از آنجا که تحقیقات انجام شده نتایج ضد و نقیض را در مورد نقش مرکزی هیستامین بر فرآیندهای یادگیری و حافظه نشان داده اند، لذا در این تحقیق اثر هیستامین و مهارکنندگان انتخابی گیرنده های H1 وH2 (کلرفنیرامین و رانیتیدین) بر تثبیت حافظه از طریق اثر بر یادگیری احترازی غیر فعال و تعیین زمان احتراز از ورود به بخش تاریک ارزیابی گردید.نتایج تحقیق حاکی از آنست که تزریق درون بطنی هیستامین (5,1,20 µg/rat) بصورت وابسته به دوز سبب کاهش تثبیت حافظه می شود. تزریق درون بطنی کلرفنیرامین (0.1,1,10 µg/rat) روند تثبیت حافظه را افزایش داد ولی رانیتیدین (0.1,1,10,20 µg/rat) تاثیری بر این روند نداشت. ضمنا اثر هیستامین بر تثبیت حافظه بوسیله رانیتیدین متوقف نشد هر چند کلرفنیرامین کاملا اثرات هیستامین را برعکس نمود.نتایج کلی حاصل از این مطالعه بیانگر یک نقش مرکزی برای هیستامین در کاهش تثبیت حافظه می باشد که این اثر هیستامین از طریق گیرنده 1H هیستامین و نه 2H میانجیگری می شود.