مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1388 | دوره:31 | شماره:3 |تعداد مقالات:28

زمینه و اهداف: افزایش میزان پلاسمایی لیپوپروتئین (آ) آن با افزایش خطر ایجاد بیماری کرونری قلب همراه است. از طرف دیگر تاثیر عوامل رفتاری و تغذیه ای برسطح لیپوپروتئین (آ) سرم هنوز مورد سوال است. لذا این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بین عادات غذایی و لیپوپروتئین (آ) در زنان سنین باروری شهر تبریز طراحی و اجرا گردید. روش بررسی: مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی تحلیلی است که در آن 252 نفر از زنان 49- 15 ساله شهر تبریز بطور تصادفی از جمعیت عمومی سالم انتخاب شدند. برای هر کدام از افراد مورد مطالعه یک پرسشنامه دموگرافیک، یک پرسشنامه بسامد خوراک و دو روز یادآمد 24 تکمیل گردید. وزن و قد آنها با ترازوی سکا و متر پارچه ای چسبیده به دیوار اندازه گیری و نمایه توده بدن محاسبه گردید. همچنین 5 میلی لیتر خون وریدی جهت اندازه گیری لیپوپروتئین (آ) سرم گرفته شد. لیپوپروتئین (آ) به روش ایمونوتوربیدومتری اندازه گیری گردید. داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی، آنالیز واریانس، آزمون تی و همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین غلظت سرمی لیپوپروتئین (آ) 41.2±28.4 میلی گرم در دسی لیتر بود. فقط %44.6 زنان از نظر سطح سرمی لیپوپروتئین (آ) در محدوده طبیعی (کمتر از 30 میلی گرم در دسی لیتر) قرار داشتند و در %55.4 سطح لیپوپروتئین (آ) بالاتر از حد طبیعی بود. ارتباط معنی داری بین عادات غذایی، میزان مصرف روزانه کالری، چربی، پروتئین و سایر موادمغذی، سن، قد، وزن، نمایه توده بدن و دور وسط بازو با غلظت سرمی لیپوپروتئین (آ) وجود نداشت. تنها در زنانی که برنامه ورزشی منظم داشتند غلظت سرمی لیپوپروتئین (آ) پایین تر از زنانی بود که ورزش نمی کردند و یا برنامه ورزشی نامنظم داشتند (P<0.05).نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه غلظت سرمی لیپوپروتئین (آ) در درصد بالایی از زنان سنین باروری، بیشتر از مقادیر طبیعی است. علاوه بر این، ورزش منظم سبب کاهش مقادیر سرمی لیپوپروتئین (آ) می شود. لذا پیشنهاد می گردد برای حفظ سلامتی زنان مداخلات لازم جهت توسعه برنامه ورزشی منظم انجام گیرد.

زمینه و اهداف: تب و تشنج شایعترین اختلال تشنجی دوران کودکی می باشد. تب و تشنج ساده به تشنج ناشی از تب که ژنرالیزه بوده وکمتر از 15 دقیقه طول بکشد و در طی 24 ساعت تکرار نشود، اطلاق می شود. متاسفانه %15-20 موارد تشنج در 24 ساعت اول همان بیماری تب دار تکرار می شود. هدف از این مطالعه تعیین میزان تاثیر و سالم بودن فنوباربیتال تزریقی و خوراکی در پیشگیری از تکرار تشنج در مرحله حاد بیماری تب دار در کودکان با تب و تشنج ساده بود. روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، کودکانی که از لحاظ عصبی سالم بوده و با تشخیص اولین حمله تب و تشنج ساده در بیمارستان کودکان بستری شدند در سه گروه، مورد 1 (دریافت کننده فنوباربیتال عضلانی) و گروه مورد 2 (دریافت کننده فنوباربیتال خوراکی) و گروه مقایسه (بدون فنوباربیتال) قرار گرفتند. برای گروه مورد 1 (53 نفر) در مرحله حاد بیماری تب دار ابتدا فنوباربیتال 10 میلی گرم بازای هر کیلوگرم وزن بدن (حداکثر تا 200 میلی گرم) بولوز به طریقه عضلانی و برای گروه مورد 2 (54 نفر) فنوباربیتال به میزان 15میلی گرم بازای هر کیلوگرم وزن بدن (حداکثر تا 300 میلی گرم) بولوز به طریقه خوراکی داده شد و در هر دو گروه مورد فنوباربیتال به میزان 5 میلی گرم بازای هر کیلوگرم به طریقه خوراکی، 12 ساعت بعد از تجویز دوز بولوز، تا فروکش کردن تب داده شد. گروه مقایسه (59 نفر) فنوباربیتال دریافت نکردند. میزان تکرار تشنج در طی مرحله حاد بیماری تب دار در دو گروه با هم مقایسه شد. عوارض جانبی فنوباربیتال در گروه ها ارزیابی شد. یافته ها: گروه های مورد و مقایسه از نظر متغیرهای سن، جنس، سابقه بستری نوزادی، علل ایجاد کننده تب، میزان تب، سابقه خانوادگی تب و تشنج و صرع همگن بوده و اختلاف معنی دار نداشتند. در 11 کودک (%18.6) گروه مقایسه، تشنج در طی مرحله حاد همان بیماری تب دار تکرار شد. در حالی که در گروه های مداخله 3 مورد (%2.8) شامل یک مورد (%1.8) در گروه تزریق عضلانی و 2 مورد (%3.7) گروه فنوباربیتال خوراکی، تشنج تکرار شد. اختلاف بین گروه های مداخله با گروه مقایسه از نظر تکرار تشنج معنی دار بود (P=0.008). اختلاف معنی داری بین فنوباربیتال خوراکی و تزریقی در پیشگیری از تشنج وجود نداشت. سطح خونی فنوباربیتال، 2 ساعت بعد از دوز بارگیری در هر دو گروه مورد (تجویز عضلانی و خوراکی) در محدوده درمانی بود و اختلاف میانگین سطوح سرمی بین دو گروه مداخله معنی دار نبود. عارضه جدی ناشی از فنوباربیتال در گروه های مورد مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهند که تجویز فنوباربیتال در مرحله حاد بیماری تب دار در کودکان با تب و تشنج ساده از تکرار تشنج در طی مرحله حاد بیماری تب دار پیشگیری می کند.

زمینه و اهداف: مشکلات نوروماسکولار در کودکان طی و پس از درمان لوسمی حاد لنفوبلاستیک گزارش شده اند. بنظرمی رسد این مشکلات بعلت نوروتوکسیسیتی ناشی از وین کریستین ایجاد می گردند. این نوروپاتی محیطی وابسته به دوز دارو است. نشانه های بالینی نوروپاتی وین توکسیسیته، از دست رفتن زودرس رفلکس تاندون آشیل و سپس از دست رفتن رفلکس های وتری عمقی دیگر و اختلالات حسی می باشند. هدف از این مطالعه بررسی تغییرات الکتروفیزیولوژیک شیمی درمانی حاوی وین کریستین در کودکان است. روش بررسی: در یک مطالعه همگروهی آینده نگر، بررسی الکتروفیزیولوژیک در 42 کودک (25 مورد لوسمی حاد لنفوبلاستیک، 17 مورد سایر بدخیمی ها) در بخش الکترودیاگنوستیک بیمارستان کودکان تبریز طی مدت 12 ماه قبل و 5 هفته پس از شروع شیمی درمانی انجام شد. تغییرات پارامترهای الکترودیاگنوستیک قبل و پس از تجویز وین کریستین، و نیز رابطه آن با دوز دارو بررسی گردید. یافته ها: 25 کودک مبتلا به لوسمی حاد لنفوبلاستیک، 16 پسر و 9 دختر با سن متوسط 6.08±3.85 سال، و 17 کودک مبتلا به سایر بدخیمی ها، 7 پسر و 10 دختر با سن متوسط 6.54±4.45 سال وارد مطالعه شدند. 5 هفته پس از شروع شیمی درمانی (پس از مرحله القا در گروه لوسمی حاد لنفوبلاستیک)، تغییرات سرعت هدایت عصبی حسی و حرکتی و آمپلیتود پتانسیل فعالیتی عصب حسی معنی دار نبود؛ ولی آمپلیتود پتانسیل فعالیتی عضله در هر دو اندام فوقانی و تحتانی کاهش یافت. تاخیر موج F در اندام تحتانی و فوقانی مشاهده گردید. نوروپاتی به صورت افت آمپلیتود پتانسیل فعالیتی عضله بعد از دوره القا در %96 بیماران لوسمی حاد لنفوبلاستیک وجود داشت که اغلب (%70.8) متوسط بود. 16مورد (%66.7) از بیماران اختلال راه رفتن نیز داشتند. بطور کلی کاهش آمپلیتود پتانسیل فعالیتی عضله همراه با افزایش دوز وین کریستین مشاهده شد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که تغییرات الکتروفیزیولوژیک ناشی از وین کریستین در کودکان تحت شیمی درمانی با وین کریستین شایع می باشد و معمولا به شکل نوروپاتی موتور ـ آکسونال شناسیی می شود. لوسمی حاد لنفوبلاستیک اغلب با اختلال راه رفتن توام می باشد.

زمینه و اهداف: پمپ NorA در ایجاد مقاومت استافیلوکوک اورئوس نسبت به آنتی بیوتیک های فلوروکینولون از جمله افلوکساسین به واسطه خروج دارو از سلول، مشارکت می کند. در سالهای اخیر استفاده از آلکالوئیدهای گیاهی برای افزایش فعالیت ضد میکروبی آنتی بیوتیکها مورد تحقیق و بررسی قرار گرفته اند. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر ترکیب نوسکاپین و افلوکساسین بر روی سویه های استافیلوکوک اورئوس مقاوم به چند دارو و جدا شده از بیماران بود. روش بررسی: پس از تشخیص جنس و گونه 95 نمونه استافیلوکوک اورئوس جدا شده از بیماران بستری و سرپایی سه بیمارستان شهر تهران و تعیین حساسیت این سویه ها به روش آنتی بیوگرام انتشار در آگار مطابق استاندارد CLSI،49  سویه که بالاترین مقاومت را به مجموعه ای از آنتی بیوتیکها از جمله افلوکساسین داشتند، انتخاب شدند و با استفاده از روش رقت سریال میزان MIC (حداقل غلظت باز دارنده از رشد) افلوکساسین برای هر یک از سوشها به تنهایی و در ترکیب با نوسکاپین تعیین گردید. یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که حداقل غلظت باز دارنده از رشد افلوکساسین برای 49 سوش مورد مطالعه از 32 تا 64 میکروگرم در میلی لیتر بود. همچنین حداقل غلظت باز دارنده از رشد نوسکاپین روی این سویه ها 0.5 و 1.0 میکرومول در میلی لیتر بود. کاربرد ترکیب افلوکساسین و نوسکاپین موجب افزایش حداقل غلظت باز دارنده از رشد افلوکساسین شد. نتیجه گیری: نوسکاپین اثر ضد باکتریایی افلوکساسین روی استافیلوکک اورئوس را کاهش می دهد.

زمینه و اهداف: یرقان کلستاتیک در اوایل نوزادی وضعیت بالینی مهمی بشمار می رود. هپاتیت ایدیوپاتیک نوزادی و آترزی مجاری صفراوی خارج کبدی دو علت عمده این وضعیت بالینی می باشند. جراحی زودرس ممکن است مانع ایجاد عوارض بالقوه کشنده در بیماران مبتلا به آترزی مجاری صفراوی خارج کبدی شود. روشهای تشخیصی متعددی به تنهایی یا در کنار هم برای تشخیص زودرس آترزی مجاری صفراوی خارج کبدی مورد استفاده قرار می گیرند. در این مطالعه ما به مقایسه دو روش تشخیصی متفاوت در این زمینه، یعنی سونوگرافی و اسکن هیدا  Hepatobiliary Iminodiacetic Acid (HIDA) scanپرداختیم. روش بررسی: 60 نوزاد دچار یرقان کلستاتیک مراجعه کننده به بیمارستان کودکان تبریز در یک مطالعه آینده نگر دو ساله بررسی شدند. سونوگرافی، اسکن هیدا و بیوپسی کبد در تمام بیماران بعمل آمد. یافته های دموگرافیک و پاراکلینیکی بیماران ثبت گردید. نتایج بیوپسی کبد بعنوان تشخیص قطعی در نظر گرفته شد (روش استاندارد طلایی). ارزش تشخیصی سونوگرافی”Triangular cord”  و اسکن هیدا در تشخیص آترزی مجاری صفراوی خارج کبدی محاسبه گردید. یافته ها: 60 نوزاد، 35 (مذکر و 25 مونث)، با سن متوسط 56.1±17.8 روز وارد مطالعه شدند. بر اساس نتایج بیوپسی کبدی، 16 (%26.7) بیمار دچار آترزی مجاری صفراوی خارج کبدی و 24 (%40) بیمار دچار هپاتیت نوزادی بودند. آترزی مجاری صفراوی خارج کبدی در بررسی سونوگرافی در 15 بیمار و در اسکن هیدا در 38 بیمار گزارش گردید. حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت، ارزش اخباری منفی سونوگرافی بترتیب %87.5، %97.7، %93.3، %95.7 و اسکن هیدا در تشخیص آترزی مجاری صفراوی خارج کبدی بترتیب %100، %50، %42.1، %100 بود. 4 بیمار طی پیگیری فوت نمودند. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که ویژگی سونوگرافی در تشخیص آترزی مجاری صفراوی خارج کبدی در مقایسه با اسکن هیدا بیشتر است؛ با این حال، حساسیت آن کمتر از اسکن هیدا می باشد.

زمینه و اهداف: پولیپ بینی شایعترین تومور خوش خیم بینی است که می تواند منجر به انسداد بینی و مشکلات آزار دهنده دیگری برای بیمار شود. درمانهای زیادی در سالهای اخیر مورد بحث بوده و با ابداع روشهای جراحی جدید از جمله جراحیهای آندوسکوپیک بینی و سینوسها، درمانهای دارویی کمتر مورد توجه می باشند و بیشتر مطالعات روی نتایج درمانهای جراحی یا دارویی به تنهایی صورت گرفته است و مطالعات مقایسه ای بین نتایج روشهای درمانی مختلف با هم کمتر صورت گرفته است. لذا هدف از این مطالعه مقایسه نتایج درمان دارویی با جراحی توام با دارو در بهبود علایم بیماران مبتلا به پولیپ بینی می باشد. روش بررسی: مطالعه انجام شده یک مطالعه آینده نگر می باشد که بر روی 200 بیمار مراجعه کننده مبتلا به پولیپ بینی به بیمارستان امام خمینی تبریز انجام گرفت. بیماران به دو گروه تقسیم شدند یک گروه، (گروه اول) تحت درمان دارویی و گروه دیگر، (گروه دوم) تحت درمان دارویی و جراحی قرار گرفتند و نتایج درمان بین دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: 127 بیمار مرد و 73 زن به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و علایم بالینی و رادیولوژیکی که قبل از عمل وجود داشتند 6 ماه بعد از درمان بین دو گروه مقایسه شدند. علایم مورد مقایسه انسداد بینی، توده بینی، ترشحات بینی، ترشحات پشت حلق، درد صورت، اختلال بویایی، عطسه، تنگی نفس، خرخر شبانه، حساسیت سینوسها در لمس، احساس سنگینی در صورت و یافته رادیولوژیک (سینوزیت) بودند. فراوانی انسداد بینی و توده بینی 6 ماه بعد از درمان در گروه اول بصورت معنی داری بیشتر از بیماران گروه دوم بود ولی فراوانی عطسه در گروه دوم بیشتر از گروه اول بود ولی در سایر علایم تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. نتیجه گیری: میزان بهبودی در بیمارانی که تحت درمان دارویی همراه با درمان جراحی قرار گرفته بودند بهتر و بیشتر از بیمارانی بود که تحت درمان دارویی تنها قرار گرفته بودند.

زمینه و اهداف: فیستولهای مادرزادی شریانی – وریدی کرونری اگر چه شایع نمی باشند ولی حدود نیمی از آنومالیهای عروق کرونری را شامل می شوند. هدف از این مطالعه بررسی یافته های بالینی، محل فیستول و نتایج جراحی در فیستولهای شریانی وریدی کرونری می باشد. روش بررسی: در این مطالعه چند کانونی، بیماران دچار تشخیص فیستول شریانی وریدی کرونری در بیمارستانهای شهید رجایی تهران و شهید مدنی تبریز پذیرفته شده بودند انتخاب گردیدند. در تمام بیماران اطلاعات لازم از جمله سن و جنس، علایم بالینی، تغییرات الکتروکاردیوگرافی، علایم رادیوگرافی فقسه صدری، یافته های آنژیوگرافی کرونری و نتایج جراحی گردآوری شد. یافته ها: در طی سالهای 1385 – 1368، هیجده بیمار مبتلا به CAVF مورد مطالعه قرار گرفتند که 11 نفر مذکر و 7 نفر مونث بودند. محدوده سنی بیماران 3 تا 58 سال بود. 13 نفر از بیماران کمتر از 20 سال و 5 نفر بیشتر از 20 سال سن داشتند.منشا CAVF در 12 مورد (%66.5) از شریان کرونری راست و در 6 بیمار (%33.5) از شریان کرونری چپ بود. شایع ترین محل تخلیه فیستول، بطن راست (%50) بود. هیچ موردی از فیستول به حفرات سمت چپ قلب وجود نداشت. 2 نفر از بیماران نیاز به عمل جراحی نداشتند. عمل جراحی بستن فیستول در 16 بیمار انجام گردید. در 14 بیمار عمل بستن فیستول با استفاده از پمپ قلبی ریوی و در 2 مورد بدون استفاده از پمپ انجام گردید. نتیجه گیری: تشخیص فیستولهای شریانی وریدی کرونری نیاز به دقت فراوان دارد. در موارد شک به باز بودن مجرای شریانی باید فیستولهای مادرزادی شریانی – وریدی کرونری بعنوان یک تشخیص افتراقی مهم در نظر گرفته شود. عمل جراحی در موارد فیستولهای مادرزادی شریانی – وریدی کرونری با شانت قابل توجه اندیکاسیون دارد.

زمینه و اهداف: کانسرهای مری، معده و کولورکتال از شایعترین کانسرهای ثبت شده در استان آذربایجان شرقی می باشند. با توجه به بروز بالای این کانسرها در این استان و با در نظر گرفتن وجود شرایط فرهنگی و اقلیمی متنوع در این استان، در این مطالعه برآن شدیم تا میزان بروز اختصاصی استاندارد شده کانسرهای مری، معده و کولورکتال در شهرستانهای مختلف این استان را به دست آورده و با یکدیگر مقایسه کنیم. روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی تمامی موارد جدید مبتلا به کانسرهای مری، معده و کولورکتال در استان آذربایجان شرقی در طول مدت یکسال (ابتدای فروردین ماه 1385 لغایت اسفند ماه همان سال) از تمامی مراکز آموزشی و درمانی، بیمارستانها، مراکز پاتولوژی، مراکز شیمی درمانی، مرکز رادیوتراپی، مراکز آندوسکوپی، بیماران کانسری مصرف کننده اپیویید و لیست متوفیان گورستان رسمی استان ثبت گردید. یافته ها: از 1346 بیمار مبتلا به کانسرهای مری، معده و کولورکتال 398 مورد کانسر مری، 612 مورد کانسر معده و 337 مورد کانسر کولورکتال ثبت شد. توزیع جنسی برای مرد و زن در بیماران مبتلا به کانسر مری به ترتیب %55.3 و %44.7، در بیماران مبتلا به کانسر معده %71.2 و %28.8 و در بیماران مبتلا به کانسر کولورکتال %55.4 و %44.6 بود. نسبت بروز مرد به زن در کانسر معده 2.49 به دست آمد و میانگین سنی مردان بطور معنی داری بیشتر از زنان بود(P<0.0001) . کانسر معده در مردان و کانسر مری در زنان با میزان بروز اختصاصی استاندارد شده 25.99 و 11.65 در میان کانسرهای گوارشی بیشترین بروز را به خود اختصاص دادند. بررسی بروز این کانسرها در شهرستانهای مختلف این استان نشان داد که شهرستان اهر از نظر بروز کانسر معده و مری در بالاترین رتبه قرار دارد و کانسرهای کولورکتال، در شهرستانهای تبریز و سراب از بروز بالایی برخوردار است. نتیجه گیری: با توجه به بروز بالای کانسرهای دستگاه گوارش در استان آذربایجان شرقی، بررسی از نظر استعداد ژنتیکی، مسایل اقلیمی، فرهنگی و عادات تغذیه ای در این استان ضروری به نظر می رسد.

زمینه و اهداف: بین شخصیت و رفتارهای پرخطر جنسی رابطه وجود دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی صفات شخصیتی مرتبط با نظام های مغزی فعال سازی / بازداری رفتاری با استفاده یا عدم استفاده از کاندوم در افراد دارای روابط جنسی نامشروع و مقایسه آنها با افراد عادی است. روش بررسی: در این مطالعه آینده نگر تمام مراجعین (واجد شرایط) به مرکز مشاوره ایدز جمعیت هلال احمر تبریز، طی 4 ماه با جایگزینی در دو گروه افراد دارای روابط جنسی پرخطر و افراد دارای روابط جنسی کم خطر انتخاب گردید و با یک گروه از افراد عادی از نظر ویژگی های جمعیت شناختی با آنها همتاسازی شد. داده ها به کمک پرسشنامه در پنج بخش اطلاعات دموگرافیکی، مقیاس نظام های فعال سازی / بازداری رفتاری، پرسشنامه شخصیتی آیزنک، مقیاس عاطفه مثبت و منفی، و پرسشنامه اضطراب صفت جمع آوری گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون MANOVA استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که گروه دارای روابط جنسی پرخطر به طور معنی داری از نظام فعال سازی رفتاری قوی نسبت به گروه کم خطر (P=0.035)، روان رنجور خویی بالا نسبت به گروه کنترل (P=0.005)، برونگرایی بالا نسبت به گروه کم خطر (P=0.015)، عاطفه مثبت بیشتر نسبت به هر دو گروه کنترل (P=0.023) و گروه کم خطر (P=0.002)، عاطفه منفی بالاتر نسبت به گروه کنترل (P=0.006) برخوردار بودند. گروه دارای روابط جنسی کم خطر به طور معنی داری از روان رنجور خویی بالا نسبت به گروه کنترل (P=0.035)، برونگرایی پایین نسبت به گروه کنترل (P=0.008)، عاطفه منفی بالاتر نسبت به گروه کنترل (P=0.048) و صفت اضطرابی بالا نسبت به گروه کنترل (P=0.035) برخوردار بودند. 25 درصد از افراد دارای روابط جنسی پرخطر و 9 درصد از افراد دارای روابط جنسی کم خطر در حین رابطه جنسی از داروهای روانگردان استفاده می کردند. نتیجه گیری: در افراد دارای روابط جنسی نامشروع، صفات شخصیتی مرتبط با نظام مغزی فعال سازی رفتاری با رفتار عدم استفاده از کاندوم همسو می باشد. صفات شخصیتی مرتبط با نظام مغزی بازداری رفتاری با رفتار استفاده مداوم از کاندوم همسو می باشد. وجود رابطه جنسی نامشروع با اختلال شخصیت همراه است.

زمینه و اهداف: هیپرتانسیون چشمی، شایع ترین علت گلوکوم زاویه باز اولیه می باشد. بالا بودن چربی های سرمی در بیماران هیپرتانسیون چشمی ممکن است سبب تسریع پیشرفت به طرف گلوکوم باشد. هدف از این مطالعه مقایسه مقدار لیپوپروتئین های سرمی بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه با بیماران دچار هیپرتانسیون چشمی می باشد. روش بررسی: این مطالعه موردی ـ شاهدی بر روی50 بیمار مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه و 50 بیمار دچار فشار داخل چشمی بالا انجام گرفته است. بیماران دچار هیپرتانسیون چشمی دارای فشار داخل چشمی بالا (با تنومتر گلدمن بالاتر از 21میلیمتر جیوه در دو مرحله زمانی مجزا) و عدم وجود آتروفی در سرعصب و پریمتری طبیعی بودند ولی بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه از سه عامل فشار داخل چشمی بالا، آتروفی سرعصب بینایی و پریمتری غیرطبیعی باید دو عامل داشته باشند و هر دو گروه در معاینه گونیوسکوپی باید زاویه باز باشند. پس ازانتخاب بیماران، هر دو گروه بصورت ناشتا تحت آزمایشات کلسترول تام، لیپوپروتئین با دانسیته کم، لیپوپروتئین با دانسیته زیاد و تری گلسیرید قرار گرفتند. یافته ها: اختلاف معنی داری در میانگین تری گلیسرید در بیماران گلوکوم زاویه باز اولیه (215.32±44.28 میلی گرم بر دسی لیتر) با میانگین تری گلیسرید در بیماران هیپرتانسیون چشمی (195.02±42.63 میلی گرم بر دسی لیتر) مشاهده گردید (P=0.022). میانگین کلسترول در بیماران گلوکوم زاویه باز اولیه (245.88±34.40 میلی گرم بر دسی لیتر) و میانگین کلسترول در بیماران هیپرتانسیون چشمی، (231.42±41.98 میلی گرم بر دسی لیتر) بود (P=0.031).نتیجه گیری: لیپوپروتئینهای سرمی بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه بیشتر از بیماران دچار هیپرتانسیون چشمی بود. هیپرکلسترولمی و هیپرتری گلیسریدمی ممکن است سیر پیشرفت فشار داخل چشمی بالا را به طرف گلوکوم زاویه باز اولیه تسریع بخشد.

زمینه و اهداف: اطلاعات اندکی در مورد شناسایی الگوهای غذایی نوجوانان وجود دارد و تا آنجا که ما می دانیم در ایران مطالعه ای در این زمینه انجام نشده است. هدف ما در این مطالعه شناسایی الگوهای غذایی غالب در نوجوانان دختر شهر تبریز بود. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی رژیم غذایی تمام دانش آموزان مدرسه راهنمایی نمونه طلعت تبریز (257 نفر که از تمام مناطق تبریز با امتحان ورودی انتخاب شده بودند)، با پرسشنامه تکرر مصرف غذای 162 موردی بررسی شد. این اقلام غذایی به 40 گروه غذایی طبقه بندی شدند و با تحلیل عاملی در برنامهSPSS  مورد تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: تحلیل عاملی 6 الگوی غذایی غالب را مشخص نمود: 1) الگوی غذایی غربی (پیتزا، گوشتهای احشایی، آب میوه، شیرینی جات و...) 2) الگوی غذایی تنقلات شیرین (میوه های خشک، مربا و عسل، قند و شکر، چای، شیرینی جات، آب میوه و...) 3) الگوی غذایی آسیایی (حبوبات، سیب زمینی، گروه سبزیجات دیگر، دوغ، لبنیات پرچرب، مارگارین، غلات تصفیه شده و ...) 4) الگوی غذایی تنقلات شور (هویج، پفک، چیپس، ذرت حجیم، کراکرها، ترشی و ...) 5) الگوی غذاهای کم پروتئین – نوشابه - روغن (کلمها، سبزیجات سبز برگ پهن، نوشابه، گوجه، گروه دیگر سبزیجات، روغنهای غیر هیدروژنه، مایونز و ...) 6) الگوی غذایی سنتی ایرانی (چربیهای هیدروژنه، سیر، آبگوشت، چای، مرغ و گوشت قرمز). در کل این الگوهای غذایی %39.4 از واریانس را توجیه می کردند. نتیجه گیری: شش الگوی غذایی غالب در دختران نوجوان شهر تبریز وجود دارد. ارتباط این الگوهای غذایی با مشکلات شایع مربوط به سلامت نوجوانان در مطالعات دیگری شناسایی خواهد شد.

زمینه و اهداف: اغلب پژوهشهای قبلی نشان داده اند که بین رفتار درمانی شناختی و مواجهه سازی و جلوگیری از پاسخ در کاهش علایم وسواسی - اجباری تفاوت معنی دار وجود ندارد. هدف از این پژوهش، بررسی میزان اثر بخشی رفتار درمانی شناختی و مواجهه سازی و جلوگیری از پاسخ در بیماران وسواسی - اجباری است. روش بررسی: در این مطالعه آینده نگر، 46 نفر بیمار وسواسی - اجباری به صورت جایگزینی تصادفی در سه گروه رفتار درمانی شناختی، مواجهه سازی و جلوگیری از پاسخ و لیست انتظار جای داده شدند. آزمودنیهای سه گروه از نظر متغیرهایی چون سن، جنس، سطح تحصیلات و وضیعت تاهل همتاسازی شده بودند. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه های وسواسی - اجباری مادزلی، افسردگی بک و اضطراب بک استفاده شد. نمره های به دست آمده از ارزیابها در سه مرحله (پیش آزمون، پس آزمون و دو ماه بعد از پس آزمون) به کمک آزمونهای آماری تحلیل واریانس چند متغیره یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که در کاهش علایم وسواسی بیماران وسواسی - اجباری ، رفتار درمانی شناختی و مواجهه سازی و جلوگیری از پاسخ تفاوت معنی داری با گروه کنترل در کوتاه مدت و بلند مدت دارند (p<0.01). اما این تفاوت در بین رفتار درمانی شناختی و مواجهه سازی و جلوگیری از پاسخ معنی دار نمی باشد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این پژوهش می توان گفت که در کاهش علایم وسواسی، بین رفتار درمانی شناختی و مواجهه سازی و جلوگیری از پاسخ تفاوت معنی داری وجود ندارد.

زمینه و اهداف: پیوند کلیه درمان انتخابی برای نارسایی مزمن کلیه است. بکارگیری تکنیک آناستوموز مناسب یورترووزیکال مناسب می تواند از اکثر خطرهای تهدید کننده کلیه پیوندی جلوگیری کند. به علت میزان عوارض پایین و آسان بودن، تکنیک یورترونئوسیستوستومی اکستراوزیکال در پیوند کلیه محبوبیت پیدا کرده است. این کاهش در عوارض به علت محدود بودن دیسکسیون مثانه و نیاز به حالب کوتاهتری از دهنده، می باشد. ما عوارض ارولوژیک باری و باری تاگوچی را گروهی از بیماران پیوند کلیه، ارزیابی و مقایسه کردیم. روش بررسی: ما یورترونئوسیستوستومهای باری و باری تاگوچی را که تصادفی انتخاب می شدند، از سپتامبر 2004 تا مارس 2007 (متوسط پیگیری 12 ماه) ثبت کردیم. عوارض ارولوژیک شامل هماچوری عارضه دار، فیستول ادراری، تنگی حالب و ریفلاکس بودند. یافته ها: از کل 198 بیمار، 100 مورد تحت آناستوموزباری - تاگوچی و 998 مورد تحت آناستوموز باری قرار گرفتند. میزان عوارض ارولوِژیک در تکنیک ایمپلانتاسیون مجدد باری تاگوچی 4 مورد (%4) و در باری 5 مورد (%5.1) بود. این میزان عوارض قابل توجه نبود (P=0.71) و شامل، یک لیک ادراری و 3 تنگی حالب در گروه باری - تاگوچی و 4 تنگی و یک لیک در گروه باری بودند، که این بیماران، نیاز به عمل مجدد پیدا کردند. هماچوری عارضه دار و ریفلاکس علامت دار، در مطالعه ما رویت نشد. مدت زمان آناستوموز حالب 16-4 دقیقه (متوسط 8.26±2.78 دقیقه) در باری تاگوچی و 20-5 دقیقه (متوسط 9.9±3.34 دقیقه) در باری ثبت شد. اختلاف معنی دار بود (P=0.0001).در پنجاه بیمار باری - تاگوچی که به صورت تصادفی انتخاب و (Voiding cystourethrography, VCUG) شدند. 2 بیمار (I, II) (%4) ریفلاکس خفیف تا متوسط داشتند. این بیماران نیاز به درمان اندوسکوپیک یا جراحی مجدد پیدا نکردند. نتیجه گیری: مطالعه ما نشان داد که یوترونئوسیستوستومی اکستراوزیکال باری - تاگوچی بدون افزایش در عوارض اورلوژیک، روش آسان و سریع است. این تکنیک با عوارض قابل قبول یکی از تکنیک های انتخابی در مرکز ما است.

زمینه و اهداف: سندرم تنگی کانال نخاعی در نتیجه تنگی کانال نخاعی، کانال ریشه های عصبی یا سوراخ بین مهره ایی ایجاد می شود و منجر به کمپرشن نخاع یا ریشه های عصبی می شود. سندرم تنگی کانال نخاعی بطور شایع موجب گرفتاری افراد در دهه 5 و 6 زندگی می شود. در بیماران مسن وجود بیماریهای همراه ممکن است موجب افزایش خطرات عمل جراحی گردد یا عاملی برای پیش آگهی بد باشد. روش بررسی: در این مطالعه کوتاه مدت آینده نگر، نتایج لامینکتومی در 50 بیمار متوالی با سن بالاتر از 60 سال که دچار تنگی کانال نخاعی کمری بودند ارزیابی شدند. برای ارزیابی از نمره بندی انجمن اورتوپدی ژاپن (Japanese orthopaedic association score, JOA) استفاده شد. این نمره بندی قبل از عمل و حداقل شش ماه بعد از عمل انجام شد. JOA دو قسمت مجزا دارد که شدت علایم و یافته های فیزیکی بیمار را اندازه گیری می نماید. نمره حاصل با روش Hirabayashi به درصد تبدیل شد. یافته ها: گروه مورد مطالعه شامل 25 مرد و 25 زن بود که میانگین سنی آنها بترتیب 67.28 و 66.84 سال بود. در کل %86 از بیماران نتایج عالی یا خوب داشتند. بیشترین سطح گرفتار  L4وL5  بود. در هیچیک از بیماران مرگ رخ نداد. عارضه عمده در یک بیمار به صورت پارگی دورمر مشاهده شد. نتیجه گیری: لامینکتومی دکمپرسیو در برخی از بیماران مسن مبتلا به تنگی کانال نخاعی و علایم شدید که به درمان کونسرواتیو جواب نمی دهند می تواند موجب بهبود علایم شود. در نتیجه، جراحی باید در این بیماران به عنوان یک روش درمان در نظر گرفته شود.

زمینه و هدف: استفاده وسیع از آنتی بیوتیکهای فلوروکینولون سبب بروز روز افزون مقاومت به این داروها شده است و بنابراین، پایش مقاومت به آنتی بیوتیکها اهمیت زیادی دارد. هدف از این مطالعه ارزیابی حساسیت سویه های اشریشیاکلی جدا شده از عفونت های ادراری بیماران بستری در بخش های ICU و بیماران سرپایی مراجعه کننده به مرکز آموزشی و درمانی امام خمینی تبریز در برابر فلوروکینولونهای معمول در درمان بود. روش بررسی: نمونه های ادراری از افرادی که دارای علایم عفونت ادراری بودند جمع آوری شد. تمام سویه ها با روش روتین آزمایشگاهی تعیین هویت شده سپس تعیین حساسیت سویه های جدا شده توسط روشهای دیسک آگار دیفیوژن (Disc Agar Diffusion, DAD) بر اساس پروتکل (Clinical and Laboratory Standards Institute, CLSI) انجام شد. همچنین (Minimum Inhibitory Concentration, MIC) ایزوله های آزمایشی در مقابل سیپروفلوکساسین با روش تهیه رقت در محیط کشت مایع (Macrodilution broth) انجام شد. یافته ها: در مجموع 100 سویه اشریشیاکلی جدا شده از عفونت های ادراری بیماران مراجعه کننده به مرکز آموزشی و درمانی امام خمینی تبریز مورد مطالعه قرار گرفت که 50 سویه مربوط به بیماران بستری در بخشهای (Intensive Care Unit, ICU) و 50 سویه متعلق به بیماران سرپایی بود. بر اساس نتایج بدست آمده از روش دیسک آگار دیفیوژن 57 سویه (%57) نسبت به نالیدیکسیک اسید، 34 سویه (%34) در برابر نورفلوکساسین، 33 سویه (%33) نسبت به سپیروفلوکساسین و 30 سویه (%30) در مقابل افلوکساسین مقاوم بودند. تعداد 2 سویه (%2) نیز نسبت به افلوکساسین مقاومت حد وسط (intermediate) نشان دادند. در روش MIC از میان 100 ایزوله آزمایشی، 41 ایزوله MIC≥4mg/ml، 6 ایزوله MIC=2mg/ml و 53 ایزوله MIC≤1mg/ml را نشان دادند. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان دهنده بالا بودن مقاومت در برابر فلوروکینولونها می باشد. این امر ممکن است ناشی از تجویز غیر منطقی آنها باشد. برای غلبه بر این مشکل، باید تجویز بی رویه محدود گردد و تجویز آنتی بیوتیک بر اساس الگوهای حساسیت میکروارگانیسم صورت گیرد.

زمینه و اهداف: با توجه به توصیه سازمان بهداشت جهانی مبنی بر اهمیت تغذیه با شیر مادر بر سلامت و رشد شیرخوار و همچنین اثر تغذیه مادر در دوران شیردهی بر کیفیت و کمیت شیر، مطالعه حاضر با هدف بررسی الگوی تغذیه ای مادران شیرده و اثر آن بر رشد شیرخواران صورت گرفت. روش بررسی: اطلاعات مربوط به مشخصات فردی و آنتروپومتریک و 24 ساعت یادآمد غذایی از 182 مادر شیرده شهری و روستایی که دارای کودک منحصرا شیر مادر خوار 120-90 روزه بودند، بدست آمد. اطلاعات غذایی بعد از آنالیز با توصیه های RDA مقایسه شد. همچنین ارتباط رژیم دریافتی مادر با وزن شیرخواران با روش رگرسیون چندگانه مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: میانگین انرژی دریافتی مادران (2390±405 کیلوکالری) به طور معنی داری کمتر از مقدار توصیه شده  RDA(2733 کیلو کالری) بود ولی نزدیک به میانگین انرژی محاسبه شده (2458±257 کیلو کالری) بود. میانگین انرژی دریافتی در شهر به طور معنی داری کمتر از روستا بود (P<0.05). میانگین مصرف نان، سبزی و پنیر در مناطق روستایی و میانگین مصرف برنج، میوه، شیر، ماست و گوشت در مناطق شهری به طور معنی داری بیشتر بود (P<0.05). ارتباط معنی داری بین وزن شیرخواران و نمایه توده بدنی مادران مشاهده شد (b=0.49، P<0.05). همچنین اختلاف معنی داری بین وزن شیرخواران مربوط به مادران با دریافت انرژی بیشتر از 2500 کیلو کالری و شیرخواران مادران با دریافت انرژی کمتر وجود داشت. نتیجه گیری: با توجه به تاثیر مثبت تغذیه مادر بر رشد شیرخواران، توجه بیشتر به امر آموزش در جهت بهبود وضعیت تغذیه مادر در دوران شیردهی لازم به نظر می رسد.

زمینه و اهداف: دگرسان بینی خود نشانه ای رایج در بسیاری از بیماریهای روانی، بیماریهای عضوی -مغزی، مصرف مواد و داروهای خاص می باشد که بصورت یک تغییر مکرر در ادراک خود که در آن احساس شخص از واقعیت خودش به طور موقتی و گذرا تغییر کرده است، تعریف می شود. هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه حالت دگرسان بینی در بیماران مبتلا به صرع قطعه گیجگاهی، اختلال پانیک و جمعیت غیر بیمار می باشد. روش بررسی: به این منظور دو گروه از بیماران دارای تشخیص صرع قطعه گیجگاهی و اختلال پانیک با گروه کنترل غیر بیمار به صورت مقطعی و به وسیله مقیاس کمبریج برای دگرسان بینی خود مورد ارزیابی و سنجش قرار گرفتند. یافته ها: بیماران مبتلا به صرع قطعه گیجگاهی نسبت به دو گروه دیگر، نمرات بالاتری را در پرسشنامه دگرسان بینی مبنی بر تجربه بالای این حالات کسب کردند. همچنین افراد دارای تشخیص اختلال پانیک از لحاظ تجربه حالات دگرسان بینی در رتبه دوم قرار گرفتند. جمعیت غیر بیمار در مقایسه با گروه بیماران میزان تجارب دگرسان بینی کمی را گزارش کردند. نتیجه گیری: پدیده دگرسان بینی خود نشانه ای رایج در بیماران مبتلا به صرع قطعه گیجگاهی و اختلال پانیک می باشد.

همانژیومها، تومورهای عروقی خوش خیمی هستند که شایعترین مکان بروز آنها سر و گردن است و در کام بندرت رخ می دهند. همانژیوم به دو شکل میکروسکوپی مویرگی و غاری شکل تقسیم می شود که همانژیوم غاری شکل شیوع کمتری دارد. در این گزارش خانم 53 ساله ای معرفی می شود که با شکایت از زخم همراه با درد مختصر در ناحیه کام مراجعه کرده بود. در معاینه بالینی، شکاف دو طرفه کام بدون توده واضحی همراه با تندرنس در لبه راست شکاف مشاهده شد. از محل زخم بیوپسی برداشته شد و تشخیص هیستوپاتولوژیک همانژیوم غاری شکل گذاشته شد.

تقریبا %3 نئوپلاسم های سروگردن در غده پاروتید رخ می دهد و کمتر از %1 اینها نئوپلاسمهای انکوسیتیک می باشند. نئوپلاسمهای انکوماسیتیک معمولا خوش خیم بوده و شایع ترین محل آنها پاروتید می باشد. طبقه بندی هیستولوژیک سازمان جهانی بهداشت، نئوپلاسم های انکوماسیتیک را به 3 دسته تقسیم می کند: انکوسیتوزیس، انکوسیتوما و کارسینوم انکوسیتیک. در اینجا ما یک مورد انکوسیتومای پاروتید را گزارش می کنیم.

بیماری مولتیپل اسکلروزیس عمدتا سبب درگیری سیستم عصبی مرکزی می شود و سندرم گیلن باره منجر به آسیب دیدگی اعصاب محیطی می گردد. وقوع هر دو بیماری که اتوایمون هستند در یک فرد بسیار نادر می باشد. بطوریکه یک مورد مشابه تاکنون گزارش شده است. در این گزارش یک مورد بیماری مولتیپل اسکلروزیس مطرح شده است که بعدا دچار سندرم گیلن باره شد. بیمار خانم 31 ساله ای است که سابقه مولتیپل اسکلروزیس را از چند ماه قبل داشته و تحت درمان با اینترفرون بتا (1) بوده است. اخیرا دچار فلج شل اندامها بخصوص در اندامهای تحتانی شده بود که با توجه به شرح حال، معاینه و بررسیهای الکترودیاگنوستیک تشخیص بیماری گیلن باره از نوع نوروپاتی اکسونال حرکتی حاد (Acute Motor Axonal Neuropathy, AMAN) داده شد و تحت درمان با ایمونوگلوبولین وریدی قرار گرفت و بهبودی نسبی حاصل گردید.