تولید فرآوری محصولات زراعی و باغی
سال:1393 | دوره:4 | شماره:12 |تعداد مقالات:28

به منظور بررسی تاثیر سن نشا و میزان بذر مصرفی در سینی نشا بر عملکرد و اجزای عملکرد برنج رقم سازندگی، پژوهشی دو ساله (1387-1386) در مرکز تحقیقات کشاورزی اصفهان (ایستگاه تحقیقات شهید فزوه) به صورت آزمایش کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار انجام شد. در این طرح سه سن نشا شامل نشا های 25، 30 و 35 روزه به عنوان فاکتور اصلی و چهار میزان بذر در سینی نشا شامل 80، 100، 120 و 140 گرم بذر فاکتور فرعی را تشکیل می دادند. نتایج نشان داد انتقال نشا در سنین 30 و 35 روز به ترتیب با عملکردهای 6220 و 6240 کیلوگرم در هکتار از نظر عملکرد تفاوت معنی داری نداشتند اما هر دو تیمار به طور معنی دار عملکرد بالاتری نسبت به تیمار انتقال نشا در سن 25 روز با عملکردی معادل 5530 کیلوگرم در هکتار نشان دادند. افزایش طول خوشه، تعداد دانه در خوشه و وزن هزار دانه از دلایل افزایش عملکرد در تیمار انتقال نشا با سن 30 روز نسبت به نشا های 25 روزه بودند. ارتفاع نشاهای 30 و 35 روزه به ترتیب 5 و6 درصد بیشتر از نشا 25 روزه بود. مصرف 100 گرم بذر برای هر سینی نشا، با تولید 6380 کیلوگرم عملکرد دانه در هکتار بالاترین مقدار عملکرد نسبت به سایر تیمارها را داشت. طول خوشه و تعداد دانه در خوشه با مصرف 100 گرم بذر برای هر سینی نشا، به طور معنی دار نسبت به سایر تیمارها افزایش یافت. نتایج این پژوهش نشان داد نشا های با سن 30 روز و مصرف 100 گرم بذر برای هر سینی نشا، برای به دست آوردن عملکرد حداکثر برای برنج رقم سازندگی قابل پیشنهاد است.

به منظور بررسی اثر محرک های رشد ارگانیک و زمان برداشت سویای رقم ویلیامز، بر شاخص برداشت روغن و عملکرد پروتئین، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با 15 تیمار و 3 تکرار در سال 1391- 1390 در موسسه تحقیقات برنج کشور (رشت) اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل کادوستیم (به نسبت 0.5 در هزار)، آمینول فورته (به نسبت 2 در هزار)، کود آلی (گاوی، به میزان 10 تن در هکتار)، آب مغناطیسی (20 لیتر در متر مربع) به همراه تیمار شاهد (بدون محلول پاشی) و سه زمان برداشت: 1- برداشت اول هنگامی که دانه های غلاف در ساقه اصلی 25-20 درصد رطوبت داشتند 2- برداشت دوم رسیدگی کامل غلاف ها (زرد شدن بیش از 95 درصد غلاف) و دانه های غلاف در ساقه اصلی 15-14 درصد رطوبت داشتند 3- برداشت سوم هنگامی که دانه های غلاف در ساقه اصلی کمتر از 14 درصد رطوبت داشتند، منظور شدند. نتایج نشان داد که بین تیمارهای محلول-پاشی و زمان های برداشت تفاوت معنی داری از نظر شاخص برداشت روغن و عملکرد پروتئین وجود داشت. محلول پاشی با کادوستیم بیشترین شاخص برداشت روغن (8.7 درصد) و عملکرد بیولوژیکی (5933 کیلوگرم در هکتار) را داشت. مقایسه میانگین اثر متقابل نشان داد که محلول پاشی کادوستیم در زمان برداشت دوم بیشترین عملکرد دانه (2853 کیلوگرم در هکتار)، عملکرد روغن (664 کیلوگرم در هکتار) و عملکرد پروتئین (1019 کیلوگرم در هکتار) را دارا بود. بر اساس نتایج این آزمایش به نظر می رسد که محلول پاشی کادوستیم و کود دامی و زمان برداشت دوم باعث کمک به افزایش محصول و گامی در راستای کاهش آلودگی های محیطی و کشاورزی پایدار است.

به منظور مطالعه پاسخ عملکرد و اجزای عملکرد پنج رقم جو به کاربرد غلظت های متفاوت سایکوسل به صورت محلول پاشی، پژوهشی مزرعه ای در دو سال زراعی 91-1390 و 92-1391 در دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز اجرا شد. این پژوهش به صورت آزمایش کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. تیمارها شامل غلظت سایکوسل در سه سطح صفر (آب به عنوان شاهد)، 2 و 4 گرم ماده موثره در لیتر به عنوان عامل اصلی و پنج رقم جو ویکتوریا، ریحان، جنوب، گرگان و والفجر به عنوان عامل فرعی بود. محلول پاشی سایکوسل در اواسط مرحله پنجه زنی (ZGS=2) با استفاده از یک دستگاه محلول پاش دقیق عمال شد. نتایج نشان داد که بوته های محلول پاشی شده با سایکوسل دارای طول سنبله، وزن هزار دانه، تعداد دانه در سنبله، عملکرد بیولوژیک، عملکرد دانه و شاخص برداشت بیشتری بودند. سایکوسل با غلظت 4 گرم در لیتر تاثیر بیشتری بر رشد و عملکرد ارقام جو داشت. تفاوت قابل توجهی در پاسخ ارقام به کاربرد سایکوسل وجود داشت، به طوری که ارقام ریحان و گرگان به ترتیب دارای بیشترین و کمترین پاسخ به محلول پاشی سایکوسل بودند. با توجه به نتایج این پژوهش دو ساله مزرعه ای می توان رقم ریحان را با کاربرد سایکوسل در غلظت 4 گرم در لیتر برای مناطق اقلیمی مشابه با این پژوهش توصیه کرد.

به منظور بررسی اثرات کشت مخلوط بر عملکرد علوفه، آزمایشی در دو سال زراعی 1385 و 1386 به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز اجرا شد. تیمارها کشت خالص شبدر برسیم، ماشک گل خوشه ای، لوبیا، گاودانه و دو هیبرید ذرت (هیبرید سینگل کراس 704 و 301) در تراکم مطلوب و هم چنین کشت مخلوط هیبرید ذرت 704 و 301 با هر یک از این لگوم ها به صورت افزایشی کامل را شامل می شد. نتایج نشان داد که عملکرد علوفه ذرت در کشت مخلوط با لگوم ها بویژه ماشک گل خوشه ای و گاودانه کاهش می یابد. میزان کاهش عملکرد علوفه خشک ذرت در مقایسه با کشت خالص ذرت 15.80 درصد بود. هم چنین، عملکرد علوفه خشک همه لگوم ها در کشت مخلوط نسبت به کشت خالص آنها کاهش چشمگیری داشتند. در مجموع عملکرد کل علوفه بر اثر مخلوط ذرت با لگوم ها به غیر از مخلوط ذرت با گاودانه افزایش معنی-داری را در مقایسه با کشت خالص ذرت نشان داد. بیشترین عملکرد کل علوفه در کشت مخلوط ذرت 301 با ماشک گل خوشه ای و بعد از آن در مخلوط ذرت 704 با ماشک گل خوشه ای حاصل شد که نشان دهنده تاثیر بیشتر ماشک گل خوشه ای در افزایش عملکرد کل علوفه است. نسبت برابری زمین در هر دو سال و برای همه ترکیب های کشت مخلوط بیشتر از یک بود. بالاترین LER به تیمار کشت مخلوط ذرت 301 با ماشک گل خوشه ای (1.45) و ذرت 704 با ماشک گل خوشه ای (1.36) مربوط بود. هم چنین بیشترین سودمندی اقتصادی در کشت مخلوط ذرت 301 با ماشک گل خوشه ای (1.098) حاصل شد.

این تحقیق به منظور ارزیابی تاثیر اسید جیبرلیک و پاکلوبوترازول به ترتیب بر بهبود گلدهی و کاهش رشد رویشی توت فرنگی در جهت افزایش محصول دهی انجام شد. اسید جیبرلیک و پاکلوبوترازول از تنظیم کنندگان رشد گیاهی هستند. اسید جیبرلیک می تواند به-عنوان افزایش دهنده و پاکلوبوترازول به عنوان کندکننده رشد عمل کند. در این آزمایش اسید جیبرلیک در غلظت 100 میلی گرم در لیتر در زمان های 30 و 90 روز پس از کشت و پاکلوبوترازول در غلظت 150 میلی گرم در لیتر در زمان 50 روز پس از کشت در قالب طرح کرت خرد شده با سه تکرار روی دو رقم توت فرنگی دیامنت و پاروس تیمار شدند. نتایج نشان داد که محلول پاشی برگی اسید جیبرلیک در زمان 30 روز پس از کشت به اضافه پاکلوبوترازول روی دو رقم، گلدهی، مقدار محصول و مواد جامد محلول میوه را کاهش داد ولی طول ساقه رونده را تا 127 سانتی متر افزایش داد. کاربرد اسید جیبرلیک 90 روز پس از کشت میانگین گلدهی را تا 25 گل افزایش داد ولی مقدار میوه افزایش نیافت. تیمار پاکلوبوترازول تولید ساقه رونده را به شدت کاهش داد ولی بر تعداد برگ و طول دمبرگ اثر نداشت. هم چنین تیمارها تاثیری بر میزان کلروفیل برگ نداشتند. بیشترین و کمترین وزن میوه مربوط به رقم دیامنت بود که به ترتیب در تیمار شاهد با 17.8 گرم و تیمار دو مرحله اسید جیبرلیک به اضافه پاکلوبوترازول با 3.8 گرم به دست آمد. در کل با تیمار اسید جیبرلیک میوه دهی بهبود نیافت و تیمار پاکلوبوترازول در کاهش تعداد ساقه رونده بیشتر از دیگر ویژگی های رویشی موثر بود.

کشمش تیزابی یکی از انواع کشمش های تهیه شده از انگور رقم بیدانه سفید است که امروزه در سطح وسیعی در ایران تولید می شود. در پژوهش حاضر تاثیر مواد تیزابی بر برخی از ویژگی های کشمش حاصل از انگور رقم بیدانه سفید مورد بررسی قرار گرفت. کشمش های تهیه شده شامل آفتاب خشک (به عنوان شاهد)، کشمش های تیزابی سرد و گرم با غلظت های مختلف تیزابی 0.75، 1.5، 3 و 6 درصد کربنات پتاسیم بودند. نتایج نشان داد که افزایش غلظت کربنات پتاسیم و هم چنین استفاده از محلول تیزابی گرم باعث کاهش زمان خشک شدن انگور گردید. هم چنین روش تهیه کشمش تاثیر زیادی در افزایش محتوای فنل کل و ظرفیت آنتی اکسیدانی آن دارد. به طوری که بیشترین میزان این ترکیبات در کشمش های تیزابی گرم با غلظت 6 درصد کربنات پتاسیم دیده شد. در کل کشمش های تیزابی های گرم در مقایسه با نوع سرد میزان فنل کل و ظرفیت آنتی اکسیدانی بالاتری داشتند. با توجه به اینکه تیمارهای تیزابی گرم زودتر از تیزابی سرد خشک شدند و رنگ روشن تری داشتند، به نظر می رسد سرعت بالاتر خشک شدن عامل موثری در حفظ فنل کل و ظرفیت آنتی اکسیدانی کشمش های حاصل از روش های مختلف فرآوری، به شمار می آیند. از این رو می توان پیش تیمار تیزابی گرم در غلظت های پایین کربنات پتاسیم را به عنوان تیمار مطلوب در حفظ ترکیبات فنلی پیشنهاد نمود.

به منظور بررسی تاثیر کاربرد زئولیت و کود نیتروژن در شرایط تنش کم آبی بر خصوصیات زراعی و فیزیولوژیک کلزا رقمRGS003، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 90- 1389 در منطقه قزوین به اجرا درآمد. در این تحقیق، عامل آبیاری در دو سطح شامل آبیاری معمول بر اساس 80 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر کلاس A (شاهد) و قطع آبیاری از مرحله ساقه دهی به بعد، عامل زئولیت در دو سطح شامل صفر و ده تن در هکتار و عامل نیتروژن نیز در سه سطح صفر، 75 و 150 کیلوگرم در هکتار مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تنش خشکی موجب کاهش صفات تعداد خورجین در بوته (41%)، تعداد دانه در خورجین (26%)، وزن هزار دانه (33%)، عملکرد دانه (52.5%)، درصد روغن (14%)، میزان رطوبت نسبی برگ (31.5%) و میزان کلروفیل کل (35%) گردید. عدم مصرف نیتروژن در تمام صفات مورد بررسی اثرات سوئی را در پی داشت و موجب کاهش آن ها گردید. این در حالی است که کاربرد زئولیت در شرایط تنش کم آبی، بر تمام صفات مورد بررسی به جز درصد روغن و میزان کلروفیل، اثر مثبت و معنی داری داشت و به ویژه موجب بهبود عملکرد دانه و روغن گردید. بر اساس نتایج این پژوهش، کاربرد زئولیت به میزان ده تن در هکتار در مناطق در معرض تنش کم آبی به دلیل خاصیت جذب، نگهداری و افزایش دسترسی به رطوبت و عناصر غذایی در شرایط تنش، می تواند موجب کاهش اثرات تنش خشکی و بهبود عملکرد در گیاهان گردد.

مالت سازی یک فرآیند زیست - فناوری است که شامل مراحل خیساندن، جوانه زنی و خشک کردن غلات در شرایط کنترل شده است و هدف آن سنتز آنزیم های هیدرولیتیک، تجزیه دیواره سلولی، پروتئین و نشاسته است. هدف از این پژوهش، بررسی کیفیت مالت سازی و شناسایی لاین مناسب برای تولید محصولات مالتی بود. در این تحقیق تاثیر فرآیند مالت سازی بر سرعت حد و خصوصیات فیزیکوشیمیایی شامل حجم، وزن هزار دانه، میزان پروتئین، میزان فعالیت آنزیم بتاگلوکاناز و راندمان عصاره آب سرد دو لاین جو (20-88-EBYT و 17-88-EBYT) استان گلستان در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آنالیز واریانس داده ها نشان داد که نوع نمونه بر تمامی فاکتورهای فیزیکوشیمیایی و سرعت حد مورد اندازه گیری در این آزمایش تاثیر بسیار معنی دار (P<0.01) داشت. بیشینه و کمینه حجم به ترتیب مربوط به مالت و دانه جو 20-88-EBYT و 17-88 EBYT- بود. فرآیند مالت سازی منجر به کاهش وزن هزاردانه، سرعت حد و هم چنین افزایش میزان پروتئین، فعالیت آنزیم بتاگلوکاناز و راندمان عصاره آب سرد شد. میزان فعالیت آنزیم بتاگلوکاناز در مالت حاصل از لاین 17-88-EBYT نسبت به مالت تهیه شده از لاین 88-20- EBYTبیشتر بود در نتیجه در تهیه عصاره های آنزیمی و همچنین در صنایع قنادی، کیک و کلوچه کاربرد بیشتری دارد.

به منظور مطالعه مکانیسم تحمل ارقام گندم نان بهاره به رقابت یولاف وحشی، آزمایشی به صورت بلوک های نواری (استریپ بلوک) با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین (خوزستان) در سال زراعی 90-1389 اجرا شد. در این آزمایش ده رقم گندم (چمران، باز، دز، اترک، اروند، مارون، شعله، چناب، ویریناک و فلات) در تراکم مطلوب خود، با و بدون یولاف در کرت های عرضی کشت شدند. تراکم علف هرز 80 بوته در مترمربع در کرت های طولی در نظر گرفته شد. بر اساس استفاده از شاخص رقابت، ارقام مورد آزمایش در چهار طبقه نیمه حساس، متوسط، نیمه متحمل و متحمل قرار گرفتند. هم چنین مدل سازی نحوه رقابت ارقام گندم با یولاف وحشی نشان داد، بین صفات اندازه گیری شده، صفت بیوماس علف هرز دارای بیشترین اثر مستقیم کاهشی (-0.609) بر شاخص رقابت بود. علاوه بر آن صفات گندم از جمله تعداد دانه در سنبلچه، بیشترین اثر مستقیم کاهشی (-0.498) و پس از آن درصد بوته های مرده، بیشترین اثرات غیرمستقیم کاهشی (-0.307) را بر شاخص رقابت نشان دادند. اما صفت بیوماس گندم علاوه بر آثار غیرمستقیم افزایشی از طریق اثر گذاری بر بیوماس علف هرز و وزن هزار دانه گندم، بیشترین آثار مثبت و مستقیم (0.395) بر شاخص رقابت داشت. صفت موثر دیگر وزن هزار دانه گندم بود که با اثرگذاری مستقیم و مثبت (0.270) موجب تقویت شاخص رقابتی ارقام شد.

بررسی خصوصیات کیفی بذر گیاهان زراعی تولید شده در شرایط رقابت در کنار توجه به کمیت، می تواند برای تهیه بذر از مزرعه سودمند باشد. بدین منظور، بذور تولید شده چهار رقم گندم (سایسون، الوند، چمران و سپاهان) در شرایط تداخل با تراکم های مختلف چاودار وحشی (صفر، 20، 40، 60 و 80 بوته در مترمربع) برداشت شد. در آزمایشگاه، از هر واحد مزرعه ای 50 عدد بذر گندم جدا و در پتریدیش تحت آزمون جوانه زنی قرار گرفت. نتایج نشان داد که با افزایش تراکم چاودار وحشی، صفات عملکرد دانه، وزن هزار دانه، درصد و ضریب یک نواختی جوانه زنی، طول ساقه چه، طول ریشه چه، وزن خشک ریشه چه، حجم و چگالی ریشه چه بذور حاصله ارقام گندم کاهش یافت. در مقابل، میانگین مدت زمان جوانه زنی افزایش نشان داد. در هر یک از سطوح تراکم علف هرز، کمترین و بیشترین مقادیر صفات مورد بررسی به ترتیب در ارقام الوند و سایسون حاصل شد. ضریب هم بستگی به دست آمده حاکی از رابطه بسیار قوی بین وزن هزار دانه و میانگین مدت زمان جوانه زنی بود. میانگین مدت زمان جوانه زنی نیز با صفات گیاهچه رابطه قوی نشان داد. به طور کلی نتایج این بررسی نشان داد که وزن بذر حاصل از تداخل با علف هرز، بر کیفیت بذر و صفات مرتبط با آن تاثیر بسزایی داشت.

تناوب باردهی (سال آوری) پدیده ای است که در آن گل دهی درخت در برخی از ارقام متعاقب یک سال پرمحصول که با تولید میوه های فراوان ولی ریز و غیربازارپسند همراه است، کاهش شدیدی داشته و عملکرد به حدی کم می شود که گاهی فروش میوه ها جبران هزینه برداشت را نمی کند. این چرخه باردهی که اغلب هر دو سال یک بار تکرار می شود در نارنگی انشو که یکی از رقم های مهم تجاری کشور و به ویژه استان مازندران است، از شدت بالایی برخوردار می باشد و تولید کنندگان این رقم را در هر دو سال آور (پرمحصول) و نیاور (کم بار) با زیان اقتصادی قابل توجهی مواجه می نماید. با توجه به این که فروش محصول زودرس این رقم می تواند در درآمد باغدار اثر قابل توجهی داشته باشد، پدیده سال آوری از اهمیت زیادی در این رقم برخوردار است. در این راستا، تحقیقی به منظور کاستن از تراکم میوه چه های تولیدی در سال های آور و تعدیل باردهی در سال های متوالی با درختان 28 ساله نارنگی انشو پیوندی روی پایه پونسیروس به صورت فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی و با سه تکرار دو درختی به اجرا درآمده است.

تحقیق حاضر جهت ارزیابی آثار تراکم بوته بر عملکرد و اجزای عملکرد ارقام مختلف گلرنگ انجام شد. بدین منظور آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با دو فاکتور رقم (محلی اصفهان، گلدشت و صفه) و تراکم بوته (40، 65 و 90 بوته در متر مربع) در چهار تکرار به اجرا درآمد. نتایج نشان داد اثر رقم بر صفات تعداد دانه در طبق، وزن هزار دانه و شاخص برداشت معنی دار بود، در حالی که بر تعداد طبق در بوته و عملکرد اثر معنی داری نداشت. اثر تراکم بر تعداد طبق در بوته، تعداد دانه در طبق، وزن هزار دانه، شاخص برداشت و عملکرد دانه معنی دار بود. نتایج مقایسه میانگین ارقام نشان داد در رقم صفه تعداد دانه در طبق (30.1) و در رقم گلدشت وزن هزار دانه (39.5 گرم) بیشترین مقدار را به خود اختصاص دادند. در رقم محلی اصفهان کمترین شاخص برداشت (0.36) به دست آمد و با ارقام دیگر اختلاف معنی داری داشت. اما نتایج نشان داد میزان عملکرد دانه بین ارقام اختلاف معنی داری نداشت. تراکم 40 بوته در متر مربع دارای بیشترین تعداد طبق در بوته (5.33)، تعداد دانه در طبق (31.9) و شاخص برداشت (0.41) بود. وزن هزار دانه در تراکم 40 و 65 در متر مربع بوته با یکدیگر اختلاف معنی داری نداشتند و بین 31.7 تا 31.9 گرم متغیر بود، این در حالی بود که در تراکم 90 بوته در متر مربع به علت تعداد بوته بیشتر در واحد سطح بالاترین عملکرد دانه (235.3 گرم در متر مربع) به دست آمد.

به منظور بررسی عملکرد، اجزاء عملکرد و خصوصیات کیفی دو گونه دارویی اسفرزه اواتا (Plantago ovata) و اسفرزه پسیلیوم (P.psyllium) در تراکم های مختلف و شرایط تنش خشکی، آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران واقع درکرج در دو سال زراعی 1384 و 1385 اجرا شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. فاکتور ها شامل تنش خشکی شدید (قطع کامل آبیاری پس از گلدهی)، تنش متوسط (قطع آبیاری پس از گلدهی همراه با یک آبیاری تکمیلی در مرحله پر شدن دانه) و شاهد بدون تنش و تراکم در سه سطح 70، 100 و 130 بوته در متر مربع برای اسفرزه اواتا و 40، 70 و 100 بوته در متر مربع برای گونه اسفرزه پسیلیوم بودند. نتایج تجزیه مرکب دو سال نشان داد که تغییرات عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، درصد موسیلاژ، عملکرد موسیلاژ در هکتار، به طور معنی داری در دو سال آزمایش متفاوت بود. تنش خشکی در هر دو سال به طور معنی داری باعث کاهش وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و عملکردموسیلاژ در هکتار شد. تنش خشکی هم چنین به طور معنی داری باعث افزایش درصد موسیلاژ و تورم بذر در هر دو گونه شد. بیشترین عملکرد دانه (765 کیلوگرم در هکتار) و عملکرد بیولوژیک (4079 کیلوگرم در هکتار) به ترتیب در تراکم های متوسط و زیاد دیده شد. در مجموع، نتایج این آرمایش نشان داد که گونه اسفرزه اواتا دارای عملکرد موسیلاژ بالاتری از گونه اسفرزه پسیلیوم می باشد و بیشترین عملکرد موسیلاژ در شرایط تنش متوسط و تراکم 100 و 70 بوته در متر مربع به ترتیب در دو گونه اسفرزه اواتا و اسفرزه پسیلیوم حاصل می شود.

در پژوهش حاضر، اثر تیمارهای مختلف کود روی بر عملکرد دانه تعدادی از ارقام گندم بهاره (در نیشابور و اصفهان) و پاییزه (در مشهد و جلگه رخ) با روی- کارایی مختلف در سال زراعی 88-1387 بررسی شد. پنج تیمار کودی روی شامل شاهد (بدون مصرف کود روی)، مصرف خاکی سولفات روی، تغذیه برگی سولفات روی، تغذیه برگی باOmex1 و تغذیه برگی با Omex2 اعمال شد. Omex1 و Omex2 به ترتیب حاوی 4 و 17 درصد روی بودند و تیمارهای مربوط به تغذیه برگی در مرحله گرده افشانی انجام شد. هم بین ارقام مختلف بهاره و هم ارقام زمستانه مورد مطالعه، از نظر عملکرد دانه تفاوت معنی داری وجود داشت. از سوی دیگر نتایج نشان داد که اختلاف معنی داری بین ارقام مختلف گندم از لحاظ پاسخ به کاربرد کود روی، از نظر عملکرد دانه وجود داشت. برخی از ارقام بهاره (نظیر رقم شعله در اصفهان) و زمستانه (سبلان در جلگه رخ) مورد مطالعه به کاربرد کود روی پاسخ بیشتری در مقایسه با سایر ارقام نشان دادند به طوری که عملکرد دانه این ارقام در تیمارهای کودی، به میزان 48 درصد در رقم شعله و 17 درصد در رقم سبلان در مقایسه با شاهد افزایش یافت. در مقابل کاربرد کود روی تاثیر معنی داری بر عملکرد دانه برخی ارقام در مقایسه با شاهد نداشت. پاسخ ارقام مختلف گندم به روش های مختلف کوددهی روی، به طور معنی داری تحت تاثیر مکان قرار گرفت. بر اساس نتایج این پژوهش، کارایی تیمارهای کودی روی بسته به رقم و مکان متفاوت است. بنابراین، باید در برنامه های توصیه کودی در نظر گرفته شود که یک تیمار ویژه کوددهی روی را نمی توان برای تمام ارقام گندم و هم چنین تمام مکان ها تعمیم داد.

لیسیانتوس Eustoma grandiflorum گل نسبتا جدیدی است که به سرعت در رده ده گل برتر شاخه بریده در دنیا قرار گرفته است. در این پژوهش برای اولین بار در دنیا، کشت میکروسپور گل لیسیانتوس انجام شد. در این پژوهش میزان پاسخ به آندروژنز در هفت رقم لیسیانتوس به کشت میکروسپور در شرایط کاملا یکسان کشت بررسی شد. در آزمونی مجزا نیز تاثیر تنظیم کننده های رشد را در القای هاپلوئیدی لیسیانتوس از طریق کشت میکروسپور، مورد بررسی قرار دادیم. اثر متقابل 2,4-D با سه سطح غلظت 2 mg/l و 1، 0.1 و کینتین با سه میزان 1 mg/l و 0.5، 0.1 مورد مطالعه قرار گرفت، هم چنین اثر متقابل NAA با دو سطح غلظت 1 و 0.5 میلی گرم بر لیتر و کینتین با غلظت 1 و 0.5 میلی گرم بر لیتر به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با فاکتورهای 3×2 و 2×2 هر یک با سه تکرار بررسی شد. بر اساس نتایج به دست آمده تمام ارقام به آندروژنز پاسخ مثبت دادند، اما بیشترین تغییرات مربوط به دو رقم ‘ماریاچی پیور وایت’ و ‘ماریاچی بلو پیکوتی ایمپرود بود. در تیمار NAA 0.5 mg/l با1 mg/l کینتین سوسپانسور تشکیل شد. در تیمار 2,4-D 0.5 mg/l همراه0.1 mg/l کینتین و تیمار 2,4-D 0.5 mg/l با 0.5 mg/l کینتین تقسیم سلولی صورت گرفت و ساختار چند سلولی دیده شد، هم چنین در تیمار 2,4-D 2 mg/l همراه mg/l 1 کینتین میکروسپورها شروع به تقسیم سلولی کردند. در آزمایشی دیگر، اثر نور در زمان انکوبه کردن، با 16 ساعت روشنایی و 8 ساعت تاریکی بررسی شد. در این آزمایش مشخص گردید که نور سفید، تغییر قابل ملاحظه ای را در میکروسپورها ایجاد نمی کند.

استفاده از هورمون های رشد گیاهی و کاربرد میکروارگانیسم های مفید از جمله روش های مقابله با خشکی هستند. این تحقیق با هدف بررسی تیمار با سالیسیلیک اسید و تلقیح با میکوریز در سطوح مختلف آبیاری در گیاه بزرک به صورت فاکتوریل با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار در اتاقک رشد دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان و در سال 1390- 1389 اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل رژیم های آبیاری در 3 سطح (100%، 70% و 40% رطوبت ظرفیت زراعی)، میکوریز در 3 سطح (عدم تلقیح و تلقیح با 2 گونه گلوموس موسه و گلوموس اینترارادیسز) و تیمار بذر با سالیسیلیک اسید در 2سطح (تیمار با غلظت 250 میکرومولار و بدون تیمار) بودند. سطح 40%ظرفیت زراعی باعث کاهش تعداد برگ، طول ریشه، ارتفاع، وزن خشک ریشه، ساقه، برگ و کل اندام هوایی، تعداد دانه در کپسول، تعداد و وزن کپسول و عملکرد دانه در بوته و افزایش قطر وزیکول و کلنیزاسیون شد. هر دو گونه میکوریز در هر 3 سطح آبیاری اثرات مثبتی بر صفات مورد بررسی داشتند. به طوری که تحمل به خشکی گیاهان بزرک تلقیح شده با میکوریز بخصوص توسط گلوموس موسه نسبت به گیاهان بدون تلقیح افزایش یافت. سالیسیلیک اسید بیشتر صفات مورد بررسی را کاهش داد. هم چنین تلقیح با میکوریز و تیمار با سالیسیلیک اسید باعث کاهش صفات مورد بررسی نسبت به شرایط تلقیح با میکوریز و عدم کاربرد سالیسیلیک اسید شد. به طورکلی سطح 100% ظرفیت زراعی و گلوموس موسه بترتیب بهترین سطح آبیاری و بهترین قارچ میکوریز بودند. از این رو پیشنهاد می شود که کاربرد قارچ های میکوریز بخصوص گونه گلوموس موسه در کشت گیاه بزرک بدون تیمار با سالیسیلیک اسید به ویژه در شرایط تنش خشکی، افزایش یابد، زیرا علاوه بر افزایش عملکرد، در مصرف آب نیز صرفه جویی شده و گیاه را نسبت به بروز شرایط تنش مانند تنش خشکی متحمل تر می سازد.

به منظور شناسایی جایگاه های ژنتیکی کنترل تحمل خشکی در مرحله رشد رویشی گندم نان، 99 لاین دابلد هاپلوئید به همراه والدین آنها در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار و دو سطح تنش و بدون تنش ارزیابی گردیدند. میانگین مربعات ژنوتیپ ها برای تمام صفات در دو محیط معنی دار بود. لاین های دابلد هاپلوئید با استفاده از 33 نشانگر SSR و 24 نشانگر TRAP چند شکل در والدین، آزمون گردیدند. تجزیه QTL برای وزن تر اندام هوایی QTLهایی در شرایط بدون تنش روی کروموزوم های 1A، 1B، 2A، 5D، 1D و 5B و در شرایط تنش روی کروموزوم های 1A، 4A، 2B، 5A و 7A شناسایی نمود که بترتیب جمعا 36.79% و 28.06% از تنوع صفت را در این دو محیط توجیه نمودند. برای وزن خشک اندام هوایی QTLهایی در محیط بدون تنش روی کروموزوم های 1B، 5D، 4A، 5A و 7A و در محیط تنش روی کروموزوم های 1A و 7A شناسایی شد که به ترتیب جمعا 28.57% و 13.65% از تنوع صفت را در دو محیط توجیه نمودند. برای میزان نسبی آب QTLهایی در محیط بدون تنش روی کروموزوم های 1A، 4A و 6B و در محیط تنش روی کروموزوم های 7A، 5A و 4A شناسایی گردید که به ترتیب جمعا 26.23% و 25.87% از تنوع صفت را در دو محیط توجیه نمودند. برای ارتفاع گیاه نیز در شرایط بدون تنش QTLهایی روی کروموزوم های 1A، 1B، 3A، 5A و 7A و در شرایط تنش روی کروموزوم های 2D و 7A شناسایی شد که بترتیب جمعا 36.35%و 13.49% از تنوع صفت را در دو محیط توجیه نمودند. این اطلاعات می تواند در فهم بهتر ماهیت و کنترل ژنتیکی تاثیر تنش خشکی بر گندم نان موثر باشد.

در این تحقیق اثر دور آبیاری و قارچ میکوریزا آربوسکولار بر شاخص کلروفیل، عملکرد و اجزای عملکرد سورگوم دانه ای، به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در سال زراعی 1390 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلی سینا، بررسی شد. دورهای آبیاری 7، 14 و 21 روز به همراه تلقیح بذر در سه سطح (شاهد بدون تلقیح، تلقیح با گونه mossea Glomusو تلقیح با گونه G. intraradices) تیمارهای آزمایشی بودند. نتایج حاکی از این بود که صفات شاخص کلروفیل، درصد هم زیستی ریشه، تعداد دانه در پانیکول، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت تحت تاثیر تیمارهای دور آبیاری و قارچ میکوریزا قرار گرفتند. به طوری که، بیشترین مقدار صفات مذکور به گونه G. mossea تعلق گرفت. گونه G. mossea در مقایسه با گونه G. intraradices و شاهد (بدون تلقیح) عملکرد دانه را به ترتیب 6.80 و 23.10 درصد افزایش داد. هم چنین با افزایش دور آبیاری از 7 به 21 روز، میزان هم زیستی ریشه 27.9 درصد افزایش یافت. بیشترین عملکرد دانه (755 گرم در متر مربع) از دور آبیاری 14 روز و تلقیح با گونه G. mossea به دست آمد که با دور آبیاری 7 روز و تلقیح با هر دو گونه G. mossea و G. intraradices تفاوتی نداشت. بنابراین، بر اساس نتایج حاصل از این پژوهش می توان کاربرد گونه G. mossea در شرایط آبیاری 14 روز را برای دست یابی به عملکرد قابل قبول و نیز صرفه جویی در آب مصرفی در زراعت سورگوم، مناسب دانست.

ذرات نقره در اندازه نانومتر می تواند به عنوان یک ماده ضدمیکروب عمل کند. بنابراین در این پژوهش، کارایی تیوسولفات نقره و نانوذرات نقره به عنوان عوامل ضدمیکروبی در افزایش طول عمر پس از برداشت گل های میخک بررسی شد. آزمایش به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با دو فاکتور تیوسولفات نقره در 4 سطح (0، 0.1، 0.2 و 0.3 میلی مول) و نانوذرات نقره در 4 سطح (0، 5، 10 و 15 میلی گرم در لیتر) انجام شد. مقایسه میانگین داده ها نشان داد که تیمار ترکیبی 0.2 میلی مول تیوسولفات نقره و 15 میلی گرم در لیتر نانوذرات نقره بیشترین عمر گلجایی، جذب آب و فعالیت سوپراکسید دیسموتاز را داشته اند. به علاوه این تیمار باعث افزایش معنی دار فعالیت سوپراکسید دیسموتاز شده است. بنابراین، جهت افزایش عمر گلجایی و بهبود روابط آبی و کنترل انسداد آوندی در گل های بریده میخک تیمار فوق پیشنهاد می شود. بر اساس نتایج این تحقیق، می توان از تیوسولفات نقره و نانوذرات نقره برای افزایش عمر پس از برداشت گل میخک رقم "تمپو" استفاده کرد.

زود گلدهی در ژنوتیپ های بومی و سرمازدگی و در نتیجه آن کاهش شدید تولید، از مشکلات عمده تولیدکنندگان بادام در اغلب سال ها است. لذا درک صحیح از ویژگی های ایجاد مقاومت جهت دستیابی به ارقام مقاوم به سرما با عملکرد بالا و بازارپسندی خوب از اهداف عمده به نژادی بادام بشمار می رود. در این پژوهش طی یک بررسی مزرعه ای از بین 40 ژنوتیپ، چهار ژنوتیپ متفاوت از نظر زمان گلدهی و مقاومت به سرما، شامل دیرگل حساس (Sh12)، میان گل تا دیرگل مقاوم (H)، زود گل مقاوم (G19) و میان گل حساس (D99) انتخاب شد و برخی شاخص های فیزیولوژیکی مرتبط با سرمازدگی در نمونه های تهیه شده در مرحله شکوفایی کامل، در شرایط کنترل شده مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد ژنوتیپ زود گل G19 و ژنوتیپ میان گل D99 به ترتیب دارای کمترین و بیشترین میزان سرمازدگی بودند. در اغلب موارد میزان قندهای محلول و هم چنین مقدار عناصر نیتروژن، فسفر و پتاسیم در ژنوتیپ های مقاوم به طور معنی داری بیش از ژنوتیپ های حساس بود. هم بستگی بین میزان سرمازدگی با قندهای محلول، میزان عناصر نیتروژن، فسفر و پتاسیم منفی و معنی دار بود که می تواند بیانگر نقش این ویژگی ها در تحمل به سرما باشد. درحالی که این هم بستگی با شاخص نشت یونی مثبت و معنی دار بود. در نمودار بای پلات میزان قندهای محلول، مقدار عناصر نیتروژن، فسفر و پتاسیم با ژنوتیپ های مقاوم به سرما و نیز میزان سرمازدگی و نشت یونی با ژنوتیپ های حساس به سرما در یک راستا بودند. تجزیه خوشه ای برمبنای این ویژگی ها به درستی ژنوتیپ های حساس و مقاوم را در گروه های جداگانه قرار داد. لذا ضمن این که می توان از این ویژگی ها در شناسایی ژنوتیپ های مقاوم استفاده نمود، بهره گیری از ژنوتیپ های H و G19 در اصلاح ژنتیکی تحمل به سرما و ایجاد ارقام جدید در بادام قابل توصیه است.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

با توجه به وجود ژنوتیپ های با قدرت رشد کم (پاکوتاه) و زود بارده گردو در برخی نهالستان های گردو و اهمیت بالقوه این قبیل ژنوتیپ ها در تولید درختان مناسب برای کشت های متراکم و به منظور پی بردن به علل ژنتیکی کاهش قدرت رشد و زود باردهی برخی دانهال های بذری و نحوه توارث پذیری صفات مرتبط با قدرت رشد دو آزمون نتاج خانواده ناتنی با استفاده از گرده افشانی آزاد درختان مادری با قدرت رشد و باردهی متفاوت اجرا شد. بر اساس نتایج، از نظر ارتفاع نهال، قطر نهال، تعداد گره و طول میان گره، 45 روز پس از سبز شدن و نیز در آخر فصل رشد (نهال های یکساله) تفاوت معنی داری بین و درون خانواده های ناتنی وجود داشت. میزان وراثت پذیری برای صفات مورد مطالعه با دو روش واریانس بین خانواده و رگرسیون نتاج- والد متوسط تا بالا (0.39-0.88) برآورد گردید که بیانگر ژنتیکی بودن و قابل توارث بودن این صفات است. هم چنین، هم بستگی مثبت معنی داری بین ارتفاع نهال و سایر اجزای قدرت رشد مشاهده شد. برای استفاده از مزایای متعدد پایه های کم رشد در کشت های متراکم گردو اجرای یک برنامه به نژادی مبتنی برگزینش دوره ای همزمان برای صفت پاکوتاهی و سهل ریشه زایی (انتخاب کلون های پاکوتاه یا نیمه پاکوتاه و سهل ریشه زا) پیشنهاد می شود. هم چنین در برنامه های به نژادی با توجه به هم بستگی بالا بین ارتفاع نهال و سایر صفات گزینش دانهال های پاکوتاه بر مبنای اندازه گیری ارتفاع نهال توصیه می شود.

غذاهای آماده یا فرآورده های کنسرو شده جایگاه مهمی در زندگی شهری دارند. برنج توسط نیمی از جمعیت جهان مورد استفاده قرار می گیرد. مشکلات مربوط به تهیه کنسرو برنج شامل چسبندگی دانه ها، بیاتی نشاسته و تغییرات فیزیکوشیمیایی آن در طی دوره نگهداری است. رقم، میزان آمیلوز و آمیلو پکتین دانه، شرایط پیش پخت، ترکیبات دانه و اضافه نمودن پایدار کننده مهم ترین فاکتورهای موثر بر ویژگی های فیزیکوشیمیایی کنسرو برنج محسوب می شوند. در این مطالعه، اثر دو رقم برنج ایرانی (طارم هاشمی و طارم محلی مازندران) و یک رقم برنج هندی (باسماتی) و هم چنین دو نوع پایدار کننده زانتان و منو و دی گلیسرید بر ویژگی های فیزیکی و حسی کنسرو برنج تهیه شده مورد بررسی قرار گرفت. نوع و سطح پایدارکننده، رقم و زمان تاثیر معنی داری بر بافت برنج پخته شده داشتند. در ابتدای دوره نگهداری رقم باسماتی بیشترین میزان سفتی و دو رقم طارم هاشمی و طارم محلی مازندران کمترین میزان سفتی را نشان دادند. نتایج ارزیابی بافت نشان داد که دو نوع پایدارکننده منجر به کاهش سفتی در طی دوره نگهداری شدند. در نمونه های تیمار شده با زانتان در مقایسه با مونو و دی گلیسرید میزان سفتی کمتری دیده شد. نتایج رنگ سنجی نشان داد که باسماتی دارای بیشترین میزان پارامتر رنگ زرد و طارم محلی مازندران بیشترین درجه روشنایی می باشند. آنالیز حسی نمونه ها مشخص نمود که بیشترین امتیاز از لحاظ بافت، ظاهر و پذیرش کلی مربوط به باسماتی و از نظر طعم و آروما مربوط به طارم هاشمی می باشد. نوع پایدارکننده اثر معنی-داری بر طعم و آروما نشان داد.

این آزمایش به منظور بررسی عملکرد و اجزای عملکرد پنبه در رقابت با تراکمهای مختلف گاوپنبه انجام گرفت. آزمایش به صورت کرت های خرد شده، در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی، با سه فاصله ردیف کاشت پنبه (20، 40 و 80 سانتیمتر) (کرت اصلی) و تراکمهای صفر (شاهد)، یک، سه، پنج و دوازده بوته گاوپنبه در متر مربع (کرت فرعی) و در سه تکرار در سال زراعی 1390 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان انجام شد. نتایج نشان داد، کلیه خصوصیات رویشی و اجزای عملکرد پنبه در بوته با کاهش فاصله ردیف کاشت گیاه زراعی و افزایش تراکم بوته گاوپنبه در واحد سطح، کاهش یافت. در مقابل، با کاهش فاصله ردیف کاشت پنبه تعداد قوزه در واحد سطح افزایش پیدا کرد. جهت کمیسازی واکنش عملکرد وش در مقابل تراکم علف هرز گاوپنبه از مدل هذلولی راستگوشه سه پارامتره استفاده شد. بر اساس نتایج معادله، بیشترین عملکرد وش پنبه به میزان 4986.73 کیلوگرم در هکتار، در فاصله ردیف 40 سانتی متری و در شرایط بدون علف هرز حاصل شد. با ورود اولین علف هرز به جامعه گیاه زراعی عملکرد کاهش یافت و میزان افت عملکرد در فواصل ردیف 20، 40 و 80 سانتیمتری نسبت به شرایط بدون علف هرز به ترتیب، معادل 15.59، 34.19 و 66.12 درصد بود. به طور کلی، کاهش فاصله ردیف کاشت پنبه سبب افزایش توان رقابتی گیاه زراعی در رقابت بر سر منابع مشترک با علف هرز شده و عملکرد پایدارتری در رقابت با تراکم های مختلف گاوپنبه به دنبال داشت.

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر محلول پاشی اکسید آهن و روی به فرم معمول و نانو ذرات بر واکنش ارقام کویر و تجن گندم به سطوح مختلف شوری (صفر، 75 و 150 میلی مولار کلرید سدیم) به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در مرکز پژوهشی دانشگاه صنعتی اصفهان در سال 90 انجام شد. در اثر شوری سطح برگ، وزن خشک اندام هوایی و ریشه، راندمان فتوشیمیایی، غلظت پتاسیم، آهن و روی در اندام هوایی کاهش و غلظت سدیم و نسبت سدیم به پتاسیم افزایش یافت. در اثر محلول پاشی سطح برگ، وزن خشک اندام هوایی، راندمان فتوشیمیایی و غلظت آهن و روی افزایش ولی غلظت سدیم کاهش یافت. محلول پاشی نانو ذرات اکسید آهن و روی سبب افزایش بیشتر غلظت این عناصر در گیاه نسبت به فرم معمول آنها شد. افزایش نسبت سدیم به پتاسیم در شرایط شور در رقم حساس تجن بیشتر از رقم مقاوم کویر بود. تاثیر مثبت محلول پاشی در شرایط شور نسبت به شرایط غیرشور بارزتر بود. غلظت آهن در اندام هوایی در تیمار محلول پاشی اکسید آهن به فرم نانو ذرات نسبت به فرم معمول آن به طور معنی داری بیشتر بود. واکنش مثبت رقم کویر به کاربرد نانو ذرات اکسید آهن از نظر غلظت آهن در اندام هوایی بیشتر از رقم تجن بود. نتایج نشان داد که محلول پاشی اکسید آهن و روی به فرم نانو ذرات در مقایسه با فرم معمول آن تاثیر مثبت بیشتری بر رشد گندم دارد، با این حال کاربرد آهن و روی به فرم نانو ذرات نسبت به کاربرد آنها به فرم معمول از نظر تعدیل اثرات شوری مزیتی نداشت.

یکی از موثرترین روش ها در گزینش ژنوتیپ های مطلوب به منظور بهبود صفات پیچیده ای نظیر عملکرد، بهره گیری از شاخص های انتخاب می باشد. در این پژوهش، به منظور ارزیابی کارایی روش های مختلف انتخاب، تعداد 21 توده محلی و رقم اسپرس در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در دو محیط رطوبتی عدم تنش و تنش خشکی در سال 89-1388 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه صنعتی اصفهان مورد ارزیابی قرار گرفتند. در این بررسی، شاخص های انتخاب اسمیت- هیزل و پسک- بیکر بر اساس صفات درصد ماده خشک، درصد ساقه، ارتفاع بوته و تعداد ساقه در بوته محاسبه شدند. کارایی انتخاب برای بهبود عملکرد علوفه خشک از طریق انتخاب برای صفات درصد ساقه و تعداد ساقه در بوته بیشترین مقدار بود. بنابراین این صفات می توانند به عنوان معیار انتخاب مناسبی جهت بهبود عملکرد علوفه خشک مد نظر قرار گیرند. در شاخص های اسمیت- هیزل تحت شرایط عدم تنش رطوبتی، ارتفاع بوته و در شرایط تنش رطوبتی، درصد ساقه بیشترین بازده انتخاب را داشتند، اما در شاخص پسک- بیکر تحت هر دو شرایط رطوبتی درصد ماده خشک بیشترین پاسخ به انتخاب را داشت. نتایج نشان داد که شاخص اسمیت- هیزل 1 بالاترین کارایی انتخاب را دارا بود و می تواند برای انتخاب ژنوتیپ های مناسب در برنامه های اصلاحی اسپرس مورد استفاده قرار گیرد.

در مناطق خشک و نیمه خشک، آب مهم ترین عامل محدود کننده تولید محصولات کشاورزی بوده و زیتون یکی از مهم ترین درختان میوه رشد یافته در این مناطق است. به منظور بررسی اثر تیمار سایکوسل بر برخی ویژگی های فیزیولوژیکی دو رقم زیتون (ماری و میشن) در شرایط تنش خشکی، آزمایشی گلخانه ای به صورت فاکتوریل سه عامله در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار و در مدت نهایی چهار ماه انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل سایکوسل (در سه سطح، صفر، 500 و 1000 میلی گرم در لیتر)، تنش خشکی (در سه سطح فواصل آبیاری 5، 10 و 15 روزه) و دو رقم زیتون (ماری و میشن) بود. نتایج نشان داد که افزایش سطوح خشکی موجب افزایش تعداد روزنه ها در واحد سطح برگ و کاهش سطوح فتوسنتز، تعرق، هدایت روزنه ای، وزن خشک برگ، ساقه و ریشه در هر دو رقم شد. هم چنین نتایج نشان داد که تیمارهای سایکوسل موجب افزایش، تعداد روزنه ها در واحد سطح برگ، افزایش فتوسنتز، تعرق، هدایت روزنه ای و وزن خشک برگ در مقایسه با شاهد شد ولی تاثیر معنی داری بر وزن خشک ساقه و ریشه نشان نداد. بر اساس صفات مورد ارزیابی، رقم میشن نسبت به رقم ماری مقاومت بیشتری به خشکی نشان داد. به طور کلی نتایج نشان داد که استفاده از سایکوسل میتواند موجب بهبود فتوسنتز در شرایط تنش خشکی شود.

تنش کم آبی به عنوان مهم ترین تنش غیرزیستی نقش مهمی در کاهش عملکرد گیاهان در جهان دارد. هدف از این مطالعه ارزیابی اثرات دور آبیاری (آبیاری بعد از 5، 7، 9 و 11 روز) و پلی مر سوپرجاذب A200 (صفر، 0.2، 0.3، 0.4 و 0.5 درصد وزنی) بر برخی از واکنش های فیزیولوژیک گیاه گوجه فرنگی (Solanum lycopersicum) در شرایط گلخانه بود. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در سال 1389 در گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه ایلام انجام گرفت. نتایج حاصل از تجزیه آماری داده ها نشان داد دور آبیاری و کاربرد سوپرجاذب اثر معنی داری بر عملکرد کل و پارامتر های فیزیولوژیکی گیاه شامل محتوای نسبی آب برگ (RWC)، بازده مصرف آب (WUE)، کل مواد جامد محلول (TSS)، میزان پرولین، کلروفیل و محتوای مالون دی آلدهید (MDA) دارد. در شرایط خشکی عملکرد کل، RWC، WUE و کلروفیل a کاهش یافت. اما این شرایط سبب افزایش MDA، پرولین و TSS میوه شد. کاربرد پلی مر سوپرجاذب به طور معنی داری سبب افزایش عملکرد کل، RWC، WUE و کلروفیل a و کاهش MDA، پرولین و TSS میوه شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که پلی مر های سوپرجاذب می توانند مقادیر زیادی آب ذخیره و جذب کنند و از این طریق سبب کاهش آثار سوء کم آبی بر گیاهان شوند.