تولیدات دامی
سال:1398 | دوره:21 | شماره:2 |تعداد مقالات:11

هدف این آزمایش بررسی و شناسایی RNAهای غیررمزکننده بلند (lncRNAs) مرتبط با عضله اسکلتی مرغ بومی اصفهان و جوجه تجاری راس 708 بود. پس از استخراج RNA از چهار نمونه عضله سینه در سن 28 روزگی، توالی یابی جفتی با استفاده از پلاتفرم illumine Hiseq 2000 انجام شد. برای هم ترازی خوانش ها با ژنوم مرجع مرغ اهلی، از نرم افزار Hisat2 و جهت سرهم بندی رونوشت ها از بسته نرم افزاری Stringtie استفاده شد. در مجموع 1097 lncRNA شناسایی شد که از این تعداد 925 ژن و رونوشت بین ژنی (اینترژنی) و 172 ژن و رونوشت اینترونی بودند. همچنین تعداد LncRNAهای جدید شناسایی شده در دو گروه بین ژنی و اینترونی به ترتیب 432 و 128 بود. آنالیز بیان افتراقی ژن منجر به شناسایی 19 ژن و 20 رونوشت با تفاوت بیان معنا دار بین دو گروه شد. بررسی جایگاه های ژنی lncRNAهای با تفاوت معنا دار، نشان داد که این ژن ها در مجاورت 45 ژن رمزکننده پروتئینی قرار دارند. از این تعداد بیان پنج ژن رمزکننده پروتئینی (ژن SCD در جوجه تجاری و ژن های GALNT15، KLHDC4، USP7 و ASB1 در مرغ بومی)-که روند بیان آنها همسو با بیان lncRNAهای همجوارشان بود-بین دو نژاد تفاوت معنا دار داشتند. بررسی عملکردی این ژن ها نشان داد که همگی در رشد عضله اسکلتی موثر هستند. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد lncRNAهای شناسایی شده، احتمالا پتانسیل تنظیم ژن های درگیر در رشد عضله اسکلتی را داشته و می توانند بخشی از تفاوت در سرعت رشد مشاهده شده بین دو نژاد مرغ مورد بررسی را توجیه نمایند.

این تحقیق با هدف برآورد عوامل محیطی موثر بر بقاء و برآورد پارامترهای ژنتیکی بقاء از یک تا آخرین روز رکوردبرداری در گوسفند زندی انجام شد. اطلاعات مورد استفاده شامل رکوردهای بقاء 9558 بره متولد شده از 273 قوچ و 2328 میش بود که توسط مرکز اصلاح نژاد دام کشور در طول 25 سال (1366 تا 1390) جمع آوری شده بود. عوامل مؤثر بر بقاء و خطر حذف توسط دو بسته نرم افزاری Survival و cmprsk برآورد شدند. برآورد مؤلفه های واریانس صفت بقاء با استفاده از توزیع نمایی بر مبنای داده های سانسور شده توسط مدل با اثر افزایشی (مدل 1) و مدل با اثر افزایشی و محیط دائم مادری (مدل 2) تحت رویکرد بیزین و تکنیک نمونه گیری گیبس انجام گرفت. تعداد 1000000 نمونه با دوره سوخته 100000 و فاصله نمونه گیری 75 برای برآورد مؤلفه های واریانس استفاده شد. نتایج نشان داد، که اثرات عوامل سال تولد، ماه تولد، وزن تولد، نوع تولد، جنس بره (p<0. 001) و سن مادر (p< 0. 01) بر صفت بقا معنی دار بود. وراثت پذیری مستقیم صفت بقا درمدل 1 و 2 به ترتیب 0. 184(0. 136-0. 234) و 0. 162( 0. 120-0. 210) بود. نسبت واریانس محیط دائمی مادری به واریانس فنوتیپی 0. 046( 0. 031-0. 056) بود. براساس نتایج این تحقیق، بهبود ژنتیکی بقا بره های زندی توسط انتخاب ژنتیکی امکان پذیر بئده و مدیریت بهتر عوامل محیطی در کاهش خطر حذف بره های این نژاد موثر می باشد.

در این پژوهش، اثر تزریق زرده تخم مرغ نژاد بومی خزک به تخم مرغ سویه تجاری راس 308 در زمان قبل از انکوباسیون بر برخی پارامترهای مرتبط با نرخ متابولیزم در نتاج بررسی شد. پارامترهای مورد بررسی شامل میزان مصرف خوراک، ضریب تبدیل، برخی شاخص های بیوشیمیائی سرم، غلظت مالون دی آلدئید و نیز بیان نسبی ژن های AMP-activated protein kinase (AMPK) و Neuropeptide Y (NPY) در بافت مغز نتاج بود. بدین منظور تعداد 320 تخم مرغ بارور سویه راس 308 به طور مساوی در قالب طرح کاملا تصادفی به دو گروه آزمایشی شامل گروه آزمون (تزریق زرده تخم مرغ نژاد بومی خزک به زرده تخم مرغ راس) و گروه کنترل اختصاص داده شدند. نمونه های خون و بافت پرندگان در پایان دوره آزمایش جمع آوری و برای پارامترهای مذکور بررسی شدند. در مقایسه با گروه کنترل، تزریق زرده تخم مرغ نژاد بومی خزک سبب بهبود ضریب تبدیل غذایی، کاهش غلظت سرمی تری گلیسیرید، کاهش نسبت تری گلیسیرید به لیپوپروتئین با چگالی بالا، کاهش وزن نسبی چربی احشائی و نیز کاهش میزان بیان AMPK در بافت مغز نتاج شد (p<0. 05). در مقابل تزریق زرده تخم مرغ نژاد بومی خزک تاثیری روی وزن بدن در سن 45 روزگی، میزان خوراک مصرفی، وزن نسبی مغز، غلظت سرمی گلوکز، کلسترول، لیپو پروتئین با چگالی پائین، غلظت مالون دی آلدئید و بیان NPY در بافت مغز نتاج نداشت. بر اساس نتایج این پژوهش، تزریق زردة تخم مرغ های نژاد بومی خزک به زرده تخم مرغ های سویة تجاری راس 308 به طور مؤثری سبب بهبود ضریب تبدیل غذایی و کاهش میزان بیان AMPK در بافت مغز میانجی نتاج شد.

این مطالعه به منظور تعیین ارزش غذایی کاهوی وحشی در مراحل مختلف رشد و نیز برآورد و مقایسه روش های مختلف تعیین فاز تاخیری آن انجام شد. ترکیب شیمیایی، فراسنجه های تجزیه پذیری به روش کیسه های نایلونی و تولید گاز نمونه های مختلف کاهوی وحشی قبل و بعد گلدهی و یونجه خشک با هم مقایسه شدند. همچنین فاز تاخیری علوفه های آزمایشی به روش های مختلف اندازه گیری شد. میزان پروتئین خام کاهوی وحشی بعد گلدهی کمترین و میزان NDF و ADF آن بیشترین بود (0. 05>p). مقدار کربوهیدرات غیرفیبری یونجه و کاهوی وحشی قبل گلدهی نسبت به کاهوی بعد گلدهی بیشتر بود(0. 05>p). مقدار فراسنجه b ماده خشک در کاهوی وحشی بعد گلدهی بیشتر از سایر تیمار ها به دست آمد (0. 05>p). تجزیه پذیری مؤثر و پتانسیل تولید گاز در کاهوی وحشی قبل گلدهی نسبت به سایر تیمار ها بالاتر بود (0. 05>p). میزان انباشتگی در نرخ عبور پنج و هشت درصد برای کاهوی بعد گلدهی نسبت به سایر علوفه های آزمایشی بیشتر بود (0. 05>p). برآورد زمان تاخیری با استفاده از روش های دو مرحله ای ون میلجن و تولید گاز برای کاهوی قبل گلدهی بیشترین و بعد گلدهی کمترین مقدار بود (0. 05>p). با توجه به نتایج این مطالعه به نظر می رسد که کاهوی وحشی قبل گلدهی می تواند به عنوان منبع علوفه ای در تغذیه نشخوارکنندگان مورد توجه قرار گیرد.

این پژوهش به منظور معرفی مدل رگرسیون خطی چندگانه جهت پیش بینی انرژی قابل متابولیسم حقیقی تصحیح شده برای ازت (TMEn) در سبوس گندم انجام شد. چربی خام، خاکستر، پروتئین خام، فیبر خام (درصد در ماده خشک) وTMEn (کیلوکالری در کیلوگرم ماده خشک) در 25 نمونه سبوس گندم با 4 تکرار اندازه گیری شد. برای تعیین TMEn، نمونه ها به روش تغذیه اجباری سیبالد به خروس های بالغ خورانده شد و فضولات به مدت 48 ساعت جمع آوری گردید. میانگین ترکیبات شیمیایی و TMEn محاسبه شده، تفاوت معنی داری در این ماده اولیه نشان داد (P<0. 001). میانگین چربی خام، خاکستر خام، پروتئین خام و فیبر خام سبوس گندم در این آزمایش به ترتیب 4. 80، 5. 68، 16. 23 و 8. 60 درصد محاسبه شد. میانگین TMEn نیز، 2062 کیلوکالری در کیلوگرم گزارش شد. مدل تعیین TMEn براساس ترکیب شیمیایی عبارت بود از: (خاکستر 51. 1Χ )-( فیبر خام 63Χ )-( چربی خام 46. 1Χ ) + ( پروتئین خام * 19) + 2364= TMEn. ضریب تعیین محاسبه شده (R2= 0. 82) نشان داد مدل مذکور می تواند به شکل قابل قبولی جهت پیش بینی TMEn مورد استفاده قرار گیرد. کقادیر چربی خام و پروتئین خام تاثیر مثبتی بر TMEn داشتند. در صورتی که مقادیر خاکستر و فیبر خام هر دو اثرات منفی بر TMEn داشتند. آنالیز حساسیت نشان داد فیبر خام بیشترین تاثیر را بر TMEn داشته و پس از آن به ترتیب خاکستر، چربیخام و پروتئین خام تاثیرگذارترین فاکتورها هستند. با توجه به نتایج، مدل رگرسیون خطی چندگانه روش مناسبی جهت پیش بینی TMEn در سبوس گندم با توجه به ترکیب شیمیایی آن می باشد.

به منظور تعیین تأثیر پلی ساکاریدهای غیرنشاسته ای بر عملکرد، بازده نسبی انرژی و پروتئین و اجزای لاشه جوجه های گوشتی، آزمایشی در دوره سنی یک تا 42 روزگی با استفاده از 420 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه تجاری راس 308 از مخلوط دو جنس در قالب طرح کاملاً تصادفی با هفت تیمار آزمایشی، شش تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره پایه، جیره حاوی 0. 1 و 0. 2 درصد مخمر ساکارومایسس سرویزیه، جیره حاوی پنج و 10 درصد سبوس گندم، جیره حاوی سه و شش درصد پوسته سویا بودند. نتایج آزمایش نشان داد در کل دوره پرورش تیمار شاهد کمترین خوراک مصرفی را نسبت به سایر تیما رهای آزمایشی به خود اختصاص داد (p<0. 05). همچنین بیشترین مصرف خوراک مربوط به سطح 10 درصد سبوس گندم و سطوح سه و شش درصد پوسته سویا بود (p<0. 05). تیمار آزمایشی حاوی سه درصد پوسته سویا در کل دوره آزمایش نسبت به تیمار شاهد بیشترین میزان افزایش وزن روزانه را نشان داد ( p<0. 05). برای ضریب تبدیل خوراک در کل دوره آزمایشی اختلاف آماری مشاهده نشد. بیشترین بازده نسبی انرژی مربوط به تیمار حاوی سطوح مخمر نسبت به تیمارهای حاوی سطوح سبوس گندم و پوسته سویا می باشد (P<0. 05). کمترین بازده نسبی انرژی و پروتئین مربوط به سطح 10 درصد سبوس گندم نسبت به تیمار شاهد بود (P<0. 05). براساس نتایج این آزمایش، استفاده از سطوح 0. 2 درصد مخمر، 10 درصد سبوس گندم و شش درصد پوسته سویا در جیره غذایی جوجه های گوشتی توصیه می شود.

این پژوهش با هدف تعیین احتیاج انرژی نگهداری و بازده مصرف انرژی برای رشد به دو روش کشتار مقایسه ای و شاخص رشد نسبی (گرم افزایش وزن تقسیم بر کیلوگرم وزن متابولیکی(وزن بدن0. 75)) در جوجه بوقلمون ها از وزن یک تا چهار کیلوگرم انجام شد. تعداد 40 قطعه جوجه بوقلمون نر (سن 24 روزگی، وزن 93± 800 گرم) با جیره حاوی 12. 3مگاژول انرژی قابل سوخت وساز تا رسیدن به وزن چهارکیلوگرم تغذیه شد. انرژی قابل سوخت وساز ظاهری و تصحیح شده، گوارش پذیری مواد مغذی جیره، و توازن انرژی در وزن-های تقریبی دو و سه کیلوگرم تعیین شد. در روش کشتار مقایسه ای، تعداد بیست جوجه (هر مرحله 5 قطعه) در وزن های60± 1119گرم، 93± 2539گرم، 68± 3528 گرم و 82± 3957گرم کشتار و ترکیبات شیمیایی لاشه آنها اندازه گیری شد. احتیاجات نگهداری و رشد از تابعیت خطی انرژی قابل سوخت وساز مصرفی و انرژی ذخیره شده برآورد شد. در روش شاخص رشد نسبی، از رابطه تابعیت خطی بین انرژی قابل سوخت وسازمصرفی و نسبت افزایش وزن به وزن متابولیکی جوجه ها احتیاجات کیلوژول به ازای کیلوگرم وزن متابولیکی و بازده استفاده از انرژی برای افزایش وزن 56 درصد برآورد شد. در روش شاخص رشد نسبی، احتیاجات انرژی نگهداری و رشد به ترتیب 3. 66 کیلوژول به ازای هر گرم وزن متابولیکی و 10. 4 کیلوژول به ازای هر گرم افزایش وزن روزانه بدست آمد. نتیجه کلی اینکه، روش شاخص رشد نسبی به دلیل سادگی بیشتر جهت برآورد احتیاجات نگهداری و رشد جوجه بوقلمون ها توصیه می شود.

دو آزمایش جهت تعیین قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی هسته خرمای خام و تخمیری و تأثیر آن ها بر عملکرد و برخی صفات خونی در جوجه های گوشتی انجام شد. آزمایش اول در قالب طرح کاملا تصادفی با 72 قطعه جوجه خروس گوشتی با سه تیمار و شش تکرار (چهار جوجه در هر تکرار) انجام شد. تیمارها شامل جیره پایه و دو جیره آزمایشی با جایگزینی هسته خرمای خام و تخمیری به جیره پایه با نسبت 25 درصد بودند. آزمایش دوم به صورت فاکتوریل 4×2 با یک تیمار شاهد در قالب طرح کاملاً تصادفی با 540 قطعه جوجه یک روزه در نه تیمار و پنج تکرار (12 جوجه در هر تکرار) انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره ذرت-سویا (شاهد)، جیره-های حاوی دو، چهار، شش و هشت درصد هسته خرمای خام ویا هسته خرمای تخمیری بود. قابلیت هضم فیبرخام، پروتئین خام و خاکسترخام در هسته خرمای تخمیری بیشتر از هسته خرمای خام بود (p<0. 05). تغذیه با هسته خرمای تخمیری درمقایسه با هسته خرمای خام، باعث بهبود افزایش وزن ( 2110. 5گرم در برابر 1991. 3 گرم) و افزایش مصرف خوراک شد ( p<0. 05). غلظت کلسترول و LDL-cسرم خون در جوجه های تغذیه شده با هسته خرمای تخمیری کمتر از جوجه های تغذیه شده با هسته خرمای خام بود (P<0. 05). با توجه به نتایج این تحقیق، تخمیر هسته خرما موجب افزایش قابلیت هضم مواد مغذی آن و بهبود افزایش وزن جوجه های گوشتی می شود.

هدف از این مطالعه بررسی تأثیر اسید آمینه آرژنین بر صفات کیفی و ترکیب اسید های چرب اسپرم در خروس های مسن مادر گوشتی سویه راس 308 بود. به همین منظور از تعداد 12 قطعه خروس مادر گوشتی در سن 52 هفتگی، در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و چهار تکرار به مدت هشت هفته استفاده شد. تیمارها ی آزمایشی شامل جیره های با سطوح 0. 52 (توصیه راهنمای پرورش سویة راس 308)، 0. 68 و 0. 83 درصد از اسید آمینه آرژنین بود. اسپرم گیری از خروس ها هر 14 روز یکبار و در هفته های 54، 56، 58 و 60 آزمایش انجام شد. در پایان دوره نیز از همه ی خروس ها نمونه ی اسپرم جمع آوری و ترکیب اسیدهای چرب اسپرم مورد بررسی قرار گرفت. در هفته 56، حجم منی خروس هایی که از تیمار 0. 68 درصد آرژنین استفاده کرده بودند، نسبت به دیگر تیمار ها بالاتر بود (0. 05 > P). در هفته ی 60 سطوح 0. 52 و 0. 68 درصد آرژنین؛ حجم منی، درصد جنبایی کل و پیش رونده ی بالاتری نسبت به سطح 0. 83 درصد آرژنین داشت (0. 05> P). در هفته ی 58، درصد اسپرم های با ریخت شناسی ناهنجار در خروس هایی که از تیمار 0. 68 و 0. 83 درصد آرژنین استفاده کرده بودند نسبت به گروه 0. 52 درصد آرژنین کمتر بود (0. 05 > P). غلظت منی، فعالیت غشای پلاسمایی و ترکیب اسیدهای چرب تحت تأثیر تیمارهای مورد استفاده در این آزمایش قرار نگرفتند. بر اساس نتایج حاصل، استفاده از 0. 68 درصد آرژنین (30 درصد بیش تر از نیاز) در جیره، برخی فراسنجه های کیفی اسپرم در خروس های مسن گله مادر گوشتی بهبود می بخشد.

روند تغییرات وزن بدن، هورمون های تیروئیدی و برخی از متابولیت های خونی مرغ های مادرگوشتی پس از اوج تولید بررسی شد. نمونه های خون تعداد 20 قطعه مرغ مادر گوشتی سویه راس 308 از سن 47 تا 55 هفتگی مورد مطالعه قرار گرفت. غلظت کلسترول، تری گلیسرید، لیپوپروتئین های با چگالی پایین (LDL) و لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL)، و همچنین غلظت گلوکز، هر دو هفته یک بار و غلظت هورمون های تری یدوتیرونین (T3) و تترایدوتیرونین (T4) و آنزیم های کبدی آسپارتات آمینوترانسفراز (GOT) و آلانین آمینوترانسفراز (GPT) در ابتدا و انتهای آزمایش اندازه گیری شد. نتایج نشان داد با افزایش سن، وزن بدن و غلظت گلوکز خون، تری گلیسرید، کلسترول و LDL افزایش و غلظت HDL کاهش یافت (0/05>P). همچنین، با افزایش سن، غلظت هورمون T4 کاهش یافت (0/05>P)، اما غلظت T3 تحت تاثیر سن قرار نگرفت. غلظت آنزیم های GOT و GPT در طول دوره آزمایش افزایش یافت (0/05>P). به طور کلی، افزایش سن مرغ های مادر گوشتی که با افزایش وزن آن ها همراه است موجب تغییرات شایانی در متابولیت های خونی و هورمون های متابولیکی می شود که می تواند تولید و عملکرد تولیدمثلی را کاهش دهد.

در این مطالعه موقعیت یابی ایمنوهیستوشیمی گرلین در بافت جفت گاو مورد بررسی قرار گرفت. به منظور موقعیت یابی گرلین در جفت گاو، کل محتوای آبستنی پنج گاو ماده از کشتارگاه جمع آوری شده و به آزمایشگاه منتقل شد. پس از جداسازی جفت، بلوکهایی جهت آزمایش ایمونوهیستوشیمی تهیه گردید. برای انجام موقعیت یابی ایمونوهیستوشیمی گرلین، از آنتی بادی مونوکلونال موشی ضد گرلین به عنوان آنتی بادی اولیه و آنتی بادی پلی کلونال الاغی ضد ایمنوگلوبین (G (HRP به عنوان آنتی بادی ثانویه استفاده شد. در مطالعه حاضر جهت راه اندازی آزمایش ایمنوهیستوشیمی از نمونه بیضه قوچ که قبلاً وجود گرلین در آن تأیید شده بود به عنوان کنترل مثبت استفاده شد که نتایج حاکی از واکنش ایمونوپروکسیداز در کنترل مثبت بود. همچنین از سرم خرگوشی بجای آنتی بادی اولیه بعنوان کنترل منفی استفاده شد که نتایج حاکی از اختصاصی بودن آنتی بادی گرلین بود و واکنش ایمونوپروکسیداز در کنترل منفی مشاهده نگردید. نتایج به دست آمده نشان داد که گرلین در سلول های تک هسته ای تروفوبلاست و سلول های چند هسته ای سین سیتیوم بافت جفت گاو بیان می شود بدین ترتیب که واکنش ایمونوپراکسیداز در سلول های تک هسته ای تروفوبلاست و سلول های چند هسته ای سین سیتیوم بافت جفت گاو مشاهده شد. بر اساس نتایج حاصل از این پژوهش، می توان گفت که گرلین در بافت جفت گاو بیان می شود، اما مطالعات بیشتر روی نقش های دقیق این هورمون در جفت و در خلال آبستنی توصیه می شود.