مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1398 | دوره:41 | شماره:2 |تعداد مقالات:13

زمینه: سیستم های نوروترانسمیتری دوپامینی و گلوتاماتی قشر پری فرونتال و هسته اکومبنس در تنظیم رفتارهای شبه اضطرابی نقش دارند. در ضمن فعالیت سیستم دوپامینی هسته اکومبنس با ورودی های گلوتاماتی که عمدتا از پری فرونتال می آید، تنظیم می شود. این مطالعه به نقش سیستم دوپامینیرژیک D2 هسته آکومبنس و سیستم گلوتاماترژیک ناحیه پری لیمبیک بر رفتارهای شبه اضطرابی در موش های صحرایی نر می پردازد. روش کار: این مطالعه بر پابه چهار آزمایش روی 35 گروه 8 تایی موش های صحرایی نر صورت گرفته است. بعد از گذشت 5 روز از جراحی در دستگاه استریوتاکسی، از دستگاه Elevated Plus Maze برای ثبت رفتارهای شبه اضطرابی ناشی از تزریق درون مغزی داروهای quinpirole (آگونیست گیرنده D2 دوپامینی)، سولپیراید (آنتاگونیست گیرنده D2 دوپامینی)، NMDA (آگونیست گیرنده NMDA) و D-AP7 (آنتاگونیست گیرنده NMDA) استفاده شد. یافته ها: تزریق یکطرفه NMDA (μ g/μ l9/0) در پری لیمبیک طرف چپ موجب کاهش رفتارهای شبه اضطرابی شد )01/0>P)، که تزریق D-AP7 در این ناحیه پاسخ ناشی از NMDA را متوقف کرد )01/0>P). همچنین تزریق یکطرفه سولپیراید (μ g/μ l6/0و4/0) به پوسته اکومبنس موجب بروز رفتارهای شبه اضطراب زدا شد )05/0>P). بعلاوه به کارگیری دوز بی اثر سولپیراید (μ g/μ l2/0) در پوسته اکومبنس موجب تقویت اثر دوز پایین NMDA )05/0>P) و کاهش پاسخ دوز بالای آن در پری لیمبیک شد )01/0>P (. نتیجه گیری: نتایج بیانگر اثر تنظیمی سیستم دوپامینی D2 پوسته اکومبنس بر رفتارهای شبه اضطراب زدای ایجاد شده از تزریق NMDA در ناحیه پری لیمبیک می باشد.

زمینه: امروزه بیش از 100 نوع سرطان در دنیا شناخته شده است که از میان آن ها لوسمی یا سرطان خون یکی از شایع ترین سرطان ها است. لوسمی میلوئید مزمن (CML) از شناخته شده ترین اشکال لوسمی می باشد که 15 تا 20 درصد کل لوسمی ها را شامل می شود. امروزه تلاش ها برای یافتن ترکیبات سنتزی جدید یکی از استراتژی های پایه جهت یافتن داروهای جدید برای درمان CML است. هدف از این مطالعه بررسی اثرات مهار رشدی و آپوپتوزی ترکیبی از خانواده پیرازینوئیک اسیدها بر روی رده سلولی سرطانی لوسمی K562 می باشد. روش کار: در بررسی حاضر، اثر غلظت معینی از ترکیب 2-oxo-1، 2-diphenylethyl pyrazine-2-carboxylate (2-DP. P) بر روی رشد، چرخه سلولی و القای آپوپتوز سلول های K562 با استفاده از تکنیک های مختلف مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت بررسی اثرات ترکیب 2-DP. P بر میزان زیستایی سلول، آزمون MTT به کار گرفته شد. بدین منظور تعداد 104x5 از سلول های K562 در غلظت های 25-100 میکرومولار از ترکیب 2-DP. P در فواصل 24، 48 و 72 ساعت کشت داده شدند. و برای آنالیز آپوپتوز سلولی، الکتروفورز، میکروسکوپ فلورسانس و دستگاه فلوسایتومتری استفاده شدند. یافته ها: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که ترکیب 2-DP. P باعث مهار رشد وابسته به غلظت و زمان در سلول های K562 میشود. IC50 ترکیب 25 میکرومولار محاسبه شد. همچنین، داده های حاصل از میکروسکوپ فلورسانس، آزمون قطعه قطعه شدن DNA و سیکل سلولی، کاهش زیستایی و مرگ سلولی از نوع آپوپتوز را توسط این ترکیب تایید کرد. نتیجه گیری: به طور کلی با توجه به اثرات مهار رشد و القای آپوپتوز توسط ترکیب 2-DP. P می توان این ترکیب را به عنوان ترکیبی جدید و موثر برای مطالعات بیشتر در درمان بیماران لوسمی پیشنهاد کرد.

زمینه: کلستاز، نتیجه اختلال در روند ترشح صفرا است که می تواند بر بیان ژن های دخیل در آپوپتوز تاثیرگذار باشد. این پژوهش به بررسی اثرات کلستاز و داروی نورواید بر تغییرات بیان ژن آنتی آپوپتوتیک Mcl-1 در ناحیه استریاتوم مغز رت های نر پرداخته است. روش کار: تعداد 16 سر رت به 4 گروه BDL، BDL-نورواید، شم-نورواید و کنترل تقسیم شدند. رت های گروه BDL تحت جراحی BDL (بستن مجرای صفراوی)، و گروه BDL-نورواید علاوه بر جراحی تحت تیمار با نورواید قرار گرفتند؛ در حالی که حیوانات گروه شم-نورواید فقط استرس جراحی دریافت کرده و با دارو تیمار شدند و گروه کنترل هیچ گونه جراحی و تیمار دارویی نداشتند. سپس استریاتوم از مغز رت ها خارج شد و پس از طی مراحل استخراج RNA و سنتز cDNA، سنجش بیان ژن ها توسط تکنیک Real Time PCR مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: بیان ژن Mcl-1 در گروه BDL نسبت به گروه کنترل افزایش یافت. مقایسه گروه های BDL و BDL-نورواید نیز نشان داد که بیان این ژن در گروه BDL چهار برابر گروه BDL-نورواید بوده است. ولی بیان این ژن در گروه های BDL-نورواید و شم-نورواید نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری را نشان نداد، هر چند مقدار آن در این گروه ها اندکی بیش از گروه کنترل بود. نتیجه گیری: کلستاز مصنوعی (BDL) باعث افزایش بیان ژن Mcl-1 در استریاتوم مغز رت ها می شود. داروی نورواید می تواند افزایش بیان ژن Mcl-1 ناشی از کلستاز را جبران کرده و بیان آن را به حالت عادی بازگرداند، اما تاثیری بر بیان این ژن در رت های نرمال نمی گذارد.

زمینه: سندرم داون شایع ترین اختلال ژنتیکی مادرزادی است که تقریبا 1 مورد در هر 700 تولد رخ می دهد. اختلالات مربوط به سندرم داون به صورت عمده در ناحیه سر و گردن رخ می دهند که اکثر آنها قابلیت درمان توسط متخصصین گوش، حلق و بینی را دارا هستند. از تظاهرات شایع ENT در بیماران سندرم داون، می توان به عفونت مزمن گوش و افیوژن های مزمن گوش میانی که با افت شنوایی در ارتباط هستند، انسداد راه هوایی، آپنه ی انسدادی خواب، رینیت و سینوزیت مزمن اشاره کرد. در این مطالعه تظاهرات متعدد گوش، حلق و بینی را در بیماران سندرم داون مورد مطالعه قرار دادیم. روش کار: تعداد 50 کودک مبتلا به سندرم داون شهرستان تبریز در بازه سنی صفر تا 15 سال تایید شده توسط آزمایش ژنتیک یا علایم بالینی را که از طریق مراکز بهزیستی شناسایی شده اند، انتخاب نموده و سپس ایشان را تحت معاینه قرار دادیم و پارامترهای مربوط به گوش، حلق و بینی را در آنها بررسی نمودیم. یافته ها: در این بیماران فراوانی اوتیت سروز، هیپرتروفی آدنوئید، شکاف لب و کام، فرنولوم چسبیده، قوس بلند کام، ماکروگلوسی، آترزی کانال گوش، انحراف سپتوم، رینوره، مخاط بینی آلرژیک، میزان آپنه شبانه و خواب آلودگی روزانه، شیار لب و زبان، بینی زینی شکل، هیپوپلازی میانه صورت، هنگینگ کولوملا و تنگی دهانه پیریفورم مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه گیری: اگر چه سندرم داون مجموعه ای از علایم بوده و کنترل آنها پیچیده و مشکل می باشد با این حال معاینه گوش، حلق و بینی در این بیماران بسیار حائز اهمیت بوده و متخصصین گوش، حلق و بینی نقش بسزایی در تشخیص، کنترل و درمان علایم این بیماران دارند.

زمینه: تمرین ورزشی همواره به عنوان یکی از مهمترین راهکارهای درمانی و پیشگیری از تجمع چربی، چاقی و بیماری های ناشی از آن در همه رده های سنی شناخته شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات پیلاتس بر سطوح استراحتی آیریزین و شاخص های چاقی آنتروپومتریک زنان دارای اضافه وزن میانسال است. روش کار: در این تحقیق نیمه تجربی، 20 زن دارای اضافه وزن باشگاه آروشای شهر خرم آباد، با دوره قاعدگی منظم و شاخص توده بدنی(30-25 کیلوگرم بر متر مربع) به صورت داوطلبانه انتخاب و بطور تصادفی به دوگروه تمرین پیلاتس و کنترل تقسیم شدند. گروه پیلاتس به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه تمرین کردند. عمل خونگیری بعد از 12 ساعت ناشتایی پیش از تمرین و در پایان پروتکل تمرینی بعد از 48 ساعت استراحت و حالت ناشتایی در دو مرحله، صورت گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های t وابسته و t مستقل انجام گرفت. یافته ها: نتایج آزمون تی همبسته برای آیریزین پلاسما درگروه تمرینی بعد از 8 هفته تمرین پیلاتس افزایش معنی داری را نشان داد. همچنین محیط بازو، شکم، لگن، ران، وزن و شاخص توده بدنی پس از تمرین در گروه پیلاتس از نظر آماری کاهش معناداری یافت و درگروه کنترل نسبت به ابتدای پژوهش تغییر معنی داری مشاهده نشد. مقایسه میانگین بین گروهی تنها در متغیر آیریزین نسبت به گروه کنترل معنی دار بود. نتیجه گیری: باتوجه به نتایج بدست آمده، بنظر می رسد انجام تمرین پیلاتس بمدت 8 هفته می تواند بر سطوح پلاسمای آیریزین و شاخص های آنتروپومتریک در زنان دارای اضافه وزن موثرباشد.

زمینه: دیابت یکی از شایع ترین اختلالات متابولیکی است که شیوع آن در جهان به سرعت در حال گسترش است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 12 هفته تمرین هوازی و ترکیبی بر هدایت عصبی مردان دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی بود. روش کار: بیست و دو مرد دیابتی نوع دو به طور مساوی به دو گروه هوازی (11) و ترکیبی (11) تقسیم شدند. تمرین هوازی با شدت 70 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 25 تا 45 دقیقه و تمرین ترکیبی شامل تمرینات هوازی و مقاومتی، سه جلسه در هفته و به مدت 12 هفته بود. قبل و بعد از مداخله، اندازه گیری های هدایت عصبی و خونگیری صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های T وابسته و مستقل مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: در هر دو گروه افزایش معنی داری در سرعت هدایت عصب سورال، پرونئال و تیبیال و همچنین افزایش معنی داری در آمپلی تود پتانسیل عمل عصب سورال و پرونئال مشاهده گردید، با این حال آمپلی تود پتانسیل عمل عصب تیبیال فقط در گروه ترکیبی افزایش معنی داری داشت. علاوه بر این، بین دو گروه در دامنه تغییرات آمپلی تود پتانسیل عمل عصب پرونئال و تیبیال تفاوت معنی داری وجود داشت. نتیجه گیری: هر دو تمرین هوازی و ترکیبی روش های موثری در کنترل دیابت نوع دو محسوب می شوند، ولی به نظر می رسد سرعت هدایت عصبی و آمپلی تود پتانسیل عمل عصب در تمرین ترکیبی نسبت به تمرین هوازی بهبود بیشتری را نشان می دهد.

زمینه: سرطان پستان یکی از شایع ترین سرطان ها به شمار می رود که سالانه منجر به مرگ در بین خانم ها می شود. هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی عصاره ی سیانوباکتری اسیلاتوریا (Oscillatoria) بر روی میزان سمیت، آپوپتوزی و بیان ژن Noxa در رده سلولی سرطان پستان (MCF-7) می باشد. روش کار: در این مطالعه، رده سلولی سرطان پستان (MCF-7) با غلظت های مختلف عصاره اسیلاتوریا ( 56/1، 12/3، 25/6، 5/12، 25 و50 میلی گرم بر میلی لیتر) طی زمان های 24 و 48 ساعت تیمار شد. فعالیت سمی عصاره بر روی رده سلولی سرطانی با کمک روش رنگ سنجیMTT ارزیابی شد. میزان بیان ژن Noxa با استفاده از تکنیک Real Time PCR مورد ارزیابی قرار گرفت. در نهایت، مطالعه آپوپتوز و نکروز عصاره با استفاده از روش فلوسایتومتری مورد مطالعه قرار گرفت. یافته ها: نتایج سمیت سلولی بیانگر آن بود که عصاره مورد بررسی سمیت وابسته به دوز دارد و میزان زنده ماندن سلولها به طور معنی داری کاهش می یابد. بیان ژن Noxa در سلول های سرطانی تیمار شده با عصاره اسیلاتوریا به میزان 6/1± 93/33 (001/0P<) نسبت به نمونه کنترل افزایش نشان داد. علاوه بر این، داده های فلوسایتومتری میزان آپوپتوزی 07/43 درصدی را در رده سلولی سرطان پستان نشان داد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به نظر می رسد که عصاره سیانوباکتر اسیلاتوریا می تواند، پتانسیل بالقوه ای در درمان سرطان پستان داشته باشد و پیشنهاد می شود که بررسی های بیشتری در خصوص اهمیت دارویی عصاره اسیلاتوریا صورت گیرد.

زمینه: امروزه سیستم های امتیازبندی زیادی برای تعیین میزان مورتالیتی بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه وجود دارد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه دو سیستم امتیازبندی Simplified Acute Physiology Score (SAPS) III و Sequential Organ Failure Assessment (SOFA) در تعیین میزان مورتالیتی بیماران غیرترومایی بستری در بخش مراقبت های ویژه (ICU) می باشد. روش کار: در این مطالعه مقطعی توصیفی گذشته نگر، میزان مرگ و میر 100 بیمار غیرترومایی بستری شده در ICU با توجه به معیارهای ورود و خروج مطالعه با استفاده از دو سیستم امتیازبندی SOFA و SAPS III انداز گیری شد. همچنین بیماران بر اساس مرگ و میر به دو گروه زنده مانده و فوت شده تقسیم شدند. یافته ها: میانگین امتیاز ابزار SAPS III در بیماران زنده مانده و فوت شده به ترتیب برابر با 17/8± 67/30 و 47/15± 38/55 و میانگین امتیاز ابزار SOFA در بیماران زنده مانده و فوت شده به ترتیب 03/2± 96/1 و 84/3± 42/5 بوده است. میزان نمرات SOFA و SAPS III در گروه فوت شده بطور معنی داری بالاتر از گروه زنده بود برای هر دو سیستم امتیازبندی). حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی برای سیستم امتیازبندی SAPSIII به ترتیب 75/79% و 71/85%، 5/95%، 9/52% و برای SOFA، 14/91%، 14/57%، 9/88% و 2/63% می باشد. نتیجه گیری: سیستم امتیازبندیSAPS III معیار خوبی برای پیش بینی پیش آگهی مرگ و میر بیماران غیر ترومایی بستری در بخش ICU می باشد.

زمینه: در این مطالعه اثر ممانعت کنندگی نانوذرات و میکروذرات کیتوزان بر عفونت کریپتوسپوریدیایی بررسی شد. روش کار: تعداد 30 سر موش سوری نژاد NMRI، 6-4 هفته به 5 گروه شامل گروه شاهد بدون آلودگی و بدون درمان، گروه شاهد آلوده بدون درمان، گروه آلوده و درمان با میکرو ذرات کیتوزان به میزان 5/0 میلی گرم در هر نوبت، گروه آلوده و درمان با نانوذرات کیتوزان به میزان 5/0 میلی گرم در هر نوبت و گروه آلوده و درمان با نانوذرات کیتوزان به میزان 1 میلی گرم در هر نوبت تقسیم شدند. به غیر از گروه 1، بقیه گروه ها 104 عدد اووسیست کریپتوسپوریدیوم پارووم دریافت نمودند و گروه های درمان نیز دارو را به صورت گوارشی دریافت کردند. هر پنج گروه از نظر کاهش وزن، دفع اووسیست، سرولوژی و هیستوپاتولوژی روده بررسی شدند. یافته ها: در مقایسه وزن گروه های کنترل و درمان تفاوت معنی داری وجود نداشت. دفع اووسیست در گروههای درمان شده با کیتوزان و نانوکیتوزان کاهش چشمگیر داشته و با گروه شاهد تفاوت معنی دار (05/0P<) داشت. علی رغم بیشتر بودن کاهش دفع اووسیست در هنگام مصرف نانوکیتوزان نسبت به میکروذرات کیتوزان، تفاوت معنی داری در کاهش دفع اووسیست در مقایسه بین دو درمان مذکور مشاهده نشد. در تست ممانعت از هماگلوتیناسیون نیز گروه های درمان و کنترل تفاوت معنی داری را نشان دادند. در بررسی هیستوپاتولوژیک روده تفاوتی بین گروه های مورد مطالعه دیده نشد. نتیجه گیری: نتایج این بررسی تاثیر وابسته به دوز و دوره مصرف کیتوزان و نانوکیتوزان علیه آلودگی تجربی موش ها به کریپتوسپوریدیوم پارووم را نشان داد. لذا می توان جهت درمان کریپتوسپوریدیوزیس از آنها استفاده کرد.

زمینه: توبرکلوزیس یا همان سل هنوز به عنوان یکی از معضلات مهم بهداشتی-درمانی در کشور ما محسوب می شود و سالانه به جمعیت بیماران مبتلا به سل 10 تا 20 میلیون نفر افزوده می شود. در این مطالعه سعی بر این بود تا ارزش تشخیصی آنزیم آدنوزین دآمیناز مایع مغزی نخاعی در مننژیت سلی تعیین گردد. روش کار: 67 مورد از بیماران بر اساس معیارهای CSF که مشکوک به مننژیت سلی بودند وارد مطالعه شدند. هنگام انجام LP برای انجام بررسی مایع مغزی-نخاعی بیماران، 2 سی سی از مایع CSF برای اندازه گیری سطح ADA مایع CSF اخذ شد. سطح ADA مایع CSF با استفاده از روش اسپکتروفتومتری کینتیک اندازه گیری شد. یافته ها: بیشترین مقادیر اندازه گیری شده ADA در بیماران مبتلا به مننژیت توبرکلوز IU/L63/14± 57/20 و کمترین مقادیر اندازه گیری شده ADA در مننژیت نوروبروسلوزیس IU/L57/0± 50/2 مشاهده شد. مقدار Cutoff Point ADA در تشخیص مننژیت توبرکلوز با حساسیت 1/81 درصد و اختصاصیت 5/76 درصد برابر IU65/9 بود. نتیجه گیری: سطوح ADA مایع مغزی نخاعی در موارد مننژیت توبرکلوزی در مقایسه با مننژیت غیرتوبرکلوزی با حساسیت و اختصاصیت خوبی افزایش پیدا می کند و یک روش تشخیصی ساده و ارزان در کنار سایر روش ها برای تشخیص سریع مننژیت توبرکلوزی می باشد.

زمینه: عفونت دستگاه ادراری یکی از شایع ترین بیماری های باکتریال در کودکان محسوب می شود. این عفونت می تواند عوارض جدی، مانند آسیب دائم کلیوی، نارسایی مزمن کلیه و حتی پرفشاری خون به دنبال داشته باشد؛ هدف این مطالعه، بررسی تغییرات سطح سرمی اینترلوکین 8 در عفونت های ادراری فوقانی و تحتانی و نیز، بررسی ارتباط آن با نوع درگیری سیستم ادراری بود. روش کار: مطالعه ی حاضر یک مطالعه ی مقطعی آینده نگر است. جامعه ی آماری شامل تمامی کودکان 3 ماه تا 12 ساله ی مراجعه کننده به بیمارستان امیرالمومنین(ع) شهرستان سمنان بود که با روش نمونه گیری آسان در دسترس، تعداد 57 کودک انتخاب شدند و بر حسب نیاز و براساس تشخیص پزشک، به صورت خوراکی یا تزریقی با یک پروتکل واحد درمان شدند. سطح سرمی اینترلوکین 8، قبل از درمان و 3روز بعد از شروع درمان، با روش الایزا و با استفاده از کیت های در دسترس، اندازه گیری شد. اسکن DMSA نیز، یک هفته پس از بستری برای بررسی شدت درگیری پارانشیم کلیه، جهت تعیین و افتراق عفونت های ادراری تحتانی و فوقانی انجام گرفت. یافته ها: در این مطالعه، 57 نفر با میانگین سنی 76/20± 2/21 ماه، وارد مطالعه شدند. کودکان با سن بیش از 20 ماه نسبت به گروه دیگر، بیش تر به عفونت سیستم ادراری فوقانی مبتلا شده بودند (005/0=P). در افراد مذکر، شیوع عفونت ادراری فوقانی، به طور معنی داری کم تر بود (049/0=P). کودکان مبتلا به عفونت دستگاه ادراری فوقانی نسبت به تحتانی، غلظت اینترلوکین8 (001/0=P) بالاتری داشتند. نتیجه گیری: در کل، نتایج این مطالعه نشان داد که اینترلوکین 8 از غلظت سرمی بالاتری در عفونت های ادراری فوقانی نسبت به عفونت های ادراری تحتانی برخوردار بود، در نتیجه از این آزمایش می توان به عنوان جایگزین مناسبی برای اسکن DMSA، در پیش گویی نوع عفونت سیستم ادراری استفاده کرد.

زمینه: امروزه مشخص شده است که سلول های بنیادی عمده تاثیرات خود را از طریق ترشح فاکتورهای رشد متعدد در محیط کشت رویی (سوپرناتانت) اعمال می نمایند. بر این اساس هدف از طرح حاضر بررسی تاثیر سوپرناتانت به دست آمده از سلول های بنیادی چربی بر بیان ژن های مختص بافت غضروفی توسط کندروسیت ها و مقایسه آن با شرایطی است که کندروسیتها به طور مستقیم (هم کشتی) در مجاورت سلول های بنیادی چربی قرار گیرند. روش کار: جهت بررسی تاثیر سوپرناتانت، کندروسیت هایی که در پاساژ 2 سلولی بودند به مدت 72 ساعت تحت تیمار با سوپرناتانت حاصله از سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی قرار گرفتند. در گروه هم کشتی، کندروسیتها و سلول های بنیادی به نسبت مساوی و به مدت 72 ساعت در شرایط کشت قرار داده شدند. در پایان این زمان، سلول های هر دو گروه جهت بررسی بیان ژن های مختص غضروف با روش Real time RT-PCR مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج به دست آمده با روش آماری Two Way ANOVA و Tukey post test تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: : نتایج طرح حاضر بیانگر افزایش بیان ژن های کلاژن نوع II و Sox-9 در گروه تیمار با سوپرناتانت در مقایسه با گروه هم کشتی بود، اما بیان ژن های Aggrecan و COMP تفاوت معنی داری را در دو گروه نشان نداد. نتیجه گیری: استفاده از سوپرناتانت به دست آمده از سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی در مقایسه با استفاده مستقیم از خود این سلول ها می تواند اثرات سودمندتری داشته باشد و به عنوان گزینه مناسبی جهت پیشبرد ترمیم ضایعات غضروف مفصلی در نظر گرفته شود.

زمینه: علیرغم اینکه همراهی یک دستیار در طی انتوباسیون مشکل می تواند جهت انجام مانورهای لازم کمک کننده باشد، در بسیاری از موارد دستیاران نمی توانند بطور موثر در انتوباسیون مشکل کمک نمایند بنابراین در این مطالعه به مقایسه بهبود نمای لارنگوسکوپی با مانورBURP و Modified BURP پرداخته ایم. روش کار: در گروه شاهد پس از انجام لارنگوسکوپی، درجه نمای لارنگوسکوپیک یادداشت شده و از دستیار درخواست شد تا توسط مانورهای مربوطه درجه نمای لارنگوسکوپیک را بهبود بخشد. در گروه مداخله، پس از ثبت نمای اولیه لارنگوسکوپیک، اقدام به انجام مانور جهت بهبود نمای لارنگوسکوپیک گردید و از دستیار خواسته شد تا انتوباسیون را انجام دهد و سپس میزان بهبود درجه نمای لارنگوسکوپیک در دو گروه مقایسه شد. نتایج: متوسط زمان تا انجام انتوباسیون به طور معنی داری در گروه شاهد بیشتر از گروه مطالعه بود P) > 001/0(. درجه نمای لارنگوسکوپیک بعد از انجام مانور در گروه کنترل بطور معنی داری بیشتر از گروه مداخله بود (P=0. 005). در دو گروه تفاوت معنی داری از نظر تاثیر مانور برمیزان موفقیت بر انتوباسیون وجود نداشت. نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاضر حاکی از آنست که Modified BURP از نظر در اختیار قرار دادن نمای بهتر لارنگوسکوپیک، موثر تر از BURP می باشد ولی هر دو روش بر میزان موفقیت انتوباسیون به طور برابری تاثیر گذار هستند.