مجله علمی پزشکی جندی شاپور
سال:1397 | دوره:17 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

زمینه و هدف: تمرینات مقاومتی به عنوان بخش مهمی از برنامه های آمادگی و تندرستی زنان شناخته شده است، اما اثر این نوع تمرینات در شدت های مختلف برعوامل آسیب و رشد عضلانی در دختران به طور کامل مشخص نیست. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر شش هفته تمرین مقاومتی در دو شدت متفاوت برشاخص های منتخب متابولیکی در دختران جوان فعال انجام شده است.روش بررسی: 36 دختر فعال دانشجو (با میانگین سنی 20.7±1.3 سال، وزن 58.4±1.3 کیلوگرم، قد 164.1±0.9 سانتی متر شاخص توده بدن 23.1±0.5 کیلوگرم بر مترمربع) داوطلبانه در این طرح شرکت کرده و به سه گروه تمرین مقاومتی با شدت زیاد (70-90 درصد یک تکرار بیشینه، 12نفر)، تمرین مقاومتی با شدت کم (40-60درصد یک تکرار بیشینه، 12نفر) و گروه بدون ورزش (کنترل، 12نفر) تفکیک شدند. سپس دو گروه تجربی به مدت شش هفته به تمرینات مقاومتی پرداختند. نمونه ها خونی قبل و 24 ساعت پس از پایان پروتکل تحقیق جهت اندازه گیری سطوح کراتین کیناز، هورمون رشد، تستوسترون، کورتیزول و عامل رشد شبه انسولینی گرفته شد.یافته ها: نتایج تحلیل واریانس یک راهه تفاوت معنی داری در هورمون رشد (p£0.006)، تستوسترون (p£0.05) و کورتیزول (p£0.03) و تفاوت غیر معنی دار در کراتین کیناز (p£0.017) و عامل رشد شب انسولینی (p£0.027) بین 3 گروه نشان داد. در نتیجه آزمون تعقیبی هورمون رشد گروه های تمرین مقاومتی با شدت بالا و پایین نسبت به گروه کنترل (به ترتیب p£0.007 و p£0.03)، تستوسترون گروه تمرین مقاومتی با شدت کم نسبت به کنترل (p£0.05) و کورتیزول گروه تمرین مقاومتی شدید نسبت به گروه کنترل (p£0.02) افزایش معنی دار نشان دادند.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد بین تمرین مقاومتی پر شدت و کم شدت تفاوت معنی داری از نظر تاثیر بر سطوح شاخص های متابولیک عضلانی دختران جوان فعال وجود ندارد.

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی ساختار عاملی و پایایی پرسشنامه خوردن ذهن آگاهانه در زنان متاهل دارای اضافه وزن و چاق شهرستان اهواز بود. طرح پژوهش حاضر، توصیفی از نوع تحلیل عاملی بود.روش بررسی: نمونه پژوهش حاضر شامل 200 نفر بود که به روش نمونه گیری در دسترس و بر اساس ملاک های ورود و خروج برگزیده شدند. شرکت کننده ها به پرسشنامه های خوردن ذهن آگاهانه و 5 عاملی ذهن آگاهی پاسخ دادند. داده ها با استفاده از روش های آماری همبستگی پیرسون، آلفای کرونباخ و تحلیل عاملی اکتشافی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارهای آماری SPSS-25 و 24AMOS- صورت گرفت.یافته ها: نتایج تحلیل عامل اکتشافی حاکی از وجود 5 عامل مانند پرسشنامه اصلی خوردن ذهن آگاهانه بود. نتایج تحلیل عامل تاییدی نیز از مدل 5 عاملی پرسشنامه خوردن ذهن آگاهانه حمایت کرد. ضرایب آلفای کرونباخ بین 0.74 تا 0.84 برای عامل های پرسشنامه و 0.8 برای کل پرسشنامه به دست آمد. ضرایب روایی همگرای این پرسشنامه با پرسشنامه 5 عاملی ذهن آگاهی رضایت بخش بود.نتیجه گیری: بر اساس نتایج، پرسشنامه خوردن ذهن آگاهانه دارای پایایی و روایی مناسبی است و به خوبی برای اهداف پژوهشی و بالینی در جامعه افراد دارای اضافه وزن و چاق قابل کاربرد است.

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه مقایسه میزان طیف فرکانس منتخبی از عضلات ناحیه تنه و گردن کودکان دارای ناهنجاری سربه جلو با همسالان سالم خود هنگام دویدن بود.روش بررسی: تعداد 12 کودک پسر مبتلا به ناهنجاری سربه جلو (میانگین سنی: 11.7±1.4، قد: 149.7±6.2 سانتی متر و وزن 38.0±4.7 کیلوگرم) و تعداد 16 کودک پسر سالم (میانگین سنی: 11.8±1.3 سال، قد: 148.2±6.3 سانتی متر و وزن: 39.6±5.4 کیلوگرم) به طور در دسترس انتخاب شدند. فعالیت الکتریکی عضلات منتخب در دو سمت بدن هنگام دویدن ثبت گردید.یافته ها: نتایج نشان داد که میزان فرکانس عضله دندانه ای قدامی سمت راست طی فاز اتکا دویدن در گروه سربه جلو حدود 17.6 درصد نسبت به گروه سالم بالاتر بود (P=0.048). شاخص عدم تقارن عضله ذوزنقه تحتانی طی فاز اتکا دویدن در گروه سربه جلو حدود 105درصد نسبت به گروه سالم بالاتر بود (P=0.044). همچنین شاخص عدم تقارن عضله ذوزنقه فوقانی طی فاز نوسان دویدن در گروه سربه جلو حدود 141درصد نسبت به گروه سالم بالاتر بود (P=0.005).نتیجه گیری: میزان فرکانس بالاتر عضله دندانه ای قدامی سمت راست طی فاز اتکا در گروه با ناهنجاری سربه جلو نسبت به افراد سالم می تواند نشان از ضعف این عضله در این افراد داشته باشد. با توجه به تفاوت در شاخص عدم تقارن عضله ذوزنقه تحتانی طی فاز اتکا و عضله ذوزنقه فوقانی طی فاز نوسان دویدن در گروه با ناهنجاری سربه جلو در مقایسه با افراد سالم، نیاز به طراحی تمریناتی جهت بهبود تقارن در میزان قدرت این عضلات در این افراد می باشد.

زمینه و هدف: امروزه استفاده از مکمل های پروبیوتیک جهت پیشگیری از تولید رادیکال های آزاد رواج یافته است. مطالعه حاضر با هدف تاثیر یک دوره مصرف مکمل پروبیوتیک بر میزان مالون دی آلدهید، ظرفیت آنتی اکسیدانی تام و اسید لاکتیک در زنان فوتسالیست انجام شد.روش بررسی: در مطالعه نیمه تجربی حاضر که به صورت کارآزمایی بالینی یک سو کور انجام شد، تعداد 30 نفر از زنان فوتسالیست به روش هدفمند انتخاب شدند و به دو گروه 15 نفری مداخله و دارونما تقسیم شدند. آزمودنی ها دارای میانگین سنی 23±0.60 سال، قد: 167.14±16 سانتی متر، وزن 77.50±7.50 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 27.1±4.9 بودند. تمرینات به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه تمرین به مدت 75 دقیقه بود. مکمل پروبیوتیک و دارونما به مدت 8 هفته به آزمودنی ها داده شد، جهت تجزیه و تحلیل آماری از روش تحلیل واریانس و آزمون تی مستقل و وابسته استفاده شد (p<0.05).یافته ها: نتایج نشان داد در گروه مصرف مکمل پروبیوتیک کاهش معنی داری در مالون دی آلدهید (p>0.05) و افزایش معنی داری در ظرفیت آنتی اکسیدانی (p>0.05) نسبت به گروه کنترل مشاهده شد اما تفاوت معنی داری در کاهش میزان اسیدلاکتیک نسبت به گروه کنترل مشاهده نشد (p<0.05).نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق حاضر مصرف مکمل پروبیوتیک می تواند موجب بهبود ظرفیت آنتی اکسیدانی در ورزشکاران شود.

زمینه و هدف: سالمندی و سبک زندگی کم تحرک از ریسک فاکتورهای دیابت نوع دو می باشد. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر دوازده هفته تمرین شنا بر مقاومت انسولین و سطح آپلین پلاسمای زنان سالمند مبتلا به دیابت نوع دو بود.روش بررسی: در تحقیق حاضر 30 زن سالمند مبتلا به دیابت نوع دو به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به ترتیب به دو گروه تمرین شنا و کنترل تقسیم شدند. تمرین شنا به مدت 12 هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه تمرین با شدت های 70-50 درصد ضربان قلب ذخیره انجام شد. نمونه گیری ها قبل و پس از دوره تحقیق به صورت ناشتا گردآوری شد. جهت از آزمون های پارامتریک تی وابسته و مستقل در سطح معنی داری p£0.05 با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 جهت تجزیه و تحلیل آماری نتایج استفاده شد.یافته ها: پس از دوره تمرین کاهش معنی داری در مقاومت به انسولین (p<0.001)، hba1C (p<0.001) و اپلین پلاسما (p<0.011) در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل مشاهده شد.نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاضر نشان داد که تمرینات شنا موجب بهبود حساسیت به انسولین و کاهش سطح اپلین در زنان سالمند مبتلا به دیابت نوع دو می باشد.

زمینه و هدف: تنوعات مورفولوژیک ساختارهای آناتومیک از نژادی به نژاد دیگر متفاوت است. آگاهی از این تنوعات به تشخیص و درمان اختلالات مرتبط کمک می کند. هدف از این مطالعه بررسی تنوعات مورفولوژیک کام نرم در تصاویر لترال سفالومتری بیماران ایرانی بود.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی، 385 تصویر سفالومتری لترال دیجیتال بیماران ایرانی در چندین شهر ایران بررسی شد. اطلاعات دموگرافیک یادداشت شد. یک طبقه بندی شامل 6 گروه برگی شکل، دم موشی شکل، بشکه ای شکل، خط مستقیم، کج و معوج و قلابی شکل استفاده شد. مورفولوژی کام نرم در هر تصویر تعیین شد. مورفولوژی کام نرم در تصاویر لترال سفالومتری دیجیتال بیماران توسط یک رادیولوژیست دهان، فک و صورت تعیین گردید. داده ها در نرم افزار آماری SPSS (20 for Windows, SPSS Inc., Chicago, IL) وارد شد. مورفولوژی کام نرم در دو جنس و گروه های سنی مختلف با آزمون آماری Chi-square و ANOVA مقایسه شد (a=0.05).یافته ها: شایع ترین مورفولوژی کام نرم برگی شکل (46.8 درصد) و نادرترین مورفولوژی کام نرم قلابی شکل (3.6 درصد) بود. بین مورفولوژی کام نرم در دو جنس و گروه های سنی مختلف تفاوت آماری معناداری وجود نداشت (p>0.05).نتیجه گیری: کام نرم برگی شکل شایعترین مورفولوژی در نژاد ایرانی بود. مورفولوژی کام نرم در زنان و مردان ایرانی تفاوت آماری معناداری نداشت. مورفولوژی کام نرم در زنان و مردان ایرانی تفاوت آماری معناداری نداشت. مورفولوژی کام نرم در گروه های سنی مختلف تفاوت آماری معناداری نداشت.

زمینه و هدف: لوسمی حاد میلوئیدی، یک بیماری ژنتیکی می باشد که در اثر تغییر درمکانیسم های طبیعی سلول های پیش ساز خونی، مثل تکثیر و تمایز، ایجاد می شود. Mouse Double Minute 2 (MDM2) آنکوپروتئینی با عملکرد E3 یوبی کوئیتین لیگازی است که تنظیم کننده منفی پروتئین P53 می باشد. پلی مورفیسم در جایگاه 309 شناخته شده ترین پلی مورفیسم ژن MDM2 می باشد که جایگزینی نوکلئوتید G به جای نوکلئوتید T در این جایگاه باعث افزایش بیان ژن MDM2 می شود. افزایش سطح پروتئین MDM2 باعث کاهش فعالیت پروتیئن P53 می شود که نتیجه آن می تواند تشکیل تومور باشد.روش بررسی: در این مطالعه ژنوتیپ های مختلف جایگاه 309 ژن MDM2 با استفاده از روش های PCR-RFLP و تعیین توالی در 91 نمونه خون از بیماران مبتلا به لوسمی حاد میلوئیدی و 115 نمونه خون افراد غیر بیمار در استان خوزستان مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: نتایج به دست آمده نشان می دهد که از نظر آماری همراهی معنا داری میان پلی مورفیسم 309 ژن MDM2 و گروه بیماران AML وجود دارد. فراوانی ژنوتیپ های TT،TG و GGدر این مطالعه در گروه بیمار به ترتیب 15%، 41%و 43% و در گروه کنترل 62%، 22 و 14% به دست آمد با توجه به P-value ارائه شده برای هر سه ژنوتیپ (P:0.001)، توزیع ژنوتیپی این پلی مورفیسم با بیماری AMLهمراهی معنی دار نشان می دهد.نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان می دهد که پلی مورفیسم پروموتور ژن MDM2 در جایگاه 309 به تنهایی همراهی قابل استنادی با ایتلا به لوسمی حاد میلوئیدی در جمعیت استان خوزستان دارد.

زمینه و هدف: در این مطالعه یک روش کروماتوگرافی مایع با کارآیی بالا (HPLC) برای تعیین سطح غلظت گلی کلازید در پلاسما ارایه شده است. استفاده از دتکتور فتودیود آرایه ای (PDA) امکان تعیین خلوص پیک جدا شده را فراهم می کند.روش بررسی: فاز متحرک استفاده شده در این تحقیق بافر فسفات با PH=3.5 و استونیتریل به نسبت 1:1 بوده است. برای تعیین دقت و تکرار پذیری روش، 4 غلظت استاندارد 400، 200، 100 و 50 نانوگرم بر لیتر از گلی کلازید در پلاسما مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: منحنی کالیبراسیون در ناحیه 50 تا 400 نانوگرم بر میلی لیتر می باشد. پیک مربوط به گلی کلازید در 3.6 دقیقه توسط دتکتور فتودیود شناسایی می شود. میزان حد تشخیص (LOD) و حد تعیین کمی (LOQ) در این روش به ترتیب 23 نانوگرم بر میلی لیتر و 50 نانوگرم بر میلی لیتر محاسبه شده است.نتیجه گیری: ارزیابی صحت و دقت روش پیشنهادی نشان داد که این روش توانایی تعیین مقدار گلی کلازید را در پلاسما دارد و روش قابل اعتماد و سریعی می باشد.

زمینه و هدف: لکنت اختلالی است که در جریان گفتار ایجاد شده و روند آن را با علائمی نظیر تکرار، کشیده گویی و قفل با اختلال مواجه می سازد. مطالعه حاضر اثر بخشی برنامه های مستقیم، غیر مستقیم و ترکیبی در کودکان پیش دبستانی مبتلا به لکنت را بررسی می نماید.روش بررسی: مطالعه حاضر یک مطالعه از نوع مورد منفرد با طرح ATD بود. در این مطالعه شش کودک مبتلا به لکنت در محدوده سنی پیش دبستانی مراجعه کننده به کلینیک های گفتار درمانی شهر اصفهان بصورت تصادفی در سه گروه با روش های درمانی مستقیم و غیر مستقیم مورد بررسی قرار گرفتند. ارزیابی های انجام شده شامل تعیین درصد هجاهای لکنت شده (SS%) و ارزیابی ادراکی شدت لکنت (SR) از طریق گفتار مجاوره ای و فیلم های ضبط شده بود.یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که در همه کودکان شدت لکنت و درصد هجاهای لکنت شده کاهش یافت اما درصد نقاط ناهمپوش (PND) سه روش نشان داد که بیشترین کاهش لکنت در دو روش لیدکامب و روش ترکیبی لید- وال بود ولی این تفاوتها معنی دار نبودند.نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که روش لیدکامب،(PCIT) و ترکیبی بصورت معنی دار شدت لکنت (SR) و درصد هجاهای لکنت شده (SS%) گفتار همه کودکان پیش دبستانی میتلا به لکنت را کاهش می دهند. این نتایج استفاده از مداخلات مستقیم، غیر مستقیم و ترکیبی را در سنین اولیه برای کمک به این کودکان برای غلبه بر لکنت موثر نشان می دهد.

زمینه و هدف: هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک دوره آموزش نروفیدبک و پیلاتس بر تعادل کودکان مبتلا به سندروم داون می باشد.روش بررسی: نمونه آماری تحقیق حاضر را 20 نفر از کودکانی که مبتلا به سندروم داون (با میانگین سنی 12 سال) بودند تشکیل می دادند که در مدرسه استثنایی کرمانشاه مشغول به تحصیل بودند. آزمودنی ها بصورت تصادفی در دو گروه نروفیدبک و پیلاتس تقسیم شدند. گروه اول تحت آموزش نروفیدبک به مدت 8 هفته و گروه دوم نیز تحت تمرینات منتخب پیلاتس قرار گرفتند. از دستگاه نروفیدبک پروکامپ 8 کاناله جهت اجرای آموزش نروفیدبک استفاده شد. از آزمون تعادلی برگ در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون در هر دو گروه استفاده شد. جهت مقایسه دو گروه از آزمون آماری t وابسته در سطح معنی داری 0.05 استفاده گردید.یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که هر دو نوع آموزش بطور معنی داری باعث بهبود تعادل کودکان بیمار شد، اما مقایسه بین دو گروه نشان داد که گروه تمرینات پیلاتس نسبت به آموزش نروفیدبک تاثیر بیشتری بر میزان تعادل کودکان داشت.نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده می توان پیشنهاد کرد که مراکز کودکان استثنایی و والدین می توانند از هر دو نوع آموزش جهت بهبود تعادل کودکان استفاده کنند.