مقدمه. بروز مقاومت نسبت به دارو در درماتوفیتها شیوع آنرا در جامعه تحت تاثیر قرار داده و باعث مشکلاتی برای پزشک و بیمار می گردد. با گزارش مواردی از مقاومت در بعضی از گونه های درماتوفیت نسبت به گریزئوفولوین استفاده از سایر داروهای نسبتا جدید مانند ایتراکونازول، کتوکونازول، فلوکونازول و تربینافین توصیه می گردد که به مراتب گرانتر از گریزئوفولوین است و بعضا در بازار دارویی ایران وجود ندارد و یا کمیاب می باشند. آگاهی از الگوی مقاومت درماتوفیت ها نسبت به گریزئوفولوین در منطقه اصفهان می تواند به اتخاذ پروتکل درمانی موثرتر و نهایتا کاهش هزینه دارو منجر گردد. روشها. از 150 ایزوله درماتوفیت شایع در اصفهان مجزا شده از بیماران مبتلا به درماتوفیتوزیس، سوسپانسیون هموژنیزه استاندارد جهت تلقیح تهیه گردید. درماتوفیتهای شایع در اصفهان شامل گونه های ترایکوفایتون وروکوزوم، ترایکوفایتون منتاگروفایتیس، میکروسپوروم کانیس و اپیدرموفایتون فلوکوزوم می باشد. سپس حداقل غلظت ممانعت کنندگی دارو برای هر ایزوله توسط روش اصلاح شده Macrodilution تعیین شد. نتایج بدست آمده با حداقل غلظت ممانعت کنندگی استاندارد موجود در منابع مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و گونه های مقاوم شناسایی گردیدند. نتایج. در مجموع تمامی ایزوله های مربوط به هر چهارگونه دارای MIC mode (نما) برابر یا کمتر از 0.25 میکروگرم در میلی لیتر، 90 درصد ایزوله ها دارای حداقل غلظت ممانعت کنندگی برابر یا کمتر از 8 و 50 درصد آنها در محدوده 1-0.25> میکروگرم در میلی لیتر بودند. از کل سویه های آزمایش شده 10 درصد آنها شامل سه ایزوله ترایکوفایتون وروکوزوم، یک ایزوله میکروسپوروم کانیس و یک ایزوله ترایکوفایتون منتاگروفایتیس دارای حداقل غلظت ممانعت کنندگی خارج از محدوده استاندارد بودند. لذا به عنوان سویه های مقاوم در نظر گرفته شدند. بحث. در مطالعات مختلف محققین اثرات ضد درماتوفیتوزی گریزئوفولوین با سایر داروهای ضد قارچ را بررسی و نتایج متفاوتی را ذکر نموده اند. اگر چه حداقل غلظت ممانعت کنندگی دارو در in vitro و بدن تا حدودی متفاوت می باشد ولی می توان انجام آن را در in vitro به عنوان یک پارامتر اضافی در خصوص تصمیم گیری درمانی در مواردی که با انواع درماتوفیتوزهای عود کننده مواجه هستیم و یا در مناطقی که احتمال شیوع بالایی از گونه های مقاوم وجود دارد به کار برد. استفاده صحیح از گریزئوفولوین و آگاهی از گونه های درماتوفیت شایع منطقه و الگوی حساسیت دارویی آنها می تواند نیاز به استفاده از داروهای ضد قارچ گران قیمت و بعضا کمیاب در بازار دارویی ایران را جهت درمان عفونتهای درماتوفیتوز مرتفع نماید.

سابقه و هدف: واژینیت شایع ترین علت مراجعه زنان به درمانگاه های زنان برای درمان است و کاندیدیاز دومین عفونت شایع مهبل می باشد. با توجه به شیوع بیماری و تناقضات موجود در مورد تاثیر تک دوز فلوکونازول خوراکی و کلوتریمازول واژینال، مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر دو داروی فلوکونازول و کلوتریمازول در درمان ولوواژینت های کاندیدا آلبیکنس در بیماران مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال 1379 انجام گرفت.مواد و روشها: پژوهش حاضر با روش کارآزمایی بالینی یک سوکور روی 70 بیمار در دو گروه فلوکونازول تک دوز خوراکی (35 نفر) و کلوتریمازول واژینال هفت شبه صورت پذیرفت. بیماران از نظر شکایات ترشح واژینال، خارش، درد هنگام مقاربت، درد زیر دل، سوزش واژینال، سوزش و تکرر ادرار و علایم: التهاب و قرمزی ولو، زخم یا ضایعات پوسچولو پاپولروولو و کشاله ران، التهاب و قرمزی کشاله ران، ترشح واژینال کاندیدیایی، التهاب و قرمزی واژن و درد و حساسیت آدنکس ها لام مستقیم و کشت قبل و بعداز درمان مورد بررسی قرار گرفتند و با آزمون مک نمار تداخل دو گروه و با آزمون کای دو بین دو گروه مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که دو گروه از لحاظ میزان پاسخ درمانی (پاسخ بالینی به همراه پاسخ پاراکلینیکی) در ارزیابی 4 الی 7 روز پس از اتمام دوره درمان، تفاوت معنادار آماری در سطح اطمینان 95% نداشتند. تنها علامت ترشح واژینال کاندیدیایی بود که بعداز درمان در دو گروه اختلافی نزدیک سطح معناداری داشت که نیاز به بررسی با تعداد نمونه بیشتر دارد. البته در خصوص بعضی از شکایات و علایم به عنوان مثال درد زیردل، سوزش واژینال، سوزش و تکرر ادرار، التهاب و قرمزی ولو و واژن میزان درمان و نیز سرعت بهبود علایم و شکایات در گروه فلوکونازول از لحاظ عددی و با توجه به آزمون مک نمار بیش از گروه کلوتریمازول بود. نتیجه درمان مثبت 77.1% در گروه فلوکونازول و 74.2% در گروه کلوتریمازول بود. طبق نتایج آزمایشگاهی در 91.4% از گروه فلوکونازول و در 77.1% ازگروه کلوتریمازول کشت کاندیدا منفی شده بود. عوارض جانبی چشمگیر نبود و میزان پذیرش بیماران در گروه فلوکونازول 100% بود.بحـث: توصیه می شود ضمن تکرار آن به صورت گسترده تر در صورت تایید یافته های فوق از فلوکونازول تک دوز خوراکی که روشی موثر، آسان، ارزان و قابل قبول بیماران است، به جای کرم های واژینال کلوتریمازول استفاده شود و برای حل کامل مشکل تحقیقات تجربی با داروهای کتوکونازول و ایتراکونازول انجام گردد.

مقدمه: تینه آ ورسیکالر یک عفونت سطحی قارچی ناشی ازفلور طبیعی پوست است که از داروهای موضعی و خوراکی در درمان آن استفاده می شود.هدف: بررسی میزان پاسخ بالینی و آزمایشگاهی بیماران مبتلا به تینه آ ورسیکالر نسبت به دوز خوراکی واحد فلوکونازول و کتوکونازول و مقایسه عوارض جانبی این دو دارو.روش اجرا: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بوده که در آن تعداد 66 بیمار تینه آ ورسیکالر را به روش تصادفی ساده به دو گروه تقسیم کرده و به گروه اول فلوکونازول خوراکی به میزان 300 میلی گرم و به گروه دوم کتوکونازول خوراکی به میزان 400 میلی گرم در دوز واحد داده شد. پس از 2 هفته بیماران از نظر بهبودی بالینی و آزمایشگاهی و عوارض جانبی داروها مقایسه شدند. برای تعیین هر گونه اختلاف معنی دار آماری بین این دو روش درمانی در آزمون دقیق فیشر و chi-square استفاده شده و میزان P کمتر از 0.05 معنی دار تلقی گردید.یافته ها: از نظر بالینی و آزمایشگاهی در گروه اول به ترتیب 60.6 درصد و 78.7 درصد و در گروه سوم 33.3 درصد و 51.5 درصد بهبودی داشتند (P<0.05). از نظر عوارض جانبی تفاوت معنی دار آماری بین دو گرو وجود نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: در درمان تینه آ ورسیکالر فلوکونازول به صورت دوز واحد خوراکی بر کتوکونازول ارجحیت دارد.

فلوکونازول یک تری آزول ضد قارچی است که فعالیت خوبی علیه کاندیدا آلبیکانس دارد به منظور مقایسه تاثیر تک دوز فلوکانازول با دوز دنبال شونده آن در درمان و عود واژینیت کاندیدایی مزمن یک کارآزمایی بالینی کنترل شده بر روی 80 زن مبتلا در شهر بوشهر در سال 81-80 انجام گرفت، این بیماران متاهل با سن 45-20 سال، دارای علائم بالینی واژینیت کاندیدایی مزمن و تایید آزمایشگاهی بودند، بیماران در دو گروه 40 نفری درمان با تک دوز و دوز دنبال شونده فلوکونازول (دو تک دوز 150 میلی گرمی فلوکونازول به فاصله 72 ساعت) در مقابل درمان تک دوز فلوکونازول خوراکی و پلاسبو ( تک دوز 150 میلی گرمی فلوکونازول و 72 ساعت بعد پلاسبو) قرار گرفتند. بیماران دو هفته و 6 هفته پس از درمان مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که هر دو روش درمانی در کاهش شکایات و علائم اصلی این عفونت خارش، اریتم، ادم، خراشیدگی و شقاق دو هفته و 6 هفته پس از درمان موثر بوده بین دو گروه اختلاف معنی دار وجود نداشته است. هر چند در تمام بیماران هر دو گروه اسمیر مرطوب و کشت در دو هفته پس از درمان منفی بود ولی در 6 هفته پس از درمان در 3.95 درصد از بیماران گروه آزمون و در 5.72 درصد از بیماران گروه شاهد کشت منفی بود (0.05>P). بنابراین هر چند تک دوز فلوکونازول با دوز دنبال شونده آن در درمان علائم واژینیت کاندیدایی یکسان می باشد ولی روش درمانی دنبال شونده فلوکونازول در کاهش عود واژینیت کاندیدایی در 6 هفته پس از پیگیری تاثیر بیشتری دارد.

مقدمه: وولوواژینیت کاندیدایی، یافته شایعی است که هر پزشکی به کرات با آن مواجه می شود. این مطالعه به منظور مقایسه اثر درمان سیستمیک و موضعی واژینیت کاندیدایی علامت دار در بیماران مراجعه کننده به کلینیک تخصصی بعثت سنندج بوده است.روش کار: در این کارآزمایی بالینی تصادفی، 45 نفر از بانوان مبتلا به وولو - واژینیت کاندیدایی وارد مطالعه شدند و سپس بطور کاملا تصادفی به سه گروه درمانی کلوتریمازول موضعی واژینال برای هفت روز (گروه یک)، فلوکونازول تک دوز خوراکی 150 میلی گرم، گروه 2 و کتوکونازول خوراکی 200 میلی گرم دو بار در روز برای پنج روز، گروه 3 تقسیم شدند و سپس یک هفته بعد برای پیگیری دوباره بررسی شدند. ابزار گردآوری اطلاعات چک لیست بود. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق نرم افزار آماری SPSS و با استفاده از آزمون Fisher و کای اسکوئر صورت گرفته است.نتایج: هر سه گروه درمانی به میزان قابل توجهی به درمان پاسخ دادند. پاسخ به درمان در گروه یک از همه بالاتر 6/84% و پس از آن گروه سه 2/69% و در گروه دو 7/46% می باشد. این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبوده و در مقایسه بین سه رژیم کلوتریمازول، فلوکونازول و کتوکونازول نشاسته موثر بودن هر سه رژیم به یک میزان است.نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده فوق مشخص می شود که تاثیر درمانی در هر سه گروه پیشنهادی دردرمان واژینیت کاندیدایی به یک اندازه می باشد و می توان از هر سه گروه دارویی جهت درمان واژینیت کاندیدایی استفاده نمود. که با توجه به سهولت درمان با تک دوز فلوکونازول به نظر می رسد که نسبت به دو گروه دیگر ارجح باشد.

مقدمه: سالک از بیماری های انگلی مهم پوست است که تاکنون درمان قطعی برای آن پیدا نشده و همواره تلاش برای یافتن داروهای مناسب ادامه دارد. هدف: مقایسه اثر فلوکونازول خوراکی با گلوکانتیم تزریقی در بیماران مبتلا به سالک حاد در بیمارستان قائم (عج) مشهد در سال 81 روش اجرا: در طی سال 1381 تمامی بیماران مبتلا به سالک که واجد شرایط تحقیق بودند و تا انتهای درمان حضور داشتند به دو گروه تقسیم شدند. به 31 نفر فلوکونازول خوراکی به میزان 100 میلی گرم دوبار در روز به مدت 6 هفته و به 29 نفر گلوکانتیم به صورت تزریق عضلانی به میزان 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن روزانه به مدت 21 روز داده شد. هر دو گروه، 6 هفته پس از شروع درمان به مدت 3 هفته ارزیابی شدند. تجزیه و تحلیل یافته ها با آزمون های chi-square و t و با قبول معنی داری بر روی p<0.05 انجام گرفت. یافته ها: 6 هفته پس از شروع درمان در گروه تحت درمان با فلوکونازول 4 نفر (14.9%) بهبودی کامل، 11 نفر (35.5%) بهبودی نسبی و 16 نفر (51.6%) فاقد بهبودی بودند در حالی که این ارقام در گروه تحت درمان با گلوکانتیم به ترتیب 11 نفر (37.9%) ، 10 نفر (34.6%) و 8 نفر (21.5%) بود (p>0.05). نتیجه گیری: به نظر می رسد فلوکونازول در درمان سالک حاد کمتری نسبت به گلوکانتیم اثر بخشی داشته باشد اما توصیه می شود کارآزمایی بالینی فراگیرتری با تعداد نمونه های بیشتر صورت گیرد.

مقدمه: کچلی سر یک عفونت قارچی نسبتا شایع در کودکان است. برای سال های زیادی گریزئوفولوین، درمان خط اول این بیماری بوده است، هر چند از داروهای ضدقارچ خوراکی دیگری نیز در موارد متعدد استفاده شده است. هدف: مقایسه تاثیر درمانی فلوکونازول با گریزئوفولوین بر کچلی سر روش اجرا: روش اجرا به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی یک سوکور بر روی 40 بیمار مبتلا به کچلی سر با استفاده از تشخیص بالینی و آزمایشگاهی قارچ شناسی بوده است. در این طرح به 19 بیمار به مدت 4 هفته فلونازول و به 21 بیمار به مدت 6 هفته گریزئوفولوین داده شد. بررسی بالینی و آزمایشات قارچ شناسی در شروع درمان و 8 هفته پس از شروع درمان صورت گرفت. یافته ها: دامنه سنی بیماران بین 16-1 سال و 32 نفر از بیماران پسر بودند. آزمایشات قارچ شناسی نشان داد که تریکوفیتون ورو کوزوم در 16 مورد، تریکوفیتون ویولاسئوم هم در 16 مورد و میکروسپورم کانیس در 8 بیمار عامل بیماری بوده است. پس از 8 هفته، در گروه درمان شده با گریزئوفولوین در 16 نفر و در گروه تحت درمان با فلوکونازول در 15 نفر پاسخ درمانی کامل دیده شد که این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: گریزئوفولوین همچنان خط اول درمان کچلی سر است و فلوکونازول به عنوان یک داروی جایگزین می تواند مورد نظر باشد.

مقدمه: کچلی کشاله ران یک عفونت نسبتا شایع درماتوفیتی و سالهاست که گریزوفولوین خط اول درمان است. امروزه ضد قارچهای جدید نیز از جمله فلوکونازول وسیعا استفاده می شود. هدف از این مطالعه بررسی میزان تاثیر فلوکونازول و مقایسه آن با گریزوفولوین در قارچ کشاله ران است.روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی یک سویه کور در بخش پوست بیمارستان قائم )عج( مشهد از ابتدای شهریور 84 لغایت بهمن 84 انجام شده است. 64 بیمار با تشخیص کچلی کشاله که تشخیص آن با معاینه بالینی و اسمیر KOH مثبت تایید شده بود مورد مطالعه قرار گرفتند. از کلیه بیماران در ابتدا و هفته چهارم و هفتم بعد از درمان آزمایش KOH به عمل آمد. بیماران به دو گروه به طور تصادفی تقسیم شدند. 32 بیمار )گروه مورد( 150 میلی گرم هفته ای یکبار فلوکونازول و 32 بیمار )گروه شاهد( 500 میلی گرم روزانه گریزوفولوین دریافت کردند. نتایج در پرسشنامه جمع آوری و با نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.نتایج: در هفته چهارم 60% بیماران تحت درمان با فلوکونازول و 79% بیماران تحت درمان با گریزوفولوین بهبودی کلینیکی داشتند (P=0.2). در بررسی آزمایشگاهی 80% بیماران با فلوکونازول و %84.4 بیماران با گریزوفولوین بهبود داشتند (P=0.04). بیمارانی که تست مثبت قارچ در هفته چهارم داشتند همگی در هفته هفتم درمان بهبود کلینیکی و پاراکلینیکی داشتند. بین دو گروه از نظر پاسخ بالینی و آزمایشگاهی تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: فلوکونازول مثل گریزوفولوین در درمان کچلی ران موثر است و روشی ساده ارزانتر و بدون عارضه جانبی است.

هدف: کاندیدا آلبیکنس قارچ فرصت طلبی است که در صورت ضعف سیستم ایمنی می تواند در انسان ایجاد بیماری بنماید. کندر گیاهی است که خاصیت ضد باکتریایی و ضد التهابی آن توسط محققین به اثبات رسیده است. هدف از این تحقیق اثر دادن اسانس گیاه کندر بر 25 ایزوله کاندیدا آلبیکنس حساس به فلوکونازول و 25 ایزوله کاندیدا آلبیکنس مقاوم به فلوکونازول و در نهایت مقایسه این دو گروه می باشد.روش ها: در این تحقیق از روش میکرودایلوشن استفاده شد. برای این منظور با استفاده از دستگاه Clevenger و با استفاده از روش تقطیر با بخار آب اسانس کندر استخراج شد و سپس این اسانس بر سلول های کاندیدا آلبیکنس در گوده های میکروپلیت اثر داده شد و نتایج بررسی گردید.نتایج: تعداد نمونه ها در این تحقیق 50 ایزوله قارچ کاندیدا آلبیکنس بود که 25 ایزوله حساس به فلوکونازول و 25 ایزوله مقاوم به فلوکونازول بودند. در گروه ایزوله های حساس به فلوکونازول سه ایزوله تا رقت 1.32 اسانس، هفت ایزوله تا رقت 1.64 اسانس، هفت ایزوله تا رقت 1.128 و هشت ایزوله تا رقت 1.256 اسانس رشد نکردند. در گروه ایزوله های مقام به فلوکونازول یک ایزوله تا رقت 1.32، شش ایزوله تا رقت 1.64، هشت ایزوله تا رقت 1.128 و ده ایزوله تا رقت 1.256 اسانس رشد نکردند.نتیجه گیری: با توجه به این که اسانس کندر بر روی همه ایزوله های بکاررفته در این تحقیق اثر مهاری داشته می توان آن را اسانسی موثر بر روی قارچ کاندیدا آلبیکنس در شرایط آزمایشگاهی معرفی و بررسی های بالینی اثرات ضد قارچی آنرا توصیه نمود.

هدف: تخمین زده می شود 75 درصد زنان حداقل یک بار عفونت ولوواژینیت کاندیدیایی را در طول عمر خود تجربه می کنند. کاندیداآلبیکانس مسوول 85 تا 90 درصد عفونتهای قارچی واژن می باشد. درمان با داروهای موضعی آزولها شایعترین روش درمان در ولوواژینیت کاندیدیایی می باشد که 80 تا 90 درصد بیماران ظرف 3-2 روز پاسخ مناسبی می دهند ولی درمان ضد قارچ خوراکی با فلوکونازول (150 میلی گرم یک نوبت) نیز درمان تایید شده ای می باشد اما در این بیماران زمان بیشتری جهت بهبود علایم نیاز می باشد. با توجه به عوارض جانبی ناشایع و خفیف این دارو و مصرف راحت تر آن هدف از این مطالعه بررسی اثر فلوکونازول خوراکی در درمان ولوواژینیت کاندیدیایی در مقایسه با آزولهای موضعی می باشد.روش بررسی: در این مطالعه 192 بیمار با تشخیص ولوواژینیت کاندیدیایی بطور تصادفی در دو گروه درمانی قرار گرفتند. تشخیص ولوواژینیت کاندیدیایی در این بیماران براساس علایم بالینی تیپیک، pH طبیعی ترشحات واژن و یافته های میکروسکوپیک شامل دیدن میسلیوم یا مخمرهای جوانه زده پس از اضافه کردن هیدروکسید پتاسیم 10 درصد داده می شد. گروه اول تحت درمان فلوکونازول خوراکی با تک دوز 150 میلی گرم و گروه دوم تحت درمان کلوتریمازول واژینال به مدت یک هفته قرار گرفتند. ارزیابی بیماران بصورت پیگیری هر دو روز یکبار صورت می گرفت و میزان اثربخشی دو گروه درمانی با آزمون Chi-squar مقایسه گردید.یافته ها: 97 بیمار در گروه درمانی کلوتریمازول و 95 بیمار در گروه فلوکونازول قرار داشتند. متوسط سن بیماران 30 ± 5.23 سال بود. پاسخ به درمان در گروه کلوتریمازول 97 درصد و شکست درمان 3 درصد بوده است. و 72 درصد بیماران ظرف مدت 1 الی 3 روز و 28 درصد پس از 3 روز پاسخ دادند. در گروه فلوکونازول پاسخ به درمان 86 درصد و شکست درمان 14 درصد بوده است ولی 94 درصد بیماران ظرف 3 روز اول و 6 درصد بیماران پس از 3 روز پاسخ دادند.نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که پاسخ درمانی کلوتریمازول بیشتر از فلوکونازول می باشد (P ~ 0.005) ولی بر خلاف سایر مطالعات زمان پاسخ در گروه فلوکونازول سریعتر از کلوتریمازول می باشد (P ~ 0.001). بنابراین توصیه می شود با توجه به پاسخ قابل توجه (در 86 درصد بیماران) و با توجه به سرعت اثر بیشتر و مزایای دیگر فلوکونازول و معایب روش استفاده از داروهای واژینال، بیماران با ولوواژینیت کاندیدیایی ابتدا تحت درمان با فلوکونازول خوراکی قرار گرفته و در صورت عدم پاسخ از داروهای موضعی استفاده گردد.