به زراعی کشاورزی (مجله کشاورزی پردیس ابوریحان)
سال:1399 | دوره:22 | شماره:4 |تعداد مقالات:12

به منظور بررسی اثر کشت مخلوط بر ویژگی های مورفولوژیک، عملکرد و اجزای عملکرد ارقام مختلف تریتیکاله، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در سال زراعی 98-1397 در مزارع تحقیقاتی دانشکده کشاورزی سرایان به انجام رسید. تیمارهای آزمایشی شامل 12 الگوی کشت خالص و کشت مخلوط از سه رقم پاژ، سناباد و ژوالینو (کشت خالص پاژ، کشت خالص سناباد، کشت خالص ژوالینو، 50% پاژ+ 50% سناباد، 50% ژوالینو+ 50% سناباد، ترکیب 33% ارقام، 70% پاژ+ 30% سناباد، 30% پاژ+ 70% سناباد، 70% ژوالینو+ 30% سناباد، 30% ژوالینو+ 70% سناباد، 70% پاژ+ 30% ژوالینو و 30% پاژ+ 70% ژوالینو) بودند. نتایج نشان داد که بیش ترین ارتفاع بوته و عملکرد کاه تحت کشت خالص رقم سناباد به دست آمد و بیش ترین مقادیر طول سنبله، تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبله در مترمربع، تعداد دانه در بوته، وزن 1000 دانه، عملکرد دانه و شاخص برداشت در کشت خالص رقم پاژ و کشت مخلوط 70% پاژ+ 30% ژوالینو حاصل شدند. علاوه بر این، بیش ترین عملکرد بیولوژیک و محتوای کلروفیل برگ به ترتیب تحت کاربرد تیمارهای کشت مخلوط پاژ 30%+ سناباد 70% و پاژ 70%+ ژوالینو 30% به ثبت رسیدند. در برآورد نسبت برابری زمین نیز مشاهده شد که تیمارهای کشت مخلوط پاژ 70%+ سناباد 30%، پاژ 30%+ سناباد 70% و پاژ 70%+ سناباد 30% دارای LER بالاتری (در هر سه تیمار 9/1LER=) نسبت به سایر تیمارها بودند. به طورکلی، با توجه به نتایج به دست آمده از پژوهش حاضر و بیش تربودن نسبت برابری زمین در کشت مخلوط پاژ 70%+ ژوالینو 30% نتیجه گیری می شود که کشت مخلوط مذکور می تواند جایگزین کشت خالص تریتیکاله گردد.

به منظور بررسی تأثیر کودهای زیستی و پوترسین بر بیوماس، گره زایی و برخی صفات مورفولوژیکی و بیوشیمیایی ماشک گل خوشه ای تحت شرایط دیم، آزمایشی در سال 1398 به-صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه محقق اردبیلی اجرا شد. فاکتورهای موردبررسی شامل کودهای زیستی (عدم کاربرد کودهای زیستی به عنوان شاهد، کاربرد ریزوبیوم (Rhizobium legominuzarum)، کاربرد میکوریز (Glomus mosseae)، کاربرد توأم میکوریز با ریزوبیوم، ریزوبیوم و ازتوباکتر (Azotobacter chrocoocom strain 5)، میکوریز و ازتوباکتر، ریزوبیوم با ازتوباکتر و میکوریز] و محلول پاشی پوترسین در سه سطح (محلول پاشی با آب به عنوان شاهد و محلول پاشی 5/0 و 1 میلی مولار پوترسین) بودند. نتایج نشان داد کاربرد توأم ازتوباکتر با میکوریز و ریزوبیوم و محلول پاشی یک میلی مولار پوترسین وزن ریشه، سهم برگ از بیوماس کل، قندهای محلول برگ و ساقه و بیوماس کل را به ترتیب 33/133، 5/4، 94/31، 82/41 و 94/56 درصد نسبت به عدم کاربرد کودهای زیستی و عدم محلول پاشی با پوترسین افزایش داد. هم چنین کاربرد توأم ازتوباکتر با میکوریز و ریزوبیوم و محلول پاشی یک میلی مولار پوترسین هدایت الکتریکی و میزان مالون دی-آلدئید را به ترتیب 99 و 39/125 درصد در مقایسه با عدم کاربرد کودهای زیستی و عدم محلول-پاشی با پوترسین کاهش داد. به نظر می رسد کاربرد کودهای زیستی و محلول پاشی پوترسین می تواند بیوماس کل ماشک گل خوشه ای تحت شرایط دیم را به واسطه بهبود صفات بیوشیمیایی و مورفولوژیکی افزایش دهد.

پژوهش حاضر به منظور تخمین پارامترهای مدل SSM_iCrop و ارزیابی کارایی آن در پیش بینی رشدونمو گیاه باقلا در شرایط آب وهوایی گرگان انجام شد. این پژوهش روی گیاه باقلا "رقم برکت" به صورت اسپلت پلات در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان در سال زراعی 95-1394 انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل تاریخ کاشت (6 آذرماه، 4 دی ماه و 11 بهمن ماه) و تراکم بوته (5، 15، 25 و 35 بوته در مترمربع) بودند. پارامترهای مربوط به مراحل فنولوژی، گسترش و پیرشدن سطح برگ، تولید و توزیع ماده خشک و موازنه آب با استفاده از داده های آزمایش حاضر و دیگران تخمین زده شدند. نتایج ارزیابی مدل نشان داد مدل به خوبی می تواند روز تا گلدهی (8/3RMSE = و 1/4CV=)، روز تا رسیدگی (9/11RMSE = و 1/8CV = )، تعداد گره روی ساقه اصلی (7/1RMSE = و 0/10CV = )، شاخص سطح برگ (8/0RMSE = و 8/28CV =)، عملکرد بیولوژیک (5/158RMSE = و 6/21CV = ) و عملکرد دانه (6/118RMSE = و 7/24CV = ) را پیش بینی کند. بنابراین می توان از مدل SSM_iCrop برای بررسی وضعیت مدیریت زراعی و تجزیه و تحلیل رشد و عملکرد باقلا در شرایط گرگان استفاده کرد.

با توجه به قدرت رقابتی کم کنجد در مقابل علف های هرز، حضور علف های هرز به شدت سبب کاهش عملکرد کنجد می شود، لذا مهار علف های هرز در این محصول اهمیت زیادی دارد. با این هدف، آزمایشی به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در تابستان سال 1396 در شهرستان رامهرمز، استان خوزستان انجام شد. کرت اصلی، شیوه کشت (کرتی، کف جوی و روی پشته) و کرت های فرعی، کاربرد علف کش (اکسیفلورفن (360 میلی لیتر ماده مؤثر در هکتار)، دایوران (540 گرم ماده مؤثر در هکتار)، تریفلورالین (1200 میلی لیتر ماده مؤثر در هکتار)، و لینوران (5/562 میلی لیتر ماده مؤثر در هکتار)) بود. هم چنین، آزمایش، دارای تیمارهای شاهد با علف هرز و وجین دستی به منظور مقایسه بود. نتایج نشان داد بیش ترین درصد کاهش وزن خشک علف های هرز تحله (Corchorus olitorius L. ) و پیچک مزرعه (Convolvulus arvensis L. ) به ترتیب در تیمارهای تریفلورالین در کشت کف جوی (09/83 درصد) در 75 روز پس از سم پاشی و تیمار اکسی فلورفن (30/83 درصد) در 30 روز پس از سم پاشی مشاهده شد. بیش ترین میزان عملکرد بیولوژیک و عملکرد دانه در تیمار وجین دستی در کشت کف جوی (به ترتیب 7/10142 و 37/1930 کیلوگرم در هکتار) وجود داشت. هم چنین، میزان عملکرد دانه (2/1878 کیلوگرم در هکتار) در تیمار کشت کف جوی با کاربرد تریفلورالین نیز بیش تر از سایر علف کش ها در شرایط مشابه بود. بیش ترین درصد روغن از تیمار وجین دستی در کشت کف جوی (36/52 درصد) و بیش ترین شاخص برداشت در شیوه کشت کف جوی (23/18 درصد) به دست آمد. به طورکلی، بهترین روش تلفیقی مهار علف های هرز و بهبود عملکرد کنجد، شیوه کشت در کف جوی به همراه وجین دستی علف های هرز و یا استفاده از علف کش تریفلورالین بود.

در این پژوهش پتانسیل جدایه های فراریشه ای و درون رست جداشده از ریشه گیاه گندم به منظور بررسی خصوصیات محرک رشد و اثر آن ها بر عملکرد گندم و کاهش مصرف کودهای شیمیایی فسفر مورد بررسی قرار گرفت. ابتدا باکتری ها از نظر تولید هورمون ایندول استیک اسید در محیط کشت حاوی ال-تریپتوفان غربال گری شدند و سپس توانایی آن ها در انحلال فسفات های نامحلول معدنی و آلی ارزیابی شد. در ادامه مطالعات آزمایشگاهی، آزمایش مزرعه ای به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی و در سه تکرار در طی دو سال زراعی 1396-1395 و 1397-1396 اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل تیمار کود زیستی وشیمیایی فسفر بود که تیمار کود زیستی در دو سطح (زادمایه باکتری به همراه شاهد) و کود شیمیایی به عنوان فاکتور دوم از منبع سوپر فسفات تریپل در پنج سطح (1-عدم مصرف کود شیمیایی فسفر، 2-25 درصد توصیه کودی فسفر، 3-50 درصد توصیه کودی فسفر، 4-75 درصد توصیه کودی فسفر، و 5-100 درصد توصیه کودی فسفر) در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد که افزایش شاخص های رشد و عملکرد گیاه گندم در نتیجه مایه کوبی بذور گندم با سویه های محرک رشد گیاه به علاوه 75 درصد از کود فسفر از نظر آماری برابر با تیمار 100 درصد کود فسفر و بدون زادمایه باکتری بود. کاربرد زادمایه باکتری های محرک رشد (تلفیقی از جدایه فراریشه ای و درون رست) با 75 درصد کود شیمیایی توانست به میزان 4/747 گرم بر مترمربع تولید را داشته باشد. براساس این نتایج، پیشنهاد می شود که زادمایه می تواند به عنوان مکمل با کودهای شیمیایی به منظور کاهش سطح مصرف کودهای شیمیایی استفاده شود اما نمی تواند جایگزینی برای کود فسفر باشد.

به منظور بررسی اثر قطع آبیاری آخر فصل بر صفات بیوشیمیایی و عملکرد ارقام گلرنگ آزمایشی به صورت کرت خردشده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی داراب، دانشگاه شیراز در سال زراعی 97-1396 به اجرا درآمد. عامل اصلی شامل رژیم آبیاری در سه سطح آبیاری مطلوب و قطع آبیاری از اواسط مرحله گل دهی و اوایل پرشدن دانه و عامل فرعی شامل ارقام گلرنگ به نام های پدیده، گلدشت، فرامان و محلی اصفهان بود. قطع آبیاری از گلدهی سبب کاهش 37/30 درصدی کلروفیل a و 8/25 درصدی کلروفیل b و افزایش 38/15 درصدی کارتنوئید، 38/23 درصدی فعالیت آنزیم کاتالاز و 94/34 درصدی فعالیت آنزیم پراکسیداز شد که در رقم گلدشت بیش تر از سایر ارقام بود. در شرایط قطع آبیاری از گل دهی و پرشدن دانه بیش ترین عملکرد دانه به ترتیب به میزان 132 و 5/150 گرم در مترمربع در رقم گلدشت به دست آمد. به طورکلی، قطع آبیاری از مرحله گل دهی و پرشدن دانه به ترتیب 3/32 و 93/19 درصد عملکرد دانه را کاهش داد. در شرایط قطع آبیاری عملکرد دانه با محتوای کلروفیل a (**77/0=r)، کلروفیل b (**86/0=r)، کارتنوئید (**74/0=r)، کاتالاز (**71/0=r) و پراکسیداز (**72/0= r)، و شاخص برداشت (**83/0= r)، همبستگی مثبت و معنی داری داشت. در مجموع رقم گلدشت گلرنگ توانست با افزایش رنگیزه های فتوسنتزی و فعالیت آنزیمی در شرایط کمبود آب در آخر فصل رشد عملکرد دانه بیش تری را نسبت به سایر ارقام به دست آورد.

این آزمایش با هدف بررسی تعدیل اثرات منفی تنش شوری با برگ پاشی کودهای نانو، به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار در سال زراعی 1397 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه ارومیه به صورت گلدانی اجرا شد. فاکتور اول تنش شوری با آب دریاچه ارومیه در سه سطح (صفر، 16 و 32 دسی زیمنس بر متر) و فاکتور دوم نانوکود در پنج سطح (کلسیم، سیلیسیوم، روی، پتاسیم و شاهد (بدون برگ پاشی) بود. نتایج نشان داد تنش شوری باعث ایجاد آثار منفی بر کلیه صفات مؤثر بر رشد کینوا شد بیش ترین میزان کاهش صفات در تنش شوری 32 دسی زیمنس بر متر مشاهده شد. به طوری که تنش شوری 32 و 16 دسی زیمنس بر متر در مقایسه با شاهد به ترتیب صفات ارتفاع بوته (20 و 17 درصد)، تعداد گل آذین (48 و 36)، حجم ریشه (44 و 40 درصد)، طول ریشه اصلی (41 و 23 درصد)، وزن خشک ریشه (68 و 30 درصد)، محتوای نسبی آب برگ (26 و 13 درصد)، شاخص کلروفیل (15 و 7 درصد) و وزن 1000 دانه (31 و 23 درصد) را کاهش داد، ولی باعث افزایش نشت یونی به میزان 14 و شش درصد شد. برگ پاشی با نانوکودها در مقایسه با شاهد، عملکرد، اجزای عملکرد و صفات مورفولوژیک را افزایش داد. بیش ترین عملکرد دانه در شرایط مطلوب و تنش شوری شدید (32 دسی زیمنس بر متر) به ترتیب از برگ پاشی نانوکود روی و سیلیسیوم به دست آمد. در شرایط تنش شوری شدید، برگ پاشی با نانوکود سیلیسیوم در مقایسه با عدم برگ پاشی، وزن خشک گل آذین، وزن خشک کل و عملکرد دانه را به ترتیب 35، 16 و 43 درصد افزایش داد و باعث تعدیل اثرات تنش شوری گردید. برگ پاشی با نانوکودها با افزایش کلروفیل، محتوای نسبی آب برگ و بهبود خصوصیات ریشه، سبب افزایش عملکرد و اجزای عملکرد دانه کینوا گردید. لذا به نظر می رسد جهت بهبود عملکرد گیاه کینوا به ویژه در شرایط تنش شوری، برگ پاشی نانوکودها به ویژه نانو کود سیلیسیوم مناسب باشد.

به منظور ارزیابی و پهنه بندی مناطق با بهره وری بالا کشت چغندرقند براساس شاخص های سیستم کشت، نوع کشت و روش های آبیاری تحقیقی در قالب طرح آشیانه ای در استان آذربایجان غربی در سال زراعی 97-1396 انجام شد. از 11 شهرستان استان و در هر شهرستان بسته به اقلیم از سه روستا و در هر روستا به صورت تصادفی از سه زارع پرسشنامه تکمیل و نمونه برداری لازم انجام شد. با استفاده از سامانه اطلاعات جغرافیایی پهنه بندی انجام شد و مناطق با بهره وری بالا برای صفات عملکرد ریشه، درصد و عملکرد قند، مقدار آب مصرفی، آب صرفه جویی و کارایی مصرف آب مشخص شد. در بین شهرستان های استان، شهرستان های پیرانشهر و نقده به دلیل بالاترین درصد و عملکرد قند و شهرستان پیرانشهر به دلیل دارابودن کم ترین مقدار مصرف آب در سیستم آبیاری مدرن و کشت 40×60 و پاییزه و هم چنین بیش ترین کارایی مصرف آب به روش مدرن آبیاری و کشت پاییزه و 40×60 به عنوان شهرستان های با بهره وری بالا معرفی شدند و از طرفی براساس نتایج پهنه بندی انجام شده شهرستان های پیرانشهر، نقده، خوی، اشنویه، مهاباد، میاندوآب و بوکان به-عنوان مناطق با بهره وری بالا برای کشت این گیاه و شهرستان های شوط، سلماس، ارومیه و شاهین-دژ به عنوان مناطق با بهره وری پایین بودند که با توجه به اهمیت آب در تولید چغندرقند، این شهرستان ها به ویژه شهرستان شوط برای تولید این محصول توصیه نمی شود.

انتقال مجدد هیدرات های کربن از طریق اندام های هوایی یکی از عوامل مؤثر در پُرشدن دانه برنج می باشد. به منظور تعیین سهم انتقال مجدد ماده خشک اندام های هوایی بر عملکرد دانه ی برنج، پژوهشی با هفت ژنوتیپ امیدبخش و دو رقم شاهد در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در دو سال زراعی 1396 و 1397 در ایستگاه تحقیقات برنج شهید شیرودی شهرستان تنکابن اجرا شد. نتایج نشان داد که از نظر میزان انتقال مجدد ماده خشک از طریق برگ پرچم، ساقه و کل اندام هوایی در سطح احتمال یک درصد و از طریق سایر برگ ها در سطح احتمال پنج درصد تفاوت آماری معنی داری میان ژنوتیپ ها وجود داشت. مقایسه میانگین بیانگر آن است که بیش ترین میزان انتقال مجدد ماده خشک از برگ پرچم متعلق به ژنوتیپ 952 با 56 گرم در مترمربع بود. حداکثر انتقال مجدد کربوهیدرات ها از طریق سایر برگ ها، ساقه و کل اندام هوایی به ترتیب به مقدار 123، 230 و 398 گرم در مترمربع به ژنوتیپ 953 اختصاص داشت. بیش ترین عملکرد دانه مربوط به ژنوتیپ 952 با 7206 کیلوگرم در هکتار بود. نتایج همبستگی نشان داد که عملکرد دانه با انتقال مجدد ماده خشک از راه های برگ پرچم، ساقه، اندام هوایی و وزن هزاردانه با ضریب 37/0، 55/0، 51/0 و 44/0 همبستگی مثبت و معنی دار داشت. با توجه به عملکرد و میزان انتقال مجدد ماده خشک دو ژنوتیپ 952 و953 ژنوتیپ های مناسبی برای ادامه فعالیت های تحقیقاتی به منظور معرفی رقم جدید برنج به ویژه در شرایط کمبود آب و تنش گرما می باشند.

این آزمایش به صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 1397-1398 در مزرعه ای شور (هدایت الکتریکی 2/5 دسی زیمنس بر متر)، واقع در منطقه دستگرد اصفهان انجام شد. چهار سطح آبیاری (100، 75، 50 و 25 درصد ظرفیت مزرعه) به عنوان عامل اصلی و چهار سطح کود زیستی (شاهد، نیتروکسین، بیوفسفر و تلفیق نیتروکسین و بیوفسفر) و دو سطح کود شیمیایی (عدم کاربرد و کاربرد تلفیقی کودهای شیمیایی نیتروژن و فسفر) به عنوان عوامل فرعی مورد مطالعه قرار گرفتند. تنش شدید خشکی 25 درصد ظرفیت مزرعه فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان کاتالاز، پراکسیداز و سوپر اکسید دیسموتاز، میزان پرولین و میزان مالون دی آلدئید در کینوا را به ترتیب حدود 46، 52، 142، 42 و 39 درصد نسبت به شرایط بدون تنش آبیاری 100 درصد ظرفیت مزرعه افزایش داد و در نتیجه موجب کاهش معنی دار عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک (به ترتیب حدود 76 و 49 درصد) در این گیاه گردید. با این وجود در تمامی سطوح تنش خشکی، تیمار تلفیق نیتروکسین و بیوفسفر در شرایط کاربرد هم زمان کودهای شیمیایی نیتروژن و فسفر بیش ترین تأثیر را بر تعدیل اثرات تنش خشکی، کاهش معنی دار فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان و در نتیجه افزایش عملکرد در مقایسه با سایر تیمارهای کودی در همان سطح خشکی داشت. نتایج در مجموع نشان داد که گیاه کینوا با وجود شوری خاک محل آزمایش، توانست حتی در شرایط تنش شدید خشکی، دوره رشد خود را کامل کند و بذر تولید نماید.

برای رسیدن به عملکرد مطلوب کمی و کیفی سیب زمینی در هر منطقه لازم است ارقام جدید با یکدیگر مقایسه گردد. به این منظور 13 رقم جدید به همراه دو رقم آگریا و بانبا از نظر شاخص سطح برگ، صفات زراعی و کیفی در شرایط آب وهوایی رزن موردبررسی قرار گرفتند. این پژوهش در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در ایستگاه تحقیقاتی دانشگاه بوعلی سینا در سال 1396 انجام گرفت. نتایج نشان داد رقم مانیتو دیرتر از دیگر ارقام به حداکثر شاخص سطح برگ رسید و با داشتن 12 غده در بوته نسبت به ارقام شاهد بانبا و آگریا به ترتیب 112 و 83 درصد برتری داشت. در میان ارقام، ناتاشا با دارابودن بالاترین شاخص سطح برگ حداکثر (65/3) نسبت به آگریا و بانبا به ترتیب 57 و 19 درصد پر برگ تر بود. وزن غده در رقم اوتاوا (8/157 گرم در غده) نسبت به ارقام آگریا و بانبا به ترتیب 5/70 و 4/20 درصد بیش تر بود. رقم مانیتو با عملکرد 71399 کیلوگرم در هکتار برتری 123 درصدی نسبت به آگریا و 70 درصدی نسبت به بانبا نشان داد. در این پژوهش ارقام از لحاظ درصد پروتئین غده تفاوت معنی دار نداشتند، درحالی که از نظر درصد نشاسته غده متفاوت بودند و بالاترین مقدار در رقم مانیتو (09/18 درصد) و سپس در اوتاوا و کونکوردیا مشاهده شد. به طورکلی، ارقام مانیتو، کاروسو و فالوکا براساس صفات حداکثر شاخص سطح برگ، تعداد غده در بوته و عملکرد برای کاشت در رزن قابل پیشنهاد هستند.

به منظور بررسی توانایی رقابتی ارقام مختلف سیب زمینی با علف های هرز آزمایشی در سال 1395 در مزرعه تحقیقاتی ایستگاه تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی اردبیل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. تیمارهای موردمطالعه شامل 10 رقم سیب زمینی بودند که در شرایط با و بدونرقابت طبیعی علف های هرز رشد می کردند. نتایج نشان داد افت عملکرد در شرایط حضور علف های هرز از سه درصد در رقم ساتینا تا 84 درصد در رقم آگریا متغیر بود. هم چنین توانایی رقابتی ارقام با یکدیگر متفاوت بود. رقم ساتینا دارای بالاترین شاخص رقابت (CI) بود و توانست وزن خشک علف های هرز را نسبت به رقم اسپریت به عنوان یک رقم ضعیف در رقابت با علف های هرز به میزان دو برابر بیش تر کاهش دهد. از بین صفات موردبررسی قطر ساقه سیب-زمینی همبستگی منفی با وزن خشک علف های هرز و همبستگی مثبت با شاخص های تحمل و رقابت ارقام داشت. قطر ساقه در رقم ساتینا در شرایط حضور علف های هرز نسبت به رقم اسپریت 18 درصد بیش تر بود. به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد رقم ساتینا به عنوان یک رقم سازگار برای کشت در منطقه اردبیل نسبت به سایر ارقام از شاخص حساسیت (SSI) کم تر و پایداری بیش تری نسبت به علف های هرز برخوردار بوده و می توان آن را به عنوان رقم رقیب در برنامه های مدیریت غیرشیمیایی علف های هرز معرفی نمود.