تولیدات دامی
سال:1398 | دوره:21 | شماره:3 |تعداد مقالات:11

در یک پژوهش تأثیر سیلاژهای ذرت و سورگوم و اندازه ذرات آن ها بر مصرف خوراک، گوارشپذیری، فراسنجههای شکمبهای و رفتار مصرف خوراک در گوسفند بررسی شد. در حدود 1000 کیلوگرم علوفه ذرت و سورگوم در دو اندازه درشت و ریز خرد سیلو شدند. در سیلوها بعد از 45 روز باز و استفاده شدند. از چهار گوشفند نر دو ساله کرمانی با میانگین وزنی 0. 8± 34/0 کیاوگرم در قالب یک طرح مربع لاتین با آرایه فاکتوریل2×2 با چهار دوره 21 روزه استفاده شد. جیره های آزمایشی عبارت بودند از: جیره حاوی سیلاژ ذرت درشت; و جیره حاوی سیلاژ سورگوم ریز بودند. نسبت علوفه به کنسانتره در جیره ها 60 به 40 در نظر گرفته شد. الیاف نامحلول در شوینده خنثی در سیلاژ سورگوم نسبت به ذرت بیش تر بود(p<0/01). بیش ترین مصرف ماده خشک در جیره های با سیلاژ ریز بود (p<0/05). شکمبه pH دوساعت پس از مصرف خوراک، در جیره های سیلاژ ریز، تمایل به کاهش داشت ( p<0/06). جمعیت پروتوزآدر گونه های هولوتریش و سلولایتیک با افزایش اندازه سیلاژ افزایش یافت (P<0/05). بیش ترین تولید پروتئین میکروبی در شکمبه در جیره های سیلاژ ریز بود(P<0/05). زمان های مصرف خوراک، جویدن و نشخوار و در گوسفندان با جیره های حاوی سیلاژ درشت، بیش تر از ریز بود(P<0/05). نوع سیلاژ برعملکرد حیوان و رفتار مصرف خوراک تاثیر معنی داری نداشت. نتایج آزمایش نشان داد که سیلاژ سورگوم، بدون تاثیر منفی بر مسرف خوراک، گوارش پذیری و فراسنجه های شکمبه ای می تواند جایگزین سیلاژ ذرت در جیره گوسفندان شود.

هدف از این پژوهش بررسی اثر جایگزینی یونجه خشک با سیلاژ ذرت در جیره ی آغازین دارای بافت آردی بر وضعیت سلامت و فراسنجه های بیوشیمیایی خون گوساله های نر هلشتاین طی دوره ی پیش از شیرگیری بود. در این آزمایش تعداد 30 رأس گوساله تازه متولد شده (سه روزه) با میانگین وزنی 1/28 ± 40/2 کیلوگرم که به طور تصادفی به سه گروه آزمایشی تقسیم شده بودند استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: جیره آغازین با 10 درصد یونجه خشک بر اساس ماده خشک (شاهد)، جیره آغازین با پنج درصد یونجه خشک و پنج درصد سیلاژ ذرت و جیره آغازین با 10 درصد سیلاژ ذرت بودند. ترکیبات شیمیایی جیره های آغازین در همه تیمارها یکسان بود اما محتوای ماده خشک در گروه شاهد بیش ترین و در گروه 10 درصد سیلاژ ذرت کم ترین بود. غلظت آلبومین خون گوساله هایی که با جیره حاوی پنج درصد سیلاژ تغذیه شدند بیش تر از گوساله های گروه شاهد و 10 درصد سیلاژ ذرت بود (0/05 ≥ P). احتمال ابتلاء به اسهال و پنومونی در گوساله های گروه شاهد از سایر تیمارها زیادتر بود (0/05 ≥ P) و شانس کم تری هم برای درمان داشتند. تفاوتی میان تیمارهای آزمایشی در دفعات وقوع اسهال و پنومونی و شمار روزهای درگیری با این بیماری ها مشاهده نشد اما گوساله های گروه شاهد در مقایسه با تیمارهای دیگر روزهای بیش تری مبتلا به اسهال بودند (0/05 ≥ P). بر اساس نتایج حاصل، تغذیه جیره های حاوی پنج یا 10 درصد سیلاژ ذرت به گوساله های نر هولشتاین در دوره پیش از شیرگیری سبب بهبود سلامت گوساله ها شده و هزینه های دارو و درمان را کاهش می دهد.

این پژوهش با هدف مطالعه اثر افزودن ضایعات خشک محصولات لبنی در خوراک آغازین، بر عملکرد رشد گوساله های شیرخوار انجام شد. تعداد 28 راس گوساله ماده تازه متولد شده نژاد هلشتاین به طور تصادفی به چهار گروه آزمایشی تقسیم شدند و پس از دو هفته سازگاری با شرایط آزمایش، در قالب یک طرح کاملاً تصادفی، به صورت انفرادی با خوراک آغازین حاوی سطوح صفر (شاهد)، 10، 20 و 30 درصد محصول خشک ضایعات لبنی، تا سن هشت هفتگی تغذیه شدند. وزن بدن، مصرف خوراک، افزایش وزن و بازده مصرف خوراک به صورت هفتگی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که وزن زنده، افزایش وزن روزانه، میزان مصرف خوراک آغازین و نسبت اضافه وزن به خوراک مصرفی تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. بررسی اثر متقابل بین تیمار × زمان نشان داد که در هفته نخست، بالاترین افزایش وزن مربوط به گوساله های تغذیه شده با سطح 10 درصد ضایعات لبنی در جیره ی آغازین و گروه شاهد بود، اما در هفته پنجم، بالاترین افزایش وزن مربوط به گوساله های تغذیه شده با 30 درصد ضایعات لبنی در جیره آغازین بود (0/05>P). نتایج این پژوهش نشان داد که افزودن ضایعات لبنی تا 30 درصد به جیره ی آغازین گوساله ها، تاثیر منفی بر عملکرد رشد آنها ندارد و می توان از این ترکیب به عنوان یک محصول جانبی صنایع لبنی با ارزش تغذیه ای و صرفه ی اقتصادی، در تغذیه ی گوساله های شیرخوار استفاده نمود.

هدف از انجام این آزمایش بررسی تعیین مقدار انرژی قابل سوخت و ساز حقیقی تصحیح شده بر اساس نقطه صفر تعادل نیتروژن (TMEn) و ترکیبات شیمیایی پودر ضایعات کشتارگاهی طیور (PBPM) و ارتباط ترکیبات شیمیایی با TMEn در خروس بالغ بود. برای تعیین ارزش غذایی PBPM تعداد 30 نمونه تازه از کشتارگاههای مختلف کشور تهیه شد. ماده خشک، انرژی خام، چربی خام، پروتئین خام، خاکستر و کل نیتروژن فرار (TVN) نمونه ها مطابق روش های استاندارد اندازه گیری شد. میانگین ماده خشک، چربی خام، خاکستر خام، پروتئین خام، TVN و TMEn به ترتیب 90/05 درصد، 22/10 درصد، 7/50درصد، 60/30 درصد، 220 میلی گرم نیتروژن در100 گرم نمونه و 3907 کیلوکالری بر کیلوگرم ماده خشک برآورد شد. مشخص شد رابطه مثبتی بین TMEn و چربی خام وجود دارد در حالی که این رابطه بین خاکستر و TMEn منفی بود. در مقایسه با چربی خام و خاکستر، میزان پروتئین خام اثر کمتری روی TMEn داشت درحالی که TVN بدون تأثیر بود. از مقادیر تعیین شده انرژی در برازش معادلات ساده رگرسیونی استفاده شد که از این معادلات پیش بینی می توان به صورت کاربردی برای پیش بینی انرژی نمونه های PBPM مختلف در کارخانه های خوراک دام و مزارع پرورش طیور استفاده نمود.

تأثیر سطوح مختلف پروتئین خام و آنزیم پروتئاز بر عملکرد، خصوصیات لاشه و قابلیت هضم پروتئین با استفاده از 450 قطعه جوجه بلدرچین ژاپنی یک روزه در یک آزمایش فاکتوریل 3×3 با سه سطح پروتئین خام (18، 20 و 22 درصد) و سه سطح آنزیم پروتئاز (صفر، 200 و 400 میلی گرم بر کیلوگرم) در قالب طرح کاملا تصادفی با نه تیمار، پنج تکرار و 10 قطعه پرنده در هر تکرار از سن یک تا 35 روزگیبررسی شد. در دوره سنی یک تا 21 روزگی، بیشترین اضافه وزن و مصرف خوراک در جیره های حاوی 22 درصد پروتئین خام مشاهده شد (0/05>P). پرندگانی که از سطح 200 میلی گرم بر کیلوگرم آنزیم استفاده کرده بودند، افزایش وزن و مصرف خوراک بیشتری را نسبت به گروهی که از جیره فاقد آنزیم تغذیه شدند داشتند و بهترین ضریب تبدیل در سطح 400 میلی گرم بر کیلوگرم آنزیم مشاهده شد (0/05>P). در دوره 22 تا 35 روزگی، سطوح مختلف پروتئین و آنزیم تاثیری بر عملکرد بلدرچین ها نداشتند. بازده لاشه بلدرچین های تغذیه شده با سطوح 20 و 22 درصد پروتئین خامبهتر از پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی 18 درصد پروتئین بود (0/05>P) و افزودن آنزیم وزن نسبی لاشه، ران و سینه را بهبود داد(0/05>P). قابلیت هضم پروتئین خام در بازه زمانی13 تا 15 روزگی با افزایش سطح پروتئین خام، کاهش و باافزودن 200 میلی گرم بر کیلوگرم آنزیم پروتئاز، افزایش یافت (0/05>P). براساس نتایج حاصل، سطح مناسب پروتئین خام جیره بلدرچین های ژاپنی جهت دستیابی به عملکرد بهینه برای دوره یک تا 21 روزگی 22 درصد و برای 22 تا 35 روزگی، 18 درصد می باشد. همچنین استفاده از سطح 200 میلی گرم بر کیلوگرم آنزیم پروتئاز برای دوره یک تا 21 روزگی توصیه می شود.

اثر اسانس گیاهان دارویی نعناع، آویشن و ترخون بر عملکرد و تیتر آنتی بادی با استفاده از 240 قطعه جوجه ی گوشتی سویه ی کاب 500 در قالب طرح کاملاً تصادفی با هشت تیمار، پنج تکرار و شش قطعه جوجه ی گوشتی در هر تکرار بررسی شد. تیمارها شامل: جیره شاهد، جیره حاوی 200 میلی گرم در کیلوگرم آنتی بیوتیک ویرجینیامایسین، و جیره های حاوی 150 و200 میلی گرم در کیلوگرم اسانس نعناع، آویشن و ترخون بودند. در دوره سنی 21 تا 42 و یک تا 42 روزگی، افزایش وزن روزانه در جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی آنتی بیوتیک و 200 میلی گرم در کیلوگرم اسانس آویشن بیشتر از پرندگان شاهد بود. در دوره سنی 21 تا 42 روزگی، پرندگانی که 200 میلی گرم در کیلوگرم اسانس نعناع و یا جیره حاوی آنتی بیوتیک دریافت کردند ضریب تبدیل خوراک بهتری داشتند. بیشترین وزن ایلئوم، تیتر آنتی بادی برونشیت وگامبرو در 42 روزگی بترتیب مربوط به تیمار 150 میلی گرم درکیلوگرم اسانس ترخون، 200 و 150 میلی گرم در کیلوگرم اسانس نعناع بود. به نظر می رسد که اسانس نعناع و آویشن در سطح 200 میلی گرم در کیلوگرم با داشتن عملکرد بهینه تولید و تیتر آنتی بادی، جایگزین طبیعی مناسبی برای آنتی بیوتیک است.

اثر اسانس، پروبیوتیک و فلاوومایسین بر عملکرد، خصوصیات دستگاه گوارش، جمعیت میکروبی روده کور و فراسنجه های خونی با استفاده از 288 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار، چهار تکرار و 18 قطعه جوجه در هر تکرار از سن یک تا 42 روزگی بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1. جیره پایه به عنوان گروه شاهد (فاقد افزودنی)، 2. جیره پایه + 150 میلی گرم در کیلوگرم اسانس، 3. جیره پایه + 200 میلی گرم در کیلوگرم پروبیوتیک گالیپرو® و 4. جیره پایه + 150 میلی گرم در کیلوگرم فلاوومایسین بودند. نتایج نشان داد که مصرف خوراک در تیمار شاهد کمتر از سایر تیمارها بود (0/05>P). در کل دوره آزمایش، افزایش وزن جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی فلاوومایسین، بیشتر از سایر پرندگان بود و ضریب تبدیل بهتری نسبت به پرندگان شاهد و یا تغذیه شده با جیره حاوی پروبیوتیک داشتند (0/05>P). اثر تیمارها بر وزن نسبی اندام های داخلی، pHمحتویات دستگاه گوارش و جمعیت لاکتوباسیلوس و اشریشیاکلی روده کور معنی دار نبود. وزن نسبی سینه در جوجه های تغذیه شده با فلاوومایسین بیشتر از گروه شاهد و یا پرندگانی که اسانس دریافت کردند بود (0/05>P). تفاوتی بین تیمارها از نظر غلظت کلسترول، گلوکز و تری گلیسرید پلاسما مشاهده نشد ولی غلظت HDL در پلاسمای پرندگانی که فلاوومایسین دریافت کردند کمتر از سایر تیمارها بود (0/05>P). بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق، استفاده از اسانس، عملکرد را بهبود می بخشد و می تواند به عنوان یک ترکیب محرک رشد به جای فلاوومایسین در جیره جوجه های گوشتی استفاده شود.

هدف از این آزمایش، بررسی تأثیر عصاره هیدروالکلی گیاه چویر (Ferulago angulata L. ) به عنوان جایگزینی برای افزودنی های خوراکی رایج بر عملکرد و فراسنجه های بیوشیمیایی و هماتولوژی خون جوجه های گوشتی سویه راس 308 بود. از 450 قطعه جوجه گوشتی نر یکروزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با شش تیمار و پنج تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: جیره پایه فاقد مواد افزودنی (شاهد)، جیره پایه حاوی آنتی بیوتیک سالینومایسین (500 میلی گرم در کیلوگرم)؛ پروبیوتیک پریمالاک® (سطح توصیه شده)؛ مخلوط ویتامین و مواد معدنی (200 میلی گرم در کیلوگرم ویتامین های E و C و 0/3 میلی گرم در کیلوگرم سلنیوم) و عصاره گیاه چویر در سطوح 200 و 400 میلی گرم در کیلوگرم بودند. در کل دوره پرورش، پرندگانی که با جیره های حاوی افزودنی ها تغذیه شدند افزایش وزن و ضریب تبدیل بهتری در مقایسه با پرندگان شاهد داشتند (p<0/05). درصد هیدروفیل و نسبت هتروفیل به لنفوسیت در جوجه هایی که با جیره های حاوی افزودنی های مورد آزمایش ( به استثنای تیمار حاوی 200 میلی گرم در کیلوگرم عصاره چویر) تغذیه شدند کاهش یافت (p<0/05). براساس نتایج این تحقیق، عصاره گیاه چویر بخصوص در سطح 400 میلی گرم در کیلوگرم جیره میتواند به عنوان جایگزین مناسبی برای افزودنی های تجاری مورد استفاده در جیره در جهت بهبود عملکرد رشد و فراسنجه های هماتولوژی و بیوشیمی خون جوجه های گوشتی استقفاده شود.

اثر مکمل کردن محیط کشت با غلظت های مختلف اسید فولیک (ویتامین B9) بر بلوغ برون تنی تخمک های گاو در قالب دو آزمایش بررسی شد. بهینه سازی محیط کشت بلوغ تخمک گاوی از راهبردهایی است که با اثر بر کیفیت بلوغ و باروری، در نهایت منجر به افزایش کیفیت رویان تولیدی گاو می شود. در آزمایش اول برای تعیین غلظت اسید فولیک و هموسیستئین، فولیکول ها به دو دسته کمتر و بیشتر از هشت میلی متر تقسیم بندی شدند. سپس غلظت اسید فولیک و هموسیستئین در هر دو گروه فولیکولی و همچنین در محیط کشت تجاری اندازه گیری شد. در آزمایش دوم، بلافاصله پس از کشتار، تخمدان ها به آزمایشگاه منتقل و با آسپیره کردن کمپلکس های تخمک-کولوموس از فولیکول های دو تا هشت میلی متری استحصال شد. تخمک ها به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم، و بر اساس نتایج آزمایش نخست، غلظت های مختلف اسید فولیک (صفر، 10، 100 و 1000 نانوگرم در میلی لیتر) به محیط کشت بلوغ اضافه شد. پس از گرم خانه گذاری تخمک ها، درصد تخمک های بالغ شده با استفاده از رنگ آمیزی هوخست تعیین شد. غلظت اسید فولیک و هموسیستئین در فولیکول های با قطر کمتر از هشت میلی متر، بیشتر از فولیکول های بزرگ تر از هشت میلی متر و همچنین بیشتر از غلظت آن ها در محیط بلوغ بود. مکمل کردن محیط بلوغ با 100 نانوگرم اسید فولیک/میلی لیتر نسبت به گروه شاهد، موجب افزایش درصد تخمک های مرحله متافاز دو شد (0/05 >P). نتایج نشان داد که افزودن اسید فولیک با توجه به غلظت اسید فولیک و هموسیستئین محیط کشت، بلوغ برون تنی تخمک های گاوی را بهبود می بخشد.

اثر دو ترکیب گیاهی و سنتتیک پیوگلیتازون و کورکومین بر متابولیسم چربی و فراسنجه های خونی مرغ های مادر گوشتی با استفاده از60 قطعه مرغ مادر در سن 45 هفتگی، در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و چهار تکرار به مدت10 هفته بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1. تیمار شاهد( جیره پایه)؛ 2. افزودن پیوگلیتازون به میزان20 میلی گرم به ازای هر پرنده در روز به جیره؛ 3. افزودن کورکومین به میزان 20 میلی گرم به ازای هر پرنده در روز به جیره. در پایان آزمایش نمونه های خون جمع آوری و مرغ ها کشتار شدند. نتایج نشان داد که پرندگانی که پیوگلیتازون یا کورکومین در جیره دریافت نمودند تولید تخم و ضخامت پوسته بالاتری نسبت به پرندگان شاهد داشتند (p<0/05 ). با این حال وزن زرده و تخم مرغ در پرندگان شاهد نسبت به دو گروه دیگر بالاتر بود (p<0/05). غلظت های پلاسمایی گلوکز، تری آسیل گلیسرول و کلسترول پرندگانی که پیوگلیتازون و کورکومین دریافت کردند کمتر از پرندگان شاهد بود (p<0/05 ). وزن کبد و چربی شکمی و همچنین قطر آدیپوسایت ها در پرندگانی که پیوگلیتازون یا کورکومین دریافت کردند کمتر بود (p<0/05 ). براساس نتایج حاصل، افزودن پیوگلیتازون یا کورکومین به جیره مرغ مادر، از طریق کم کردن لیپیدهای پلاسما و متعاقباً اثرات مثبت بر بافت چربی و کبد می تواند تولید را در این دسته از طیور بهبود بخشد.

اثر دو رقیق کننده مختلف تریس-زرده تخم مرغ و آندرومد بر کیفیت منی و نسبت جنسیت اسپرم گاو هلشتاین در طول فرآیند رقیق سازی و انجماد با استفاده از تکنیک real-time qPCR بررسی شد. این آزمایش با استفاده از چهار گاو نر نژاد هلشتاین در سن چهار سالگی و به مدت چهار هفته در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد. ژنهای PLP و SRY به ترتیب برای جداسازی قطعات خاصی از توالی های کروموزوم X-و Y-تکثیر شدند. استفاده از رقیق کننده آندرومد در مقایسه با تریس-زرده تخم مرغ، کیفیت منی در انجماد و یخ گشایی را بهبود داد. استفاده از رقیق کننده آندرومد موجب افزایش معنی دار بیان ژن (PLP( 0/16± 1/43، و( p=0/01) و کاهش معنی دار بیان ژن (SRY(0/11± 0/64 و ( p=0/01) در حالت مایع و فرایند انجماد شد. استفاده از رقیق کننده تریس-زرده تخم مرغ باعث کاهش معنی دار بیان ژن (PLP (0/06± 0/3)، (p<0/0001 و افزایش معنی دار بیان ژن (SRY (1/19± 0/05)، (p=0/001 در حالت انجماد شد. براساس نتایج، استفاده از منی رقیق کننده آندرومد و منی منجمد شده با تریس-زرده تخم مرغ به ترتیب سبب افزایش ماده زایی و نرزایی در گله گاو شیری می شود.