مجله دامپزشکی ایران (دانشگاه شهید چمران اهواز)
سال:1390 | دوره:7 | شماره:4 (مسلسل 33) |تعداد مقالات:12

هدف از این پژوهش، ارزیابی اثر اوریکتومی و تجویز مزمن استرادیول والرات بر ویژگی های هیستومورفومتریک یک غده تیروئید در خرگوش ماده بود. 15 خرگوش ماده بالغ از نژاد نیوزیلندی به گروه های کنترل، اوریکتومی شده و اوریکتومی شده درمان شده با استرادیول والرات تقسیم شدند. نتایج نشان می دهند که در هر دو ناحیه محیطی و مرکزی، پارانشیم غده از مخلوطی از فولیکول های بزرگ و کوچک تشکلیل شده بود. متعاقب اوریکتومی الگوی تغییر ویژگی های مورفولوژیکی پارانشیم غده تیروئید، در هر دو ناحیه محیطی و مرکزی غده مشابه بود. در گروه اوریکتومی شده، درصد حجمی فولیکول ها،بافت پوششی، کلوئید و ارتفاع سلول های فولیکولی در نواحی محیطی و مرکزی غده به طور معنی دار کاهش و درصد حجمی بافت بینابینی در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی دار افزایش یافت (P<0.05). تجویز مزمن استروژن سبب بازگشت تغییرات یاد شده به میزان اولیه شده به گونه ای هیچ یک از پارامترهای مذکور تفاوت آماری معنی داری در گروه های اوریکتومی شده ای که هورمون دریافت کرده بودند با گروه کنترل نشان ندادند (P>0.05).

لپتو سپیروز یک بیماری زئونوز مهم می باشد و به عنوان خطر شغلی برای قصابان، دامداران و دامپزشکان محسوب می گردد. دانشجویان دامپزشکی به واسطه تماس با حیوانات مزرعه، دست آموز و آزمایشگاهی مبتلا می شوند. هدف از این مطالعه بررسی شیوع سرمی آلودگی به لپتوسپیرا در بین دانشجویان دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز بود. لذا بدین منظور، تعداد 187 نفر از دانشجویان ورودی های مختلف این دانشکده تحت مطالعه قرار گرفتند. از هر نفر 10 میلی لیتر خون اخذ گردید. سرم ها بعد از جداسازی، تا زمان آزمایش در درجه حرارت 20- درجه سانتی گراد نگهداری شدند. جهت جستجوی آنتی بادی ضد لپتو سپیرا، سرم ها با استفاده از روش آگلوتیناسیون میکروسکوپیک (MAT) و 6 آنتی ژن زنده لپتو سپیرا (هارجو، پومونا، گریپوتیفوزا، کانیکولا، بالوم و ایکتروهموراژیه) مورد آزمایش قرار گرفتند. از مجموع 187 نفر تحت مطالعه، 32 نفر (17.1%) حداقل به یک سروتیپ واکنش مثبت نشان دادند. پراکندگی آلودگی به سروتیپ های مختلف نشان می دهد که کانیکولا دارای بیشترین پراکندگی (42.1%) و بعد از آن به ترتیب پومونا (28.9%)، گریپوتیفوزا (18.4%)، ایکتروهموراژیه (7.9%) و هارجو (2.6%) می باشند. تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که بین دانشجویان پایه های مختلف (P=0.767) و بین دانشجویان دختر و پسر (p=0.748) اختلاف آماری معنی داری از نظر فراوانی آلودگی به لپتو سپیرا وجود ندارد.

تعداد چهل نمونه لارو ماهی ازون برون از روز اول تا سه هفتگی با هدف بررسی نحوه شکل گیری و تکامل پیلور سکوم پیلوری در لارو و بچه ماهی ازون تهیه گردید. لاروها به صورت تصادفی جمع آوری و بلافصله در محلول بوئن تثبیت گردیدند. پس از آماده سازی نمونه ها، برش هایی به ضخامت 6 میکرومتر تهیه و به روش هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی و مطالعه گردیدند. نتایج بدست آمده نشان داد در روز اول، محوطه بطنی لاروها پر از مواد زرده ای بود. در هفته اول، پیلور با یک دیواره عضلانی نسبتا ضخیم مشاهده گردید. سطح داخلی پیلور دارای اپیتلیومی از نوع استوانه ای ساده و بدون سلول های ترشحی بود.سکوم پیلوری دارای کرک های متعددی است که اپیتلیوم آنها از نوع استوانه ای ساده دارای مقادیری واکوئول لیپیدی در برخی از سلول ها می باشد. تا هفته دوم، سکوم پیلوری هرمی شکل گردیده و اپیتلیوم مخاط آن استوانه ای ساده و دارای واکوئول های لیپیدی می باشد. تا پایان هفته سوم، پیلور دارای معدودی چین مخاطی است که اپیتلیوم آنها از نوع استوانه ای ساده با حداقل واکوئول های لیپیدی می باشد. سطح داخلی سکوم در این زمان دارای کرک های برگی شکلی است که اپیتلیوم پوشاننده آنها از نوع استوانه ای ساده بوده که بتدریج در بین آنها سول های ترشحی نیز مشهود بود. در سکوم نیز مانند پیلور از میزان واکوئول ها در سلول های اپیتلیال به شدت کاسته شده و محو می گردند.

این آزمایش به منظور مقایسه اثرات پری بیوتیک (محتوی مانان الیگوساکارید و بتاگلوکان)، اسید بوتیریک و باسیتراسین به عنوان محرک رشد، بر هیستومورفومتری روده باریک جوجه های گوشتی انجام گرفت. یکصد و نود و دو قطعه جوجه گوشتی یک روزه به چهار گروه آزمایشی تقسیم شدند و هر گروه شامل 4 تکرار بود. گروه 1 به عنوان شاهد (جیره پایه)، گروه 2، جیره پایه همراه پری بیوتیک، گروه 3، جیره پایه همراه اسید آلی و گروه 4، جیره پایه همراه باسیتراسین به عنوان محرک رشد به مدت 42 روز دریافت کردند. جهت بررسی هیستومورفومتری، قسمت های روده باریک نمونه برداری شده و روش های معمول بافت شناسی استفاده گردید. برش ها با هماتوکسیلین-ائوزین رنگ آمیزی شده و ارتفاع و قطر کرک ها و عمق کریپت ها اندازه گیری گردید. نتایج این مطالعه نشان داد که پری بیوتیک سبب بهبود معنی دار (P<0.05) نسبت ضریب تبدیل غذایی در 22 تا 42 روزگی و کل دوره آزمایش نسبت به گروه شاهد و گروه تغذیه شده با اسید آلی گردید. همچنین گروه آنتی بیوتیک سبب بهبود در نسبت ضریب تبدیل غذایی در مقایسه با جوجه های تغذیه شده با اسید آلی (P<0.05)، در حالی که آنتی بیوتیک و اسید آلی تاثیری در مقایسه با گروه شاهد نداشت (P>0.05). افزودن پری بیوتیک یا آنتی بیوتیک منجر به افزایش ارتفاع کرک در دوازدهه شد (P<0.001). پری بیوتیک قطر کرک را در دوازدهه و ایئوم در مقایسه با دیگر گروه ها افزایش داد و عمق کریپت در دوازدهه در گروه های آنتی بیوتیک و اسید آلی در مقایسه با گروه پریی بیوتیک و شاهد افزایش یافت (P<0.01). این مطالعه نشان داد که افزودن پری بیوتیک به جیره جوجه های گوشتی، می تواند سطح جذب مواد غذایی و عملکرد را افزایش دهد. ولی اسید بوتیریک به عنوان یک محرک رشد عمل نمی نماید.

ویروس آنفلوانزای پرندگان از جنس آنفلوانزا ویروس A و از خانواده ارتومیکسوویریده می باشد. هدف از این تحقیق کلون کردن و بیان ژن کد کننده پروتئین NS1 از یک جدایه ویروس آنفلوانزای پرندگان تحت تیپ H9N2 بود که از یک گله جوجه گوشتی در اهواز که دارای علائم تنفسی و تلفات بود به دست آمد. پروتئین NS1 جهت طراحی تست الیزا، برای تفریح طیور عفونی از طیور واکسینه شده، استفاده می شود. بدین منظور ابتدا بر اساس چندین توالی نوکلئوتیدی ناحیه کد کننده ژن NS1 (از نوکلئوتید 27 تا 680)، از ویروس آنفلوانزای پرندگان H9N2 که از منابع اطلاعاتی استخراج شدند، پرایمرهای لازم طراحی شدند. سپس ژن NS1 با استفاده از روش RT PCR – تکثیر داده شد. وکتور pMAl-c2X و ژن تکثیر یافته NS1 هر دو متوسط آنزیم های محدود کننده EcoRI و PstI هضم و سپس با استفاده از آنزیم لیگاز T4DNA به همدیگر پیوند داده شدند. در مرحله بعد این ساختار به سویه BL باکتری E.coli منتقل شد و در پایان وکتور نوترکیب تلخیص شده جهت بیان پروتئین NS1 مورد استفاده قرار گرفت. پروتئین هدف با وزن حدود 66.4 کیلو دالتون از طریق SDS-PAGE و متعاقب آن وسترن بلات مورد ارزیابی قرار گرفت. مشاهده بیان پروتئین با وزن ملکولی قابل انتظار در SDS-PAGE و واکنش مثبت این پروتئین با سرم پرنده آلوده به آنفلوانزا در وسترن بلات نشان دهنده بیان موفق ژن غیر ساختاری (NS1) در E.coli بود.

به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف محدودیت غذایی تحت شرایط تنش گرمایی بر پاسخ ایمنی و عملکرد جوجه های گوشتی، از 240 قطعه جوجه خروس گوشتی از سویه تجاری راس (308) در قالب یک طرح کاملا تصادفی استفاده شد. به گونه ای که جوجه ها 4 ساعت از شبانه روز (از ساعت 12 تا 16 بعد از ظهر)، تا سن 21 روزگی و به طور یکسان تحت تنش گرمایی (دمای 2±35 درجه سانتی گراد) قرار می گرفتند. تیمارها شامل سطوح مختلف محدودیت غذایی (70، 80 و 90 درصد خوراک شاهد) از 7 تا 14 روزگی و سطوح (80 و 90 درصد خوراک شاهد) از 7 تا 21 روزگی بودند. طبق نتایج پایان دوره (42 روزگی) هیچ اختلاف معنی داری برای نسبت وزن بورس و طحال به وزن بدن و همین طور میزان تولید پادتنبر علیه واکسن بیماری بورس عفونی در بین جوجه های تحت سطوح مختلف محدودیت غذایی و جوجه های گروه شاهد مشاهده نشد. همچنین مقادیر مصرف خوراک روزانه، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک بین تیمارهای مختلف با گروه شاهد هیچ اختلاف معنی داری را نشان ندادند، اما این شاخص ها در سنین 7 تا 21 روزگی برای جوجه های تحت محدودیت غذایی به طور معنی داری (P<0.01) کمتر از گروه شاهد بودند. بر طبق نتایج به دست آمده، به نظر می رسد که اعمال محدودیت غذایی برای مدت زمان طولانی تر در شرایط تنش گرمایی، نسبت به شدت محدودیت غذایی اثر کمتری بر کاهش میزان تولید پادتن برای بیماری بورس عفونی دارد، همچنین اعمال محدودیت غذایی تا سن 21 روزگی در شرایط تنش گرمایی تاثیر نامطلوبی بر عملکرد جوجه های گوشتی ندارد.

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر کاهش سطوح مکمل ویتامینی بر عملکرد و کیفیت گوشت جوجه های تغذیه شده با جیره های بر پایه گندم و جو در سیستم پرورش قفس طی دوره پایانی صورت گرفت. تعداد 112 قطعه جوجه نر سویه راس 308 در سن 29 روزگی به 28 گروه 4 قطعه ای با هفت تیمار و چهار تکرار تقسیم شدند. در سنین 35 و 42 روزگی، وزن زنده و مصرف خوراک هر یک از تکرارها انازه گیری و مصرف خوراک روزانه، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی محاسبه گردید. در دو مقطع زمانی 35 و 42 روزگی از یک پرنده در هر تکرار به منظور تعیین میزان آنزیم های آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) و آلکالین فسفاتاز (ALP) به عنوان شاخصی از کمبود ویتامین های E،B6 و D3 خونگیری شد و پس از ذبح، ران این پرندگان به منظور ارزیابی اکسیداسیون بافتی (TBARS) به مدت 6 ماه منجمد شد. نتایج نشان داد که که پرنده های تغذیه شده با جیره های حاوی سطوح مختلف مکمل ویتامینی در مقطع زمانی 35-29 روزگی تفاوت معنی داری از نظر فراسنجه های عملکرد رشد و آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز نداشتند (P>0.05)، در حالی که در سن 42-36 روزگی پرنده های تغذیه شده با جیره فاقد مکمل ویتامینی (سطح صفر) از نظر این فراسنجه ها، با دیگر پرندگان تغذیه شده با سطوح مختلف مکمل ویتامینی اختلاف معنی داری داشتند (P<0.05). نتایج حاصل از ارزیابی اکسیداسیون بافتی و آنزیم آلکالین فسفاتاز نشان داد که در سن 35 روزگی نمونه های حاصل از جوجه های تغذیه شده با جیره های فاقد مکمل ویتامینی تفاوت معنی داری از نظر میزان آنزیم آلکالین فسفاتاز و اکسیداسیون بافتی با بافت های دیگر پرندگان تغذیه شده با سطوح مختلف مکمل ویتامینی داشتند (P<0.05). همچنین جوجه های تغذیه شده با جیره های فاقد مکمل ویتامینی و جیره های حاوی 33 درصد مکمل ویتامینی با دیگر سطوح مختلف ویتامین در سن 42 روزگی تفاوت معنی داری از نظر میزان اکسیداسیون بافتی داشتند (P<0.05). لذا با توجه به نتای بدست آمده به نظر می رسد امکان کاهش سطح مکمل ویتامینی در جیره دوره پایانی جوجه های گوشتی در سیستم پرورش قفس تا 66 درصد سطح رایج فعلی بدون تاثیر منفی بر عملکرد و کیفیت گوشت منجمد شده میسر باشد.

تورم ضربه ای نگاری و صفاق (TRP) یکی از رایج ترین بیماری های دستگاه گوارشی گاو می باشد که از اهمیت اقتصادی بالایی برخوردار است. رادیوگرافی نگاری در گاو یکی از روش های مفید کمکی در تشخیص و تصمیم گیری درمانی بیماری می باشد. مطالعه حاضر جهت ارزیابی ارزش رادیوگرافی نگاری در تشخیص بیماری TRP در گاو انجام گردید. مطالعه بر روی 23 راس گاو ارجاع شده به درمانگاه دامپزشکی طی سال های 86-1385 انجام گردید. تمامی گاوها از نظر بالینی مشکوک به TRP بودند. ابتدا رادیوگرافی جانبی ناحیه نگاری در حالت گماری ایستاده صورت گرفت. سپس وجود TRP با استفاده از یافته های اولتراسونوگرافی، جراحی و یا پس از کشتار به عنوان استاندارد طلایی در گاوها تایید یا رد شد. یافته های رادیوگرافی در ارتباط با یافته های اولتراسونوگرافی، جراحی و کالبدگشایی TRP در قسمت قدامی محوطه بطنی مقایسه و مورد بررسی آماری قرار گرفت. از 17 گاو واجد بیماری در جراحی یا کالبدگشایی، 15 مورد واجد یافته های رادیوگرافی بیماری بودند. میزان حساسیت، ویژگی، دقت، ارزش اخباری موارد مثبت و منفی یافته های رادیوگرافی برای تشخیص TRP، به ترتیب 91، 88، 100، 100 و 75 درصد محاسبه گردید. نتایج نشان داد که یافته های رادیوگرافی زیر در تشخیص TRP واجد اهمیت تشخیصی می باشند: مشاهده جسم خارجی فلزی با موقعیت غیر طبیعی در نگاری، موقعیت و شکل غیر طبیعی دیواره نگاری، توده های قسمت قدامی شکمی محوطه بطنی و وجود گازهای گیر افتاده و یا گاز روی مایع در ناحیه نگاری. در مواقعی که دو یا تعداد بیشتری از این یافته ها مشاهده شود، ارزش تشخیصی رادیوگرافی افزایش پیدا می کند. با توجه به نتایج مطالعه حاضر می توان گفت که ارزیابی درادیوگرافی نگاری روش مفیدی در تشخیص TRP می باشد.

بررسی حاضر به منظور مشخص نمودن میزان آلودگی گوسفندان به نوزاد استروس اویس و پراکندگی فصلی آلودگی به این انگل در شهرستان ارومیه انجام گردید. به تعداد 402 نمونه سر به شکل تصادفی از نژادهای مختلف گوسفندان کشتار شده در کشتارگاه شهرستان ارومیه مورد بازرسی و از موارد آلوده تمام نوزادهای انگل جداسازی گردید. نمونه گیری در طی سال های 86-1385 به مدت 12 ماه انجام و هر ماه تعداد 34-33 سر مورد آزمایش قرار گرفت. از تعداد 402 سر آزمایش شده، 122 سر (30.34 درصد) به نوزاد استروس اویس آلوده بودند. شیوع میازیس بینی در فصول مختلف بهار، تابستان، پاییز و زمستان به ترتیب 32.32%، 28.43%، 33.66% و 27% بود و اختلاف معنی داری ار نظر آلودگی در فصول مختلف وجود نداشت (P>0.05). شدت آلودگی در گوسفندان 6 ماه تا 2 سال، 2 تا 4 سال و بالای 4 سال به ترتیب 17.39%، 28.33% و 35.68% بود، نتایج بدست آمده نشان داد که با افزایش سن میزان آودگی نیز افزایش می یابد (P<0.05). بیشترین آلودگی در بین نژادهای گوسفند در نژاد قزل و کمترین آلوگی در نژاد هرکی دیده شد و تفاوت معنی داری از نظر آلودگی در بین نژادهای مختلف گوسفند وجود نداشت (P>0.05). نتایج حصل از این بررسی نشان دهنده آلودگی به استروس اویس در گوسفندان شهرستان ارومیه می باشد.

در تحقیق حاضر فراوانی ژیاردیازیس در اسبان اهواز بررسی گردیده است. نمونه های مدفوع از 100 راس اسب نگهداری شده در هفت باشگاه پرورش اسب، در بهار و تابستان سال 1388 اخذ گردید. سن اسبان از 1 ماه تا 27 سال متفاوت بود. نمونه های مدفوع با استفاده از تری کروم رنگ آمیزی گردید. نتایج با استفاده از آزمون مربع کای و تست فیشر مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج نشان داد که میزان آلودگی به ژیاردیا در دام های تحت بررسی، 40 درصد بوده است. هیچ گونه ارتباط معنی داری بین آلودگی با سن و جنس وجود نداشت. با مقایسه نتایج این بررسی و مطالعات انجام شده در سایر کشورها، به نظر می رسد که میزان آلودگی یه ژیاردیا در اسبان مورد مطالعه از رقم قابل توجهی برخوردار باشد.

مطالعه جهش های ژن های موثر بر چند قلوزایی در جمعیت های مختف گوسفند به یکی از برنامه های موثر برای اصلاح نژاد جمعیت های گوسفندی تبدیل شده است. از جمله مهم ترین عوامل موثر بر چندقلوزایی فوق خانواده TGFb می باشد. GDF9 از اعضای مهم این فوق خانواده می باشد. FecGH یکی از جهش های این ژن است که باعث افزایش میزان چندقلوزایی در حاملین آن می گردد. این مطالعه به بررسی وجود این جهش در گوسفندان نژادهای لری-بختیاری و عربی که سهم زیادی در تامین گوشت و پشم استان خوزستان دارد پرداخته است. نتایج حاصله نشان می دهد که این جهش در بین گوسفندان لری-بختیاری و عربی استان خوزستان وجود ندارد جهش FecGH نمی تواند از عوامل چند قلوزایی در این نژادها باشد. بنابراین لازم است تا مطالعات تا مطالعات بیشتری برای شناسایی عوامل چند قلوزایی در این گوسفندان انجام گیرد.