مجله دامپزشکی ایران (دانشگاه شهید چمران اهواز)
سال:1396 | دوره:13 | شماره:1 |تعداد مقالات:13

بروسلوز بیماری مسری و مشترک بین انسان و دام است که توسط باکتری های جنس بروسلا ایجاد می شود. این بیماری در گاومیش عمدتا توسط بروسلا ابورتوس و بروسلا ملی تنسیس ایجاد می شود و سبب خسارت های اقتصادی مانند سقط، کاهش تولید شیر و کاهش باروری در حیوانات می شود. در این تحقیق، با مراجعه تدریجی به کشتارگاه اهواز طی سال های 1394-1393 نمونه ی سرم 320 راس گاومیش کشتار شده در کشتارگاه اهواز جمع آوری گردید. حضور آنتی بادی های ضدبروسلا در نمونه های سرمی جمع آوری شده به وسیله ی دو کیت الیزای تجاری ( IDEXXو (ID vet و روش های رایت و رزبنگال مورد بررسی قرار گرفت و نتایج حاصل با استفاده از آزمون کوکران و مک نمار مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که شیوع سرمی بروسلوز در روش رایت 1.56 درصد است. تفاوت معنی داری بین کیت الیزای (P<0.001) IDEXX و (P<0.01) ID vet با روش رزبنگال و رایت وجود داشت، اما دو کیت الیزا تفاوتی نداشتند (P>0.05). توافق بین روش رزبنگال و رایت با کیت های الیزای IDEXX و ID vet متوسط بود و مقدار آماره کاپا به ترتیب 0.43 و 0.48 محاسبه شد، اما توافق بین روش رزبنگال و رایت خیلی خوب و مقدار آماره کاپا یک بود. توافق بین کیت های الیزای IDEXX و ID vet خیلی خوب بود و مقدار آماره کاپا 0.86 برآورد گردید. این بررسی نشان داد که حساسیت الیزا نسبت به روش رزبنگال و رایت بیش تر است، اما با توجه به نحوه ی کنترل بیماری در ایران توصیه می شود که این روش با تعیین نقطه ی برش مخصوص به ایران طراحی و کاربردی شود.

هدف از این مطالعه، بررسی اثر مهاری عصاره ی برگ انجیر (Ficus Carica) بر فعالیت ماتریکس متالوپروتئینازها و درنتیجه ممانعت از تکثیر و متاستاز سلول های توموری، در کشت سلول فیبروبلاست (HEP2) است. به این منظور، عصاره ی برگ انجیر به سه شکل آبی، آبی- الکلی و الکلی تهیه شد. با استفاده از پلیت های 24 خانه ای کشت سلول حاوی رده ی سلولی فوق، به ترتیب مقادیر 5 ml عصاره ی آبی (غلظت نهایی 0.5 درصد)، 10ml عصاره ی آبی (غلظت نهایی 1 درصد)، 5ml عصاره ی آبی- الکلی (غلظت نهایی 0.5 درصد)، 10ml عصاره ی آبی- الکلی (غلظت نهایی 1 درصد)، 1ml عصاره ی الکلی (غلظت نهایی 0.1 درصد) و 5 ml عصاره ی الکلی (غلظت نهایی 0.5 درصد) اضافه شد. برای هر گوده، یک گوده کنترل، با محتویات مشابه گوده تست اما فاقد عصاره، در نظر گرفته شد. سپس پلیت ها در گرمخانه کشت سلول گذاشته شدند و اثرات عصاره پس از گذشت 24، 48 و 72 ساعت، با استفاده از روش رنگ آمیزی تریپان بلو برای مشاهده سیتوتوکسیسیتی و روش زایموگرافی ژلاتین برای دیدن باندهای هضمی، مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج به دست آمده در بررسی با میکروسکوپ معکوس، نشان داد، عصاره ی الکلی به میزان 5 و 1 میکرولیتر به ترتیب پس از 24 و 48 ساعت به طور کامل موجب مرگ سلولی گردید. پس از گذشت 72 ساعت، مقدار 10 ml از عصاره ی آبی- الکلی برگ انجیر نیز، باعث مرگ سلول ها شد. در بررسی فعالیت آنزیم ها به روش زایموگرافی، در تمامی گوده های تست، اثر مهاری عصاره ی برگ انجیر بر فعالیت ماتریکس متالوپروتئینازها مشاهده شد. از طرفی در تمامی گوده های کنترل باند هضمی ایجاد شده با مقایسه با مارکر استاندارد مورد استفاده، وزن مولکولی MMP9 را نشان می داد. این بررسی اثر مهاری عصاره ی برگ انجیر بر فعالیت ماتریکس متالوپروتئینازها را تایید می کند. از این رو، توصیه می شود با استفاده از روش های مولکولی در کنار زایموگرافی و انجام مطالعات بالینی، به بررسی بیش تر اثر عصاره ی این گیاه بر انواع متالوپروتئینازها به طور جداگانه پرداخته شود.

پرولاکتین هورمونی است که نقش مهمی در رفتار کرچی پرندگان دارد. بسیاری از مطالعات نشان داده اند که ژن پرولاکتین می تواند ژن کاندیدا برای کرچی باشد و تنوع موجود در بخش های مختلف این ژن، پتانسیل ویژه ای برای استفاده به عنوان نشان گرهای ژنتیکی از خود نشان داده و می تواند به بهبود ژنتیکی جمعیت ها کمک کند. هدف از این مطالعه، بررسی چندشکلی ژن پرولاکتین در برخی توده های مرغان بومی خوزستان با روش PCR-RFLP بود. برای این منظور از تعداد 100 قطعه مرغ بومی ایستگاه تکثیر و اصلاح نژاد مرغ بومی نهاده های دامی جهاد استان خوزستان (شهرستان باوی)، به صورت تصادفی خون گیری انجام شد. با استفاده از روش تغییر یافته استخراج نمکی،  DNAنمونه ها استخراج شد. واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) جهت تکثیر قطعه 439 جفت بازی ژن پرولاکتین توسط آغازگرهای اختصاصی صورت گرفت. قطعه تکثیر شده به وسیله ی آنزیم برشی AluI هضم شد. فراوانی آلل های C و T به ترتیب 0.655 و 0.345 و فراوانی ژنوتیپ های TT، CT و CC به ترتیب 0.10، 0.49 و 0.41 برآورد شدند. با استفاده از آزمون کای مربع (X2) مشخص شد که فراوانی آلل ها در این جایگاه ژنی در حالت تعادل هاردی- وینبرگ نمی باشد. نتایج نشان داد که ژن پرولاکتین در منطقه ی مورد بررسی دارای چندشکلی می باشد و روش PCR-RFLP برای تعیین ژنوتیپ های ژن پرولاکتین مرغان مورد مطالعه، مناسب می باشد.

تحقیق حاضر به منظور ارزیابی اثر جایگزینی بخشی از متیونین جیره با بتائین بر بیان ژن اسید چرب سنتاز در مرغ-های تخم گذار تحت تنش حرارتی اجرا شد. این مطالعه در قالب طرح کاملا تصادفی با یک آزمایش فاکتوریل 2×2 با استفاده از 96 قطعه مرغ تخم گذار سویه ی های لاین W36، در سن 65 هفتگی انجام شد. فاکتور اول با دو جیره (دارای دو سطح: 100 درصد متیونین، سطح 87 درصد متیونین +13 درصد بتائین) و فاکتور دوم دارای دو سطح بدون تنش حرارتی (سالن با دمای 23 درجه ی سانتی گراد) و دارای تنش حرارتی (سالن با دمای 35 درجه ی سانتی گراد) با چهار تیمار و سه تکرار (8 پرنده در هر تکرار) انجام شد. جهت اعمال تنش حرارتی، مرغ های یک سالن روزانه شش ساعت در معرض دمای 35 درجه ی سانتی گراد قرار گرفتند. پس از دو ماه تغذیه، در انتهای آزمایش چهار پرنده از هر تکرار کشتار شد و نهایتا بیان ژن اسید چرب سنتاز با استفاده از آغازگرهای اختصاصی و دستگاه Real time PCR مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که افزودن بتائین به جیره و اعمال تنش حرارتی به ترتیب سبب کاهش معنی دار بیان ژن اسید چرب سنتاز به میزان 98/1 و 15/2 واحد در بافت کبد شد (01/0P<). بنابراین افزودن بتائین و اعمال تنش حرارتی سبب مهار بیان ژن اسید چرب سنتاز در سطح mRNA می شود. کاهش سنتز چربی در بدن به واسطه ی کاهش بیان ژن اسید چرب سنتاز به علت مصرف بتائین ممکن است عوارض جانبی ناشی از تنش حرارتی در طیور را بهبود بخشد.

عقرب گزیدگی به عنوان یکی از عوامل مهم مرگ نوزادان، کودکان و بزرگسالان در کشورهای در حال توسعه قلمداد شده و سالانه عوارض و صدمات قابل توجهی را در قربانیان خود ایجاد می کند. این بررسی به منظور مطالعه ی عوارض خون شناختی ناشی از سم عقرب همی اسکورپیوس لپتوروس به عنوان خطرناک ترین عقرب استان خوزستان صورت گرفته است. در این تحقیق اثرات سم عقرب بر هموگرام و میزان شکنندگی گلبول های قرمز و همچنین نحوه ی اثر آنتی ونوم بر تغییرات حاصله، مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور تعداد 90 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به 5 گروه مساوی تقسیم شدند. گروه A به عنوان شاهد، فقط سرم فیزیولوژی دریافت نمود. گروه B سم عقرب همی اسکورپیوس لپتوروس را به میزان 1 mg/kg از طریق داخل صفاقی دریافت نمود. موش های صحرایی گروه C، D و E علاوه بر دریافت سم عقرب مانند گروه B، آنتی ونوم پلی والان به میزان 2.5 ml/kg به ازای هر حیوان از طریق داخل عضلانی دریافت نمودند. موش های صحرایی گروه C، آنتی ونوم پلی والان را 20 دقیقه پس از تزریق سم، موش های صحرایی گروه D،  20و 60 دقیقه پس از تزریق سم و موش های صحرایی گروه E آنتی ونوم را به همراه سم دریافت نمودند. سپس در زمان های 1، 3 و 24 ساعت پس از تزریق سم از کلیه گروه ها (هر بار از 6 سر موش صحرایی) خون گیری جهت آزمایش CBC و مطالعه ی میزان شکنندگی اریتروسیت ها صورت پذیرفت. نتایج حاصله نشان داد در گروه دریافت کننده ی سم به تنهایی تغییرات آشکاری در شاخص های هموگرام از جمله کاهش معنی دار شمارش گلبول های قرمز، هماتوکریت، هموگلوبین و افزایش معنی دار شمارش گلبول های سفید، نوتروفیل ها و لنفوسیت ها ایجاد شده است. در سایر گروه های درمان شده با آنتی ونوم این تغییرات در مقایسه با گروه شاهد معنی دار نبوده است. در خصوص شکنندگی گلبول های قرمز تزریق سم به تنهایی میزان مقاومت اریتروسیت ها را نسبت به غلظت های هیپوتونیک کاهش داده و منحنی لیز اریتروسیت ها دستخوش تغییر می شود، بنابراین در غلظت هایی که غشای گلبول های قرمز به راحتی در گروه شاهد تحمل نموده اند، در گروه B به طور معنی داری لیز اریتروسیت ها مشاهده گردید، این در حالی بود که تجویز آنتی ونوم به هر یک از اشکال مورد استفاده توانست علاوه بر تعدیل هموگرام، از تغییرات منحنی شکنندگی اسمزی گلبول های قرمز به طور معنی داری جلوگیری نماید.

سیکلوفسفامید دارویی رایج در شیمی درمانی است اما عوارض جانبی سمی داشته و از داروهای مختلف برای جلوگیری این اثرات جانبی استفاده می شود. هدف از این مطالعه، بررسی اثرات محافظتی مسنا در برابر سمیت ناشی از سیکلوفسفامید در بافت جفت موش صحرایی می باشد. 15 سر موش صحرایی آبستن به طور تصادفی در 3 گروه قرار گرفتند: 1) کنترل (سرم فیزیولوژی)، 2) سیکلوفسفامید (15 mg/kg)، (3 سیکلوفسفامید (15 mg/kg) و مسنا (100mg/kg). داروها روز سیزدهم آبستنی تجویز و موش ها در روز بیستم آبستنی آسان کشی شدند. جفت ها جدا و در محلول فیکساتیو غوطه ور شدند. از جفت ها مقاطع 5 میکرومتری تهیه و پس از رنگ آمیزی عمومی و اختصاصی با میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفتند. سیکلوفسفامید وزن و طول قطرهای جفت را کاهش داد. در سطح بافتی، موجب کاهش ضخامت لایه های لابیرنت و بازال، نکروز و پرخونی آن ها، کاهش تعداد سلول های غول پیکر و جمع شدگی هسته ی آن ها شد (P<0.05). مسنا روی مورفومتری جفت نسبت به گروه سیکلوفسفامید اثر معنی دار نداشت (P>0.05) اما در سطح بافتی به طور معنی داری توانست ضخامت نواحی لابیرنت و بازال و تعداد سلول های غول پیکر را افزایش دهد (P<0.05). همچنین توانست مانع از جمع شدگی هسته و نکروز سلول های غول پیکر و اسپانژیوتروفوبلاست در لایه ی بازال شود و پرخونی در ناحیه ی لابیرنت را کاهش دهد (P<0.05). گروه های سولفیدریل مسنا احتمالا با آکرولئین (عامل اصلی سمیت سیکلوفسفامید) واکنش داده و آن را به ترکیبات غیرسمی تبدیل می کنند. مسنا بدین طریق ممکن است بافت جفت موش صحرایی را در برابر اثرات سمی سیکلوفسفامید محافظت کند.

مری بخشی از لوله ی گوارشی است که در انتقال مواد غذایی از حفره ی دهانی به معده نقش دارد. عضلات مری منجر به حرکات دودی آن می شود. محتوای عضلانی مری در گونه های مختلف مورد بررسی قرار گرفته و تفاوت های قابل ملاحظه ای را نشان داده است. اطلاعات در مورد محتوای عضلانی مری در حیوانات وحشی اندک است. در این تحقیق از دو پلنگ ایرانی استفاده شد. پس از آسان کشی حیوانات، جداسازی مری صورت گرفت. نمونه ها در فرمالین بافر 10 درصد ثابت سازی شدند و پس از انجام مراحل آماده سازی بافت برای مطالعه ی میکروسکوپ نوری قالب های پارافینی تهیه شد. برش های بافتی به ضخامت 7-5 میکرومتر تهیه و با استفاده از هماتوکسیلین- ائوزین و تری کروم ماسون رنگ آمیزی شدند. نتایج نشان داد که لایه ی عضله ی مخاطی از نیمه ی دوم مری به صورت رشته های عضلانی صاف پراکنده نمایان و به تدریج به طرف انتهای مری به صورت نوار کامل عضلانی درمی آید. طبقه ی عضلانی به صورت دو لایه ی عضلانی حلقوی داخلی و طولی خارجی دیده می شود که به وسیله ی بافت هم بندی از هم جدا شده اند و از ابتدای مری قابل مشاهده هستند. از شروع نیمه ی دوم مری، رشته های عضله ی صاف در بین رشته های عضلانی لایه ی عضلانی حلقوی داخلی مشاهده و به تدریج بر تعداد رشته های عضلانی صاف افزوده می شود. نهایتا در ناحیه ی یک چهارم انتهایی مری، عضله ی حلقوی داخلی کاملا از رشته های عضلانی صاف تشکیل می شود. عضله ی طولی خارجی در محل اتصال مری- معدی به صورت عضله ی صاف دیده شده و به داخل عضله ی صاف جدار معده ادامه می یابد. این مطالعه اولین مطالعه ی هیستومورفولوژی مری در پلنگ می باشد و تفاوت های قابل ملاحظه ای در نوع و نحوه ی آرایش عضلات جدار مری این گونه و سایر پستانداران مشاهده شد.

استفاده از محرک های ایمنی طبیعی مانند عصاره های گیاهی و جلبکی حاوی کاروتنوئیدها، یکی از کاربردی ترین روش های تقویت ایمنی و پیش گیری از بیماری ها در ماهیان می باشد. محرک های ایمنی با ارتقای سیستم ایمنی ذاتی می توانند از وقوع بیماری های عفونی جلوگیری کنند و رژیم غذایی حاوی کاروتنوئیدها، عملکرد سیستم ایمنی در بسیاری از حیوانات آزمایشگاهی را بهبود بخشیده است. به منظور بررسی تاثیر عصاره ی الکلی جلبک سارگاسوم، 120 قطعه ماهی به طور تصادفی به چهار گروه (4 تیمار) تقسیم شده (هر آکواریوم حاوی 30 قطعه ماهی با وزن 6.5±0.65 گرم) و به مدت 60 روز برای انجام آزمایش، نگهداری و غذادهی گردیدند. تیمار اول، دوم و سوم به ترتیب با مقادیر 5، 10 و 15 گرم عصاره ی اتانولی جلبک سارگاسوم به ازاء هر کیلوگرم غذا به مدت دو ماه تغذیه شدند. تیمار چهارم گروه شاهد بود که فقط غذای تجاری (بیومار) دریافت می نمود. پس از پایان دوره ی 60 روزه ی آزمایش، خون گیری انجام شد و برخی فاکتورهای خونی و ایمنی بررسی گردید. در بین تیمارهای مختلف، بیش ترین میزانPCV ،  Hbو MCHC در تیمار تغذیه شده با 5 گرم در کیلوگرم جلبک مشاهده گردید (p<0.05). تعداد گلبول های سفید در تیمارهای تغذیه شده با جلبک بیش تر از گروه کنترل بود ولی این اختلاف معنی دار نبود (p>0.05). فعالیت احیاء NBT سرم در تیمار تغذیه شده با 15 گرم در کیلوگرم عصاره ی جلبک سارگاسوم، بیش تر از سایر تیمارها و نیز گروه شاهد بود (p<0.05). میزان فعالیت کمپلمان در تیمار تغذیه شده با 10 و 15 گرم در کیلوگرم عصاره ی الکلی جلبک در روز 60، به طور معنی داری بیش تر از گروه کنترل بود (p<0.05). قدرت باکتری کشی سرم تیمارهایی که عصاره ی الکلی جلبک را دریافت کرده بودند، در مقایسه با گروه کنترل اختلاف معنی داری نداشتند (p>0.05). با توجه به نتایج پژوهش حاضر، تجویز عصاره ی الکلی جلبک سارگاسوم به صورت خوراکی باعث تحریک برخی فاکتورهای ایمنی غیراختصاصی ماهی ماکرو می گردد.

گوشت سینه ی ماکیان (فیله) در سرتاسر جهان مورد استقبال مصرف کنندگان بوده اما مستعد فساد سریع می باشد. از این رو، صنایع امروزه درصدد یافتن فناوری جدید برای افزایش مدت ماندگاری آن هستند. به علاوه، تقاضای مشتریان برای مواد غذایی سالم تر (فاقد نگهدارنده های شیمیایی مرسوم) در دهه ی اخیر افزایش پیدا کرده است. کیتوزان یا فرم داستیله کیتین، پلی ساکاریدی است که در پوشش خارجی خرچنگ ها و میگوها و دیواره ی سلولی قارچ ها یافت می شود و ویژگی غیرسمی، زیست فروپاشی و زیست سازگاری آن به اثبات رسیده است. اسانس ها از گیاهان استخراج شده و طی دهه ها به خاطر داشتن فعالیت های بیولوژیکی شامل خواص آنتی اکسیدانی، ضد سرطانی و ضد میکروبی شناخته شده هستند. مطالعه ی حاضر جهت ارزیابی تاثیر پوشش خوراکی کیتوزان 2 درصد حاوی اسانس 1 درصد رزماری روی ماندگاری و حفظ کیفیت گوشت سینه ی مرغ در دمای یخچال انجام گرفته است. نمونه ها به 3 گروه بدون پوشش (کنترل)، تیمارشده با اسید استیک 1 درصد و غوطه ور شده در محلول کیتوزان حاوی اسانس رزماری تقسیم شدند. نمونه ها سپس در دمای یخچال (4±1 درجه ی سانتی گراد) به مدت 15 روز نگهداری شدند و در فواصل معین زمانی (روزهای 0، 3، 6، 9، 12 و 15) جهت آزمایش های میکروبیولوژیکی (شمارش باکتری های مزوفیل و سایکروفیل)، شیمیایی (TVN ,TBA ,pH) و حسی (شکل ظاهری، میزان الاستیسیته عضلات، بو و رنگ) مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج بررسی باکتریایی دلالت بر این داشت که پوشش دهی اثر معنی داری (p<0.05) بر کاهش شمارش باکتری های مزوفیل و سایکروفیل با حداقل 15 روز نگهداری را داشته است. همچنین نمونه های غوطه ور شده در کیتوزان حاوی اسانس رزماری میزان TVN ,TBA و pH کم تری از دو گروه دیگر در طول نگهداری نشان دادند و از نظر فاکتورهای حسی نیز نسبت به دو گروه دیگر باعث حفظ فاکتورهای حسی در سطح قابل قبول به مدت 15 روز گردید.

یکی از مسائل عمده در تفسیر هر الکتروکاردیوگرام، توجه به تنوع مشاهده شده در شکل امواج قلبی است که نه تنها در بین اعضای مختلف یک گونه، سنین مختلف یا دو جنس، بلکه در یک دام مشخص نیز در زمان های گوناگون می تواند متفاوت باشد. در تحقیق حاضر فراوانی الگوهای متفاوت مجموعه QRS در گاومیش های رودخانه ای خوزستان تعیین گردیده است. یک صد راس گاومیش به دو گروه جنسی و نیز دو گروه سنی تقسیم شدند. از اشتقاق قاعده ای- راسی جهت ثبت نوار قلب استفاده گردید و داده ها با استفاده از آزمون مربع کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. مجموعه QRS به شکل کامل تنها در یک مورد ثبت گردید و در سایر موارد به صورت QS و یا RS جلوه گر گشت که در این بین، بیش ترین فراوانی نسبی و مطلق متعلق به مجموعه QS (73 درصد) بود. اختلاف بین فراوانی اشکال مختلف کمپلکس QRS با و یا بدون حضور هم زمان آن ها در دو جنس از نظر آماری معنی دار نبود. همچنین تنها اختلاف بین فراوانی مجموعه RS در بین دو گروه سنی کم تر و مساوی 2.5 سال و بیش تر از 2.5 سال معنی دار بود. حضور هم زمان این اشکال نشان داد که اختلاف فراوانی مجموعه QS و QS همراه با RS در بین دو گروه سنی معنی دار بود (p<0.05). یافته های بررسی حاضر نشان داد، در صورت استفاده از اشتقاق قاعده ای- راسی، مجموعه QRS بیش تر به شکل QS خواهد بود.

از هزاران سال پیش از گیاهان به عنوان ماده ی ترمیم دهنده ی زخم ها استفاده شده است. گیاه لوئی، بومی محیط های تالابی همچون خوزستان است و به وفور قابل دسترس و استحصال می باشد. هدف این مطالعه بررسی اثر التیامی عصاره ی گرده ی گیاه لوئی بر التیام زخم تمام ضخامت موش سوری است. تعداد 36 سر موش سوری به 3 گروه 12 تایی شامل گروه کنترل سالین، گروه کنترل اسرین و گروه آزمایش (اسرین محتوی عصاره ی گرده) تقسیم شدند. پس از بیهوشی، برداشت یک قطعه پوست به ابعاد 0.5×0.5 سانتی متر از ناحیه ی پشت گردن و بین دو کتف انجام شد. موضع عمل با سرم فیزیولوژی استریل تحت درمان قرار گرفت. این پروسه درمانی برای کلیه 12 سر موش پس از اجرای عملیات جراحی صورت گرفت و هر گروه به صورت روزانه یک بار درمان اختصاصی خود را دریافت کرد. به منظور تعیین مدت زمان درمان، هر یک از گروه ها نیز به 3 گروه تقسیم شدند (گروه 7 و 14 و 21 روز). پس از خاتمه هر دوره ی زمانی در هر گروه، پوست موضع زخم پس از آسان کشی هر موش، به همراه 0.5 سانتی متر از پوست اطراف برداشته شد و به آزمایشگاه هیستوپاتولوژی ارسال شد. در پایان مطالعه میزان سلول های تک هسته ای، چند هسته ای، فیبروبلاست و عروق زایی در گروه درمان کم تر از سایر گروه ها بود (P<0.001). علی رغم کم تر بودن انقباض زخم در گروه درمان، این روند در روز 14 نسبت به سایر گروه ها بیش تر بود (P<0.001). علی رغم این که در گروه درمان روند انقباض زخم با شدت کم تری آغاز شد ولی در ادامه شدت بیش تری نسبت به سایر گروه ها داشت (P<0.001). بهبودی کامل زخم در روز 21 در تمامی گروه ها مشاهده شد. در این مطالعه، کاربرد موضعی عصاره ی دانه ی گرده ی لوئی تاثیر مثبتی بر مراحل ترمیم زخم در موش داشت و بنابراین شاید نقش سودمندی بر ترمیم زخم داشته باشد.

مسمومیت با آفلاتوکسین ها (آفلاتوکسیکوزیس) سندرمی است که با مصرف مواد غذایی آلوده به آفلاتوکسین ایجاد می شود. آفلاتوکسیکوزیس یکی از مهمترین مسمومیت های ناشی از مایکوتوکسین ها به شمار می رود که توسط قارچ های آسپرژیلوس فلاووس و آسپرژیلوس پارازیتیکوس تولید می شوند و می تواند خسارات اقتصادی قابل توجهی به صنعت دامپروری وارد نماید. در یکی از گاوداری های شیری صنعتی با جمعیت دامی 2165 راسی استان آذربایجان شرقی در دی ماه 1391، 12 راس گاو شیری خشک آبستن با نشانه هایی از قبیل بی حالی، بی اشتهایی، دندان قروچه، زور زدن، اسهال آبکی همراه با لخته های خون در برخی از بیماران و نهایتا زمین گیری و عدم پاسخ به درمان گزارش گردید. برای تشخیص بیماری ضمن اخذ تاریخچه، معاینه ی بالینی، کالبدگشایی گاوهای تلف شده، آزمایش های سرولوژیکی، سم شناسی و هماتولوژی انجام گرفت. در کالبدگشایی، کبد بزرگ و رنگ پریده، روده ها پرخون، شیردان دارای نقاط خونریزی و محتویات روده و شیردان خون آلود بودند. همچنین در برخی از بیماران، مخاطات دارای خون ریزی های سرسنجاقی بودند. در بررسی های پاراکلینیکی، میزان فعالیت آنزیم های کبدی و بیلی روبین افزایش شدیدی داشته و میزان پروتئین بدن کاهش یافته بود. در بررسی سم شناسی تفاله ی سیب و محتویات شکمبه، شیردان و روده ها، آفلاتوکسین B1 تشخیص داده شد که مقدار آن در تفاله ی سیب چندین برابر بیش تر از حد نرمال بود. ضایعات کالبدگشایی، یافته های سم شناسی و آنالیز شیمیایی خون، تایید کننده ی مسمومیت با آفلاتوکسین B1 بود.