علوم پزشکی رازی
سال:1385 | دوره:13 | شماره:50 |تعداد مقالات:34

چکیده زمینه و هدف: انحرافات ستون مهره ای نه تنها از نظر ظاهری برای فرد مشکلاتی ایجاد می کنند بلکه عملکرد او را نیز دچار محدودیت می سازند که از جمله می توان ایجاد اختلال در عملکرد قلبی ـ تنفسی را نام برد. به هر جهت احتمالا یکی از دلایل کنار گذاشتن ارتز از سوی تعدادی از افراد استفاده کننده، گذشته از بعد ظاهری، مصرف بیشتر انرژی هنگام فعالیت با آن می باشد. هدف از این مطالعه، ارزیابی تاثیر ارتز میلواکی بر شاخص های مصرف انرژی در نوجوانان پسر مبتلا به کایفوز متحرک ناحیه توراسیک بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع شبه تجربی و به روش سنجش های مکرر می باشد که طی آن 19 نفر از نوجوانان پسر مبتلا به کایفوز متحرک ناحیه توراسیک در گروه سنی 13 تا 17 سال که حداقل 3 ماه از ارتز خود استفاده کرده بودند و سابقه بیماری قلبی ـ عروقی و تنفسی و محدودیت در فعالیت بدنی از جمله دویدن نداشتند، به روش نمونه گیری غیراحتمالی مورد ارزیابی قرار گرفتند. پس از جمع آوری اطلاعات زمینه ای و انجام معاینات بالینی بر روی این افراد، ارزیابی آن ها بر روی دستگاه نوارگردان جهت انجام آزمون بروس طی 3 مرحله کاملا مجزا صورت گرفت. در پایان، تعداد ضربان قلب، حجم حداکثر اکسیژن مصرفی، سرعت، شیب و مدت زمان انجام آزمون از روی نمایشگر دستگاه ثبت گردید. یافته ها: تحلیل های آماری نشان داد که میانگین تعدادضربان قلب، حجم حداکثر اکسیژن، سرعت نوارگردان، شیب نوارگردان و همچنین میانگین مدت زمان فعالیت روی نوارگردان با وضعیت افراد (با بریس و بدون بریس) از لحاظ آماری دارای تفاوت معنادار بودند. به این صورت که همه این متغیرها در شرایطی که افراد در وضعیت بدون بریس فعالیت می کردند، افزایش یافت. نتیجه گیری: به نظر می رسد، افزایش مقادیر شاخص های مصرف انرژی افراد در هنگام فعالیت روی نوارگردان در حالت بدون بریس، به علت کمتــر بــودن آن هــا بــوده و بدون هیچ باری روی خود توانسته انــد مراحل بیشتری از آزمون را پشت ســر بگذارنــد و با شرایط دشوارتری چه از لحاظ سرعت و چه از لحاظ شیب دستگاه مواجه شوند. با مقایسه میانگین های تعداد ضربان قلب در هر دقیقه از آزمون در دو حالت با و بدون بریس، این نتیجه به دست آمد که تعداد ضربان قلب در کلیه دقایق ثبت شده در وضعیت با بریس بیشتر از وضعیت بدون بریس بوده است که این نتیجه نقش ارتز را به عنوان یک بار یا عامل محدود کننده هنگام فعالیت مشخص می سازد. لذا می توان چنین نتیجه گیری کرد که استفاده از بریس میلواکی در هنگام فعالیت مصرف انرژی نوجوانان مبتلا به کایفوز را افزایش داده است.

زمینه و هدف: انتروکوک ها شامل گروه مهم و متنوعی از باکتری ها هستند که موجب ایجاد بیماری در انسان و حیوان می گردند. این باکتری ها در دستگاه گوارش انسان و حیوان، در خاک، آب و موادغذایی وجود دارند و قابلیت رشد در محیط هایی با غلظت بالای نمک و گستره وسیعی از pH را دارند. انتروکوک توانایی اکتساب مقاومت های دارویی و همچنین سایر فاکتورهای بیماری زایی را دارا می باشد. در این تحقیق، شیوع فاکتورهای مختلف ویرولانس در میان سویه های انتروکوک جدا شده از نمونه های مختلف کلینیکی در مقایسه با سویه های جدا شده از گروه های کنترل مورد بررسی قرار گرفته است. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی ـ تحلیلی، سویه های انتروکوک جدا شده از نمونه های کلینیکی و افراد سالم از نظر فاکتورهای ویرولانس از قبیل تولید همولیزین، ژلاتیناز، هماگلوتینین، دزوکسی ریبونوکلئاز و تولید فرمون یا فاکتور تجمعی بررسی و در نهایت با استفاده از تست های t و chi-square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان حساسیت باکتری های فوق نسبت به آنتی بیوتیک های گوناگون نیز تعیین گردید. توانایی تبادل پلاسمیدی در سویه های فوق با دو روش mating که نشانه کانجوگاسیون است مورد آزمایش قرار گرفت. یافته ها: فرکانس تولید ژلاتیناز، فاکتور تجمعی و همولیزین در گونه های فکالیس بیشتر از گونه های فاسیوم بود. اختلاف قابل توجه آماری در سایر خصوصیات بین گونه های فکالیس و فاسیوم دیده نشــد. پلاسمیدهــای پاسخ دهنده به فرمون در اکثر گونه ها شایع بوده و توانایی انتقال با فرکانس بالا را داشتنــد. فرکانــس تبادل پلاسمیدی در سویه های ایزوله شده حدود 7-10-4-10 بود. پروفایل پلاسمیدی باکتری ها مشخص نمود که اغلب ایزوله ها حاوی یک و یا چند پلاسمید با وزن مولکولی در حدود 98-3 مگادالتون بودند. دو ایزوله مقاومت کامل نسبت به تمام آنتی بیوتیک های تحت بررسی از خود نشان دادند. ژن های مقاومت آنتی بیوتیکی نیز توانایی زیادی جهت تبادل و انتقال میان گونه ها به واسطه کانجوگاسیون از خود نشان دادند. حضور فاکتور تجمعی در گونه های جدا شده از موارد بالینی بسیار شایع تر از ایزوله های کنترل بود (P<0.001). نتیجه گیری: با توجه به این که تاکنون هیچ توکسین پروتئینی در انتروکوک ها شناسایی نشده است، احتمالا بیماری زایی آن ها به واسطه فعالیت مجموعه ای از فاکتورها و آنزیم های تولیدی باکتری، مقاومت آنتی بیوتیکی و فاکتور تجمعی شرکت کننده در تبادل پلاسمیدی صورت می پذیرد. اهمیت این باکتری ها در پزشکی مربوط به مقاومت بالای آن ها به آنتی بیوتیک ها و ایجاد عفونت های بیمارستانی در افراد بستری و بیماران ضعیف می باشد. حضور بیشتر و معنی دار فاکتور تجمعی در انتروکوک های جدا شده از بیماران در مقایسه با گونه های مرتبط با افراد سالم، بیانگر نقش بارز پروسه کانجوگاسیون در انتقال فاکتور بیماری زایی در انتروکوک ها می باشد.

زمینه و هدف: زخم معده در نتیجه عدم تعادل بین اثرات عوامل محافظت کننده و عوامل تخریبی در لایه مخاطی معده ایجاد می شود. تعداد زیادی عوامل تخربیی وجود دارد که اسید معده ـ صفرا ـ داروها (NSAIDs)  و افزایش حرکات معده می باشند. در این مطالعه ما time-course اثر استرس غوطه وری در آب را بر حرکات معده بررسی کردیم. هدف از انجام پژوهش تعیین time-course استرس غوطه وری در آب و حرکات انقباضی قطعه مجزای فوندوس معده موش صحرایی می باشد. روش بررسی: این مطالعه از نوع تجربی بود. موش های صحرایی نژاد Wistar نر در آب 25-20 درجه سانتی گراد برای مدت 2 ساعت غوطه ور شدند. موش های صحرایی در فواصل 5/0، 1، 6، 12و 24 ساعت، بعد از غوطه وری در آب کشته شدند و معده آن هاخارج شد. نوار عرضی از ناحیه فوندوس معده آماده شد و در حمام آبی محتوی محلول کربس با گاز کربوژن O2%95) و (Co2%5 و دمای 37 درجه سانتی گراد قرار گرفت. فعالیت انقباضی قطعه مجزای فوندوس معده با استفاده از یک ترانس دیوسر ایزوتونیک با کشش 2 g توسط فیزیوگراف نارکوبیوسیستم ثبت شد. دامنه و فرکانس انقباضات خودبخودی با گروه های کنترل با استفاده از آ‍زمون آماری student t-test مقایسه شد و در تمامـی موارد P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: هیچ تفاوت معنی داری بین گروه های استرس غوطه وری در آب و گروه های کنترل آن ها به جز در گروه 24 ساعته مشاهده نشد. دامنه انقباظات خودبه خودی 161 درصد افزایش یافت. نتیجه گیری: در مدل قطعه مجزای فوندوس معده این نتیجه به دست آمد که افزایش در فعالیت انقباضی معده فقط 24 ساعت بعد از استرس غوطه وری رخ می دهد. این مساله بیانگر این مطلب می باشد که عوامل گاستریک و عوامل غیرگاستریک در افزایش حرکات معده بر اثر استرس غوطه وری در آب دخالت دارند. عوامل غیرگاستریک (مثل عصب واگ، هورمون های سیستمیک و ...) که به سرعت عمل می کنند، اثرشان مدت زمان کوتاهی بعد از استرس در مدل های حیوانی زنده می تواند دیده شود ولی در مدل قطعه مجزای فوندوس که عوامل غیرگاستریک بر آن موثر نیست یک افزایش تاخیری در حرکات می تواند دیده شود که به سنتز سلولی محصولات مشابه (Immediate Early Genes) IEGs و (Heat Shock Proteins) HSPs و امثال آن نسبت داده می شود.

مقدمه: Aneurysmal bone cyst  (ABC) ضایعه ای خوش خیم، پرعروق، با رشد متغیر و گسترش یابنده  (expansile) می باشد که در هر قسمتی از سیستم اسکلتی به ویژه در استخوان های بلند و مهره ها ایجاد می شود. ABC در سینوس های پارانازال نادر است. تاکنون تنها 7 مورد ABC در سینوس های اتمویید، اسفنویید و فرونتال گزارش شده است. معرفی بیمار: ما به معرفی یک مورد ABC سینوس های اتمویید در یک دختر 15 ساله با تظاهر گرفتگی بینی، اپیستاکسی، پروپتوز و جابجایی چشم به سمت خارج می پردازیم. نتیجه گیری: تصاویر سی تی اسکن بیمار نشانگر توده ای گسترش یابنده با مرکزیت سینوس های اتمویید چپ، با گسترش به اربیت در همان سمت و نیز تخریب سقف سینوس های اتموئید و گسترش به داخل حفره کرانیال قدامی بود. تصاویر MRI نیز نمایانگر وجود توده ای گسترش یابنده، کیستیک و بزرگ با سطوح متعدد مایع درون آن بود. برداشت کامل ضایعه با استفاده از رویکرد کرانیوتومی فرونتال در سمت چپ و در پی آن بازسازی سقف بینی توسط گرافت استخوانی جمجمه به همراه ماگزیلکتومی پارشیال و اتموییدکتومی در سمت چپ با استفاده از رویکرد رینوتومی لترال امکان پذیر شد.

زمینه و هدف: کلونیدین یک آلفا 2 اگونیست نسبی انتخابی است که فعالیت سیستم سمپاتیک را کاهش می دهد و ثبات قلبی عروقی را حین عمل حفظ می کند. خواص فوق سبب شده است که کلونیدین به عنوان پیش دارو در بیهوشی مورد استفاده قرار گیرد. در این مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده دو سوکور، اثر کلونیدین روی تغییرات همودینامیک حین لاپاروسکوپی نواحی تحتانی شکم، تحت بیهوشی عمومی گزارش می شود. مطالعات قبلی اثر کلونیدین را در سرکوب پاسخ های سمپاتیک در حین اعمال جراحی باز نشان داده اند. روش بررسی: تعداد 44 بیمار زن با شرایط طبی مطلوب مورد مطالعه قرار گرفتند. حفظ بیهوشی عمومی با ایزوفلوران 0.5MAC و اکسیژن، رمی فنتانیل 0.25 µg/kg/min انجام شد. جهت شلی عضلانی از سیس آتراکوریوم استفاده شد. بیماران به دو گروه کلونیدین مورد (22 نفر، 300 میکروگرم کلونیدین خوراکی 90 دقیقه قبل عمل) و کنترل (22 نفر) تقسیم شدند. تغییرات فشار خون سیستولیک (SBP) و دیاستولیک (DBP) و ضربان قلب (HR)، در 5 مرحله: پایه، بعد از القا، بعد از دمیدن 2Co، وضعیت ترندلنبرگ و بعد از خروج لوله تراشه ثبت شد. یافته ها: طی لاپاروسکوپی در بیماران گروه کنترل، افزایش قابل توجه فشار خون سیستولیک بعد از دمیدن(129±23 mmHg) Co2، نسبت به بیماران گروه کلونیدین (P<0.05) (115±29 mmHg) و همچنین افزایش قابل توجه فشار خون دیاستولیک در وضعیت ترندلنبرگ (کنترل 34±126 mmHg) در مقابل کلونیدین (P<0.05) (116±25 mmHg) مشاهده شد. گر چه افزایش بارز فشار خون سیستولیک بعد از دمیدن 2Co و وضعیت ترندلنبرگ، در هر دو گروه در مقایسه با وضعیت پایه مشاهده شد. کنترل از127±15 mmHg  به129±23 mmHg  و126±34 mmHg ؛ (P<0.05) و کلونیدین از 109±19 mmHg  به 115±29 mmHg و126±34 mmHg ؛ (P<0.05). حین لاپاروسکوپی افزایش بارز فشار خون دیاستولیک در گروه کنترل (86±19 mmHg) نسبت به گروه کلونیدین (75±18 mmHg). P<0.05 مشاهده شد. اما این افزایش DBP در خاتمه در گروه کلونیدین نسبت به گروه کنترل بارزتر بود (کلونیدین 98±32 mmHg  و کنترل 86±8 mmHg) (P<0.05) تغییرات ضربان قلب به صورت کاهش بارز آن نسبت به پایه در هر دو گروه بود (کنترل از 22±85 bpm به 29±71 bpm و در گروه کلونیدین از 39±85 bpm به 22±63 با P<0.05). نتیجه گیری: گر چه کلونیدین به طور بارزی در کاهش فشار خون دیاستولیک در حین و خاتمه لاپاروسکوپی و کاهش فشار سیستولیک در حین لاپاروسکوپی موثر است، به نظر می رسد که روی سرکوب پاسخ های همودینامیک در مرحله هیپردینامیک در خاتمه لاپاروسکوپی اثری نداشته باشد.

مقدمه: مننژیوم اکستراکرانیال یک تومور نادر است که در نواحی مانند گوش میانی، استخوان تمپورال، حفره سینونازال، اوربیت، داخل دهان، غده پاروتید و بافت های نرم سر و گردن رخ می دهد.معرفی بیمار: مورد معرفی شده آقایی 68 ساله می باشد که با شکایت درد گردن هنگام فلکسیون از 5 سال پیش و توده قابل لمس از 2 سال قبل در مثلث خفی گردن به بیمارستان مراجعه کرد. نتیجه گیری: برای بیمار FNA انجام شد و ضایعه اپی تلیال گزارش شد. در نهایت اکسیزیون توده انجام شد و تشخیص مننژیوم مطرح شد که با رنگ آمیزی ایمنوهیستوشیمی شامل ویمنتین و EMA مثبت و GFAP منفی تشخیص بالینی بیمار تایید شد.

زمینه و هدف: بررسی ها نشان داده که اپیوییدها از طریق تاثیر بر گیرنده های اپیوییدی در بافت های محیطی می توانند اثرات ضد دردی قوی ایجاد کنند. در این مطالعه ما اثرات تزریق داخل مفصلی مرفین با داروی بی حس کننده موضعی بوپیواکایین و مخلوط این دو پس از اعمال جراحی آرتروسکوپی زانو را بر درد پس از عمل مورد بررسی قرار دادیم. هدف از این مطالعه این بود که آیا استفاده از تزریق داخل مفصلی اپیویید و داروی بی حس کننده موضعی (بوپیواکایین)، سبب تسکین درد پس از عمل جراحی آرتروسکوپی زانو می گردد؟ و این که استفاده از کدام یک از این داروها یا مخلوط این دو دارو دارای اثرات آنالژزیک موثرتری است؟ روش بررسی: مطالعــه بــه صـــورت دو سوکــور بــــر روی 40 بیمــار سنیــــن 50-20 ســـال با ASA  (American Socity of Anesthesia) کلاس I صورت گرفت. بیماران در چهار گروه 10 نفره تقسیم شدند. در خاتمه عمل جراحی آرتروسکوپی به گروه A، 10 میلی گرم مرفین، گروه B، 50 میلی گرم بوپیواکایین 25/0 درصد، گروه C، مخلوط 10 میلی گرم مرفین و 50 میلی گرم بوپیواکایین 25/0 درصد به صورت داخل مفصلی تزریق گردید. گروه D نیز گروه کنترل بود. پروتکل بیهوشی در تمامی بیماران یکسان بود. درد پس از عمل جراحی در ساعات 2، 4، 6، 8 و 24 پس از عمل از طریق(Visual Analouge Scale) VAS  اندازه گیری شد. نتایج با استفاده از آزمون t و نرم افزار SSEP مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: در نهایت مشخص شد که بی دردی حاصل از مرفین داخل مفصلی، تاخیری و طولانی مدت و بی دردی ایجاد شده توسط بوپیواکایین سریع و کوتاه مدت است. نتیجه گیری: تجویز مرفین و بوپیواکایین با یکدیگر ایجاد یک بی دردی سریع و طولانی مدت پس از عمل جراحی می کند که می تواند مطلوب باشد.

زمینه و هدف: شروع زودرس توانبخشی برای تکامل مناسب گفتار و زبان متناسب با سن، ضروری است. مطالعات زیادی جهت مقایسه عوامل موثر بر پش برد نتایج کاشت حلزون انجام گرفته است تا معیارهایی جهت انتخاب کاندیدهایی مناسب تر به دست آید. در این مطالعه سعی شده است سطح ادراک شنیداری و وضوح کلامی در کم شنوایان عمیق ارثی و غیرارثی مورد بررسی قرار گیرد. روش بررسی: این مطالعه مقطعی به صورت سرشماری بر روی 322 بیمار پره لینگوال (کمتر از 7 سال) مبتلا به کم شنوایی عمیق (عدم توانایی درک اصوات صوتی در شدت صوتی حداقل 90 دسی بل) مراجعه کننده به مرکز کاشت حلزون در بیمارستان رسول اکرم (ص) طی سال های 1371 الی 1383، انجام شده است. جهت تعیین سطح ادراک شنیداری از آزمون استاندارد CAP و آزمون استاندارد کلمات دو سیلابی و جهت تعیین سطح وضوح کلامی از آزمون استاندارد SIR، در حدود 2 سال بعد از انجام کاشت حلزون استفاده شد. در صورت وجود ازدواج فامیلی نزدیک پدر و مادر، وجود کم شنوایی عمیق در والدین و یا اقوام درجه اول به همراه عدم وجود علت مشخصی برای کم شنوایی به عنوان کم شنوایی ارثی و سایر موارد به عنوان کم شنوایی غیرارثی در نظر گرفته شدند. یافته ها: میانگین سنی بیماران بررسی شده در زمان کاشت حلزون 47/71 ماه با انحراف معیار 51/35 بود. 5/42 درصد بیماران کم شنوایی عمیق ارثی و 5/57 درصد کم شنوایی عمیق غیرارثی داشتند. میانه سطح ادراک شنیداری در بیماران مبتلا به کم شنوایی عمیق ارثی و غیرارثی، برابر درک عبارت بدون لب خوانی بود. میانگین امتیازهای ادراک شنیداری کلمات دو سیلابی در کودکان کم شنوای عمیق ارثی برابر 78/45 درصد با انحراف معیار 73/34 و در گروه کم شنوای عمیق غیرارثی برابر 28/46 درصد با انحراف معیار 85/33 بود. میانه سطح وضوح کلامی در هر دو گروه مبتلا به کم شنوایی عمیق ارثی و غیرارثی برابر گفتار پیوسته واضح برای افراد دارای توجه کافی، بود. بدین ترتیب بین دو گروه کم شنوایی عمیق ارثی و غیرارثی، اختلاف فراوانی سطوح مختلف ادراک شنیداری و وضوح کلامی و میانگین درصد ادراک شنیداری کلمات دو سیلابی از نظر آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: مطابق یافته های این پژوهش، ارثی بودن و نبودن کم شنوایی، به عنوان عملی کمک کننده جهت انتخاب کاندیدهای عمل کاشت حلزون نمی باشد.

زمینه و هدف: یکی از عواملی که زمان آغاز بلوغ را در کودکان طبیعی مشخص می کند، نژاد و منطقه جغرافیایی است. مطالعات انجام شده در زمینه سن آغاز بلوغ در ایران محدود است، از این رو محققین بر آن شدند تا با مطالعه تعدادی از کودکان مدارس شهر تهران گامی در جهت شناخت این مساله بردارند.روش بررسی: مطالعه انجام شده از نوع مقطعی بوده که در فاصله سال های 1380 تا 1382 بر روی 2212 کودک، 1420 دختر سالم 6 تا 17 ساله و 792 پسر سالم 6 تا 15 ساله مدرسه رو در شهر تهران انجام یافته است. نحوه نمونه گیری به روش چند مرحله ای احتمالی بوده است. بیماران توسط پزشک تحت معاینه سلامت و گرفتن تاریخچه قرار گرفتند. بروز علایم ثانویه بلوغ جنسی در اندام های تناسلی با مشاهده و در پستان با لمس تعیین و طبق درجه بندی تانر توصیف شد. در آنالیز نتایج از روش GAM برای تعیین احتمال بروز مراحل مختلف وقایع بلوغ در سنین مختلف استفاده گردید. یافته ها: میانه سنی (صدک 90 ـ صدک 10) نمونه های پسر در مراحل P2 و S2 به ترتیب برابر 34/10 (10/13-84/6) سال و 01/9 (صدک 90=84/11) سال بود. در 1136 دختر 6 تا 17 ساله، میانه سنی مراحل B2 و P2 به ترتیب برابر 74/9 (94/11-23/8) سال و 49/10 (17/12-86/8) سال بود. در 399 دختر منارک آغاز شده بود. میانه سن آغاز منارک در نمونه ها برابر 68/12 (96/15-27/11) سال بود. نتیجه گیری: زمان آغاز بلوغ در دختران ایرانی برابر دیگر دختران نژاد سفید ولی در پسران زودتر از گزارش های دیگر کشورهاست.

زمینه و هدف: بیماران بستری در ICU، نیازمند آرام بخشی یا sedation هستند. داروهای رایج برای آرام بخشی شامل انواع داروهای دسته بنزودیازپین ها، مخدر ها، باربیتورات ها و هیپنوتیک ها می باشد. هدف از انجام این تحقیق، مقایسه اثر آرام بخشی دو مخدر مورفین و رمی فنتانیل و نیز تغییرات همودینامیک حاصله از آن، در بیماران ترومایی نیازمند حمایت تنفسی بود. روش بررسی: این تحقیق به روش کارآزمایی بالینی تصادفی (Randomized controlled clinical trial) در بخش مراقبت های ویژه جراحی انجام شد. 60 بیمار در طیف سنی 80-18سال وارد مطالعه شدند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه مورفین و رمی فنتانیل تقسیم شدند. ابتدا 0.05 μgr/kg از رمی فنتانیل و5 mgr  از مورفین را دریافت کرده و تا m بیماران، دوزهای رسیدن به سطح آرام بخشی 3 و 4 از Ramsey scale، دوز داروها افزوده شده و سپس همان دوز را به صورت نگهدارنده تا 24 ساعت دریافت کردند. در طی این مدت با فواصل هر 4 ساعت فشار خون، تعداد ضربان قلب و تعداد تنفس مورد پایش قرار گرفت. در نهایت اطلاعات به دست آمده، توسط نرم افزار SPSS 10 تحت آنالیز آماری قرار گرفت. یافته ها: 60 بیمار مورد مطالعه که متوسط سن آن ها 5/18±53/42 و شامل 37 (7/61%) مرد و 23 (3/38%) زن بود، در دو گروه مساوی دسته بندی شدند. متوسط فشار خون بیماران گروه مورفین 68/1±12/109 و در گروه رمی فنتانیل 66/6±01/90 (P<0.00)، متوسط ضربان قلب در دو گروه فوق به ترتیب 31/2±89/101 و 15/10±06/95 (P<0.00) و متوسط تعداد تنفس آن ها، 49/2±95/19 و 37/4±24/19 (P<0.4) بود. نتیجه گیری: رمی فنتانیل اگرچه موجب افت فشارخون و ضربان قلب واضح تری نسبت به مورفین شده ولی روند تغییرات آن در طول 24 ساعت، روند ثابت و بدون تغییری بوده و به این ترتیب شرایط باثبات تری را برای بیماران به وجود آورده است. داروی رمی فنتانیل در مواردی که افت فشار خون اولیه خطری برای بیماران محسوب نمی شود، ثبات و پایداری بیشتری را در طول مدت درمان بیماران فراهم می کند.

زمینه و هدف: هپاتیت مزمن یک بیماری شایع کبدی و ناشی از علل گوناگون ویروسی و غیر ویروسی می باشد. هپاتیت مزمن در کشور ما از شیوع نسبتا بالایی برخوردار است. با گذشت حدودا 50 سال از شناسایی آن هنوز در بعضی موارد علت بروز هپاتیت کاملا مشخص نیست. هدف از انجام این مطالعه، تعیین فراوانی یافته های پاتولوژیک براساس سیستم Ishak در بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن و سیروز به منظور تشخیص دقیق تر و تصمیم گیری درمانی صحیح تر می باشد. روش بررسی: در مطالعه حاضر که به روش مشاهده ای ـ مقطعی صورت گرفت، 40 نمونه بیوپسی کبدی بیماران بستری با تشخیص هپاتیت مزمن و سیروز در بیمارستان رسول اکرم (ص) در فاصله زمانی سال های 1376 تا 1381 مورد بررسی قرار گرفت. این نمونه ها براســاس آخریــن اصلاحات سیستــم Ishak نمره دهی شــد. در آنالیــز تحلیلی، از آزمون های Chi-square, One Way ANOVA و K.S استفاده گردید. یافته ها: میانگین سن بیماران 51.1±3.3 سال بود. 42.1% زن و 57.9% مرد بودند. نتایج درجه بندی (Grading) و مرحله بندی (Staging) بر اساس سیستم Ishak به شرح زیر بود:7 بیمار (5/17%) Minimal Chronic Hepatitis (درجه 1و 0)، 15 بیمار (5/37%) Mild Chronic Hepatitis (درجه 6-2)، 7 بیمار (5/17%) Moderate Chronic Hepatitis (درجه 11-7)، 10 بیمار (25%) Severe Chronic Hepatitis (درجه 16-12) و 1 بیمار (5/2%) Active Cirrhosis (درجه 18.17). 8 بیمار (20%) Stage0، 8 بیمار (20%) Stage1، 5 بیمار (5/12%) Stage2، 9 بیمار (5/22%) Stage3 ، 4 بیمار (10%) Stage4 ، 5 بیمار (5/12%) Stage5 و 1 بیمار (5/2%) Stage6. در آنالیز تحلیلی، ارتباط آماری معنی داری بین درجه بندی و مرحله بندی به دست آمد (000/0=p). همچنین ارتباط آماری معنی داری بین فاکتورهای سابقه آنسفالوپاتی کبدی، سابقه آسیت و افزایش سن با درجه بندی و مرحله بندی به دست آمد (P<0.05). نتیجه گیری: تاثیر کاربردی سیستم های نمره دهی در زمانی که متخصصین بالینی در تشخیص قطعی با مشکل مواجه می شوند، نقش خود را بیشتر نشان می دهد. با توجه به این مطالعه، استفاده از سیستم نمره دهی Ishak در ارزیابی هپاتیت های مزمن به عنوان شیوه ای کارآمد و پویا در تشخیص صحیح و پایش درمان توصیه می گردد.

زمینه و هدف: پولیپ بینی از یافته های نسبتا شایع در بیماران مراجعه کننده به متخصصین گوش و حلق و بینی می باشد. برخی از متخصصین معتقد به همراهی پولیپ بینی با عوامل قارچی، در بعضی بیماران، می باشند. این امر ما را بر آن داشت تا در مورد صحت این مطلب مطالعه ای به شرح ذیل انجام دهیم. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، 118 بیمار مبتلا به پولیپ بینی که برای عمل مربوطه در بخش ENT بیمارستان رسول اکرم (ص) بستری شده بودند بررسی شدند. جهت تجزیه و تحلیل نتایج از نرم افزار spss و آزمون های آماری کای دو، Fisher exact test و t استفاده شد. یافته ها: 7/62 درصد بیماران مرد و 3/37 درصد زن بودند. میانه سن آن ها 35 سال (12 تا 70 سال) بود. از این تعداد، 5/52 درصد IgE بیش از حد طبیعی و 5/47 درصد میزان IgE سرم طبیعی داشتند. آزمایش مستقیم از نظر قارچ در 5/32 درصد موارد مثبت و در 5/67 درصد موارد منفی بود. همچنین کشت قارچ در 4/36 درصد موارد مثبت و در 6/63 درصد موارد منفی شد. قارچ های جدا شده به ترتیب شیوع عبارت از آسپرژیلوس 9/50 درصد، کاندیدا 5/34 درصد، پنی سیلیوم 3/7 درصد، آلترناریا 5/5 درصد و کوروولاریا 8/1 درصد بودند. میانگین سن بیماران مبتلا به قارچ بیشتر از غیرمبتلایان به قارچ بود (40 در مقابل 35 سال) و این اختلاف از نظر آماری نزدیک به معنی داری بود (06/0=p). بیمارانی که IgE بیشتر از 100 واحد در میلی لیتر داشتند، بیشتر مبتلا به قارچ بودند (از نظر کشت و آزمایش مستقیم، P<0.001). نتیجه گیری: با توجه به نتایج، به نظر می رسد که در بیماران مبتلا به پولیپ بینی، بالا بودن IgE سرم و عفونت قارچی می بایست مورد توجه قرار گیرند. البته با توجه به این که اکثر بیماران ما در سوابق خود علاوه بر داشتن پولیپ، به سینوزیت مزمن نیز مبتلا بودند، احتمال دارد که علت جدا شدن تعداد زیاد موارد مثبت قارچ از نمونه پولیپ نیز همین مورد باشد. لذا نیاز به انجام تحقیقات بیشتر و با لحاظ کردن بیماران سینوزیتی و مبتلایان به سینوزیت آلرژیک قارچی لازم می نماید.

مقدمه: ما یک مورد تومور اوراکوس (Urachus) با پاتولوژی Transitional cell carcinoma به علت نادر بودن را در یک مرد 53 ساله گزارش می کنیم. معرفی بیمار: بیمار یک سال قبل به علت هیپرتروفی پروستات (BPH) عمل پروستاتکتومی شده است. از 5 ماه قبل به علت درد جدار شکم مخصوصا در ربع تحتانی شکم (LLQ) بررسی می شود، ابتدا برای بیمار سونوگرافی انجام می شود که در عضله رکتوس چپ یک توده هیپودنس نشان می دهد. در سی تی اسکن به عمل آمده نیز یک دانسیته که مطرح کننده هماتوم، آبسه یا ضایعه تومورال بوده مشاهده می شود. سیستوسکپی انجام شده هیچ عنصر مخاطی را در مثانه نشان نمی دهد و بیمار از نظر کلینیکی نیز هیچ مشکل ادراری نداشته است. بیمار از درد شاکی بوده و در معاینه سریال نیز تومور سفت که در ماه های اخیر رشد قابل توجهی داشته است لمس می شد. بیمار در 16/10/83 با تشخیص تومور نسج نرم با احتمال سارکوم یا تومور دسموئید (Desmoids) عمل جراحی شد، عضله رکتوس چپ با حاشیه سالم و قابل قبول برداشته شد، تومور به قله مثانه به صورت یک توده گسترش (expansion) داشت که آن نیز همراه تومور جدار برداشته و قسمتی از جدار مثانه نیز برداشته شد. آزمایش پاتولوژی Sarcomatoid TCC با منشا اوراکوس (Urachus) را نشان داد. مخاط قسمت برداشته شده مثانه سالم بوده است ولی قسمت عضلانی گرفتاری داشته است. نتیجه گیری: در بررسی متون (literature) یک گزارش اوراکوس (urachus) از ژاپن یافتیم و تا جایی که بررسی ها نشان می دهد با اطلاعات ما sarcomatoid TCC با منشا urachus قبلا گزارش نشده است.

زمینه و هدف: از سال 1365 تا کنون حدود 1760 مورد پیوند کلیه در بیمارستان هاشمی نژاد انجام شده است. نتایج 1350 مورد پیوند در سال 2000 میلادی در کتاب clinical transplant به چاپ رسیده است. در سال های اخیر، موارد پیوند کلیه از دهنده غریبه به طور قابل توجهی افزایش یافته و داروی تضعیف کننده سیستم ایمنی جدیدی به نام Mycophenolate Mofetil (MMF) جایگزین ایموران گردیده است. مطالعه حاضر جهت تعیین نتایج کوتاه مدت و دراز مدت پیوند کلیــه در محدوده سال هــای 1383-1374 و عوامل موثر بر آن و هم چنین مقایسه آن با نتایج سال های 1374-1365 انجام شده است. روش بررسی: مطالعه انجام شده از نوع گذشته نگر بود. براساس تاریخ انجام پیوند، بیماران به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول (محدوده سال های 1374-1365) شامل 863 بیمار، 572 مرد (3/66%) و 291 زن (7/33%) بودند، متوسط سن در این گروه 9/10±4/33 سال بود. در 365 (4/42%) گیرنده، اهدا کننده کلیه از فامیل و بقیه از غریبه بود. رژیم درمانی در اکثریت بیماران گروه دوم شامل سیکلوسپورین، ایموران و پردنیزولون بود. گروه دوم (محدوده سال های 1383-1374) شامل 878 گیرنده که 527 مورد مرد (60%) و 351 زن (40%) بودند. متوســط ســن در ایــن گــروه 12±38 سال بود. در 812 (5/92%) گیرنده، کلیه از دهنده غیــر فامیل اهدا شده بود. 613 نفر از کل 78 گیرنده کلیــه، در زمان مطالعــه تحــت درمان با MMF بودند. جهت بررسی نتایج از برنامه آماری spss 9.1 استفاده شــد. بــرای مقایسه دو گروه از آ‍زمون های T test و Chi-Square و Logistic regression analysis و بــرای بررسی بقا و عوامل موثر بر آن از روش های Kaplan-Meier و log rank test استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بقای بیماران در این دو دوره تفاوت چشمگیری نشان نمی دهد 28/0=P. ولی بقای کلیه پیوندی به طور معنی داری نسبت به قبل بهبود یافته است. (بقای یک ساله، 76/90% نسبت به 02/85%، 5 ساله 7/74% نسبت به 32/65% و 8 ساله 6/61% نسبت به 6/54%، P<0.001).نتیجه گیری: در میان فاکتورهای سن و جنس گیرنده، زمان پیوند، پیوند از فامیل نسبت به غریبه، جنس و سن دهنده در رژیم درمان، تنها عامل موثر در بهبود بقای پیوند کلیه در مطالعه ما جایگزینی MMF به جای ایموران در رژیم درمانی بود (P<0.05). بهبود بقا کلیه پیوندی در محدوده سال های 1383-1374 نسبت به دوره گذشته اثرات سودمند داروی MMF را نشان می دهد که تاثیر منفی افزایش موارد پیوند از غریبه را پوشش می دهد.

زمینه و هدف: آمیلوییدوز ثانویه (واکنشی) یک عارضه دیررس و مهم در بیماران التهاب مزمن مانند آرتریت روماتویید می باشد. هدف از انجام این پژوهش تعیین شیوع آمیلوییدوز ثانویه در بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید (RA) و بررسی ویژگی های بالینی و آزمایشگاهی همراه می باشد. روش بررسی: مطالعه انجام شده به صورت مقطعی (cross sectional) بود. 220 بیمار مبتلا به آرتریت روماتویید به مدت حداقل 5 سال، مراجعه کننده به دو درمانگاه روماتولوژی، طی سال های 1380 تا 1382 انتخاب شدند (167 زن و 53 مرد). آسپیراسیون نسج چربی شکمی انجام شد و نمونه ها بعد از رنگ آمیزی Congo-red، تحت نور پلاریزه (به منظور بررسی نور سبز) مشاهده شدند. مشخصات بالینی آزمایشگاهی بیماران نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها توسط آزمون های t و کای دو (Chi-Square) و نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: رسوب آمیلویید در 11 بیمار (5%) به روش آسپیراسیون نسج چربی مثبت بود که همگی 1+ رسوب آمیلویید نشان دادند. از نظر مشخصات مهم بالینی، 7 بیمار (64%) یبوست و 6 بیمار (55%) پروتیینوری داشتند. نتیجه گیری: این دسته از بیماران ایرانی مبتلا به آرتریت روماتویید مراجعه کننده به دو درمانگاه روماتولوژی، شیوع پایینی از رسوب آمیلویید داشتند که حدودا نیمی از آن ها تحت بالینی بودند. مطالعات پی گیری برای تحقیق در مورد این که آیا این آمیلویید تحت بالینی به آمیلوییدوز بالینی تبدیل می شود یا خیر، لازم است.

زمینه و هدف: اندازه گیری طول کلیه در تشخیص و درمان بیماری های کلیوی جایگاه ویژه ای دارد. در بیماری های مختلف اندازه کلیه کوچک تر یا بزرگ تر از حد طبیعی می شود. تاکنون سونوگرافی، روش خوبی برای اندازه گیری طول کلیه بوده است، چون هم دقیق بوده و هم روشی است کم خرج و غیرتهاجمی و در عین حال در دسترس. امروزه در بسیاری از موارد از دستگاه های سی تی اسکن اسپیرال جدید که قابلیت بازسازی سه بعدی دارند، برای تشخیص بیماری های مختلف کلیوی استفاده می شود و برای نمایش بهتر تصویر، روش های گوناگون بازسازی، از جمله بازسازی Multi Planar (MPR) به کار می رود و در بسیاری از موارد اندازه گیری ها مانند اندازه گیری طول کلیه، بر روی همین تصاویر بازسازی شده انجام می شود، لذا دانستن دقت اندازه گیری ها بر روی تصاویر بازسازی شده برای تعیین طول کلیه حایز اهمیت است. هدف از این تحقیق، بررسی دقت سی تی اسکن اسپیرال در تعیین طول کلیه در بازسازی به روش MPR بود. روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی، در مورد تمام بیمارانی که در تیر و مرداد ماه 1383 جهت انجام سی تی اسکن شکم به بخش سی تی اسکن اسپیرال بیمارستان شهید هاشمی نژاد مراجعه کردند، بازسازی به روش MPR از کلیه ها انجام شد و سپس از همان بیماران، سونوگرافی نیز به عنوان Gold Standard به عمل آمد و طول کلیه به دست آمده از هر روش با هم مقایسه گردید. یافته ها: بررسی بر روی 40 بیمار با میانگین سنی 42 سال شامل 80 کلیه، انجام شد و پس از آن با استفاده از نرم افزار SPSS و Pair T test و انجام آنالیز آماری، مشخص گردید که میانگین طول کلیه در سونوگرافی، 1/107 میلیمتر با انحراف معیار 08/12 بوده و میانگین طول کلیه در سی تی اسکن اسپیرال، 18/110 میلیمتر با انحراف معیار 93/11 بوده است. میانگین طول کلیه ها در سونوگرافی، 08/3 میلیمتر کمتر از میانگین طول کلیه ها در بازسازی سی تی اسکن اسپیرال بود و با توجه به P<0.05 اختلاف بین سونوگرافی و بازسازی سی تی اسکن اسپیرال معنی دار گزارش شد. نتیجه گیری: اندازه گیری طول کلیه ها بر روی تصاویر بازسازی شده، دارای دقت کافی نبوده و توصیه می شود در مواردی که دانستن دقیق طول کلیه ها حایز اهمیت است، اندازه گیری تنها بر روی تصاویر اولیه سی تی اسکن (بدون انجام بازسازی) صورت گیرد و یا از سایر روش ها مانند سونوگرافی استفاده شود.

زمینه و هدف: به نظر می رسد مصرف اسیدهای چرب ترانس، باعث افزایش خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر می شود. ترکیب اسیدهای چرب بافت چربی یک بیومارکر مناسب برای ارزیابی چربی مصرفی در یک دوره طولانی مدت است. در این مطالعه ارتباط بین مصرف اسیدهای چرب ترانس و خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر بررسی شد. روش بررسی: مطالعه انجام شده از نوع مقطعی بود. نمونه بافت چربی از 112 بیمار، با سن 20 تا 75 سال، مراجعه کننده به بیمارستان قلب شهید رجایی تهران که گرفتگی عروق کرونر آن ها با آنژیوگرافی تأیید شده بود گرفته شد. افراد سالم کنترل شامل 70 نفر بدون سابقه بیماری قلبی، بودند. ترکیب اسیدهای چربی نمونه های بافت چربی به روش کروماتوگرافی گاز ـ مایع تعیین شد. جهت تجزیه و تحلیل نتایج از نرم افزار SPSS و آزمون t استفاده شد. یافته ها: میزان اسیدهای چرب ترانس نمونه های بافت چربی در دو گروه مورد مطالعه، اختلاف معنی داری نداشت. میزان اسید لینولئیک (18:2) بافت چربی بیماران کمتر از افراد سالم بود (P<0.03). شانس ابتلا به بیماری عروق کرونر (OR) با استفاده از آنالیز رگرسیون لوجیستیک محاسبه شد. میزان 18:2-t بافت چربی با خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر رابطه مثبت داشت. در مورد اسیدهای چرب ترانس 18:1-t و 16:2-t چنین ارتباطی وجود نداشت. میزان اسیدهای چرب ترانس بافت چربی با نسبت LDL-C/HDL-C سرمی (049/0=p و 11/0=r) و میزان ایزومرهای ترانس اسید اولئیک بافت چربی با LDL-C سرمی همبستگی مثبت داشتند (04/0=p و 15/0=r). همچنین میزان اسیدهای چرب ترانس بافت چربی افراد جامعه ایران نسبت به جوامع دیگر بیشتر بود. نتیجه گیری: براساس یافته های این مطالعه، افزایش مصرف اسیدهای چرب ترانس، شانس ابتلا به بیماری عروق کرونر را تا حدودی افزایش می دهد و افزایش ایزومرهای ترانس اسیدلینولییک، شانس ابتلا را به میزان بیشتری افزایش می دهد. تایید این نتایج نیاز به مطالعات بیشتری در مورد هر یک از ایزومرها دارد.

زمینه و هدف: تاثیر میزان مصرف و تنوع مواد غذایی و نوشیدنی ها بر رخداد انفارکتوس حاد میوکارد در مطالعات گوناگون مورد بررسی قرار گرفته است. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط عوامل خطر تغذیه ای و انفارکتوس حاد میوکارد می باشد. روش بررسی: این مطالعه از نوع مورد شاهدی است که بر روی 250 بیمار مبتلا به اولین انفارکتوس حاد میوکارد و 250 نفر گروه شاهد که فاقد بیماری مذکور بوده و از نظر متغیرهای سن و جنس همسان شده بودند، انجام گرفت. بیماران مبتلا، مراجعین به بخش مراقبت های ویژه قلبی مرکز آموزشی درمانی امام خمینی تهران در طی سال 1382 بوده اند. نمونه گیری به روش غیراحتمالی متوالی صورت گرفت و روش جمع آوری داده ها از طریق مصاحبه بود. آزمون های آماری مورد استفاده در این مطالعه شامل آزمون T، کای دو و نسبت شانس بوده است. میزان خطای آلفا در آزمون ها 05/0 لحاظ شده است. یافته ها: میانگین سنی، 8/54 سال (9/11±=SD) می باشد. شایع ترین نوع روغن مصرفی در دو گروه مورد مطالعه، روغن های گیاهی بوده است. مصرف آبجو در گروه بیماران به گونه ای معنی دار بیش تر از گروه شاهد بود (009/0=P). همچنین نسبت شانس (OR=Odds Ratio) مصرف آبجو به میزان 1/1 (814/1-0286/1=CI) بود. میزان مصرف قهوه روزانه در دو گروه تفاوت نشان نداد اما مصرف چای به صورت روزانه در گروه بیماران از گروه شاهد بیش تر بود (005/0=P). میانگین مصرف گوشت قرمز در گروه بیماران بیش تر از گروه شاهد بوده است (003/0=P). میزان مصرف روزانه ماهی، تخم مرغ، غلات خام و پخته، غذاهای پرنمک، سبزیجات و مواد قندی در دو گروه، تفاوت معنی دار نشان نداد. اما مصرف لبنیات و میوه تازه به گونه ای معنی دار در گروه شاهد بیش تر بوده است (000/0=P). نتیجه گیری: از این رو لزوم استفاده از رژیم های غذایی مناسب در پیشگیری از وقوع بیماری های عروقی قلب، مورد تاکید بوده و می توان با افزایش آگاهی جامعه نسبت به انتخاب رژیم های غذایی متناوب اقدام نمود.

زمینه و هدف: کاربرد FNA در سیتولوژی ضایعات تخمدانی مورد بحث و اختلاف نظر می باشد. برخی محققین این روش را توصیه نمی کنند و معتقدند به اندازه کافی صحت تشخیصی ندارد. برخی دیگر معتقدند که این روش می تواند نقش مفیدی در ارزیابی ضایعات تخمدانی پایدار در خانم ها قبل از سن یائسگی داشته باشد که خواهان حفظ باروری می باشند. هدف این مطالعه ارزیابی ارزش تشخیصی آسپیراسیون سیتولوژی در ضایعات توده ای تخمدان می باشد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی ـ تحلیلی در طی یک فاصله زمانی 2 ساله، 79 آسپیره از 79 بیمار دارای توده های تخمدانی بررسی گردید. طیف سنی بیماران از 56-20 سال بود. ابتدا نمونه های فیکس نشده ارسالی به بخش پاتولوژی، از نظر ماکروسکوپی ارزیابی شدند و از مواد آسپیره شده به وسیله سوزن، اسلایدهای سیتولوژی تهیه گردید. یافته های سیتولوژیک نمونه ها به صورت غیر نئوپلاستیک (کیست های فولیکولر و کیست های اندومتریوزی و یا التهابی) و نئوپلاستیک (خوش خیم و بدخیم) گروه بندی شدند. سپس این نتایج با نتایج بررسی هیستولوژیک مقایسه شدند. اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد و بررسی مقایسه ای بین دو روش با استفاده از تست chi-square صورت گرفت. یافته ها: 13 نمونه از 15 نمونه بدخیم (86%) به درستی با روش سیتولوژی تشخیص داده شدند. در این گروه 4 مورد مثبت کاذب هم وجود داشت. از طرف دیگر 15 نمونه از 25 کیست فولیکولر (60%) به درستی با روش سیتولوژی تشخیص داده شدند. در این گروه 12 نمونه مثبت کاذب وجود داشت. در ضایعات بدخیم حساسیت و ویژگی روش به ترتیب 86 درصد و 91 درصد بود. در ضایعات فولیکولر حساسیت و ویژگی روش به ترتیب 60 درصد و 81 درصد بود. نتیجه گیری: آسپیراسیون سیتولوژی روشی دارای صحت برای تشخیص بدخیمی در ضایعات تخمدانی می باشد ولی با توجه به کافی نبودن حساسیت و موارد مثبت کاذب نمی توان بر روی آن به تنهایی قضاوت کرد. تشخیص کیست های فولیکولر به وسیله سیتولوژی به تنهایی مشکل می باشد (به دلیل حساسیت پایین) و لازم است بررسی های تکمیلی دیگری از قبیل اندازه گیری هورمونی (استرادیول) را نیز برای بهبود صحت تشخیصی روش، به طور هم زمان به کار برد.

زمینه و هدف: انفارکتوس حاد میوکارد، تظاهر وخیمی از بیماری عروق کرونر می باشد که مرگ و میر و ناتوانی بالایی را به دنبال دارد. کاهش روند مرگ و میر بیماری های قلب و عروق، در ارتباط با بهبود روش های تشخیصی و درمانی است. با این وجود، نتایج نشان می دهند، بسیاری از بیماران از دریافت درمان های مناسب محروم می مانند. پژوهش حاضر با هدف بهبود کیفیت مراقبت بیمارستانی بیماران انفارکتوس حاد میوکارد در یک بیمارستان آموزشی اجرا گردید.روش بررسی: مطالعه در 3 مرحله توسط طراحی قبل و بعد (Time-Series) اجرا شد. در مرحله اول وضعیت موجود بیمارستان از نظر معیارهای کیفیت مراقبت بیماران انفارکتوس میوکارد در 143 بیمار طی مدت یک سال (1382) بررسی شد. نمونه ها به صورت Seqential وارد مطالعه شدند. در مرحله دوم با تشکیل بحث گروهی، پسخوراند نتایج، تدوین کتابچه و تابلوهای خطوط راهنمای درمان و در دسترس قرار دادن آن ها، مداخله مناسب انجام شد. در نهایت بررسی مجدد در مدت 4 ماه از سال 1383 بر روی 42 بیمار صورت گرفت. از آزمون های آماری Chi-square، Fishers’ exact Test جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: در بررسی وضع موجود، تجویز آسپرین و مسدود کننده گیرنده بتا در ورود به ترتیب در 1/86 و 79 درصد بیماران واجد شرایط اجرا شده بود. برای 5/50 درصد بیمارانی که ترومبولیز انجام شده بود، داروی ترومبولیتیک در کمتر از 30 دقیقه از ورود شروع شده و میانگین زمان ورود به بیمارستان تا شروع ترومبولیتیک 38/44 دقیقه بود. در مدت بستری، برای هیچ یک از بیماران مشاوره ترک سیگار انجام نشده و 3/44 درصد از بیماران قبل از ترخیص، اکوکاردیوگرافی شده بودند. در هنگام ترخیص، آسپرین و مسدود کننده گیرنده بتا به ترتیب برای 9/41 و 6/36 درصد بیماران واجد شرایط و در 20 درصد بیماران نارسایی قلب در زمان ترخیص، مهار کننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین تجویز شده بود. مرگ و میر بیمارستانی بیماران اندکی از تعداد مورد انتظار بالاتر (میزان نسبی مرگ: 12/1) بود. در بررسی مجدد و مقایسه با وضع موجود، بهبود معنی داری در معیارهای توصیه مشاوره ترک سیگار، انجام اکوکاردیوگرافی، تجویز آسپرین، مسدود کننده گیرنده بتا و مهار کننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین در زمان ترخیص حاصل شد. بهبود ایجاد شده در معیارهای تجویز آسپرین و مسدود کننده گیرنده بتا در ورود معنی دار نبود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه فوق نشان داد که فرصت های زیادی برای ارتقای فرایند درمان وجود دارد، انجام برنامه بهبود کیفیت برای رسیدن به وضعیت مطلوب تر موثر است و اجرای مستمر آن در این بیمارستان و آغاز آن در سایر مراکز پیشنهاد می گردد.

زمینه و هدف: مطالعات نشان داده اند که حلقه های عروقی بند ناف می تواند اهمیت بالینی داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی تعیین ارتباط بین شاخص حلقه های عروقی بند ناف و عواقب نامطلوب پره ناتال می باشد. روش بررسی: مطالعه به صورت مقطعی (Cross sectional) و آینده نگر در بیمارستان شهید اکبرآبادی و در فاصله زمانی اسفند 1382 تا تیرماه 1383 صورت گرفته است. 699 زن حامله که حاملگی 40-37 هفته تمام داشتند مورد بررسی قرار گرفتند. سیر زایمان و حلقه های عروقی بند ناف آنان مورد ارزیابی قرار گرفت. شاخص حلقه های عروقی بند ناف Umblical Coiling Index (UCI) با تقسیم نمودن تعداد حلقه های عروقی کامل بند ناف بر طول بند ناف محاسبه شد. افرادی که UCI آنان زیر صدک دهم (کمتر از 17/0) بود، به عنوان Hypocoiled، کسانی که UCI در آنان بین صدک دهم و نودم بود (37/0-17/0)، به عنوان normocoiled و کسانی که UCI در آنان بالای صدک نودم (بیش از 37/0) بود، به عنوان Hypercoiled در نظر گرفته شدند. سپس رابطه UCI با سن مادر، پاریتی، وزن نوزاد، اندکس مایع آمنیوتیک، دفع مکونیوم توسط جنین، دیابت مادر، پرفشار خونی مادر، آپگار نوزاد و مداخله زایمانی به علت دیسترس جنین بررسی گردید. یافته ها: میانگین UCI در افراد تحت مطالعه، 0.25±0.09coil/cm بود. 534 مورد (4/76%) نورموکویل، 87 مورد (4/12%) هیپرکویل و 78 مورد (1/11%) هیپوکویل بودند. بین سن و پاریتی مادر با UCI رابطه معنی داری وجود نداشت ولی بین UCI و وزن نوزاد بالاتر از 4000 گرم و کمتر از 2500 گرم (متوسط 41/12±02/19 در مقابل 76/12±32/31) (000/0=P)، آپگار کمتر از 7 در دقیقه 5 و بیشتر از 7 (038/0=P) (متوسط 58/13±04/28 در مقابل 7/8±06/25)، اندکس مایع آمنیوتیک کمتر و مساوی 5 در مقابل IFA>5 (P=0.001) (متوسط 44/11±1/29 در مقابل 82/8±91/24)، دفع مکونیوم و عدم دفع آن (000/0=P) (متوسط 94/9±9/28 در مقابل 8/8±57/24)، ابتلا به دیابت و عدم ابتلا به آن (000/0=P) (متوسط 48/13±11 در مقابل 6/8±25)، ابتلا به افزایش فشار خون و عدم ابتلا به آن (047/0=P) (متوسط 62/12±96/22 در مقابل 7/8±45/25) و دیسترس جنینی (000/0=P) (متوسط 43/10±14/32 در مقابل 6/8±43/24) رابطه از نظر آماری معنی دار بود. نتیجه گیری: UCI غیرطبیعی با عواقب نامطلوب پره ناتال ارتباط دارد و ممکن است بتوان از آن به عنوان یک مارکر سونولوژیک قبل از زایمان جهت تشخیص در خطر بودن جنین استفاده کرد.

زمینه و هدف: مطالعات قبلی ثابت کرده اند که رقیق شدن خون (همودیلوشن) توسط کریستالوئیدها، با تحت تاثیر قرار دادن و کاهش سطح آنتی ترومبین III، باعث افزایش انعقادپذیری خواهد شد. یکی از مهم ترین مسایلی که در انتخاب این مایعات مورد توجه قرار می گیرد، اثر آن بر روند هموستاز و خونریزی یا ترومبوآمبولی است. اما تاثیر کریستالوئیدها بر وضعیت انعقادی و هر کدام از تست های انعقادی در مطالعاتی که تاکنون انجام شده به تفکیک مورد بررسی قرار نگرفته است. مشخص شدن این موضوع که کدام استراتژی مایع درمانی، بر روند انعقادی موثرتر است، باعث خواهد شد که در انتخاب نوع مایع جایگزین تصمیم گیری بهتری صورت پذیرد. روش بررسی: در این مطالعه بیمارانی را که تحت عمل جراحی بازسازی لیگامان های قدامی زانو (ACL reconstruction) قرار می گرفتند، به سه گروه دریافت کننده نرمال سالین، رینگر و رینگر لاکتات تقسیم نمودند (25=n). طبق پروتکل استاندارد، به بیماران جهت جبران حجم، مایع داده شد و برای مطالعه وضعیت انعقادی بیماران از تست های PT، PTT، CT، BT و شمارشی پلاکتی در زمان های القای بیهوشی (T0)، به سرعت بعد از اتمام بیهوشی (T1)، 6 ساعت بعد از جراحی (T2) و صبح روز پس از عمل (T3) استفاده شد. یافته ها: تغییرات تست های انعقادی در سه گروه در زمان T1 معنی دار نبود. میانگین (SD±) تست های انعقادی بیماران مورد مطالعه در زمان های مختلف با یکدیگر در مورد (P=0.001) PT ، (P=0.001) PTT و (P=0.001) CT معنی دار و در مورد BT، PLT از نظر آماری معنی دار نبود. به طور کلی، تغییرات انعقادی در هر گروه نشانگر یک افزایش انعقادپذیری در T1 بود. نتیجه گیری: در این مطالعه جایگزینی حجم مایعات با کریستالوئیدهای مختلف، اختلاف معنی دار واضحی در تست های انعقادپذیری ایجاد نکرد، اما یک وضعیت افزایش انعقادپذیری به دنبال رقیق شدن خون دیده شد.

زمینه و هدف: 80 درصد از زنان نخست زا در سه ماه اول پس از زایمان، حداقل دچار یک مشکل جنسی بعد از زایمان می شوند و دو سوم از آن ها تا شش ماه پس از زایمان، مشکل شان باقی می ماند. شناسایی این مشکلات و افزایش آگاهی متخصصین بهداشت و مشاوره با زوجین پس از زایمان در مورد مشکلات روابط جنسی می تواند در کاهش این مشکلات نقش مهمی داشته باشد. هدف از این مطالعه تعیین مشکلات روابط جنسی زناشویی ناشی از زایمان و ارتباط این مشکلات با متغیرهای مداخله گر، در زنان نخست زای مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی منطقه غرب تهران بود.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، 160 زن نخست زا مورد بررسی قرار گرفتند و مشکلات روابط جنسی، 6-3 ماه پس از زایمان در مقایسه با قبل از حاملگی در آن ها مورد بررسی قرار گرفت. روش نمونه گیری به صورت مستمر و روش گردآوری اطلاعات خود گزارش دهی توسط واحدهای مورد پژوهش با تکمیل پرسش نامه خود ایفا بود و تاریخ زایمان از پرونده بهداشتی خانوار استخراج گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که مشکلات روابط جنسی ناشی از زایمان؛ دخول دردناک، درد در حین نزدیکی، خارش پس از مقاربت، خشکی مهبل، نداشتن میل جنسی، نرسیدن به اوج لذت جنسی و ارتباط جنسی از راه مقعد بوده است که وقوع این مشکلات پس از زایمان نسبت به قبل از بارداری بیشتر شده و معنی دار بوده است (05/0>p). یافته های پژوهش نشان داد که وقوع مشکلات روابط جنسی ناشی از زایمان نسبت به قبل از حاملگی بیشتر شده بود. بعضی مشکلات پس از زایمان با طول مدت ازدواج، تعداد مقاربت در هفته، زمان اولین مقاربت بعد از زایمان، نوع زایمان ارتباط معنی دار آماری داشت. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که وقوع مشکلات روابط جنسی پس از زایمان نسبت به قبل از بارداری بیشتر شده است. بنابراین پیشنهاد می شود مشکلات روابط جنسی پس از زایمان در لیست برنامه های آموزش بهداشت قرار گیرد و نیز مشکلات روابط جنسی مردان پس از تولد نوزاد بررسی شود.

زمینه و هدف: افزایش مقاومت میکروبی آنتی بیوتیک ها در سال های اخیر در سراسر دنیا به یک بحران نگران کننده تبدیل شده است. این بحران در کشورهای جهان سوم به دلیل استفاده نامناسب از آنتی بیوتیک ها و مشکلات فرهنگی و ...، چشم گیر تر بوده است. همه ساله کشورهای جهان، آمار مقاومت میکروبی خود را گزارش می کنند تا پزشکان بالینی را جهت استفاده از راه کارهای درمانی مناسب کمک کنند. در کشور ما نیز در سال های اخیر، در آزمایشگاه های میکروب شناسی بیمارستان های مختلف در سراسر کشور، شاهد افزایش قابل توجه مقاومت آنتی بیوتیکی میکروب های شایع مولد عفونت بوده ایم که روز به روز این آمار مقاومت در حال افزایش است. این تحقیق با هدف نشان دادن آمار حیرت آور رو به افزایش مقاومت آنتی بیوتیکی در ایران و اعلام هشدار به پزشکان جهت عدم تجویز غیرضروری آنتی بیوتیک و تغییر سیاست های مختلف در زمینه کشاورزی، دامداری و ... انجام شده است. روش بررسی: مطالعه انجام شده از نوع مقطعی (Cross sectional) بود. این مطالعه بر روی نمونه آبسه و زخم 700 بیمار بستری در بیمارستان فیروزگر از سال 1378 تا 1382 و بیمارستان حضرت رسول از نیمه سال 1380 تا پایان سال 1382 انجام شد. ارگانیسم ها بر روی محیط آگار خون دار (blood agar) و مکانیکی (Mac.conkey) کشت داده شده و سپس آنتی بیوگرام آن ها با استفاده از محیط مولر هینتون با دیسک های استاندارد آنتی بیوتیکی انجام گرفت و نتایج مقاومت میکروب ها به آنتی بیوتیک های مختلف به صورت درصد مقاومت بیان شد. یافته ها: شایع ترین ارگانیسم مولد آبسه و زخم، استافیلوکوک اورئوس و پس از آن گرم منفی ها شامل اشرشیاکلی و کلبسیلا و ... می باشند. آمار مقاومت متعدد یعنی مقاومت به سه نوع یا بیشتر از آنتی بیوتیک ها در مورد استافیلوکوک اورئوس 7/77 درصد، سودومونا 96 درصد، اسینتوباکتر 100 درصد، اشرشیاکلی 77 درصد، کلبسیلا 90 درصد، آنتروباکتر 83 درصد و ... می باشد. آمار به دست آمده در مورد درصد مقاومت آنتی بیوتیکی متعدد در همه ارگانیسم ها، چندین برابر کشورهای پیش رفته مانند استرالیا و آمریکا می باشد و حتی در مقایسه با آمار کشورهای جهان سوم مانند پاکستان و عربستان، بسیار بیشتر است. در مورد باکتری های گرم مثبت، سیپروفلوکساسین (پس از وانکوماسین) و در مورد گرم منفی ها آمیکاسین و سیپروفلوکساسین در تمام موارد بهترین دارو با کمترین مقاومت بودند. نتیجه گیری: تحقیق فوق نشان می دهد وضعیت مقاومت میکروبی در ایران نگران کننده است و به کار بردن هر چه سریع تر تدابیری مثل کاهش تجویز نابه جای آنتی بیوتیک ها و استفاده نادرست آن ها در کشاورزی، دامداری، رعایت بیشتر بهداشت و استریلیزاسیون بیمارستانی و ... ضروری می باشد.

مقدمه: تومور پاپیلری Cystic & Solid پانکراس یک نئوپلاسم نادر با قدرت بدخیمی پایین می باشد. این تومور عمدتا در زنان جوان رخ می دهد و معمولا بزرگ و کپسولدار می باشد. در نمای ریزبینی شامل سلول های گرد، کوچک و مشابه با نمای پاپیلری در یک بستر ظریف عروقی است. معرفی مورد: در این مقاله دو مورد تومور مذکور در خانم های 26 و 15 ساله بحث می شوند که هر دو بیمار به دنبال ضرب و شتم دچار شکم حاد شده و براساس بررسی های رادیولوژی توده خلف صفاق تشخیص داده شد و بعد از عمل جراحی تشخیص قطعی برای بیمار گذاشته شد. هر دو بیمار بعد از عمل جراحی تا کنون مشکلی نداشته اند. نتیجه گیری: در این نئوپلاسم، جراحی درمان انتخابی است و تشخیص قطعی با هیستولوژی و ایمونوهیستوشیمی می باشد. بیماران پیش آگهی طولانی مدت عالی دارند.