مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکی
سال:1393 | دوره:14 | شماره:12 |تعداد مقالات:17

در سال های اخیر، حرکت به سمت آموزش مبتنی بر توانمندی، نیاز به استفاده از روش های ارزیابی، به صورت هدف مند و معنا دار را به وجود آورده است. شواهد نشان می دهد رویکرد ارزیابی برنامه ای (Programmatic assessment) می تواند تصویر منسجم و یکپارچه ای از دستیابی به توانمندی ها فراهم آورد. رویکرد اخیر دانشگاه علوم پزشکی تهران به آموزش مبتنی بر توانمندی ایجاب می کند ارزیابی دانشجو به گونه ای طراحی شود که در راستای آموزش ارائه شده باشد. هر چند موارد محدودی از اجرای ارزیابی برنامه ای در دانشگاه علوم پزشکی تهران گزارش شده است، ولی نتایج دو مطالعه پیمایشی انجام شده در سطح گروه های آموزشی نشان داد ارزیابی های انجام شده مبتنی بر ابزار بوده، در اکثر موارد صرفا اهداف دانشی برنامه درسی پوشش داده شده و سیستمی برای ارتقای آزمون ها در دانشکده ها وجود نداشته است.

سردبیر محترم مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکیبا سلام و تشکر از گروه تحریریه و همچنین خواننده و نقاد محترم، موراد زیر جهت توضیح و بهره مندی سایر خوانندگان به عرض می رسد.1. توصیفی یا تحلیلی بودن مطالعه: مطالعات توصیفی مقطعی از گروه مطالعاتی هستند که هم در گروه توصیفی (نظیر مطالعه موردی، مطالعات سری موردی) و هم تحلیلی (کوهورت و مورد شاهدی) قرار می گیرند.

سردبیر محترم مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکیمقاله ای با عنوان: تاثیر شبیه سازی کامپیوتر و مانکن بر درک دانشجویان پرستاری از خودکارآمدی در احیای قلبی ریوی. مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکی 1393، 878-869: (10) 14 به چاپ رسیده است. نقد مقاله که توسط مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکی فراهم شده است، به منزله زیر سوال رفتن کار پژوهشگران نیست، بلکه فرصتی برای فراگیری بهتر اصول مقاله نویسی و نگارش علمی مقالات است، که این می تواند باعث افزایش دانش محققین در زمینه مقاله نویسی و کارهای پژوهشی گردد و جنبه آموزشی دارد تا انتقادی.

سردبیر محترم مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکیضمن عرض تشکر از نویسنده محترم که مقاله اینجانب را مطالعه نموده و با نقد خود که مسلما مستلزم صرف وقت زیاد است. موارد مطرح شده در نقد مقاله در زیر توضیح داده شده است:در پاسخ به نحوه تصادفی سازی گروه ها می توان بیان داشت که در مقاله ذکر شده است «پس از آن دانشجویان به صورت تصادفی با استفاده از قرعه شانس (سکه انداختن) به دو گروه (مانکن 36 نفر و کامپیوتر 25 نفر تقسیم» شده است و این بدان منظور است که تقسیم بندی بین دو گروه در بین دانشجویان در دو ترم تحصیلی سوم و پنجم انجام گرفته است.

سردبیر محترم مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکیمقاله ای با عنوان صلاحیت بالینی در دانشجویان کارشناسی ارشد پرستاری مراقبت های ویژه. مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکی 1393، 1039-1030: (12) 14 به چاپ رسیده است، این مقاله که به صورت مقطعی بوده است و حاوی اطلاعات بسیار مفید و کاربردی برای مسوولین در حیطه های آموزش پزشکی است و می تواند بسیار کاربردی باشد.

مقدمه: پایان نامه های دانشگاهی، به عنوان بخش مهمی از برنامه درسی دوره های تحصیلات تکمیلی، از نقش به سزایی در آماده سازی و توانمندسازی فارغ التحصیلان برای مشارکت در فعالیت های پژوهشی برخوردار می باشند. لذا، جهت دهی صحیح و استفاده مناسب از این فرصت، از ارزش بالایی جهت توسعه دانش تخصصی رشته، برخوردار می باشد. این مطالعه با هدف تحلیل موضوعی پایان نامه های مقاطع کارشناسی ارشد رشته پرستاری انجام گردید.روش ها: در این مطالعه توصیفی کلیه پایان نامه های پرستاری انجام شده در دانشکده پرستاری و مامایی مشهد طی دو دوره ده ساله (221 پایان نامه)، مورد بررسی قرار گرفت. ابزار پژوهش چک لیست پژوهشگرساخته بود که پایان نامه ها را از نظر سال، عنوان، روش پژوهش و جهت گیری تحقیقاتی مورد بررسی قرار داد. روایی ابزار از طریق روایی محتوی و پایایی آن به روش بررسی از طریق ارزیابان مورد بررسی و تایید قرار گرفت. داده ها با استفاده از آمار توصیفی مورد تحلیل قرار گرفت.نتایج: جهت گیری پژوهش ها به ترتیب حول محور تاثیر مداخلات درمانی بر مشکلات بیماران و بهبود آن ها (38.9%)، تعیین نرم ها، نیازها، مشکلات بیماران و خانواده هایشان (14%)، تاثیر آموزش بر آگاهی، نگرش و عملکرد پرستاران، بیماران و خانواده هایشان (11.8%)، سنجش آگاهی، نگرش و عملکرد بیماران و پرستاران (8.1%)، بررسی و توصیف وضعیت و کیفیت مراقبت ها و خدمات پرستاری (7.7%)، عملکرد، بررسی و توصیف بیماری ها، عوارض، شیوع و بروز آن ها و خصوصیات بیماران (7.2%) بود. جهت گیری پژوهش ها بین دهه اول و دوم متفاوت بود.نتیجه گیری: در مجموع یافته های این مطالعه نشان می دهد پایان نامه ها مقطع کارشناسی ارشد پرستاری از جهت گیری موضوعی مشخصی برخوردار نبوده و در موارد متعددی نیز خارج از قلمرو حرفه ای پرستاری می باشد. لذا، ضرورت دارد تا دانشکده پرستاری و مامایی مشهد ضمن توجه جدی به این موضوع، نسبت به تعریف مسیرهای تحقیقاتی متناسب با شرایط و نیازهای منطقه ای خود همت گمارند.

مقدمه: بررسی صلاحیت بالینی در حرفه پرستاری بسیار حائز اهمیت بوده و خلا علمی موجود بین آموزش دانشگاهی و نیاز بالینی را در بین پرستاران فارغ التحصیل مشخص می کند. لذا این مطالعه با هدف بررسی صلاحیت بالینی دانشجویان کارشناسی ارشد پرستاری مراقبت های ویژه انجام شد.روش ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی، 250 دانشجوی کارشناسی ارشد پرستاری مراقبت های ویژه به روش نمونه گیری در دسترس از 17 دانشکده پرستاری دانشگاه های دولتی ایران در سال 93-1392، وارد مطالعه شدند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته در پنج حیطه مدیریت مراقبت، صلاحیت عملی، مدیریت فردی، بیمار محوری و دانش پژوهی استفاده شد. روایی آن به روش صوری و محتوا و جهت پایایی آن از ضریب آلفای کرونباخ برای همسانی درونی استفاده شد (a=0.95). از مقیاس لیکرت 5 نمره ای (از حداقل نمره یک تا حداکثر نمره 5) جهت سنجش گویه ها استفاده شد. جهت بررسی داده ها از آزمون های تی مستقل و آنالیز واریانس یک طرفه استفاده گردید. نتایج: در نهایت 217 پرسشنامه تحلیل شد. میانگین و انحراف معیار نمره کل صلاحیت بالینی برابر با 4.30±0.41 بود. میانگین نمرات حیطه های مدیریت مراقبت 4.38±0.43، صلاحیت عملی 4.40±0.56، مدیریت فردی 4.36±0.45، بیمار محوری 4.29±0.60 و دانش پژوهی 3.66±0.79 بود. صلاحیت بالینی در مردان 4.23±0.43 و در زنان 4.36±0.39 بود (P=0.001،t=-2.15). بین سنوات تحصیلی درحیطه دانش پژوهی تفاوت معنادار آماری وجود داشت (P=0.01، t=30.15).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد دانشجویان پرستاری زن صلاحیت بالینی بیش تری از مردان دارند. همچنین میزان صلاحیت بالینی در اکثر حیطه ها بالاست. اما صلاحیت بالینی فقط در حیطه دانش پژوهی بر حسب سنوات تحصیلی تفاوت ایجاد کرده است. لذا بازنگری برنامه درسی این دوره جهت ارتقای و کارآمدی این دوره توصیه می شود. همچنین مطالعات میدانی بیش تر در زمینه این رشته پیشنهاد می گردد.

مقدمه: مراقبت های جامع تسکینی از بیماران مبتلا به سرطان می تواند از طریق توسعه همکاری های بین حرفه ای حاصل گردد. لازم است کارکنان حرفه ای برای ایفای این چنین مسوولیت مهمی آمادگی کسب نمایند، از این رو یک برنامه آموزش بین حرفه ای مراقبت های تسکینی از بیماران مبتلا به سرطان در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان طراحی گردید.روش ها: مطالعه حاضر از نوع ترکیبی و مبتنی بر گام های تدوین برنامه آموزشی می باشد. جامعه پژوهش شامل کارکنان حرفه ای نظام سلامت (از حرفه های پزشکی، پرستاری، روانشناسی، متخصصین تغذیه، مددکاری و بازتوانی) شاغل در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، کارکنان فعال در بخش سلامت (همانند کارشناسان معارف اسلامی) و نیز بیماران مبتلا به سرطان بود. داده ها از طریق مروری بر متون و نیز مصاحبه با مشارکت کنندگان گردآوری شده و پس از تحلیل به روش تحلیل محتوای کیفی به سبک مرسوم ضمن برگزاری پانل های تخصصی ویرایش و تکمیل شد.نتایج: در مرحله اول، 50 مقاله و متن گزارش و 6 کتاب کاملا مرتبط با موضوع انتخاب شده، مورد مطالعه قرار گرفت. همچنین در مصاحبه های انجام شده 17 نفر مشارکت داشتند. در مرحله دوم مطالعه متعاقب تحلیل کیفی داده ها، به منظور ویرایش و تکمیل آنها 8 پانل تخصصی با مشارکت 30 فرد صاحب نظر برگزار شد. حاصل کار، شناسایی 10 موضوع کلی یادگیری در زیرمجموعه دو حوزه کلی آموزش و همکاری های بین حرفه ای و مراقبت های تسکینی، و نیز مشخص شدن روش های تدریس و ارزشیابی آنها بود.نتیجه گیری: این برنامه آموزشی، ابعاد مختلف نیازهای آموزشی کارکنان نظام سلامت در مراقبت های تسکینی از بیماران مبتلا به سرطان را با توجه به ابعاد بین حرفه ای پوشش داده است، از این رو این برنامه می تواند به عنوان راهنمایی برای آماده سازی کارکنان حرفه ای در جهت ارائه مراقبت های مطلوب تسکینی در قالب تیم های بین حرفه ای مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: یکی از نشانه های کلیدی کیفیت در خدمات بهداشتی رضایت بیماران است. این مطالعه با هدف بررسی عوامل موثر در رضایت مندی بیماران از دیدگاه پزشکان شاغل و دانشجویان پزشکی اجرا گردید.روش ها: در این مطالعه مقطعی پرسشنامه خود ایفا توسط صد نفر از دانشجویان پزشکی علوم پایه و کارورز تکمیل شد. نمونه گیری به روش تصادفی ساده از بین دانشجویان پزشکی شاغل به تحصیل دانشگاه شاهد در سال 1390 انجام گرفت. همچنین نگرش 70 نفر از پزشکان شاغل مراجعه کننده در یکی از دوره های برنامه مدون مرکز مطالعات و توسعه آموزش دانشگاه علوم پزشکی اصفهان از طریق سرشماری در سال 1390 مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از پرسشنامه پژوهشگر ساخته بر اساس نظر متخصصین و مرور بر متون شامل 29 سوال عمومی و نگرش سنجی از طریق پرسشگری جمع آوری گردید. بررسی روایی و پایایی پرسشنامه قبل از جمع آوری داده ها بررسی مورد تایید قرار گرفت. از آزمون ANOVA و T-test برای تحلیل اطلاعات استفاده گردید.نتایج: ازبین عوامل موثر دررضایت مندی مطرح شده در این پژوهش مهارت ارتباطی، اخلاق پزشک و گوش دادن فعال به ترتیب با میانگین و انحراف معیار 4.40±0.82، 4.38±0.91 و 4.32±0.88 (از 5 نمره) به عنوان عواملی بودند که بیش از بقیه مورد نظر پزشکان، دانشجویان پزشکی (اینترن و علوم پایه) قرار داشتند. توجه به شرایط بیماران از نظر هرسه گروه اولین اولویت مورد توجه برای مداخله بود.نتیجه گیری: دانشجویان و پزشکان معتقد هستند توجه به مهارت های ارتباطی و شرایط بیمار به عنوان عوامل اساسی و مهم در رضایت بیماران مطرح می باشد. بنابراین برنامه های آموزشی باید شرایط مناسب را جهت آموزش این مهارت ها و ایجاد نگرش مثبت به منظور کاربرد این فنون در بالین فراهم آورد.

مقدمه: نیاز به خود یادگیری و خود انگیزشی دانشجویان پزشکی در دنیای دانش مدار کنونی، امری ضروری می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه یادگیری خودراهبر با انگیزش تحصیلی دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد.روش ها: در یک مطالعه توصیفی- همبستگی، 300 دانشجوی پزشکی در سال تحصیلی 91-90 به روش نمونه گیری ساده انتخاب شدند و پرسشنامه های استاندارد یادگیری خودراهبر و انگیزش تحصیلی را تکمیل نمودند. پایایی این پرسشنامه ها در پژوهش های قبلی تایید شد. در پژوهش حاضرنیزضریب آلفای کرونباخ 0.93 و 0.92 به دست آمد. اطلاعات با استفاده از آزمون های توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و تحلیلی (ضریب همبستگی پیرسون) مورد بررسی قرار گرفت.نتایج: در نهایت 265 پرسشنامه عودت داده شد و مورد تحلیل قرار گرفت. بین یادگیری خودراهبر و انگیزش تحصیلی همبستگی مثبت ومعناداری وجود داشت (r=0.448 و p=0.001). ضریب همبستگی بین انگیزش تحصیلی و همه مولفه های یادگیری خودراهبر معنادار بود و از بین آنها بیش ترین ضریب همبستگی مربوط به مولفه ارزشیابی بود (r=0.429، p=0.0005). همچنین ضریب همبستگی بین یادگیری خود راهبر و همه مولفه های انگیزش تحصیلی معنادار بود و از بین آنها بیش ترین ضریب همبستگی مربوط به مولفه کوشش بود (r=0.544 و p=0.0005).نتیجه گیری: نتایج حاکی از رابطه مثبت و معنادار بین انگیزش تحصیلی و یادگیری خودراهبر بود. با استفاده از نتایج این پژوهش، برنامه ریزان آموزش پزشکی و اساتید می توانند موجبات ارتقای کیفی آموزش پزشکی را به عنوان گامی در راستای توسعه آموزش پزشکی فراهم آورند.

مقدمه: آموزش پرستاران باید به شیوه ای باشد که استقلال، تفکر انتقادی، باز بودن ذهن و حساس بودن به دیگران را توسعه دهد. بازاندیشی فرآیند شکل دادن مجدد تجربه به منظور ارتقای یادگیری و عملکرد است. بازاندیشی استراتژی موثری برای توسعه چنین قابلیت هایی در پرستاری است. مطالعه مروری حاضر با هدف بررسی روش بازاندیشی در آموزش پرستاری انجام گردید.روش ها: در این مطالعه مروری Narrative با استفاده از کلمات کلیدی مانند reflecting، reflection و nursingreflection، بازاندیشی و بازاندیشی در پرستاری مقالات منتشرشده در بازه زمانی سال های 2000 تا 2014 و مقالات محدود به زبان انگلیسی و فارسی در پایگاه های علمی Elsevier، Wiley Magiran، و PubMed استخراج شد.نتایج: تعداد 193 مطالعه یافت شد. پس از بررسی مرتبط بودن، تعداد 120 مقاله به دلیل عدم ارتباط با موضوع کنار گذاشته شد. از میان مقالات مرتبط با مفهوم یا کاربرد بازاندیشی در آموزش پرستاری، 40 مقاله انتخاب شد. پی آیندهای بازاندیشی ارتقای قدرت تفکر و ارتقای عملکرد حرفه ای است. اصول طراحی بازاندیشی از مراحل تعیین هدف، تبیین ساختار، جو یادگیری، دادن بازخورد و ارزشیابی بازاندیشی تشکیل می شود. مهم ترین شیوه های بازاندیشی شامل روایت های شخصی، نمونه کارها، استفاده از امکانات چندرسانه ای، نقاشی و عکس است. راه کارهای بهبود بازاندیشی در آموزش پرستاری شامل استفاده از مدل های بازاندیشی و توجه به اهمیت نقش و جایگاه مربیان در توسعه و به کارگیری این شیوه آموزشی است.نتیجه گیری: از مولفه های مهم در تحول نظام آموزشی پرستاری ترغیب فراگیرنده به تفکر از طریق استفاده از راهبردهای عملی است. بازاندیشی یکی از شیوه های فعال بنیادین آموزشی در حیطه پرستاری است. بنابراین، به منظور به کارگیری بازاندیشی، نظام سنتی آموزش پرستاری نیازمند بازنگری در شیوه های آموزشی است.

مقدمه: در تطبیق با تغییرات و پیشرفت های سریع در ارائه خدمات بهداشتی، پرستاران باید بتوانند تصمیم گیری و حل مشکل را در شرایط مختلف انجام دهند. بدین منظور دانشجویان پرستاری باید برای پذیرش مسوولیت یادگیری خود آموزش ببینند. در دست یابی به این هدف روش های یادگیری خود- هدایتی پیشنهاد می شود. یکی از این روش ها، قرارداد یادگیری است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر قرار داد یادگیری بر یادگیری خود هدایتی و رضایت مندی دانشجویان پرستاری طراحی و اجرا گردید.روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی است که بر روی کلیه دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی ایران که در حال گذراندن واحد کارآموزی عرصه کودکان بودند، صورت گرفت (59 نفر). 27 نفر در نیمه اول ترم به روش معمول و 32 نفر در نیمه دوم ترم به روش قرارداد یادگیری آموزش دیدند. در پایان دوره کارآموزی پرسشنامه های یادگیری خود-هدایتی و رضایت مندی از روش تدریس توسط دانشجویان هر دو گروه تکمیل شد و با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی (آزمون t مستقل) تحلیل گردید.نتایج: بین دو گروه مداخله و کنترل از نظر سن، جنس و معدل تفاوت معنادار آماری وجود نداشت. تحلیل آماری نشان داد که بین میانگین امتیازات یادگیری خود-هدایتی در دو گروه تفاوت معناداری وجود دارد (p=0.019) اما بین میانگین امتیازات رضایت مندی در دو گروه، تفاوت معناداری دیده نشد.نتیجه گیری: استفاده از قرارداد یادگیری در آموزش بالینی، یادگیری خود هدایتی در دانشجویان پرستاری را افزایش می دهد. اجرای این شیوه به دلیل توجه خاص آن به تفاوت های فردی و مبنای نظری یادگیری بزرگسالان و همچنین تقویت یادگیری خود هدایتی که از اهداف آموزش پرستاری در هزاره سوم است به مربیان توصیه می شود. البته در رضایت مندی دانشجویان از این روش آموزشی تفاوت معناداری دیده نشد که به نظر می رسد دانشجویان در به کارگیری این روش نیاز به آمادگی و حمایت بیش تری دارند.

مقدمه: داروشناسی، درسی بسیار کاربردی و در عین حال مشکل به لحاظ یادگیری است. استفاده از روش های ابتکاری و مبتنی بر عملکرد، می تواند یادگیری دروس تئوری را تسهیل نماید. لذا این پژوهش با هدف بررسی تاثیر به کارگیری روشی ابداعی (Prescomime) و مبتنی بر ایفای نقش بر یادگیری و رشد مهارت های بالینی دانشجویان پزشکی در درس داروشناسی انجام گردید. روش ها: این پژوهش یک مطالعه تک گروهی با آزمون نهایی بود که در دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی، در نیمسال اول و دوم سال تحصیلی 92-91 برای دانشجویان پزشکی در درس داروشناسی (تمامی دانشجویان کلاس: 22 نفر در نیمسال اول و 24 نفر در نیمسال دوم) انجام گرفت. عبارت Prescomime از دو کلمه Prescription + Mimic گرفته شده است و به معنای تقلید از نسخه است. در هر وعده برگزاری دانشجویان کلاس به دو گروه تقسیم شدند. گروه جستجوگر فردی از همان گروه را که یک بیمارفرضی از طبقه متوسط اجتماعی (که اطلاعات پزشکی ندارد) بود، مورد سوال قرار می دادند و با گرفتن اطلاعات در مورد یک دارو از بیمار فرضی به یک دارو می رسیدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه ای محقق ساخته جهت ارزیابی روش بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (تست آماری Anova و آزمون t-Test) استفاده شد.نتایج: میانگین ارزشیابی ایده برگزاری این روش در ترم اول 4.09±0.05 در مقابل 4.09±0.09 در ترم دوم از مجموع 5 نمره بود، که تفاوت معناداری را نشان نمی دهد (t=0.19، p=0.9) اما میانگین نمره نحوه اجرای روش در ترم اول 3.02±0.87 در مقابل 4.05±0.17 در ترم دوم بود، که تفاوت معناداری را نشان می دهد (t=3.48، p<0.0001).نتیجه گیری: به کار گیری روش تقلید از نسخه یا Prescomime در قالب روش های ایفای نقش، توانسته باعث افزایش انگیزه و اعتماد به نفس و توجه بیش ترایشان به جنبه های کاربردی این درس گردد. از آنجا که در کلاس های تئوری دسترسی به بیمار وجود ندارد براین اساس شاید تلفیق این روش با کلاس تئوریک بهترین راه کار در افزایش یادگیری در درس داروشناسی باشد.

مقدمه: بررسی موانع پژوهشی در هر رشته علمی اهمیت خاصی دارد و می تواند ضعف وکمبودهای آن رشته را نمایان نماید. این مطالعه به منظور بررسی علل استقبال کم اساتید دانشگاه علوم پزشکی کردستان از پژوهش در آموزش از دیدگاه خودشان انجام گرفت.روش ها: این مطالعه مقطعی در سال 1391 در دانشگاه علوم پزشکی کردستان صورت پذیرفت. جامعه مورد مطالعه شامل تمام اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی کردستان بود، روش نمونه گیری به صورت سرشماری بود (165 نفر) و ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته بود که در آن اساتید نظرات خود را در مورد مشکلات پژوهش در آموزش بر اساس مقیاس چهارگزینه ای از کاملا مخالف تا کاملا موافق (1 تا 4) اظهار می نمودند. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمون های آمار توصیفی و مربع کای مورد تحلیل قرار گرفت.نتایج: از مجموعه 165 پرسشنامه توزیع شده، 137 پرسشنامه تکمیل شده و عودت گردید (83% پاسخ دهی). بیش ترین مشکل اظهار شده توسط اساتید تمایل بیش تر اساتید به پژوهش در حیطه کاری خود بود. اساتید با رتبه دانشیاری بیش تر از اساتید با رتبه استادیاری و مربی از پرمشغله بودن و نداشتن وقت کافی برای ارائه طرح های پژوهش در آموزش شکایت داشتند (p=0.017). همچنین اساتید بالینی بیش تر از اساتید غیر بالینی از پر مشغله بودن و نداشتن وقت کافی برای ارائه طرح های پژوهش در آموزش شکایت داشتند (p=0.009).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه بیانگر این مساله بود که لازم است تمهیداتی در مورد برگزاری کارگاه های پژوهش در آموزش و در نظر گرفتن امتیازات خاص جهت اساتید برای انجام طرح های پژوهش در آموزش در دانشگاه علوم پزشکی کردستان فراهم گردد.