اکوفیزیولوژی گیاهی
سال:1396 | دوره:9 | شماره:29 |تعداد مقالات:21

انتقال مجدد ذخایر ساقه در رخداد تنش خشکی آخر فصل زراعی اهمیت زیادی در پایداری عملکرد دانه دارد. آزمایش هایی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار و سه تیمار شامل کاربرد دو سطح غلظت کلرمکوات کلراید (صفر و 5/2 گرم در لیتر)، سولفات روی در 3 میزان (0، 25 و 50 کیلوگرم در هکتار) و نیتروکسین در 2 سطح (تلقیح و عدم تلقیح با بذر) در سال زراعی 93-1392 در دو مکان شامل مزرعه دانشکده کشاورزی دانشگاه ایلام و ایستگاه تحقیقات کشاورزی کاکی بوشهر انجام یافت. برخی ویژگی های مورفو-فیزیولوژیک، انتقال مجدد ماده خشک و عملکرد دانه گندم رقم  کوهدشت تحت این تیمارها بررسی گردید. نتایج آزمایش نشان داد کلرمکوات کلراید با کاهش ارتفاع بوته موجب کاهش میزان ذخایر ساقه شد. کاربرد نیتروکسین موجب افزایش ارتفاع بوته، میزان انتقال مجدد و کارآیی انتقال مجدد گردید. به کارگیری سولفات روی به میزان 50 کیلوگرم در هکتار بیشترین تأثیر را بر افزایش وزن خشک ساقه داشت. بیشترین میزان انتقال مجدد، کارآیی انتقال مجدد و سهم انتقال مجدد از تیمار عدم کاربرد کلرمکوات کلراید، مصرف 50 کیلوگرم سولفات  روی در هکتار و بکارگیری نیتروکسین حاصل شد. به طور کلی به نظر می رسد تحت شرایط دیم کاربرد کلرمکوات کلراید، سولفات روی و نیتروکسین در بهبود و افزایش عملکرد دانه گندم مؤثر باشد.

به منظور بررسی تأثیر کم آبیاری و استفاده از کودهای آلی بر صفات فیزیولوژیک و زراعی و ارقام ارزن آزمایشی به صورت کرتهای دو بار خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در شهرستان دامغان در سال 92-91 انجام شد. ارقام ارزن( باستان و پیشاهنگ ) به عنوان کرت های اصلی، تنش قطع آبیاری( مراحل 55BBCH و 65BBCH و شاهد ) به عنوان کرت های فرعی و سه سطح کود آلی شامل( بدون کود دامی، کود دامی 100 درصد (30 تن در هکتار) و کود کمپوست100 درصد (20 تن در هکتار) ) به عنوان کرت های فرعی فرعی بود. نتایج نشان داد که بیشترین میزان قندهای محلول تحت اثرات سه عاملی رقم× قطع آبیاری×کوددهی در رقم پیشاهنگ با میزان کوددهی شاهد با قطع آبیاری در مرحله 55BBCH برابر 62/13 درصد بود. حداکثر میزان فیبر تحت اثرات سه عاملی مربوط به رقم باستان با کود دامی 100 درصد و شاهد برابر با 44/55 درصد به دست آمد. بیشترین میزان درصد پروتئین تحت اثر متقابل رقم× قطع آبیاری در رقم پیشاهنگ با قطع آبیاری در مرحله 65BBCH بدست آمد. حداکثر درصد خاکستر نیز مربوط به رقم باستان با 1648/8 درصد بود. با توجه به نتایج بدست آمده می توان گفت هر دو رقم باستان و پیشاهنگ دارای عملکرد مناسب علوفه هستند و با توجه به کوتاه بودن دوره رشد این ارقام می توان آنها را به عنوان کشت دوم برای تولید علوفه استفاده کرد.

برای ارزیابی اثر رژیم آبیاری و پلیمر سوپرجاذب بر میزان آنزیمهای آنتی اکسیدانت، محتوی نسبی آب برگ، و رابطه آنها با نفوذپذیری نسبی غشاء سلولی سورگوم علوفهای رقم اسپیدفید آزمایشی در منطقه دشتک زاهدان در سال 1392 و 1393 انجام شد. طرح آزمایشی به صورت کرت های خرد شده با دو عامل شامل آبیاری با چهار رژیم (100، 80، 60 و 40 درصد نیاز آبی گیاه) به عنوان کرت اصلی و سوپرجاذب با چهار سطح (0، 75، 150 و 225 کیلوگرم در هکتار) به عنوان کرت فرعی در قالب طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی با 3 تکرار بود. نتایج به دست آمده نشان داد که محتوی نسبی آب برگ، آنزیمهای آنتی اکسیدانت و نفوذ پذیری نسبی غشاء سلولی تحت تاثیر معنی دار رژیم آبیاری، سوپرجادب و اثر متقابل آن ها قرار گرفت. مدلهای رگرسیونی برآورد شده برای آنزیمهای سوپراکسید دیسموتاز، آسکوربات پراکسیداز، گلوتاتیون پراکسیداز، کاتالاز، و نفوذپذیری نسبی غشاء سلولی نشان دادند که با افزایش میزان آبیاری و سوپرجاذب مقدار این صفات کاهش یافت. براساس نتایج این آزمایش در شرایط کاربرد 75 کیلوگرم سوپرجاذب در هکتار و تامین 80 درصد آب مورد نیاز سورگوم، نفوذ پذیری نسبی غشاء سلولی سورگوم، 83/59 درصد بود که مشابه تیمار 100 آبیاری همراه با کاربرد 150 و 225 کیلوگرم سوپرجاذب بود.

مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر سولفات منگنز بر فعالیت مالون دی آلدیید، عملکرد و اجزای عملکرد کلزا رقم هایولا 401 طی سال زراعی 92-91 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز اجرا گردید. تحقیق بر اساس آزمایش کرت خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار انجام شد. تنش کمبود آب در 3 سطح شامل شاهد (آبیاری کامل)؛ قطع آب در ابتدای خورجین و قطع آب در ابتدای دانه بندی به عامل اصلی و مصرف سولفات منگنز 33% در 4 سطح شامل شاهد (عدم کاربرد کود)، 10، 20 و30 کیلوگرم سولفات منگنز خالص در هکتار به عامل فرعی تعلق گرفتند. نتایج نشان داد تآثیر سطوح مختلف تنش کمبود آب و کود سولفات منگنز و اثر متقابل آن ها بر کلیه صفات مورد بررسی در سطح یک درصد معنی دار بود. طبق مقایسه میانگین ها مصرف 30 کیلوگرم در هکتار سولفات منگنز در شرایط آبیاری کامل بیشترین مقدار عملکرد دانه (3500 کیلوگرم در هکتار)، عملکرد بیولوژیکی (99/1035 گرم در متر مربع)، شاخص برداشت (76/33 درصد)، تعداد خورجین در بوته (05/144)، تعداد دانه در خورجین (42/19) و وزن هزار دانه (80/4 گرم) را به خود اختصاص داد. در طرف مقابل بیشترین غلظت مالون دی آلدهید (58/18 نانو مول بر میلی گرم) به تیمار قطع آبیاری در ابتدای تولید خورجین بدون مصرف سولفات منگنز تعلق گرفت.

به منظور بررسی اثر پیش تیمارهای بذر با تنظیم کننده های رشد بر عملکرد و اجزای عملکرد لاین های لوبیا قرمز، آزمایشی اسپیلت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. در این پژوهش، تیمارها شامل سه سطح آبیاری (آبیاری پس از 60-55، 85-80 و 115-110 میلیمتر تبخیر از تشتک) دو لاین لوبیا قرمز KS31169و D81083و پیش تیمار بذر شامل سالیسیلیک اسید و نفتالیک استیک اسید در چهار سطح 0P: شاهد، آب مقطر؛ 1P: (NAA) به میزان 5/0 mM/L؛ 2P: (SA)به میزان 7/0 mM/L؛ 3P: ترکیب دو تنظیم کننده (NAA+SA) به نسبت 5/0 و 7/0 mM/L بودند. نتایج نشان داد که اثرات ساده و اثر متقابل ژنوتیپ و پیش تیمار تنظیم کننده های رشد بر تمامی صفات مورد بررسی به جزء صفات شاخص برداشت و طول غلاف اثرمعنی داری داشتند. بیشترین وزن صد دانه(44گرم) و عملکرد بیولوژیک (88/14715 کیلو گرم در هکتار) در کاربرد پیش تیمار نفتالیک استیک اسید در شرایط آبیاری پس از 85-80 میلیمتر تبخیر در لاین KS3116مشاهده شد. با کاربرد پیش تیمارهای نفتالیک استیک اسید و سالیسیلیک اسید در شرایط اعمال تیمارهای تنش خشکی عملکرد دانه (16/3454 کیلوگرم در هکتار) مشاهده شد. نتایج رگرسیون گام به گام عملکرد و صفات وابسته نشان داد که %88 تغییرات عملکرد دانه به وسیله عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، تعدا دانه در غلاف و وزن صد دانه تبیین شد. بطور کلی می توان نتیجه گرفت پیش تیمار بذر به صورت مستقیم و غیر مستقیم با تاثیر بر برخی صفات مرفولوژیک و فیزیولوژیک گیاه در بهبود و توسعه عملکرد در شرایط تنش خشکی موثر بود.

به منظور تعیین اثر مدیریت های مختلف آبیاری بر شاخص های رشد برنج، پژوهشی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار با دو عامل آبیاری در چهار سطح و رقم در دو سطح در مزرعه تحقیقاتی معاونت موسسه تحقیقات برنج کشور (آمل) در سال 1390 به اجرا درآمد. تیمارها شامل تناوب خشکی و رطوبت (AWD)، کشت نیمه خشک (SDC)، ترکیب آب کم عمق با تناوب خشکی و رطوبت (SWD) و روش سنتی (TI) و دو رقم بومی طارم محلی و اصلاح شده فجر بودند. با اندازه گیری وزن خشک و سطح برگ در طی هفت نوبت نمونه برداری در طول رشد برنج، روند تغییرات شاخص های رشد به روش تابعی نسبت به روز پس از نشاکاری رسم شد. نتایج نشان داد تیمار TIبا میانگین 7694 کیلوگرم بیش-ترین مقدار عملکرد شلتوک را داشته و مدیریت های AWD با میانگین 7056 کیلوگرم و SDC با میانگین 8/6856 کیلوگرم و SWD با میانگین 7/6358 کیلوگرم به ترتیب کم ترین مقدار عملکرد شلتوک در هکتار را به خود اختصاص دادند. بیشترین شاخص سطح برگ در رقم طارم محلی به مقدار 6/4 در تناوب خشکی و رطوبت و کم ترین آن به مقدار 99/2 در ترکیب آب کم عمق با تناوب خشکی و رطوبت بدست آمد. ولی در رقم فجر بیشترین مقدار شاخص سطح برگ (6/5) در آبیاری سنتی و کم ترین مقدار آن (1/4) مربوط به تناوب خشکی و رطوبت بودند. بنابراین با توجه به حداکثر شاخص سطح برگ، سرعت جذب خالص در طارم محلی و فجر می توان مدیریت های آبیاری AWD و SDC را بکار گرفت.

به منظور غربالگری مقاومت به شوری اکوتیپ های یونجه ایرانی آزمایشی بر پایه سطوح یونی و محتوای مواد غذایی در دانشگاه پوترای مالزی طی سال های 2008-2010 میلادی انجام شد. پنج اکوتیپ ایرانی شامل رهنانی، قارقولق، شورکات، بمی و نیک شهری در قالب طرح کرت های خرد شده با سه تکرار مورد ارزیابی قرار گرفت، به طوری که پنج اکوتیپ به عنوان کرت های اصلی و سطوح شوری شامل 6، 12 و 18 دسی زیمنس بر متر به عنوان پلات های فرعی در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که محتوای عناصر( سدیم و کلر) و سطوح یونی (نیتروژن و پتاسیم) به طور معنی داری به وسیله شوری تحت تاثیر قرار گرفت. تنش شوری بر غلظت یون های سدیم، کلر، نیتروژن و پتاسیم تاثیر گذاشت، اما غلظت فسفر تحت تاثیر سطوح شوری قرار نگرفت. غلظت فسفر در بین اکوتیپ های تحت تاثیر شوری اختلاف معنی داری نداشت؛ اما غلظت سدیم، کلر، نیتروژن و پتاسیم به طور معنی داری بین اکوتیپ های تحت تاثیر شوری متفاوت بود. چنین نتیجه گیری شد که اکوتیپ قارقولق تحت تنش شوری کمترین میزان یون های سدیم و کلر را در خود تجمع داده و همچنین اکوتیپ مذکور بیشترین سطح از مواد غذایی را جذب کرده است، لذا اکوتیپ قارقولوق دارای بیشترین تحمل به شوری در بین اکوتیپ ها می باشد.

در راهنمای نگارش مقاله چکیده می تواند تا 400 کلمه باشد و چکیده مقاله نیز بر همین اساس تنظیم گردید ولی اینجا حداکثر 250 کلمه می پذیرد به همین دلیل بخش عمده نتایج چکیده اینجا نیامده است. تنش شوری از مهمترین عوامل محدود کننده رشد و تولید گیاهان در سراسر جهان است. به منظور بررسی تاثیر چهار سطح شوری آب آبیاری (15/1، 4، 7 و 10 دسی زیمنس بر متر) بر برخی صفات فنولوژیکی، مرفولوژیکی، عملکرد و اجزای عملکرد چهار رقم کلزا (Brassica napus L. ) (هایولا 4815، 308 و 401 و رقم RGS 003) در شرایط کاربرد 10 تن بر هکتار ورمی کمپوست، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 94-1393 در منطقه گرگان انجام گردید. نتایج نشان داد که تاثیر رقم بر کلیه صفات، به جز تعداد روزهای تا سبز شدن و طول غلاف معنی دار بود. از نظر صفات ارتفاع بوته، ارتفاع نخستین شاخه فرعی و غلاف از سطح زمین، قطر ساقه و تعداد دانه در غلاف، رقم هایولا 4815 با تفاوت معنی داری نسبت به سایر رقم ها، کمترین مقدار را به خود اختصاص داد. کمترین تعداد شاخه فرعی و بیشترین تعداد روزهای تا گلدهی، روزهای تا رسیدگی و قطر ساقه در رقم RGS وجود داشت و تفاوت آن با سایر رقم-ها از نظر این صفات معنی دار بود. رقم های هایولا 308 و 4815 با بیشترین تعداد غلاف در بوته تفاوت معنی-داری با دو رقم 401 و RGS داشتند. بیشترین وزن هزار دانه در رقم های هایولا 4815 و 401 بدست آمد و تفاوت...

گزینش و انتخاب ارقامی که دارای عملکرد تولیدی و کیفیت تغذیه ای بالایی باشند، برای زراعت سیب زمینی دارای اهمیت فوق العاده ای است. از این رو آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار بر روی 15 رقم و 5 ژنوتیپ سیب زمینی (آگریا، اسپریت، آئوزونیا، گرانولا، استیما، بورن، آگاتا، پالتیکا، سانتانا، کوزیما، فیانا، مورن، ساتینا، کندور، ساوالان، 2-397082، 397097-2، 396124، 39704515 و6-396156) در مزرعه آموزشی دانشگاه محقق اردبیلی در سال زراعی 1390 اجرا شد. نتایج نشان داد که در بین ارقام و ژنوتیپ های سیب زمینی از نظر صفات مورد بررسی شامل، ارتفاع گیاه، تعداد کل غده، عملکرد غده، عملکرد پروتئین و عملکرد اسیدهای آمینه لیزین و متیونین، اختلاف معنی داری در سطح احتمال یک درصد وجود داشت. رقم ساوالان و ژنوتیپ های 396124 و 39704515 بیشترین میزان عملکرد غده را تولید کردند. از نظر عملکرد پروتئین ارقام آئوزونیا، کوزیما، فیانا، مورن و ژنوتیپ 2-397082، از نظر عملکرد اسید آمینه لیزین ژنوتیپ 2-397082 و از نظر عملکرد اسید آمینه متیونین رقم کوزیما بالاترین میزان را به خود اختصاص دادند. در تجزیه خوشه ای، ارقام و ژنوتیپ ها از نظر عملکرد پروتئین، غده و اسید آمینه های لیزین و متیونین به سه گروه تقسیم بندی شدند. در این تقسیم بندی، اکثر ارقام و ژنوتیپ های دارای طول دوره رویشی طولانی، میانگین صفات کمی و کیفی مطلوب، بالاتری را نیز داشتند. به طور کلی ارقام ساوالان، کوزیما، فیانا، مورن، آئوزنیا و ژنوتیپ های 2-397097 و 39704515 به عنوان ارقام و ژنوتیپ برتر از نظر صفات مورد بررسی برای منطقه مورد نظر و شرایط آب و هوایی مشابه انتخاب شدند.

به منظور بررسی تأثیر مقادیر مختلف کود گوگرد در حضور یا عدم حضور باکتری تیوباسیلوس تیواکسیدانس (بیوسولفور) بر برخی صفات کیفی و غلظت عناصر غذایی در سیب زمینی رقم آگریا، آزمایشی به صورت فاکتوریل و در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار، در سال زراعی 91-1390 در مزرعه ی تحقیقاتی دانشکده ی علوم کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی اجرا گردید. فاکتورهای مورد بررسی شامل گوگرد در چهار سطح صفر، 200، 300 و 400 کیلوگرم در هکتار و کود بیولوژیک بیوسولفور در دو سطح شاهد (عدم استفاده) و استفاده از تیوباسیلوس بودند. نتایج نشان داد که اثر کود گوگرد بر میزان نشاسته، ماده ی خشک و نیترات غده معنی دار بود. همچنین تیوباسیلوس، گوگرد و اثر متقابل آن ها بر صفات عملکرد غده در هکتار، تعداد غده در بوته، محتوای پتاسیم و فسفر غده و میزان pH خاک تأثیر معنی دار شد. بیشترین میزان عملکرد غده در هکتار، تعداد غده در بوته و محتوای فسفر و پتاسیم غده با مصرف 400 کیلوگرم گوگرد در هکتار و در شرایط استفاده از تیوباسیلوس به دست آمد. کاربرد کود گوگرد و بیوسولفور باعث کاهش pH خاک شد، به طوری که بیشترین میزان pH خاک در شرایط عدم استفاده از گوگرد و تیوباسیلوس مشاهده گردید. بیشترین میزان نشاسته و ماده ی خشک غده نیز با مصرف 400 کیلوگرم گوگرد در هکتار حاصل شد. به طور کلی کاربرد 400 کیلوگرم گوگرد در هکتار به همراه باکتری تیوباسیلوس برای افزایش کمیت و کیفیت سیب زمینی در خاک های آهکی پیشنهاد می شود.

کم آبی مهمترین مشکل کشاورزی منطقه بوده و کاشت ذرت تابستانه (کشت دوم) با مصرف بالای آب همراه می باشد. به منظور بررسی و تعیین مناسبترین تاریخ کاشت و هیبرید جهت کشت زمستانه ذرت دانه ای در مزرعه تحقیقات ارزوئیه آزمایشی طی دو سال پیاپی 1388و 1389 به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار انجام شد. در این تحقیق تاریخ کاشت به عنوان عامل اصلی در 4 سطح (14 بهمن، 28 بهمن، 12 اسفند، 26 اسفند) و رقم به عنوان عامل فرعی در 4 سطح (تری وی کراس 600، تری وی کراس 647، سینگل کراس 704 و سینگل کراس 720) انتخاب گردید. بر اساس نتایج حاصله بین تاریخ های مختلف کاشت از لحاظ عملکرد و اجزای عملکرد دانه تفاوت معنی داری وجود نداشت، هر چند تاریخ کاشت 26 اسفند از بیشترین ارتفاع بوته و قطر بلال برخوردار بود. بین هیبریدهای مورد بررسی سینگل کراس 720 با عملکرد دانه 48/10 تن در هکتار نسبت به سایر هیبریدها برتری داشت که این برتری در مقایسه با سینگل کراس 704 (رقم شاهد آزمایش) به میزان 02/2 تن در هکتار بود. هیبرید مذکور از لحاظ تعداد ردیف دانه در بلال و قطر بلال بر سایر هیبریدها نیز برتری معنی داری داشت. بر اساس نتایج حاصل از این بررسی می توان گفت کاشت ذرت زمستانه در محدوده تاریخ های کاشت 14 بهمن تا 26 اسفند در منطقه امکان پذیر بوده ولی مناسبترین تاریخ کاشت نیمه دوم اسفند می باشد. همچنین هیبرید سینگل کراس 720 از گروه دیررس می تواند بعنوان یک رقم جدید در منطقه فوق معرفی گردد.

به منظور ارزیابی اثر فاصله ردیف کاشت بر عملکرد کمی و کیفی برخی ارقام لوبیا با عادت های رشد مختلف، آزمایشی در سال زراعی 94-1393 به صورت کرت های خردشده با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی گیلان (تالش) و در سه تکرار انجام شد. تیمارها شامل چهار فاصله ردیف 40، 50، 60 و 70 سانتی متر و پنج رقم لوبیا صدری، گلی، اختر، پاک و درسا به همراه توده محلی پاچ باقلا به عنوان شاهد، به صورت تصادفی به ترتیب در کرت های اصلی و فرعی قرار گرفتند. بیشترین عملکرد دانه در توده بومی پاچ باقلا با عادت رشد محدود تحت تأثیر فاصله ردیف کاشت 50 و 60 سانتی متر به دست آمد. ولی تفاوت معنی داری با رقم پاک نشان نداد. بالاترین تعداد غلاف در بوته و بیشترین تعداد دانه در بوته تحت اثر متقابل فاصله ردیف کاشت 40 سانتی متر × رقم پاک مشاهده گردید. بالاترین شاخص برداشت به اثر متقابل فاصله ردیف کاشت 50 سانتی متر × توده بومی پاچ باقلا اختصاص داشت. در این آزمایش، بیشترین محتوای پروتئین دانه تحت تأثیر متقابل فاصله ردیف کاشت 40 سانتی متر × رقم گلی به دست آمد. بر اساس نتایج این تحقیق، به نظر می رسد که با کاهش فاصله ردیف کاشت، عملکرد دانه در ارقام لوبیا به دلیل کمبود نور در داخل سایه انداز، کاهش فتوسنتز گیاه و تخصیص ناکافی مواد پرورده به دانه لوبیا کاهش می یابد.

برای بررسی اثر رقم و چین های مختلف برداشت بر عملکرد و اجزای عملکرد و میزان نیتروژن علوفه ارقام یونجه (مساسرسا، سنتتیک، یزدی، بمی، نیک شهری و بغدادی) در منطقه یزد، آزمایشی در سال 93-1392 به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار انجام شد. ارقام مساسرسا، یزدی، بمی و سنتتیک دارای بیشترین میزان عملکرد علوفه تر به ترتیب با میانگین 29/17، 02/17، 37/17 و 27/18و عملکرد ماده خشک به ترتیب با میانگین 47/4، 7/4، 56/4، 59/4 تن در هکتار بودندر بین مراحل برداشت نیز، بالاترین نسبت برگ به ساقه درچین اول (2) و کمترین مقدار آن در چین پنجم (44/0) بدست آمد. چین اول و سوم نیز به ترتیب با 5/30% و 99/29% دارای بیشترین درصد ماده خشک بودند. از نظر عملکرد علوفه خشک، چین اول (55/6 تن در هکتار) بیشترین مقدار را تولید نمود. میزان نیتروژن ارقام نیز متفاوت بود و رقم مساسرسا (98/21) بالاترین درصد میزان نیتروژن را داشت. همچنین چین های اول و سوم بترتیب با 81/22% و 98/21% دارای بیشترین درصد نیتروژن بافت بودند. ب نتایج اثرات متقابل نشان داد رقم یزدی در چین اول در اکثر شاخص های مورد بررسی از جمله نسبت برگ به ساقه (68/2)، درصد ماده خشک (68/34%) و عملکرد علوفه خشک (03/8 تن در هکتار) دارای بیشترین مقدار بود که در نتیجه نسبت به سایر ارقام در منطقه یزد برتری داشت.

تغذیه بهینه ی گیاه، نقش مهمی در بهبود رشد و عملکرد آن و افزایش کارآیی استفاده از نهاده ها دارد. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی تأثیر منابع کودی مختلف، شامل کود بیولوژیک محتوی مایه تلقیح باکتری ریزوبیوم ملیلوتی، عصاره جلبک دریایی، کود محتوی عناصر کم مصرف و کود اوره، بر رشد و عملکرد علوفه ی یونجه، طی سال 1394 به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه ی مجتمع کشاورزی و دامپروری ورامین به اجرا در آمد. نتایج نشان داد که کاربرد برگی کود اوره و کاربرد خاکی کود بیولوژیک تأثیر معنی دار بر رشد و عملکرد علوفه ی یونجه نداشت. این در حالیست که محلول پاشی عصاره جلبک دریایی و کود مولتی میل، به ترتیب موجب افزایش 7/12 و 7/24 درصدی عملکرد علوفه ی خشک یونجه نسبت به تیمار شاهد گردید. علاوه براین، تأثیر محلول پاشی کود مولتی میل بر عملکرد علوفه ی یونجه بیشتر از عصاره جلبک بود، به طوری که افزایش عملکرد ناشی از محلول پاشی کود مولتی میل، 12 درصد بیشتر از افزایش عملکرد ناشی از محلول پاشی عصاره جلبک بود. بنابراین، نتایج مطالعه حاضر نشان دادند که محلول پاشی عصاره جلبک دریایی و کود محتوی عناصر کم مصرف می تواند با بهبود مؤلفه های رشدی یونجه و تولید ماده خشک بیشتر به ازای هر واحد از نهاده های مصرفی، موجب افزایش عملکرد و کارآیی استفاده از منابع در این گیاه ارزشمند شود.

به منظور بررسی کارآیی علف کش دو منظوره آتلانتیس و اختلاط آن با برخی علف کش ها در کنترل علف های هرز گندم، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با هشت تیمار و چهار تکرار در شهرستان دزفول در سال زراعی 1391-1390 اجرا گردید. تیمارها شامل، کاربرد پس رویشی علف کش آتلانتیس در دو میزان 1 و 5/1 لیتر در هکتار، مخلوط علف کش آتلانتیس به میزان 5/1 لیتر در هکتار+برومایسیدام آ در دو میزان 5/0 و 1 لیتر در هکتار، مخلوط علف کش های آتلانتیس به میزان 5/1 لیتر در هکتار+دوپلسان سوپر در دو میزان 1 و 2 لیتر در هکتار و شاهد کنترل کامل و عدم کنترل بودند. نتایج نشان داد که بیشترین میزان کنترل علف های هرز پهن برگ پیچک و شبدر به ترتیب به میزان 95 و 89 درصد متعلق به تیمار اختلاط آتلانتیس به میزان 5/1+دوپلسان سوپر به میزان 2 لیتر در هکتار و پس از آن اختلاط آتلانتیس به میزان 5/1+برومایسید ام آ به میزان 1 لیتر در هکتار بود. در کنترل علف های هرز باریک برگ، آتلانتیس 5/1 لیتر در هکتار برترین تیمار بود. بیشترین عملکرد دانه معادل 3/6075 کیلوگرم در هکتار از اختلاط آتلانتیس 5/1+دوپلسان سوپر 2 لیتر در هکتار به دست آمد که با شاهد وجین کامل در یک گروه آماری قرار گرفت. بر این اساس نتایج این تحقیق در صورت غالب بودن علف های هرز پهن برگ از اختلاط علف کش های آتلانتیس به میزان 5/1 لیتر با دوپلسان سوپر به میزان 2 لیتر در هکتار و در صورت غالبیت باریک برگ ها کاربرد آتلانتیس به میزان 5/1 لیتر در هکتار توصیه می شود.

چمن به عنوان یکی از مهمترین گیاهان پوششی در طراحی فضای سبز دارای جایگاهی بارزی است. این تحقیق به منظور بررسی اثر کندکننده رشد پاکلوبوترازول بر برخی ویژگی های فیزیولوژیکی چمن برموداگراس تحت تنش خشکی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در 3 تکرار به اجرا در آمد. پاکلوبوترازول در مقادیر صفر، 25، 50 و 75 میلیگرمدرلیتر و تنش خشکی در 4 سطح (آبیاری بر اساس، 100، 80، 60 و 40 درصد ظرفیت مزرعه) تیمارهای این آزمایش را تشکیل دادند. براساس نتایج بیشترین مقدار پرولین مربوط به آبیاری(40 درصد ظرفیت مزرعه) و تیمار50 و 75 میلیگرمبرلیتر پاکلوبوترازول میباشد. چمنهایی که در شرایط تنش خشکی متوسط 60 درصد ظرفیت مزرعه قرار داشتند و توسط غلظت 50 میلیگرمبرلیتر پاکلوبوترازول تیمار شدند بیشترین میزان قندهای محلول را دارا بودند. کاربرد غلظت 75 میلیگرمبرلیتر پاکلوبوترازول باعث افزایش میزان کلروفیل در چمن برموداگراس شد. چمن هایی که در شرایط نرمال 100 درصد ظرفیت مزرعه آبیاری شدند و توسط غلظتهای مختلف 25 و 50 و 75 میلیگرمبرلیتر پاکلوبوترازول تیمار شدند بیشترین محتوای نسبی آب را دارا بودند. بیشترین نشت یونی در تیمار تنش خشکی شدید 40 درصد ظرفیت مزرعه و عدم کاربرد پاکلوبوترازول مشاهده گردید. در مجموع به منظور کاهش مصرف آب و یا بهبود وضعیت رشد چمن در شرایط کم آبی تیمار پاکلوبوترازول با غلظت 50 میلیگرمبرلیتر توصیه میشود.

به منظور بررسی تأثیر عناصر ریزمغذی آهن، روی و منگنز بر برخی خصوصیات گیاه دارویی گل گاوزبان باغی، آزمایشی به صورت طرح بلوک کامل تصادفی در سه تکرار در دانشگاه زنجان در سال 1394 انجام شد. تیمارها شامل سطوح صفر(شاهد)، 3 و 6 در هزار عناصر آهن، روی و منگنز و در مجموع 15 تیمار بود. محلول پاشی عناصر ریزمغذی در دو مرحله ساقه دهی و گل دهی انجام گرفت. نتایج جدول مقایسه میانگین ها نشان داد که بیشترین وزن هزار دانه و عملکرد دانه را تیمار محلول پاشی آهن+روی 3 در هزار داشت و بیشترین تعداد گل آذین مربوط به تیمار محلول پاشی روی+منگنز 3 در هزار بود. تیمار محلول پاشی آهن+روی+منگنز 3 در هزار بیشترین تأثیر را در محتوای کلروفیل برگ و آنتوسیانین گل داشت. تیمار محلول پاشی آهن+منگنز 6 در هزار بیشترین تأثیر را روی درصد روغن بذر داشت و تیمار محلول پاشی آهن+منگنز 3 در هزار بیشترین تأثیر را در میزان آنزیم پراکسیداز نشان داد. در مجموع نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که کاربرد محلول پاشی عناصر ریزمغذی آهن، روی و منگنز تأثیر کاملاً معنی داری روی صفاتی مانند عملکرد دانه، درصد روغن، وزن هزار دانه، محتوای کلروفیل و آنتوسیانین داشت.

به منظور بررسی تاثیر عوامل محیطی بر عملکرد کمی و کیفی آویشن دنایی (Thymus daenensis) در شرایط زراعی و رویشگاهی، این گونه در دو ایستگاه فزوه و قهیز، وابسته به مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی اصفهان، به روش تقسیم بوته و در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با 3 تکرار کاشته شد. در مرحله 50 درصد گلدهی اطلاعات از دو مزرعه و همزمان از رویشگاه اصلی گیاه جمع آوری گردید. نمونه برداری خاک و تهیه داده های هواشناسی نیز صورت گرفت. نتایج نشان دهنده اثر معنی دار مکان بر همه صفات به استثناء درصد 8، 1 سینئول و میزان اسانس بود. بیشترین تولید خشک اندام هوایی، عملکرد اسانس و تیمول به ترتیب با میانگین های 3/2324، 4/62 و 3/53 کیلوگرم در هکتار در ایستگاه فزوه مشاهده شد که تفاوت معنی داری با دو مکان دیگر داشت. عمده ترین ترکیبات تشکیل دهنده اسانس در هر سه منطقه پاراسیمن، 8، 1 سینئول، بورنئول، تیمول و کارواکرول بود. بیشترین درصد آنتول در ایستگاه فزوه و بالاترین درصد کارواکرول در رویشگاه اصلی گیاه بدست آمد. درصد اسانس از 9/2 تا 02/3 درصد متغیر بود. با افزایش ارتفاع از سطح دریا، کاهش عملکرد خشک و عملکرد اسانس مشاهده گردید. درصد کارواکرول با افزایش میزان پتاسیم خاک افزایش و با زیاد شدن شوری خاک کاهش یافت. در مجموع نتایج نشان داد که شرایط مختلف اقلیمی و خاکی و در راس آن ارتفاع از سطح دریا می تواند تولید خشک گیاه آویشن دنایی و ترکیبات متشکله اسانس آن را تحت تاثیر قرار داده و باعث اقتصادی یا غیر اقتصادی شدن محصول آن گردد.

به منظور بررسی برهمکنش ساکارز، عسل و اسید سیتریک روی عمر گل جایی گل بریده آلسترومریا آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی در سه تکرار و 15 تیمار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل قند در 5 سطح (بدون قند، ساکارز 2 و 4 درصد، عسل 2 و 4 درصد) و اسید سیتریک در 3 سطح (0 و 200، 400 میلی گرم در لیتر) بودند. تیمار عسل 2 درصد در 400 میلیگرم در لیتر اسید سیتریک با 7/18 روز بیشترین عمر گل جایی را به خود اختصاص داد که نسبت به شاهد (84/9 روز) 83/8 روز ماندگاری این گل بریده را افزایش داد. کمترین باکتری محلول گلجا (Log 10 CFU ml-1 66/3) و کمترین مقدار مالوندی آلدئید (30/11 نانومول در هر گرم وزن تر) در گل های تیمار شده با عسل 2 درصد در 400 میلی گرم در لیتر اسید سیتریک مشاهده شد. تیمار شاهد با 72/48 نانو لیتر در لیتر در ساعت در هر گرم وزن تر بیشترین مقدار اتیلن را داشت. کمترین مقدار اتیلن نیز به تیمارهای 200 و 400 میلی گرم در لیتر اسید سیتریک در شرایط بدون قند، ساکارز 4 درصد در 400 میلی گرم در لیتر اسید سیتریک و عسل 4 درصد در شرایط بدون اسید سیتریک اختصاص داشت. نتایج حاصل بیان گر آن بود که استفاده از عسل (2%) و اسید سیتریک (400 میلی گرم در لیتر) با کاهش باکتری محلول گلجا، مالون دی آلدئید و تولید اتیلن، پژمردگی گل ها را به تاخیر می اندازد. بنابراین تیمار گل های بریده با این ترکیبات جهت حفظ ماندگاری گل های بریده آلسترومریا توصیه می شود.

ریزش جوانه گل و میوه، ناخندانی و پوکی از مهمترین ناهنجاری های فیزیولوژیکی است که در درختان پسته مشاهده می شود. اهمیت استفاده از تنظیم کننده های رشدونمو گیاهی برای کاهش این ناهنجاری های در گیاهان به اثبات رسیده است. در این پژوهش اثر محلول پاشی اپی براسینولید بر ویژگی های فیزیولوژیکی و میزان ریزش جوانه گل و میوه پسته رقم احمدآقایی بررسی گردید. آزمایش به صورت فاکتوریل، در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در یک باغ تجاری در شهرستان رفسنجان-استان کرمان اجرا شد. تیماردهی به صورت محلول پاشی در دو مرحله (قبل و بعد از تمام گل) غلظت های صفر (شاهد)، 5/0 و 1 میلی گرم در لیتر اپی براسینولید انجام شد. نتایج نشان داد که تیمار 5/0 میلی گرم در لیتر اپی براسینولید ریزش میوه و جوانه گل را کاهش داد، در حالی که وزن تر، خشک و عملکرد (وزن خشک میوه های خندان و ناخندان در شاخه) افزایش یافت. تیمار اپی براسینولید در مرحله اول باعث کاهش پوکی و افزایش خندانی در میوه های پسته گردید. اندازه گیری مقدار اتیلن نشان داد که تیمار این هورمون مقدار اتیلن میوه را به طور چشمگیری کاهش داد درحالی که بر صفات ریخت شناسی میوه تأثیرمعنی داری نداشت. در این پژوهش 5/0 میلی گرم در لیتر اپی براسینولید در مرحله اول (یک هفته قبل از تمام گل) بهترین غلظت و زمان تیماردهی در درخت پسته رقم احمد آقایی در بهبود کیفیت میوه و کاهش ریزش جوانه گل و میوه بود.

این تحقیق، به منظور تعیین ارزش غذایی گونه های Halocnemum strobilaceum و Halostachys caspica و مطالعه اثرات مراحل مختلف فنولوژیک (رشد رویشی، گلدهی، بذر دهی) بر میزان ترکیبات شیمیایی این دو گونه انجام گرفت. نتایج نشان داد پروتئین خام، ADF، NDF، DDM، میزان خاکستر، EE، ME، DMI، RFV، سدیم، پتاسیم، منیزیم، کلسیم، فسفر، مس، روی، آهن و منگنز در مراحل مختلف رشد تفاوت معنی داری با هم داشت (05/0P<). با افزایش رشد، مقدار ADF و NDF افزایش و مقدار پروتئین خام، DDM، DMI، انرژی متابولیسمی و RFV در هر دو گونه به طور معنی داری کاهش یافت(05/0P<). نتایج نشان داد که در هر سه مرحله فنولوژیکی کیفیت علوفه گونه H. caspica همواره بهتر از گونه H. strobilaceum بود (RFV: H. caspica> H. strobilaceum). همچنین نتایج نشان داد که میزان سدیم، پتاسیم، منیزیم، کلسیم، مس، آهن، منگنز این گونه ها در مراحل مختلف رشد، بیشتر از حد بحرانی برای نشخوارکنندگان بود اما میزان فسفر و روی آنها کمتر از حد بحرانی بود. به طورکلی عناصر معدنی دو گونه، نیاز دام به همه عناصر به جز دو عنصر فسفر و روی را تأمین می کنند.