تولیدات دامی
سال:1400 | دوره:23 | شماره:1 |تعداد مقالات:13

هدف از پژوهش حاضر شناسایی تنوع های آللی ژن های C4-A و لاکتوفرین و بررسی ارتباط آنها با تعداد سلول های بدنی شیر در گاوهای هلشتاین بود. بیماری ورم پستان یکی از شایع ترین بیماری های گاوهای شیری است که تولید شیر را کاهش می دهد و هزینه های زیادی را به پرورش دهندگان تحمیل می کند. ژن های C4-A و لاکتوفرین از جمله ژن های تاثیرگذار در سیستم ایمنی برای مقابله با پاتوژن ها عوامل میکروبی و بیماری ورم پستان محسوب می شوند. شماره 384 نمونه خون از گاو هلشتاین تهیه و استخراج DNA با استفاده از روش نمکی بهینه یافته انجام شد. برای تعیین ژنوتیپ نمونه ها از فناوری آیپلکس (IPLEX) استفاده شد. برای شناسایی چندشکلی های تک نوکلئوتیدی جایگاه های نشانگر 1-rs137485678; C

به منظور بررسی تأثیر جایگزینی کنجاله ی کلزا با کنجاله ی سیاه دانه بر عملکرد، فراسنجه های خونی و خصوصیات لاشه، از تعداد 18راس بره نر زندی (با میانگین وزن 1/5± 29/5 کیلوگرم و سن 7 ± 110 روز) در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار و به مدت 90 روز استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1) جیره ی شاهد حاوی نه درصد کنجاله ی کلزا، 2) جیره ی حاوی 4/5 درصد کنجاله ی کلزا و 4/5 درصد کنجاله ی سیاه دانه و 3) جیره ی حاوی نه درصد کنجاله ی سیاه دانه بود. مقدار ماده خشک، خاکستر، پروتئین خام، چربی خام، NDF، ADF و ADIN کنجاله سیاه دانه به ترتیب 0/58± 92/60، 0/27± 7/24، 1/0± 35/8، 31/51± 12/0، 56/24± 24/1، 0/79± 13/0 و 0/17± 2/15درصد بود. تفاوتی از نظر گوارش پذیری ماده ی آلی، NDF، چربی و پروتئین خام جیره ها مشاهده نشد. تاثیر جیره های آزمایشی بر مصرف خوراک روزانه، ضریب تبدیل، افزایش وزن روزانه، وزن نهایی، بازده لاشه، وزن کبد، قلب، طحال، کلیه و بیضه معنی دار نبود. اما وزن نسبی دنبه، چربی زیرجلدی و چربی کل لاشه با جایگزینی کنجاله سیاه دانه به جای کنجاله کلزا کاهش یافت (p<0/05). به جز آلبومین و پروتئبن کل که در بره های تغذیه شده با جیره حاوی نه درصد کنجاله سیاه دانه افزایش داشت(p<0/05). سایر فراسنجه های خونی(گلوکز، نیتروژن اوره ای خون، تری گلیسیرید و کلسترول) در بین تیمارها تفاوت معنی داری نداشتند. براساس نتایج این مطالعه و با توجه به کمبود منابع پروتئینی در تغذیه دام می توان تا سطح نه درصد جیره از کنجاله سیاه دانه در جیره بره های پرواری استفاده کرد.

اثر سطوح اسیدوز متابولیکی خفیف ایجاد شده توسط جیره آنیونی بر عملکرد گاوهای شیری در دوره انتقال، با استفاده از 12 رأس گاو هلشتاین طی بازه زمانی 21 روز پیش از زمان زایش، بررسی شد. در هفته پیش از زایش، گاوها با توجه به pH ادرار (UpH)، به گروه توصیه شده 6/3 تا 7 (R UpH) و کمتر از 6/3 (low UpH) تقسیم شدند. میانگین pH ادرار در گروهR UpH، 6/7 و در low UpH، 5/8 بود(p<0/01). غلظت سرمی کلسیم در پیش از زایمان تحت تأثیر قرار نگرفت، اما در دو ساعت پس از زایمان، در گروه low UpH افزایش یافت (P<0/01). غلظت سرمی خون گاوهای low UpH در پیش از زایمان تمایل به افزایش داشت (P=0/08). مصرف خوراک در پیش از زایش تحت تاثیر رار نگرفت، اما گاوهای low UpH مصرف خوراک و تولید شیر بیشتری در هفته اول پس از زایمان داشتند (P<0/05). در روز پیش از زایمان، غلظت پروتئین کل و گلوبولین خون در گروه low UpH کاهش یافت(P<0/05). پس از زایش نیز، غلظت نیتروژن اوره ای، پروتئین کل، گلوبولین خون و پروتئین شیر در این گاوها کم تر بود (P<0/05). بنابراین، القای سطوح بالاتر اسیدوز متابولیکی نسبت به سطح توصیه شده در پیش از زایش میتواند غلظت کلسیم خون و عملکرد گاوهای دوره انتقال را بهبود دهد.

در پژوهش حاضر، ترکیب شیمیایی و ارزش غذایی بقایای زراعی کینوا با استفاده از روش های آزمایشگاهی درون کیسه ای و تولید گاز اندازه گیری و با یونجه خشک مقایسه شد. گیاه کامل کینوا پس از برداشت از مزرعه در دمای محیط خشک و دانه ها جدا شدند و بقایای زراعی جهت انجام آزمایش مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد میزان انرژی خام، ماده خشک، ماده آلی، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و لیگنین علوفه کینوا بالاتر از یونجه بود (0/05>P). غلظت پروتئین خام کینوا (12/29درصد) کمتر از یونجه (14/32درصد) بود. بخش عمده تانن موجود در کینوا از نوع قابل هیدرولیز بود. گرچه ثابت نرخ تجزیه و گوارش پذیری پس از شکمبه ای کینوا و یونجه یکسان بود، امّا گوارش پذیری شکمبه ای و کل دستگاه گوارش کینوا از یونجه کمتر بود (0/05>P). ثابت نرخ تولید گاز (c) بقایای زراعی کینوا و یونجه با هم برابر بودند، با این حال پتانسیل تولید گاز (b) آن از یونجه کمتر بود (0/05>P). گوارش پذیری ماده آلی، انرژی قابل سوخت و ساز و انرژی خالص شیردهی نیز در کینوا کمتر از یونجه بود (0/05>P). بر اساس نتایج این پژوهش، بقایای زراعی کینوا ظرفیت تغذیه ای مناسبی برای جایگزینی بخشی از علوفه به منظور تأمین قسمتی از نیازهای غذایی دام دارد. انجام آزمایش های درون تنی برای تعیین سطح مناسب آن در جیره کمک توصیه می شود.

تأثیر افزودنی های تنظیم کننده pH شکمبه بر هیستومورفومتری و هیستوپاتولوژی بافت های شکمبه-نگاری و کبد با استفاده از بیست و چهار رأس بره نر عربی سه تا چهار ماهه با وزن 3/15± 23/9کیلوگرم در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار و هشت تکرار در یک دوره آزمایشی 77 روزه بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره شاهد؛ جیره شاهد + بافر بی کربنات سدیم؛ جیره شاهد + باکتری مگاسفرا السدنی و مخمر ساکارومایسس سرویسیه (باکتری-مخمر) بودند. در پایان آزمایش بره ها کشتار شدند و از کبد و دستگاه گوارش آنها نمونه گیری شد. ضخامت کل دیواره شکمبه-نگاری در بره های دریافت کننده بافر بیشتر از گروه شاهد بود (0/05>P). ضخامت بافت پوششی شکمبه-نگاری در بره های دریافت کننده بافر و باکتری– مخمر کمتر از گروه شاهد بود (0/05>P). ضخامت پرز شکمبه-نگاری در بره های شاهد از سایر تیمارها بیشتر بود (0/05>P). ضخامت لایه عضلانی نگاری در بره هایی که بافر دریافت کردند از سایر گروه ها بیشتر بود (0/05>P). هپاتیت پری پورتال بطور خفیف در کبد بره هایی که باکتری-مخمر دریافت کردند، دیده شد. بر اساس نتایج این آزمایش، مصرف عوامل تنظیم کننده ی pH، به ویژه باکتری-مخمر، در بره های تغذیه شده با مقادیر زیاد مواد متراکم از نظر هیستوپاتولوژی، آسیب های بافتی در شکمبه-نگاری و کبد را کاهش و ساختار بافتی شکمبه-نگاری را بهبود می بخشد.

در این پژوهش تاثیر گنجاندن سطوح متفاوت ساقه خشک گیاه ترخون به جای یونجه و کاه گندم در جیره گوسفند بر مصرف خوراک، گوارش پذیری جیره، سنتز پروتئین میکروبی و فراسنجه های خون و شکمبه با استفاده از چهار رأس گوسفند نر کرمانی با میانگین وزن اولیه 2± 45 کیلوگرم و سن تقریبی سه سال در قالب طرح مربع لاتین چرخشی با چهار دوره 21 روزه بررسی شد. جیره های آزمایشی شامل: 1-جیره شاهد (بدون ساقه ترخون)، 2-جیره دارای هشت درصد ساقه ترخون، 3-جیره دارای 16 درصد ساقه ترخون و 4-جیره دارای 24 درصد ساقه ترخون بودند. مصرف خوراک و گوارش پذیری ماده خشک، ماده آلی و پروتئین خام جیره در این پژوهش تحت تأثیر تغذیه ساقه ترخون قرار نگرفت. مقادیر نیتروژن مصرفی، نیتروژن دفعی از طریق ادرار و مدفوع، مقدار و درصد نیتروژن ابقاء شده، میزان pH، نیتروژن آمونیاکی، جمعیت کل تک یاخته ها و اسیدهای چرب فرار مایع شکمبه نیز تحت تأثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفتند. با تغذیه سطوح متفاوت ساقه گیاه ترخون، سنتز پروتئین میکروبی و غلظت گلوکز، کل پروتئین، نیتروژن اوره ای، تری گلیسیرید و کلسترول خون نیز بدون تغییر باقی ماند. بر اساس نتایج حاصل، از ساقه گیاه ترخون می توان تا 24 درصد ماده خشک جیره به جای یونجه و کاه گندم در تغذیه گوسفندان بدون تأثیر بر تخمیر شکمبه، فراسنجه های خون و مصرف خوراک استفاده کرد.

اثر کاهش نسبت اسیدهای چرب امگا-6 به امگا-3 جیره بر ماده خشک مصرفی، تولید و ترکیبات شیر، عملکرد تخمدانی و غلظت استرادیول و پروژسترون خون گاوهای تازه زا با استفاده از 24 رأس گاو هلشتاین چند شکم زایش بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1-جیره های حاوی نسبت کم (2/5 به 1) اسیدهای چرب امگا-6 به امگا-3؛ 2-جیره های حاوی نسبت متوسط (4/5 به 1) اسیدهای چرب امگا-6 به امگا-3 و 3-جیره های حاوی نسبت زیاد (6/5 به 1) اسیدهای چرب امگا-6 به امگا-3 بودند. ماده خشک مصرفی و تولید شیر دام ها روزانه اندازه گیری شد. نمره وضعیت بدنی دام ها و ترکیبات شیر اندازه گیری شد. برای بررسی عملکرد تخمدانی، از روش سونوگرافی تخمدان استفاده شد. نتایج نشان داد که ماده خشک مصرفی و کیفیت شیر تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت. تولید شیر گاوهائی که جیره های حاوی نسبت کم و متوسط اسیدهای چرب امگا-6 به امگا-3 را دریافت کردند بیشتر از سایر گاوها بود (p<0/05). غلظت هاپتوگلوبین شیر در گاوهای تغذیه شده با جیره حاوی نسبت زیاد اسیدهای چرب امگا-6 به امگا-3، بیشتراز سایر گاوها بود(p<0/05). غلظت پروژسترون خون در گاوهای تغذیه شده با جیره نسبت زیاد به طور معنی داری کاهش پیدا کرد/0p<0/05). براسا نتایج حاصل تعدیل نسبت امگا-6 به امگا-3 جیره موجب افزایش تولید شیر و بهبود عملکرد تخمدان در گاوهای تازه زا می شود.

تأثیر تغذیه کنجاله پنبه دانه تخمیری بر عملکرد، صفات کیفی تخم مرغ، جمعیت میکروبی دستگاه گوارش و فراسنجه های خون با استفاده از 648 قطعه مرغ تخمگذار های-لاین W-36 در قالب طرح کاملاً تصادفی با نه تیمار، شش تکرار و 12 قطعه مرغ در هر تکرار بررسی شد. کنجاله پنبه دانه خام با کشت مخلوط مایع حاوی باکتری های لاکتوباسیلوس پلانتاروم، باسیلوس سابتیلیس و مخمر ساکارومایسس سرویسیه با نسبت یک به 1/2 تخمیر شد. تیمارهای آزمایشی شامل جایگزینی 7/5، 15، 22/5 و 30 درصد کنجاله پنبه دانه خام و یا تخمیری با کنجاله سویا در جیره غذایی بود. پس از هفت روز تخمیر، محتوای گوسیپول آزاد از 985 به 107 میلی گرم در کیلوگرم کنجاله کاهش یافت (0/05>P). استفاده از سطوح مختلف کنجاله پنبه دانه تخمیری در جیره سبب افزایش درصد تولید تخم مرغ و توده تخم مرغ و کاهش ضریب تبدیل خوراک در مقایسه با کنجاله پنبه دانه خام شد (0/05>P). مقاومت پوسته تخم در مرغ های تغذیه شده با جیره های حاوی کنجاله پنبه دانه تخمیری بالاتر از پرندگان شاهد و مرغ های دریافت کننده جیره های حاوی پنبه دانه خام بود (0/05>P). تغذیه جیره های حاوی سطوح مختلف کنجاله پنبه دانه تخمیری سبب افزایش جمعیت باکتری های اسید لاکتیکی در چینه دان و سکوم مرغ های تخمگذار شد (0/05>P). مقدار کلسترول خون در پرندگانی که جیره حاوی کنجاله پنبه دانه تخمیری دریافت کردند کمتر از سایر پرندگان بود (0/05>P). بها توجه به نتایج این حاصل جایگزینی کنجاله سویا با کنجاله پنبه دانه تخمیری تا 30 درصد ببدون تأثیر منفی بر عملکرد، سبب بهبود ضخامت پوسته تخم مرغ، جمعیت میکروبی دستگاه گوارش و کاهش کلسترول سرم در مرغ های تخمگذارمی شود.

این پژوهش به منظور بررسی تأثیر دو نوع پودر چربی کلسیمی اُمگا3 با منشا حیوانی و گیاهی بر عملکرد تولیدی، تولید مثلی و کیفیت تخم مرغ در مرغ مادر گوشتی با استفاده از 60 قطعه مرغ مادر و 20 خروس (سن 65 هفتگی)، در قالب طرح کاملا تصادفی با پنج تیمار و چهار تکرار به مدت دو ماه انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1. شاهد (فاقد پودرچربی)؛ 2. سطح 1/5 درصد پودر چربی کلسیمی اُمگا3 حیوانی با منشا روغن ماهی؛ 3. سطح سه درصد پودر چربی کلسیمی اُمگا3 حیوانی با منشا روغن ماهی؛ 4. سطح 1/5درصد پودر-چربی کلسیمی اُمگا3 گیاهی با منشا روغن کتان؛ 5. سطح سه درصد پودر چربی کلسیمی اُمگا3 گیاهی با منشا روغن کتان. درصد تخم-گذاری و سود اقتصادی مرغ های تغذیه شده با جیره های حاوی 1/5 درصد پودر چربی حیوانی و گیاهی بالاتر از مرغ هایی بود که سطح سه درصد آن پودرهای چربی را دریافت کردند (p<0/05). بالاترین غلظت دوکوزاهگزاانوئیک اسید و دوکوزاپنتاانوئیک اسید در زرده تخم-مرغ های متعلق به مرغ های تغذیه شده با جیره حاوی سه درصد پودر چربی حیوانی و گیاهی و کمترین غلظت اسید لینولنیک در زرده تخم مرغ های حاصل از پرندگان شاهد و یا تغذیه شده با جیره حاوی 1/5 درصد پودر چربی حیوانی بود (p<0/05). کمترین درصد جوجه درآوری و بیشترین نسبت اُمگا6: اُمگا3 مربوط به مرغ های دریافت کننده جیره شاهد بود(p>0/05). براساس نتایج حاصل، افزودن پودر چربی کلسیمی اُمگا3 حیوانی یا گیاهی در سطح 1/5 درصد به جیره مرغ مادر گوشتی مسن، بدون تأثیر منفی بر عملکرد، جوجه درآوری و ترکیب اسید چرب زرده را بهبود می بخشد و به لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه تر است.

به منظور بررسی تأثیر اسانس مرزه و زنیان بر عملکرد و کیفیت تخم مرغ های تولیدی در مرغ های چالش یافته با سالمونلا انتریتیدیس، تعداد 100 قطعه مرغ تخم گذار سویه های-لاین W-36 با سن 44 هفتگی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی به مدت 13 هفته مورد مطالعه قرار گرفتند. تیمارها عبارت بودند از: شاهد منفی، شاهد مثبت، پادزیست: 0/15گرم اکسی وت در هر کیلوگرم جیره پایه، اسانس مرزه، و اسانس زنیان: هر یک به مقدار یک گرم در هر کیلوگرم جیره پایه. تمامی گروه های آزمایشی به جز شاهد منفی در هفته نهم با یک میلی لیتر محلول سوسپانسیون حاوی CFU 1Χ 107 باکتری سالمونلا انتریتیدیس به روش گاواژ دهانی چالش داده شدند. شاخص های کمّی در پایان هر هفته و شاخص های کیفی، قبل و بعد از چالش مورد ارزیابی قرار گرفتند. چالش با سالمونلا انتریتیدیس بر عملکرد مرغان تخم گذار و کیفیت تخم ها تاثیر معنی داری نداشت. پیش از چالش، پادزیست و اسانس دو گیاه دارویی، مصرف خوراک و وزن تخم مرغ را در مقایسه با گروه شاهد کاهش دادند و پس از چالش، موجب کاهش مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی شدند (p <0. 05). در دوره قبل از چالش هر سه تیمار و به خصوص اسانس گیاه زنیان، واحد هاو سفیده را کاهش دادند (p <0. 05). پس از چالش، اسانس مرزه موجب کاهش میزان کلسترول زرده شد و اسانس هر دو گیاه دارویی موجب کاهش میزان اکسیداسیون چربی های زرده، در هر دو دوره قبل و بعد از چالش شدند (p <0. 05). نتایج این مطالعه نشان داد که اسانس دو گیاه دارویی با کاهش میزان کلسترول و مالون دی آلدهید زرده، کیفیت تخم های تولیدی را افزایش می دهند.

تأثیر پودر ریشه کاسنی، بر عملکرد، قابلیت هضم، سیستم ایمنی و ترکیبات لاشه جوجه های گوشتی با استفاده از 360 قطعه جوجه گوشتی یک روزه (مخلوط نر و ماده)، سویه راس 308، در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار و پنج تکرار در دوره سنی یک تا 42 روزگی بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره پایه، و جیره های حاوی سطوح 0/25، 0/5 و 0/75 درصد پودر ریشه گیاه کاسنی بودند. مصرف خوراک و وزن پرندگان به طور دوره ای اندازه گیری و افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل محاسبه شد. قابلیت هضم مواد مغذی در سن 33 تا 36 روزگی اندازه گیری شدند. استفاده از پودر ریشه کاسنی در خوراک جوجه های گوشتی، سبب بهبود ضریب تبدیل در دوره یک تا 14 روزگی و 42-28 روزگی شد (p<0/05 )، اما تأثیر بر عملکرد در کل دوره آزمایش نداشت. قابلیت هضم پروتئین و چربی در جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی 0/75 درصد پودر ریشه کاسنی بیشتر از جیره های دیگر بود (p<0/05). وزن نسبی کبد در جوجه های تغذیه شده با پودر ریشه کاسنی کاهش یافت (p<0/05). تغذیه جوجه های گوشتی با جیره حاوی 0/25 درصد پودر ریشه کاسنی، تعداد لنفوسیت ها را افزایش و تعداد هتروفیل ها را کاهش داد (p<0/05). بر اساس نتایج این آزمایش، استفاده از سطوح 0/25، 0/5 و 0/75 درصد پودر ریشه کاسنی در جیره جوجه های گوشتی اثری بر عملکرد جوجه های گوشتی ندارد ولی سبب بهبود فعالیت سیستم ایمنی آنها می شود.

تأثیر نسبت های مختلف اسیدهای چرب امگا-6: امگا-3 جیره بر عملکرد، صفات کیفی تخم، برخی فراسنجه های خونی و تولید مثلی بلدرچین مولد ژاپنی، آزمایشی با استفاده از 720 قطعه بلدرچین ژاپنی به مدت 10 هفته در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار، شش تکرار و 24 قطعه بلدرچین (16 ماده و هشت نر) در هر تکرار انجام شد. تیمارها آزمایشی شامل، تیمار شاهد (نسبت اسیدهای چرب امگا-6: امگا-3 برابر 1: 13) و نسبت های مختلف اسیدهای چرب امگا-6: امگا-3 (1: 1، 1: 3، 1: 6 و 1: 9) بودند. نتایج نشان داد بلدرچین های تغذیه شده با جیره حاوی نسبت 1: 1 در مقایسه با سایر نسبت های اسیدهای چرب امگا-6: امگا-3، مصرف خوراک بیشتری داشتند (0/05>P). توده تخم در بلدرچین های تغذیه شده با نسبت 1: 6 امگا-6: امگا-3 به طور معنی داری بالاتر از پرندگان شاهد و پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی نسبت 1: 9 اسیدهای چرب امگا-6: امگا-3 بود. واحد هاو تخم بلدرچین به هنگام استفاده از جیره های حاوی نسبت 1: 6 و 1: 1 اسیدهای چرب امگا-6: امگا-3، بالاتر از شاهد بود (0/05>P). تغذیه بلدرچین ها با جیره های حاوی نسبت های 1: 1 تا 1: 9 اسیدهای چرب امگا-6: امگا-3 باعث کاهش غلظت تری گلیسرید سرم نسبت به گروه شاهد شد (0/05>P). غلظت کلسترول سرم نیز در نسبت 1: 1 و 1: 6 اسیدهای چرب امگا-6: امگا-3 در مقایسه با شاهد کاهش نشان داد و غلظت گلوکز خون در نسبت 1: 1 بیشترین مقدار بود. نتایج این آزمایش نشان داد که استفاده از نسبت 1: 6 اسیدهای چرب امگا-6: امگا-3 در جیره بلدرچین مولد سبب بهبود عملکرد تولیدی آن ها می شود.

اثر سطوح کوآنزیم Q10 بر عملکرد، خصوصیات لاشه برخی فراسنجه های خونی، سیستم ایمنی، خواص ارگانولپتیک گوشت و نمو دستگاه گوارش بلدرچین های ژاپنی با استفاده از 605 قطعه بلدرچین ژاپنی یک روزه در قالب طرح کاملا تصادفی با 11 تیمار و پنج تکرار از سن یک تا سن 35 روزگی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل گروه شاهد منفی، شاهد، شاهد مثبت و سطوح 15، 30، 45، 60، 75، 90، 105 و 210 میلی گرم/ کیلوگرم کوآنزیم Q10 در جیره بودند. در کل دوره آزمایش خوراک مصرفی، ضریب تبدیل و افزایش وزن روزانه محاسبه شدند. تیتر آنتی بادی علیه واکسن نیوکاسل و آنفولانزا و همچنین سوسپانسیون گلبول قرمز خون گوسفند در سن 30 روزگی اندازه گیری شدند. ضریب تبدیل در بلدرچین های که جیره حاوی 210 میلی گرم/کیلوگرم کوآنزیم Q10 دریافت کردند از پرندگان شاهد منفی کمتر بود(p<0/01). با افزایش سطح کوآنزیم Q10، تیتر آنتی بادی علیه نیوکاسل و آنفولانزا و همچنین SRBC افزایش یافت(p<0/01). غلظت نیتروژن اوره ی خون با مصرف جیره های حاوی کوآنزیم Q10 نسبت به تیمار شاهد منفی کاهش یافت(p<0/01). غلظت گلبول های سفید و قرمز خون در بلدرچین های تغذیه شده با جیره های حاوی کوآنزیم Q10 از بلدرچین های شاهد منفی بیشتر بود(p<0/01). عمق کریپت های ناحیه ایلئوم از پرندگان شاهد منفی بیشتر بود(p<0/01). قرمزی و روشنایی گوشت در بلدرچین های تغذیه شده با جیره حاوی 210 میلی گرم/کیلوگرم کوآنزیم Q10 بهتر از پرندگان شاهد منفی بود(p<0/01). بر اساس نتایج این آزمایش افزودن کوآنزیم Q10 تا سطح 210 میلی گرم/کیلوگرم به جیره بلدرچین ژاپنی سبب بهبود عملکرد، فراسنجه های خونی، سیستم ایمنی و خواص ارگانولپتیک گوشت می شود.