علوم پزشکی رازی
سال:1385 | دوره:13 | شماره:51 |تعداد مقالات:28

زمینه و هدف: سندرم مقاومت به انسولین، به مجموعه ای از اختلالات متابولیک اطلاق می شود که با افزایش خطر ابتلا به دیابت و بیماری های قلبی عروقی همراه می باشد. با توجه به افزایش رو به رشد روند چاقی در کودکان، این سندرم تبدیل به یکی از مشکلات با اهمیت در این گروه شده است. هدف از این مطالعه، بررسی وضعیت سندرم متابولیک در کودکان چاق شهرنشین ایرانی است. روش بررسی: در این مطالعه، کلیه دانش آموزان چاق دبستانی 7 تا 12 ساله منطقه 6 تهران براساس اندازه دور کمر و معیار بین المللی چاقی (IOTF=International obesity task force) بررسی شدند. مقادیر تری گلیسرید ناشتا، کلسترول با وزن مولکولی بالا (High Density Lipoprotein=HDL)، قند ناشتای سرم، انسولین ناشتای سرم، فشار خون و دور کمر در هر فرد اندازه گیری شد. یافته ها: شیوع خام سندرم متابولیک در این کودکان، 6/20% بود. تفاوت معنی داری بین شیوع سندرم متابولیک در دو جنس وجود نداشت. از بین اختلالات متابولیک بررسی شده در جمعیت مورد مطالعه، تری گلیسرید بالا، از همه شایع تر و سطوح پایین HDL، از همه کمتر بود. کلیه اجزای سندرم متابولیک به استثنای سطوح پایین HDL، در کودکان مبتلا به سندرم متابولیک به طرز معنی داری، بالاتر از سایر کودکان بود. همچنین این کودکان به طور مشخصی از سطوح بالاتری از انسولین برخوردار بودند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، سندرم متابولیک در کودکان چاق ایرانی از شیوع بالایی برخوردار است. این مطلب دلیلی قاطع بر لزوم انجام اقدامات پیشگیرانه در این کودکان که نیروی مولد فردای جامعه ما را تشکیل می دهند، می باشد. این اقدامات نه تنها منجر به بهتر شدن کیفیت زندگی این دسته می شود، بلکه بار آتی ناشی از این بیماری ها را بر روی اجتماع کاهش می دهد.

زمینه و هدف: در گذشته بیماران مبتلا به نارسایی مرحله انتهایی کلیه (ESRD=End stage renal disease) و اختلالات دستگاه ادراری تحتانی به طور همزمان گروه پرخطر برای پیوند کلیه در نظر گرفته می شدند. برای بررسی میزان بقا کلیه پیوندی در این گروه، 48 بیمار مبتلا به اختلالات دستگاه ادراری تحتانی که بین سالهای 1365 تا 1382 تحت پیوند کلیه در بیمارستان لبافی نژاد قرار گرفته بودند،در این مطالعه مورد ارزیابی قرار گرفتند. روش بررسی: مطالعه به صورت گذشته نگر و هم گروهی بود. میانگین سن در هر دو گروه بیماران مبتلا به آنومالی های دستگاه ادراری تحتانی و در گروه کنترل، 5/11 سال بود. 35% بیماران، دختر و 65% بیماران، پسر بودند. اختلالات اورولوژی در این بیماران عبارت بودند از: 4 بیمار مبتلا به PUV (Posterior urethral valve)، 4 بیمار مبتلا به انسداد حالب و 40 بیمار مبتلا به مثانه نوروژن. یافته ها: در گروه کنترل، رد پیوند فوق حاد (Hyper-acute rejection) در 3/2% بیماران، رد پیوند حاد در 59% بیماران و رد پیوند مزمن در 35% بیماران دیده شد. در بیمارانی که مبتلا به آنومالی های دستگاه ادراری بودند، رد پیوند فوق حاد در 8%، رد پیوند حاد در 75% و رد پیوند مزمن در 5/39% بیماران دیده شد. البته از نظر آماری تفاوت قابل توجهی بین این دو گروه از این نظر وجود نداشت (در مورد رد پیوند فوق حاد 11/0=p، در مورد رد پیوند حاد 52/0=p و در مورد رد پیوند مزمن 29/0=p محاسبه شد). پیوند در (0.33%) 48/16 بیماران مبتلا به LUTA (Lower urinary tract anomaly) نارسا شد و از این نظر با گروهی که این آنومالی ها را نداشتند، تفاوت قابل توجهی وجود نداشت. میانگین زمان بقا در کلیه پیوندی در بیماران فوق، 6 سال بود که در مقایسه با گروه کنترل که 3/7 سال بود، اختلاف معنی داری نداشت (7/0=p). بقا کلیه پیوندی در بیماران مبتلا به LUTA در سال اول 90%، در سال سوم 76%، در سال پنجم 65% و در سال هفتم 40% بود. در حالی که در گروه کنترل بقا کلیه پیوندی در سال اول 88%، در سال سوم 73%، در سال پنجم 70% و در سال هفتم 49% بود. نتیجه گیری: براساس این مطالعه، بقا کلیه پیوندی در بیمارانی که اختلالات دستگاه ادراری تحتانی دارند تفاوت بارزی با بیمارانی که فاقد این آنومالی ها هستند، ندارد.

زمینه و هدف: عفونت با ویروس هپاتیت  (Hepatitis A =HAV) Aوابسته به موقعیت ژئوگرافیک، الگوی اپیدمیولوژیک و کلینیکی متفاوتی دارد. ایران به عنوان یکی از نواحی اندمیک این عفونت شناخته شده است. در این مطالعه سعی شد تا فراوانی آنتی بادی حمایتی بر علیه HAV، در کودکان مراجعه کننده به بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) بررسی شود. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی ـ مقطعی تعداد 288 کودک 6 ماهه تا 15 ساله (متوسط سنی 73/5 سال) جهت بررسی سرولوژی (ایمونوگلوبولین توتال IgM+IgG) به روش EIA (Enzyme immuno assay) مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: بطور کلی فراوانی سرولوژی مثبت 50% بود (سن 6 ماه: 86%، 6 ماه تا 1 سال: 80%، 5-1 سال: 8/36%، 10-5 سال: 50% و 15-10 سال: 4/52%). همان گونه که ملاحظه می شود فراوانی میان کودکان 1-5/0 سال به طور معنی داری از کودکان با سن 10-5 سال، بالاتر است (P<0.000001). دختران نسبت به پسران از سرولوژی مثبت بالاتری برخوردار بودند (P<0.0005). کودکان با طبقه اجتماعی ـ اقتصادی پایین، نسبت به طبقه متوسط و بالا، ایمن بالاتری بر علیه HAV داشتند (P<0.0001) (طبقه پایین: 75%، طبقه متوسط: 49% و طبقه بالا: 32%). نتیجه گیری: پیشنهاد می شود تجویز ایمونوگلوبولین پس از تماس با فرد مبتلا به هپاتیت A، خصوصا در کودکان مذکر با سن بالای یک سال و از طبقه بالای اجتماعی ـ اقتصادی انجام گردد.

زمینه و هدف: ژیاردیازیس انسانی، عفونتی است که به وسله تک یاخته تاژکداری به نام ژیاردیا لامبلیا ایجاد می شود، در روده باریک زندگی می کند و در آنجا آسیب ایجاد می کند که ممکن است همراه با علایم معدی ـ روده ای باشد. این عفونت انگلی، انتشار جهانی دارد و شیوع آن از 15% تا 30% متغیر است. مطالعات اخیر مبین دخالت هر دو سیستم ایمنی هومورال و سلولی در دفاع علیه انگل می باشد. گزارشاتی در ارتباط با حضور علایم آلرژیک در افراد مبتلا به ژیاردیا وجود دارد؛ بعلاوه افزایش سطح IgE توتال سرمی و ائوزینوفیلی در این عفونت گزارش شده است. با توجه به اهمیت این موضوع در کودکان، ضرورت دارد ارتباط بین ژیاردیازیس و آلرژی کودکان بررسی شود تا شاید بدین وسیله بتوان کمک موثری به پزشکان در تشخیص و درمان این گونه بیماران نمود. روش بررسی: طی 11 ماه (از بهمن ماه سال 1382 تا دی ماه سال 1383) از 125 کودک زیر 15 سال مراجعه کننده به کلینیک آلرژی مرکز طبی کودکان تهران، یک نمونه خون به منظور تعیین درصد ائوزینوفیلی و IgE توتال سرم تهیه شد و همچنین تست مدفوع در 3 نوبت در هفته به منظور بررسی وجود انگل ژیاردیا انجام گرفت. همزمان بر روی 125 کودک (مشابه از نظر سن) مراجعه کننده به کلینیک داخلی همان مرکز که فاقد علایم آلرژیک بودند، همان آزمایش ها انجام گرفت، که این گروه به عنوان شاهد یا کنترل بودند. در این مطالعه همسان سازی بین گروه های بیمار و شاهد مورد توجه قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه، 20 نفر (16%) از 125 کودک مبتلا به آلرژی، به ژیاردیا نیز مبتلا بودند که اکثر این افراد واجد عارضه پوستی بودند؛ در ضمن از این 20 نفر، تعداد 16 نفر، واجد IgE بالا و 4 نفر، واجد IgE نرمال بودند. نتیجه گیری: نتایج مطالعات قبلی، مواردی از ارتباط بین ژیاردیازیس و آلرژی بخصوص آلرژی های پوستی را نشان داده است. در این مطالعه نیز با توجه به نتایج، بین ژیاردیازیس و افزایش IgE توتال سرمی ارتباط دیده شد (P<0.05). همچنین بین ژیاردیازیس و آلرژی های پوستی ارتباط مشاهده گردید (P<0.05) ولی با میزان ائوزینوفیلی خون محیطی ارتباطی مشاهده نگردید (P<0.05). این نتایج، نشان دهنده یک ارتباط واضح بین ژیاردیازیس و آلرژی های پوستی می باشد که با نتایج مطالعات قبلی همخوانی دارد.

زمینه و هدف: تب روماتیسمی حاد و بیماری قلبی ناشی از آن، از شایع ترین بیماری های قلبی اکتسابی کودکان در کشورهای در حال توسعه می باشد که نیاز به بستری، عمل جراحی، پیشگیری و مراقبت های طولانی مدت دارد و موجب مرگ و میر می گردد. در کشور ما اطلاعات در این زمینه به طور وسیع و جامع، محدود است؛ لذا سعی شد تا در این زمینه در یکی از مهم ترین مراکز قلب کودکان ایران، مطالعه انجام شود. روش بررسی: 290 بیمار مبتلا به بیماری قلبی روماتیسمی (RHD=Rheumatic heart disease) که از سال 1364 (آوریل 1985) تا پایان سال 1378 (مارس 1999) به مدت 15 سال در بخش قلب کودکان این مرکز بستری شده اند، از نظر سن ابتلا، سن اولین بستری، جنس، فراوانی گرفتاری دریچه های قلب، نوع عمل جراحی، میزان عود آندوکاردیت و مرگ و میر مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: از نظر جنس تفاوت مهمی بین پسرها و دخترها نبود (51% پسر و 49% دختر بودند). متوسط سن ابتلا، 7/9 سال و محدوده آن، بین 16-4 سالگی بوده که 65% آنها در سن 12-7 سالگی مبتلا شده اند. متوسط سن بستری، 1/11 سال و محدوده آن، بین 18-4 سالگی بوده که 80% آنها در سن بالای 11 سالگی بستری شده اند. گرفتاری دریچه های قلب با معاینه فیزیکی، نوار قلب، رادیوگرافی ریه و اکوکاردیوگرافی تشخیص داده شده است و برای اکثر آنها آنژیوگرافی انجام شده است. گرفتاری دریچه میترال به تنهایی (ایزوله) در حدود نیمی از موارد (49%) و ابتلا توام دو دریچه میترال و آئورت در 5/39% و گرفتاری دریچه آئورت به تنهایی (ایزوله) در 5/3% و گرفتاری 3 یا 4 دریچه در 7% بیماران مشاهده شد. به عبارت دیگر دریچه میترال قلب در بیش از 90% موارد و دریچه آئورت در 44% بیماران، گرفتار بودند. 190 بیمار (65%)، تحت عمل جراحی دریچه قلب قرار گرفته اند که در 96 مورد (51%)، عمل جراحی دریچه میترال به تنهایی و در 83 بیمار (5/43%)، عمل دو دریچه میترال و آئورت انجام شد و در 10 بیمار (2/5%)، عمل جراحی دریچه آئورت به تنهایی انجام شد. عود تب روماتیسمی در 42 بیمار (14%)، آندوکاردیت در 16 بیمار (5/5%) و فوت در 4 بیمار (3/1%) مشاهده گردید. نتیجه گیری: گرفتاری روماتیسمی قلبی در دخترها و پسرها، تقریبا یکسان و شایع ترین سن ابتلا به آن، در سنین مدرسه می باشد. در این مطالعه در 65% بیماران نیاز به عمل جراحی و اکثرا تعویض دریچه بوده است؛ لذا بایستی توجه خاص به تشخیص و درمان زودهنگام عفونت استرپتوکوکی نمود تا بدین ترتیب بتوان از بروز عوارض جلوگیری کرد.

زمینه و هدف: حدود 30% از خانم ها در حین زایمان، درد شدید مداوم کمر را تجربه می نمایند، ولی بخصوص در مناطق دورافتاده و کشورهای در حال توسعه از جمله ایران، امکانات محدودی برای کاهش این درد در دسترس می باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر تزریق زیرجلدی آب مقطر در ناحیه لومبوساکرال بر کاهش درد کمر حین زایمان می باشد. روش بررسی: در این مطالعه جهت ارزیابی اثر تزریق زیرجلدی آب مقطر در ناحیه لومبوساکرال در کاهش درد کمر در مرحله اول زایمان، یک کارآزمایی بالینی تصادفی شاهددار دو سوکور انجام شد. در طی فاز اکتیو از اولین مرحله زایمان واژینال طبیعی، در گروه مداخله (50 نفر)، 5/0 میلی لیتر آب مقطر و در گروه کنترل (50 نفر)، 5/0 میلی لیتر نرمال سالین در یک نقطه دردناک از ناحیه لومبوساکرال به صورت زیرجلدی تزریق شد. شدت درد قبل و پس از گذشت 10 و 45 دقیقه از انجام تزریق، به وسیله معیار visual face rating scale اندازه گیری شد. این معیار، شکلی متشکل از 5 صورت است که در آن میزان مختلف درد به وسیله حالت های مختلف در صورت، نمایش داده شده و از نمره 1، برای کمترین میزان درد و تا نمره 5، برای درد شدید و غیرقابل تحمل نمره گذاری شده است. از بیمار خواسته می شود تصویری را که بیش از همه نمایانگر وضعیت اوست، انتخاب نماید؛ از میانه نمره درد برای مقایسه دو گروه استفاده می شود. یافته ها: دو گروه از نظر سن و وزن مادر، سن بارداری، تعداد زایمان ها و بارداری های قبلی، درجه افاسمان و میزان تحصیلات تفاوت معنی دار آماری نداشتند. پیش از انجام تزریق، میانه نمره درد در هر دو گروه براساس face rating scale، با هم برابر بود. میزان درد در هر دو گروه، 10 و 45 دقیقه بعد از انجام تزریق، کاهش یافته بود. میانه نمره درد پس از گذشت 10 و 45 دقیقه از زمان انجام تزریق در گروه مداخله به طور معنی داری پایین تر از گروه کنترل بود (P<0.01). نتیجه گیری: یک تزریق زیرجلدی آب مقطر در یک نقطه دردناک، در کاهش درد کمر حین زایمان موثر می باشد. از آنجا که این روش ارزان، بی خطر، در دسترس و موثر است و بکارگیری آن ساده است، برای استفاده روتین بالینی توصیه می شود.

مقدمه: میزان بروز تومورهای بدخیم پریکارد، بسیار نادر می باشد و آنژیوسارکوم اولیه پریکارد در این بین، به عنوان نادرترین ها شناخته می شود. معرفی بیمار: بیمار خانم 51 ساله ای بود که به دلیل تنگی نفس کوششی و ادم اندام های تحتانی مراجعه کرده بود. در اکوکاردیوگرافی، افیوژن پریکارد مشاهده شد. بیمار تحت آسپیراسیون مایع پریکارد و بیوپسی پریکارد قرار گرفت که التهاب مزمن پریکارد گزارش شد. در طی سومین بار بستری، دچار افزایش تنگی نفس، ارتوپنه و برجستگی ورید ژوگولر گردید که در اکوکاردیوگرافی علی رغم کاهش مایع پریکارد، نمای رستریکتیو مشاهده شد. کاتتریزاسیون راست و چپ قلب، پریکاردیت کانستریکتیو را تایید نمود. بیمار تحت پریکاردیوتومی توتال تسکینی قرار گرفت که گزارش هیستولوژی و ایمونوهیستوکمیکال پریکارد، آنژیوسارکوم بود. بحث: با توجه به عدم وجود هیچ نشانه ای از منشا تومور در بررسی های پستان، ریه، دستگاه گوارش، دستگاه ادراری و سیستم لنفاوی برای بیمار تشخیص نهایی آنژیوسارکوم اولیه پریکارد مطرح گردید. بیمار چند روز پس از آغاز شیمی درمانی، به دنبال ایست قلبی ـ تنفسی فوت نمود.

زمینه و هدف: واکنش گرانوماتوز نسبت به نفوذ شفت مو از خارج به داخل اپیدرم، سینوس پیلونیدال نافی نامیده می شود. بسیاری از بیماران مبتلا به سینوس پیلونیدال نافی هرگز تحت اقدامات تهاجمی قرار نمی گیرند و بنابراین در بسیاری از موارد، از بیماران نمونه پاتولوژی اخذ نمی شود. مک کلنتان (2000)، مشاهده کلافه مو را یکی از روشهای تشخیص بالینی این بیماری عنوان می کند. مطالعه حاضر به گزارش مواردی که به صورت پاتولوژیک یا بالینی با تشخیص سینوس پیلونیدال نافی مطابقت داشتند و طی سالهای 1382-1375 در بیمارستان بقیه اله الاعظم تحت جراحی قرار گرفته بودند، اختصاص دارد. روش بررسی: این مطالعه به صورت گذشته نگر انجام شد و طی آن سینوس پیلونیدال نافی به صورت بالینی و بر پایه گزارش خروج کلافه مو توسط بیمار (در تاریخچه بالینی) و یا مشاهده کلافه مو توسط جراح (طی معاینه بالینی یا حین عمل) تشخیص داده شد. داده های دموگرافیک (سن، جنس، شغل و محل سکونت)، بالینی (نوع علایم و طول مدت علایم) و درمانی (نوع بیهوشی و طول مدت بستری) 56 بیمار مبتلا به سینوس پیلونیدال نافی که در بین سالهای 1382-1375 در بیمارستان بقیه  اله الاعظم تحت جراحی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. یافته ها: محدوده و میانگین (انحراف معیار) سنی بیماران به ترتیب 40-12 سال و 7/4±24 سال بود. شایع ترین علایم بیماران به ترتیب شامل ترشح از ناف (7/94%)، درد (9/50%) و خونریزی (9/43%) بود. طول مدت بستری بیماران، 1 تا 10 روز بود. نتیجه گیری: مطرح نمودن تشخیص بالینی سینوس پیلونیدال نافی احتمالا می تواند به تشخیص موارد بیش تری از بیماران مبتلا به این بیماری کمک کند. به نظر می رسد که این اقدام خواهد توانست تا شیوع واقعی این بیماری را بیش تر از تصور قبلی مشخص کند.

زمینه و هدف: میدان مغناطیسی موجود در محیط زندگی انسان ناشی از مولدهای الکتریکی، خطوط انتقال نیرو یا وسایل الکتریکی است که می تواند اثراتی را بر حافظه و یادگیری ایجاد نماید. این مطالعه به منظور بررسی اثر میدان مغناطیسی کوتاه مدت بر حافظه فضایی موش صورت گرفت. روش بررسی: در این مطالعه تجربی از 10 موش سوری نژاد ویستار که به مدت 6 روز برای بررسی حافظه فضایی در مدل ماز T شکل آموزش دریافت نموده بودند، استفاده شد. یک روز بعد از آموزش، به منظور ثبت زمان یافتن غذا، آزمایشات در 3 مرحله (کنترل، Restrainer و میدان مغناطیسی) با فاصله زمانی 2 ساعت اجرا گردید و هر موش در 5 مرحله به فواصل حدود یک دقیقه در ابتدای ماز قرار گرفت و زمان حرکت موش تا رسیدن به محل غذا توسط یک کورنومتر اندازه گیری شد. برای ایجاد میدان مغناطیسی از یک سیم پیچ حلقوی با قطر داخلی 8 سانتی متر و دارای 850 دور سیم مسی استفاده شد. ضمنا حداکثر شدت میدان مغناطیسی در مرکز سیم پیچ با کمک یک دستگاه تسلامتر در حد 5/7 میلی تسلا کالیبره گردید. یافته ها: نتایج در 3 مرحله ارزیابی، نشان داد که میانگین زمانهای بدست آمده به ترتیب 4/15، 5/11 و 3/11 ثانیه بود. همچنین بین زمان بدست آمده در مرحله کنترل با دو مرحله دیگر، اختلاف معنی داری وجود داشت (P<0.05)، اما بین مرحله آزمایش با Restrainer و میدان مغناطیسی، اختلاف معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: یافته های تحقیق نشان داد که اعمال میدان مغناطیسی کوتاه مدت (50 هرتز و 5/7 میلی تسلا) بر مهارت موش در T ماز، بی اثر بوده و احتمالا اثری بر فرایند حافظه فضایی ندارد.

مقدمه: یکی از عوارض مهم به دنبال بیهوشی، ضایعات عصبی است. این عوارض اگر چه شایع نیستند اما در صورت بروز می توانند مشکلاتی را برای بیمار به دنبال داشته باشند. معرفی بیمار: در این گزارش بیمار خانم 17 ساله ای معرفی می شود. نامبرده به علت شکستگی تنه استخوان فمور پای چپ در وضعیت Semilateral با بیهوشی عمومی تحت عمل جراحی قرار گرفت، بعد از عمل جراحی قادر به حرکات کتف، بازو، ساعد و دست چپ نبود؛ با توجه به معاینه کلینیکی همراه با بررسی های انجام شده و سیر بهبودی، علت این عارضه، ضایعه عصبی از نوع نوراپراکسی (Neurapraxia) شبکه براکیال چپ تشخیص داده شد. نتیجه گیری: اقدامات فیزیوتراپی از روز سوم شروع شد و طی 3 هفته اول، حرکات کتف به طور نسبی برگشت و در انتهای هفته پنجم، حرکات نسبی بازو و هیپواستزی نسبی بعد از 6 هفته و در آخر هفته هفتم حرکات کتف و بازو کاملا برگشت و بیمار بدون عارضه ترخیص گردید.

زمینه و هدف: ژنیکوماستی یا بزرگی خوش خیم غدد پستان در جنس مذکر، در هر سنی ممکن است بروز کند و علل مختلفی در آن نقش دارند. چالش مهم در این بیماران، کشف تومورهای مخفی مونث ساز بیضه یا غدد فوق کلیوی است که می تواند یک علت خطرناک و بالقوه قابل درمان در این بیماران باشد. در این مطالعه پس از بررسی 62 بیمار مبتلا به ژنیکوماستی، الگوریتم جدیدی برای بررسی این دسته از بیماران پیشنهاد شده است. روش بررسی: در یک مطالعه از نوع سری (case-Series)، از موارد تمام بیمارانی که با تشخیص ژنیکوماستی بین سالهای 1380 تا 1382 در بخشهای جراحی عمومی بیمارستان های تابعه دانشگاه علوم پزشکی تهران، بستری و تحت ارزیابی و درمان جراحی قرار گرفته اند، وارد شدند. اطلاعات لازم شامل شرح حال، معاینه فیزیکی، نتیجه آزمایشات، گزارش سونوگرافی بیضه و آدرنال، تصویربرداری پستان و گزارش عمل جراحی و آسیب شناسی مورد بررسی قرار گرفتند. گزارش آسیب شناسی به عنوان تایید تشخیص بالینی مد نظر قرار گرفت. در تمامی این بیماران سونوگرافی بیضه و آدرنال نیز انجام شد. یافته ها: از مجموع 69 بیمار، 7 بیمار به دلیل ناکامل بودن اطلاعات، از مطالعه حذف شدند و 62 بیمار، مورد بررسی نهایی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران، 06/14±35/30 سال و میانگین مدت ابتلا، 77/37±83/42 ماه بود. 42 بیمار (68%) به ژنیکوماستی اولیه یا ایدیوپاتیک و 20 بیمار (32%) به ژنیکوماستی ثانویه مبتلا بودند. در یک بیمار، تستوسترون پایین سرم، LH (Luteinizing hormone) نرمال و پرولاکتین بالا مشخص شد و در این بیمار پس از بررسی های بیش تر، هیپرپرولاکتینمی ایدیوپاتیک تشخیص داده شد. بجز 2 مورد واریکوسل خفیف، در سونوگرافی بیضه و آدرنال هیچ یک از بیماران، یافته غیرطبیعی گزارش نشد. نتیجه گیری: این مطالعه با ارایه الگویی جدید برای ارزیابی بیماران مبتلا به ژنیکوماستی، سعی در کم کردن هزینه های درمانی دارد و جا دارد تا در مطالعات بعدی به مقایسه این روش با روش جاری و توصیه شده پرداخته شود.

زمینه و هدف: توده گردنی یکی از شکایات شایع مراجعه کنندگان به بخش گوش و حلق و بینی بوده و 15-10% مراجعین را شامل می گردد. کیست تیروگلوس، شایع ترین توده مادرزادی گردن و دومین توده شایع گردن در زمان کودکی است، اگر چه معمولا در سنین کمتر از 5 سالگی تظاهر می یابد، گاهی تا دوران جوانی نیز بی علامت باقی می ماند. پس از لنفادنوپاتی، این کیست شایع ترین توده غیر سرطانی گردن است. این توده در تشخیص افتراقی سایر توده های گردنی قرار می گیرد. درمان ناکافی یا نا صحیح، منجر به عودهای مکرر و مشکل تر شدن درمان های بعدی می گردد و این امر ضرورت آگاهی و شناخت پزشکان از این توده را می رساند تا با درمان صحیح آن به طریق جراحی، مانع از عود مجدد و دیگر عوارض آن شوند. این بررسی نیز با هدف تعیین تظاهرات بالینی مختلف این بیماری در جامعه ایرانی و میزان شیوع این علایم انجام شد تا یاریگر پزشکان در تشخیص و درمان صحیح آن باشد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی (Case series) پرونده بیمارانی که با شک به این توده در سالهای 1370 الی 1381 در بیمارستان های حضرت رسول اکرم (ص) و فیروزگر در بخش ENT بستری شدند و گزارش آسیب شناسی آنها نیز موید این امر بود، از نظر مشخصات دموگرافیک و یافته های بالینی بررسی شد. یافته های بدست آمده با نرم افزار SPSS ارزیابی شدند. یافته ها: 54 بیمار در مطالعه قرار گرفتند که 53%، مرد و 47%، زن بودند. میانگین سنی مردان، 21 سال و میانگین سنی زنان، 7/17 سال بود. علت مراجعه در 33 مورد (7/64%)، توده گردنی؛ در 15 مورد (5/29%)، ترشح از ناحیه قدامی گردن، در 2 مورد (5/3%)، آبسه موضعی و در یک مورد (3/2%)، توده زبانی گزارش شد. 42 نفر (3/82%) با توده یا فیستول در خط وسط؛ 3 نفر (8/5%)، در سمت راست گردن؛ 5 نفر (8/9%)، در سمت چپ گردن و یک نفر (9/1%)، در داخل زبان مراجعه کرده بودند. توده یا فیستول در 31 مورد (7/60%)، متحرک و در 15 مورد (5/29%)، غیرمتحرک بود و سایر موارد در پرونده ها ذکر نشده بود. نتیجه گیری: اگر چه سن بیماران در این دو بیمارستان بالاتر از حد مورد انتظار بود، سایر یافته ها همانند مطالعات مشابه بودند.

زمینه و هدف: جایگزینی مری در مواردی همچون آترزی مری نوع Long gap، تنگی های شدید ناشی از گاستروازوفاژیال ریفلاکس (GER=Gasteroesophageal reflux) و سوختگی های مری با مواد شیمیایی کاربرد دارد. ویژگی های جایگزین مناسب باید شامل فونکسیون مناسب، عدم تغییر به بدخیمی (malignancy)، مسیر نسبتا مستقیم، مانع ریفلاکس و با عوارض کمتر باشد. امروزه کماکان از گاستریک تیوب، معده، ژژنوم و کولون برای جایگزینی مری استفاده می شود که هر کدام دارای محاسن و معایب خاص خود می باشند. استفاده از کولون، به دو روش Isoperistaltic و Antiperistaltic انجام می گیرد که روش دوم، عوارض بیش تری به همراه دارد. زمان انجام عمل جراحی در آترزی مری در 6-3 ماهگی است. تنگی های ناشی از سوختگی با مواد شیمیایی و GER هنگامی که بیش از 12 ماه به دیلاتاسیون نیاز داشته باشد و یا طول تنگی بیش از 5 سانتی متر باشد، اندیکاسیون جایگزینی پیدا می کند. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج و عوارض اعمال جراحی جایگزینی مری به روشهای مختلف در بیمارستان حضرت علی اصغر (ع) و مقایسه آن با نتایج منتشر شده در نشریات جهانی می باشد.روش بررسی: پرونده های 18 بیمار بستری در بخش جراحی بیمارستان فوق تخصصی اطفال حضرت علی اصغر (ع) از خرداد 1375 لغایت مرداد 1383 که تحت انواع عمل های جراحی جایگزینی مری قرار گرفته بودند، به صورت گذشته نگر مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: از 18 بیمار، 4 نفر دختر و 14 نفر پسر بودند. حداقل سن زمان عمل جایگزینی در آترزی مری، 5/3 ماه و حداکثر سن، 12 ماه بوده است. حداقل سن در سوختگی مری و GER، 15 ماه و حداکثر، 30 ماه بوده است. 2 مورد با روش Gastric replacement و یک بیمار با روش Gastric tube عمل شدند. اندیکاسیون جراحی در این 3 بیمار، سوختگی ناشی از مواد شیمیایی و GER بوده است. از 15 بیمار مبتلا به آترزی مری که با روش جایگزینی با colon عمل شدند، در 9 بیمار، از کولون راست، در 5 بیمار، از کولون چپ و در یک بیمار از کولون عرضی استفاده شده بود. نتیجه گیری: رایج ترین عمل جایگزینی مری در کودکان در بیمارستان حضرت علی اصغر و مراکز جراحی اطفال دنیا با استفاده از کولون انجام می گیرد. جایگزینی مری با کولون با دو روش Isoperistaltic و Antiperistaltic صورت می گیرد. روش Isoperistaltic، از morbidity و mortality کمتری برخوردار است. روش Antiperistaltic با عوارض بیش تری همراه است. در صورت ناموفق بودن کولون، بهترین جایگزین، استفاده از کامل معده می باشد.

زمینه و هدف: طی دهه های گذشته، اختلالات عضلانی اسکلتی به طور روز افزونی شایع و همه گیر شده اند. این اختلالات دلایل معمول ناتوانی های مرتبط با کار در بین پرستاران بوده و به دلیل ازکارافتادگی و هزینه های درمانی سنگین، از اهمیت بالایی برخوردارند. مطالعه حاضر، یک مطالعه توصیفی ـ مقطعی است، که با هدف تعیین شیوع دردهای ستون فقرات در 180 پرستار شاغل در بیمارستان های شهر همدان و تعیین ارتباط بین ویژگی های فردی، فشار فیزیکی و ... با این دردها صورت پذیرفت. روش بررسی: جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه ای مشتمل بر سه بخش استفاده شد. بخش اول مربوط به خصوصیات دموگرافیک مشتمل بر 5 سوال و بخش دوم مربوط به خصوصیات شغلی مشتمل بر 7 سوال بود. در بخش سوم جهت سنجش دردهای ستون فقرات از 3 سوال و جدول مشخص کننده وجود و نوع درد (ستون فقرات گردنی، پشتی، کمری و کمربند لگنی) استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده ها به کمک نرم افزار SPSS (version 13)، با استفاده از آمار توصیفی، آزمون کای دو و تی مستقل انجام شد. یافته ها: نمونه های این مطالعه را 8/32%، مرد و 2/67%، زن تشکیل می داد که 9/38%، مجرد و 60%، متاهل بودند و 6/15% آنان علاوه بر شغل پرستاری، شغل دوم داشتند. تمامی نمونه ها، کارشناس پرستاری بودند. این بررسی نشان داد که از کل نمونه های مورد مطالعه، 9/48% موارد از اصول صحیح مراقبت از ستون فقرات خود آگاهی متوسط دارند، در حالی که تنها 7/6% آنان این اصول را همواره بکار می بندند. همچنین نتایج بدست آمده نشان می دهد که از کل نمونه های مورد مطالعه، 1/51% موارد پس از شروع به حرفه پرستاری به درد ستون فقرات مبتلا شده اند و درد در 1/59% از آنها به صورت ناگهانی و به دنبال حادثه ای در حین فعالیت شروع شده است. همچنین از کل نمونه های مورد مطالعه، 7/56% موارد حداقل از یک نوع درد ستون فقرات رنج می بردند و شایع ترین محل درد (3/43%)، درد ناحیه کمر بود. بین وجود درد و بکارگیری اصول صحیح، از لحاظ آماری رابطه معنی داری وجود داشت (029/0=p). نتیجه گیری: با توجه به اینکه درصد بالایی از پرستاران از نوعی درد ستون فقرات رنج می برند، جهت حل این مشکلات پیشنهاد می شود تا استفاده از ابزار مناسب برای جابجایی بیمار و وسایل سنگین، داشتن فعالیت منظم ورزشی و توجه به محیط ذهنی پرسنل پرستاری در دستور کار دست اندکاران پرستاری قرار گیرند. بنابراین، جهت بهبود کیفیت مراقبت پرستاری و ارتقا سطح سلامت جامعه، توجه و برنامه ریزی جهت پیشگیری از این مشکلات خاطرنشان می گردد.

زمینه و هدف: پایش رشد یکی از اجزای مهم سیستم بهداشتی است و آنچه در آن حایز اهمیت بالایی است، تعریف مقادیر استاندارد محلی برای هر نژاد و کشور است. این مطالعه بر آن است تا با بررسی کودکان دختر و پسر مدرسه رو تهرانی، گامی در جهت تعریف منحنی های رشدی در کودکان مدرسه رو تهرانی برداشته و به مقایسه شاخص های رشدی این جمعیت با مقادیر استاندارد بپردازد.روش بررسی: مطالعه حاضر، مطالعه مقطعی است که در فاصله سالهای 1380 تا 1383 بر روی 1512 پسر 6 تا 15 ساله و 1412 دختر 6 تا 17 ساله مدرسه رو در شهر تهران انجام یافته است. نحوه نمونه گیری به روش چند مرحله ای احتمالی بوده است. معیار سالم بودن، نداشتن سابقه بیماری های شناخته شده و اختلالات سیستمیک بود. بیماران توسط یک پزشک معاینه شدند و قد، وزن و سن دقیق آنها تعیین شد. برای آنالیز نتایج و محاسبه صدکهای رشدی و رسم نمودارهای مربوطه، روش LMS که توسط Cole و همکاران ابداع شده، مورد استفاده قرار گرفت و بدین منظور از نرم افزار LMS Light استفاده شد. برای مقایسه میانگین مقادیر نمره انحراف معیار نمونه ها با مقادیر NCHS (National center for health statistics) از تست آماری one sample t-test استفاده شد. یافته ها: مقادیر صدکهای 3، 10، 25، 50، 75، 90 و 97 برای قد، وزن و شاخص توده بدنی و صدک 85 فقط برای توده بدنی محاسبه شدند و نمودارهای مربوطه به تفکیک شاخص ها و گروه های جنسی رسم شدند. میانگین مقادیر نمرات انحراف معیار قد، وزن و شاخص توده بدنی در بیش تر گروه های سنی در پسران با مقادیر NCHS، اختلاف آماری معنی داری نداشت، در حالی که در دختران برای قد و وزن اختلاف آماری معنی داری وجود داشت و از مقادیر گزارش NCHS، کمتر بود. نتیجه گیری: در نهایت به نظر می رسد دختران ایرانی قد و وزن نهایی کمتری نسبت به مقادیر NCHS دارند که در مورد قد، این اختلاف چشمگیرتر است. پسران ایرانی تا سن 15 سالگی، در مجموع از لحاظ شاخص های رشدی، تفاوتی با مقادیر مرجع ندارند.

زمینه و هدف: اسیدهای آمینه، اثرات متفاوتی بر رشد برخی از درماتوفیت ها دارند. بعضی ممکن است سبب افزایش و برخی دیگر باعــث مهــار رشــد آنهــا گردنــد. غلظت اسیدهای آمینه نیز فاکتور مهمی در اثرات آنها می باشد. در مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات اسیدهای آمینه بر رشد درماتوفیت ها، دو سوش ایرانی درماتوفیت شامل اپیدرموفیتون فلوکوزوم و میکروسپوریوم ژیپسئوم بررسی گردید. روش بررسی: این مطالعه از نوع مطالعات تجربی است. این دو نوع قارچ در محیط کشت سابروگلوکزآگار که از 23 اسید آمینه در غلظت های 1 و 1/0 گرم در دسی لیتر تهیه شده بودند، کشت داده شدند (هر کدام از نمونه ها سه بار تکرار گردید) و بعد از 2 هفته، قطر کلونی ها اندازه گیری شد و میانگین آنها با میانگین حاصل از گروه کنترل که از کشت درماتوفیت ها در محیط سابروگلوکزآگار بدون افزودن اسید آمینه تشکیل شده بود، مقایسه گردید. یافته ها: نتایج حاصل نشان داد که ال ـ سیستئین هیدروکلراید، ال ـ سیستئین، ال ـ اسید آسپارتیک، ال ـ اسیدگلوتامیک و دی ال ـ تریپتوفان بیش ترین اثرات را در مهار رشد درماتوفیت ها داشته و بقیه اسیدهای آمینه، اثرات مهاری ضعیف تری داشتند و حتی تعدادی باعث افزایش رشد درماتوفیت ها گردیدند. نتیجه گیری: میکروسپوریوم ژیپسئوم بیش تر از اپیدرموفیتون فلوکوزوم، تحت تاثیر اسیدهای آمینه قرار گرفت.

زمینه و هدف: آزمایش پاپ اسمیر، ساده ترین و کم هزینه ترین روش غربالگری جهت پیشگیری از سرطان گردن رحم می باشد. کوشش در جهت بهبود کیفیت این آزمایش، نقش مهمی در تشخیص و درمان بموقع این بیماری دارد. هدف از این مطالعه، تعیین اختلاف دو وسیله سرویکس براش و اسپاچولای ایر اصلاح شده در تهیه اسمیرهای با کفایت بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی تصادفی دو گروهی بود. مطالعه حاضر بر روی 240 نفر از زنان مراجعه کننده به درمانگاه زنان بیمارستان نیروی هوایی که به طور تصادفی در یکی از دو گروه سرویکس براش و اسپاچولای ایر اصلاح شده قرار گرفته بودند، انجام شد (120 نفر در هر گروه). اسمیرهای تهیه شده مطابق با دستورالعمل سیستم بتسدا توسط سیتوپاتولوژیستی که از نوع روش تهیه اسمیر بی اطلاع بود، مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: یافته ها حاکی از آن بود که بین توانایی دو وسیله سرویکس براش و اسپاچولاایر اصلاح شده در تهیه اسمیرهای رضایت بخش و اسمیرهای غیر رضایت بخش، اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت (497/0=p). نتیجه گیری: از آنجایی که هر دو وسیله در تهیه اسمیرهای با کفایت، یکسان بودند، استفاده از هر دو وسیله را با تاکید بر دقت و مهارت افرادی که اسمیرها را تهیه می نمایند، می توان به مراکز درمانی پیشنهاد نمود. همچنین توصیه می شود، پژوهشی در آینده جهت مقایسه کارایی این دو وسیله از نظر کشف ضایعات پیش سرطانی و سرطانی در زنان پرخطر، انجام شود.

زمینه و هدف: همی پلژی در اثــر ضایعــه نــورون محرکــه فوقانــی ایجاد می شود و طی آن، بیمار با مشکلاتی از قبیل فلج اسپاستیک اندام درگیــر و ضعــف ناتوانــی در انجــام الگوهای حرکتــی مواجــه می شــود. یکی از شیوه های موثر درمانــی جهــت ایــن بیمــاران، روش(Neurodevelopmental treatment) NDT بر پایــه نظریات بوبــات می باشد. از طرف دیگر، مطالعات اخیر نشــان داده اند که سم بوتولنیوم قادرســت به طور موثری، اسپاستی سیتــی را در عضلات اسپاستیک کاهش دهد. هدف این مطالعه، مقایسه درمان بر اساس تکامل سیستم عصبی (NDT) بعلاوه تزریق سم بوتولنیوم نوع Botulinum toxin injection type A = BTX-A) A) و درمان براساس تکامل سیستم عصبی به تنهایی بر روی کاهش اسپاستی سیتی و بهبود کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی بیماران همی پلژیک بود. روش بررسی: 15 بیمار با دامنه سنی 70-27 سال در این بررسی شرکت نمودند. بیماران در فاز اسپاستیک بوده و قادر بودند با یا بدون وسیله کمکی راه بروند. شدت اسپاستی سیتی براساس OAS (Original Ashworth Scale) بین یک تا سه بود. 5 بیمار با روش NDT (گروه A) و 10 بیمار با روش ترکیبی (گروه B) درمان شدند. تزریق BTX-A در عضلات کاف اندام تحتانی صورت گرفت. ارزیابی پایه، شامل اندازه گیری شدت اسپاستی سیتی پلانتار فلکسورها براساس OAS، دامنه حرکتی فعال و غیرفعال حرکت دورسی فلکسیون مچ پا و بررسی کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی بود. یافته ها: به دنبال انجام این درمان ها در هر دو گروه، کاهش اسپاستی سیتی، افزایش دامنه های حرکتی فعال و غیرفعال دورسی فلکسیون مچ پا و بهبود کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی مشاهده شد. کلیه این تغییرات در گروه B بارزتر بودند (P<0.05). نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که تکنیک های NDT با مهار الگوهای حرکتی غیرطبیعی و تسهیل پاسخ های حرکتی طبیعی قادرند اسپاستی سیتی را کاهش داده و میزان دامنه حرکتی و کیفیت الگوهای حرکتی را بهبود بخشند و توانایی بیمار را جهت انجام حرکات مجزا علی رغم وجود الگوهای حرکتی کلیشه ایی افزایش دهند. اثر مستقیم BTX-A روی تون عضله و کاهش اسپاستی سیتی، قادرست تأثیر تکنیک های NDT را افزایش دهد.

زمینه و هدف: واریکوسل، به اتساع بیش از 2 میلیمتر شبکه پامپینی فرم بیضه ها اطلاق می شود و جزو علل شایع اختلال اسپرم در موارد ناباروری مردان است. روش اصلی تشخیص واریکوسل، سونوگرافی است که در آن دو عامل اندازه وریدها، توسط سونوگرافی B Mode و میزان رفلاکس وریدی، توسط سونوگرافی داپلر رنگی بررسی می شود ولی هنوز در مراجع گوناگون، اتفاق نظر بر اهمیت دو یافته فوق وجود ندارد. مطالعه حاضر به این منظور صورت گرفت تا تاثیر هر یک از یافته های فوق را بر آزمایش اسپرم مشخص نماید. روش بررسی: تحقیق حاضر یک مطالعه توصیفی ـ تحلیلی از نوع مقطعی است که جهت بررسی ارتباط میزان دیامتر وریدی و وجود رفلاکس با آزمایش اسپرم در بیماران مبتلا به واریکوسل انجام شده است. در این مطالعه، 62 بیمار با تشخیص سونوگرافیک واریکوسل، تحت بررسی قرار گرفتند که ابتدا بررسی سونوگرافیک از جهت تعیین حداکثر دیامتر وریدی شبکه پامپینی فرم و وجود و مدت زمان رفلاکس با مانور والسالوا انجام گردید و سپس آزمایش مایع اسپرم بعمل آمد. یافته ها: میانگین سنی بیماران، 6/25 سال با 08/5=(Standard deviation) SD بود که 53 نفر (5/85%)، درگیری یکطرفه چپ و 9 نفر (5/14%)، درگیری دو طرفه داشتند. میانگین دیامتر وریدی در چپ، 62/3 میلیمتر و میانگین زمان رفلاکس، 30/2 ثانیه و میانگین دیامتر در راست، 93/2 میلیمتر و میانگین زمان رفلاکس، 06/1 ثانیه بود. رفلاکس تنها در 13 نفر (96/20%) دیده نشد. آزمایش اسپرم در 34 نفر (66/54%) از نظر یکی از معیارهای مورد نظر (تحریک پذیری، تعداد و اشکال غیرطبیعی) مختل بود که درصد اشکال غیرطبیعی با شیوع 41%، بیش ترین نوع اختلال بود. در بررسی تحلیلی، ارتباط معنی دار آماری مستقیم بین دیامتر وریدی چپ با مدت زمان رفلاکس آن مشاهده گردید (00/0=pv و 378/0=r)، به این معنا که با افزایش سایز ورید، زمان رفلاکس نیز افزایش می یابد. ارتباط آماری معکوس نیز بین متغیرهای دیامتر وریدی چپ (019/0=pv و 297/0-=r) و مدت زمان رفلاکس چپ (009/0=pv و 325/0-=r) با متغیر درصد تحریک پذیری اسپرم به صورت جداگانــه نشان داده شد. همچنین تفاوت آماری (t test) بین میزان دیامتر وریدی سمت چپ و مدت زمان رفلاکس در آن برای دو گروه با موتیلیتی کمتر و بیش تر از 50% مشاهده گردید (002/0=pv و 35/0=pv) بدین معنی که دیامتر وریدی و زمان رفلاکس در گروه با موتیلیتی کمتر از 50% به صورت بارزی بیش تر از گروه طبیعی بود، ولی ارتباطی بین متغیرهای دیامتر چپ و زمان رفلاکس آن با متغیرهای تعداد اسپرم و درصد اشکال غیرطبیعی دیده نشد. این ارتباطات برای دیامتر سمت راست و زمان رفلاکس آن با متغیرهای آزمایش اسپرم، منفی بود. همچنین به صورت با اهمیتی، ارتباطی بین وجود و عدم وجود رفلاکس با اختلال در متغیرهای آ‍زمایش اسپرم و نیز درگیری یکطرفه یا دوطرفه با متغیرهای تحریک پذیری، تعداد و درصد اشکال غیرطبیعی اسپرم بدست نیامد. نتیجه گیری: در نتیجه می توان گفت که وجود یا عدم وجود رفلاکس، فاکتور مناسبی جهت تعیین پروگنوز و اثر بر اسپرماتوژنز نمی باشد.

زمینه و هدف: با توجه به اهمیــت حــس شنوایــی در رشــد و تکامــل مهارت هــای کلامی و زبانی و ماهیت آسیب شنوایی در بیماری مننژیت به عنوان یک نوع از آسیب شنوایــی اکتسابــی، ایــن مطالعه بر ارزیابی شنوایــی و تشخیص زودهنگام کم شنوایــی در بیمــاری مننژیــت متمرکز شــده است. هدف از ایــن مطالعــه ارزیابی ادیولوژیــک شیــرخواران و کودکان مبتلا بــه بیماری مننژیــت در مرحله حاد و در هنگام بهبودی از بیماری مننژیت، به کمک آزمون های ABR (Auditory brain-stem response)، EOAE) (Evoked otoacoustic emission) و آزمون های رفتاری شنوایی می باشد. روش بررسی: این مطالعه از نوع مقطعی بود. روش گردآوری اطلاعات، معاینه و آزمایش بود. تعداد نمونه های مورد مطالعه در این پژوهش، شامل 40 نوزاد و کودک در محدوده سنی بدو تولد تا 12 سال بود. تمامی بیماران فوق در طی مدت 72-24 ساعت پس از تشخیص قطعی ابتلا به بیماری مننژیت، از نظر وضعیت شنوایی به کمک آزمون ABR (با هدف ارزیابی آستانه شنوایی)، مورد بررسی قرار  گرفتند که در 24 ساعت قبل از ترخیص از بیمارستان نیز مجددا تکرار می شد. همچنین در طی 14-7 روز پس از بهبودی، تمام 40 بیمار مورد مطالعه، تحت آزمون های رفتاری شنوایی و آزمون EOAE قرار گرفتند تا علاوه بر تایید نتایج آزمون ABR، عملکرد حلزون شنوایی نیز مورد بررسی قرار گیرد. لازم به ذکر اســت جهت تحلیل یافته ها، نرم افزار آماری SPSS [آزمون دقیق فیشر (Fisher exact test) و آزمون T (t-test)] و جهت ترسیم نمودارها، نرم افزار EXCEL بکار برده شد. یافته ها: براساس نتایج آزمایش ABR در ابتدای مرحله حاد بیماری، از 40 بیمار مورد مطالعه، 4 بیمار (10%)، مبتلا به آسیب شنوایی حسی ـ عصبی (SNHL=Sensorineural hearing loss) شدید تا عمیق دوطرفه و یک بیمار (5/2%)، مبتلا به SNHL شدید تا عمیق یکطرفه شده بودند. در 35 بیمار دیگر (5/87%)، عملکرد شنیداری کاملا هنجار ملاحظه شد. نتایج فوق در آزمایش ABR در مرحله دوم و همچنین در آ‍زمون های رفتاری شنوایی که در طی 14-7 روز پس از ترخیص از بیمارستان انجام می شد، مجددا ملاحظه شد (اصل کراس ـ چک). در خصوص آزمون EOAE، در 35 بیمار با شنوایی هنجار براساس آزمون ABR، عملکرد حلزون شنوایی نیز هنجار بود. از 5 بیمار مبتلا به SNHL، در 3 بیمار، عملکرد ناهنجار حلزون شنوایی و در 2 بیمار، عملکرد هنجار حلزون شنوایی ملاحظه شد. نتیجه گیری: آسیب شنوایی ناشی از ابتلا به بیماری مننژیت، در صورت رخداد، در مرحله حاد بیماری قابل نمایان است که در مطالعه حاضر 5/12% از جمعیت مورد مطالعه را متاثر نموده بود. همچنین می توان عنوان نمود که در بیماری مننژیت علاوه بر احتمال آسیب به عصب شنوایی و احتمالا مسیر ساقه مغزی شنوایی، آسیب به حلزون شنوایی نیز (در حضور و یا عدم حضور آسیب به مراکز عصبی شنوایی) محتمل است.

زمینه و هدف: نیتریک اکساید (NO=Nitric oxide)، مولکولی کوچک و لیپوفیل با نقشهای متعدد و گسترده در سیستم های بیولوژیک بدن می باشد که فعالیت ضد توموری و ضد میکروبی از خود نشان می دهد. تحریک ماکروفاژها توسط میکروارگانیسم های گوناگون منجر به تولید مقدار زیادی NO می شود که خاصیت سمی داشته و نهایتا موجب مرگ میکروارگانیسم می شود. مکانیسم های وابسته به NO نقش کلیدی در دفاع میزبان علیه عفونت های قارچی ایفا می کنند. در عفونت های کاندیدایی نیز NO مهم ترین راه کشتن کاندیدا آلبیکنس توسط پلی مورفونوکلئرها می باشد. هدف این بررسی، مطالعه اثر ضدقارچی و تداخلی کمپلکس های آزاد کننده NO و داروهای ضدقارچی بر گونه های کاندیدا و کریپتوکوکوس نئوفورمنس می باشد. روش بررسی: این مطالعــه از نــوع تجربــی اســت که پتانسیــل ضــد قارچــی دو کمپلکــس آزاد کننده NO را روی چند گونــه کاندیــدا و کریپتوکوکــوس نئوفورمنــس به تنهایــی و در همراهــی بــا داروهــای کتوکونازول و آمفوتریسیــن B مــورد بررســی قرار می دهد. تعیین کمترین غلظــت بازدارندگــی رشد به روش Micro dilution broth و مطابق با استانداردهای NCCLS (National committie of clinical laboratory standards) انجام گرفته است و در آن کمترین غلظت بازدارندگی از رشد (MIC=Minimal inhibitory concentration) و کمترین غلظت کشندگی قارچ ((Minimal fungucidal concentration=MFC دو کمپلکس آزاد کننده NO [DPTA/NO (DipropylenaTriamine/Nitricoxide) و DEA/NO (Diethylamine nitric oxide)] به تنهایی و همراه با کتوکونازول و آمفوتریسین B برای کاندیدا آلبیکنس، کاندیدا پاراپسیلوزیس، کاندیدا تروپیکالیس، کاندیدا گلابراتا و کریپتوکوکوس نئوفورمنس تعیین گردید. یافته ها: یافته ها نشان می دهد که کمپلکس DPTA/NO، دارای فعالیت ضد کاندیدایی و ضد کریپتوکوکی در تمام گونه های تحت بررسی می باشد. همچنین استفاده توام از کمپلکس DPTA/NO در مورد گونه های کاندیدا گلابراتا (II) و کاندیدا تروپیکالیس، اثر سینرژیسم (Fractional inhibitory concentration index=FIX<0.5) و در مورد کاندیدا آلبیکنس، کاندیدا پاراپسیلوزیس و کاندیدا گلابراتا (I)، اثر (0.5<FIX<1) additive نشان می دهد. استفاده توام DPTA/NO و آمفوتریسین B نیز بر ضد کریپتوکوکوس نئوفورمنس، اثر سینرژیسم (FIX<0.5) را نشان می دهد.نتیجه گیری: کملپکس های آزاد کننده NO، اثرات ضد کاندیدایی و ضد کریپتوکوکی داشتند و با داروهای ضد قارچی تداخل اثر به صور مختلف و وابسته به گونه قارچ نشان دادند که در آینده ممکن است به عنوان یک راه درمانی برای درمان عفونت های قارچی مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: ازدواج های فامیلی در بسیاری از جوامع بشری صورت می گیرند. در اکثر مناطق جنوب آسیا، والدین 50-20% از متولدین نسل حاضر، دارای نسبت فامیلی می باشند. تاثیر ازدواج فامیلی در کم شنوایی های ارثی، بخوبی، مطالعه و ثبت شده است. محققین بسیاری اظهار داشته اند که تقریبا نیمی از کم شنوایی های حسی عصبی در کودکان را می توان به عوامل ارثی نسبت داد. هدف از این مطالعه، بررسی شیوع کاهش شنوایی حسی عصبی در ازدواج های فامیلی درجه یک و دو می باشد. روش بررسی: تحقیق حاضر در مراکز توانبخشی سازمان بهزیستی ایران بر روی 1352 نفر از نوزادان و کودکان پیش دبستانی دارای کاهش شنوایی حسی عصبی دو طرفه انجام شده است. اطلاعات لازم از طریق پر کردن فرم پرسشنامه ای شامل سه بخش مجزای تاریخچه فردی، تاریخچه کم شنوایی و تاریخچه پزشکی، بدست آمده است. یافته ها: نتایج این تحقیق نشان می دهد که والدین 7/45% از کودکان مورد بررسی، نسبت فامیلی درجه یک و والدین 2/17% از آنها، نسبت فامیلی درجه دو داشتند. همچنین نتایج حاصل از این بررسی نشان می دهد که عوامل ارثی ناشی از ازدواج های فامیلی را می توان علت کاهش شنوایی حسی عصبی دو طرفه در 863 کودک (9/62%) در نظر گرفت. نتیجه گیری: شیوع کم شنوایی ارثی در کشورهای در حال توسعه، بسیار بیش تر از کشورهای توسعه یافته می باشد. با توجه به شیوع کم شنوایی ارثی (9/62%) بدست آمده در مطالعه حاضر، پیشگیری از شیوع کم شنوایی ژنتیکی، امری ضروری به نظر می رسد. باید تلاش کرد تا تمایل افراد به ازدواج های فامیلی کمتر گردد، همچنین انجام مشاوره ژنتیک بویژه برای افرادی که احتمال ابتلای فرزندانشان به بیماری های ژنتیکی از جمله کاهش شنوایی بیش تر است، ضروری است.

زمینه و هدف: FNA-B (Fine needle aspiration-biopsy)، یک وسیله تشخیصی شناخته شده در ارگان های مختلف می باشد. از آنجایی که کمتر تهاجمی، سریع و مقرون به صرفه می باشد و به راحتی قابل انجام است، در ارزیابی توده های مختلف، مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این مطالعه مقطعی ـ تحلیلی (Analytic cross sectional)، بررسی ارزش سیتولوژی ندول ها و توده های پوستی و زیرپوستی به عنوان یک متد تشخیصی در مقایسه با هیستولوژی به عنوان استاندارد طلایی (Gold standard) می باشد. روش بررسی: به این منظور بر روی 95 بیمار دارای ندول ها و توده های پوستی و زیرپوستی مراجعه کننده به بخش پوست بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) تهران و بیمارستان شهید فقیهی شیراز، مطالعه سیتولوژی با انجام دو روش FNA و Scraping انجام شد و نمونه های بیوپسی، Process و با رنگ آمیزی E&H ( (Haematoxylin and Eosin رنگ آمیزی شدند. یافته ها: نمونه هایی که جواب هیستولوژی آنها در دسترس نبود و یا به علت عدم کفایت نمونه سیتولوژی، Unsatisfactory تلقی می شدند، از مطالعه حذف گردیدند. شایع ترین نمونه های دریافتی مربوط به صورت و پوست سر و سپس اندام ها بود و بیش تر مراجعه کنندگان را مردان تشکیل می دادند. تعداد ضایعاتی که با FNA نمونه برداری شدند، 9/76% در مقابل 1/23% با روش Scraping بود. درصد ضایعات خوش خیم در سیتولوژی و بیوپسی در مقابل ضایعات بدخیم، 2/86% در برابر 8/13% بود. همچنین در این مطالعه، حساسیت و ویژگی سیتولوژی در مورد تشخیص ضایعات بدخیم در مقایسه با هیستولوژی (Gold standard) به ترتیب 9/88% و 2/98% بود. ارزش پیشگویی مثبت و ارزش پیشگویی منفی در سیتولوژی به ترتیب 8/88% و 2/98% بود. نتیجه گیری: در نهایت برای پی بردن به توافق سیتولوژی و بیوپسی، به طور کلی در مورد ضایعات خوش خیم و بدخیم از measure of agreement استفاده شد که کاپای آن 871/0 و 000/0=PV محاسبه گردید که نشانگر توافق بسیار مناسبی بین جوابهای سیتولوژی و هیستولوژی در کل نمونه ها است. همچنین در مورد توافق جوابهای سیتولوژی و هیستولوژی از نظر تشخیص دقیق ضایعه نیز، بررسی بعمل آمد که نشان داد در 9/76% موارد، تشخیص سیتولوژی دقیقا همان تشخیص هیستولوژی بود و در 1/23% موارد، این چنین نبود. بنابراین از تست Chi square برای تفسیر استفاده شد و 000/0=PV محاسبه گردید که نشانگر همخوانی مناسبی است. بنابراین با توجه به سایر مطالعات انجام شده در این زمینه، سیتولوژی می تواند به عنوان یک روش تشخیصی سریع، آسان، ارزان و غیرتهاجمی برای بسیاری از ندول های پوستی باشد.

زمینه و هدف: هپوکمپ، یکی از شایع ترین نواحی سیستم لیمبیک در ایجاد صرع لوب گیجگاهی می باشد و صرع ایجاد شده در این ناحیه می تواند از طریق قشر پیریفورم منتشر شود. آدنوزین یک ماده ضد تشنجی درونزا می باشد و اثرات ضد تشنجی خود را از طریق فعال کردن گیرنده های آدنوزینی A1 اعمال می کند. هدف از این مطالعه بررسی نقش گیرنده های آدنوزینی A1 قشر پیریفورم بر تشنج های ایجاد شده به روش کیندلینگ در ناحیه CA1 هیپوکمپ بود. روش بررسی: در جراحی حیوانات، یک الکترود سه قطبی برای تحریک و ثبت در ناحیه CA1 هیپوکمپ و دو کانول در قشر پیریفورم کار گذاشته شد. حیوانات با تحریک الکتریکی هیپوکمپ، کیندل شدند. در حیوانات کیندل شده، N6 سیکلوهگزیل آدنوزین (CHA=Cyclohexyladenosine)، آگونیست اختصاصی گیرنده آدنوزینی A1 با غلظت های 1، 10 و 100 میکرومولار و 1 و 3- دی متیل- 8-سیکلوپنتیل گزانتین (CPT=1,3-dimethyl-8-cyclopenthylxantine)، آنتاگونیست اختصاصی گیرنده های آدنوزینی A1، با غلظت های 10 و 20 میکرومولار در قشر پیریفورم تزریق شد و حیوانات 5، 15و 90 دقیقه پس از تزریق، تحریک شدند. یافته ها: تزریق CHA با غلظت های 10 و 100 میکرومولار، مدت زمان تخلیه متعاقب (ADD=Afterdischarge diuration)، مدت زمان مرحله 5 تشنج (S5D=Stage 5 duration) و مدت زمان تشنج (SD=Seizure duration) را به طور معنی دار کاهش داد ولی تاثیری بر زمان تاخیری بین تحریک الکتریکی و شروع مرحله چهار تشنج نداشت. تزریق CPT با غلظت 20 میکرومولار در قشر پیریفورم باعث افزایش معنی دار ADD، S5D و SD و کاهش معنی دار (Stage 4 latency) S4L شد. تزریقCPT 10) میکرومولار)، 5 دقیقه قبل ازCHA  (100میکرومولار) از اثرات CHA جلوگیری کرد. نتیجه گیری: از نتایج حاصل از این مطالعه می توان نتیجه گرفت که فعالیت گیرنده های آدنوزینی A1 در قشر پیریفورم باعث کاهش شدت تشنج های ناشی از کیندلینگ ناحیه CA1 هیپوکمپ می شود.

زمینــه و هــدف: تعییــن ارتبــاط بیــن متغیرهــایFEV1 (Forced expiratory volume in one second)  وPEFR (Peak expiratory flow rate) همیشه مورد بررسی محققین بوده است. اهمیت این ارتباط در توانایی جایگزین کردن PEFR به جای FEV1 می باشد. این مطالعه بر آن است که به بررسی ارتباط بین دو متغیر مقادیر FEV1 و PEFR در مردان جوان با شکایت تنگی نفس متعاقب تستهای تحریکی راه های هوایی بپردازد. روش بررسی: این مطالعه مقطعی ـ تحلیلی در فاصله سالهای 1382 تا 1383 در کلینیـک ریه بیمارستان 505 نزاجا انجام گرفته است. مطالعه حاضر بر روی 143 نفر مــرد جوان با شکایــت تنگــی نفــس انجام شد. همــه نمونه ها به صورت کامل، تحت یکی از تستهای تحریکی متاکولین، نوار متحــرک یا دوچرخــه قرار گرفته و آن را درست انجام دادند. تستهای تحریکی و نیز اسپیرومتری ها براساس معیارهای ATS) American thoracic society) انجام یافــت. در انتها، تمام موارد و مقادیر متناظر FEV1 %با مقادیر متناظر PEFR% مورد بررسی قرار گرفت و مقادیر افت آنها از پایه نیــز بررسی شد. برای آنالیز داده ها از شاخص های ارزش تشخیصــی حساسیــت، ویژگــی، ارزشهای اخباری منفی و مثبت و نیز نسبت شانس مثبت (PLR=Positive likelihood ratio) و منفی (Negative likelihood ratio= NLR) برای تشخیص افتهای 15% و 20% در FEV1 %براساس افت مقادیر مختلف افت PEFR% از 10% تا 30% محاسبه شد و نمودار (ROC (Recipient Operator Curve برای آن رسم شد.یافته ها: توزیع متغیر FEV1 %از توزیع نرمال پیروی نمی کرد ولی توان دوم آن، توزیع نرمال داشت. همبستگی بین توان دوم FEV1 %و PEFR% از لحاظ آماری و کلینیکی معنی دار بود (000/0=p و 75/0=r). مدل رگرسیونی برای پیشگویی توان دوم با 57/0=r2 به این شکل بود:99.42×%PEFR=(% FEV1)2 بین افت درصدهای PEFR و FEV1 همبستگی آماری معنی داری وجود داشت (000/0=p و 65/0=r). توزیع متغیرهای افت FEV1% و افت PEFR%، نرمال نبود. حساسیت و ویژگی افت 15% تا 20% در PEFR% برای افت 20% در FEV1 %مناسب ترین بود. افت PEFR% توان کمتری برای پیشگویی 15% افت FEV1 %در مقایسه با 20% افت آن داشت. نتیجه گیری: در نهایت به نظر می رسد که مقادیر خام PEFR% در پیشگویی FEV1 %ارزش بالاتری نسبت به افت PEFR% در پیشگویی افت FEV1 %دارد. همچنین پیش بینی تغییرات FEV1 %به کمک تغییرات PEFR% دشوار می باشد.