مجله دانشگاه علوم پزشکی قم
سال:1388 | دوره:3 | شماره:1 (پی در پی 9) |تعداد مقالات:10

آرتریت روماتوئید یک بیماری اتوایمیون التهابی مزمن و سیستمیک می باشد که بیش از 1% جوامع بشری را تحت تاثیر قرار داده و یکی از متداول ترین بیماری های التهابی است. این پژوهش با هدف تعیین اثرات پیشگیری کننده پروتئین سویا بر بروز آرتریت روماتوئید در مدل حیوانی طراحی گردید.روش بررسی: در این مطالعه تجربی 24 سر موش صحرایی ماده از گونه SD به طور تصادفی به چهار گروه کنترل سالم، کنترل بیمار (آرتریت روماتوئیدی)، آرتریت روماتوئیدی دریافت کننده پروتئین ایزوله سویا (7 گرم بر کیلوگرم) و آرتریت روماتوئیدی دریافت کننده دگزامتازون (1 میلی گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. آرتریت روماتوئید با تزریق زیر پوستی کلاژن گاوی نوع II امولسیفیه شده درIncomplete Frund’s Adjuvant   در روز اول و هفتم مطالعه در حیوانات ایجادگردید. مواد مورد آزمایش به مدت 30 روز به حیوانات گاواژ شد. شدت علایم بالینی آرتریت روماتوئید به طور روزانه در ناحیه پنجه پا و به صورت دو سوکور بر طبق یک روش امتیازدهی استاندارد انجام گردید. برای مقایسه میانگین ها در دو گروه از آزمون Independent Sample T-Test و One Way Anova استفاده شد.یافته ها: علایم آرتریت روماتوئید در گروه پروتئین ایزوله سویا از روز 14±1، در گروه دگزامتازون از روز 15.6±0.57 و در گروه آرتریت روماتوئیدی از روز 11±1.26 شروع شد (P<0.05). شدت علایم بالینی آرتریت روماتوئید در روز سی ام در گروه پروتئین ایزوله سویا 3.83±2.04، در گروه دگزامتازون 2±1.78 و در گروه آرتریت روماتوئید 6.5±1.76 بود (P<0.05). در پایان درصد وقوع آرتریت روماتوئید در گروه پروتئین ایزوله سویا %83.33 و در گروه آرتریت روماتوئید %100 مشاهده گردید.نتیجه گیری: پروتئین ایزوله سویا قادر به کاهش شدت آرتریت روماتوئید است. لذا مصرف پروتئین سویا می تواند به عنوان عاملی در پیشگیری و حتی کاهش علایم آرتریت روماتوئید مطرح گردد.

زمینه و هدف: عوامل خطر مختلفی که شناخته شده ترین آن ها نقص سیستم ایمنی است، در ابتلا به عفونت های باکتریال نقش دارند. طبق مطالعات جدید، کم خونی به عنوان یک عامل زمینه ساز عفونت های باکتریال، مورد بررسی قرار گرفته است. این مطالعه با هدف تعیین میزان شیوع آنمی در بیماران بستری با عفونت باکتریال حاد و تعیین رابطه احتمالی کم خونی به عنوان عامل مستعد کننده ای برای ابتلا به عفونت باکتریال حاد، انجام گرفت.روش بررسی: این مطالعه به صورت توصیفی - مقطعی می باشد که طی آن 311 بیماری که ابتلای آن ها به عفونت باکتریال حاد، با توجه به بررسی مدارک موجود در بیمارستان های کامکار - عرب نیا و کودکان فاطمی - سهامیه در سال 1386 محرز شده بود؛ بررسی شدند. اطلاعات جمع آوری شده شامل: سن، جنس، هموگلوبین روز اول بستری، روز سوم و روز ترخیص، هماتوکریت روز اول بستری، روز سوم و روز ترخیص،  MCV،MCH ، MCHC، WBC روز اول بستری و روز چهارم، Diff  روز اول بستری و روز چهارم، ESR،CPR، حداکثر میزان تب، نوع بیماری و وجود بیماری مزمن یا سیگاری بودن بیمار بود. از آمار توصیفی به منظور توصیف اطلاعات از طریق درصد، میانگین، انحراف معیار و از آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن) جهت تعیین عوامل مورد پرسش و رابطه آن با کم خونی استفاده شد. P<0.05 حد معنی داری اختلاف ها تلقی گردید.یافته ها: بر اساس هموگلوبین، 134 نفر از بیماران (%43.9) مبتلا به آنمی همراه بودند که این تعداد را 36 نفر مرد (%26.9) و 98 نفر زن (%73.1) تشکیل می داد. در بین نوزادان هیچ مورد آنمیک مشاهده نگردید. %57 شیرخواران آنمیک بودند. بیماران مبتلا به لنفادنیت چرکی بیشترین میزان آنمی (%75) را به خود اختصاص دادند.نتیجه گیری: به طور متوسط درصد آنمی در بیماران مطالعه حاضر 2.1 برابر بیشتر از جمعیت عادی جامعه قم و به تفکیک در هریک از گروه های سنی مختلف است. این اختلاف موید آن است که شیوع آنمی در بیماران بستری با عفونت باکتریال حاد بسیار شایع تر از جمعیت عادی جامعه می باشد. از طرفی بررسی این موضوع که، آیا وجود آنمی عامل مستعد کننده ای برای ابتلا به عفونت باکتریال حاد است، احتیاج به مطالعات بیشتری دارد. اما آن طور که به نظر می رسد سطح هموگلوبین و شدت بیماری با یکدیگر در تقابل هستند و بر روی یکدیگر اثر مستقیم دارند.

زمینه و هدف: نظر به این که بهبودی برای بیماران ابقا یافته از استروک اغلب ناکامل است و نقصان نورولوژیک باقی مانده را در پی دارد، لذا ارزیابی پیامد عملکرد بیماران مذکور از سه بعد فیزیکی، اجتماعی و هیجانی که به عنوان کیفیت زندگی تلقی می شوند در تصمیم گیری برای مراقبین سلامت و درمان مفید می باشد. مطالعات معدودی نیز در این زمینه صورت گرفته است. هدف از این مطالعه به دست آوردن میانگین نمره کیفیت زندگی در بیماران استروک آفازیک در چهار سطح و مقایسه آن با نمره کیفیت زندگی که عدد 5 در جمعیت سالم می باشد، است.روش بررسی: این مطالعه به روش توصیفی ـ مقطعی انجام گرفت، و جامعه آن را بیماران سکته مغزی آفازیک (105 نفر) مراجعه کننده به مراکز درمانی شهر همدان که تشخیص آن ها با کلینیک و یافته های رادیولوژیک تایید شده بود؛ تشکیل می دادند. این بیماران واجد معیارهای ورود به مطالعه بوده و 6 ماه از ابقای آنان بعد از ابتلا می گذشت. روش نمونه گیری به صورت غیرتصادفی و مبتنی بر هدف بود و در آن وضعیت روحی، ارتباطی، انرژی و فیزیکی به صورت کمی اندازه گیری شد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه SAQOL-39 استفاده گردید.یافته ها: در این مطالعه جمعیت زنان (%58.1) بیشتر از مردان به دست آمد. بیشترین درصد (%42) بیماران آفازیک، 86-71 ساله بودند و کمترین درصد بیماران را (%6.7) گروه سنی 50-39 ساله تشکیل می داد. بیشترین میانگین نمره کیفیت زندگی در بیماران مورد مطالعه مربوط به وضعیت روحی ـ روانی 2.17 و کمترین آن مربوط به وضعیت انرژی 1.49 بود. میانگین نمره کیفیت زندگی در کل جامعه بیماران مورد مطالعه 1.88 به دست آمد.نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر می تواند به فراهم آوردن حمایت های خاص جهت مداخله در بهبود کیفیت زندگی بیماران استروک آفازیک منجر شود. پیشنهاد می گردد کیفیت زندگی قبل از استروک در یک فرد، با بعد از استروک در همان فرد مقایسه شود و به لحاظ آن که هیچ سرویس اختصاصی برای مراقبین افراد استروک یافته وجود ندارد برنامه مداخله ای گذارده شود، تا با کم شدن استرس ارتباط آن ها با بیماران بهتر گردد.

زمینه و هدف: تغییرات سیستم اتونومیک در طی (Endoscopic Retrograde Cholangiopancreatography) ERCP باعث افزایش فشارخون، ضربان قلب و کاهش اشباع اکسیژن شریانی می شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر پیش داروی کلونیدین بر روی فشارخون سیستولیک، تعداد ضربان قلب و اشباع اکسیژن شریانی در طی ERCP انجام گردید.روش بررسی: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 40 بیمار تحت ERCP انجام شد. بیماران به دو گروه 20 نفری تقسیم شدند. گروه اول هیچ گونه دارویی دریافت نکردند. به بیماران گروه دوم 2 ساعت قبل از انجام ERCP  کلونیدین به مقدار 0.2 میلی گرم داده شد. فشارخون، تعداد ضربان قلب و اشباع اکسیژن شریانی تمام بیماران قبل، حین و بعد از ERCP ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون های مربع کای، تی و آنالیز واریانس اندازه گیری های مکرر در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: در این پژوهش سن، جنس، فشارخون سیستولیک، ضربان قلب و اشباع اکسیژن شریانی قبل از اینداکشن در دو گروه مورد مطالعه یکسان بود. تغییرات فشارخون سیستولیک و ضربان قلب بیماران در زمان های مختلف سنجش (حین و بعد از آندوسکوپی) در گروه کلونیدین به صورت واضحی کمتر بود (به ترتیب P<0.004 و P<0.017)، اما در تغییرات اشباع اکسیژن شریانی تفاوت قابل ملاحظه ای در دو گروه مشاهده نگردید. مقدار تیوپنتال سدیم مصرف شده نیز در دو گروه تفاوت قابل ملاحظه ای نداشت.نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه کلونیدین به عنوان آگونیست گیرنده های a2 می تواند با کاهش خروجی سمپاتیک مانع از افزایش فشارخون و ضربان قلب در خلال انجام ERCP شود؛ ولی نیاز به داروهای سداتیو را کاهش نمی دهد.

زمینه و هدف: در مورد اثر ترومای بلانت یک طرفه بیضه بر عملکرد و ساختمان بیضه طرف مقابل تاکنون گزارشات ضد و نقیضی منتشر شده است. این مطالعه با هدف تعیین عواقب ترومای بلانت یک طرفه بیضه بعد از گذشت یک دوره اسپرماتوژنز (معادل 40 روز) بر تعداد اسپرماتیدهای گرد و دراز، سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت های اولیه، سلول های لیدیگ و سرتولی و هم چنین ساختمان این سلول ها در بیضه سمت مقابل و تعیین اثر عنصر روی بر تغییرات بالا انجام گرفت.روش بررسی: در این مطالعه تجربی 30 سر موش صحرایی نابالغ نژاد ویستار با سن 7 هفته انتخاب و به سه گروه مساوی (n=10) تقسیم شدند. گروه اول به عنوان شاهد بودند که بیضه سمت چپ آن ها تحت بیهوشی عمومی مورد جراحی قرار گرفت. در گروه دوم و سوم ترومای بلانت بر بیضه سمت چپ وارد شد که باعث پاره شدن غلاف سفید بیضه گردید. در گروه سوم، بلافاصله پس از ضربه، سولفات روی با دوز 30 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت داخل صفاقی تزریق و سپس به مدت 40 روز روی با دوز روزانه واحد 500 (part per million) ppm و به صورت خوراکی تجویز شد. پس از این مدت موش ها کشته شده و بیضه سمت راست از بدن موش ها خارج گردید. پس از انجام مراحل مختلف تهیه لام و رنگ آمیزی هماتوکسیلین - ائوزین، تعداد اسپرماتیدهای گرد و دراز، سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت های اولیه، سلول های لیدیگ و سرتولی و هم چنین ساختمان این سلول ها مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون ANOVA و آزمون های تکمیلی توکی و دانکن تجزیه و تحلیل شدند و P<0.05 سطح معنی داری اختلاف ها قرار داده شد.یافته ها: اختلاف تعداد اسپرماتیدهای گرد و دراز، سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت اولیه، سلول های لیدیگ و سرتولی در سه گروه مورد مطالعه معنی دار نبود.(P>0.05). تغییرات هیستولوژیک در سلول های سرتولی و بینابینی در دو گروه دوم و سوم مشاهده گردید. اثر حمایتی روی بر تعداد و ساختمان سلول های ژرم معنی دار نبود (P<0.05).نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه ضربه بلانت یک طرفه بیضه بعد از گذشت 40 روز تعداد اسپرماتیدهای گرد و دراز، سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت اولیه، سلول های لیدیگ و سرتولی بیضه سمت مقابل را تغییر نمی دهد. این تحقیق، مطالعه طولانی مدت بافت بیضه بعد از ضربه بلانت با استفاده از میکروسکوپ الکترونی به صورت اختصاصی پیشنهاد می نماید.

زمینه و هدف: ورزش یک تمرین رفتاری ساده و در عین حال گسترده می باشد که سیگنال های متوالی مرتبط با فرآیندهای سیستم عصبی مرکزی متنوع سلولی و مولکولی را فعال می کند. تاثیر ورزش بر سیستم عصبی و حافظه از مسایلی است که در سال های اخیر بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. این مطالعه با هدف تعیین اثرات ورزش بر یادگیری، تثبیت و فراخوانی حافظه در رت های جوان انجام گرفت.روش بررسی: در این تحقیق تجربی 50 رت نر نژاد ویستار با متوسط سنی 4-3 ماه به طور تصادفی به 5 گروه 10 تایی تقسیم شدند. گروه کنترل ابتدا در دستگاه اجتنابی غیرفعال آموزش دیده و 10 دقیقه، 24 ساعت، 10 روز و 3 ماه بعد مورد آزمایش قرار گرفتند. دو گروه ورزشی از رت ها در دستگاه تریدمیل با سرعت 17 متر در دقیقه برای 10 روز و 3 ماه، ورزش کردند و سپس توسط دستگاه اجتنابی غیرفعال آموزش دیده و 10 دقیقه و 24 ساعت بعد تست گردیدند. دو گروه ورزشی دیگر جهت بررسی اثر ورزش در فراخوانی حافظه، ابتدا توسط روش اجتنابی غیرفعال آموزش دیده و 10 دقیقه و 24 ساعت بعد تست شدند. این گروه سپس در دستگاه تریدمیل مانند دو گروه ورزشی قبلی ورزش کردند. این گروه ها بعد از اتمام ورزش مجددا آزمایش شدند. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از آزمون های T و Paired T انجام گرفت.یافته ها: در این مطالعه ورزش کوتاه مدت (10 روز) و بلند مدت (3 ماه) قبل از آموزش، زمان تاخیر را در یادگیری اجتنابی غیرفعال به طور معنی داری (P<0.05) افزایش داد، اما ورزش کوتاه مدت و بلند مدت بعد از آموزش تاثیر معنی داری بر زمان تاخیر در مقایسه با قبل از ورزش نداشت.نتیجه گیری: بنابرین می توان نتیجه گیری نمود که در مطالعه حاضر فعالیت فیزیکی و ورزش اثر مثبت بر تثبیت حافظه و یادگیری دارد، اما تاثیر معنی داری بر فراخوانی ندارد.

زمینه و هدف: تجربیات موجود در مورد ریفلاکس وزیکویورترال در مراکز مختلف متفاوت است. هدف از این مطالعه تعیین میزان بهبود خود به خودی ریفلاکس ادراری در کودکان ایرانی و بررسی سیر بیماری در این گروه از بیماران می باشد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی 1278 بیمار مبتلا به عفونت ادراری که از سال 1378 تا مرداد ماه 1386 به کلینیک نفرولوژی اطفال ارجاع داده شده بودند؛ مورد بررسی قرار گرفتند. 533 نفر دچار ریفلاکس وزیکویورترال اولیه بودند. بیماران بعد از تشخیص، روی پروفیلاکسی قرار گرفتند و پی گیری سالیانه ریفلاکس توسط RNC انجام شد. در موارد شکست درمان طبی و تشکیل اسکار جدید، درمان جراحی آنتی ریفلاکس صورت گرفت.یافته ها: در این پژوهش 533 بیمار مبتلا به ریفلاکس وزیکویورترال اولیه بررسی شدند. میانگین سنی مبتلایان به ریفلاکـس 3.7±2.4 سال بود. میانگین زمان پی گیری مبتلایان به ریفلاکس 3.3±2.2 سال، طی این مدت از 279 بیمار، بهبودی خود به خودی در 111 مورد (%40) مشاهده گردید. میانگین زمان بهبود از زمان تشخیص 1.5±1 سال (از 2 ماه تا 6 سال) بود. میزان بهبودی با افزایش شدت ریفلاکس کمتر می شد، به طوری که برای درجاتI  تا V به ترتیب بهبودی در %63، %57، %27، %22 و %10 موارد دیده شد. در طول پی گیری 27 بیمار (%10) تحت جراحی آنتی ریفلاکس قرار گرفتند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج خوب بالینی درمان طبی، به ویژه در مورد ریفلاکس های درجه 1 تا 4، درمان با آنتی بیوتیک خوراکی همراه با پی گیری دقیق توصیه می گردد.

زمینه و هدف: میلولیپوم آدرنال یک وضعیت خوش خیم نادر است. اغلب این تومورها به صورت اتفاقی موقع تصویربرداری کشف می شوند. بیماران بدون علامت با ضایعه کوچک باید پی گیری شوند. اما موارد علامت دار، تومورهای دارای عملکرد و ضایعات بزرگ اندیکاسیون جراحی دارند.معرفی مورد: بیمار آقای 45 ساله، چاق با درد پشت و پهلوی چپ و با سابقه هیپرلیپیدمی مراجعه نمود. برای بیمار سونوگرافی و سی تی اسکن شکم درخواست شد، که به طور اتفاقی توده بزرگ در آدرنال راست به ابعاد 22×16 سانتی متر با دانسیته چربی در داخل آن گزارش گردید. پس از بررسی های لازم از نظر فعالیت هورمونی، به دلیل اندازه بسیار بزرگ و به جهت پیشگیری از پارگی خود به خود بیمار تحت عمل جراحی آدرنالکتومی راست قرار گرفت.