علوم پیراپزشکی و توانبخشی مشهد
سال:1401 | دوره:11 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

هدف: آسیب های اندام تحتانی در رشته های ورزشی دارای حرکات پلایومتریک که خستگی نروماسکولار (Neuromuscular) بیشتری را ایجاد می کند، بیشتر رخ می دهد که در میان روش های درمانی، سرمادرمانی به عنوان یک روش فوری درمان بعد از آسیب حین رویدادهای ورزشی، کاربرد بسیاری دارد. از آنجایی که سردکردن مفصل در حالت خستگی، ممکن است ریسک ابتلا به آسیب مجدد را در فرد حین برگشت به رقابت افزایش دهد، بنابراین، هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تاثیر حاد خستگی نروماسکولار بدنبال سردکردن مفصل بر کنترل پاسچرال (Postural) و کینماتیک زانو حین حرکت فرود-پرش می باشد. روش بررسی: پژوهش حاضر، از نوع کاربردی بوده که به روش نیمه تجربی انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش حاضر، دانشجویان دختر تمرین کرده رشته تربیت بدنی بودند که از بین آن ها تعداد 40 نفر سالم که حداقل دوسال از مدت تحصیلشان گذشته باشد و در رشته های والیبال و بسکتبال فعال بودند و حداقل 3 جلسه در هفته فعالیت ورزشی داشتند و در شش ماه گذشته آسیب در اندام تحتانی نداشتند، به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب شدند که به شکل تصادفی در سه گروه تجربی و یک گروه کنترل (هر گروه 10 نفر) قرار گرفتند. اندازه گیری ها در سه زمان (پیش آزمون، پس آزمون اول و پس آزمون دوم) انجام شد. از صفحه نیرو (Bertec 40*60 USA) برای ثبت داده های مرکز فشار و از الکتروگونیامتر (Biometrics) برای ثبت دامنه حرکتی حین حرکت فرود-پرش تک پا به طور همزمان استفاده شد. سرمادهی به مدت 20 دقیقه (برای گروه سرمادهی و سرمادهی پس از خستگی) و پروتکل خستگی (برای گروه خستگی و سرمادهی پس از خستگی) شامل انجام پرش های مکرر در جهات مختلف از سکوی 20 سانتی متری بود. در گروه سرمادهی پس از خستگی، آزمودنی ها ابتدا پروتکل خستگی را انجام داده، سپس بلافاصله سرمادهی مفصل زانو اعمال شد. تمامی متغیرها قبل از اعمال مداخله ها، بلافاصله پس از آن ها (پس آزمون اول) و 20 دقیقه بعد از آن ها (پس آزمون دوم) در تمام گروه ها اندازه گیری شدند. از آزمون تحلیل واریانس با داده های تکراری، در سطح معناداری 0/05>p جهت تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته ها: مشخص شد که در مرحله اکسنتریک (Eccentric) میانگین تغییرات COPx در همه گروه ها از پس آزمون اول به پس آزمون دوم افزایش معنا دار داشته (0/01=p)، اما میانگین تغییرات COPX و COPy بین گروه ها تفاوت معنا داری را نشان ندادند (0/05

هدف: انجام تونومتری گلدمن یکی از ارزیابی های قبل عمل کاتاراکت می باشدکه به صورت تماس مستقیم با قرنیه، فشار داخل چشمی را اندازه می گیرد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر تونومتر اپلانیشن گلدمن بر عمق اتاق قدامی چشم و مقادیر کراتومتری بدست آمده با پنتاکم است. روش بررسی: این مطالعه مقطعی بر روی 15 فرد کاتاراکت با رنج سنی 42 تا 78 سال در بیمارستان چشم پزشکی الزهرا زاهدان انجام گردید. در ابتدا عمق اتاق قدامی، آسفریسیتی، کراتومتری فلت قدامی وخلفی، کراتومتری استیپ قدامی و خلفی، کراتومتری پریفرال و آستیگماتیسم قدامی و خلفی با استفاده از پنتاکم اندازه گیری و ثبت گردید. سپس تونومتری با استفاده از تونومتر اپلانیشن گلدمن انجام گردید. اندازه گیری های پنتاکم در فاصله یک دقیقه و ده دقیقه پس از انجام تونومتری نیز ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری تکراری آنالیز گردید و مقدار p کمتر از 0/05 به عنوان سطح معنی داری آزمون در نظر گرفته شد. یافته ها: آنالیز داده های بدست آمده از افراد دارای کاتاراکت نشان داد که در تمامی پارامترهای اندازه گیری با پنتاکم تفاوت معنی داری قبل، یک دقیقه و ده دقیقه پس از انجام تونومترگلدمن وجود نداشت (0/05

هدف: یکی از اصلی ترین مشکلات بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس کاهش توانایی در عملکرد راه رفتن، هماهنگی و همچنین ضعف عضلانی است که در اثر اختلالات عصبی-عضلانی ایجاد شده و منجر به محدودیت در عملکرد اندام فوقانی و تحتانی می شود. هدف از این تحقیق بررسی میزان اثر تمرینات سویینگ بر عملکرد راه رفتن و اندام فوقانی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس با ناتوانی متوسط می باشد. روش بررسی: هجده بیمار مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس با میانگین سنی 3/74± 36/55 سال، میانگین قد 4/01± 164/66 سانتی متر و وزن 5/34± 66/48 کیلوگرم و 13 بیمار با میانگین سنی 82/4± 34/37 سال، قد 91/4± 166/76 سانتی متر و وزن 6/32± 66/66 کیلوگرم که هر دو گروه با شاخص ناتوانی 6/5 ≥ EDSS ≥ 4/5 بودند به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته به انجام تمرینات سویینگ در باشگاه پرداختند و گروه کنترل به فعالیت های عادی روزانه خود بدون هیچ گونه محدودیت و مطابق با مداخلات فیزیوتراپی پزشک مربوطه به فعالیت پرداختند. یافته ها: مطابق نتایج بدست آمده توانایی عملکرد اندام فوقانی با توجه به بررسی روند عملکرد بیماران در چهار زمان تست گیری (0/001=p) می باشد. همچنین در عملکرد راه رفتن نیز بین چهار زمان تست گیری تفاوت معناداری مشاهده شد (0/001=p). بین گروه تجربی و گروه کنترل نیز در بخش عملکرد اندام فوقانی (0/001=p) و عملکرد راه رفتن تفاوت معناداری مشاهده شد (0/001=p). نتیجه گیری: با توجه به موثر بودن تمرینات منتخب سویینگ می توان از ابزار باشگاهی سویینگ به عنوان یک مداخله بالینی جهت بازتوانی و بهبود فاکتورهای عصبی عضلانی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس با در نظر گرفتن درجه ناتوانی افراد استفاده کرد و با توجه به بررسی میزان پیشرفت و تغییرات عملکرد بیماران از هفته چهارم تمرینات و مشاهده بهبودی، می توان شروع اثربخشی پروتکل تمرینی را با در نظر گرفتن محدوده ناتوانی بیماران ام اس تا حدود زیادی مشخص کرد.

هدف: سلامت جسمانی و داشتن وضعیت جسمانی مطلوب از اهمیت ویژه ای در زندگی انسان برخوردار است و تغییرات مثبت و منفی می تواند بر سایر جنبه های زندگی انسان تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه تعیین میزان شیوع وضعیت بدن و ناهنجاری های جسمانی و ارتباط آن با سابقه خانوادگی در دختران 8 تا 10 ساله شهرستان طبس بود. روش بررسی: جامعه آماری کل 410 دانش آموز دختر (10-8) سال دبستان شهر طبس بودند. برای بررسی ناهنجاری های وضعیتی از تست نیویورک، چارت شطرنجی و خط کش منعطف استفاده شد. پس از غربالگری، پرسشنامه ای برای ارزیابی سابقه ناهنجاری در خانواده برای والدین تهیه و با آن ها ارتباط برقرار شد. برای بررسی رابطه بین ناهنجاری ها و سابقه وجود آن در خانواده از ضریب همبستگی فی و برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 21 استفاده شد. یافته ها: از 410 دانش آموز دختر 8 تا 10 ساله طبس، 342 نفر (83/41 %) دارای پاسچر معیوب و ناهنجاری بودند و تنها 68 دانش آموز (16/58 %) دارای ناهنجاری نبودند. با، شست کج (59/02 %)، کف پای صاف (32/20 %)، شانه نابرابر (28/29 %) و پای پرانتزی (25/37 %) بیشترین میزان ناهنجاری ها را داشتند. بین ناهنجاری و سابقه ناهنجاری در خانواده آزمودنی ها رابطه مثبت و متوسطی (0/48=φ ) وجود داشت. نتیجه گیری: در این مطالعه برخی از ناهنجاری های وضعیتی دانش آموزان به طور معنی داری با سابقه ناهنجاری های مشابه در خانواده های دانش آموزان مرتبط بود، بنابراین پیشنهاد می شود تحقیقات بیشتری برای تعیین ماهیت ژنتیکی این ناهنجاری-ها انجام شود. با توجه به یافته های پژوهش حاضر توجه جدی به ایجاد فرصت برای فعالیت بدنی به ویژه برای دانش آموزان دختر و همچنین برنامه های غربالگری کلیه دانش آموزان ضروری است. دانش آموزان دارای ناهنجاری باید در اسرع وقت شناسایی و به مراکز حرکات اصلاحی، فیزیوتراپی و متخصصین ارجاع داده شوند. وجود رابطه در این پژوهش به معنای علیت نیست و برای علت این ناهنجاری ها به تحقیقات بیشتری نیاز است.

هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر تمرینات ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار بر استقامت ناحیه مرکزی و مکانیک فرود ورزشکاران زن دارای نقص تنه با استفاده از سیستم امتیازدهی خطای فرود بود. روش بررسی: 30 ورزشکار زن دارای نقص تنه استان گیلان شهر رشت در این تحقیق شرکت کردند و به دو گروه تجربی (ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار) تقسیم شدند. آزمون های استقامت ناحیه مرکزی و سیستم امتیازدهی خطای فرود برای ارزیابی بیومکانیک پرش-فرود در پیش آزمون و پس آزمون به عمل آمد. گروه های تجربی6 هفته تمرینات را انجام دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آنالیز واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح خطای پنج درصد و با استفاده از نسخه ی 22 نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد تغییر امتیازات آزمون های مرتبط با استقامت تنه و مکانیک فرود بعد از شش هفته تمرین در هر دو گروه تمرینات سطح پایدار و ناپایدار معنادار بود (0/05>p). پس از انجام تمرینات تفاوت بین گروهی بجز در آزمون پلانگ ار شکم (0/05

هدف: آستیگماتیسم از عیوب انکساری شایع چشمی است و در بیماران نیازمند عمل جراحی آب مروارید نیز از شیوع بالایی برخوردار است. عمل جراحی آب مروارید در بیماران آستیگماتیسم معمولا همراه با کاشت لنز داخل چشمی (Intra Ocular Lens; IOL) توریک است. اما تحریم های جهانی و گرانی IOL توریک در ایران، گاه منجر به استفاده از IOL کروی و درنتیجه باقی ماندن آستیگماتیسم می گردد. با توجه به میانگین سنی جمعیت ایران که روبه میانسالی دارد، لزوم پرداختن به مسیله آستیگماتیسم و آب مروارید مشخص می گردد. تعیین تیزبینی و عیوب انکساری در بیماران آب مروارید همراه با آستیگماتیسم منظم پس از جاگذاری IOL کروی و بررسی نتایج نسبت به فرمول های محاسبه تعیین قدرت IOL روش بررسی: این پژوهش مقطعی بر روی 100 چشم از 72 بیمار 50 تا 75 ساله دارای آستیگماتیسم منظم که در بیمارستان چشم پزشکی فارابی تهران تحت عمل فیکو (Phacoemulsification) و کاشت همزمانIOL کروی قرار گرفته اند، صورت گرفت. تیزبینی دید دور بیماران به روش لوگمار (Logarithm of the Minimum Angle of Resolution: LogMAR) و معاینه عیوب انکساری با استفاده از اتوکراتورفرکتومتر (AutoKeratorefractometer) تاپکن پیش از عمل و یک ماه پس از عمل انجام شد. نتایج حاصل از معاینات قبل و بعد عمل، با توجه به فرمول استفاده شده و رفرکشن هدف (Target refraction)، با استفاده از آنالیز واریانس، t زوجی و همبستگی پیرسون در نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: انتخاب رفرکشن هدف پلانو (Plano) منجر به بهبود تیزبینی و عیوب انکساری بیماران شد. میانگین تیزبینی تصحیح نشده قبل و بعد عمل اختلاف معنی داری نشان داد (0/001>p). میانگین تیزبینی تصحیح شده و رفرکشن اسفر قبل و بعد عمل اختلاف آماری معنی داری نشان نداد (0/05p). نتیجه گیری: سن بیماران، می تواند شاخصی برای انتخاب فرمول مناسب IOL باشد. آب مروارید با ایجاد تغییرات در عدسی چشم موجب آستیگماتیسم شده که با عمل جراحی، آستیگماتیسم نیز کمتر می شود. با اصلاح عیوب انکساری تا پیش از عمل آب مروارید، می توان کیفیت بینایی بیماران را افزایش داد. فرمول SRK/T که بیشترین فراوانی را در بین سه فرمول داشته، نتایج بینایی و انکساری بهتری را همراه داشته است.

هدف: آسیب لیگامان صلیبی قدامی (Anterior Cruciate Ligamen; ACL) یکی از متداول ترین آسیب های غیر برخوردی در بین زنان ورزشکار می باشد. پیش گیری از آسیب ACL با هدف کاهش ریسک فاکتورها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بررسی ها حاکی از آن است که در حین حرکات فرود فشار زیادی به مفاصل اندام تحتانی وارد می شود. لذا هدف از این پژوهش بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تراباند بر ریسک فاکتورهای آسیب ACL در تکلیف فرود تک پا و دوپا بود. روش بررسی: در این تحقیق 26 ورزشکار زن نیمه حرفه ای با میانگین سن 3/6± 25/3 سال، قد 3/8± 162/2 سانتی متر و وزن 5/9± 59/9 کیلوگرم به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی (13نفر) و کنترل (13نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی، به مدت 8 هفته هر هفته سه جلسه و هر جلسه 60 دقیقه تمرینات تراباند خود را انجام دادند در حالی که آزمودنی های گروه کنترل تمرینی انجام نداند. از دو گروه آزمودنی قبل و بعد از شروع 8 هفته تمرین تست تکلیف فرود تک پا و دوپا گرفته شد. پس از ضبط فیلم توسط دو دوربین، اطلاعات فرود از طریق نرم افزار Kinovea نسخه (8. 27) استخراج شد و ریسک فاکتورهای آسیب ACL (والگوس زانو، دامنه حرکتی فلکشن زانو و ران) اندازه گیری شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر در سطح معنی داری0/05≥ p با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد پس از هشت هفته، بهبود معنی داری در کاهش میزان والگوس زانو و افزایش میزان دامنه حرکتی فلکشن زانو در تکلیف فرود تک پا و دو پا (0/05≥ p) در گروه تجربی مشاهده شد. همچنین، در گروه تجربی بهبود معناداری در افزایش میزان دامنه حرکتی فلکشن ران در تکلیف فرود دو پا (0/05≥ p) مشاهده شد، اما در میزان دامنه حرکتی فلکشن ران در تکلیف فرود تک پا تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0/05>p). نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق به نظر می رسد برنامه تمرینی تراباند در حین حرکات فرود باعث بهبود در برخی متغیرهای کینماتیکی مفصل ران و زانو شود و سبب کاهش ریسک فاکتورهای آسیب ACL در زنان گردد.

هدف: سندروم درد کشککی-رانی در قسمت قدامی زانو (اطراف و پشت کشکک) و در فعالیت هایی نظیر نشستن و پیاده روی-های طولانی مدت، بالا و پایین رفتن از پله، اسکات و چمباتمه زدن ظاهر می شود. ورزش درمانی یکی از راهکارهای اساسی در درمان این سندروم می باشد و در این بین، ورزش پیلاتس از جمله روش های تمرینی است که در همه ی حرکات آن عضلات مرکزی تنه فراخوانی شده و سپس عضلات هدف را به چالش می کشد. شاخص غربالگری حرکتی عملکردی (Functional Movement Screen; FMS) ابزاری برای شناسایی کیفیت الگوهای حرکتی می باشد و استفاده از این آزمون می تواند در پیش بینی و شناخت نقص الگوهای پایه موثر باشد و همچنین بهبود این شاخص می تواند نشان دهنده ی اثر بخشی یک برنامه تمرینی باشد. بنابراین هدف این مطالعه بررسی تاثیر 8 هفته تمرین پیلاتس بر نمرات کلی و انفرادی شاخص FMS در دختران مبتلا به سندروم درد کشککی-رانی بود. روش بررسی: در مطالعه ی نیمه تجربی حاضر نمونه آماری 30 نفر از دانشجویان دختر مبتلا به سندروم درد کشککی-رانی، با میانگین سن 4/9 ± 25/4 سال، قد 4/9 ± 161/8 سانتی متر، وزن 5/2 ± 61/3 کیلوگرم بودند که با روش نمونه گیری تصادفی به دو گروه کنترل و تمرین پیلاتس تقسیم شدند. نمونه ها با داشتن سابقه ی 6 ماه درد در قسمت قدامی زانو و تشخیص و تایید پزشک وارد مطالعه حاضر شدند. تمام آزمودنی ها در مرحله پیش و پس آزمون با ابزار FMS مورد ارزیابی قرار گرفتند. برنامه-ی گروه تمرین شامل 8 هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 45-60 دقیقه از تمرینات منتخب پیلاتس همراه با تنفس های بین دنده ای بود. داده ها با نرم افزار SPSS و با روش آماری من ویتنی (Mann-Whitney) و ویلکاکسون (Wilcoxon) تجزیه و تحلیل و در سطح معنی داری 05/0 تفسیر شدند. یافته ها: نتایج مطالعه ی حاضر نشان داد، تمرین پیلاتس نسبت به گروه کنترل باعث عملکرد بهتر و تفاوت معنی داری در شاخص کلی FMS (p=0/001) می شود. در بررسی نتایج آزمون های انفرادی FMS مشخص شد که تمرین پیلاتس در مقایسه با گروه کنترل باعث بهبود شاخص های الگوی گام برداشتن از روی مانع (0/002=p)، بالا آوردن فعال پا (0/015=p)، شنا پایداری تنه (0/001=p) و پایداری چرخشی (0/001=p) می شود. با این وجود، تفاوت معنی داری در آزمون دیپ اسکات (0/249=p)، لانچ (0/555=p) و دامنه حرکتی شانه (0/751=p) بین دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده روش تمرینی پیلاتس باعث بهبود معنی دار شاخص غربالگری حرکتی عملکردی (FMS) و برخی از آزمون های زیر مجموعه آن در دختران مبتلا به سندروم دردکشککی-رانی شده است. بنابراین پیشنهاد می شود مربیان و افراد مبتلا به این سندروم از تمرینات پیلاتس برای بهبود عملکرد حرکتی خود استفاده نمایند.

هدف: کووید-19 عوارض و علایم ماندگار مختلفی از جمله اختلالات مختلف جسمانی، شناختی و عملکردی دارد. توانبخشی این شرایط پس از مرحله حاد از طریق فعالیت بدنی و تمرین، در مطالعات مختلفی پیشنهاد شده است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی مروری روش های تمرین درمانی مرحله پس از حاد بیماران بهبود یافته از کووید-19 می باشد. روش بررسی: در این مطالعه مروری، مقالات مرتبط از پایگاه های اطلاعاتی شامل Google Scholar, PubMed, ScienceDirect, DOAJ, Scopus, Springer, SID, Inlm. از سال 2019 تا سپتامبر سال 2021، مورد بررسی قرار گرفت. همچنین در فرایند جستجو مقالات از کلمات کلیدی: کووید-19 (و مشابه آن)، پس از حاد، بهبودیافته، ترخیص شده، توانبخشی و تمرینات استفاده شد. یافته ها: پس از اعمال معیارهای ورود و خروج، تعداد 19 مقاله به دست آمد که به بررسی تاثیر تمرینات توانبخشی بر متغیرهای مختلف بیماران کووید-19 پس از بهبودی از فاز حاد یا ترخیص از بیمارستان پرداخته بودند. تمرینات تنفسی، تمرینات هوازی، تمرینات مقاومتی، تمرینات تعادلی، آب درمانی از مهمترین روش های تمرین درمانی برای بهبودیافتگان کووید-19 بود. نتایج بررسی مطالعات نشان داد که تمرین درمانی در بهبودیافتگان کووید-19بر ظرفیت عملکردی به ویژه راه رفتن (14 مطالعه)، عملکرد ریوی (6 مطالعه)، عملکرد جسمانی مثل قدرت دست (6 مطالعه)، اختلالات روانشناختی (6 مطالعه) و کیفیت زندگی (4 مطالعه) تاثیر داشته است. نتیجه گیری: برنامه های تمرین درمانی برای بازماندگان کووید-19 می تواند در قالب تمرینات توانبخشی ریوی و حرکتی اجرا شوند. همچنین بهبودیافتگان می توانند تمرینات خود را به روش خانگی و از راه دور انجام دهند. به طور کلی توانبخشی ورزشی پساحاد در بهبودیافتگان کووید-19 با هدف بهبود عملکرد ریوی، بازیابی ظرفیت عملکردی و همچنین بهبود وضعیت روانی و کیفیت زندگی توصیه می شود.

هدف: دامنه حرکتی و راستا ستون فقرات گردنی در افراد سالم تحت تاثیر عوامل متفاوتی مثل ژنتیک و سن می باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر سن بر راستا و دامنه حرکتی ستون فقرات گردنی است. روش بررسی: در این مطالعه، بررسی جامعی در رابطه با اثر سن بر راستا و دامنه حرکتی ستون فقرات گردنی از طریق جستجو در پایگاه های Google Scholar، PubMed و Scincedirect با کلید واژه های Cervical Spine، Neck، Range of Motion، Cervical Alignment، Cervical Angle و Age-Related Change و همچنین در پایگاه های فارسی گوگل اسکالر، مگاپیپر، ایرانداک، مگیران، مرکز اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی، مدلیب، ایران مدکس و پژوهشگاه علوم و فناوری ایران با کلمات کلیدی گردن، ستون فقرات گردنی، دامنه حرکتی، راستا گردنی، زاویه گردنی و تغییرات مرتبط با سن از سال 2000 تا ژانویه 2021 انجام شد. پس از گردآوری نتایج جستجو، ابتدا عنوان و سپس خلاصه مقالات مطالعه شد. چنانچه مقالات با معیار ورود و خروج همخوانی داشت، از نتایج آن ها در مطالعه مروری استفاده و در غیر این صورت کنار گذاشته می شد. یافته ها: در جستجوی متون، از میان مقالاتی که ارتباط بسیار نزدیکی با موضوع مورد بررسی را داشتند، 37 مقاله برای مطالعه انتخاب شد. این مطالعات به طور عمده به بررسی اثر سن بر دامنه حرکتی و راستا گردن در افراد سالم پرداخته بودند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از مطالعات، با افزایش سن دامنه حرکتی در ستون فقرات گردنی کاهش می یابد که البته از یک الگو منظم پیروی نمی کند چرا که در برخی سنین افزایش یافته و در برخی سنین کاهش پیدا می کند. همچنین افزایش سن نه تنها بر دامنه حرکتی بلکه بر راستا ستون فقرات گردنی نیز اثر می گذارد. بنابراین با توجه به تفاوت های فردی و سبک زندگی و شغلی افراد پی بردن به این نکته که آیا همیشه با افزایش سن شاهد افزایش لوردوز گردنی و کاهش دامنه حرکتی هستیم بسیار دشوار است. لذا بر همین اساس در نتیجه گیری کلی باید با احتیاط عمل کرد و نباید یک قاعده کلی برای تمام افراد ترسیم کرد به همین دلیل نیاز به تحقیقات بیشتر در این زمینه در آینده وجود دارد.