مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی بابل
سال:1389 | دوره:12 | شماره:1 (پی در پی 54) |تعداد مقالات:16

سابقه و هدف: ترکیبات ارگانوفسفره موادی فوق العاده سمی هستند که به عنوان حشره کش کاربرد وسیعی در کشاورزی و مصارف خانگی دارند. مهار استیل کولین استراز مکانیسم اصلی ایجاد مسمومیت حاد با ترکیبات ارگانوفسفره در موجود زنده می باشد. در این مطالعه پس از تجویز سیستمیک سه دوز پاراکسان به موش صحرایی، نحوه مهار و بازیافت فعالیت استیل کولین استراز پلاسما، قشر مغز و هیپوکامپ و ارتباط بین آنها در سه زمان مختلف مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روشها: در این مطالعه از 84 سر موش موشهای صحرایی نر نژاد ویستار به وزن 270-200 گرم استفاده شد و به گروههای 7 تایی تقسیم شدند. حیوانات روغن ذرت (گروه حلال) یا یکی از دوزهای پاراکسان (7/0، 3/0 ، 1/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) را به صورت داخل صفاقی دریافت کردند و 30 دقیقه، 4 و 18 ساعت بعد از مواجهه، فعالیت استیل کولین استراز پلاسما، قشر مغز و هیپوکامپ با استفاده از روش اصلاح شده Ellman اندازه گیری و مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: فعالیت استیل کولین استراز پلاسما و مغز توسط پاراکسان بصورت وابسته به دوز مهار شد. 18 ساعت پس از مواجهه با دوزهای 3/0 و 7/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن پاراکسان، فعالیت استیل کولین استراز پلاسما به ترتیب 32% و 42% بازیافت شد (p<0.001). 18 ساعت پس از تجویز دوز 7/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن پاراکسان، فعالیت استیل کولین استراز در هر دو ناحیه مغز به میزان 20% بازیافت شد (p<0.001). در حیوانات تیمار شده با پاراکسان (7/0 و 3/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن)، فعالیت استیل کولین استراز پلاسما همبستگی معنی داری با فعالیت استیل کولین استراز قشر مغز و هیپوکامپ داشت.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که تنها دوز 7/0 میلی گرم به ازای هر کیلو وزن بدن پاراکسان پس از 30 دقیقه در هر دو ناحیه مغز فعالیت استیل کولین استراز را فراتر از حد لازم برای القا تشنج مهار می کند و مهار فعالیت استیل کولین استراز پلاسما تنها در مسمومیتهای شدید می تواند به عنوان شاخصی برای مواجهه با ترکیبات ارگانوفسفره استفاده شود.

سابقه و هدف: دیابت قندی از مهمترین عوامل خطر برای وقوع برخی بیماریها محسوب می شود. کاهش دادن سطح گلوکز و لیپیدهای سرم در بیماران دیابتی با استفاده از گیاهان دارویی از اهمیت بالینی زیادی برخوردار می باشد. لذا این مطالعه به منظور بررسی اثر ضددیابتی و وابسته به زمان مصرف موسیر انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه تجربی بر روی 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به وزن 340-250 گرم که به 4 گروه کنترل، کنترل تحت درمان با گیاه، دیابتی و دیابتی تحت درمان با گیاه تقسیم شدند، انجام گردید. دو گروه تحت تیمار از غذای موش حاوی گیاه به مدت 8 هفته استفاده نمودند. برای دیابتی نمودن موشها از استرپتوزوتوسین به میزان 60 میلی گرم بر کیلوگرم استفاده شد. میزان گلوکز و لیپیدهای سرم قبل از بررسی و در هفته های 4 و 8 پس از بررسی به روشهای آنزیمی متداول اندازه گیری و گروهها با هم مقایسه شدند.یافته ها: در گروه دیابتی تحت درمان میزان گلوکز سرم بطور معنی دار، در هفته های 4 و 8 به ترتیب به میزان 8/29 و %56.2 کمتر از گروه دیابتی درمان نشده بود (p<0.005 و p<0.01). بعلاوه، سطح کلسترول توتال در همین هفته ها در گروه دیابتی تحت تیمار کاهش معنی دار در مقایسه با گروه دیابتی درمان نشده به ترتیب به میزان %38.3 و %47.1 نشان داد (p<0.01). همچنین سطح تری گلیسیرید سرم در گروه دیابتی تحت تیمار در مقایسه با گروه دیابتی فقط در هفته 8 بطور معنی دار و به میزان %30.9 کمتر بود (p<0.05). از طرف دیگر، درمان موشهای دیابتی با گیاه، تغییر معنی دار و مطلوب کلسترول HDL در مقایسه با موشهای دیابتی ایجاد ننمود و از نظر کلسترول LDL نیز مشخص شد که تیمار موشهای دیابتی با گیاه موجب کاهش معنی دار این پارامتر در هفته های 4 و 8 نسبت به گروه دیابتی درمان نشده به ترتیب به میزان %39.1 و %42.5 می گردد (p<0.01).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که تجویز خوراکی موسیر به صورت وابسته به زمان دارای اثر هیپوگلیسمیک بوده و موجب تغییر سودمند در چربیهای خون به جز کلسترول HDL می شود.

سابقه و هدف: سرطان روده بزرگ سومین سرطان شایع دنیا و چهارمین سرطانی است که بیشترین مرگ های ناشی از سرطان را به خود اختصاص داده است. پلی مورفیسم های ژن گیرنده ویتامین D در افزایش احتمال خطر ابتلا به سرطان غیرارثی روده بزرگ تاثیر گذار هستند.گیرنده ویتامین  (VDR) Dیک واسطه تعیین کننده در تاثیر سلولی ویتامین D دارد بعلاوه این گیرنده ها با سایر مسیرهای انتقال سیگنال داخل سلولی که در پیشرفت سرطان تاثیر گذار هستند، میانکنش دارد. لذا این مطالعه به منظور بررسی همبستگی احتمالی این پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی در ژن گیرنده ویتامین D با سرطان غیرارثی روده بزرگ در یک جمعیت از ایران انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه از نوع مورد - شاهدی بر روی 130 بیمار مبتلا به سرطان روده بزرگ و 130 فرد کنترل که به بیمارستان طالقانی تهران برای بررسی کولون مراجعه کرده بودند انجام شد. این افراد با توجه به نتایج تشخیص پا تولوژی در دو گروه قرار گرفتند. به منظور تعیین ژنوتیپ های ژن گیرنده ویتامین D VDR از روش PCR-RFLP استفاده شد و آنزیم محدود الاثرApaI  مورد استفاده قرار گرفت. ژنوتیپهای 260 نمونه با استفاده از روشPCR-RFLP  تعیین و دو گروه با هم مقایسه شدند.یافته ها: فراوانی ژنوتیپ های  TT,TG,GGدر گروه کنترل به ترتیب %10، %43.8 و %46 و در افراد بیمار به ترتیب %21.5، %44.6 و %33.8 بود. علاوه بر این فراوانی آلل T به ترتیب %68، %44 و فراوانی آلل G سی و دو درصد، %56 در گروههای کنترل و بیمار بود.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این تحقیق یک همبستگی معکوس و معنی داری بین ژنوتیپ 61888G>T و سرطان روده بزرگ وجود دارد.

سابقه و هدف: ژن آپولیپوپروتئین A5 نقش مهمی در تنظیم چربی های پلاسما ایفا می کند و نقص پروتئین حاصل از آن باعث افزایش تری گلیسرید پلاسما می شود. این مطالعه به منظور بررسی اثر پلی مورفیسم شایع این ژن در جمعیت بابل، جهت تعیین همراهی آن با نمایه چربی های پلاسما انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مورد – شاهدی بر روی 199 نفر از جمعیت بابل جهت انجام آزمایشات روتین به آزمایشگاه پارس بابل مراجعه کردند، انجام شد. افراد به دو گروه تری گلیسرید پایین (99 نفر با تری گلیسرید کمتر از 103mg/dl) و تری گلیسرید بالا (100 نفر با تری گلیسرید بیشتر از 150mg/dl) زیر نظر پزشک متخصص و با توجه به سابقه و پرونده آنها، تقسیم شدند. میزان متغیرهای بیوشیمیایی و تن سنجی (BMI, W/H) آن ها اندازه گیری شد. قطعه ژن مورد نظر با روشPCR  تکثیر و پلی مورفیسم با روش RFLP و با استفاده از آنزیم MseI تعیین و مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: فراوانی الل C در جمعیت با تری گلیسرید بالا 21/0 و در جمعیت با تری گلیسرید پایین 11/0 بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (p=0.02). همچنین همراهی معنی داری بین تری گلیسرید سرم (p=0.016) و حضور الل C در دو گروه تری گلیسرید بالا و تری گلیسرید پایین یافت شد. حمل الل C در مقابل ژنوتیپ TT شانس تری گلیسرید بالا را 1.97 برابر افزایش داد (فاصله اطمینان (3.68-1.35=%95).نتیجه گیری: نتیجه این مطالعه نشان داد که بین پلی مورفیسم -1131T>C آپولیپوپروتئین A5 با میزان تری گلیسرید در انسان ارتباط وجود دارد. بنابراین بررسی ژنتیکی افراد با تری گلیسرید بالا جهت بررسی وجود الل و شناسایی افراد در معرض خطر بیماریهای قلبی – عروقی پیشنهاد می گردد.

سابقه و هدف: فعالیت های ورزشی در دوران حاملگی به جهت بهبود وضعیت قلبی - عروقی، کاهش خطر چاقی و کنترل کمر درد همواره مورد توجه زنان باردار بوده است، اما در مورد نتایج آن از نظر پیامدهای جنینی نگرانی هایی وجود دارد. از آنجاییکه مطالعات مختلف پیامدهای متناقضی را گزارش کرده اند، این مطالعه به منظور بررسی تاثیر یک دوره برنامه تمرینی هوازی طراحی شده بر روی پیامدهای بارداری انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی بر روی 44 زن باردار 24 تا 32 هفته که بصورت تصادفی به دو گروه تجربی (20 نفر) و کنترل (24 نفر) تقسیم شدند، انجام شد. نمونه ها از نظر سن حاملگی، BMI، تعداد بارداری، وضعیت اجتماعی – اقتصادی، همسان سازی شدند. زنان باردار تک قلو کیسه آب سالم که منع انجام فعالیت ورزشی را در حاملگی نداشتند، وارد مطالعه شدند. برنامه تمرینی شامل تمرینات کششی و انعطاف پذیری به مدت 15 دقیقه و تمرینات هوازی به صورت راهپیمایی تداومی از 5 تا 15 دقیقه بود. پیامدهای بارداری شامل نوع زایمان، علت سزارین، افزایش وزن مادر و جنین، وزن نوزاد و طول مدت بارداری در دو گروه بررسی و مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: افزایش وزن مادر پس از دو ماه در گروه تجربی کمتر از گروه کنترل بود (34/4 کیلوگرم در مقابل 5 کیلوگرم)، اما تفاوت معنی داری نداشت. نوع زایمان بین دو گروه، اختلاف معنی داری نداشت، هر چند میزان سزارین و سزارین به علت عدم پیشرفت در گروه کنترل بیشتر بود. هیچ موردی از زایمان زودرس و دیررس وجود نداشت و طول مدت بارداری در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. پس از دو ماه میزان افزایش وزن جنین در گروه تجربی بیش از گروه کنترل بود (25/426 گرم در مقابل 05/369 گرم)، اما این اختلاف معنی داری نبود وزن نوزاد و اختلاف نسبی افزایش وزن جنین در دو گروه در مراحل مختلف مطالعه از نظر آماری نیز معنی دار نبود.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که انجام فعالیت های ورزشی در دوران بارداری نه تنها برای مادر و جنین ضرری ندارد، حتی برخی از پیامدهای بارداری را نیز بهبود می بخشد.

سابقه و هدف: عوامل استرس زا در بروز اختلالات روانی مانند افسردگی، اختلال اضطرابی و اختلال استرس بعد از سانحه، تاثیر بسزایی دارند. جنگ و مناقشات نظامی یکی از شناخته شده ترین عوامل استرس زا می باشند. علاوه بر اثرات مخرب و مزمن جسمی کاربرد سلاحهای شیمیایی، بروز اختلالات روانشناختی نیز در آسیب دیدگان قابل انتظار است. لذا این مطالعه به منظور بررسی تاثیرات دراز مدت مواجهه با سلاحهای شیمیایی بر سلامت روان قربانیان سلاحهای شیمیایی سردشت که در جنگ ایران-عراق، با چهار بمب 250 کیلوگرمی سولفارت موستارد بمباران شدند، انجام گردید.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی با بررسی پرونده کلیه جانبازان شیمیایی سردشت (1336 مورد) انجام شد. افرادیکه مواجهه با سموم ناشی از بمباران در آنها ثابت شده بود و بیماری مزمن یا بدخیمی در خود یا اعضای خانواده نداشتند به عنوان گروه مورد (150 نفر) انتخاب شدند. گروه جمعیت عادی نیز به روش سیستماتیک تصادفی از میان شهروندان سالم سردشت انجام شدند (156 نفر) انتخاب شدند. سپس با استفاده از پرسشنامه 42 سوالی DASS میزان افسردگی، اضطراب و استرس در دو گروه ارزیابی و مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: میانگین نمره افسردگی در گروه جانبازان 96/10±14/37 و در جمعیت عادی 85/7±5/19 بود، میانگین نمره اضطراب در دو گروه جانبازان و جمعیت عادی به ترتیب 6/8±91/41 و 6/7±26/21 بود. استرس نیز 5/8±72/45 در گروه جانبازان و 66/10±72/26 در جمعیت عادی بود. که هر سه اختلال در گروه جانبازان به طور معنی داری بیشتر از جمعیت عادی بود (p<0.001).نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، مواجهه با گازهای شیمیایی می تواند منجر به عوارض شدید و دراز مدت در قربانیان سلاحهای شیمیایی شود. بنابراین توجه کافی برای تشخیص، درمان و پیگیری افراد در معرض خطر ضروری به نظر می رسد.

سابقه و هدف: تمرینات متوسط عملکرد ایمنی را توسعه داده و تمرینات طولانی مدت یا شدید عملکرد ایمنی را تضعیف می کنند. بعضی از ورزشکاران بار تمرینی خود را به مدت 6 تا 21 روز قبل از مسابقه کاهش می دهند. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر طول دوره 7 و 21 روزه تیپر بر غلظت برخی از شاخص های ایمنولوژیک پلاسمایی و زمان عملکرد مردان دونده استقامتی انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه نیمه تجربی که روش اجرای آن میدانی است بر روی 22 مرد دونده تمرین کرده، با میانگین سن 6/2±5/24 سال، انجام شد. پیش از شروع برنامه تمرینی، آزمودنیها به صورت تصادفی و بطور مساوی به دو گروه کنترل و تیپر تقسیم شدند. یک و سه روز قبل از شروع تمرینات، در پایان هفته چهارم، هشتم، نهم و یازدهم پس از تمرینات، بلافاصله پس از اجرای آزمون 10 کیلومتر تردمیل، خون گیری به عمل آمد. غلظت اینترلوکین -یک بتا و اینترلوکین -6 پلاسمایی به روش ELISA اندازه گیری و گروهها با هم مقایسه شدند.یافته ها: با مقایسه میانگین های مقادیر IL-1b و IL-6 پلاسمایی و زمان عملکرد گروه کنترل و گروه تیپر، پس از انجام یازده هفته تمرین، مقادیر IL-1b و IL-6 و زمان عملکرد گروه تیپر نسبت به گروه کنترل، کاهش معنی داری داشت (p<0.001، p<0.001 و p<0.001).نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد کاهش سه هفته ای حجم تمرینات استقامتی گروه تیپر در مقایسه با گروه کنترل، بدون آنکه تاثیر معکوسی بر عملکرد ورزشی داشته باشد، می تواند مقادیر IL-1b و IL-6 پلاسمایی را کاهش دهد که احتمالا به علت کاهش آسیب میوسیتهای عضلانی در بدن ورزشکاران است. بنابراین مربیان می توانند با رعایت احتیاط و با بکارگیری دوره های دو تا سه هفته ای تیپر، عملکرد ورزشی را توسعه دهند.

سابقه و هدف: فعالیت سیستم بازداری رفتاری نقش مهمی در بروز تجربیات هیجانی یا عاطفی منفی بازی می کند و منجر به صفات شخصیتی اضطرابی و حساسیت بالا به محرک های تهدید کننده می شود. بعلاوه، این فعالیت با احساس اضطراب، نگرانی و نشخوار فکری همراه است. از طرف دیگر، اطلاعات مدونی درباره رابطه سیستمهای بازداری و فعال ساز رفتاری با نگرانی آسیب شناختی و غیر آسیب شناختی وجود ندارد. لذا این مطالعه به منظور بررسی رابطه سیستم های بازداری و فعال ساز رفتاری با نگرانی آسیب شناختی و غیرآسیب شناختی انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی بر روی 220 دانشجوی خوابگاهی (دختر 120، پسر 100) دانشگاه تبریز انجام شد. نمونه گیری به روش خوشه ای مرحله ای بود. برای جمع آوری اطلاعات از مقیاس سیستم فعال ساز و بازداری رفتاری، پرسشنامه نگرانی ایالت پن و پرسشنامه ابعاد نگرانی استفاده شد و متغیرهای مورد بررسی با استفاده از مقیاس 5 درجه ای لیکرت اندازه گیری و مقایسه شدند.یافته ها: میانگین سن شرکت کنندگان 74/1±22 سال بود. میانگین نمره سیستم بازداری 59/2±79/19 و میانگین نمره نگرانی آسیب شناختی 94/11±89/43 و نگرانی غیرآسیب شناختی 27/22±80/49 بود. رابطه بین سیستم بازداری با نگرانی آسیب شناختی و غیرآسیب شناختی معنی دار بود (p<0.01). سیستم بازداری تاثیر مثبت و معنی داری بر نگرانی ها داشت. به عبارت دیگر، سیستم بازداری درصدی از واریانس نگرانی را شامل شده و می تواند آن را پیش بینی کند. علاوه براین، رابطه بین سیستم بازداری و نگرانی درباره روابط، کار و نگرانی های مالی معنی دار بود (p<0.01) و سیستم بازداری تاثیر مثبت و معنی داری بر آنها داشت. از طرف دیگر، رابطه بین سیستم فعال ساز با نگرانی ها معنی دار نبود و سیستم فعال ساز تاثیر مثبت و معنی داری بر نگرانی ها نداشت.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه رابطه بین سیستم بازداری رفتاری و نگرانی را تایید کرد. علاوه بر این، نشان داد که سیستم بازداری یکی از عوامل موثر در تجربه نگرانی و شدت نگرانی است و می تواند نگرانی را پیش بینی کند.

سابقه و هدف: بیماری های مزمن از جمله استئوآرتریت به علت سیر پیشرونده ای که دارند اغلب ناتوان کننده بوده و کیفیت زندگی فرد را متاثرمی سازند. لذا این مطالعه به منظور بررسی تاثیر آموزش خود مراقبتی بر کیفیت زندگی بیماران استئوارتریت مراجعه کننده به مراکز توابخشی دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه شبه تجربی بر روی 110 بیمار مبتلا به استئوارتریت که به روش نمونه گیری آسان، بطور تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد (55 نفر در هر گروه) قرار گرفتند، انجام شد. مشخصات بیمار و پرسشنامه 36 گزینه ای مشتمل بر هشت حیطه و نمره گذاری، 100-0 بود که برای هر دو گروه پرسشنامه تکمیل شد. نمره بیشتر نشانه کیفیت زندگی بهتر است. به گروه آزمون در فاصله زمانی بین دو مرحله اندازه گیری کیفیت زندگی، آموزش تدوین شده از طریق چهره به چهره و دفترچه آموزشی داده شد. نهایتا تغییرات کیفیت زندگی در دو گروه مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت.یافته ها: از 110 بیمار مورد مطالعه در هر دو گروه آزمون و شاهد 101 نفر زن با میانگین سنی 2/7±56 سال بودند: دو گروه از نظر سطح سواد، تاهل، شغل، وضعیت درآمد و درگیری هر دو مفصل زانو با هم اختلاف معنی داری نداشتند. بین سن، طول مدت ابتلا و سطح در آمد با کیفیت زندگی ارتباط معنی داری مشاهده شد (p=0.01) بطوریکه با افزایش سن و طول مدت ابتلا به استئوارتریت و سطح درآمد، کیفیت زندگی کاهش و با افزایش سطح تحصیلات، کیفیت زندگی افزایش یافت. در گروه آزمون میانگین تغییرات کیفیت زندگی 5/87±4/280 و در گروه شاهد 2/11±8/52 بود که تفاوت آماری معنی داری مشاهده شد (p=0.001).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که آموزش خود مراقبتی بر کیفیت زندگی مبتلایان به استئوارتریت تاثیر مثبت دارد و با آموزش خود مراقبتی می توان نحوه مدارا و تطابق با بیماری را به نحو موثرتری فراهم کرد و در بهبود کیفیت زندگی فرد و سطح سلامت جامعه نقش مهمی را ایفا نمود.

ترکیبات ارگانوفسفره از حشره کش ها و آفت کش های مهم هستند که اشکال مورد استفاده آنها در جنگ شیمیایی به عوامل اعصاب معروفند. وجود آنها یکی از مشکلات اصلی کلینیکی در دنیا با هزاران قربانی در سال است. این ترکیبات با مهار فعالیت استیل کولین استراز، باعث تجمع استیل کولین در تعدادی از سیناپس های مغزی و بخشهای مختلف محل اتصال عضله عصب می شوند. در مسمومیت با سموم ارگانوفسفره چهار سندرم بالینی، بحران کلینرژیک، سندرم بینابینی، نوروپاتی تاخیری و اختلال مزمن عصبی - روانی ناشی از ارگانوفسفره تعریف شده است. هر کدام از این سندرم ها دارای علایم و نشانه های خاص خود هستند.تعیین فعالیت استیل کولین استراز حقیقی در خون کامل یک روش دقیق و در عمل بسیار مشکل است. اما اندازه گیری فعالیت بوتیریل کولین استراز یا استیل کولین استراز کاذب (موجود در پلاسما) در خون کامل یا پلاسما، یک روش غربالگری سریع، مناسب و سودمند، تشخیص مسمومیت با ترکیبات ارگانوفسفره است ولی دارای حساسیت و اختصاصیت بالایی نیست. همچنین بررسی میزان تخریب تولیدات آنها در پلاسما و ادرار قابل انجام است ولی محدود به آزمایشگاههای اختصاصی بوده و مقرون به صرفه نمی باشد. درمان سنتی و استاندارد شامل درمان حمایتی، سم زدایی و درمان با آنتی دوت سولفات آتروپین به تنهایی یا به همراه یک اکسیم خواهد بود. بعضی داروهای دیگر مانند گیلکو پیرولات، بیکربنات سدیم و سولفات منیزیم نیز ممکن است در بعضی موارد کاربرد داشته باشند. ولی هنوز سوالات بی جواب فراوانی در درمان مسمومیت با ارگانوفسفره وجود دارند.بیماران با مسمومیت متوسط تا شدید که کمک های اولیه و درمان طبی اورژانسی برای آنها انجام شده، ممکن است بقا یابند. هر چند، وجود آریتمی قلبی و نارسایی تنفسی توأم با بیش آگهی ضعیف است. نهایتا تشخیص اولیه و بررسی دقیق و درمان مناسب عوارض، کاهش مرگ و میر را به همراه دارد. در این مقاله مروری به مسمومیت ناشی از عوامل ارگافسفره پرداخته خواهد شد.

سابقه و هدف: جهانی شدن و برنامه ریزی در جهت جهانی فکر کردن و فعالیت موسسات به صورتی که بتوانند خارج از محدوده ملی کار و فعالیت کنند از جمله اقدامات اساسی در ایران است. یک نیروی پیش برنده اصلی در توسعه شاخص های سلامت می باشد. این مطالعه به منظور طراحی الگوی جهانی شدن خدمات بیمارستانی ایران جهت ارتقا مشارکت در جذب مشتریان برای خدمات تشخیصی و درمانی بیمارستان ها در سال 1387 از سایر کشورهای جهان انجام گرفت.مواد و روشها: این مطالعه توصیفی - تطبیقی، به صورت مقطعی بر روی تعدادی از کشورهای منتخب شامل آمریکا، انگلیس، هند، تایلند و مالزی انجام شد. اطلاعات بیمارستانی موردنیاز کشورهای منتخب شامل مکانیسم بازاریابی، خدمات درمانی ارایه شده، تجهیزات و تسهیلات بیمارستانی آنها از طریق فرم جمع آوری داده ها گردآوری و الگوی اولیه تهیه گردید. الگو از طریق دلفای تکنیک به آزمون گذاشته شد و داده های حاصل پس از جمع آوری دسته بندی و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت تا بر اساس آن الگوی نهایی ارایه گردد.یافته ها: نتایج مطالعه مربوط به کشورهای منتخب نشان داد که کشورهای توسعه یافته آمریکا و انگلستان دارای ساختار قوی مدیریت بیمارستانی و فن آوری های و تکنولوژی های مدرن و پیچیده می باشند. هندوستان، تایلند و مالزی نیز به علت موفقیت آن ها در ارایه خدمات بیمارستانی در سطح بین المللی و بازاریابی موفق در این زمینه و ورود تکنولوژی های کشورهای توسعه یافته در دهه گذشته توانسته اند نقش موثری در ارایه خدمات بین المللی داشته باشند. مطابق با اصول بدست آمده از یافته های این تحقیق، الگوی جهانی شدن خدمات بیمارستانی در ایران طراحی و با توجه به شرایط فرهنگی ایران ارایه گردید.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه با بهره گیری مناسب از امکانات و ظرفیت های موجود در ایران و استفاده از الگوی پیشنهادی می توان کمک شایانی به جهانی شدن خدمات بیمارستانی نمود.

سابقه و هدف: فیبرودیسپلازی اسیفیکان پیشرونده یا میوزیت اسیفیکان یک اختلال ارثی نادر و شدید در بافت همبند می باشد که تشخیص بر اساس خصوصیات بالینی بیماران (هالوکس والگوس و کوتاه بودن انگشت شست پا) و بروز اسیفیکاسیون نابجا داده می شود و انجام مداخلات تشخیصی دیگر عوارضی برای بیمار به دنبال دارد. پیشگیری از مداخلات تشخیصی بی مورد مانند بیوپسی به کندکردن سیر ناتوانی در بیماران کمک می نماید. در این گزارش دو بیمار که در یکی با تشخیص به موقع از بروز عوارض شدید پیشگیری شده و درگیری به دلیل عدم تشخیص و انجام اقدامات تشخیصی مکرر باعث بروز ناتوانی حرکتی در بیمار شده، معرفی می شود.گزارش مورد: بیمار اول دختر 11 ساله ای است که از حدود 2 سال و 9 ماهگی دچار برآمدگی در جمجمه شد. در معاینه اندام ها انگشت اول هر دو پا از انگشت دوم کوتاهتر و هالوکس والگوس داشت. در سن 3 سالگی تشخیص فیبرودیسپلازی اسیفیکان برای وی داده شد که تحت درمان با اتیدرونات قرار گرفت و در حال حاضر با پیگیری 6 ماه یکبار با رعایت پیشگیری از تروما، فعالیت طبیعی دارد. بیمار دوم پسر 12 ساله ای است که از 18 ماهگی به علت تورم در ناحیه گردن مراجعه و تا سن 8 سالگی با وجود مراجعات مکرر به مراکز دیگر و انجام اقدامات تشخیصی غیرضروری از جمله بیوپسی بیماری وی تشخیص داده نشد که به مرکز طبی کودکان مراجعه کرد در معاینه انگشتان هر دو پا دفورمیتی داشته و هالوکس والگوس در انگشت شست هر دو پا مشهود بود. همچنین کلسیفیکاسیون های متعدد بافت نرم در ناحیه جدار شکم، اندام فوقانی و تحتانی و اسکاپولا داشت که با ارجاع به کلینیک روماتولوژی کودکان تشخیص فیبرودیسپلازی اسیفیکان برای وی گذاشته شد اما علیرغم شروع درمان با اتیدرونات به دلیل کلسیفیکاسیونهای متعدد در بافت زیرجلدی و اطراف مفاصل، بیمار قادر به راه رفتن می باشد اما قادر به نشستن نیست.نتیجه گیری: تشخیص زودهنگام فیبرودیسپلازی اسیفیکان اهمیت ویژه ای دارد، چرا که با پیشگیری از اقدامات تشخیصی بی مورد و پیشگیری از تروما می توان از ناتوانی بیمار مبتلا پیشگیری نمود.