فیزیولوژی و فارماکولوژی
سال:1385 | دوره:10 | شماره:3 |تعداد مقالات:13

مقدمه: دوپامین و آگونیست های آن دارای نقش حفاظتی در معده بوده و اثر ضد ترشحی در برابر اسید دارند ولی گزارش از چگونگی اثر بروموکرپتین بر ترشح تحریک شده اسید معده ناشی از هیستامین که حاکی از برهم کنش گیرنده D2 دوپامینی با رسپتورهای H2 هیستامینی است در دست نبوده که هدف این مطالعه را تشکیل می دهد.روش ها: در این مطالعه از 110 موش صحرایی نر نژاد Wistar استفاده گردید. پس از بیهوش کردن حیوان، با برش پوست ناحیه گردن، ورید ژوگولار جهت انفوزیون محرک ترشح اسید، در دسترس قرار گرفته و سپس با برش ناحیه اپیگاستر، با در دسترس قرار گرفتن پیلور، کانول پلی اتیلنی از این طریق وارد معده می گردید تا ترشحات معده آسپیره شود. کاتتری نیز از راه دهان وارد معده می شد تا به وسیله آن سالین فیزیولوژیک وارد معده شود.یافته ها: آزمایشات ما نشان داد که بروموکریپتین (2mg/kg) بر ترشح اسید پایه بی اثر است و همچنین تزریق بروموکریپتین همزمان با شروع انفوزیون وریدی هیستامین (0.8mg/1 g/h) بر ترشح تحریک شده اسید معده اثری ندارد ولی تزریق بروموکریپتین یک ساعت قبل از شروع انفوزیون هیستامین، ترشح تحریک شده ناشی از هیستامین را بطور معنی داری (P<0.01) کاهش می دهد (کاهش در طول زمانی مشاهده شد که ترشح اسید در بالاترین سطح بود). تزریق سولپیراید (آنتاگونیست گیرنده(D2 100mg/kg بر ترشح تحریک شده ناشی از انفوزیون وریدی هیستامین بی اثر بوده و تزریق آن در دو دوز 100mg/kg و 25 قبل از بروموکریپتین نیز هیچ تاثیری بر روی اثر حاصل از تزریق بروموکریپتین در حضور انفوزیون وریدی هیستامین، نسبت به حالت کنترل نداشت.نتیجه گیری: نتایج ما بیانگر آن است که اثر تضعیفی بروموکریپتین (در دوز بکار گرفته شده) بر ترشح اسید ناشی از هیستامین احتمالا بواسطه گیرنده های غیر دوپامینی و یا زیر گروههای ناشناخته گیرنده D2 که به سولپیراید غیر حساس می باشند اعمال مر گردد.

مقدمه: در این مطالعه اثر عصاره هیدروالکلی گل بابونه در حضور و غیاب فلومازنیل (آنتاگونیست بنزودیازپین) و هسته پاراژیگانتو سلولاریس (PGi) بر درد حاد مورد بررسی قرار گرفته است.روش ها: بدین منظور از موشهای صحرایی نر از نژاد ویستار با وزن تقریبی 20±250 گرم استفاده شد. حیوانات به گروهای سالم، شاهد جراحی و تخریب الکتریکی هسته PGi تقسیم شدند. گروه های سالم و تخریب به زیر گروه های دریافت کننده سالین، عصاره هیدروالکلی بابونه (25mg/kg)، فلومازنیل (1mg/kg) به تنهایی و دریافت کننده فلومازنیل + عصاره بابونه طبقه بندی شدند. از تست صفحه داغ جهت ارزیابی پاسخ درد حاد استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد: عصاره بابونه در حیوانات سالم باعث بی دردی اما فلومازنیل باعث پر دردی معنی داری شد. فلومازنیل از اثر بی دردی بابونه در حیوانات سالم ممانعت کرد. تخریب هسته PGi باعث پر دردی شد و عصاره بابونه در غیاب هسته PGi اثر تسکینی معنی داری اعمال کرد اما فلومازنیل باعث پر دردی شد. اثر بی دردی عصاره بابونه در غیاب هسته PGi، توسط فلومازنیل ممانعت شد.نتیجه گیری: به نظر می رسد که هسته PGi در تعدیل فرآیندهای درک درد دخالت داشته اما اثر بی دردی بابونه که ممکن است بخشی از طریق ترکیبات بنزودیازپینی گیاه مذکور باشد با هسته PGi تداخلی ندارد.

مقدمه: اثرات عملکردی اورکسین بر روی اسپایک های کلسیمی، تحریک پذیری غشای جسم سلولی نورون های حلزون باغی گونه Helix aspersa مورد بررسی قرار گرفتند.روش ها: ثبت داخلی سلولی تحت شرایط کلمپ جریان به منظور بررسی اثرات اورکسین- B بر شکل موج و خصوصیات الکتروفیزیولوژیک اسپایک کلسیمی انجام شد.نتایج: کاربرد اورکسینB- (300 نانومول) موجب دپلاریزاسیون غشا و از این طریق افزایش تحریک پذیری سلول های عصبی گردید. همچنین موجب کاهش دامنه و طول مدت اسپایک های کلسیمی شد. از طرفی، اورکسین- B اثر دوگانه بر دامنه پتانسیل هیپرپلاریزاسیون متعاقب (AHP) به صورت وابسته به زمان داشت. حداکثر کاهش دامنه AHP، 10 دقیقه پس از پرفیوژن محلول رینگر کلسیمی محتوی اورکسین B-(300 نانومول) مشاهده شد (p<0.05) و حداکثر افزایش دامنه (p<0.001) AHP پانزده دقیقه بعد ثبت شد. غیر فعال نمودن پروتئین های G توسط سم سیاه سرفه (Pertussis Toxin, 100nM) به منظور بررسی دخالت Gi/Go در تعدیل فعالیت کانال های کلسیمی توسط گیرنده های حساس به اورکسین- B انجام شد. انکوباسیون گانگلیون ها به مدت 3 تا 6 ساعت توسط سم سیاه سرفه، باعث مهار وقوع دپلاریزاسیون غشا پس از پرفیوژن محیط خارج سلولی توسط محلول رینگر کلسیمی محتوی اوکسین- B شد. هم چنین اورکسین- B بر سلول های عصبی که در معرض سم سیاه سرفه قرار گرفته بودند، نتوانست تاثیر معنی داری بر پارامترهای اسپایک کلسیمی ایجاد کند به جز این که دامنه AHP تحت این شرایط به طور معنی داری (p<0.001).نتیجه گیری: این داده ها نشان می دهند که اورکسین- B احتمالا بر تحریک پذیری غشا سلول های عصبی حلزون اثر می گذارد و در تعدیل فعالیت کانال های کلسیمی و نیز کانال های پتاسیمی وابسته به کلسیم نقش دارد.

هدف: تحریک الکتریکی با فرکانس پایین ( LFS؛(Low- frequency stimulation دارای اثرات ضد صرعی می باشد، اما نقش الگوهای مختلف تحریک در ایجاد این اثرات به خوبی مشخص نشده است. در این تحقیق نقش کمیت های مختلف LFS (شدت، مدت پالس و مدت تحریک) بر تشنج های ناشی از کیندلینگ قشر پیریفورم مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: با استفاده از مدل صرعی کیندلینگ تشنج در حیوانات ایجاد شد و تاثیر الگوهای مختلف LFS بر شدت تشنج ها ارزیابی گردید.یافته ها: اعمال الگوهای مختلف LFS (با فرکانس یک هرتز) بلافاصله قبل از تحریک کیندلینگ در حیوانات کیندل تاثیری معنی داری بر کمیت های تشنج نداشت. در آزمایش دوم، تاثیر اعمال LFS (با فرکانس یک هرتز) در فاصله بین دو تشنج بر شدت تشنج دوم بررسی شد. نتایج نشان داد تحریک روزانه حیوانات (15 دقیقه در هر روز) بوسیله LFS به مدت یک هفته پس از آخرین تحریک کیندلینگ باعث کاهش معنی دار مدت زمان مرحله پنج در تشنج دوم می گردد. استفاده از همین الگوهای LFS به مدت سه روز و دو هفته تاثیر معنی داری بر کمیت های تشنج نداشت. در آزمایش سوم، اثر LFS (با فرکانس یک هرتز) بر روند اکتساب کیندلینگ بررسی شد. نتایج حاصله نشان داد که اگر LFS روزانه بعد از هر تحریک کیندلینگ اعمال شود شبب کاهش معنی دار مدت امواج تخلیه متعاقب در روزهای مختلف حین کیندلینگ می گردد و باعث تاخیر در ظهور مراحل یک و دو تشنج شدند.نتیجه گیری: LFS دارای اثرات ضد صرعی در روند اکتساب کیندلینگ و در فاصله بین دو تشنج در حیوانات کیندل می باشد و خصوصیات الگوی LFS (شدت، مدت پالس و مدت تحریک) نقش اساسی در اعمال اثرات آن دارد.

مقدمه: درک به موقع نشانه های خطر برای بقای موجودات زنده ضروری است. موجودات زنده به هنگام مواجه شدن با خطرف درچار ترس می شوند و پاسخ های رفتاری نشان می دهند.مواد و روشها: Elevated plus – maze برای سنجش ترس کارایی بیشتری دارد و از آن برای تعیین ترس استفاده می شود. افزایش در دو پارامتر، یکی درصد ورود به بازوی باز (%OAE) و دیگری درصد زمان سپری شده در بازوی باز (%OAT)، Elevated plus – maze (ماز + مرتفع) نشان دهنده کاهش ترس می باشد. در مطالعه حاضر تستوسترون و نالوکسان بر روی رفتار ترس در رتهای گنادکتومی شده بوسیله Elevated plus – maze مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین در این پژوهش برهمکنش تستوسترون با نالوکسان مورد بررسی قرار گرفت.نتایج: تزریق زیر جلدی (SC) دوزهای مختلف تستوسترون (100, 200, 300, 450, mg/rat) موجب افزایش وابسته به دوز %OAE و %OAT گردید بیشترین پاسخ را دوز 450, mg/rat دارو ایجاد نمود (P<0.001). تزریق نالوکسان، آنتاگونیست گیرنده های اپیوئیدی با دوزهای (1, 2.5, 5, 7.5 mg/kg) باعث کاهش %OAE و %OAT گردید (P<0.01).نتیجه گیری: با توجه به این یافته ها می توان نتیجه گرفت که تستوسترون موجب کاهش رفتار ترس و نالوکسان موجب افزایش رفتار ترس می شود. همچنین نتایج آزمایشات نشان داد، تستوسترون با نالوکسان بر همکنش دارد (P<0.001).

مقدمه: نوروپپتید (NPY)Y، فراوان ترین پپتید موجود در مغز پستانداران است که نورون های مولد آن در هسته های Arcuate و Paraventricular هیپوتالاموس تجمع یافته اند و بر ترشح فاکتورهای هاپوفیزیوتراپیک اثر گذارند. در این تحقیق اثر تزریق درون رگی NPY بر غلظت هورمون های تیروکسین (T4) و تری یودوتیرونین (T3) در سرم بز بررسی گردید.روش ها: شانزده بز نر سانن به چهار گروه تیماری تقسیم شدند. تیمارها شامل تزریق روزانه 0، 10، 20 و 40 میکروگرم NPY به ازای هر کیلوگروم وزن بدن بود که به ترتیب C، L، M و L نامیده شدند. دوره آزمایش 13 روز متوالی بود که به سه مرحله تقسیم شد؛ مرحله ی قبل تزریق (روز 3-1)، تزریق (روز 10-4) و بعد تزریق (روز 13-11). در کل آزمایش خونگیری از رگ وداج در ساعت 9 صبح صورت می گرفت ولی تزریق ها فقط در ساعت 8 صبح مرحله تزریق در سرخرگ کاروتید انجام می شد. سرم نمونه های خونی جمع ‎آوری و برای اندازه گیری غلظت هورمون به روش Radioimmunoassay استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که تیمار H باعث افزایش 11 برابری در غلظت T4 و افزایش 4 برابری در غلظت T3 نسبت به تیمار C (شاهد) شد (P<0.001). تیمار M نیز غلظت T4 و T3 را به طور معنی داری افزایش داد (P<0.001). اثر تیمار L بر غلظت T4 افزایشی و معنی دار بود (P<0.001) ولی بر غلظت T3 اثر معنی داری نداشت (P=0.877). اثر تحریکی NPY گذرا بود زیرا در مرحله بعدی تزریق، غلظت T4 و T3 در تیمارهای L، M و H روند نزولی به خود گرفت ولی همچنان نسبت به تیمار C به طور معنی داری بالاتر بود.نتیجه گیری: مطالعات گذشته در جوندگان، اثر مهاری NPY بر غلظت هورمون های تیروئیدی را نشان داده بود ولی در این تحقیق اثر کاملا تحریکی و وابسته به دز NPY بر ترشح این هورمون ها در بز مشاهده شد. بنابراین ما اثر تحریکی NPY بر محور تایروتروپ در نشخوارکنندگان را پیشنهاد می کنیم. این مغایرت می تواند ناشی از متدولوژی متفاوت و یا تفاوت در عملکرد چارچوب نورواندوکرین کنترل کننده محور تایروتروپ در نشخوارکنندگان با جوندگان باشد.

مقدمه: ترکیباتی که امروزه برای درمان اثرات طولانی مدت ارگانوفسفات ها استفاده می شوند، کارآمد نیستند. این داروها برای درمان عوارض کولینرژیکی ارگانوفسفات ها به کار می روند، حال آنکه ترکیبات ارگانوفسفات علاوه بر اثرات کولینرژیکی واجد اثرات غیر کولینرژیکی نیز می باشند که یکی از آنها درگیری سایر سیستم های نوروترانسمیتری، بخصوص مسیرهای گاباارژیک است. مرحله برداشت گابا می تواند تحت تاثیر گازهای شیمیایی قرار بگیرد. بمنظور بررسی هر گونه تداخلی بین پاروکسان و برداشت گابا از فضای سیناپسی ما از سیناپتوزوم های مخچه موش استفاده کردیم.روش ها: مخچه پس از خارج کردن از جمجمه، هموژنیزه، و سانتریفوژ شد، سپس سیناپتوزوم های به دست آمده از این فرآیند با گابای نشان دار شده با تریتیوم با غلظت 0.01 میکرومولار، در حضور دوزهای مختلف پاروکسان در دمای 37 درجه سانتیگراد و به مدت 10 دقیقه انکوبه شدند. با استفاده از دستگاه سوپرفیوژن سیناپتوزوم ها از مایع اطراف خود جدا شدند. در نهایت گابای نشان دار، توسط دستگاه شمارشگر اشعه بتا شمارش شد و از این طریق مقدار برداشت گابا توسط سیناپتوزوم ها محاسبه شد.یافته ها: بررسی ما در دوزهای 0.01، 0.1، 1، 10 و 100 میکرومولار پاروکسان صورت گرفت. میانگین مقدار برداشت گابا در این دوزها به ترتیب: 111.42، 95.37، 71.6، 73.53 و 75 درصد مقادیر گروه کنترل بود، که این تغییرات در دوزهای 1، 10 و 100 میکرومولار از نظر آماری معنی دار بودند (p<0.05).نتیجه گیری: به این ترتیب به نظر می رسد که پاروکسان توانسته است در دوزهای بالاتر، برداشت گابا توسط سیناپتوزوم های مخچه موش را مهار کند. با توجه به تاثیر برداشت گابا در رهایش مجدد آن مهار برداشت می تواند منجر به کاهش تاثیر مهاری سیستم گابا شود، این مسیر می تواند یکی از مسیرهای اثر گذاری ارگانوفسفات ها در بروز تشنج باشد.

مقدمه: قبلا نشان داده شده که بخش افقی دیاگونال باند بروکا Horizontal limb of diagonal of Broca (hDB) یک بخش مهم از مسیر بار و گیرنده های مرکزی برای کنترل عصبی قلب و گردش خون است. در این تحقیق به منظور شناخت چگونگی نقش hDB بر کنترل قلب و گردش خون تداخل عمل سیستم گلوتامینرژیک و گاباارژیک با تزریق توام آنتاگونیست های گیرند آنها مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: آزمایشات بر 27 رت بیهوش با یوروتان انجام شد. داروها توسط میکروپیپت و بصورت داخل هسته ای با حجم 50 نانولیتر تزریق گردید و فشار و ضربان قلب حیوان قبل و بعد از تزریق اندازه گیری می شد. میانگین تغییرات فشارخون و ضربان قلب در هر گروه و در مقایسه با گروه کنترل با استفاده از آزمون ANOVA repeated measure مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که تزریق توام یک میلی مول BMI و 2.5 میلی مول AP5 باعث تضعیف شدید اثر هیپرتانسیون و تاکی کاردی BMI شد (ANOVA, P<0.01) تزریق توام یک میلی مول BMI و یک میلی مول CNQX نیز باعث تضعیف شدید اثر هیپرتانسیون و تاکی کاردی BMI شد (ANOVA, P<0.01) تزریق توام یک میلی مول BMI و 2.5 میلی مول AP5 و یک میلی مول CNQX نیز همین اثر را ایجاد کرد.نتیجه گیری: این یافته ها پیشنهاد می کند در کنترل قلب و گردش خون مهار سیستم گاباارژیک وابسته به فعال شدن گیرنده های NMDA و AMPA گلوتامینرژیک است یک توضیح اجتمالی نتایج این است که سیستم گلوتامینرژیک موجب فعال شدن سیستم مهاری گاباارژیک در hDB می شود و این سیستم فشارخون و ضربان قلب را کاهش می دهد.

مقدمه: فونوفورزیس عبارت است از کاربرد داروهای موضعی با استفاده از امواج ماورا صوت جهت افزایش نفوذپذیری پوست. در این تحقیق به بررسی مقایسه ای تاثیر فونوفورزیس دو پماد هیدروکورتیزون و کلوبتازول در بهبود درد و سایر علایم بالینی مبتلا به استئوارتریت زانو پرداخته شده است.روش ها: تحقیق به صورت تجربی، از نوع کارآزمایی بالینی یکسو کور و به روش نمونه گیری در دسترس انجام شد. تعداد 60 نفر با درد ناشی از استئوارتریت زانو (مفصل تیبیو فمورال)، با تشخیص پزشک متخصص که شرایط ورود به آزمون را داشتند، در شش گروه ده نفری به صورت تصادفی قرار گرفتند:1- افرادی که امواج اولتراسوند به همراه ژل دریافت کردند. 2- افرادی که پماد هیدروکورتیزون با دستگاه پلاسبو دریافت کردن. 3- افرادی که پماد کلوبتازول با دستگاه پلاسبو دریافت کردند. 4- افرادی که امواج اولتراسوند پماد هیدروکورتیزول دریافت کردند. 5- افرادی که امواج اولتراسوند با پماد کلوبتازول دریافت کردند. 6- افرادی که ژل با دستگاه پلاسبو دریافت کردند. کلیه بیماران به مدت 10 جلسه در 10 روز پیاپی تحت درمان بودند. شاخص درد، قبل از درمان، جلسه ششم و جلسه یازدهم (follow-up) مورد ارزیابی قرار گرفت. تورم و دامنه حرکتی مفصل زانو قبل از درمان و جلسات چهارم، هفتم و یازدهم سنجیده شدند و نهایتا زمان طی مسیر 20 متری طی جلسات قبل از درمان و جلسه یازدهم سنجیده و ثبت شد. سپس برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون ناپارامتری Friedman و Wilcoxon استفاده شد.یافته ها: شاخص درد، تورم، دامنه حرکتی زانو و زمان طی مسیر 20 متری در گروه اول، چهارم و پنجم دارای بهبود معنی داری (P<0.05) بود که این بهبود در گروه پنجم متفاوت با دوگروه مذکور بود. و در گروه پنجم، بهبود نمود سریع تری داشت.نتیجه گیری: فونوفورزیس هیدروکورتیزون و کلوبتازول در مقایسه با کاربرد تنهای امواج اولتراسوند، روش موثر و بهتری در بهبود علایم بالینی در بیماران مبتلا به استئوارتریت زانو می باشد. با در نظر گرفتن این مورد که فونوفورزیس پماد کلوبتازول نتایج سریعتری نسبت به فونوفورزیس هیدروکورتیزون دارد.

مقدمه: اکسی توسین یکی از نوروپپتیدهای فعال در دستگاه عصب مرکزی است. در این تحقیق اثر تزریقی نالوکسان (آنتاگونیست گیرنده های اوپوئیدی) ویوهمبین (آنتاگونیست گیرنده های آلفا-2 آدرنرژیک) بر خاصیت ضد دردی اکسی توسین در هسته لوکوس سرولئوس مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: بدین منظور از موش های رات نر بالغ از نژاد Wistar استفاده شد. حیوانات به گروه های دریافت کننده سالین، اکسی توسین (3nmol/2ml) + اکسی توسین، یوهمبین (3.3nmol/2ml) + اکسی توسین، یوهمبین + نالوکسان + اکسی توسین تقسیم شدند. داروها توسط سرنگ هامیلتون در هسته لوکوس سرولئوس تزریق گردید. دو تست صفحه داغ (Hot Plate) و پس کشیدن دم (Tail Flick) جهت ارزیابی درد بکار رفت.یافته ها: این تحقیق نشان داد که تزریق اکسی توسین در هسته لوکوس سرولئوس زمان پاسخگویی به محرک های حرارتی را در هر دو تست افزایش می دهد. تزریق نالوکسان، یوهمبین و تزریق توام آنها توانست اثر ضد دردی اکسی توسین را مهار کند.نتیجه گیری: به نظر می رسد اکسی توسین از طریق هسته لوکوس سرولئوس اثر تسکینی بر درد حاد دارد و احتمالا بواسطه مجموعه گیرنده های اوپیوئیدی و گیرنده های آلفا- 2 آدرنرژیک این عمل را انجام دهد.