونه های اشریشیاکلی جدا شده از بیماران بستری شده با تشخیص عفونت ادراری حاد در تهران و در جمعیت کودکان انجام گردید.روش بررسی: این مطالعه توصیفی، مورد - شاهدی و آینده نگر از فروردین ماه سال 1384 تا فروردین ماه سال 1387 روی تمامی کودکان یک ماه تا 12 سال بستری شده در بیمارستان تخصصی ارجاعی اطفال حضرت علی اصغر (ع) با تشخیص نهایی عفونت ادراری انجام شد. کشت های مثبت اشریشیاکلی با انجام آنتی بیوگرام به روش Disk diffusion بر طبق توصیه NCCLS به سه دسته Susceptible،Resistant , Intermediate تقسیم شدند. ریسک فاکتورهای موردنظر در گروه های مختلف مورد - شاهدی مورد ارزیابی قرار گرفت و نتایج مربوطه ابتدا به صورت آنالیز یک طرفه با آزمون Chi square و نهایتا با Logistic regression توسط نرم افزار SPSS V.15 بررسی شد.یافته ها: در کل 125 ایزوله اشریشیاکلی جمع آوری شد. میزان مقاومت، %38.4 برای سفتریاکسون، %24 برای جنتامایسین و %20 نسبت به هر دو آنتی بیوتیک سفتریاکسون و جنتامایسین تواما بود. طبق آنالیز Univariate این فاکتورها به طور معنی داری با مقاومت اشریشیاکلی همراهی داشتند.I) برای مقاومت به جنتامایسین: آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک (p=0.006 و OR=3.5)، اختلالات اورولوژیک همراه (p=0.04 و OR=2.4)، مقاومت به سفتریاکسون (p=0.000 و OR=15.7)، ریفلاکس وزیکواورترال (p=0.021 و OR=2.7)، با یک تمایل به سمت معنی دار بودن برای سابقه کاتتر ادراری در یک سال گذشته (p=0.052 و OR=2.5) و همچنین برای سابقه بستری در بیمارستان طی 6 ماه گذشته (p=0.055 و OR=2.2)؛ II) برای مقاومت به سفتریاکسون: سابقه عفونت ادراری طی یک سال گذشته (p=0.012 و OR=2.6)، آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک (p=0.001 و OR=4.2)، کاتتر ادراری در حال حاضر (p=0.007 و OR=4.8) کاتتر ادراری طی یک سال گذشته (p=0.006 و OR=3.3)، اختلالات اورولوژیک همراه (p=0.007 و OR=2.7)، سابقه جراحی طی یک ماه گذشته (p=0.03 و OR=8.8)، سابقه بستری در بیمارستان طی 6 ماه گذشته (p=0.000 و OR=4.2)، مقاومت به جنتامایسین (p=0.000 و OR=15.7)، ریفلاکس وزیکواورترال (p=0.04 و OR=2.2) و مثانه نوروژنیک (p=0.003 و OR=3.9)؛ III) برای مقاومت به هر دو آنتی بیوتیک جنتامایسین و سفتریاکسون: سن کمتر از 4 سال (p=0.025 و OR=3.9)، سابقه عفونت ادراری طی یک سال گذشته (p=0.036 و OR=2.7)، آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک (p=0.002 و OR=4.1)، عفونت ادراری طی یک سال گذشته (p=0.036 و OR=2.7)، اختلالات اورولوژیک همراه (p=0.02 و OR=2.9)، سابقه بستری در بیمارستان در طی 6 ماه گذشته (p=0.038 و OR=2.5) و ریفلاکس وزیکواورترال (p=0.022 و OR=2.8). بعد از وارد کردن ریسک فاکتورهای با p<0.05 در آنالیز Logistic regression این نتایج حاصل شد: I) برای مقاومت به جنتامایسین: مقاومت به سفتریاکسون (Sig=0.000 و EXP(B)=13.5)؛ (II برای مقاومت به سفتریاکسون: سابقه بستری در بیمارستان طی 6 ماه گذشته (Sig=0.047 و EXP(B))؛ مقاومت به جنتامایسین (SIG=0.000 و EXP(B))؛ (III برای مقاومت به هر دو آنتی بیوتیک جنتامایسین و سفتریاکسون: سن کمتر از 4 سال (Sig=0.04 و EXP(B)=4.3).نتیجه گیری: برای بیمارستان های ارجاعی و در گروه سنی کودکان چنانچه درمان امپایریک عفونت ادراری مدنظر باشد، باید به عوامل خطرساز مذکور به خصوص در بیماران بدحال توجه و درمانی متناسب با شرایط بیمار انتخاب کرد. همچنین نتایج این مطالعه از نظر اقدامات کنترلی برای کاهش میزان بالای مقاومت مشاهده شده به داروهای متداول خط اول حایز اهمیت است.

زمینه و هدف: آپاندیست حاد، یکی از علل شایع درد شکم در بزرگسالان بوده و تشخیص آن به ویژه در مراحل ابتدایی ممکن است دشوار باشد. اهمیت مارکرهای التهابی در تشخیص آپاندیسیت حاد به طور دقیق روشن نشده است. این مطالعه آینده نگر با هدف تعیین ارزش مقادیر پروتئین واکنشی C (CRP) به همراه سایر مارکرهای التهابی در تشخیص یا رد آپاندیسیت حاد در بزرگسالان انجام گرفت.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی تحلیلی آینده نگر،100 بیمار با احتمال پایین آپاندیسیت حاد (امتیاز آلواردو ≤5) که طی سال های 8713-1386 به بیمارستان سینا تبریز مراجعه کرده بودند، وارد مطالعه شدند CPR، گلبول های سفید خون و درصد نوتروفیل در هنگام بستری در تمامی بیماران اندازه گیری شد. مقادیر این پارامترها بین بیماران با و بدون تشخیص قطعی آپاندیسیت حاد که بر اساس بررسی هیستوپاتولوژی یا پیگیری تلفنی (استاندارد طلایی)، با کمک آزمون های آماری Student t-test، Mann-Whitney U test،Chi-Square و یا Fisher’s Exact Test بر حسب شرایط مقایسه گردید.یافته ها: 52 مرد و 48 زن با سن متوسط 20.6±4.1 سال وارد مطالعه شدند. (%54)54 بیمار به طور قطعی دچار آپاندیسیت حاد بودند. بیماران با تشخیص قطعی آپاندیسیت به طور معنی داری مارکرهای التهابی بالاتری از افراد غیر مبتلا داشتند. برای CRP، حساسیت (%62.7)، ویژگی (%68.3)، ارزش اخباری مثبت (%74) و ارزش اخباری منفی (%56) به دست آمد که جهت تشخیص یا رد بیماری قابل توجه نمی باشد. فقط 2 نفر از بیمارانی که هر سه مارکر التهابی نرمال داشتند، دچار آپاندیسیت حاد بودند.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد علی رغم اینکه مارکرهای التهابی در بزرگسالان مبتلا به آپاندیسیت حاد بالاتر هستند، ولی به تنهایی جهت تشخیص یا رد بیماری کافی نمی باشند. ادغام ظن بالینی با این یافته های آزمایشگاهی توصیه می گردد. در موارد نرمال بودن هر سه مارکر، احتمال آپاندیسیت حاد بسیار بعید می باشد.

زمینه: شکستگی - دررفتگی قدامی شانه همزمان با شکستگی استخوان بازو همان سمت، ناشی از ترومای شدید بوده و بسیار نادر می باشد. در این گزارش یک مورد از این آسیب همراه با درمان انجام شده،ارایه می شود.معرفی بیمار: بیمار آقای 48 ساله ای است که به دنبال تصادف موتور سیکلت با شکستگی بازو همراه با شکستگی - دررفتگی قدامی شانه همان سمت به بیمارستان آورده شد. هر دو آسیب بیمار به صورت باز جااندازی و سپس تثبیت شد.نتیجه گیری: در صورت تشخیص به موقع این آسیب نادر و ناتوان کننده، می توان درمان را به صورت کامل انجام داد. لذا، دقت در معاینه و گرفتن گرافی های کامل الزامی است.